Όταν το 2018 ο Nick Mason σχημάτιζε τους Nick Mason's Saucerful of Secrets, δανειζόμενος το όνομά τους από το ομώνυμο κομμάτι των Pink Floyd από το δεύτερο δίσκο τους, ίσως δεν φανταζόταν την αποδοχή που θα είχε η ιδέα του να παίξουν τα παλιά ψυχεδελικά κομμάτια τους, που όλως περιέργως δεν έπαιζαν στις συναυλίες τους.Η περιοδεία απ΄όπου κι αν πέρασε, είχε επιτυχία όπως και η βραδιά στον εντυπωσιακό χώρο της Τεχνόπολης, που εκτός ότι είναι σχεδόν μπροστά από την έξοδο του metro, είναι ένας καταπληκτικός χώρος πολιτισμού που πρέπει να τον διατηρήσουμε. Δεύτερη εντύπωση, οι σειρές των καθισμάτων. Από την unplugged συναυλία των Scorpions είχα να πάω σε συναυλία με καθίσματα, τα οποία λόγω ηλικίας, έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό (αλλοίμονο σε αυτός που δεν κάθισαν). Και έρχομαι στα της συναυλίας και στην πολύ ωραία ιδέα να δούμε τον ντράμερ των Pink Floyd, Nick Mason να παίζει κομμάτια από την πρώτη, παραμέλημμένη, ψυχεδελική περίοδο του συγκροτήματος αλλά και κάποια από τα πρώτα progressive άλμπουμ τους, Meddle, Obscured by Clouds και Atom Heart Mother. Μαζί του, ο μπασίστας Guy Pratt που έπαιζε 36 ολόκληρα χρόνια με τους Pink Floyd στα live και στους δίσκους (όχι σαν μέλος), ο κιθαρίστας τραγουδιστής Gary Kemp (πρώην Spandau Ballet), Lee Harris κιθάρα και Dom Beken πλήκτρα (αυθεντικό μέλος των Blockheads του Ian Dury). Ιδιαίτερη μνεία για τον πολύ καλό κιθαρίστα Lee Harris που ήταν αυτός που συγκέντρωσε τους μουσικούς και στο παρελθόν είχε παίξει με Eric Clapton και George Harrison. Βαριά παράσημα!
Το σετ ήταν χωρισμένο σε δύο ωριαία μέρη με ένα μισάωρο διάλλειμα ενώ σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας προβάλλονταν στην οθόνη acid θέματα σαν μια προέκταση της ψυχεδελικής μουσικής. Το κοινό ήξερε τι πήγε να ακούσει ( ο μ.ο. ηλικίας ήταν πάνω από τα 45)αλλά ήξερε και να εκτιμήσει. Υποβλητικό ξεκίνημα με το “One of these days”, με μετέφερε στις παλιές ημέρες του κόκκινου μονοφωνικού ποκ απ Panasonicε. Συνέχεια με τον “Arnold Layne” κι από εκεί και πέρα ακούγονται μια σειρά κομματιών που μας ταξιδεύουν: Lucifer Sam
Fearless , Obscured By Clouds, Burning Bridges, Where you’re in, Childhood's End (τα τέσσερα τελευταία από το ιδιότροπο και δύσκολο άλμπουμ Obscured by Clouds), If, Nile Song, Interstellar Overdrive, Astronomy Domine, Echoes και φυσικά See Emily Play. Εμείς ακούσαμε αυτά που θέλαμε, όπως θέλαμε, με πολύ καλό ήχο, από ένα δεμένο συγκρότημα που ήξερε να το αποδώσει σωστά. ΣΔε γενικές ήταν μια καλή συναυλία, με καλό ήχο και "εργαλείο" τον φωτισμό, αλλά ως εκεί. Διαβάζω κι ακούω, διθυράμβους. Ήταν μια καλή συναυλία που σίγουρα δεν θα ξανά έχουμε την ευκαιρία να δούμε. Μπορεί η “δουλειά» του Mason να μην ήταν απαιτητική στους Pink Floyd, αλλά ο ήχος, το δέσιμο και η γενική εικόνα που παρουσίασαν οι Nick Mason’s Saucerful of Secrets ήταν πολύ καλή. Φεύγοντας, όλοι είχαμε την αίσθηση ότι ακούσαμε ότι ακριβώς θέλαμε από ένα μουσικό που σεβάστηκε την ιστορία του, κι ας κινδυνεύει να χαρακτηριστεί tribute band. Τι ειρωνεία. Ένας Pink Floyd είναι tribute, αν ήταν κι ο Gilmour θα ήταν οι…κανονικοί Pink Floyd! Ενδεικτικό του σεβασμού αλλά και της διάθεσης του κόσμου, ότι κατά την αναγγελία της παρουσίασης των μουσικών ους, το κοινό τον χειροκρότησε παρατεταμένα κι όρθιο, ενώ πιστεύω ότι του μεταφέραμε το θετικό κλίμα ενέργειας που είχαμε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Δεν μπορώ να κάνω πρόβλεψη για το πόσος κόσμος ήταν, τους υπολογίζω σε 1500, συν πλην. Και για μια ακόμα φορά η ερώτηση γιατί οι σύγχρονοι Pink Floyd του 2000-2005 δεν έπαιζαν τουλάχιστον τα See Emily Play και Arnold Layne, γυρόφερε στο μυαλό μου.
Φεύγοντας, είδα τις τιμές των t-shirts. Κρατηθείτε: 40€ η συλλεκτική αφίσα 60€ και το μπρελοκ12€. Ούτε κεράσια να ήταν!!!
Κείμενο: Αλέξανδρος Ριχάρδος
φωτό: Δημήτρης Τσουγκράνης
5/6/21
Δημοσίευση σχολίου