Το φεστιβάλ του Isle of Wight ποτέ δεν πήρε την δημοσιότητα που του άξιζε από τα ελληνικά μουσικά περιοδικά κι αυτό γιατί, τα πρώτα 3 σημαντικά φεστιβάλ, διοργανώθηκαν μεταξύ 1968-1970 όταν δεν υπήρχε μουσικός τύπος στη χώρα μας (εκτός των Μοντέρνων Ρυθμών) και το rock κοινό δεν είχε την ανάλογη πληροφόρηση. Γεωγραφικά το Isle Of Wight, βρίσκεται λίγο έξω από τις νοτιοανατολικές ακτές της Αγγλίας, στο Στενό της Μάγχης και στη μουσική ζωή των Βρετανών μπήκε το 1968 όταν διοργανώθηκε το πρώτο φεστιβάλ με τις συμμετοχές των Jefferson Airplane, Arthur Brown, The Move, Smile, T. Rex, Aynsley Dunbar Retaliation, Plastic Penny, Fairport Convention, The Pretty Things και 10.000 κόσμου να το παρακολουθεί. Την αμέσως επόμενη χρονιά, κόσμος υπερπολλαπαλσιάστηκε, φθάνοντας τους 150.000(!) και με συμμετοχές όπως Bob Dylan, The Band, The Nice, The Pretty Things, Marsha Hunt, The Who, Third Ear Band, Bonzo Dog Doo-Dah Band, Fat Mattress και Joe Cocker. Όμως το τρίτο κατά σειρά φεστιβάλ ήταν το πλέον δημοφιλέστερο αφού συγκέντρωσε 600.000 έως 700.000 θεατών, χωρίς να είναι απόλυτα ακριβές το νούμερο και βέβαια τα ονόματα που έπαιξαν ήταν τα πιο «καυτά» της εποχής: Jimi Hendrix, Miles Davis, Jethro Tull, Ten Years After, Chicago, The Doors, THAT’S A FACTLighthouse, The Who, Emerson, Lake & Palmer, Supertramp, The Moody Blues, Joan Baez, Free, Joni Mitchell, Leonard Cohen, Kris Kristofferson, Donovan, Ralph McTell, John Sebastian, Terry Reid, Taste και Shawn Phillips. Προσωπικά θεωρώ το νούμερο 600-700.000 ανακριβές, για τον απλό λόγο ότι ούτε οι δυνατότητες του νησιού να φιλοξενήσουν τόσο κόσμο ήταν ικανές, ούτε υπήρχε τόσο μεγάλος αριθμός fans από τη Βρετανία για να ταξιδεύσει σε ένα νησάκι στο νοτιοανατολικό άκρο της χώρας.
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Μπορεί τα αμερικάνικα ονόματα να ήταν οι δυνατοί πόλοι έλξης αλλά οι Emerson Lake and Palmer είχαν «τραβήξει» πολύ κόσμο και δημοσιογράφους αφού όλοι ήθελαν να δουν το μεγάλο progressive συγκρότημα που ανέτειλε. Η εμφάνισή τους είχε διαφημιστεί σαν η πρώτη στην ιστορία τους αν και η αλήθεια ήταν ότι η πρώτη εμφάνισή τους έγινε λίγες ημέρες πριν το Isle of Wight Festival, στις 23 Αυγούστου 1970 στο Plymouth Guildhall, με support τους Earth. Είχαν μετακινηθεί με ένα φορτηγάκι που χρησιμοποιούσαν και οι Yes και είχαν πληρωθεί 400 λίρες. Επίτηδες είχαν διαλέξει ένα μέρος εκτός Λονδίνου, ώστε σε περίπτωση που δεν πετύχαιναν, ο αντίκτυπος να είναι ελάχιστος! Η εμφάνισή τους στο Isle of Wight ήταν παρά πάνω από ικανοποιητική και τα θετικά σχόλια ερχόντουσαν ακόμα κι από τις πολιτικές εφημερίδες. Οι Doors δια της βίας κατάφεραν να ταξιδέψουν απλό την Αμερική, αφού εκκρεμούσε η δίκη του Jim Morrison για τα επεισόδια στο Miami. Αφού πήραν ειδική άδεια, έφυγαν αμέσως μετά την εμφάνισή τους για την Αμερική! Οι Who εμφανίστηκαν έχοντας στις αποσκευές τους τη μεγάλη επιτυχία του Tommy και το συνδύασαν με μια μεγαλειώδη εμφάνιση που είχε πλούσιο φωτισμό. Οι Free εμφανίστηκαν έχοντας κυκλοφορήσει το τρίτο άλμπουμ τους Fire and Water και ήταν από τα συγκροτήματα που κέρδισαν από εκείνη την εμφάνιση. Η άρνηση των Jethro Tull να παίξουν στο Woodstock (ο Ian Anderson είχε δηλώσει «δεν θέλω να χάσω το weekend μου ανάμεσα σε άπλυτους hippies!!!), «υποχρέωσε» το συγκρότημα να δεχτεί την πρόταση για το Isle of Wight, φοβούμενο μήπως χάσει άλλη μια ευκαιρία. Και την εκμεταλλεύτηκε καλά, αφού και η εμφάνισή τους ήταν καλή και κυκλοφόρησαν σε cd ολόκληρη τη συναυλία τους! Ένα από τα ονόματα που τράβηξαν κόσμο ήταν αυτό του Hendrix που σύμφωνα με τον Pete Townshend δεν ήταν σε καλή κατάσταση και αντιμετώπισε τεχνικά προβλήματα κατά τη διάρκεια του "Machine Gun". Η εμφάνισή του στο Isle of Wight ήταν η τελευταία του στη Μ.Βρετανία. Πέθανε 2 εβδομάδες αργότερα, σε ηλικία 27 ετών! Αν στην αρχή αναφερόταν ότι αυτός έκλεισε το φεστιβάλ (όπως και στο Woodstock), η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτόν βγήκαν οι Joan Baez, Leonard Cohen και Richie Havens.
TO CD
Το φεστιβάλ διήρκεσε τέσσερεις ημέρες(26-30 Αυγούστου) και κινηματογραφήθηκε από τον Murray Lerner και τα ονόματα που έκλεψαν τις εντυπώσεις ήταν ο Jimi Hendrix («είμαστε στρυμωγμένοι πίσω από τη σκηνή για να τον δούμε να παίζει»-Carmine Appice), Free, Emerson Lake and Palmer (ELP), Who και Doors. Κυρίως τα αμερικάνικα ονόματα ήταν αυτά που τράβηξαν πολύ κόσμο, γιατί τότε δεν υπήρχε η δυνατότητα να τους δουν με άλλο τρόπο! Διαβάζοντας τα ονόματα του φεστιβάλ και των τριών ημερών, θα παρατηρήσατε ότι τότε δεν υπήρχε ο διαχωρισμός μουσικών ειδών και στην ίδια ημέρα μπορούσες να παρακολουθήσεις τον Miles Davis και τους Sly and the Family Stone, μαζί με τους Doors και Who, και το κοινό να αντιδράσει θετικά! Στο 2πλό cd που παρουσιάζουμε σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία συμμετέχει με ένα τραγούδι εκτός των Jimi Hendrix ("Foxy Lady", "Voodoo Child (Slight Return)" με Mitch Mitchell ντραμς και Billy Cox μπάσο), Joni Mitchell ("Big Yellow Taxi" και "Woodstock") και Who("Young Man Blues", "Naked Eye"). Οι υπόλοιποι είναι οι Ten Years After στο κουραστικό 8λεπτό "Can't Keep from Cryin'/Extension on One Chord", οι Taste του Άγιου Rory Gallagher (“Sinner Boy”), οι πολύ καλοί Free("All Right Now") και Jethro Tull ("My Sunday Feeling"), οι Emerson, Lake & Palmer στο medley "Blue Rondo à la Turk/Pictures at an Exhibition/Drum Solo" και οι The Doors στο 11λεπτο "When the Music's Over", οι Moody Blues (σε μια σπαρακτική ερμηνεία του "Nights in White Satin"), oοι μάλλον άγνωστοι Family("Weaver's Answer") ο Miles Davis("Call It Anything") και πολλοί τροβαδούροι/μπαλαντοτεχνίτες όπως οι Jon Baez (εξαιρετική στο “Let it be”), Kris Kristofferson ("Me and Bobby McGee"), Donovan("Catch the Wind"), Leonard Cohen("Suzanne") και βέβαια το μεγάλο όνομα που κλείνει το 2πλό cd, Bob Dylan( με το 11λεπτο! "Desolation Row").
Η ΤΑΙΝΙΑ
Όπως διαβάσατε πιο πάνω, την κινηματογράφιση ανέλαβε ο από τον Murray Lerner, ο οποίος αντιμετώπισε δεκάδες προβλήματα τα οποία με τη σειρά τους προέκυψαν από τη χαοτική κατάσταση που επικρατούσε στο φεστιβάλ, με σημαντικότερο την παρουσία του κοινού επάνω(!) στη σκηνή. Ο Kris Kristofferson αποδοκιμάστηκε μόλις κατέβηκε από τη σκηνή, ενώ ο εκ των διοργανωτών Rikki Farr ήλθε σε αντιπαράθεση με τον κόσμο, λέγοντας τους: "We put this festival on, you bastards, with a lot of love! We worked for one year for you pigs! And you wanna break our walls down and you wanna destroy it? Well you go to hell!". Ακόμα, προκλήθηκαν επεισόδια λόγω της τιμής των εισιτηρίων.
Η κινηματογράφιση έγινε με 8 κάμερες, νούμερο εντυπωσιακό για την εποχή και συνολικά έγραψαν 175 ώρες φιλμ των 16mm και 35mm Ektachrome. Από αυτά, κατέληξαν σε 78 λεπτά μουσικής και 41 συνεντεύξεων. Όλοι headliners δέχτηκαν κινηματογραφηθούν εκτός των Sly Stone και Chicago που δεν έδωσαν άδεια. Η ταινία πήρε άδεια προβολής το 1996 με τη σημείωση «άνω των 18» λόγω πολλών γυμνών θεατών.
Η κυκλοφορία του cd και dvd έγινε πολύ αργότερα, τον Οκτώβριο του 1996 λόγω οικονομικών εκκρεμοτήτων.
ΟΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ
Η οργανωμένη κινηματογράφιση, έδωσε την ευλκαιρία στα συγκροτήματα να κυκλοφορήσουν τις εμφανίσεις τους σε cd ή dvd. Οι Who, Taste, Moody Blues, Free, Emerson Lake and Palmer, Jethro Tull και Doors προσέθεσαν ακόμα ένα καλό live στις δισκογραφίες τους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/6/22
Δημοσίευση σχολίου