Για εμάς τους παλαιότερους, οι Genesis είναι ένα από τα 5 θεμελιώδη συγκροτήματα του progressive rock, που η καριέρα του σταμάτησε το 1978 με την κυκλοφορία του άλμπουμ ..And Then There Were Three....Από εκεί και πέρα, είναι άλλο συγκρότημα, με τους ίδιους μουσικούς, αλλά άλλο συγκρότημα. Για την ιστορική πρώτη πορεία του έως και την κυκλοφορία του άλμπουμ The Lamb Lies Down on Broadway που ήταν το τελευταίο με τον Peter Gabriel, o Rockmachine.gr έχει αναφερθεί εκτενώς (διάβασε εδώ).
Στο σημερινό άρθρο θα διαβάσετε την ιστορία τους μέσα από την πορεία του Phil Collins που εξελίχθηκε σε πραγματικό super star. H αλήθεια είναι ότι ο μαγνήτης και ηγέτης τους, ήταν ο ιστορικός τραγουδιστής τους, Peter Gabriel κι η οριστική όπως αποδείχτηκε αποχώρησή του, που ανακοίνωσε τον Αύγουστο 1975 στον αγγλικό τύπο με τίτλο "Out, Angels Out", εξηγώντας ότι είχε απογοητευτεί από τη μουσική βιομηχανία και ήθελε να περάσει πολύ χρόνο με την οικογένειά του. Δεν ξέρω τι πιθανότητες τους έδιναν οι…στοιχηματικές αλλά σίγουρα οι πιθανότητες να συνεχίσουν και μάλιστα πετυχημένα έδιναν πολλά χρήματα. Ποιος πόνταρε όμως; Δύσκολες στιγμές για ένα συγκρότημα να χάνει τον τραγουδιστή του αλλά και την ηγετική προσωπικότητα επάνω στη σκηνή. Οι auditions που έκαναν δεν απέφεραν κανένα δυνατό υποψήφιο τραγουδιστή κι έτσι αποφάσισαν να προχωρήσουν ηχογραφώντας χωρίς φωνητικά ώσπου να βρουν τον κατάλληλο. Έβαλαν μια αγγελίας στη Melody Maker, χωρίς να αναφέρουν συγκρότημα, απλά γράφοντας "a singer for a Genesis-type group" κι έλαβαν 400 απαντήσεις με τον Collins να αναλαμβάνει τη διδασκαλία των τραγουδιών στους επιλεγμένους υποψήφιους. Μαζί του ο φλαουτίστας των Witches Brew, Mick Strickland, που του έγινε πρόταση να κάνει audition αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελαν! Σε στιγμές απόγνωσης, ο Collins πήγε στο στούντιο και προσπάθησε να τραγουδήσει το "Squonk" με την ερμηνεία του να γίνεται δεκτή από το συγκρότημα και αποφάσισαν να προχωρήσουν μαζί του στη θέση του τραγουδιστή. Επειδή ο Collins δεν ήθελε να αφήσει τα τύμπανα, στις studio ηχογραφήσεις, έπαιζε και τραγουδούσε ενώ στα live υπήρχε ντράμερ με τον ίδιο να τραγουδά και να παίζει σε επιλεγμένα κομμάτια τύμπανα.
ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ GENESIS
Γεννημένος στις 30 Ιανουαρίου 1951 στο Λονδίνο, ο Philip David Charles Collins, είναι γιός ασφαλιστή και θεατρικής ατζέντισσας. Απέκτησε το πρώτο του drum kit στην τρυφερή ηλικία των 5 και έμαθε να παίζει με την βοήθεια του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Αυτοδίδακτος στα πρώτα του βήματα, επηρεάστηκε από το στυλ του Ringo Starr των Beatles, και στην συνέχεια εντρύφησε στην soul και την jazz, έχοντας ως πρότυπο τον μεγάλο Buddy Rich. Από τα 14 του, έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ ήταν και κομπάρσος στο A Hard Day’s Night των Beatles. Μετά το 1968, στράφηκε προς την μουσική, παίζοντας στην ευρωπαϊκή περιοδεία του Αμερικάνου John Walker (των Walker Brothers) και σχηματίζει τους Flaming Youth, οι οποίοι και κυκλοφόρησαν ένα concept άλμπουμ, το Ark 2.
Η αποχώρηση του John Mayhew, κάνει τους Genesis που έως τότες πάλευαν να βρουν μια θέση στο Πάνθεον της βρετανικής μουσικής να βάλουν αγγελία για τη θέση τοι ντράμερ, στην οποία απαντάει ο Collins. Μαζί με τους άλλους υποψήφιους, τον καλούν να κάνει audition στο πατρικό του Peter Gabriel, στο Chobham του Surrey, που ήταν έπαυλη με πισίνα και τεράστιο κήπο. Ο Collins δεν ήταν καν εξοικειωμένος με τη μουσική τους και ήταν από τους τελευταίους που θα έκανε audition με τον με τον Gabriel να του προτείνει να κάνει μια …βουτιά στην πισίνα. Κι ενώ κολυμπούσε, είχε την ευκαιρία να ακούει τους προηγούμενους υποψήφιους και να μαθαίνει τα κομμάτια. Όπως δήλωσε και ο ίδιος «είχαν βάλει το Trespass (σ.σ. το δεύτερο εξαιρετικό άλμπουμ τους) και η αρχική μου εντύπωση ήταν μια απαλή μουσική, όχι νευρική, με φωνητικές αρμονίες, και άρχισα να σκέφτομαι τους Crosby, Stills και Nash».Διάβασε σχετικό άρθρο εδώ . Έτσι όταν τον κάλεσαν να δοκιμαστεί ήταν έτοιμος και πήρε τη θέση του ντράμερ. Οι Genesis του 1971 δεν είχαν καμία σχέση με τους Genesis του 1973 κι ότι ακολούθησε. Ήταν ακόμα ένα progressive συγκρότημα, χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα αλλά με ένα πολύ καλό δίσκο, το Trespass που με κανένα τρόπο δεν έφθανε στους Άγγλους κριτικούς για να τους ανεβάσουν επίπεδο. Ο ερχομός του κιθαρίστα Steve Hackett (πήρε τη θέση του Anthony Philipps), έδωσε με το παίξιμό του μεγαλύτερη διάσταση στον ήχο τους, κάτι που έγινε εύκολα κατανοητό ακούγοντας τα άλμπουμ Nursery Cryme (1971) και Foxtrot (1972) για να αγγίξουν το απόλυτο με το Selling England by the Pound(1973). Αν έχετε υπομονή και διάθεση, δείτε το 9λεπτο Musical Box από τηλεοπτική εμφάνισή τους στη βέλγικη τηλεόραση. Ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της καριέρας τους, σε μια ενδεικτική εμφάνιση progressive συγκροτήματος στην αρχή της δεκαετίας του 70.
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ…Ο PETER GARBRIEL ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Να σημειώσω ότι ο Collins είχε αφήσει ένα μικρό διαπιστευτήριο των φωνητικών του ικανοτήτων, ερμηνεύοντας το “More fool me” (στο Selling England…), αλλά τότε κανείς δεν του έδωσε σημασία. Με τον Hackett να ηχογραφεί το πρώτο πολύ καλό προσωπικό του άλμπουμ Voyage of the Acolyte(1975) και να ανεβάζει το δείκτη της αβεβαιότητας για το μέλλον τους, το συγκρότημα μπαίνει τετραμελές πλέον στο Trident studio, κι αφού έχουν απορρίψει την ιδέα να συνεχίσουν σαν instrumental συγκρότημα, γράφουν μέσα σε ελάχιστες ημέρες τα καινούργια τραγούδια, με πρώτα τα "Dance on a Volcano" και "Squonk".
 |
| Διαφήμιση δίσκου και περιοδείας στη Melody Maker |
Το A Trick of the Tail κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1976 και πήγε στο Νο3 του Βρετανικού chart και στο Νο31 του αμερικάνικου (σ.σ. θέσεις που ούτε στο όνειρό τους δεν τις είχαν δει!), μόνο στη Μ.Βρετανία ξεπερνά τις 100.000 αντίτυπα και φθάνει η στιγμή που οι «καινούργιοι» θα παίξουν μπροστά σε κοινό πρώτη φορά χωρίς τον Gabriel. Είναι Μάρτιος 1976 στο Οντάριο του Καναδά με τη σχετική αγωνία πως θα αντιδράσει το κοινό αλλά και πως θα συμπεριφερθεί ο Phil Collins, σαν frontman! Όπως έχει πει «η ύπαρξη των ντραμς πάνω στη σκηνή, του έδινε κουράγιο»! Το συγκρότημα ετοιμάζει τα πρώτα επαγγελματικό video για τα "A Trick of the Tail" και "Robbery, Assault and Battery", ενώ στην περιοδεία, ο ντράμερ που ήταν επάνω στη σκηνή ήταν ο πρώην Yes και Pavlov’s Dog, Bill Bruford!
Η πλούσια σκηνική παρουσία του Gabriel έχει αντικατασταθεί από τους χιουμοριστικούς μονολόγους του Collins με τις συναυλίες τους σε Glasgow και Stafford να κινηματογραφούνται και να παρουσιάζονται στην ταινία Genesis: In Concert(1977). Χωρίς να το έχει καταλάβει κανείς και χωρίς να το επιδιώξει, η ηγετική παρουσία του Gabriel, που χωρίς αμφιβολία ήταν ένας από τους επιδραστικώτερους τραγουδιστές της εποχής του, ανήκει στο παρελθόν κι ελάχιστοι πλέον ζητούν την επιστροφή του.
Ο χρόνος τρέχει και το 1980, δεν είναι καθόλου ίδιο με το 1978. Το punk έχει μεταμορφωθεί σε New wave, η μόδα αλλάζει το ίδιο και η μουσική και το Duke (1980, No1 UK, No11 US.A) δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, οι παλιοί fans τους το ακούμε με μεγάλη δυσπιστία και το απορρίπτουν. Ο ήχος τους δεν είναι πλέον επανάσταση ή progressive αλλά εξέλιξη και τραγούδια όπως "Misunderstanding" και "Turn It On Again"δεν έχουν καμία σχέση με Genesis, που ΔΕΝ έχουν καμία σχέση με τους Genesis των Trespass, Foxtrot, Selling England by the Pound, A Trick of the Tail κι όλων εκείνων άλμπουμ που έγραψαν ιστορία.
Κι ενώ καλά καλά δεν έχουμε καταλάβει την αλλαγή μουσικής πλεύσης των Genesis, το Φεβρουάριο του 1981 ο Phil Collins κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του δίσκο, κρατώντας τον πήχη χαμηλά γιατί απλά δεν φανταζόταν ότι το ”In the Air Tonight” θα εξελισσόταν σε μια τ-ε-ρ-α-σ-τ-ι-α επιτυχία, ξεπερνώντας τα 8.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Και μέσα σε αυτήν την επιτυχία του Face Value (Νο1 UK, No7 USA), ο γάμος του με την Καναδή Andrea Bertorelli βαίνει προς διάλυση, αφήνοντας πίσω του τον Simon Collins (ντράμερ και τραγουδιστή των Sound of Contact)και την κόρη της Bertorelli, Joely που την υιοθέτησε, αλλά με την Bretonelli να κινείται νομικά κατά του πρώην συζύγου της(σ.σ. το 2006) για ότι έγραψε στην αυτοβιογραφία του (σ.σ. μυρίστηκε χρήμα).Το συγκρότημα αλλά και η προσωπική του καριέρα μπαίνει στον πάγο ώσπου να κάνει ότι προσπάθειες μπορούσε για να αποκαταστήσει τις σχέσεις, με τους Banks και Rutherford να βρίσκουν χρόνο να δουλέψουν τα προσωπικά τους άλμπουμ. Το Abacab (1981, No1 UK,No7 USA),έρχεται σαν φυσική συνέχεια Duke αλλά και του Face Value. Οι Genesis που ξέραμε, ανήκαν πλέον στο παρελθόν! Σε κανένα δεν κάνει εντύπωση η συμμετοχή των Phenix Horns, που είναι οι μουσικοί, γνωστοί με το όνομα EWF Horns, (οι «πνευστοί των Earth Wind and Fire) που συμμετείχαν και στο Face Value. H συμμετοχή του σαν guest στην τηλεοπτική σειρά Miami Vice αλλά και ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο Buster (1988), έρχεται σαν φυσική συνέχεια της όλης παρουσίας του. Τa επόμενα προσωπικά του άλμπουμ Hello, I Must Be Going! (1982, Νο2 UK,No 8 USA) και No Jacket Required (1985, No1 UK, No1 USA), επιβεβαιώνουν την τεράστια δισκογραφική επιτυχία του για να φθάσουμε στο 1985 όπου μέσα σε 5 μήνες του 1985, δίνει 85 συναυλίες για την προώθηση του No Jacket Required και στις 13 Ιουλίου εμφανίζεται στο Live Aid του Λονδίνου στο κατάμεστο Wembley Stadium. Εκείνη την ημέρα έπαιξε ντραμς με τους Led Zeppelin, αφού έπαιξε τα δικά "Against All Odds"και "In the Air Tonight", συνόδευσε τον Sting ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ, εκμεταλλευόμενος τη διαφορά ώρας, πετάει με Concorde για το JFK Stadium, Philadelphia όπου γινόταν το αντίστοιχο Live Aid, παίζοντας πρώτα με τον Clapton και μετά με τους Plant και Jimmy Page, σ΄ένα Zeppelin reunion. 
Έκανε ότι ήθελε με την προσωπική επιτυχία του να είναι τεράστια και όλοι πλέον αναρωτιόμαστε πότε θα φύγει από τους Genesis; Στο μεσοδίάστημα, οι Genesis κυκλοφορούν τα Genesis (1983), Invisible Touch (1986) και We Can't Dance (1991) όπου ειδικά με τα 2 τελευταία έχουν αποκόψει εντελώς τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν. Αλλά ποιος από τους καινούργιους fans τους, ανατρέχει στη δισκοθήκη του πατέρα του για να ακούσει τα “Knife”, "The Musical Box", "Supper's Ready", "Dancing with the Moonlit Knight"ή "Dance on a Volcano". Κανείς (σ.σ. και γιατί να τα ακούσει!).
«ΑΠΟΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ»
Έκανε ότι ήθελε με την προσωπική επιτυχία του να είναι τεράστια και όλοι πλέον αναρωτιόμαστε πότε θα φύγει από τους Genesis; Στο μεσοδίάστημα, οι Genesis κυκλοφορούν τα Genesis (1983), Invisible Touch (1986) και We Can't Dance (1991) όπου ειδικά με τα 2 τελευταία έχουν αποκόψει εντελώς τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν. Αλλά ποιος από τους καινούργιους fans τους, ανατρέχει στη δισκοθήκη του πατέρα του για να ακούσει τα “Knife”, "The Musical Box", "Supper's Ready", "Dancing with the Moonlit Knight"ή "Dance on a Volcano". Κανείς (σ.σ. και γιατί να τα ακούσει!).
Το Μάρτιο του 1996, ο Collins συναντιέται με τους Banks και Rutherford, ανακοινώνοντας τους, την απόφασή του να αποχωρήσει. »Απορούμε πως δεν το έκανες νωρίτερα» του απαντούν οι δύο bandmates, κλείνοντας ένα τεράστιο κεφάλαιο 25 χρόνων στους Genesis και τους 2 εναπομείναντες μετά τις σχετικές auditions με επικρατέστερους τούς Francis Dunnery (It Bites), Nick Van Eede(Cutting Crew,έχει γράψει το "(I Just) Died in Your Arms"), David Longdon Big Big Train) αλλά και τον Σκοτσέζος Ray Wilson των Stiltskin, που τους θύμισε Gabriel των πρώτων χρόνων και αυτόν επέλεξαν. Οι αρχικές φήμες που είχαν φθάσει και στην Ελλάδα, ήθελαν τον Fish των Marillion να έχει τον πρώτο λόγο αλλά παρά ήταν Gabriel wannabe. Με τον Wilson ηχογράφησαν ένα και μοναδικό άλμπουμ, το Calling All Stations, το οποίο όσες φορές κι αν το άκουσα, δεν μου άφησε τίποτε. Και βέβαια οι Genesis δεν χρειαζόντουσαν μόνο τραγουδιστή αλλά και ντράμερ με τους Nir Zidkyahu(Ισραηλίτης session μουσικός) κι ο γνωστός Nick D'Virgilio (Spock's Beard, Tears for Fears καιBig Big Train). Η αποτυχία τουCalling All Stations, οδήγησε τους Banks/Rutherford να ασχοληθούν με την προσωπική καριέρα τους, η οποία έβαινε προς το τέλος της.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Λίγο πριν την αποχώρησή του, o Phil Collins είχε κυκλοφορήσει το Dance into the Light (1996) για να ακολουθήσουν τα Testify (2002) και Going Back (2010). Αδιαμφησβήτητα είχε την πιο πετυχημένη και δημιουργική προσωπική καριέρα από τους 5. Ο οργανίστας Tony Banks έχει κυκλοφορήσει 6 προσωπικά άλμπουμ με τελευταίο το Five (2018) κι έχει γράψει τη μουσική για την ταινία The Wicked Lady (1983). Ο Paul Rutherford έχει κυκλοφορήσει 2 προσωπικά άλμπουμ, τα Smallcreep's Day (1980) και Acting Very Strange(1982) αλλά σίγουρα η δημιουργία των Mike and the Mechanics το 1985 ήταν η πιο σημαντική στιγμή της προσωπικής του καριέρας . Μαζί τους ηχογράφησε 9 άλμπουμ και ειδικά την 6ετία 1985-1991 έκανε πολλές επιτυχίες.
Οι προσωπικές σχέσεις του Collins, επηρέασαν σε αρκετό βαθμό την πορεία του συγκροτήματος, αφού δημοσιοποίησε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μετά τοι διαζύγιο του με την Andrea Bertorelli, παντρεύτηκε το 1984 την Αμερικανίδα Jill Tavelman με την οποία απέκτησε την Lily Collins που έγινε ηθοποιός. Ο γάμος του με την Tavelman, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα αφού ο τραγουδιστής/ντράμερ τα είχε φτιάξει και μάλιστα 2 φορές με την ηθοποιό Lavinia Lang, η οποία συμμετείχε στην περιοδεία του συγκροτήματος. Τελικά το 1996 χώρισε με την Τavelman η οποία έλαβε το ποσό των 17.000.000$. Κι επειδή δεν καθόταν σε ησυχία, ξανά παντρεύτηκε το 1999 την Ελβετίδα Orianne Cevey με την απέκτησε τους Nicholas και Matthew, αλλά το 2006 χώρισαν. Από χώρα τραπεζιτών η Cevey, του πήρε 25.000.000$ με την Tavelman να την πιάνει κατάθλιψη. 8.000.000£ διαφορά είναι αυτά, δεν είναι λίγα!
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ
Πάντως μην ανησυχείτε. Ο Collins είναι ο δεύτερος πλουσιότερος ντράμερ μετά τον Ringo Starr, με την περιουσία του να υπολογίζεται στα 120 .000.000 λίρες.
TA REUNION
Το 2014 οι Gabriel, Banks, Rutherford, Collins και Hackett ξανά βρέθηκαν για το ντοκιμαντέρ του BBC Genesis: Together and Apart, με τον Hacket να διατυπώνει πολλά παράπονα σχετικά με το πώς παρουσιάστηκαν ή ΔΕΝ παρουσιάστηκαν τα προσωπικά του άλμπουμ. Το 2015, επανέρχονται οι φήμες για ένα reunion και πάλι μόνο με τους 3, για να φθάσουμε στις πρώτες ημέρες του 2020, με τους Collins, Banks και Rutherford να παρακολουθούν μαζί αγώνα μπάσκετ στο Madison Square Garden (σ.σ. είναι γνωστό πόσο οι Άγγλοι λατρεύουν το μπάσκετ!!!) με τις φήμες για επανασύνδεση να φουντώνουν. Τελικά το Μάρτιο της ίδιας χρονιάς ανακοινώθηκε η The Last Domino? Tour με 17 ημερομηνίες σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία με τη συμμετοχή του μπασίστα Daryl Stuermer (σ.σ. ο Rutherford έπαιζε κιθάρα) και του γιού του Colins, Nic στα ντραμς, αφήνοντας έξω τον Chester Thompson. Η περιοδεία ακυρώθηκε και επαναπρογραμματίστηκε 2 φορές λόγω της πανδημίας με τον Collins να δημοσιοποιεί τα προβλήματα υγείας και να ανακοινώνει ότι αυτή θα είναι η τελευταία του περιοδεία με τους Genesis. Η περιοδεία υποστηρίχθηκε με την κυκλοφορία της συλλογής The Last Domino? – The Hits. Και πάλι έγιναν κάποιες ακυρώσεις λόγω πανδημίας για να καταλήξει στο Λονδίνο (24-26 Μαρτίου 2022) με τον Gabriel να βρίσκεται στο κοινό αλλά να μην ανεβαίνει στη σκηνή. Στη σκηνή όπου ο Collins λόγω των πολλών προβλημάτων υγείας (χειρουργική επέμβαση στο πάνω μέρος του αυχένα, απώλειας άσκησης στα δάχτυλά, νευρικό πρόβλημα και εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη) τραγούδησε καθιστός κρατώντας μπαστούνι!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
5/6/22
Την επόμενη Κυριακή: Black Sabbath-The Tony Martin Era
Δημοσίευση σχολίου