O Frank Marino και οι Mahogany Rush είναι ένα αυτό καθαυτό παλιοροκάδικο συγκρότημα, που «έδρασε» μια ολόκληρη δεκαετία, από το 1972 έως και το 1981 για να συνεχίσει ο κιθαρίστας Frank Marino, σε προσωπικό επίπεδο(σ.σ. η φτωχή άποψή μου είναι ότι τα άλμπουμ του Juggernaut (1982 ) και Full Circle(1986) είναι απλά απολαυστικά). Το Live (Νο 129 Αμερική) αποτελεί μια καταγραφή της πρώτης και καλύτερης περιόδου της καριέρας του συγκροτήματος (Jim Ayoub ντραμς, Paul Del Harwood μπάσο) και ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης περιοδείας του 1977 και κυκλοφόρησε σε μονό άλμπουμ, παρά τη συνήθεια των διπλών live της δεκαετίας του 70 και με ένα εξώφυλλο "κύρους" (μαύρο χρώμα) αν και μια live φωτογραφία του συγκροτήματος θα ήταν επιβλητικότερη. Ο Καναδός Frank Marino, από την αρχή της καριέρας του, »στιγματίστηκε» με το παίξιμό του που ήταν πολύ κοντά σε αυτό του Jimi Hendrix, αν και πιστεύω ότι μια σύγκριση μεταξύ τους, τελικά ανέδειξε το ταλέντο του. Επειδή λοιπόν πολλοί μπήκαν στη διαδικασία της ομοιότητας, γι αυτό κι ο τίτλος στο άρθρο, τον λατρεύεις ή τον προσπερνάς! Για να γυρίσω στο άλμπουμ, οι Mahogany Rush ήξεραν να συμπαρασύρουν το κοινό κι αυτό αποτυπώνεται στη ζωντάνια των κομματιών του άλμπουμ που πρωτοκαθεδρία έχει το ταλέντο του Marino. Μπορεί η διασκευή του στο “Johhny B.Goode” (Chuck Berry) να μην φθάνει αυτή του Johnny Winter, αλλά στα "Dragonfly", "Electric Reflections of War" και "The Answer" είναι απολαυστικός. Προσέξτε πως το κλασικό blues (Muddy Waters), παίρνει μια παλιοροκάδικη hard rock μορφή και πουθενά στα 48 λεπτά, δεν «βαβουριάζει». Αισθάνομαι ότι το πρώτο live τους δεν είναι το καλύτερο ηχητικό ντοκουμέντο τους, αλλά σίγουρα είναι γεμάτο ταλέντο και ενέργεια.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ Την επόμενη χρονιά, το 1979 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Tales of the Unexpected.
Δημοσίευση σχολίου