Αν και το έτος της επίσημης δημιουργίας τους ορίζεται το 1987, η μπάντα υπήρχε από το 1985 με το όνομα Onyxx και η έδρα της ήταν το Austin του Τέξας. Η μετατροπή του ονόματος σε Dangerous Toys έγινε όταν μπήκε στο συγκρότημα ο τραγουδιστής Jason McMaster, ο οποίος, προηγουμένως, διατέλεσε τραγουδιστής του cult underground techno-thrash/progressive συγκροτήματος Watchtower στο πρώτο τους άλμπουμ, Energetic Disassembly (1985).
Λίγο μετά την είσοδο του McMaster στη μπάντα, οι Dangerous Toys κατάφεραν να υπογράψουν συμβόλαιο με την Columbia Records και με παραγωγό τον γνωστό Max Norman (παραγωγές σε Ozzy, Megadeth, Loudness, Savatage, Armored Saint , Y&T κ.α.), κυκλοφόρησαν τον Μάιο του 1989, το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Για τους τύπους, το συγκρότημα αποτελούνταν τότε από τους Jason McMaster (φωνή), Tim Trembley και Scott Dalhover (κιθάρες), Mike Watson (μπάσο) και Mark Geary (ντραμς) αλλά, λίγο πριν τις ηχογραφήσεις, ο Trembley (που ήταν αυτός που είχε καλέσει τον McMaster στη μπάντα) αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον Danny Aaron. O τελευταίος δεν έπαιξε νότα από τα τραγούδια (όλες οι κιθάρες γράφτηκαν από τον Dalhover), αλλά στον δίσκο περιλαμβάνεται τόσο στο line-up όσο και στις φωτογραφίες της μπάντας.
Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στο δίσκο και τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους του είδους, είναι το εξώφυλλό του στο οποίο εικονίζεται ένας παρανοϊκός κλόουν-δολοφόνος που βγαίνει από ένα κουρδιστό κουτί, παραπέμποντας στο γνωστό παιχνίδι-κλόουν με το ελατήριο. Βρίσκεται στη γωνία ενός δωματίου και δίπλα του υπάρχουν αραχνιασμένα ράφια με διάφορα αντικείμενα, μεταξύ των οποίων κρανία, κομμάτια οστών και ένα τσεκούρι. Αν και σε πολλούς φέρνει στο μυαλό τον γνωστό κλόουν από την ταινία (ταινίες, πλέον, μετά το πρόσφατο remake) “It” - βασισμένη στο βιβλίο του Stephen King - , η μπάντα τον εμπνεύστηκε από την κωμωδία τρόμου του 1988, Killer Klowns (σωστά, με “k”) from outer space και μάλιστα του έδωσε και όνομα, βαφτίζοντάς τον “Billy Z Bubb”!
Πέρα από το εξώφυλλο όμως, και η μουσική των “Toys” κινείται σε διαφορετικό δρόμο από αυτόν της πλειοψηφίας των εμπορικών hard rock σχημάτων. Εδώ δεν υπάρχουν τραγούδια φτιαγμένα για τη μάζα και για τα charts, δεν θα βρούμε συναισθηματικές μπαλάντες, ούτε στίχους για παντοτινή αγάπη και δακρύβρεχτους χωρισμούς. Αντιθέτως, η μπάντα επιδίδεται σε ένα αλητήριο και χύμα sleaze metal, που παραπέμπει σε σχήματα όπως οι Faster Pussycat, L.A. Guns, Guns n’ Roses (του “Appetite..”), με ολίγη από punk rock και μικρές δόσεις από thrash metal (!). Η απόδοση των μελών είναι άψογη, με τον McMaster να ξεχωρίζει, αφού τα φωνητικά του κινούνται σε υψηλές συχνότητες, ενώ βγάζουν και μια τσίτα και υπερένταση που δίνουν έξτρα ντόπα στα κομμάτια. Πολύ καλή η δουλειά στην κιθάρα και ιδιαίτερα σε ορισμένα σόλο που δίνουν την εντύπωση ότι ακούς κάποια progressive ή thrash μπάντα, ενώ και το rhythm section δεν υστερεί, με το μπάσο, μάλιστα, να είναι ιδιαίτερα έντονο σε κάποια τραγούδια.
Οι στίχοι τους, γραμμένοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία από τον McMaster, είναι ιδιαίτερα χιουμοριστικοί, με αρκετούς ευφημισμούς και χρήση slung διαλέκτου (κοινώς, αργκό), που σε κάνουν να σπαζοκεφαλιάζεις μέχρι να μπορέσεις να καταλάβεις ορισμένα σημεία τους (!). Από αυτούς παρελαύνουν προκλητικές γυναίκες (Teas’n, pleas’n), συμβόλαια θανάτου (Bones in the gutter), σεξ υπό την επήρεια αλκοόλ (Take me drunk), ασυγκράτητη στύση (Sport’n a Woody), θεϊκές παρουσίες (Queen of the Nile), παράνομοι (Outlaw) αλλά και φθαρμένες μπότες-φετίχ (Ten Boots).
Η εικόνα, επίσης, της μπάντας, δεν θυμίζει σε τίποτα sleaze συγκρότημα και αυτό γίνεται φανερό από την φωτογραφία του οπισθόφυλλου όπου νομίζεις ότι βλέπεις κάποιο thrash σχήμα των ‘80s, με τον McMaster να φοράει ζώνη με σφαίρες, τον ντράμερ Geary, t-shirt των «πατέρων» της Death Metal σκηνής, “Death” (!) ενώ τα υπόλοιπα μέλη, απλά jeans και μπότες. Βέβαια, αυτό το look, δεν φαίνεται τόσο παράταιρο σε σχέση με τη μουσική, αν σκεφτεί κανείς ότι τα τυπάκια δεν είναι ούτε από το L.A. ούτε από τη Νέα Υόρκη, αλλά από το Τέξας, τη «Μάνη» των ΗΠΑ, όπου «φλωριές» και θηλυπρέπειες δεν είναι αποδεκτές – και μάλιστα τότε, στα ‘80ς, πριν την «λαίλαπα» της πολιτικής ορθότητας.
Επιστρέφοντας στα τραγούδια, αυτά που προωθήθηκαν ιδιαίτερα είναι τα δυο πρώτα, το πασίγνωστο “Teas’n, pleas’n” και το “Scared”, τα οποία είναι και τα singles του άλμπουμ. Πολύ δυνατές συνθέσεις και τα δυο, με το δεύτερο να έχει και ένα καταπληκτικό σόλο που θυμίζει progressive μπάντα. Κομματάρα το “Bones in the Gutter”, όπως και το “Take me drunk”, με τις funky πινελιές του, για να έρθουμε στο «σεξουλιάρικο» “Sport’n a Woody” όπου ακούμε τι τραβάει ένας τύπος που δεν μπορεί να συγκρατήσει τη στύση του, όποια γυναίκα και να δει! Και όντως, ο τίτλος του τραγουδιού σημαίνει «στύση» στην αμερικάνικη αργκό (έτσι, για να μαθαίνουμε και κάτι).
Στη συνέχεια έχουμε τρία κομμάτια που, καθαρά, είναι ανώτερα των δυο singles. Πρώτο είναι το “Queen of the Nile” και μετά, τα δυο προσωπικά αγαπημένα: το θεϊκό “Outlaw”, με ρυθμό που σου βγάζει την αίσθηση του ανθρωποκυνηγητού και ένα σόλο που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κάποια σύνθεση του “Rust in peace” των Megadeth και το πωρωτικό “Ten Boots (Stompin’) που σε φτιάχνει με το που μπαίνει, όταν, ακούγοντας τον McMaster να βγάζει την ιαχή “Yeeeehaaaaaa!!!”, ξυπνάνε μνήμες από τη σειρά “The Dukes of Hazzard”, όπου τα αδέρφια Luke και Βο έκαναν εντυπωσιακά άλματα με τον “General Lee” προσπαθώντας να ξεφύγουν από το σερίφη Rosco. Επικό κομμάτι, από τα καλύτερα του δίσκου.
Τέλος, υπάρχουν άλλα τρία τραγούδια - “Feels like a Hammer”, “Here comes trouble” και “That Dog” – που, χωρίς να είναι κακά, υπολείπονται ελαφρώς των άλλων. Αυτό δεν έχει όμως τόση σημασία, αφού το άλμπουμ διαρκεί 39 λεπτά και δεν προλαβαίνεις με τίποτα να βαρεθείς.
Εμπορικά, το “Dangerous Toys” πήγε μια χαρά , φτάνοντας στη θέση 65 του Billboard και πουλώντας πάνω από 500.000 κομμάτια (χρυσό). Πολύ καλή απόδοση για το στυλ και τις ιδιαιτερότητές του. Τα δυο singles του παίζονταν αρκετά από το Headbangers Ball του MTV, ενώ η μπάντα βγήκε σε παγκόσμια περιοδεία το 1989-1990, παίζοντας σε κλαμπ και αρένες ως support σχημάτων όπως οι The Cult , Almighty, L.A. Guns , Faster Pussycat, Stryper και Bonham.
Κάπου εκεί τελείωσε και το όνειρο για την μπάντα καθώς η μουσική βιομηχανία άρχισε να προωθεί τον grunge/alternative ήχο. Αν και οι μέρες της δόξας για τους Dangerous Toys αποδείχτηκαν περιορισμένες – όπως και για πολλές μπάντες του είδους που βγήκαν στην εκπνοή των ‘80s – οι Τεξανοί κατάφεραν με το ντεμπούτο ττους να αφήσουν το δικό τους μικρό στίγμα στο χώρο του εμπορικού hard rock και να χαρίσουν στους πραγματικούς θιασώτες του είδους ένα διαμαντάκι αντρίκιου και τσαμπουκαλεμένου sleaze metal.
TI EKANAN META
To 1991 κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, Hellacious Acres, στο ίδιο στυλ με το ντεμπούτο, το οποίο όμως δεν πήγε καλά εμπορικά, λόγω των αλλαγών στην σκηνή του εμπορικού σκληρού ήχου. Κουτσά στραβά πάντως ,έφτασαν στη θέση 67 του Billboard και έμειναν στα charts για 9 εβδομάδες.
Το 1994 ακολούθησε το τρίτο άλμπουμ, Pissed και την επόμενη χρονιά (1995) το τέταρτο και τελευταίο στούντιο έως σήμερα, The R*tist 4*merly known as Dangerous Toys, τα οποία έκαναν ελάχιστες πωλήσεις.
Από κει και μετά, περιορίστηκαν οι δραστηριότητές τους, προέκυψαν διάφορες αλλαγές μελών και η μπάντα, αν και δεν διαλύθηκε, εμφανίζεται σποραδικά σε διάφορα φεστιβάλ των ΗΠΑ μαζί με άλλους βετεράνους του είδους.
TRIVIA
- Όπως έχει δηλώσει ο Jason McMaster στο Blabbermouth.net, λίγο πριν μπει στους Dangerous Toys, του είχε γίνει πρόταση να περάσει audition για τραγουδιστής των Pantera, την εποχή που οι τελευταίοι έπαιζαν ακόμη glam metal (Για όσους δεν γνωρίζουν, το πρώτο άλμπουμ των Pantera ΔΕΝ είναι το Cowboys from Hell του 1990. Προηγούνται 4 άλμπουμ όπου έπαιζαν glam metal). Ο λόγος που ήθελαν να τον δοκιμάσουν ήταν η εντύπωση που τους είχε κάνει ως τραγουδιστής των Watchtower. O McMaster τελικά, αρνήθηκε να περάσει audition καθώς θεωρούσε ότι οι Pantera δεν θα είχαν επιτυχία αλλά θα περιορίζονταν στο να παίζουν σε clubs διασκευές glam συγκροτημάτων! Μάλλον έκανε τη μαλακία της καριέρας του…
- Το αρχικό συγκρότημα του McMaster, οι Watchtower, είναι περισσότερο γνωστοί για το δεύτερο άλμπουμ τους , Control and Resistance (1989), φετίχ των οπαδών του Progressive metal. Στο άλμπουμ δεν τραγουδάει αυτός αλλά το τελευταίο τραγούδι του δίσκου έχει τον τίτλο “Dangerous Toy”!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
9/6/22
Δημοσίευση σχολίου