Ας ξεκινήσουμε με μια απλή ερώτηση: Ποιον αποκαλούμε «Βασιλιά του Rock ‘n’
Roll»; Τον Elvis Presley, πολύ σωστά! Και γιατί τον αποκαλούμε έτσι; Πείτε μου ένα
τραγούδι του, που δικαιολογεί αυτόν τον χαρακτηρισμό. Νομίζω ότι ξέρω τι θα
απαντούσατε σ’ αυτή την ερώτηση:
“Well, it one for the money, two for the show
Three to get ready now go, cat, go
But don;t you step on my blue suede shoes …”
Και θα είχατε και πάλι δίκιο! Η φωνάρα του Elvis ανοίγει το κομμάτι, χωρίς intro, και μας βάζει αμέσως στον ξέφρενο χορευτικό ρυθμό του rock ‘n’ roll! Κι όμως, αυτό το τόσο χαρακτηριστικό του, το τόσο «δικό του» τραγούδι, ο Elvis το τραγούδησε σε
δεύτερη εκτέλεση! Η πρώτη εκτέλεση ανήκει στον δημιουργό του τραγουδιού, τον
Carl Perkins!
Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία του Carl Perkins. Γεννημένος το 1932, στο Tennessee,
από γονείς αγρότες, δούλευε στα βαμβακοχώραφα από 6 χρονών. Εκεί,
πρωτογνώρισε τα blues, αλλά και τα gospel, κι άρχισε να παίζει αυτή τη μουσική, με
μια αυτοσχέδια κιθάρα, που αργότερα (έφηβος πια) κατάφερε να αντικαταστήσει
με μια φτηνιάρικη «κανονική». Στα 22 του, το 1954, άκουσε στο ραδιόφωνο τον
Elvis Presley να τραγουδάει το “Blue Moon of Kentucky” και ενθουσιάστηκε!
Ξεκινάει μια και δυο, να πάει να βρει τη δισκογραφική εταιρία του Elvis, για να
δουλέψει κι αυτός εκεί. Πράγματι, τον Οκτώβριο του 1954, καταφτάνει στο
Memphis, όπου ήταν τo studio της “Sun Records” (της εταιρίας του Elvis) και
εξασφαλίζει ακρόαση από τον Sam Philips, το αφεντικό της Sun. Ο Philips
ενθουσιάζεται με τον Carl Perkins και του κλείνει αμέσως συμβόλαιο! Έτσι, ο Perkins
εντάσσεται στην ιστορική αυτή εταιρία, μαζί με τον Elvis, τον Johnny Cash, τον Roy
Orbison, τον Jerry Lee Lewis και άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής.
Ένα χρόνο αργότερα, φθινόπωρο του ’55, ο Carl Perkins παρουσιάζει στον Sam
Philips το “Blue Suede Shoes” και εκείνος καταλαβαίνει αμέσως ότι έχει χτυπήσει
φλέβα χρυσού! Η αρχική πρόθεση του Philips ήταν να το ηχογραφήσει με τον Elvis,
όμως εκείνος υπέγραψε -εν τω μεταξύ- συμβόλαιο με την RCA και αποχώρησε από
την Sun Records. Κατόπιν αυτού, ο Philips αποφάσισε να προχωρήσει με τον Perkins
κι έτσι, την 1 η Ιανουαρίου 1956, κυκλοφορεί το “Blue Suede Shoes”, με μια κάποια
διστακτική υποδοχή στην αρχή, σαρώνοντας όμως στη συνέχεια τα charts,
φτάνοντας μέχρι το Νο 2, πίσω από το “Heartbreak Hotel” του Elvis!
ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ
Πώς το εμπνεύστηκε ο Carl Perkins; Πώς μπορεί
ένα ζευγάρι παπούτσια να είναι, πια, κάτι τόσο σημαντικό; Κατ’ αρχάς, να ξέρουμε
ότι τα blue suede shoes (μπλε καστόρινα παπούτσια ή μπλε καστόρια) ήταν κάτι
πολύ μοδάτο και πολύ ακριβό εκείνη την εποχή. Επιπλέον, έπρεπε να είσαι
ιδιαίτερα προσεκτικός όταν τα φοράς, γιατί εύκολα λερώνονται και δύσκολα
καθαρίζονται. Ο Carl Perkins δεν είχε τέτοια παπούτσια, είχε όμως ακούσει μια
φορά, σ’ έναν σχολικό χορό, έναν μαθητή να λέει στην κοπέλα του να προσέχει όταν
χορεύει, να μην του λερώσει τα «καστόρια» του. Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στον
Perkins, γιατί η κοπέλα ήταν πολύ όμορφη και, φυσιολογικά, θάπρεπε ο νεαρός να
προσέχει πρώτα εκείνην κι ύστερα τα παπούτσια, αλλά … Απ’ αυτό το γεγονός, λέει
ο Perkins ότι εμπνεύστηκε τους στίχους. Μάλιστα, για να τονίσει πόσο σημαντικά
ήταν τα παπούτσια, ο Perkins αναφέρει στους στίχους του κάθε είδους υπερβολή:
«Ποδοπάτησέ με, κλέψε το αμάξι μου, κάψε το σπίτι μου, πιες όλα τα ποτά μου,
αλλά μακριά απ’ τα μπλε καστόρια μου»! Ε, βρέθηκαν λοιπόν και γι’ αυτήν την
περίπτωση της ηθελημένης, σατιρικής υπερβολής, κάποιοι υπερσυντηρικοί που
θεώρησαν ότι οι στίχοι αυτοί αποδεικνύουν πόσο διαβολικό πράγμα είναι το rock
‘n’ roll!!! Τέλος πάντων! Σύμφωνα πάντα με τον Carl Perkins, η ιδέα για τους στίχους
τού ήρθε στις 3 το πρωί και, καθώς δεν έβρισκε εκείνη την ώρα χαρτί για να τους
γράψει, τους σημείωσε πάνω σε μια χαρτοσακούλα από πατάτες!
ΚΙ ΑΛΛΗ ΕΚΔΟΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ
Πάντως, για την προέλευση του τίτλου του τραγουδιού, υπάρχει και η μαρτυρία του
Johnny Cash, ο οποίος εκείνη την εποχή περιόδευε μαζί με τον Perkins και σε
κάποια στιγμή, του διηγήθηκε την ιστορία ενός λοχία, που είχε όταν έκανε τη
θητεία του, ο οποίος, τα βράδια που ετοιμαζόταν για έξοδο, φόραγε την καλή του
στολή και τα μαύρα λουστρίνια του, για να δείξει όμως ότι ήταν μοντέρνος, έλεγε
στους φαντάρους ότι έχει βάλει τα μπλε καστόρινα παπούτσια του! Ο Cash έβρισκε
αυτή την ιστορία πολύ αστεία και είπε στον Carl Perkins, ότι θα μπορούσε να γίνει
ωραίο τραγούδι. Ποιος ξέρει; Το πιθανότερο είναι να συνέβησαν και τα δύο, και
αυτό που διηγείται ο Perkins και αυτό που θυμάται ο Cash!
Οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού προέρχονται από ένα παιδικό τραγουδάκι: “One
for the money, two for the show, three to get ready and four to go”. O Perkins
άλλαξε μόνο τον τελευταίο στίχο: “now go man, go”. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης όμως, ο Sam Philips άλλαξε τον στίχο σε “now go cat, go”, θεωρώντας
ότι έτσι ακούγεται πιο ροκάδικο, ενώ το “now go man, go” ήταν πιο country. Ως
προς τη μουσική, καμία έκπληξη: Ένα απλό δωδεκαμετράκι, ο θεμέλιος λίθος του
rock ‘n’ roll! Στην ηχογράφηση, ακουστική κιθάρα και μπάσο παίζουν τα αδέρφια
του Carl Perkins, ενώ στα ντραμς είναι ο “Fluke” Holland. O Perkins τραγουδάει και
παίζει σόλο κιθάρα με μια Gibson (πού οι εποχές της χειροποίητης κιθάρας του!).
Όπως είπαμε και πιο πάνω, το τραγούδι γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ανεβαίνοντας
στο chart όχι μόνο της ποπ (No 2), αλλά και της country (No 2) και του RnB (No 1),
κάτι που δεν είχε ποτέ ξανασυμβεί! Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, είχε πουλήσει
500.000 αντίτυπα και πήγαινε γοργά για το ένα εκατομμύριο, κάτι που ο Sam Philips
είχε κανονίσει να το γιορτάσουν ζωντανά, με την απονομή χρυσού δίσκου σε
παναμερικανική κάλυψη, στο show του Perry Como, που ήταν τότε ό,τι καλύτερο
είχε να παρουσιάσει η αμερικάνικη τηλεόραση σε μουσική εκπομπή (έγχρωμη
μάλιστα!). Τότε όμως, στην κορυφαία -ως τότε- στιγμή της καριέρας του, ο Carl
Perkins έρχεται αντιμέτωπος με μια -εξίσου μεγάλη- δυστυχία: Οδηγώντας γρήγορα
στον αυτοκινητόδρομο, με προορισμό την εκπομπή του Perry Como, συγκρούεται
σφοδρά με ένα αργοκίνητο αγροτικό όχημα και ανασύρεται από τα συντρίμμια του
αυτοκινήτου του με σοβαρά τραύματα και διάσειση.
Από τα μέλη του
συγκροτήματός του, που ήταν μαζί του στο αυτοκίνητο, τραυματίστηκε ακόμα πιο
σοβαρά ο ένας αδελφός του, ο οποίος πέθανε ένα χρόνο αργότερα, εξαιτίας του
δυστυχήματος. Όντας στην ανάρρωση, ο Perkins ακούει για πρώτη φορά τον Elvis
Presley να τραγουδάει το “Blue Suede Shoes” και να το οδηγεί στα ύψη της φήμης
και της καθιέρωσης! Ήταν συνηθισμένο τότε, να παίρνει ένας καλλιτέχνης το
τραγούδι κάποιου άλλου και να το κυκλοφορεί σε δική του διασκευή. Έτσι και ο
Elvis, ο οποίος πια ήταν στην RCA, ηχογράφησε το τραγούδι στα studios της RCA στο
Nashville και το κυκλοφόρησε λίγο μετά τον Perkins, χωρίς βεβαίως να φανταστεί
ποτέ ότι θα έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Κάθε άλλο! Μάλιστα, καθώς ο ίδιος δεν
ευκαιρούσε να πάει, έστειλε τα μέλη της μπάντας του στο νοσοκομείο να δουν τον
Perkins και να του ευχηθούν ταχεία ανάρρωση. Ο Perkins, όπως τουλάχιστον
ισχυρίζεται, δεν ενοχλήθηκε καθόλου από την επιτυχία του Elvis. Αντιθέτως, το
έβρισκε απόλυτα φυσιολογικό. «Ο Elvis έχει όλο το πακέτο», έλεγε, «φωνή,
εμφάνιση, κίνηση, μάνατζερ, εταιρία! Πού να τον συναγωνιστούμε, εμείς οι
υπόλοιποι, που είμαστε -εκτός των άλλων- και σαν τον Mr. Ed;». (Σ.Σ.: Ο “Mr. Ed”
ήταν μια δημοφιλής τηλεοπτική σειρά, με πρωταγωνιστή ένα άλογο, που το έλεγαν
Mr. Ed). Άλλωστε, δεν είχε και πολλούς λόγους να ενοχληθεί. Παρέμενε, βλέπετε, ο
συνθέτης και στιχουργός του τραγουδιού και εισέπραττε τα νόμιμα δικαιώματα, τα
οποία διατήρησε ως το θάνατό του, το 1998. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2003
συγκεκριμένα, ο Paul McCartney αγόρασε τα δικαιώματα του “Blue Suede Shoes”,
ως μια κίνηση σεβασμού και ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλο απόντα. «Χωρίς τον
Carl Perkins, δεν θα υπήρχαν οι Beatles», είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ο Paul!
Ο Elvis λάτρευε το κομμάτι! Το επέλεξε μάλιστα ως το εισαγωγικό τραγούδι του
πρώτου του άλμπουμ, με τίτλο το όνομά του. Η έκδοση του “Blue Suede Shoes” του
Presley έχει μια πολύ χαρακτηριστική διαφορά, σε σχέση με το πρωτότυπο: Ενώ ο
Perkins τραγουδάει: “Well, it’s one for the money (boom, boom), two for the show
(boom, boom), …”, ο Elvis προτίμησε να το λέει χωρίς να μεσολαβεί αυτό το “boom,
boom” ανάμεσα στους στίχους, κάνοντας έτσι το κομμάτι πιο χορευτικό. Το γεγονός αυτό, το αναγνώρισε αργότερα και ο Perkins, θέλησε μάλιστα να κυκλοφορήσει νέα
έκδοση του τραγουδιού, χωρίς το ενδιάμεσο “boom, boom”, όμως οι συνεργάτες
του τον έπεισαν (ευτυχώς!) ότι μεγαλύτερη αξία έχει συνήθως το πρωτότυπο κι όχι το σωστό.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
11/6/22
Δημοσίευση σχολίου