.JPG)
Ως εκ τούτου, για την επόμενη δουλειά τους – το κλασικό Hysteria, έθεσαν ως στόχο να γράψουν ένα δυνατό εμπορικό άλμπουμ, όπου όλα τα τραγούδια θα ήταν ισάξια και θα μπορούσαν όλα να λειτουργήσουν δυνητικά ως singles. Το σχέδιό τους επιτεύχθηκε τελικά σε μεγάλο βαθμό, μέσα όμως από αρκετές δυσκολίες και σημαντικές καθυστερήσεις που κατέστησαν το άλμπουμ μια από τις πιο ακριβές παραγωγές που είχαν γίνει μέχρι τότε στη Μεγάλη Βρετανία.
Η ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ
Τα προβλήματα ξεκίνησαν αμέσως μόλις το συγκρότημα αποφάσισε να συγκεντρωθεί για την σύνθεση των νέων τραγουδιών. Ενώ ήταν δεδομένο πως ο παραγωγός θα εξακολουθούσε να είναι ο Robert “Mutt” Lange (παραγωγός και συν-συνθέτης του Pyromania όπως και του δεύτερου άλμπουμ High ‘n’ Dry), o τελευταίος αποφάσισε ξαφνικά να αποχωρήσει από τις ηχογραφήσεις λίγο μετά την προ-παραγωγή κάποιων τραγουδιών, αφήνοντας τη μπάντα χωρίς «καπετάνιο». Ο αιτία που προέβαλε ήταν η κόπωση λόγω του σκληρού προγράμματος που είχε τα τελευταία χρόνια
Σε αντικατάσταση του Lange, οι Def Leppard προσέλαβαν τον Jim Steinman, γνωστό στο χώρο του hard rock ως συνθέτη (όχι παραγωγού) του πασίγνωστου άλμπουμ Bat out of Hell του Meat Loaf (αλλά και συνθέτη και παραγωγού του Bat out of Hell II) και μαζί του, τον Αύγουστο του 1984, μετακινήθηκαν στο Δουβλίνο για τη συνέχεια της σύνθεσης του άλμπουμ. Κάθε μέλος εφοδιάστηκε με ένα τετρακάναλο μηχάνημα εγγραφής και με ένα drum machine για να μπορούν να ηχογραφούν τις ιδέες τους και το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε ήταν το “Animal”. Η δισκογραφική τους εταιρεία ενθουσιάστηκε με το κομμάτι και χρηματοδότησε αδρά το συγκρότημα για να προχωρήσει τη σύνθεση στο στυλ αυτού του συγκεκριμένου τραγουδιού.
Στη πορεία όμως φάνηκε ότι υπήρχε σοβαρή διάσταση απόψεων μεταξύ της μπάντας και του παραγωγού. To όραμα του Steinman ήταν να κάνει ένα πιο παραδοσιακό και πιο «θεατρικό» hard rock άλμπουμ ενώ οι Leps επιθυμούσαν να ακολουθήσουν έναν πιο εμπορικό, pop metal δρόμο. Οι διαφορές των δυο μερών ήταν αγεφύρωτες με αποτέλεσμα, μετά από δυο μήνες, τον Οκτώβριο του 1984, να λυθεί η συνεργασία της μπάντας με τον Steinman. Το συγκρότημα αποφάσισε να συνεχίσει να δουλεύει μόνο του, έχοντας σαν ενίσχυση των μηχανικό ήχο του Lange, Nigel Green αλλά η διαδικασία δεν είχε επιτυχία, σε βαθμό μάλιστα που πέταξαν ό,τι είχαν κάνει μέχρι τότε.
ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΤΟΥ RICK ALLEN
Σαν να μην έφτανε το αδιέξοδο στο οποίο είχαν περιέλθει, χτύπησε και η - σχετική – τραγωδία με τον ντράμερ Rick Allen. Όπως είναι γνωστό, στις 31/12/1984, ο Allen οδηγούσε το αυτοκίνητό του (μια Corvette C4) σε έναν επαρχιακό δρόμο με αρκετές στροφές κάπου έξω από το Sheffield, ενώ μαζί του βρισκόταν και η τότε κοπέλα του. Στην προσπάθειά του να προσπεράσει ένα Alfa Romeo που τον έκλεινε (προφανώς παιζόταν κάποιου είδους κόντρα), έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, το οποίο βγήκε εκτός πορείας και ντεραπάρισε αρκετές φορές. Η ζώνη ασφαλείας του Allen αποσυνδέθηκε και με κάποιο περίεργο τρόπο του μάγκωσε το αριστερό χέρι που αποκολλήθηκε από τον ώμο και έμεινε μέσα στο αυτοκίνητο ενώ ο ίδιος εκτοξεύθηκε από το άνοιγμα της οροφής και βρέθηκε σε ένα χωράφι αρκετά μέτρα μακριά από το αυτοκίνητο. Για καλή του τύχη, έτυχε να περνάνε από το σημείο ένας αστυνομικός και μια νοσοκόμα που είχε σχολάσει από τη δουλειά της, οι οποίοι κάλεσαν άμεσα ασθενοφόρο και μετέφεραν τον τραυματία στο νοσοκομείο. Αρχικά, οι γιατροί κατάφεραν να του συγκολλήσουν το χέρι όμως μετά από λίγες μέρες το τραύμα παρουσίασε μόλυνση και δεν υπήρχε, δυστυχώς, άλλη λύση από τον ακρωτηριασμό. Ο άτυχος ντράμερ, αν και αρχικά ήταν σε κώμα, μετά από δυο εβδομάδες συνήλθε και ήρθε αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα.
Σε αντίθεση όμως με ό,τι φαινόταν ως λογικό επακόλουθο, ο Allen αποδείχτηκε «πολύ σκληρός για να πεθάνει», δεν σκέφτηκε την περίπτωση να σταματήσει να παίζει ντραμς και μόλις καλυτέρευσε άρχισε να πειραματίζεται, παίζοντας με τα πόδια ό,τι έπαιζε με το αριστερό του χέρι. Από την άλλη πλευρά, στα υπόλοιπα μέλη δεν πέρασε καν από το μυαλό τους να τον διώξουν από το συγκρότημα. Όπως δήλωσε, αρκετά χρόνια αργότερα, σχετικά με το περιστατικό ο κιθαρίστας Phil Collen: «Πολλοί μας ρωτούσαν γιατί δεν βρήκαμε άλλον ντράμερ μετά το ατύχημα του Rick. Αυτό θα ήταν απάνθρωπο και ήταν και κάτι που δεν το σκεφτήκαμε ποτέ. Όλοι μας τον στηρίξαμε και τον ενθαρρύναμε να προσπαθήσει σκληρά για να συνεχίσει με την μπάντα. Σε τελική ανάλυση, είμαστε στην μπάντα όλοι μαζί από το 1977.
Είμαστε σαν οικογένεια και σε κάθε οικογένεια συμβαίνουν διάφορα, ακόμα και δυσάρεστα. Μια οικογένεια απολαμβάνει τις καλές στιγμές αλλά και στις δύσκολες γίνεται μια γροθιά και συνεχίζει». O Allen, λοιπόν, μόλις ένα χρόνο σχεδόν μετά το ατύχημα και την απώλεια του χεριού του, επέστρεψε δυναμικά στη διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ, χρησιμοποιώντας πλέον ένα τροποποιημένο drum-set και διέλυσε από τα υπόλοιπα μέλη κάθε αμφιβολία για την απόδοσή του, όταν τους άφησε άναυδους παίζοντάς τους την εισαγωγή του τραγουδιού “When the levee breaks” των Led Zeppelin.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ “MUTT” LANGE ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ
Σχεδόν ταυτόχρονα με την επιστροφή της μπάντας στο studio, εμφανίστηκε και ο Lange ο οποίος δήλωσε ξεκούραστος και διαθέσιμος να επιστρέψει στο τιμόνι της παραγωγής. Έτσι, στα μέσα του 1986 και με όλα τα προβλήματα τακτοποιημένα, ξεκίνησε η ουσιαστική διαδικασία δημιουργίας του “Hysteria”. Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, ο στόχος του Lange ήταν να δημιουργήσει το πιο εμπορικό hard rock άλμπουμ όλων των εποχών και για να το πετύχει έβαλε στην πίεση όλους όσους συμμετείχαν στη διαδικασία, από το συγκρότημα μέχρι τους μηχανικούς/τεχνικούς. Σύμφωνα με τον Phil Collen, o Lange είχε σαν υπόδειγμα το άλμπουμ Thriller του Michael Jackson. Όπως αυτό κατάφερε να βγάλει 6-7 singles και να κατακτήσει την πρώτη θέση στα charts, έτσι ήθελε να λειτουργήσει και το Hysteria, σαν την hard rock εκδοχή του πρώτου.
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και της παραγωγής, χρησιμοποιήθηκαν αρκετές πρωτοποριακές για την εποχή τεχνικές και εφαρμόστηκαν αρκετοί πειραματισμοί. Ο Lange ενθάρρυνε τους κιθαρίστες να απλοποιήσουν τα riffs και τα hooks τους ώστε να είναι αρκετά πιασάρικα για το ευρύ κοινό, χρησιμοποίησε στα φωνητικά αρκετά επίπεδα δημιουργώντας μια πολυφωνική χροιά, πέρασε τα ντραμς μέσα από φίλτρα δίνοντάς τους ένα ηλεκτρονικό, πιο pop ήχο και έβαλε στα κομμάτια αρκετό reverb, χαρίζοντάς τους μια arena αίσθηση. Γενικά η όλη διαδικασία έφτασε την μπάντα στα όριά της και, όπως θυμάται, ο Collen, «ήταν ένα πραγματικό πείραμα για την εποχή του, μια αρκετά ανυπόφορη διαδικασία. Ηχογραφούσαμε ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο υλικό – κιθάρες, ντραμς, φωνητικά. Και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν έβγαινε όπως θέλαμε η διαδικασία ξεκινούσε πάλι από το μηδέν μέχρι να φτάσουμε στο αποτέλεσμα που θεωρούσαμε ιδανικό. Και αυτό επαναλαμβανόταν για κάθε τραγούδι».
Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ
Αρχές του 1987, μετά από σχεδόν τρία χρόνια περιπετειών, οι ηχογραφήσεις τελείωσαν και το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 3 Αυγούστου 1987 με τίτλο Hysteria. O αρχικός του τίτλος, πίσω στο 1984, ήταν Animal Instinct, αλλά λέγεται ότι άλλαξε σε Hysteria μετά από πρόταση του Rick Allen, ως αναφορά στα όσα πέρασαν μέχρι την ολοκλήρωσή του. Η σύνθεση της μπάντας ήταν η ίδια με αυτή του “Pyromania” (Joe Elliott φωνή, Steve Clark/Phil Collen κιθάρες, δεύτερα φωνητικά, Rick Savage μπάσο, δεύτερα φωνητικά, Rick Allen ντραμς) με τον κιθαρίστα Steve Clark να εμφανίζεται για τελευταία φορά στη σύνθεση της μπάντας καθώς στις 8 Ιανουαρίου 1991 πέθανε μετά από υπερβολική χρήση αλκοόλ σε συνδυασμό με χάπια.
Σύμφωνα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της δισκογραφικής τους εταιρίας, το Hysteria ήταν το πιο ακριβό άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στο Ηνωμένο Βασίλειο και όπως είχε αναφέρει και Phil Collen, θα έπρεπε να πουλήσουν 5 εκατομμύρια κομμάτια απλά και μόνο για να κάνουν απόσβεση! Τελικά το άλμπουμ όχι μόνο έκανε απόσβεση αλλά έβγαλε και τρελά κέρδη και σάρωσε τα charts σε Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία.
Αρχικά, είχε μεγάλη απήχηση στη χώρα τους, τη Μεγάλη Βρετανία, όπου άμεσα σκαρφάλωσε στα charts, όπως και σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Στις ΗΠΑ όμως ξεκίνησε μουδιασμένα και αυτό οφείλεται κυρίως στο μεγάλο διάστημα απουσίας της μπάντας από τα μουσικά δρώμενα αλλά και από το γεγονός ότι το πρώτο single που κυκλοφόρησε εκεί, το “Women”, δεν είχε ιδιαίτερη ανταπόκριση. Παρόλα αυτά, με την κυκλοφορία του επόμενου single, “Animal”, το άλμπουμ άρχισε να ανεβαίνει, για να φτάσει σε σύντομο χρονικό διάστημα να κατακτήσει την πρώτη θέση στα charts του Billboard.
To Hysteria πούλησε τελικά γύρω στους 12.000.000 δίσκους στις ΗΠΑ, έγινε πολυπλατινένιο και έμεινε στο Top 40 για 96 συνεχόμενες εβδομάδες πλησιάζοντας το ρεκόρ του Born in the USA του Bruce Springsteen. Γενικά, κυριάρχησε παγκοσμίως στα charts για 3 χρόνια και πούλησε συνολικά πάνω από 20.000.000 κομμάτια.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το νέο μουσικό ύφος της μπάντας απείχε πολύ από το heavy metal παρελθόν της και σίγουρα απογοήτευσε και απομάκρυνε τους οπαδούς που ακολουθούσαν τους Leps από τα πρώτα χρόνια τους. Το συγκρότημα όμως είχε αποφασίσει να ξεφύγει από το στενό metal πλαίσιο και να ανοιχτεί στο ευρύτερο μουσικό κοινό. Όπως δήλωσε, μάλιστα, σε μια συνέντευξή του το 1999 ο Phil Collen, «ακόμα και όταν μας είχαν κατηγοριοποιήσει ως σχήμα του New Wave of British Heavy Metal, ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι μοιάζαμε με τις γνωστές μπάντες του χώρου όπως οι Diamond Head ή οι Iron Maiden. Ποτέ δεν θέλαμε να μας θεωρούν μια αποκλειστικά metal μπάντα. Είμαστε τόσο κοντά στο metal όσο είμαστε και στην Madonna» (!!!)
Το άλμπουμ ξεκινάει με δυο τραγούδια στο στυλ του Rock of Ages (από το προηγούμενο άλμπουμ, Pyromania), τα “Women” και “Rocket”, δυο mid-tempo τραγούδια, με πιο χορευτικό/dance-floor ρυθμό, pop κιθάρες και synths, σε αντίθεση με τα κλασικά hard rock riffs. To πρώτο έχει ένα πολύ καλό σόλο, ενώ το δεύτερο έχει ένα break στη μέση με διάφορα ηχητικά και φωνητικά εφέ που μάλλον κουράζει παρά προσθέτει κάτι στο τραγούδι. Προσωπικά, και τα δυο αυτά τραγούδια, αν και έχω ακούσει το Hysteria πάνω από 100 φορές από τότε που κυκλοφόρησε, ποτέ δεν μου έκαναν εντύπωση, τα βρίσκω βαρετά και θεωρώ ότι αν δεν είχαν μπει στην αρχή αλλά στο τέλος του άλμπουμ, μάλλον θα θεωρούνταν ως fillers.
Ακολουθεί άλλο ένα φοβερό κομμάτι, το “Love Bites”, μια σχεδόν pop μπαλάντα, που άνοιξε τον δρόμο για να προσεγγίσουν οι Leppard ένα πιο ευρύ κοινό, μακριά από το χώρο του hard rock. All-time classic επιτυχία που σάρωσε τα charts και ακούγεται ασταμάτητα ακόμα και σήμερα.
To σερί των κορυφαίων τραγουδιών συνεχίζεται με άλλη μια τεράστια επιτυχία, το “Pour some sugar on me”, που αν και γράφτηκε την τελευταία στιγμή, κατέληξε να γίνει ένα από τα κομμάτια που οδήγησαν το άλμπουμ στην πρώτη θέση των charts. Με χαρακτηριστικό ραπαριστό ρυθμό, ήταν στην αρχή μια απλή ιδέα του Elliott, μέχρι να το αναλάβει ο Lange, να το μεταμορφώσει σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε και να πείσει τη μπάντα να το ηχογραφήσει την τελευταία στιγμή. Μετά το “Pour…”, το πρώτο μισό/πρώτη πλευρά του άλμπουμ, κλείνει με άλλη μια μεγάλη επιτυχία, το “Armageddon it”, με δυναμικό ρυθμό, κολλητική ριφάρα και ωραίο pop metal ρεφρέν.
Συνέχεια με το “Gods of War”, ένα μεσαίας ταχύτητας κομμάτι στο στυλ των “Women”/”Rocket” αλλά σαφώς καλύτερο και ακολουθεί, ίσως το πιο παραγνωρισμένο κομμάτι του άλμπουμ, το “Don’t shoot shotgun”, ένα δυναμικό κομμάτι, με πιασάρικο, γρήγορο ρυθμό και ρεφρέν που μένει. Το συγκεκριμένο τραγούδι, άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ακόμη single του “Hysteria” , αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη.
Από εδώ και μετά, περνάμε στη ζώνη των fillers τραγουδιών, με εξαίρεση το ομώνυμο κομμάτι, “Hysteria”, που είναι μια πολύ καλή, pop metal μπαλάντα, ίσως και ελαφρώς καλύτερη από το “Love Bites”. Τα υπόλοιπα κομμάτια, χωρίς να είναι για πέταμα, δεν δίνουν κάτι επιπλέον στο άλμπουμ. Από αυτά, σαφώς καλύτερο είναι το “Run Riot” με αρκετά ξεσηκωτικό ρυθμό, το “Excitable” είναι τελείως χορευτικό και ίσως το περισσότερο αδιάφορο ενώ, τέλος, το “Love and Affection που κλείνει το άλμπουμ είναι άλλη μια καλή μπαλάντα αλλά σχεδόν πανομοιότυπη στο στυλ με το “Hysteria”.
ΤΑ SINGLES
Όπως είπαμε, στόχος του συγκροτήματος (ή, καλύτερα του παραγωγού του, Mutt Lange) ήταν να βγάλουν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να δώσει 6-7 singles. O στόχος επετεύχθη απόλυτα και το Hysteria έβγαλε 7 singles τα οποία θα δούμε συνοπτικά παρακάτω, βάσει της ημερομηνίας κυκλοφορίας τους.
1) Animal: Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1987 στην Μεγάλη Βρετανία και ήταν το τραγούδι-κλειδί που έβαλε την μπάντα στο Top 10 των charts της χώρας του. Με το προηγούμενο άλμπουμ τους, δεν είχαν γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία εκεί και το Animal ήταν το κομμάτι που τους οδήγησε στο Νο 6 των βρετανικών charts και στη συνέχεια στα charts των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1987 αφού εκεί είχε προηγηθεί η κυκλοφορία του “Women”.
Στη δεύτερη πλευρά του υπάρχει το κομμάτι “Tear it down” το οποίο, ελαφρώς διαφοροποιημένο κυκλοφόρησε επισήμως στο επόμενο άλμπουμ τους “Adrenalize” (1992).
2) Women: Βγήκε τον Αύγουστο του 1987 και ήταν το πρώτο single που κυκλοφόρησαν στις ΗΠΑ, ενώ είναι το μοναδικό από τα singles του άλμπουμ που δεν εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Το υψηλότερο σημείο που έφτασε ήταν η θέση 7 στα Mainstream Rock charts του Billboard. Έχει και ένα ενδιαφέρον βίντεο στο οποίο η μπάντα παίζει σε μια αποθήκη ενώ παράλληλα εκτυλίσσεται μια ιστορία με έναν πιτσιρικά skater που διαβάζει ένα sci-fi comic στο οποίο ο ήρωας είναι επίσης skater, ονομάζεται Def Leppard και απελευθερώνει γυναικεία ρομπότ (!). Το συγκεκριμένο βίντεο, είναι το πρώτο στο οποίο εμφανίστηκε ο Rick Allen μετά τον ακρωτηριασμό του χεριού του.
3) Pour some sugar on me: Είναι το τραγούδι/single που εκτόξευσε το “Hysteria” στις ΗΠΑ αφού κατά τη διάρκεια της κυκλοφορίας του το άλμπουμ έπιασε τα 4 εκατομμύρια πωλήσεις. Ξεκίνησε, όπως αναφέρθηκε, από μια ιδέα του Elliott και ο Lange το εξέλιξε περισσότερο βάζοντας ραπ στοιχεία, έχοντας στο μυαλό τους την αντίστοιχη επιτυχία που έκαναν οι Aerosmith με τους Run DMC με το κομμάτι “Walk this Way”. Στη δεύτερη πλευρά του υπάρχουν τα κομμάτια “I wanna be your hero” και “Ring of Fire” (ανάλογα την έκδοση) που βρίσκονται επίσης και στο compilation album “Retro Active” (1993).
Για το τραγούδι φτιάχτηκαν δυο βίντεο, ένα που δείχνει τη μπάντα να παίζει σε ένα σπίτι το οποίο κατεδαφίζεται και ένα δεύτερο στο οποίο το συγκρότημα απλά παίζει live.
To Single έφτασε τη θέση 2 στο Billboard και έγινε χρυσό.
4) Hysteria: Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1987 στις ΗΠΑ και τον Ιανουάριο του 1988 στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει ως B’ side το κομμάτι “Ride into the sun” (βρίσκεται κι αυτό στη συλλογή Retro Active), ενώ διαφορετικές εκδόσεις περιλαμβάνουν επίσης το “Love and Affection (live)” και το “I wanna be your hero”. To single πήγε πολύ καλά στις ΗΠΑ, φτάνοντας στη θέση 10.
5) Armageddon it: Πέμπτο single για την μπάντα που πήγε πολύ καλά και στις ΗΠΑ (θέση 3) αλλά και στην πατρίδα τους (θέση 20). Βγήκε τον Μάρτιο του 1988 στοΗΒ και τον Νοέμβριο του 1988 στην Αμερική και στη δεύτερη πλευρά περιλαμβάνει, ανάλογα την έκδοση, τα κομμάτια “Animal”, “Ring of fire”, “Release me” και “Pour some sugar on me”.
6) Love Bites: Αν και μπαλάντα, άργησε να κυκλοφορήσει ως single, αλλά όταν έγινε (τον Ιούλιο του 1988) σάρωσε τα charts, φτάνοντας στις ΗΠΑ την θέση 1 στο Billboard. Όταν το παρουσίασε στη μπάντα ο Lange, έφερνε περισσότερο σε country μπαλάντα, αλλά οι Leps το «σένιαραν» λιγάκι προσθέτοντας περισσότερα rock στοιχεία. Ο τίτλος του, αρχικά προοριζόταν για άλλο κομμάτι , αυτό που ονομάστηκε τελικά “I wanna be your hero” και αποτελεί, όπως είδαμε, b’ side του single “Pour some sugar on me”.
7) Rocket: Τελευταίο single του “Hysteria” που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1989 στις ΗΠΑ και τον Μάρτιο του ίδιου έτους στη Μεγάλη Βρετανία. Σε κάποιες εκδόσεις του υπάρχει και η edit version του κομματιού όπου παραλείπεται το μεσαίο break που έχει διάφορα ηχητικά εφέ, drum machine αλλά και ένα ηχητικό απόσπασμα από την προσσελήνωση του Apollo 11.
Το Rocket έφτασε στη θέση 12 του Billboard ενώ το βίντεό του - που γυρίστηκε στην ίδια αποθήκη που γυρίστηκε το βίντεο του “Women” – είναι το τελευταίο που εμφανίζεται ο κιθαρίστας Steve Clark πριν το θάνατό του.
Εκείνο όμως που δεν είναι γνωστό είναι ότι τα 7 singles (κι αντίστοιχα 7 maxi singles) που κυκλοφόρησαν από το άλμπουμ έχουν εξώφυλλα, μέρη ή αν προτιμάτε αποσπάσματα από το γενικό εξώφυλλο. Αν τα έχετε, μπορείτε να τα βάλετε στη σειρά και θα δείτε να σχηματίζεται το εξώφυλλο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
To Hysteria αποτέλεσε ένα πρωτοποριακό και νεωτερικό άλμπουμ την εποχή που κυκλοφόρησε και ακούγεται έτσι ακόμη και σήμερα, 37 χρόνια από την κυκλοφορία του. Πατώντας σε δυο βάρκες, στο hard rock/metal παρελθόν και στο pop-rock ήχο της εποχής, όχι μόνο δεν «έχασε την ισορροπία» του αλλά συνδυάζοντας ιδανικά τα στοιχεία και των δυο «κόσμων» κατάφερε να κερδίσει οπαδούς διαφορετικών μουσικών ειδών.
Αν και ξεκίνησε την πορεία του μουδιασμένα, αποδείχθηκε ένα άλμπουμ slow burner (βραδυφλεγές), που αργά αλλά σταθερά κέρδιζε ολοένα και περισσότερους οπαδούς, αύξανε εκθετικά τις πωλήσεις του, κατακτούσε τα charts και το MTV, αλλά και τις αρένες αφού η μπάντα, για να το υποστηρίξει, έδωσε μέσα στο διάστημα 1987-1988, 240 συναυλίες από τις οποίες μάλιστα, τις 163 στις ΗΠΑ.
Για τους Def Leppard, αποτέλεσε το όχημα που τους οδήγησε από τις εργατικές συνοικίες του Sheffield στα μεγάλα σαλόνια της μουσικής βιομηχανίας και που τους εξασφάλισε το μέλλον, καθώς πάνω σ’ αυτό το άλμπουμ στηρίχθηκε όλη η μετέπειτα καριέρα τους. Αξεπέραστο και μοναδικό, δικαίως έχει καταταχθεί στην ελίτ των κορυφαίων άλμπουμ του χώρου και σίγουρα θα μνημονεύεται για πολλές δεκαετίες ακόμα ως ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ του hard rock της δεκαετίας του 80.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
27/5/22
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ HYSTERIA
Όταν στις αρχές των 80’s άκουσα το εκπληκτικό ντεμπούτο των Def Leppard σκέφτηκα «να η ελπίδα για το μέλλον». Με το High ‘n’Dry φάνηκε η βελτίωση, στο Pyromaniα υποχώρησε το έντονο NWOBHM ύφος, δίνοντας περισσότερο χώρο στις μελωδίες και στα 2πλά 3πλά φωνητικά, αποτέλεσμα η καθιέρωση! Με το Hysteria, η συνταγή της επιτυχίας χτύπησε κόκκινο heavy metal/hard rock/melodic μπάντες και κολλητικά ρεφρέν σε ιδανική αναλογία, δηλαδή ένας; Δίσκος γεμάτος επιτυχίες, κάτι σαν best of! To Hysteria είναι το φοβερό αποτέλεσμα της σταδιακή εξέλιξης των Def Leppard που συνεχίστηκε και στο Adrenalized.
Δημοσίευση σχολίου