Έχοντας καταφέρει με τα πρώτα 2 άλμπουμ τους να φτιάξουν το δικό τους ήχο, οι Aerosmith το χειμώνα του 1975 μπαίνουν στο Record Plant studio με παραγωγό τον Jack Douglas και ηχογραφούν τα 9 τραγούδια του Toys in the Attic(No11 Αμερική). Έως και τον πρώτο χρόνο της κυκλοφορίας του, δεν ήξεραν ότι θα πουλήσει μόνο στην Αμερική 9.000.000 αντίτυπα και θα γίνει ένα από τα καλύτερα hard rock άλμπουμ όλων των εποχών. Επίσης, δεν ήξεραν ότι ένας έφηβος από την Αθήνα, θα αγόραζε τον δίσκο εισαγωγής (πανάκριβος) από το ιστορικό Music Corner της οδού Πανεπιστημίου και θα γινόταν πιστός τους fan για τις επόμενες δεκαετίες. To συγκρότημα είχε δέσει για τα καλά, περιοδεύοντας σε ολόκληρη την Αμερική, με τους Tyler, Perry και Hamilton να συνθέτουν τα καινούργια τραγούδια τους, πιο εξελιγμένα και πιο straight to the point. To ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ είναι μακράν το καλύτερο διαβατήριο για όσους ακούνε Aerosmith για πρώτη φορά. Κοφτός ήχος, καλή μελωδία κι ακόμα ένας καλύτερος Steven Tyler που η ερμηνευτική τσαχπινιά του, θυμίζει έφηβη cheerleader. Ο ήχος τους; Δικός τους, αφού βέβαια ανάμειξαν στοιχεία των Rollin Rolling Stones, New York Dolls και Led Zeppelin.
Τα "Uncle Salty" και"Adam's Apple"που ακολουθούν εννιά από τις μέτριες στιγμές του άλμπουμ, αλλά μας οδηγούν στη σύνθεση των Steven Tyler και Joe Perry “Walk This Way" που ήταν το πρώτο τραγούδι που τους έκανε γνωστούς σε όλο τον rock κόσμο. Εδώ να σημειώσω ότι το “Dream On” υπήρχε στον πρώτο δίσκο τους αλλά δεν έκανε (τότε) την επιτυχία που του άξιζε. Για να ξανά γυρίσω στο “Walk This Way", ο βασικός ρυθμός του, βασίστηκε στο τραγούδι των Meters (σ.σ. αμερικάνικο funk συγκρότημα της δεκαετίας του 60) και στην επιτυχία τους “Cissy Strut” με τον Perry να παίζει το ρυθμό με τη βοήθεια του ντράμερ Joey Kramer. Μόλις το άκουσε ο Steven Tyler άρχισε να το τραγουδά χωρίς στίχους, λέγοντας λέξεις χωρίς νόημα, (scat) για να καταλήξουν σε ένα βασικό θέμα. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ, ο Tyler με τον παραγωγό Jack Douglas πήγαν σινεμά για να δουν την ταινία του Mel Brooks “Young Frankenstein” με τους Gene Wilder και Martyn Feldman. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, γέλαγαν με τη σκηνή όπου οι Feldman λέει στον Wilder, »Walk this way” για να τον ακολουθήσει κουτσαίνοντας (δείτε το στο 2.50 στο video). Τότε ο Douglas του πρότεινε να βάλει για τίτλο στο κομμάτι που δούλευε με τον Perry, το Walk this way και το ίδιο βράδυ ο Tyler έγραψε τους στίχους. Το πρωϊ πήγε στο studio για να τους τραγουδήσει αλλά ξέχασε το χαρτί στο ταξί. Το κακό δεν τελείωσε εκεί για τον τραγουδιστή των Aerosmith αφού κανείς δεν τον πίστεψε ότι είχε γράψει στίχους κι έτσι θυμωμένος πήρε ένα κασετόφωνο, 2 μολύβια αλλά ξέχασε να πάρει χαρτί να γράφει. Πήγε στην πίσω σκάλα του studio και άρχισε να γράφει τους στίχους στα σκαλοπάτια και στον τοίχο και μόλις τελείωσε φώναξε τον Perry να τους διαβάσει. Του άρεσαν και τους κράτησαν για το τραγούδι. Σύμφωνα με την παράδοση των blues, ο Τyler προτιμά στίχους με διπλό νόημα.
Έτσι εκτός από την εκδοχή της ταινίας Young Frankenstein, υπάρχει κι η εκδοχή ότι οι στίχοι μιλούν για ένα γυμνασιόπαιδο που χάνει την παρθενία του στο χορό του σχολείου. Η έμφαση δίνεται με την επανάληψη της έκφρασης Walk this Way, Talk this Way, με τον Tyler στα live να τραγουδά την πρώτη ατάκα (Walk this way) και τη δεύτερη (Talk this Way). Οι στίχοι του "Sweet Emotion" γράφτηκαν από τον Tyler και αναφέρονται σε ένα καυγά μεταξύ συζύγων, της Κας Elyssa Perry και της Κας Terry Hamilton, όταν η πρώτη πέταξε ένα ποτήρι γάλα στη δεύτερη! Πάντως, όσο κι αν ακούγεται απίστευτοί αυτός ο καυγάς ήταν η αφορμή για την αποχώρηση του Perry το 1981! (σ.σ. φαντάσου τι θα έγινε!!!). Ένα από τα πλέον δυνατά τραγούδια του άλμπουμ που βγήκε σε single (μικρός δίσκος) αλλά δεν πέτυχε ήταν η power μπαλάντα "You See Me Crying" που ηχογραφήθηκε με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας. Το τραγούδι είναι σύνθεση του Tyler και του Don Solomon, με τα άλλα μέλη να ενοχλούνται από το πολύ χρόνο που χρειάστηκαν για να το ηχογραφήσουν, με τον Πρόεδρο της Columbia Records, Bruce Lundvall να πηγαίνει στο studio και να εκφράζει το θαυμασμό του για το τραγούδι. Ο Tyler αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, πίστευαν ότι το You See Me Crying", θα γινόταν μεγάλη επιτυχία, αλλά διαψεύστηκαν!
Οι Aerosmith του Toys in the Attic δεν είχαν πλέον καμία σχέση με τους Aerosmith των πρώτων 2 άλμπουμ Είχαν βελτιωθεί σαν μουσικοί και η συμπεριφορά τους στη σκηνή, ήταν συμπεριφορά μεγάλου συγκροτήματος, με τις προσωπικότητες των Perry και Tyler να ξεχωρίζουν και τον Jack Douglas να αναδεικνύεται σαν 6ο μέλος τους.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Θεωρώ ότι το Toys in the Attic, επηρέασε όλα τα μεταγενέστερα αμερικάνικα hard rock συγκροτήματα. Θες τα riffs του Perry, θες η γρέζι φωνή του Tyler, θες το γενικό σύνολο, είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
 |
| Το οπισθόφυλλο |
Με προτροπή του συγκροτήματος, το εξώφυλλο επιμελήθηκε η Pacific Eye & Earη οποία είχε κάνει και τα εξώφυλλα των Black Sabbath (Sabbath Bloody Sabbath) και Alice Cooper (Billion Dollar Babies). Όταν συναντήθηκαν μαζί τους ήδη είχαν αποφασίσει τον τίτλο του άλμπουμ και η αρχική ιδέα ήταν κεντρικός ήρωες να είναι ο αρκούδος και γύρω του τα παιχνίδια που έβγαιναν από το μπαούλο (δες αρχική εικόνα κειμένου). Τελικά η ιδέα των παιγνιδιών έμεινε αλλά με διαφορετική τοποθέτηση, αφού περιμένουν πότε θα έλθουν τα παιδιά για να παίξουν μαζί τους. Το εξώφυλλο διέφερε από τα πρώτα 2 που είχαν φωτογραφίες τους κι όχι κάτι τόσο διαφορετικό.
TRIVIA
Ο Perry ήθελε να ονομάσει το άλμπουμ Rocks, κάτι το οποίο έγινε στο επόμενο δίσκο τους!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
13/5/22
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΥΜΕΛΙΑΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ TOYS IN THE ATTIC
Οι ειδικοί της δισκογραφίας έλεγαν παλιά, ότι το τρίτο album της μπάντας ήταν αυτό που ή θα την εδραίωνε, ή αυτό που θα την διέλυε. Πράγμα που ισχύει για αμέτρητες μπάντες, αλλά ένα από τα κορυφαία παραδείγματα είναι αυτό των Aerosmith με το Toys in The Attic1975): . Βλέπεις, το εξαιρετικό ντεμπούτο τους και το αξιολογότατο δεύτερο album τους δεν είχαν καταφέρει (παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητά τους) να εδραιώσουν την μπάντα, εμπορικά. Το επόμενο, έμελλε να είναι το “make or break” album τους- ευτυχώς, το “Toys… ” ήρθε κι έσωσε την μπάντα, στο πιο κρίσιμο και κομβικό σημείο της καριέρας τους στα 70’s (ήρθαν κι άλλα τέτοια, τις επόμενες δεκαετίες!). Eδώ οι Aerosmith πραγματικά βρίσκουν τον ήχο τους (και ο Tyler την χαρακτηριστική του χροιά στα φωνητικά) και γράφουν όχι μόνο κάποια από τα καλύτερα και πιο κλασσικά τους κομμάτια που τους χαρακτήρισαν (όπως τα “Walk This Way” και “Sweet Emotion”) αλλά βάζουν φαρδιά- πλατιά την Βοστωνέζικη ηχητική τους υπογραφή σε ολόκληρη τη δεκαετία, ουσιαστικά ξεκινώντας από εδώ την τεράστια καριέρα τους, από πλευράς δημοφιλίας και αναγνωρισιμότητας. Το “Toys…” κοντράρει το “Rocks” και το “Pump” στην κορυφή των σπουδαιότερων albums των Aerosmith (ποτέ μου δεν κατάφερα ν’ αποφασίσω, και τα τρία είναι αριστουργηματικά, το καθένα για τους δικούς του λόγους!) και με αυτό οι Aerosmith έγιναν μια όχι μόνο υπολογίσιμη, αλλά τεράστια μπάντα από εμπορικής και καλλιτεχνικής πλευράς, με εκατομμύρια πωλήσεις και με εκατοντάδες μπάντες να εμπνέονται τόσο από τη μουσική όσο και το image και το attitude τους, μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι οι Aerosmith μαζί με τους Kiss, τους Lynyrd Skynyrd και τους Van Halen ήταν σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνοι για την πορεία της αμερικάνικης κιθαριστικής μουσικής στα 70’s και 80’s, με τα κομμάτια τους έχουν γίνει μέρος του DNA όλων των Αμερικάνων hard rock (και όχι μόνο) μουσικών. Και όλα αυτά, ξεκίνησαν με το “Toys In The Attic”!
Ο Δημήτρης Συμελιάδης είναι συνεργάτης του Metal Hammer
Δημοσίευση σχολίου