ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ - ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ(1985)

Τον Απρίλιο του 1985 κυκλοφορεί από τη Minos-EMI το ντεμπούτο άλμπουμ των αδελφών Κατσιμίχα, με τίτλο «Ζεστά Ποτά» και γνωρίζει αμέσως απρόσμενη επιτυχία. Το ελληνικό κοινό υποδέχεται με ενθουσιασμό το «Ρίτα – Ριτάκι» και το «Μια βραδιά στο Λούκι», αλλά -λίγο αργότερα- αγάπησε και τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ, όπως τις «Προσωπικές Οπτασίες», το «Γέλα πουλί μου» ή τον «Φάνη». Σε χρόνο ρεκόρ για πρωτοεμφανιζόμενους δισκογραφικά καλλιτέχνες, οι πωλήσεις έπιασαν τις 100.000! Και πώς άλλωστε να γινόταν διαφορετικά; Μιλάμε για έναν δίσκο διαμάντι, που δεν μπορείς να προσπεράσεις ούτε ένα από τα δέκα τραγούδια του. Τα «Ζεστά Ποτά» κατάφεραν πραγματικά να αλλάξουν το σκηνικό της ελληνικής ροκ μουσικής, προσθέτοντας περισσότερη μελωδία, περισσότερη τέχνη και, κυρίως, περισσότερη ευαισθησία! Περισσότερη ανθρωπιά!
ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΝ ΓΝΩΣΤΟΙ

Οι Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας (οι Κατσιμιχαίοι, όπως συνηθίσαμε να τους λέμε) είναι δίδυμοι αδερφοί. Γεννήθηκαν στον Άγιο Δημήτριο τον Οκτώβριο του 1952 κι εκεί μεγάλωσαν και τέλειωσαν το σχολείο (γέννημα-θρέμμα Μπραχαμιώτες), με ένα διάλειμμα λίγων χρόνων στη Λευκωσία, λόγω μετάθεσης του πατέρα τους. Το 1970 δίνουν εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ και περνάνε και οι δυο στην Πάντειο, με τις ίδιες ακριβώς μονάδες εισαγωγής! Κάπου εκεί αρχίζει και η καλλιτεχνική τους πορεία. «Ήμασταν 18 - 20 χρόνων όταν κάτι ξέσπασε μέσα μας», λέει ο Πάνος Κατσιμίχας, «έγραψε ο Χάρης πέντε - έξι τραγούδια, εγώ αλλά πέντε, κλπ. Είχαμε το ‘γνώθι σαυτόν’ ότι είναι πρωτόλεια και τα ... πετάξαμε». Εκείνη την εποχή, οι δυο τους και ο Νίκος Ζιώγαλας φτιάχνουν ένα γκρουπάκι, με δυο κιθάρες και κρουστά. Το 1975, χωρίς έως τότε να έχουν καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο, φεύγουν για το Βερολίνο, όπου ο Χάρης σπουδάζει Γερμανική Φιλολογία, ενώ ο Πάνος αφήνει τη Γερμανία και πάει στη Γαλλία για μεταπτυχιακά. Σε όλο αυτό το διάστημα, έχοντας εν τω μεταξύ συνθέσει τα πιο πολλά τραγούδια από τα «Ζεστά Ποτά», κάνουν κάποιες κρούσεις στις ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες, αλλά απορρίπτονται ως «μη εμπορικοί». Δεν καταφέρνουν, μάλιστα, να συγκινήσουν τις εταιρίες ούτε καν το 1982, όπου με το τραγούδι τους «Μια βραδιά στο Λούκι» κερδίζουν το 3ο βραβείο στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, τους οποίους διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις!

 

Ώσπου, επιτέλους, δυο χρόνια αργότερα, μια συνάντησή τους με τον Μανώλη Ρασούλη φέρνει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: Υπογράφουν συμβόλαιο με τη Minos-EMI και με το Ρασούλη παραγωγό μπαίνουν στο στούντιο. Μαζί τους οι κορυφαίοι Γιάννης Σπάθας και Νίκος Αντύπας, οι οποίοι ανέλαβαν την ενορχήστρωση και έπαιξαν τα περισσότερα όργανα στην ηχογράφηση του δίσκου. Το σημείωμα του Ρασούλη στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ, βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Είμαι χαρούμενος και περήφανος που επιτέλους βγαίνουν τα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου, μετά από τόσα χρόνια αντιξοοτήτων και αρνήσεων. Ακόμα, γιατί με το κατά δύναμιν συνέβαλα κι εγώ -I like- και αν μου επιτρέπουν τα παιδιά, τ' αφιερώνω σ' όλους τους καρμίρηδες από κάρμα, που αρνήθηκαν να τα βγάλουν, τους παράγοντες που αλαζόνιουσλι καθυστέρησαν αυτή τη δουλειά, χωρίς να ξέρουν τι δουλειά ψηνόταν και γινόταν νοστιμώτερη όσο αργούσε και πιο επικίνδυνη για τον αρριβισμό στο χώρο της δισκογραφίας. Σ 'αυτούς αφιερώνεται, γιατί αυτοί χρειάζονται μια συμπαράσταση τώρα στο συνεχές down τους».

 
 Όπως είπαμε και πιο πάνω, τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου είχαν γραφτεί νωρίτερα: Πρώτο-πρώτο, «Η μπαλάντα του Φάνη» (1977) και τελευταίο «Μια βραδιά στο Λούκι» (1982). Το μόνο που προστέθηκε τελευταία στιγμή ήταν το «Ρίτα-Ριτάκι», που οι Κατσιμιχαίοι δεν το ήθελαν, επέμεινε όμως η εταιρία και πόσο δίκιο είχε! Το «Ριτάκι» ήταν το απόλυτο σουξέ του δίσκου. Δεν υπήρχε μέρος, που να μην άκουγες να παίζεται αυτό το τραγούδι, εκείνη τη χρονιά. Από κοντά και το «Λούκι», που αναδείχθηκε σε «ύμνο της χυλόπιτας»! Δύο εξαιρετικά δείγματα καλής ποπ μουσικής, που σπανίζουν στην ελληνική σκηνή.

Ίσως όμως, η πιο σημαντική συνεισφορά αυτών των δύο τραγουδιών να είναι, ότι άνοιξαν ένα κανάλι επικοινωνίας του κοινού με τα υπόλοιπα οκτώ τραγούδια του δίσκου, που μπορεί να μην ήταν τόσο διασκεδαστικά, ήταν όμως κομμάτια εξαιρετικής ποιότητας και ευαισθησίας: Το εναρκτήριο «Παίξε Βραχνή Μου Φυσαρμόνικα» και το «Προσωπικές Οπτασίες», με τα υπέροχα φωνητικά και την εντυπωσιακή ενορχήστρωση, μας βάζουν στο κλίμα των Κατσιμιχαίων, στην ομορφιά αλλά και τη μελαγχολία της καθημερινότητας, για μας πάνε -στη συνέχεια- σε πολύ πιο δύσκολες όψεις της ζωής, μέσα από την καταπληκτική «Μπαλάντα του Φάνη». Στη συνέχεια, το «Τις Κυριακές από Παιδί τις Σιχαινόμουνα», άλλη μια πανέμορφη μπαλάντα για την μελαγχολία της Κυριακής. Ακολουθούν τα δύο «χιτ» και κατόπιν τέσσερα ακόμα εμπνευσμένα τραγούδια: Το κοινωνικό σχόλιο «Για Ένα Κομμάτι Ψωμί», το «Υπόγειο», που είναι ποίημα της Ρίτας Μπούμη-Παπά (από τη συλλογή "Καινούργια Χλόη", 1952), το συγκλονιστικό  "Κορίτσια Της Συγγνώμης" και τέλος  το «Γέλα Πουλί Μου», ένα κομμάτι που έγινε ύμνος στα 80's:  "Γέλα πουλί μου γέλα, είν' η ζωή μια τρέλα". Δέκα κομμάτια κλασικά, που αγαπήθηκαν πολύ και τραγουδήθηκαν πολύ, γιατί είναι τραγούδια του συνηθισμένου ανθρώπου, του άτυχου, του περιθωριοποιημένου, του αδέξιου, του μοναχικού. Τραγούδια, που φαίνεται να γράφτηκαν μέσα από τα βιώματα ενός αντιήρωα, χωρίς τη χρυσόσκονη της επιτυχίας και της κοινωνικής καταξίωσης.

ΤΟ  ΕΞΩΦΥΛΛΟ

Κλείνοντας, θα πρέπει να αναφερθούμε και στο ευρηματικό εξώφυλλο του δίσκου, με την ατμοσφαιρική φωτογραφία του Henri-Paul Coulon, για την οποία οι Κατσιμιχαίοι σημειώνουν στο οπισθόφυλλο τα εξής: «Έξω από κάποιο βενζινάδικο της γειτονιάς μας, υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα με αναψυκτικά και καφέδες. Είναι το στέκι μας, κάτι σαν υπαίθριο καφενείο για δύο, εκεί που καταλήγουν πάντα οι μεταμεσονύχτιες βόλτες και συζητήσεις μας, εδώ και χρόνια. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου φτιάχτηκαν από το 1977 (Φάνης) μέχρι και το 1984, και η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι κατά κάποιο τρόπο το ενδέκατο, αφού περιέχει και τον έμμεσο τίτλο του δίσκου ‘ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ’». 

ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ

24/5/22/


 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος