Χωρίς αμφιβολία, το Corridors of Power (1982, No 30 Μ.Βρετανία, Νο 149 Αμερική) είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της rock περιόδου του Gary Moore, το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, μετά το Back on the Streels (1978) κι αφού είχε μεσολαβήσει μια περίοδος σαν μέλος των Thin Lizzy, παίζοντας στο άλμπουμ Black Rose: A Rock Legend(1979), όπου αντικατέστησε τον Brian Robertson. O Moore έφυγε απότομα στο μέσο της περιοδείας, ενοχλημένος από την εξάρτηση των μελών από τα ναρκωτικά, που είχε σαν αποτέλεσμα το κακό παίξιμό τους. Έτσι αποφάσισε να συγκεντρωθεί στη συνέχεια της προσωπικής του καριέρας, δημιουργώντας ένα πολύ δυνατό σύνολο μουσικών που τον συντρόφευσαν στις ηχογραφήσεις. Τα ονόματά τους ήταν Tommy Eyre πλήκτρα, Neil Murray μπάσο και Ian Paice ντραμς, ενώ παίζουν ακόμα και οι John Sloman φωνητικά, Jack Bruce, τραγούδι στο “End of the World”,Mo Foster και Don Airey. Όμως όλων το παίξιμο θα πήγαινε στράφι, αν ο καλός Αμερικάνος παραγωγός Jeff Glixman(Kansas, Magnum, Gary Moore, Yngwie Malmsteen, The Georgia Satellites και Black Sabbath) δεν έδενε τον ήχο τους, κάνοντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Το άλμπουμ ξεκινάει με το αβανταδόρικο (και πολύ καλό) “Don’t take me for a looser”, που εξελίχθηκε σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του και δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί, signature track. Όμως και η συνέχεια του είναι πολύ καλή, με το “Always gonna love you”, μια power hard μπαλάντα, που γι αυτούς τους ανεξήγητους λόγους στη δισκογραφία, δεν έγινε κλασικό. Ξέρω ότι οι περισσότεροι, είστε fan της διασκευής του στο “Wishing Well των Free, εγώ απλά το χαρακτήρισα μια καλή διασκευή.
Με κανένα τρόπο καλύτερη από την πρώτη των Free. Ένα ακόμα καλό κομμάτι, είναι το “Falling in Love with you”, που κλείνει την Α πλευρά του βινύλιου, ένα κομμάτι που δεν πέρασε στον κόσμο, όμως είναι από τις καλές στιγμές του άλμπουμ. Δυνατό το ξεκίνημα στην Β πλευρά του βινύλιου με το “End of the World”, που ξεκινάει με ένα σόλο κιθάρα και μαζί με το “Don’t take me for a looser”, είναι τα δύο πολύ καλά hard rock κομμάτια του άλμπουμ. Από τα υπόλοιπα τραγούδια, θα σταθώ μόνο στο "I Can't Wait Until Tomorrow", που κλείνει το δίσκο και είναι μια κομματάρα. Από τις καλύτερες blues μπαλάντες του Moore και χωρίς αμφιβολία, το καλύτερο του δίσκου.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Όλα πήγαν τέλεια. Το παίξιμο των μουσικών που τον συνοδεύουν (άψογο), η παραγωγή (επίσης άψογη), η φωνή και το παίξιμο του Moore (αμφότερα άψογα, μιλάμε για το 1982, δηλαδή 40 ολόκληρα χρόνια πίσω) υπογράφουν το πλέον hard rock άλμπουμ του Ιρλάνδού, δομημένο μέσα από μια σειρά επιθετικών αλλά και power μπαλάντων. Το αποκτάτε άμεσα!
TRIVIA
- Οι Moore και Bruce, ξανά συνεργάστηκαν το 1993 στους βραχύβιους Bruce-Baker-Moore.
- Τα πρώτα 25.000 στην αρχική βρετανική κυκλοφορία του άλμπουμ, περιείχαν ένα bonus EP με 3 τραγούδια από συναυλία του στο Marquee club του Λονδίνου, στις 25 Αυγούστου 1982.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
29/4/22
Ο ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ CORRIDORS OF POWER
Η στάση του Gary Moore στο hard rock θα κρατήσει έξι χρόνια και με το Corridors Of Power(1982), θα γίνει η αρχή. Και τί αρχή όμως!! Αφήνοντας κατά μέρους την σιγουριά από την κυρίαρχη μορφή του Phil Lynott αλλά και τους blues πειραματισμούς, γεμάτος αυτοπεποίθηση εισέρχεται στην αυγή των eighties δείχνοντας σε όλους πως είναι ένας από τους τελευταίους guitar heroes της γενιάς του. Με Ian Paice, Neil Murray, Don Airey και Jack Bruce ως "μπάντα" αλλά και με τραγουδάρες που κοιτάζουν στα ίσια συγκρότηματα όπως Rainbow, Foreigner κτλ ο Καλλιτέχνης Gary Moore είναι μία υπολογίσιμη δύναμη σε ερμηνευτικό, συνθετικό και εκτελεστικό επίπεδο. Το Corridors Of Power είναι ένας δίσκος Ευαγγέλιο για όλους εκείνους τους εκκολαπτόμενους βιρτουόζους guitar shredders (Norum, Sykes, Campbell) που με τα έργα τους θα λάμψουν στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
Δημοσίευση σχολίου