ΟΙ 10 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΙ JOURNEY ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΜΕΛΩΔΙΚΟ/Α.O.R. ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ

 

Όταν ξεκίνησε η στήλη Garden of Eden (αρχικό όνομα Chronicles/A.O.R.Melodic) το άλμπουμ Escape ήταν ένα από τα πρώτα που παρουσιάστηκαν, σεβόμενοι το γεγονός ότι οι Journey είναι ένα από τα 5 θεμελιώδη A.O.R/Melodic συγκροτήματα. Για την ιστορία, τα άλλα 4 είναι οι Styx, Boston, Foreigner και REO Speedwagon. Ποιο όμως από τα 5 είναι το πρώτο; Σε αυτό το άρθρο, σκαλίζουμε τη δισκογραφία των Journey και με βάσηι αυτήν, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το συγκρότημα από το San Francisco είναι το κορυφαίο A.O.R/Melodic συγκρότημα του πλανήτη! Ας θυμηθούμε αυτά τα 10 άλμπουμ και κυρίως να θυμηθούμε τις αιτίες, που αναρρίχησαν το συγκρότημα στην κορυφή.
Γράφουν Σπύρος Γιαννακόπουλος/Αλέξανδρος Ριχάρδος.
 

Αφήνοντας πίσω τα πρώτα 3 άλμπουμ τους που δεν είχαν καν προσωπικότητα, ύφος και ότι άλλο θέλετε (οι ίδιοι λένε ό,τι έπαιζαν progressive!), ξεκινάμε την αιτιολόγηση από το Infinity (1978) που ήταν το πρώτο τους με τραγουδιστή τον Steve Perry και σηματοδότησε την αρχή μιας μεγάλης και υπέρ πετυχημένης πορείας.

Αξίζει να σταθούμε στο πως ο Steve Perry βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο, αντικαθιστώντας τον Robert Fleischman, που εδώ που τα λέμε δεν είχε προλάβει να γράψει ιστορία. Το συγκρότημα είχε αποφασίσει να αλλάξει ύφος και με την προσθήκη ενός ικανού τραγουδιστή, να προσεγγίσει ένα άλλο κοινό. Όπως έχει δηλώσει ο Neil Schon «γεμίζαμε τους χώρους που παίζαμε  αλλά δεν πουλάγαμε δίσκους» Η δισκογραφική εταιρεία Columbia ήταν αυτή που τους πίεσε να αλλάξουν ύφος, κάτι που παραδέχεται κι ο Schon. “Είμαι ένας jazz/fusion κιθαρίστας , μου αρέσουν οι αυτοσχεδιασμοί και ποτέ έως τότε δεν είχα σκεφτεί να παίξω μελωδικό rock". (σ.σ. τότε το έλεγαν mainstream). Αξίζει να σταθούμε στο πως ο Perry από τραγουδιστής των Alien Project, βρέθηκε στους Journey. To συγκρότημα ήταν έτοιμο να υπογράψει στην CBS κι ο Herbert είχε αν demo στα χέρια του. Δυστυχώς, λίγο πριν υπογράψουν, ο μπασίστας των Alien Project, και φίλος του Perry, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, με τον Perry απογοητευμένος να αποφασίζει να σταματήσει να ασχολείται με τη μουσική. Ο Herbert, έχοντας στα χέρια του το demo του τηλεφώνησε και μετά από πίεση της μητέρας  του, δέχτηκε να επαννεκινήσει την καριέρα του, τραγουδώντας στους Journey. ‘Στην αρχή κάναμε μια περιοδεία μίας εβδομάδας για να δούμε αν ταιριάζουμε και μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. Τα πρώτα τραγούδια που γράψαμε μαζί ήταν τα  "Lights" και “Patienly”, με το πρώτο να γίνεται ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια τους. Στο Infinity, φωνητικά κάνει κι ο οργανίστας Gregg Rollie με το “Feeling That Way” να έχουμε μια πρώτη φωνητική "κόντρα" ανάμεσα στον Gregg Rolie και τον Steve Perry και ταυτόχρονα στις ηχογραφήσεις να ακούγονται περισσότερες φωνές και το τραγούδι να αποκτά άλλο ενδιαφέρον. Συνεργός στην αλλαγή ύψους ο manager τους Herbie Herbert που έφερε για παραγωγό τον Άγγλο Roy Thomas Baker, για να κάνει τον ήχο τους πιο….Queen (o Baker είχε κάνει παραγωγή σε όλα τα έως τότε άλμπουμ του αγγλικού συγκροτήματος) με τον οποίον ο Neil Schon συγκρούστηκε ουκ ολίγες φορές, με αποκορύφωμα μια ημέρα όπου είχε πιεί (ο Baker) και πήρε τον πυροσβεστήρα και τον άδειασε στο studio. Στην κονσόλα, στα καθίσματα, στις κιθάρες του Schon, παντού. Όταν ήλθε ο ιδιοκτήτης του studio, τον φώναξε στο γραφείο του κι όπως θυμάται ο Schon, οι φωνές τους έκαναν τη μονωμένη πόρτα του να κουνιέται.

ΒΑΣΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ’ “Lights”, "Wheel in the Sky".
Με παραγωγό και πάλι τον Ray Thomas Baker, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το Evolution(1979, No 20 Αμερική), με τον Steve Smith να έχει πάρει τη θέση του Aysley Dunbar στα ντραμς. Με την φωνή του Steve Perry να κυριαρχεί και με τον Gregg Rolie να περιορίζεται ως επί το πλείστον στα πλήκτρα του, το Evolution είναι αφενός μεν ένας από τους δίσκους που θα βοηθήσουν στο χτίσιμο του Arena Rock, αφετέρου δε που βάση του λόγο εποχής και συνθηκών πατάει σε αυτό που λέμε Classic Rock. Πολύ χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του κιθαρίστα Neil Schon που λέει: ‘Από την αρχή δεν μού άρεσε το “Lovin', Touchin', Squeezin'”, που άρεσε σε όλους κι έγινε επιτυχία. Ένιωθα σαν να έχω διχασμένη προσωπικότητα. Μου άρεσε το fusion, το Bues κι έγραφα κι έπαιζα pop rock μελωδίες!  Οι αρμονίες που χρησιμοποίησαν οι Queen θα παίξουν ιδιαίτερο ρόλο, στο « City of the angels", κι αυτό οφείλεται στον Roy Thomas Baker. Δυνατό hard rock τραγούδι με αντικείμενο μία από τις πόλεις που είναι κρυφό απωθημένο πολλών από εμάς, το L. A.! Το Evolution δεν είχε τη φρεσκάδα του Infinity, είχε όμως όλα εκείνα τα στοιχεία που ζητούσε ο κόσμος για να ακούσει στο αυτοκίνητό του και στις συναυλίες τους. Κι όπως λέει ο Schon «ο κόσμος με αναγνώριζε στο δρόμο, είχαμε  περισσότερες groupies κι επί τέλους, τα τραγούδια μας παιζόντουσαν από το ραδιόφωνο»!

ΒΑΣΙΚO ΤΡΑΓΟΥΔΙ: "Lovin', Touchin', Squeezin'.
Το επόμενο άλμπουμ που έδειχνε το δρόμο ήταν το Departure(1980, Νο 8 Αμερική), που τους έβαλε με τον καλύτερο τρόπο στην καινούργια δεκαετία. Πόσο τυχαίο ότι ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που έμπαινε στο Top10 της Αμερικής; Αυτή τη φορά την παραγωγή έχουν αναλάβει οι Geoff Workman (μηχανικός ήχου του Baker) κι ο Kevin Elson που ο Schon είχε δει να δουλεύει σαν ηχολήπτης σε συναυλίες των Lynyrd Skynyrd. Εκτίμησε τη δουλειά του και βρέθηκε πίσω από την κονσόλα για να κάνει συνπαραγωγή στα καινούργια τραγούδια τους. Το Departure ήταν το πιο rocky άλμπουμ, μέχρι εκείνη τη χρονιά κι ο κόσμος το δέχτηκε πολύ καλά στις συναυλίες τους. Σύμφωνα με τον Neil Schon το αγαπημένο τραγούδι του είναι το bluesy, «Τhe Crying». «Γιε εμένα, το"Any Way You Want It" ήταν ένα ωραίο τραγούδι αλλά πολύ ρηχό για το γούστο μου. Όταν τους είπα τη γνώμη μου για το τραγούδι, όλοι αντέδρασαν κι είπαν «Αν δεν αρέσει στον Neil, θα γίνει μεγάλη επιτυχία» Κι έγινε, σταματώντας στο Νο23 του chart μικρών δίσκων της Αμερικής, ενώ έγινε hit και στο ραδιόφωνο.

Το Departure σηματοδότησε την πρώτη αλλαγή πορείας τους προς την επιτυχία, έστω κι αν ήταν το τελευταίο με τη συμμετοχή του οργανίστα(πρώην Santana) Gregg Rolie. Η συνέχεια κρύβει το πιο πετυχημένο άλμπουμ της καριέρας τους, το Escape (1981, Νο1 Αμερική, Νο 32 Μ.Βρετανία) με το συγκρότημα να κτίζει το δικό του μουσικό κόσμο, σε αυτό που έλεγαν τότε mainstream κι αρκετά χρόνια αργότερα ονομάστηκε A.O.R (Adult Oriented Rock). Και σε αυτό συνέβαλαν οι τότε κυκλοφορίες των Styx, Foreigner, R.E.O. Speedwagon και Boston! Ο οργανίστας/τραγουδιστής Greg Rollie,  ψυχή και σώμα του συγκροτήματος από το ξεκίνημα τους το 1973 μέχρι και την άφιξη ως frontman του Steve Perry το 1978, έχει αποχωρήσει και τη θέση του κατέλαβε ο Jonathan Cain, πρώην μέλος των Babys. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ο τρομερός συνθετικός πυρήνας των Perry, Schon, Cain κάνοντας τον ήχο πιο μελωδικό και πιο ποπ, εκτοξεύοντας το συγκρότημα σε δημοτικότητα και επιτυχία, έχοντας ως αφετηρία όλων αυτών το Escape(1981, No1 Αμερική, Νο 32 Μ.Βρετανία) που βγάζει 3 μεγάλα hits, τα "Don't Stop Believin'" (no. 9), "Who's Crying Now" (no. 4) και "Open Arms" (no. 2), το ένα καλύτερο από το άλλο. Εκείνο που ανέδειξε το Escape ήταν ο φρέσκος ήχος του (παραγωγοί ήταν οι  Mike Stone, Kevin Elson και Steve Perry), ήχος που εξακολουθεί να αντέχει στο χρόνο. Φανερό ότι η παρουσία του βοήθησε συνθετικά και ηχητικά. «Είχαμε περιοδεύσει μαζί με τους Babys, είχαμε γνωριστεί κι είχα ακούσει τον ήχο του. Όταν ο Rollie αποφάσισε να αποχωρήσει, ο Cain ήταν η πρώτη επιλογή» λέει ο Schon. «Όταν ακούσαμε το «Open Arms”, όλοι καταλάβαμε ότι θα γίνει μεγάλη επιτυχία και καταλαβαίνω γιατί άρεσε σε όλους. Είναι ένα από τα τραγούδια που θα ήθελα να είχα γράψει (σ.σ. είναι σύνθεση των Cain/Perry). Τότε, δεν είχα πιστέψει πολύ το Who’s Crying Now” που όταν το ηχογραφούσαμε προσπάθησα να περάσω ένα jazz πέρασμα με την κιθάρα, αλλά ο Elson μού είπε: “Neil παίξε το ευκολότερο σόλο που μπορείς! Έτσι έπαιξα ένα σόλο που μου φάνηκε πολύ απλό. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι από τότε παίζω διαρκώς αυτό το απλό σόλο κι αρέσει στον κόσμο και θα το παίζω σε όλη τη ζωή μου».

      
Το Frontiers(1983, Νο 2 Αμερική, Μο6 Μ.Βρετανία) ήταν η απόλυτη μουσική συνέχεια του Escape με τα τραγούδια να έχουν πλουσιότερα πλήκτρα (80’s γαρ) και οι μελωδίες να απλώνονται απλόχερα στα τραγούδια του. Μπορεί το video του "Separate Ways (Worlds Apart)" να φαντάζει χαζό σήμερα, αλλά τότε η τεχνική τους δεν είχε πάρει τη μορφή που πήρε λίγα χρόνια αργότερα. Άσε που στοίχισε λιγότερο από 5.000$! Δεν θα σταθούμε στον ανυπέρβλητο "Separate Ways (Worlds Apart)" αλλά θα προχωρήσουμε στα "Send Her My Love" και “Faithfully” που έφθαναν και περίσσευαν για να βάλουν το Frontiers σε περισσότερα από 6.000.000 μόνο στην Αμερική. Η κορυφή ήταν πλέον δική τους!

ΒΑΣΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: "Separate Ways (Worlds Apart)"  "Send Her My Love" και “Faithfully”.
Μετά από 2 τόσο καλά άλμπουμ, ήταν δύσκολο να …τριτώσει το καλό. Το Raised on Radio (1986, Νο 4 Αμερική, Νο 22 Μ.Βρετανία), εκπροσωπεί τη νέα τους καλλιτεχνική έκφραση με ένα περιεχόμενο τραγουδιών που θα δικαιολογούσε απόλυτα τον τίτλο του. Κάτι όμως οι εντάσεις στο εσωτερικό της μπάντας, κάτι η μεταστροφή του μουσικού κλίματος σε πιο "hair" (!) καταστάσεις, θα έσπρωχναν την άλλοτε κραταιά μπάντα προς τον αποχαιρετισμό του κοινού της δίχως, ευτυχώς, αυτός να είναι και ο οριστικός. Παράλληλα, δύο από τα τρία βασικά μέλη, ξεκίνησαν προσωπικά άλμπουμ, με τον Neal Schon να δουλεύει με τον Sammy Hagar στο project HSAS κι ο  Steve Perry την ίδια χρονική περίοδο, 1984κυκλοφορεί την πρώτη δισκογραφική δουλειά. Οι Ross Valory μπάσο και Steve Smith ντραμς, αποχωρούν παρά τις προσπάθειες του manager Herbie Herbert και αντικαθιστώνται αντίστοιχα από τους Randy Jackson και Larrie Londin. Η βασική αιτία απομάκρυνσής τους ήταν οι διαρκείς περιοδείες αλλά και η μουσική στροφή που είχαν πάρει. Για την ιστορία, και οι δύο επέστρεψαν το 1995. Η αλήθεια είναι ότι τα 11 τραγούδια του Raised on Radio, δεν μπορούν να σταθούν δίπλα στα mega hits των Escape και Frontiers, όσο καλά να είναι τα "Girl Can't Help It" και "Be Good to Yourself", έστω κι αν το άλμπουμ ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 2.500.000 αντίτυπα. Ακόμα και για τον Neil Schon το άλμπουμ δεν είναι τόσο καλό όσο θα ήθελε, κι ας συμμετέχει στις 8 από τις 11 συνθέσεις του! 

 
ΒΑΣΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: "Girl Can't Help It" και "Be Good to Yourself".
Ένας άλλος λόγος να  τοποθετήσουμε τους Journey στην κορυφή του A.O.R. Melodic, είναι τα 15.000.000 αντίτυπα του Greatest Hits (1988, Νο 10Αμερική, Νο 12 Μ.Βρετανία), μόνο στην Αμερική. Για την ιστορία το Greatest Hits πουλάει 500.000 αντίτυπα το χρόνο. Πως είπατε; Θα θέλατε να είχατε έστω γράψει ένα από τα 15 τραγούδια του; Κι εγώ το ίδιο!!  
ΒΑΣΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: Όλα
Μετά από μια 10ετή δισκογραφική απουσία και μετά από έντονη πίεση από τον A&R guru της Sony, John Kalodner, οι 5 κλασικοί Journey (Schon, Perry, Cain, Valory, Smith) επανασυστέινονται και με παραγωγό τον Kevin Shirley, ηχογραφούν το άλμπουμ Trial by Fire (1996, Νο3 Αμερική). Το άλμπουμ αντανακλά μια αυξανόμενη ωριμότητα και σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και concept άλμπουμ, αφού πολλά κομμάτια που αντικατοπτρίζουν μια πιο φανερή στιχουργική πνευματικότητα. Στα δικά μου αυτιά, το σύνολο των τραγουδιών του ακούστηκε πιο rocky σε σχέση με αυτά του Raised on Radio και η κυκλοφορία του έδωσε στο συγκρότημα την ευκαιρία να ξανά βγουν περιοδεία και να αντιμετωπιστούν από τους fans τους όπως του άρμοζε! Σαν A.O.R ήρωες.

ΒΑΣΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: "Message of Love".
Το Arrival(2001, Νο 56 Αμερική) μπορεί να σας κάνει εντύπωση αλλά είναι ο βασικός λόγος που το συγκρότημα καταλαμβάνει την πρώτη και καλύτερη θέση στην κορυφή των A.O.R Melodic συγκροτημάτων. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Μα γιατί ο Steve Perry έχει αντικατασταθεί από τον άγνωστο Steve Augeri (πρώην, Tal Stories, Tyketto) και καταφέρνει να διατηρήσει όλη του τη μαγεία. Σε αυτό παίζει, έστω δεύτερο  λόγο, ο ντράμερ /τραγουδιστής Deen Castronovo που έχει αντικαταστήσει τον Steve Smith. Ένα κλικ πιο hard αλλά και με αρκετές μπαλάντες, που το συγκρότημα έχει πολύ καλή προϊστορία, το Arrival δεν αφήνει παραπονεμένο κανένα fan τους. Ο Augeri δεν έχει επιλογή να ερμηνεύσει με διαφορετικό τρόπο απ΄ότι ο διάσημος προκάτοχός του κα τα καταφέρνει καλά.
ΒΑΣΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: "Higher Place" και "All the Things"

STEVE PERRY (Ο Απόλυτος Λόγος)

Ο βασικός λόγος για τον οποίο οι Journey είναι το Κορυφαίο 

A. O. R. συγκρότημα όλων των εποχών είναι φυσικά ο μοναδικός Steve Perry!! Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι η τρομερή έκταση της φωνή του η οποία συνδυάζεται με μία "βελούδινη" απαλότητα τα οποία μπορούν να χαρακτηριστούν ως "δώρα της φύσης". Ως τραγουδιστής είναι πολύ συναισθηματικός αφού ερμηνεύει κατευθείαν από την καρδιά του, εκφράζοντας τις ευαίσθητες ψυχικές πτυχές. Όλα αυτά γίνονται με έναν τρομερό τόνο που είναι άμεσα αναγνωρίσιμος, κοινό χαρακτηριστικό όλων των καλλιτεχνικών Θεοτήτων που λατρεύουμε! Η φυσική του παρουσία στις live εμφανίσεις με τους Journey είναι
χειμαρρώδης και αστείρευτη. Διαθέτοντας άψογη τεχνική και φυσική φωνητική κατάσταση φέρει εις πέρας τις πλέον ακατόρθωτες φωνητικές ακροβασίες. Παράλληλα διαθέτει αυτό το αφηγηματικό χάρισμα, όπου χρωματίζοντας διαφορετικά την φωνή του πετυχαίνει να σε βάλει μέσα στην ιστορία στην οποία αναφέρεται το τραγούδι και να σε κάνει εσένα πρωταγωνιστή της. Να σε ταυτίσει δηλαδή μαζί του. Και όλα αυτά με μία τραγουδιστική ροή που δεν κουράζει μιας και που σου δίνει την αίσθηση της φωνητικής συνέχειας φροντίζοντας να κουμπώσει την επόμενη λέξη με την προηγούμενη δημιουργώντας ένα ενιαίο σύνολο, δίχως να φτάνει σε υπερβολές. Ο Steve Perry Είναι η σημαία του καλύτερου μελωδικού σχήματος όλων των εποχών! Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει καλύτερος του!!!

Α.Ρ./Σ.Γ.

3/4/22

Την επόμενη Κυριακή: Οι Faith No More αλλάζουν τους κανόνες του hard rock!

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος