Με τη λήξη της περιοδείας για το έκτο άλμπουμ τους, Slide it in, o ντράμερ Cozy Powel αποχώρησε από την μπάντα, ολοκληρώνοντας, προς στιγμή, μια διαδικασία αλλαγών στη σύνθεση η οποία ξεκίνησε δυο χρόνια πριν – από την κυκλοφορία του άλμπουμ Saints & Sinners(1982) κατά τη διάρκεια της οποίας «παρέλασαν» ανά διαστήματα από το σχήμα, τέσσερις κιθαρίστες, δυο ντράμερς και δυο μπασίστες. Η πιο αρνητική, βέβαια, συνέπεια αυτών των αλλαγών ήταν η αποχώρηση του κλασικού κιθαριστικού διδύμου, Micky Moodie/Bernie Marsden, που οδήγησε και στην απώλεια του blues/rock στοιχείου που χαρακτήριζε την μπάντα στα πέντε πρώτα άλμπουμ.
Όλες αυτές οι αλλαγές είχαν κουράσει τον Coverdale και σκεφτόταν σοβαρά να διαλύσει τη μπάντα ή να την βάλει στον «πάγο» για κάποιο διάστημα. Ο David Geffen όμως, ιδρυτής της γνωστής Geffen Records, η οποία είχε υπογράψει τους Whitesnake, ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ, για διανομή στις ΗΠΑ, είχε διαφορετική άποψη. Τόσο ο ίδιος, όσο και ο επίσης γνωστός John Kalodner, A&R της εταιρείας (A&R: Artists and Reperoire – ο υπεύθυνος αναζήτησης ταλέντων και εποπτείας των καλλιτεχνών που ανήκουν στην εταιρεία), διέβλεψαν ότι είχαν στα χέρια τους ένα «χρυσωρυχείο» και έπεισαν τον Coverdale να συνεχίσει το συγκρότημα.
Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ
O τελευταίος, πήρε μαζί του τον κιθαρίστα John Sykes (Thin Lizzy, Blue Murder), που είχε αντικαταστήσει των Micky Moodie μετά την κυκλοφορία του Slide it in, και τον μπασίστα Neil Murray και εγκαταστάθηκαν για κάποιο διάστημα στην πόλη Le Rayol της νότιας Γαλλίας προκειμένου να συνθέσουν νέο υλικό. Εκεί λέγεται, μάλιστα, ότι γράφτηκαν και τα πασίγνωστα κομμάτια “Still of the night” και “Is this Love”. Μετά από κάποιο διάστημα μετέβησαν στο Los Angeles για πρόβες και προ-παραγωγή, όπου προσέλαβαν τον ντράμερ Aynsley Dunbar (ένα όνομα με προϋπηρεσία σε μια πλειάδα συγκροτημάτων όπως οι Frank Zappa and the Mothers, Journey, Jefferson Starship κ.α.) και στη συνέχεια κατέληξαν στον Καναδά για τις τελικές ηχογραφήσεις, με αρχικό παραγωγό τον Mike Stone και μηχανικό ήχου τον Bob Rock. Εκείνη τη περίοδο, τους Whitesnake αποτελούσαν οι David Coverdale (φωνητικά), John Sykes (κιθάρες) , Neil Murray (μπάσο) και Aynsley Dunbar (ντραμς) και είναι η σύνθεση που αναγράφεται στο άλμπουμ η οποία, όμως, είναι αποκλειστικά το recording line-up και δεν εμφανίστηκε ποτέ ζωντανά.
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ
Οι ηχογραφήσεις όμως δεν κύλησαν ομαλά καθώς ο Coverdale προσβλήθηκε από κάποιο μικρόβιο στη μύτη και έπρεπε να λάβει θεραπεία. Η λοίμωξη έδειχνε να υποχωρεί, αλλά ξαφνικά υποτροπίασε και του δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στο διάφραγμα με αποτέλεσμα να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση και στη συνέχεια θεραπεία και αποκατάσταση, διάρκειας σχεδόν ενός έτους. Υπήρχαν μάλιστα και αμφιβολίες κατά πόσο θα μπορούσε πλέον να τραγουδήσει.
Το πάγωμα των ηχογραφήσεων, η απραξία και η αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι άρχισαν να κουράζουν τα υπόλοιπα μέλη και κυρίως τον Sykes που κατηγορούσε τον Coverdale ότι δήθεν έβρισκε δικαιολογίες για να καθυστερήσει την επιστροφή του στο studio. Υπάρχει και η φήμη ότι μαζί με τον παραγωγό Mike Stone, έριξαν την ιδέα να συνεχίσουν τις ηχογραφήσεις προσλαμβάνοντας άλλο τραγουδιστή (!!!). Βέβαια, χρόνια αργότερα, όταν ρωτήθηκε σχετικά, o Sykes διέψευσε τη συγκεκριμένη φήμη λέγοντας πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλος τραγουδιστής για τους Whitesnake αφού, ουσιαστικά, επρόκειτο για τη προσωπική μπάντα του Coverdale. Τελικά – όπως έχει γράψει άλλωστε η ιστορία – ο David επέστρεψε θεραπευμένος για τη συνέχεια της παραγωγής του άλμπουμ, αλλάζοντας παραγωγό και φέρνοντας για την συνέχεια τον Keith Olsen στη θέση του Stone. Επίσης, επέλεξε για την εγγραφή των πλήκτρων τον πασίγνωστο Don Airey (Rainbow, Dio, Black Sabbath, Ozzy κ.α.) ενώ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον Δανό κιθαρίστα (και μελλοντικό συνεργάτη του) Adrian Vandenberg για την ηχογράφηση του solo στο τραγούδι “Here I go again”.
Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΗΧΗΣΗ
Τέλη του 1986 οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν και το άλμπουμ προγραμματίστηκε να κυκλοφορήσει αρχές του 1987. Πριν την επίσημη κυκλοφορία του όμως, ο Coverdale προχώρησε σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις»,απολύοντας όλα τα μέλη της μπάντας του λόγω προβλημάτων συνεννόησης και έλλειψης εμπιστοσύνης. Το θέμα του ήταν κυρίως με τον John Sykes o οποίος, λίγο που είχε συμμετοχή στη σύνθεση των περισσότερων τραγουδιών, λίγο που είχε λάβει ιδιαίτερη προσοχή και προώθηση από την εταιρεία, λίγο που ήταν όντως καλός παίκτης, μάλλον «καβάλησε το καλάμι» και την είδε ισότιμο μέλος με τον «αρχηγό», ο οποίος όμως δεν ανεχόταν δεύτερο «Alpha Male» στο συγκρότημα, οπότε ήταν θέμα χρόνου να πάρει ο Sykes πόδι από την μπάντα, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους. Το νέο, πλέον, σχήμα και ουσιαστικά η touring band αποτελούνταν - εκτός του Coverdale – από τους Adrian Vandenberg και Vivian Campbell (Dio, Def Leppard) στις κιθάρες, τον Rudy Sarzo (Ozzy, Quiet Riot) στο μπάσο και τον Tommy Aldridge (Black Oak Arkansas, Pat Travers Band, Ozzy) στα τύμπανα.
To έβδομο πλέον άλμπουμ των Whitesnake κυκλοφόρησε στην Ευρώπη τέλος Μαρτίου 1987 και μια εβδομάδα αργότερα, αρχές Απριλίου, στις ΗΠΑ με επίσημο τίτλο απλά “Whitesnake”. Στην Ευρώπη προωθήθηκε με τον ανεπίσημο τίτλο “1987” (όπως το αναφέρουμε οι περισσότεροι), ενώ στην Ιαπωνία με τον επίσης ανεπίσημο τίτλο “Serpens albus” (Whitesnake στα λατινικά). Από αυτό το άλμπουμ υιοθετήθηκε, επίσης και η «σφραγίδα» με τα αρχικά WS και τo «serpens albus” γραμμένο κυκλικά, η οποία, έκτοτε, υπάρχει στο εξώφυλλο κάθε άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει η μπάντα έως σήμερα.
Στα μέσα Απριλίου 1987 το “Whitesnake” είχε ήδη φτάσει στη θέση 72 του Billboard και ένα μήνα μετά «κάθισε» στη θέση Νο 2 του Billboard. Μέχρι τα τέλη του 1987 είχε γίνει 4 φορές πλατινένιο στις ΗΠΑ με την τελική του κατάταξη εκεί να είναι 8 φορές πλατινένιο, ενώ παγκοσμίως υπολογίζεται να έχει πουλήσει κοντά στα 15.000.000 κομμάτια.
Το άλμπουμ υποστηρίχθηκε από τεράστια περιοδεία 233 εμφανίσεων κατά το διάστημα 1987-1988, όπου στο πρώτο μέρος της, οι Whitesnake έπαιξαν ως support των Mötley Crüe στην περιοδεία τους για το άλμπουμ Girls Girls Girls, ενώ στη συνέχεια έπαιξαν ως headliners.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Στη συνέχεια, παρουσιάζονται τα τραγούδια, βάσει της βορειοαμερικανικής έκδοσης που περιλαμβάνει 9 τραγούδια, σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή που περιλαμβάνει άλλα δυο, τα “Looking for love” και “You’re gonna break my heart”. Όταν αγόρασα το άλμπουμ, πίσω στο 1987, η κασέτα είχε τα 9 τραγούδια (και μάλιστα οι τίτλοι τους ήταν γραμμένοι με ελληνικούς χαρακτήρες (!!!) αφού εκείνη την περίοδο, για να αποτραπεί η παράνομη εξαγωγή δίσκων σε τρίτες χώρες, εφαρμόστηκε αυτό το καραγκιοζιλίκι, ευτυχώς για σύντομο χρονικό διάστημα), ενώ όταν το αγόρασα σε CD το 1998, το Track List περιλάμβανε και τα δυο επιπλέον κομμάτια.
Cryin’ in the Rain: To εναρκτήριο τραγούδι είναι remake του αρχικού που βρίσκεται στο άλμπουμ “Saints & Sinners” του 1982, μόνο που εδώ έχει γίνει βαρύτερο και πιο γρήγορο, χωρίς τον bluesy χαρακτήρα και την πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα του αυθεντικού. Οι κιθάρες είναι πιο έντονες, το σόλο του βιρτουόζου Sykes σπάει σβέρκους, τα τύμπανα βομβαρδίζουν και γενικά το κομμάτι είναι η ιδανικότερη εισαγωγή στη νέα εικόνα των Whitesnake. Προσωπικά, προτιμώ την αρχική, αυθεντική μορφή του τραγουδιού, εντελώς αντικειμενικά όμως και η νέα του εκδοχή είναι εξαιρετική.
Bad Boys: Στα χνάρια του “Cryin’…” συνεχίζει το «γκαζωμένο» “Bad Boys”, που κάνει δυναμικό μπάσιμο με ένα ταχύτατο riff του Sykes και ένα «αλύχτισμα» του Coverdale, για να ξεδιπλωθεί στη συνέχεια σε ένα γρήγορο power rock κομμάτι με δυνατό drumming και φανταστικά κιθαριστικά licks.
Still of the Night: Ένα από τα πιο γνωστά και πιο αγαπημένα τραγούδια του άλμπουμ. Αυτό που, ως πρώτο single, σύστησε στο κοινό τους ανανεωμένους Whitesnake. Με φανερές επιρροές από τους Led Zeppelin, το “Still of the Night” είναι ένας συνδυασμός των blues καταβολών του Coverdale με τις πιο metal καταβολές του Sykes (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν συμπαθούσε τα blues). Από το σύνολο του κομματιού, ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το μεσαίο τμήμα όπου η ταχύτητα χαμηλώνει και αναλαμβάνουν τα ηχητικά και φωνητικά εφέ - παραπέμποντας στο αντίστοιχο μεσαίο break του Whole Lotta Love των Zeps - για να επανέλθει λίγο μετά το κομμάτι στο αρχικό του στυλ με ένα εκρηκτικό σόλο. Σύμφωνα με τον Coverdale, οι αρχικές δομές του τραγουδιού ανάγονται στην εποχή που ήταν μέλος των Deep Purple, όταν είχε ηχογραφήσει κάποια demos με τον Blackmore, τα οποία τα ξαναβρήκε καταχωνιασμένα στο πατρικό του όταν, μετά τον θάνατο της μητέρας του, έκανε κάποιες εκκαθαρίσεις.
Here I go Again: Άλλο ένα remake από το άλμπουμ Saints & Sinners. Όπως ακριβώς και το “Crying in the Rain” , έτσι κι αυτό έχει γίνει πιο γρήγορο και πιο metal σε σχέση με το αυθεντικό που είχε πιο bluesy ενορχήστρωση και πιο αργό ρυθμό. Επίσης τα synths έχουν πιο σύγχρονο και πιο «εμπορικό» ήχο σε σχέση με τον ήχο του πρώτου που θύμιζε εκκλησιαστικό όργανο, ενώ υπάρχουν και μικροδιαφορές στους στίχους με την κυριότερη να είναι στο ρεφρέν. Συγκεκριμένα ο αρχικός στίχος “Like a hobo (αλήτης) I was born to walk alone” έγινε “Like a drifter…” γιατί ο Coverdale φοβόταν μην ακουστεί ως “homo” (ομοφυλόφιλος) και δημιουργηθεί πρόβλημα (!). Πέρα από τα παραπάνω βέβαια, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ και το μοναδικό που το σόλο του δεν είναι ηχογραφημένο από τον Sykes αλλά από τον Adrian Vandenberg, πριν ακόμα γίνει μέλος του συγκροτήματος.
Give me all your Love: Ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του άλμπουμ στο ύφος του “Bad Boys”, με δυνατό rhythm section και φοβερό σόλο του Sykes που στο remix του κομματιού το 1988 αντικαταστάθηκε από σόλο του Vivian Campbell.
Is this Love: Το κερασάκι στην τούρτα! Από τις καλύτερες και τις γνωστότερες μπαλάντες που «γέννησε» ο χώρος του εμπορικού hard rock στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 (πάει πακετάκι με το “Love Bites” των Def Leppard που βγήκε την ίδια χρονιά). Κομμένη και ραμμένη για να βρει ανταπόκριση στο ευρύ κοινό, πράγμα που έγινε, αφού ακόμα και σήμερα, 35 χρόνια μετά, έχει αρκετό airplay σε rock (λέμε τώρα…) και όχι μόνο ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αρχικά, υπήρχε η σκέψη να παραχωρηθεί το κομμάτι στην Tina Turner, αλλά όταν το άκουσε ο David Geffen έπεισε τον Coverdale να το κρατήσει για τους Whitesnake.
Children of the Night: Επαναφορά στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, με ένα ακόμα δυνατό και γρήγορο τραγούδι και στίχους σχετικούς με την επικοινωνία ανάμεσα στο κοινό και την μπάντα κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας.
Straight for the Heart: Στο ίδιο ύφος με το “Children…” συνεχίζει και αυτό το κομμάτι, μόνο που τα synths είναι πιο έντονα και δίνουν μια πιο pop metal ατμόσφαιρα. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε “cheesy” (κοινώς, γλυκανάλατο), αλλά δεν παύει να είναι μια πολύ καλή σύνθεση.
Don’t turn away: Η συγκεκριμένη έκδοση κλείνει με τη συγκεκριμένη «ημιμπαλάντα», που ξεκινάει σαν ένα κλασικό slow κομμάτι, με την ρομαντική του ατμόσφαιρα, εμπλουτισμένη με όμορφα pop synths, μέχρι που μπαίνει δυνατά η υπόλοιπη μπάντα και το κομμάτι ανεβαίνει επίπεδο κερδίζοντας τον ακροατή. Θεωρώ ότι το “Don’t turn away” άξιζε να προωθηθεί περισσότερο, ως single και αδικείται που βρίσκεται στην τελευταία θέση του track list.
Looking for Love & You’re gonna break my heart again: Τα δυο αυτά κομμάτια βρίσκονταν στην Ευρωπαϊκή έκδοση του άλμπουμ. Το πρώτο είναι μια πολύ καλή μπαλάντα με αρκετά στοιχεία από τον κλασικό, πιο rock/blues χαρακτήρα των Whitesnake, ενώ το δεύτερο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, καθώς όσες φορές και να το έχω ακούσει δεν μου λέει κάτι παραπάνω. Μάλλον ως filler θα το χαρακτήριζα.
Εκτός των δυο διαφορετικών εκδόσεων του άλμπουμ που αναφέρθηκαν παραπάνω, έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και 3 τουλάχιστον διαφορετικές εκδόσεις (remastered, Anniversary, Deluxe) που έχουν και επιπλέον κομμάτια live αλλά και διαφορετική σειρά των τραγουδιών.
ΤΑ SINGLES ΚΑΙ ΤΑ VIDEOS (και η Tawny Kitaen…)
1) Το “Still of the Night” ήταν το πρώτο single του άλμπουμ και κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1987, λίγες εβδομάδες πριν τη κυκλοφορία του δίσκου και στην δεύτερη πλευρά του υπάρχουν τα “Here I Go Again” και “You’re gonna break my heart again” (και τα δυο κομμάτια έχουν το again ως τελευταία λέξη!). Η ανώτερη θέση που κατάφερε να φτάσει ήταν η 18η στα Mainstream Rock Songs του Billboard και η 16η στα Βρετανικά charts.
Βέβαια, «όλα τα λεφτά» είναι το βίντεο του τραγουδιού όπου πρωταγωνιστεί και βγάζει μάτια η καυτή Tawny Kitaen, στα 26 της τότε. Δεύτερη εμφάνισή της σε βίντεο καθώς την είχαμε απολαύσει πρώτη φορά στο βίντεο του “Back for more” των Ratt, το 1984, αλλά και στο εξώφυλλο του άλμπουμ τους “Out of the Cellar. Αρχικά, για τον ρόλο της κοπέλας είχε επιλεχθεί η Claudia Schiffer (πριν γίνει γνωστή ως μοντέλο), αλλά μια μέρα πριν τα γυρίσματα παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα και δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, οπότε επιλέχθηκε η Kitaen.
Επανερχόμενοι στα του βίντεο, η υπόλοιπη μπάντα εμφανίζεται να παίζει live, με τα μαλλάκια περμανάντ, όπως επίτασσε τότε η εποχή και με το αντίστοιχο ποζεράδικο στήσιμο και χορογραφία, ιδιαίτερα του Rudy Sarzo. Εντύπωση κάνει ο Vandenberg, όταν στο μεσαίο τμήμα του κομματιού, χρησιμοποιεί δοξάρι στην κιθάρα, ένα καθαρό “copy-paste” του Jimmy Page των Led Zeppelin, όπου ο τελευταίος, στην ταινία “The song remains the same”, χρησιμοποιεί δοξάρι στο κομμάτι “Dazed and Confused”.
2) Το δεύτερο single του άλμπουμ ήταν το “Here I go Again”, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1987, έχοντας στη δεύτερη πλευρά του το “Guilty of Love” από το άλμπουμ “Slide it in” (1984). Πήγε πάρα πολύ καλά και κατάφερε να πιάσει την πρώτη θέση στα charts του Billboard, όσον αφορά τα singles.
Στο βίντεο βλέπουμε την μπάντα να παίζει live και παράλληλα απολαμβάνουμε για ακόμη μια φορά την Kitaen σε μια χορογραφία πάνω σε δυο Jaguar (μια λευκή και μια μαύρη) φορώντας ένα λευκό νεγκλιζέ, αλλά και να τρίβεται και να χαϊδεύεται πάνω στον Coverdale. Για την ιστορία , από τις δυο Jaguar που βλέπουμε στο βίντεο, η λευκή είναι του Coveredale και η μαύρη του σκηνοθέτη, Marty Callner.
3) Τρίτο single αποτέλεσε η μπαλάντα “Is this Love”, που έκανε επίσης μεγάλη επιτυχία, φτάνοντας μέχρι τη θέση 2 του Billboard, αλλά, παραδόξως, δεν μπόρεσε να πιάσει κορυφή όπως το “Ηere I go again”, παρά το τεράστιο airplay που είχε. Τα τραγούδια της δεύτερης πλευράς διαφέρουν ανάλογα την έκδοση. Στη βρετανική έκδοση (EMI) υπάρχουν το “Standing in the Shadow” από το “Slide it in” και το “Need your love so bad”, πάλι από το “Slide it in” αλλά ως bonus track της ιαπωνικής κυκλοφορίας. Στην αμερικανική έκδοση (Geffen) βρίσκουμε το “Bad Boys”.
Το σενάριο του βίντεο έχει τη μπάντα να παίζει σε μια ομιχλώδη σκηνή ενώ ταυτόχρονα εκτυλίσσεται μια ιστορία τσακωμού, χωρισμού και επανασύνδεσης ανάμεσα στον David και την Tawny, με την τελευταία να δημιουργεί τρελές φαντασιώσεις στον αντρικό πληθυσμό – εφηβικό αλλά και μεγαλύτερο!
4) Το “Give me all your love” αποτέλεσε το τελευταίο single του “1987” και μάλλον κυκλοφόρησε απλά για να στηρίξει την περιοδεία της μπάντας. Με χαμηλότερο budget από τα τρία προηγούμενα, δείχνει την μπάντα να καταφθάνει με ιδιωτικό τζετ στο μέρος της συναυλίας (συγκεκριμένα, πρόκειται για κάποια συναυλία που έδωσε στο New Jersey) και μέσα από τα παρασκήνια να ανεβαίνει στην σκηνή και να παίζει live. Είναι, μάλιστα , και το μόνο βίντεο στο οποίο δεν εμφανίζεται η Kitaen (θα την ξαναδούμε για τελευταία φορά στο βίντεο του “The Deeper the Love” από το επόμενο άλμπουμ, “Slip of the Tongue”(1989).
Στη δεύτερη πλευρά του έχει το “Fool for your loving”, ενώ στη CD έκδοση έχει επιπλέον τα “Don’t break my heart again” και “Here I go again”
Δυστυχώς, στις 7/5/2021 και στα 59 της, η Tawny πέθανε από κάποια ασθένεια της καρδιάς. Μπορεί να μην έκανε κάτι άλλο σημαντικό στη ζωή της – πέρα από κάποιους δεύτερους ρόλους σε ταινίες και από το να καβατζώνεται σε γερά πορτοφόλια – όμως όλοι οι άνδρες hard rock οπαδοί θα την θυμούνται πάντα με αγάπη για τις ερωτικές φαντασιώσεις που τους χάρισε κατά την παρακολούθηση των βίντεο των Whitesnake -και όχι μόνο. Να είσαι καλά Tawny!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
35 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Whitesnake” (ή “1987”) δεν υπάρχει κάτι καινούργιο να γραφτεί ή να ειπωθεί καθώς, η ίδια η μουσική ιστορία έχει αποφανθεί εδώ και χρόνια. Με την κυκλοφορία τους αυτή, οι Whitesnake – ή ορθότερα, ο David Coveredale - με τη βοήθεια αλλά και τις υποδείξεις του Geffen και του Kalodner, μπήκαν δυναμικά στον ανταγωνισμό, χτυπώντας στα ίσα μεγάλα ονόματα του χώρου που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή στα charts, όπως oι Guns n’ Roses ή οι Bon Jovi και τα κατάφεραν περίφημα. Αυτό δίνει επιπλέον αξία στον Coveredale, καθώς ανήκε σε μια γενιά παλιότερων μουσικών που είχαν ανδρωθεί σε ένα διαφορετικά μουσικό περιβάλλον από αυτό της πλειοψηφίας των glam/sleaze/melodic σχημάτων του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1980. Μη ξεχνάμε ότι το 1987, ο David ήταν 36 ετών και είχε να ανταγωνιστεί πιτσιρικάδες με ηλικία το πολύ μέχρι τα 25-26, με τους οποίους ταυτιζόταν ευκολότερα ο έφηβος οπαδός.
Είχε όμως σημαντική εμπειρία στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας καθώς υπήρξε μέλος των μεγάλων δασκάλων Deep Purple, ενώ συνεργάστηκε και με κάποια μέλη τους (Lord, Paice) στο προσωπικό του σχήμα. Όλη αυτή η προϋπηρεσία και η πείρα του έδωσε την δυνατότητα να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της περιόδου και με κάποιες στρατηγικές αλλαγές στον ήχο και το image να καταφέρει να απολαύσει ένα σημαντικό μερίδιο επιτυχίας στέλνοντας το “1987” στην κατηγορία των άλμπουμ-θεσμών της ιστορία του εμπορικού hard rock.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
4/3/22
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ WHITESNAKE 1987
 |
| Υο οπισθόφυλλο του βινύλιου της πρώτης έκδοσης |
Διατρέχοντας κίνδυνο να ακουστώ γραφικός με αυτά που θα πω, το ομώνυμο των Whitesnake ή “1987”, είναι στα 3 αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών, επέδρασε πάνω μου σε όλα τα επίπεδα, ήθελα να χτυπήσω το εξώφυλλο tattoo, το έχω αγοράσει σε κι εγώ δεν ξέρω πόσες διαφορετικές εκδόσεις, σε poster, σε t-shirt, όλο το πακέτο. Όταν ήμουν πιτσιρικάς το άκουγα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, για αυτό και έγινα αισθηματίας!
Με την στοχευμένη καθοδήγηση του γκουρού δισκογραφικού executive John Kalodner και την εντυπωσιακή μεταμόρφωση του David Coverdale τους έκανε superstar πρώτης κλάσης. Ίσως στο προηγούμενο “Slide It In” να πέτυχαν την τέλεια ισορροπία hard rocking blues και ‘80s hard rock. Στο επόμενο “Slip Of The Tongue” o ήχος τους ήταν αψεγάδιαστος. Ωστόσο, ήταν το “Whitesnake”, ένα “all killer – no filler” άλμπουμ που έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία τους, με πωλήσεις άνω των 9.000.000 αντιτύπων παγκοσμίως, 8.000.000 εκ των οποίων στις ΗΠΑ. Όσο για τα θρυλικά video clip με την (τότε) σύζυγο του Coverdale, Tawney Kitaen, τι να πρωτοπεί κανείς; Γυναίκα – φαντασίωση για μένα (και όχι μόνο), ένα ακόμη τεκμήριο του υπέρλαμπρου βίου του “King Cov”.
Δυστυχώς, ο David διέπραξε το μεγαλύτερο έγκλημα στην καριέρα του, απολύοντας τον βασικό συνθέτη και συντελεστή του άλμπουμ, τον θεό John Sykes, που με τον μοναδικό του ήχο προσέδωσε μαγεία την οποία ούτε οι WHITESNAKE ούτε ο ίδιος ο John θα διέθεταν στην μετέπειτα πορεία τους.
Στο τέλος των 80s, το “Whitesnake” σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή. Σίγουρα σημάδεψε την δική μου εφηβεία (και όχι μόνο) μερικά χρόνια αργότερα! Και συγνώμη για το μεγάλο, ενθουσιώδες επιμύθιο, αλλά με τους μεγάλους έρωτες δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός και φειδωλός!
Δημοσίευση σχολίου