Το 1972 όχι δεν ήξερα ποιος ήταν ο Mussorgsky, αλλά με τα (πάμ)φτωχα αγγλικά μου δεν μπορούσα να διαβάσω τον τίτλο του, άλμπουμ: Pictures at an Exhibition. Ήξερα όμως τους Emerson, Lake & Palmer και το κυριότερο, μού άρεσε η μουσική τους! Μπορεί οι ήχοι των Deep Purple, Black Sabbath, Uriah Heep και Grand Funk να δονούσαν το δωμάτιό μου, αλλά είχα ανακαλύψει τη μαγεία και τη λυρικότητα του progressive rock μέσα από τους δίσκους των Yes, Emerson, Lake & Palmer, Jethro Tull, King Crimson κ.α. και το Pictures at an Exhibition μού κάθισε ωραία. Κατ’ αρχάς μου φαινόταν αδιανόητο, να κυκλοφορούν live δίσκο με υλικό που ΔΕΝ είχαν συμπεριλάβει στα άλμπουμ τους, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα. Γιατί όμως σε έναν Έλληνα έφηβο να αρέσει το βαρύ κι ογκώδες Pictures at an Exhibition; Ακριβώς γιατί διέφερε από όλα τα άλλα άλμπουμ progressive rock που είχα ακούσει έως τότε, που μέσα από τη μουσική τους, προέβαλαν τις μελωδίες, το στοιχείο της κλασικής μουσικής, την πολυπλοκότητα των συνθέσεων αλλά κι ένα μουσικό πολιτισμό που δεν είχα ακούσει από άλλο είδος μουσικής. Στα 11 κομμάτια του άλμπουμ, κυριαρχούν τα (βαριά) συνθεσάιζερ και λιγότερο το Hammond του Keith Emerson και για να επαναλάβω ακόμα μια φορά, ο όγκος της μουσικής είναι τεράστιος. Ευτυχώς που υπάρχει και η φωνή του Greg Lake να απαλύνει(!) το βάρος των πλήκτρων! Σε αυτό το άλμπουμ ΔΕΝ υπάρχει η γλυκιά μπαλάντα του Gregg Lake για να χρωματίσει ολόκληρο(!) το δίσκο, με μόνη προσπάθεια στο "Sage", αλλά είναι τέτοια η ενέργεια κι ο όγκος των συνθεσάιζερ που κυριαρχούν, περιορίζοντας τις όποιες λυρικές προσπάθειες. Και κοντά τους, τα ντραμς του Carl Palmer, πιστοποιούν ότι ο ζωντανός ήχος των αρχών της δεκαετίας του '70 είναι αρκετά ακατέργαστος σε σχέση με τα σημερινά πρότυπα, αλλά …έτσι μας αρέσει…. Η επιλογή του έργου του Mussorgsky, απέδειξε τον προσανατολισμό των progressive συγκροτήμάτων προς την κλασική μουσική και την γενικώτερη αποδοχή κλασικών μελωδιών στη μουσική τους.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησαν το επίσης πολύ καλό Trilogy(1972).TRIVIA
- Η ηχογράφηση του έγινε στο Δημαρχείο του Newcastle City Hall στις 26 Μαρτίου 1971.
- Το συγκρότημα είχε ξανά παίξει το έργο σε συναυλία του στο Lyceum Theatre του Λονδίνου στις 9 Δεκεμβρίου 1970 κι από τότε σχεδίαζε να το κυκλοφορήσει live αλλά κάποια τεχνικά προβλήματα δεν τους επέτρεψαν, αν και η συναυλία κινηματογραφήθηκε(δες video). Όμως και η κινηματογράφηση δεν τους ικανοποίησε, αφού σύμφωνα με τον ντράμερ Carl Palmer τα γυρίσματα δεν είχαν καμία σύγχρονη υποστήριξη (σ.σ.μιλάμε για το 1971) και η απουσία του μηχανικού Eddie Offord ήταν καθοριστική στην κατώτερη ποιότητά της. Παράλληλα ο Palmer χαρακτήρισε «καταπληκτική» την ανταπόκριση του κοινού στο Newcastle. Το συγκρότημα πλήρωσε εξ ιδίων τα έξοδα ηχογράφησης, με στόχο την καλύτερη παραγωγή. Πάντως η ταινία από το Lyceum κυκλοφόρησε σε DVD με ήχο surround Dolby το 2000.
- Η ιδέα για την ηχογράφηση του έργου του Mussorgsky ήταν του Keith Emerson όταν παρακολούθησε μια συναυλία του με έργα του κι εντυπωσιάστηκε. Έτσι μετέφερε την ιδέα να ηχογραφήσουν το έργό του με τις απαραίτητες δικές τους προσθήκες.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
19/3/22
Κι όμως Αλέξανδρε, νομίζω ότι τον ήξερες τον Mussorgsky! Υποθέτω ότι είχες δει στο σινεμά την "Φαντασία" του Disney, αυτό το αριστουργηματικό έργο κινουμένων σχεδίων με κλασική μουσική. Εκεί, προς το τέλος της ταινίας, υπήρχε ένα κομμάτι του Mussorgsky, το "Νύχτα στο φαλακρό βουνό", το οποίο ήταν και πολύ γκραν γκινιόλ για εμάς τους πιτσιρικάδες. Το θυμάσαι;
ΑπάντησηΔιαγραφή