Το ημερολόγιο γυρνάει πολλά χρόνια πίσω, στο 1970 όταν οι Alice Cooper (το συγκρότημα) είχε την πρώτη επιτυχία του με το τραγούδι"I'm Eighteen". Χρειάστηκαν να περάσουν 2 χρόνια για να ξαναδούν ένα τραγούδι τους να γίνεται επιτυχία και μάλιστα μεγάλη. Πολύ μεγάλη. Ήταν το αθάνατο "School's Out" για να ακολουθήσουν μια σειρά πετυχημένων τραγουδιών όπως"Elected", "No More Mr. Nice Guy", "Billion Dollar Babies" (εμπορικά απέτυχε, αλλά σαν τραγούδι είναι πολύ καλό), "Teenage Lament '74" και βέβαια μια σειρά άλμπουμ που έγραψαν ιστορία. Ο Αλέξανδρος Ριχάρδος παρουσιάζει την ιστορία των Alice Cooper από τη στιγμή που οι o Ether Furnier και η γυναίκα του Ella Mae, έφεραν στον κόσμο ένα μάλλον άσχημο μακρόστενο μωρό, τον Vincent Damon Furnier, έως και τη διάλυση τους, το 1974.
Ήταν 4 Φεβρουαρίου 1948 όταν oι Ether Furnier και η γυναίκα του Ella Mae, έφερναν στον κόσμο τον Vincent Damon Furnier, που πήρε τα ονόματά του από τον θείο του Vincent Collier Furneoir και τον συγγραφέα Damon Runyon. Ο πατέρας του ήταν ιερέας Ευαγγελιστής στο Detroit κι ο παππούς του επίσης είχε υψηλό ιερατικό αξίωμα στην ίδια εκκλησία, όπου ο μικρός Vincent έως και τα 12 χρόνια του συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις. «Ο πατέρας μου ήταν πάστορας, το ίδιο κι ο παππούς μου.
Τα πρώτα τραγούδια που έγραψα, αφορούσαν θέματα της Βίβλου κι αφορούσαν ανθρωπιστικά θέματα. Στο μυαλό μου τριβέλιζε η ιδέα πως δεν είμαστε θεοί και ίσως καλύτερα, γιατί αυτά που κάνουμε (σ.σ. οι άνθρωποι) είναι φοβερά πράγματα. Στο τραγούδι «Second Coming” (σ.σ. από το Love It to Death) οι στίχοι έχουν βιβλικό περιεχόμενο» λέει. Μια σειρά παιδικών ασθενειών, υποχρέωσαν την οικογένεια του να μετακομίσει στο Phoenix της Arizona, όπου φοίτησε στο Cortez High School. Ενδεικτικό των φιλοδοξιών του, αυτό που έγραψε στο βιβλίο αποφοίτων του σχολείου, σχετικά με το τι θα ήθελε να γίνει: "A million record seller".
Στα 16 του χρόνια, συμμετέχει σε ένα μουσικό διαγωνισμό του σχολείου του με τους φίλους του Glen Buxton, Dennis Dunaway, John Tatum και John Speer, έχοντας σχηματίσει τους Earwigs. Τα πρώτα δύο ονόματα συγκρατήστε τα, θα τα ξανά συναντήσουμε. Οι 4 φίλοι, ντυνόντουσαν σαν τους Beatles, φορούσαν περούκες (μιλάμε για το 1964) και έπαιζαν τραγούδια των Beatles με το δικό τους τρόπο, κι εύκολα τους χαρακτηρίζεις «παρωδία». Από την παρέα των 4 παιδιών, ΜΟΝΟ ο Buxton ήξερε να παίζει κιθάρα, οι υπόλοιποι έκαναν πως έπαιζαν! Φαίνεται ότι άρεσαν στον κόσμο και κέρδισαν το πρώτο βραβείο(σ.σ. φαντάσου τους υπόλοιπους) κι έτσι αποφάσισαν να ασχοληθούν σοβαρότερα με τη μουσική, μαθαίνοντας να παίζουν ένα όργανο, αποκτώντας όργανα από ένα ενεχυροδανειστήριο και με τον Buxton να προσπαθεί να τους μάθει να παίζουν. Κι επειδή το Earwigs δεν τους άρεσε, το άλλαξαν σε Spiders με τη σύνθεσή τους να είναι Vincent Furnier τραγούδι, Glen Buxton κιθάρα, John Tatum ρυθμική κιθάρα, Dennis Dunaway μπάσο και John Speer ντραμς. «Τα πρώτα άλμπουμ που άκουσα ολόκληρα ήταν τα Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band των Beatles και We're Only in It for the Money του Frank Zappa and Mothers of Invantion” λέει ο Furnier. Το 1966 η παρέα τελείωσε το γυμνάσιο με τους Spiders να παραμένουν ενεργοί και τον ποδοσφαιριστή (στην ουσία παίκτη του rugby) Michael Bruce να παίρνει τη θέση του Tatum στην κιθάρα (σ.σ. ήξερε να παίζει!).
Κυκλοφορούν το single "Don't Blow Your Mind" με το "No Price Tag", που πηγαίνει στο Νο1 στην περιοχή της Αριζόνα!!! Το 1967 τους βρίσκει με το όνομα Nazz και κυκλοφορούν το single "Wonder Who's Lovin' Her Now"/"Lay Down and Die, Goodbye" με τον Neal Smith να έχει αντικαταστήσει τον Speer στα ντραμς. Έχοντας πάρει απόφαση ότι θα ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική, αποφασίζουν να πάνε στο Los Angeles όπου μαθαίνουν ότι υπάρχει κι άλλο συγκρότημα με το όνομα Nazz, στο οποίο έπαιζε ο Todd Rundgren.
ΠΩΣ ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ
Ο Furnier πίστευε ότι χρειαζόταν ένα ιδιαίτερο όνομα που να έκανε αίσθηση και διάλεξε το "Alice Cooper", ένα γυναικείο όνομα, που έκανε αντίθεση με τη σκηνική τους παρουσία. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, ο Vincent Furnier έχει πει διάφορες ιστορίες για το πώς κατέληξε στο όνομα, όπως στο βιβλίο του Alice Cooper, Golf Monster, αναφέρει ότι το εμπνεύστηκε από μια ταινία. Στο γράφοντα έχει δηλώσει σε ραδιοφωνική συνέντευξη εποχής Antenna Radio ότι διάβαζε μια εγκυκλοπαίδεια(!) όταν φύσηξε και στις σελίδες του διάβασε το όνομα Alice Cooper.
Όσο για την θεατρινίστικη εμφάνισή του και γι αυτή έχει μια απάντηση. Μία από τις αγαπημένες ταινίες του ήταν το What Ever Happened to Baby Jane, με πρωταγωνίστρια την Bette Davis όπου σε μια σκηνή εμφανίζεται φορώντας ένα make up που έχει λιώσει και λερώσει το πρόσωπο της, ενώ κάτω από τα μάτια της υπάρχει ένα βαθύ σκούρο eyeliner. Μια άλλη ταινία που επηρέασε το συγκρότημα ήταν η Barbarella όπου η Anita Pallenberg υποδύθηκε τον Great Tyrant, φορώντας μακριά μαύρα δερμάτινα γάντια. Συνδυάζοντας τις δύο εικόνες, το μαύρο μακιγιάζ της Bette Davis και το ντύσιμο της Pallenberg, ο Vincent Fourner σχημάτισε στο μυαλό του μια εικόνα για το πώς θα έπρεπε να εμφανίζεται στη σκηνή.
ΚΑΙ ΦΘΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ 1969…
…όπου το συγκρότημα των Alice Cooper αποκτά την κλασική σύνθεσή του με τραγουδιστή τον Furnier, κιθαρίστες τους Glen Buxton και Michael Bruce, μπασίστα τον Dennis Dunaway και ντράμερ τον Neal Smith. Όλοι απόφοιτοι του Cortez High School, με εξαίρεση τον Smith που τελείωσε άλλο γυμνάσιο. Ακόμα οι Cooper, Buxton και Dunaway σπούδαζαν σε σχολή Τέχνης και θαύμαζαν τη δουλειά του Salvador Dalí.
Μετά από μια αποτυχημένη συναυλία τους στο Cheetah club του Venice, California, όπου όλη η αίθουσα άδειασε στα πρώτα 10 λεπτά(!), τους πλησίασε ο manager Shep Gordon, που »κάτι» είδε στο συγκρότημα και τους πρότεινε να συνεργαστούν, προτείνοντας τους μια audition από τον Frank Zappa, ο οποίος ήθελε να υπογράψει στην εταιρεία του Bizarre/Straight Records, καλλιτέχνες που κινόντουσαν σε ξεχωριστό ύφος Το ραντεβού κλείστηκε για τις 7 ώρα, αλλά το συγκρότημα κατάλαβε λάθος, νομίζοντας 7 το πρωϊ!!!!! Αυτό και μόνο, εντυπωσίασε τον Zappa, αφού μπροστά του είχε 5 μουσικούς που ήθελαν να παίξουν ψυχεδελικά τραγούδια στις 7 το πρωί! Έτσι υπέγραψαν για 3 άλμπουμ, με πρώτο το Pretties for You (1969,No 193 Αμερική), ένα πειραματικό και μάλλον χωρίς ταυτότητα άλμπουμ με πολλά στοιχεία ψυχεδέλειας, electronic, πειραματισμών, που πέρασε απαρατήρητο. Το εξώφυλλο κοσμεί ένας πίνακας ζωγραφικής του Edward Beardsley ο οποίος ήταν κρεμασμένος στο σαλόνι του σπιτιού του Zappa κι σύμφωνα με τη γυναίκα του Gail, τους τον έκλεψαν!
Ο Vincent Furnier έχει υιοθετήσει το όνομα Alice Cooper και μια εμφάνιση που χαρακτηρίστηκε "shock rock", ειδικά μετά το επεισόδιο με το κοτόπουλο που συνέβη στις 13 Σεπτεμβρίου μπροστά σε 80.000 θεατές κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους στο Toronto Rock & Roll Revival, όπου εμφανίστηκαν επίσης οι John Lennon, Yoko Ono and the Plastic Ono Band, Doors, Bo Diddley, Junior Walker Jr, Tony Joe White, Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Gene Vincent και Kim Fowley με τους Alice Cooper να παίζουν 6 τραγούδια και το όλο φεστιβάλ να κινηματογραφείται από το σκηνοθέτη D. A. Pennebaker. Εντυπωσίασαν με τη glam ανδρόγυνη εμφάνισή τους αν σκεφτεί κανείς ότι τα άλλα ονόματα που εμφανίστηκαν ήταν καθαρόαιμοι rock’n’rollers! Το συγκρότημα για να εντυπωσιάσει, προς το τέλος της εμφάνισής τους (δες video στο 11.35’) είχε σκίσει τρία ή τέσσερα μαξιλάρια και τίναξε τα πούπουλά τους προς το κοινό αφού τα ψέκασε με υγροποιημένο διοξείδιο του άνθρακα. Έως εδώ τίποτε περίεργο. Στη συνέχεια όμως κάποιος από το κοινό πέταξε στη σκηνή ένα ζωντανό κοτόπουλο, ο Cooper το έπιασε και το ξαναπέταξε με την ελπίδα (!) ότι «αφού έχει φτερά, θα πετάξει». Έλα όμως που οι κότες δεν πετάνε κι ας απολογείται ο Cooper λέγοντας ότι κατάγεται από το Detroit και δεν ξέρει από κοτόπουλα. Το κοτόπουλο έσκασε πάνω στο κοινό με τη τύχη του να είναι εξαιρετικά ..σκοτεινή. Την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες (σ.σ. άλλο που δεν ήθελαν) είχαν πρωτοσέλιδα «Ο Alice Cooper έσφαξε ένα ζωντανό κοτόπουλο στη σκηνή, το έκοψε κομμάτια, δάγκωσε το κεφάλι του». O Frank Zappa τον κάλεσε αμέσως στο τηλέφωνο ρωτώντας τον αν είναι αλήθεια κι αφού ο Cooper το διέψευσε, του είπε: «Τότε μην το πεις σε κανέναν, ο κόσμος το λάτρεψε!» αναγνωρίζοντας ότι τέτοιου είδους δημοσιότητα προκαλεί το ενδιαφέρον. Έκτοτε το συγκρότημα συνδύασε το glam rock με το θεατρικό rock ή αν θέλετε το shock rock και τη γνωστή πετυχημένη συνέχεια. “O Zappa ήταν ευθύς άνθρωπος. Έπινε λίγες μπύρες, έπινε πολύ καφέ και κάπνιζε πολύ. Αλλά έως εκεί. Μου έκανε εντύπωση που δεν είχε αίσθηση για τη μουσική του αλλά τότε δεν το καταλαβαίναμε. Αν κ ι ο κόσμος μάς έμαθε από τη θεατρική εμφάνισή μας, εμείς ασχολούμαστε 90% με τη μουσική και μόνο 10% με την εμφάνισή μας. Αλλά φαίνεται ότι αυτό το 10% ήταν αρκετό για να εντυπωσιάσουμε και να επιβάλλουμε τη μουσική μας». Ο Zappa εξακολουθούσε να τους πιστεύει και το 1970 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Easy Action, με τον τίτλο να προέρχεται από μια ατάκα που ακούστηκε στην ταινία West Side Story. Κι αυτό απέτυχε εμπορικά με τον ντράμερ Neal Smith να ρίχνει το φταίξιμο στον παραγωγό David Briggs (είχε δουλέψει με τον Neil Young σε 18!!! άλμπουμ του), λέγοντας ότι δεν του άρεσε ούτε η μουσική τους ούτε οι ίδιοι, λέγοντας του ότι παίζουν 'Psychedelic Shit'.
Το συγκρότημα βρισκόταν μπροστά σε ένα αδιέξοδο, με 2 αποτυχημένους δίσκους, μια ψυχεδελική διάσταση στη μουσική τους που δεν ακουγόταν πλέον και ένα πραγματικά ενδιαφέρον θεατρικό show. Όμως αν ήθελαν να κάνουν καριέρα, έπρεπε να αλλάξουν αρκετά πράγματα, αφού ο «ανταγωνισμός» δυνάμωνε μέρα με την ημέρα με την παρουσία νέων συγκροτημάτων.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ BOB ERΖIN
Γνωρίζοντας ότι παίζουν το τελευταίο χαρτί τους, μπήκαν στο studio με παραγωγό τον Καναδό Bob Ezrin, που τότε ξεκίναγε την καριέρα του. Το Love It to Death(1971, Νο35 Αμερική,Νο 28 Μ.Βρετανία) χωρίς να είναι εντυπωσιακά καλύτερο από τα πρώτα 2 άλμπουμ τους, βγάζει την επιτυχία "I'm Eighteen"(Νο 21 Αμερική), ενώ ο ήχος τους ήταν πιο 70’s, έχοντας αφήσει τους πειραματισμούς και την ψυχεδέλεια στα πρώτα 2 άλμπουμ τους. Το τραγούδι έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία στους ραδιοσταθμούς, με τον Shep Gordon να πληρώνει 1$ (σ.σ. φήμη που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε) για κάθε παίξιμο από Dj.Το συγκρότημα που εμφανίζεται με το όνομα Alice Cooper αλλά κι ο τραγουδιστής Vincent Fournier έχει υιοθετήσει το όνομα, στέκονται τυχεροί καθώς το αρχικά το Love it to Death κυκλοφορεί από την Bizarre/Straight Records του Zappa, η οποία αγοράζεται από την Warner Bros. Records αντί του ποσού των 50.000$ κι ο δίσκος επανακυκλοφορεί, φθάνοντας στο Νο35 του αμερικάνικου chart. Η επιτυχία φέρνει χρήματα και εμπλουτίζουν το show τους με ηλεκτρική καρέκλα, ζουρλομανδύα και κοστούμια σχεδιασμένα από την Cindy Dunaway (αδελφή του μπασίστα Dennis Dunaway και σύζυγο του ντράμερ Neal Smith) ενώ πραγματοποιούν την πρώτη περιοδεία τους στην Ευρώπη, με την Warner να τους ανανεώνει το συμβόλαιο.
 |
| Προσέξτε στη δεξιά φωτό το δάκτυλο του |
Να μείνω λίγο στο “I’m Eighteen” που οι στίχοι του μιλούν για το άγχος του να είσαι στη μέση μεταξύ της νεότητας και της ενηλικίωσης και για τους έφηβους εκείνης της εποχής ήταν άκρως ενδιαφέρον τραγούδι. Αρχικά ήταν ένα 8λεπτο τζαμάρισμα αλλά ο Bob Ezrin τους έπεισε να το ‘συμμαζέψουν’ σε ένα σφιχτό τρίλεπτο rocker με τον Alice Cooper πολλά χρόνια αργότερα να δηλώνει ότι στην αρχή και πολύ επιφυλακτικοί με τις προτάσεις του! Όσο για το αρχικό εξώφυλλο ήταν η ίδια φωτογραφία αλλά με τη διαφορά ότι ο Cooper είχε περάσει τον αντίχειρα του αριστερού του χεριού μέσα από το φερμουάρ ώστε να προεξέχει και να φαίνεται ότι είναι το πουλί του. Η Warner δεν δέχτηκε τη φωτογραφία και μπήκε μια ίδια αλλά χωρίς τον αντίχειρα! Γενικά η δουλειά του τότε άπειρου Erzin ήταν πολύ σημαντική, αφού συμμάζεψε τα τραγούδια τους, κι έκανε τον ήχο του πιο δεμένο.
ΠΩΣ Ο ΒΟΑΣ ΕΓΙΝΕ… ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ
Εκείνο που χρειαζόντουσαν είναι μια καλή συνέχεια, που ήλθε με την κυκλοφορία του Killer(1971, Νο21 Αμερική), βγάζοντας τραγούδια σαν τα "Under My Wheels" που είναι το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία του, "Be My Lover" και "Halo of Flies". Η θεατρική σκηνική παρουσία, εμφάνιζε τον Alice Cooepr σαν ανδρόγυνη προσωπικότητα, με τον βόα να τυλίγεται επάνω του και να προκαλεί κοινό, φωτογράφους και δημοσιογράφους. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Alice, hη ιδέα του βόα προήλθε από μια νεαρή γυναίκα μπήκε σε συναυλία τους στη Φλόριδα με ένα Boa Constrictor κουλουριασμένο γύρω από το χέρι της. Όλοι τρόμαξαν αλλά από εκείνη τη γυναίκα ξεκίνησε η ιδέα της χρήσης ενός φιδιού στη σκηνική παράσταση. Το 1971 το συγκρότημα έκανε την πρώτη του περιοδεία headliner. Μένοντας στα τραγούδια του Killer, το "Desperado"γράφτηκε για τον Jim Morrison, που πέθανε τη χρονιά που κυκλοφόρησε το άλμπουμ αλλά σε μεταγενέστερη συνέντευξή του είπε ότι το τραγούδια γράφτηκε για τον ηθοποιό Robert Vaughn και την εμφάνισή του στην κλασική ταινία The Magnificent Seven. Το περίεργο "Halo of Flies" γράφτηκε σαν μια προσπάθεια να αποδείξουν ότι μπορούν να γράψουν τραγούδα σαν τους King Crimson (σ.σ. ευτυχώς δεν τα κατάφεραν!), ενώ οι στίχοι του "Dead Babies" μιλούν για την κακοποίηση παιδιών. Το Killer συνέχισε από εκεί που σταμάτησε το Love it to death και σίγουρα ήταν πιο ολοκληρωμένο και πιο σφιχτό από τον προκάτοχό του.
Μπορεί τα "Under My Wheels" και "Be My Lover" να μην είναι "I'm Eighteen", αλλά σίγουρα οι Alice Cooper ήταν ένα συγκρότημα που πόνταρες επάνω του. Και η Warner πόνταρε και κέρδισε αφού ο επόμενος δίσκος School's Out (1972,No 2Αμερική) βγάζει την πολύ μεγάλη ομώνυμη επιτυχία (Νο 7 Αμερική, Νο1 Μ.Βρετανία), που κυκλοφόρησε και στη χώρα μας σε μικρό δίσκο, με b’ side το “Under my Wheels” κι όπως έχει δηλώσει ο ίδιος το εμπνεύστηκε από μια ατάκα στην ταινία Bowery Boys , με τους στίχους να προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα «Ποια είναι τα σπουδαιότερα τρία λεπτά της ζωής σου; Υπάρχουν δύο φορές κατά τη διάρκεια του έτους. Η μία είναι το πρωί των Χριστουγέννων, όταν μόλις ετοιμάζεσαι να ανοίξεις τα δώρα με την απληστία να βρίσκεται εκεί και τα επόμενα σημαντικά τρία λεπτά της τελευταίας ημέρας του σχολείου που περιμένεις να χτυπήσει το κουδούνι»!!!! Το εναρκτήριο riff ανήκει στον κιθαρίστα Glen Buxton. Παρ΄όλη την τεράστια επιτυχίας του single, το άλμπουμ δεν έβγαλε καμία άλλη επιτυχία και κανένα τραγούδι του δεν μπόρεσε να «μείνει».
School's out for summer
School's out forever
I'm bored to pieces
Well, we got no class
And we got no principals (ooh)
And we got no intelligence
We can't even think of a word that rhymes, well
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ SCHOOL’S OUT
Τότε όλοι ακούγαμε και χορεύαμε το School’s Out, κανείς όμως δεν πρόσεξε το εξώφυλλο του δίσκου που ήταν από τα καλύτερα rock εξώφυλλα όλων των εποχών! Το σχεδίασε ο Craig Braun που είχε αποκτήσει τη φήμη ότι σχεδίαζε εξώφυλλα πολύ διαφορετικά από τα συνηθισμένα. H ιδέα του βασίστηκε στους στίχους του ομότιτλου τραγουδιού που μιλούν για σχολεία, κι έτσι έχοντας δει ένα θρανίο σε κάποιο studio σκέφτηκε να το χρησιμοποιήσει στο εξώφυλλο. Τότε τα θρανία δεν είχαν φορμάικα αλλά σκέτο ξύλο κι έτσι μπορούσες να το σκαλίσεις, ζωγραφίσεις ακόμα και να το χαράξεις με τις ακτίνες του ήλιου, χρησιμοποιώντας μεγεθυντικό φακό (σ.σ. το έχω κάνει εγώ στο Η Γυμνάσιο Αρρένων στην Πλτ. Κολιάτσου).
Όταν τον προσέγγισε ο manager των Alice Cooper, η εταιρεία του Sound Packaging Corporation είχε ήδη κάνει το packaging του άλμπουμ των Rolling Stones, Sticky Fingers κι είχε αποκτήσει ένα καλό όνομα στην αγορά. Άκουσε το τραγούδι και άρχισε να δουλεύει στο μυαλό του την ιδέα του θρανίου που όμως ήταν πεντακάθαρο. Έτσι αυτός και οι συνεργάτες του αρχίσαν να γράφουν και να ζωγραφίζουν επάνω του(!) και φυσικά ανέλαβαν να το λερώσουν. Τα θρανία δεν χρησιμοποιούνταν μόνο για να γράφουν οι μαθητές αλλά και σαν μικρός χώρος φύλαξης, αφού η επιφάνεια του σηκωνόταν και από κάτω υπήρχε χώρος για να βάλουν τετράδια και βιβλία. Έτσι ο manager των Alice Cooper πρότεινε την ιδέα το εξώφυλλο να είναι κοπτικό και να ανοίγει όπως το θρανίο! Τότε ο Braun είχε και άλλη μια ιδέα. Κάθε άλμπουμ να συνοδεύεται κι από ένα γυναικείο εσώρουχο(!) το οποίο αργότερα για τεχνικούς λόγους έγινε χάρτινο. Η εταιρεία του βρήκε ένα προμηθευτή στο Λονδίνο που του έδωσε 500.000 εσώρουχα τα οποία θα συνόδευαν την αγορά του δίσκου. Επειδή όμως το τραγούδι έγινε επιτυχία, οι προπαραγγελίες για το άλμπουμ είχαν ξεπεράσει το 1.500.000 και φυσικά χρειάστηκαν περισσότερα εσώρουχα! Το πρόβλημα με τις κιλότες ξεκινά αμέσως τώρα, αφού το μεγαλύτερο μέρος τους ήλθε στη Νέα Υόρκη αεροπορικά και μια μικρότερη ποσότητα με πλοίο. Το πλοίο έφθασε στη Φιλαδέλφεια όπου οι τελωνειακές αρχές του έβαλαν δασμό, θεωρώντας το ρούχο(!) ενώ υπήρχε όρος ο ρουχισμός να μην είναι εύφλεκτος. Κι όταν κατάφεραν να πείσουν τους τελωνειακούς ότι πρόκειται για promotion υλικό, το πρόβλημα του εύφλεκτου υλικού ήταν αξεπέραστο (σ.σ. εδώ που τα λέμε, δύσκολα πείθεις κάποιον ότι μια κιλότα θα δεθεί για promotion!!!) Κι ενώ οι συζητήσεις δεν είχαν τελειωμό, ο δίσκος ήταν έτοιμος να κυκλοφορήσει και η δισκογραφική εταιρεία βλέποντας το αδιέξοδο, βρήκε στο Μεξικό έναν άλλο προμηθευτή που μπορούσε να παράξει την ίδια ποσότητα και να την περάσει από το τελωνείο χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις! Έτσι ο Braun κινδύνευε να μείνει με μια πληρωμένη ποσότητα γυναικείων εσωρούχων που δεν θα ήξερε τι να την κάνει! Για καλή του τύχη, το άλμπουμ πούλαγε διαρκώς (μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει στην Αμερική τα 3.000.000 αντίτυπα) και οι…κιλότες ήταν χρήσιμες! Τελικά τις πέρασε από το τελωνείο κι όπως λέει ο ίδιος, αν δεν τις αγόραζε η Warner όπως είχε συνεννοηθεί, θα νοίκιαζε ένα ελικόπτερο και θα τις πέταγε πάνω στα γραφεία τους!
Το αρχικό σχέδιο του θρανίου που έδειξε ο Braun στον manager, βρίσκεται στο Hard Rock Cafe του Las Vegas. Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, η ιδέα του Braun δεν ήταν πρωτότυπη, αφού το 2 σχεδόν χρόνια πριν το βρετανικό συγκρότημα των Hotlegs είχε κυκλοφορήσει ένα (σχεδόν) ίδιο εξώφυλλο για το άλμπουμ τους Thinks: School Stinks.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ….
To School’s Out ήταν ένα άνισο άλμπουμ, με μια θρυλική κομματάρα και από εκεί και πέρα 7 τραγούδια εντελώς παράταιρα μεταξύ τους. Το επόμενο ήταν το κλασικό Billion Dollar Babies(1973, Νο1 Αμερική, Νο1 Μ.Βρετανία) με τους στίχους να αναφέρονται σε θέματα νεκροφιλία, τρόμου ακόμα και σεξουαλικής παρενόχλησης. Η συνολική διάρκεια του ήταν 40 λεπτά και 51δευτερόλεπτα, που έως τότε ήταν η μεγαλύτερη διάρκεια δίσκου βινυλίου. Να θυμίσω ότι κάθε πλευρά δίσκου βινυλίου δεν χωρά πάνω από 18 λεπτά κι αυτά πυνκογραμμένα (σ.σ. όσο πιο πυκνογραμμένος ο δίσκος, τόσο χειρότερη η ακουστική του). Η μεγάλη χρονική διάρκεια πλευράς, δημιουργεί πρόβλημα στην ποιότητα ήχου αλλά και στη χάραξη του βινύλιου. Μέρη των τραγουδιών ηχογραφήθηκαν στο Morgan Studios του Λονδίνου για αυτό στο ομώνυμο τραγούδι, φωνητικά κάνει ο Donovan, με την παραγωγή να είναι και πάλι του Bob Ezrin. Ένα αναπάντεχο πρόβλημα υγείας του Glen Buxton (παγκρεατίτιδα η οποία προήλθε μετά από μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ), τις κιθάρες παίζουν οι Dick Wagner και Steve Hunter(και οι 2 κιθαρίστες του Lou Reed). Οι στίχοι του ομώνυμο τραγουδούν αναφέρονται στο ίδιο το συγκρότημα και την έκπληξή του για την επιτυχία του School’s Out, ενώ η μεγαλύτερη επιτυχία του άλμπουμ ήταν το Elected»(Νο 26 Αμερική, Νο 4 Μ.Βρετανία) το οποίο το 1992 διασκεύασε ο Rowan Atkinson (Mr. Bean) με φωνητικά του Bruce Dickinson!!!.
Η μουσική του τραγουδιού, βασίστηκε στο παλαιότερο «Reflected" από το άλμπουμ Pretties for You(1969), το "Unfinished Sweet" μιλάει για μια επίσκεψη σε οδοντίατρο όπου ακούγονται και τα απαραίτητα ηχητικά εφέ(!) και το "I Love the Dead", που κλείνει το δίσκο, αναφέρεται στη νεκροφιλία. Τα τραγούδια , εκτός των “Billion Dollar Babies” και “Elected” που τράβηξαν το δίσκο ήταν τα "Hello Hooray" και "No More Mr. Nice Guy", ειδικά με το δεύτερο να είναι ένα από τα καλύτερά τους. Το Billion Dollar Babies είχε όλα εκείνα τα συστατικά που δεν είχαν τα 3 προηγούμενα άλμπουμ τους: Πολλά καλά τραγούδια κι ενιαίο μουσικό ύφος κι ένα δεμένο, θα το χαρακτήριζα συγκεκριμένο κεντρικό θέμα (concept άλμπουμ ) που ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή. Οι περιοδείες τους ήταν σχεδόν παντού sold out, οπτικά και σκηνικά πολύ πλούσιες με τον μύθο του Alice Cooper που πλέον είχε κεντραριστεί στο πρόσωπο του Vinncet Furnie να έχει μπει σε όλα τα σπίτια των teenagers. Η λαιμητόμος, ο βόας, ο ηλεκτρική καρέκλα και όλα τα συνεπακόλουθα της σκηνικής παρουσίας τους, έκαναν μέλη της Βρετανικής Βουλής να ζητήσουν την απαγόρευση της περιοδείας τους στη χώρα. Για τους die hard fans των Τιτανοτεράστιων, να θυμίσω ότι είναι η εποχή που το αγαπημένο μας συγκρότημα έγραψε το Mary Long.
ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Την ίδια χρονιά, κυκλοφορούν το 7ο άλμπουμ τους με τίτλο Muscle of Love (1973, Νο 10 Αμερική) που σηματοδότησε το τέλος των Alice Cooper Band. To άλμπουμ έβγαλε μια μεγάλη επιτυχία, το "Teenage Lament '74" αν και εμένα το αγαπημένο μου είναι το ομώνυμο τραγούδι. Ένα αυτόκλητο θεματικό τραγούδι ηχογραφήθηκε για την ταινία του James Bond The Man with the Golden Gun, αλλά επιλέχθηκε ένα διαφορετικό τραγούδι με τον ίδιο τίτλο από τη Lulu. Το Muscle of Love δεν τα κατάφερα να κρατήσει το υψηλό επίπεδο των 2 προηγούμενων άλμπουμ τους και οι μεταξύ τους γκρίνιες έκαναν την εμφάνισή τους με τα μέλη να παίρνουν τη σοφή απόφαση να κάνουν ένα διάλειμμα. Παρ΄όλα αυτά, η Muscle of Love Christmas Tour μπορεί εισπρακτικά να πήγε καλά, αλλά οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν κακές, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Bob Greene.
OI HOLLYWOOD VAMPIRES
Ο Alice Cooper έχει μετακομίσει στο Los Angeles, κάνοντας πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικά προγράμματα όπου είναι δημοφιλέστατος. Είναι η εποχή που ο Alice Cooper, βγαίνει με την παρέα των John Lennon, Keith Moon, Harry Nilsson, Mickey Dolenz (Αμερικάνος ηθοποιός και τραγουδιστής των Monkees), Ringo Starr και Bernie Taupin (στιχουργός όλων των επιτυχιών του Elton John) κι αυτοαποκαλούνται Hollywood Vampires, γιατί κυκλοφορούσαν νύχτα κι έπιναν ασταμάτητα, γυρνώντας στα clubs και bars του Λος Άνζελες, αδειάζοντας τις κάβες τους. Ορμητήριο είχαν το Rainbow Bar and Grill της οδού 9015 Sunset Blvd στο δυτικό Hollywood. Σήμερα από εκείνη την παρέα, ζουν οι Mickey Dolen, Ringo Starr, Bernie Taupin και Alice Cooper, ο οποίος τις δεκαετίες 70 και 80 πέρασε μεγάλα προβλήματα με τον αλκοολισμό. To 2015, o Alice Cooper, επανασύστησε την παρέα, αυτή τη φορά αν συγκρότημα με τους, κρατηθείτε, Johnny Depp, Slash, Joe Perry, Bob Erzin, Perry Farrell, Tommy Henricksen, Kip Winger, Dave Grohl και Sir Paul McCartney και την κυκλοφορία του άλμπουμ Hollywood Vampires(2015). Το 2019 κυκλοφόρησαν και δεύτερο άλμπουμ με τίτλο Rise και μαζί του έχει τους Joe Perry και Johnny Depp που προσπάθησαν να γράψουν τραγούδια έξω από τη λογική των τραγουδιών του Alice Cooper, σε εντελώς διαφορετικό ύφος.
Για να ξανά γυρίσουμε στο 1974, η Warner Bros. βλέποντας την επερχόμενη διάλυση αλλά και το συγκρότημα να είναι δημοφιλές, κυκλοφορεί τη συλλογή Alice Cooper's Greatest Hits (1974, Νο 8 Αμερική), με ένα πολύ καλό εξώφυλλο. Την ίδια χρονιά, το συγκρότημα ετοιμάζει το διαφημιστικό promo φιλμ, με έντονη χιουμοριστική διάθεση Good to See You Again, Alice Cooper, το οποίο αντιμετωπίστηκε χλιαρά. Ο χρόνος τους είχε πλέον εξαντληθεί με το συγκρότημα να δίνει τον Απρίλιο του 1974 τις τελευταίες συναυλίες του στη Βραζιλία με την εμφάνιση στο São Paulo, μπροστά σε 158.000 θεατές, να αποτελεί το μεγαλύτερο νούμερο θεατών που παρακολούθησε έως τότε, συναυλία σε εξωτερικό χώρο.
 |
| John Lennon, Bernie Taupin, Harry Nilsson, Alice Cooper, Mikey Dolenz |
Το Muscle of Love δεν είχε τον Bob Ezrin στην κονσόλα του παραγωγού αλλά τους Jack Richardson (Guess Who) και Jack Douglas (Aerosmith). Η επίσημη εκδοχή ήταν ότι ο Ezrin ανάρρωνε από ασθένεια, αλλά σε συνέντευξή του το 2011, ο Dennis Dunaway αποκάλυψε ένα περιστατικό μεταξύ του κιθαρίστα Michael Bruce και του Erzin που συνέβη κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του"Woman Machine", όπου ο Bruce διαφώνησε έντονα με τον παραγωγό για ένα σόλο, με αποτέλεσμα οι δύο πλευρές να έλθουν σε ρήξη με την παραγωγή να αναλαμβάνουν οι Jack Richardson και Jack Douglas. Αλλά με το πρόβλημα της ψυχικής και σωματικής εξάντλησης να είναι έντονο, αύξησε τις μεταξύ τους έριδες. Ο Glen Buxton δεν έπαιξε στο άλμπουμ, αν και το όνομά του αναφέρεται στα credits κι αυτό για να μην χαλάσει η εικόνα του συγκροτήματος. Ο λόγος; “Οι δαίμονες του Rock’n’Roll”!!! (σ.σ. μεταφράστε το όπως θέλετε).
O JAMES BOND KAI OI ALICE COOPER
Στη Β πλευρά του βινύλιου υπάρχει το τραγούδι The Man With The Golden Gun όπου ακούγονται ελικόπτερα και πολυβόλα, ενώ τα φωνητικά κάνουν οι Pointer Sisters, Ronnie Spector και Liza Minnelli!. Το τραγούδι προοριζόταν για βασικό θέμα της ομώνυμης ταινίας του James Bond, με πρωταγωνιστές τους Christopher Lee, Roger Moore και Britt Ekland, αλλά την τελευταία στιγμή προτιμήθηκε μια πιο mainstream ερμηνεία κι επέλεξαν το τραγούδι με την Lulu. Να μείνουμε λίγο στα τραγούδια του Muscle of Love, με πρώτο το single «Teenage Lament '74" με τους στίχους να μιλούν για ένα νέο που ότι κάνει, αποτυγχάνει, το "Big Apple Dreamin' (Hippo) αναφέρεται στο Hippopotamus club της Νέας Υόρκης, το "Never Been Sold Before" μιλάερι για μια πόρνη (από τα αγαπημένα θέματα του Alice Cooper), ενώ το ομώνυμο μιλάει για τη σεξουαλική αφύπνιση.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ MUSCLE OF LOVE
 |
| Η πίσω πλευρά του κουτιού |
Ο δίσκος με το βρακάκι του (έτσι λέγεται το χάρτινο εσώφυλλο, τη δεκαετία του 80 έγινε πλαστικό), βρισκόταν μέσα σε μια χαρτονένια θήκη, η οποία σκοπίμως είχε κι ένα …λεκέ! Στο εσώφυλλο (σ.σ. είπαμε, βρακάκι) υπήρχε φωτογραφία του συγκροτήματος ντυμένοι… ναύτες(!) σε διάφορες φωτογραφίες. Η σημερινή τιμή της αμερικάνικης πρώτης έκδοσης του χαρτονένιου κουτιού, πάντα βινύλιο είναι κατά προσέγγιση 50$. Η φωτογράφιση έγινε στην είσοδο του πρακτορείου σχεδιασμού του εξωφύλλου, Pacific Eye & Ear το οποίο διακοσμήθηκε προσωρινά για να χρησιμεύσει ως σκηνικό για τη φωτογράφηση.Επίσης υπάρχει κα ιμια φωτογραφία του, ντυμένοι σαν ναάτες να καθαρίζουν.... πατάτες
Η ΔΙΑΛΥΣΗ
Τα ωραία συγκροτήματα, άσχημα διαλύονται. Κάτι τέτοιο, συνέβη και την άνοιξη του 1974 όταν ο Vincent Furner (Alice Cooper) αποφάσισε να προχωρήσει σε προσωπική καριέρα, αφήνοντας το συγκρότημα, κάνοντας ακόμα πιο θεατρική τη σκηνική του παρουσία. Βέβαια οι υπόλοιποι δεν εγκατέλειψαν τη μάχη, διεκδικώντας πρώτα από όλα το όνομα του συγκροτήματος το οποίο είχε οικειοποιηθεί ο Furnier, σε βαθμό που υπήρχε κόσμος που πίστευε ότι ήταν το πραγματικό του όνομα. Τελικά ο Furnier κατόρθωσε να κρατήσει το όνομα με τους Neal Smith, Dennis Dunaway και Michael Bruce να σχηματίζουν τους Billion Dollar Babies που κυκλοφόρησαν ένα και μοναδικό άλμπουμ με τίτλο Battle Axe (1977). Ο Alice Cooper προσέλαβε τον Bob Ezrin με τον οποίο ηχογράφησε το πολύ καλό άλμπουμ Welcome to My Nightmare (1975). Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα μας αλλά και πιστεύω ότι και στο εξωτερικό, λίγοι έως ελάχιστοι κατάλαβαν τη μετατροπή της Alice Cooper band σε προσωπική καριέρα του Alice Cooper, άσε που κανείς δεν είχε λόγο να ενδιαφερθεί!
TRIVIA
- H ηθοποιός και μοντέλο Annita Pallenberg γεννήθηκε το 1942 στη Ρώμη και έπαιξε σε σειρά ταινιών όπως A Degree of Murder (1967), Wonderwall (1968), Barbarella (1968), Candy (1968), Dillinger Is Dead (1969), Performance (1970 με τον Mick Jagger), Go Go Tales (2007), Cheri (2009), Stones in Exile (2010) και τελευταία ταινία ήταν η 4:44 Last Day on Earth (2011). Παρ΄όλη την προσπάθεια της να κάνει καριέρα στον κινηματογράφο, η Pallenberg έγινε γνωστή χάρις στη μακροχρόνια σχέση της με τον Keith Richards, με τον οποίο απέκτησε 3 παιδιά, τους Marlon, Dandelion Angela και Tata Jo Jo Gunne (έφυγε από τη ζωή 10 εβδομάδες μετά τη γέννησή της). Πέθανε σε ηλικία 75 ετών, τον Ιούνιο του 2017, μετά από επιπλοκές Ηπατίτιδας C.
- Η κυκλοφορία του Billion Dollar Babies έγινε σε quadraphonic mix oκαι κυκλοφόρησε και σε 8track κασέτα.
20/3/22
Την επόμενη Κυριακή: Δισκογραφικός Οδηγός με τα Καλύτερα Άλμπουμ του New Wave of British Metal
Τί να μας πει και ο James Bond!!! To Mappet Show ήταν καλύτερο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://youtu.be/nA2UF1xwGP4