Το 1997 ο Διονύσης Σαββόπουλος βρήκε πάλι τον τρόπο να ταρακουνήσει τα νερά της ελληνικής μουσικής σκηνής, παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ αφιέρωμα στους μεγάλους εκείνους καλλιτέχνες που θαύμαζε και τον ενέπνευσαν στην (μέχρι τότε) τριαντάχρονη πορεία του: Πρώτα απ’ όλα, στον Bob Dylan και στο Lucio Dalla, αλλά και στον Nick Cave, τον Lou Reed, τον Van Morisson, τους Cream, τους Jethro Tull, τους Spencer Davis Group, τους Talking Heads και τους Quicksilver Messenger Service. Συνολικά δώδεκα τραγούδια φιλοξένησε στο «Ξενοδοχείο» του ο Σαββόπουλος, έχοντας δίπλα του μια All Star μπάντα, απαρτιζόμενη από τον θεϊκό Γιάννη Σπάθα (κιθάρες και μαντολίνο), τον πολυτάλαντο Σταύρο Λάντσια (πλήκτρα και κρουστά), τη «δύναμη της φύσης» Γιώτη Κιουρτσόγλου (μπάσο), όπως και μια παρέα εκλεκτών τραγουδιστών για τα φωνητικά (Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ορφέας Περίδης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Αργύρης Μπακιρτζής, Νίκος Ζιώγαλας, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Διονύσης Τσακνής, κ.ά.) και από κοντά τους πιο εκλεκτούς session μουσικούς των ελληνικών στούντιο. Πιο κάτω, η λίστα των τραγουδιών του άλμπουμ, με αναφορά στον αρχικό τίτλο, τον καλλιτέχνη και τη χρονιά της πρώτης εκτέλεσης:
1. Το σώσε! (Gimme Some Lovin' - Spencer Davis Group, 1967)
2. Της γιατρειάς το ρίσκο (The Healing Game - Van Morrison, 1997)
3. Άγγελος εξάγγελος (The Wicked Messenger - Bob Dylan, 1967)
4. Perfect day (Perfect Day - Lou Reed, 1972)
5. Του Ιωσήφ το πανωφόρι (Joseph's Coat - Quicksilver Messenger Service, 1970)
6. Μια φορά σ' αυτή τη ζήση (Once in a Lifetime – Talking Heads, 1980)
7. Άδεια μου αγκαλιά (Into my Arms - Nick Cave and The Bad Seeds, 1997)
8. Ο παλιάτσος κι ο ληστής (All Along the Watchtower - Bob Dylan, 1967)
9. Ο χρόνος που μετράει (L' Anno che Verrá - Lucio Dalla, 1979)
10. Χορεύοντας τη νύχτα (Dance the Night Away – Cream, 1967)
11. Ιθάκη (Itaca - Lucio Dalla, 1971)
12. Γέρος για ροκ, νέος για θάνατο (Too Old to Rock 'n' Roll, too young to die –Jethro Tull, 1976).
Παρόλο το κύρος του Σαββόπουλου στη στιχουργική, παρόλο το αδιαμφισβήτητο γλωσσικό του χάρισμα, παρόλη τη συμμετοχή τόσο σπουδαίων μουσικών, δεν νομίζω ότι οι διασκευές των πιο πάνω (εμβληματικών στην πλειοψηφία τους) τραγουδιών είχαν να προσθέσουν κάτι καινούργιο, με δύο μόνο εξαιρέσεις: Το «Της γιατρειάς το ρίσκο», που θεωρώ ότι είναι ένα νέο τραγούδι κι όχι απλώς μια μετάφραση και το «Άγγελος εξάγγελος», που –ούτως ή άλλως- από την πρώτη του εμφάνιση στο άλμπουμ «Βρώμικο ψωμί» (1972), ήταν μια αυτόνομη οντότητα, σε σχέση με το αρχικό τραγούδι του Bob Dylan.
Μιλώντας πάντως για το «Βρώμικο Ψωμί», που ήταν ως τότε η τελευταία και σημαντικότερη δουλειά του Σαββόπουλου στο χώρο του ροκ, θα πρέπει να υποδεχτούμε το γεγονός ότι, μέσα από το «Ξενοδοχείο», ο Διονύσης ξαναβρίσκει την επαφή του με το ροκ και δημιουργεί έναν ακόμα δίαυλο επικοινωνίας με τους νέους.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
15/3/22/
Δημοσίευση σχολίου