Έτσι, το 1982 βγάζει τον πρώτο ροκ δίσκο του, με τίτλο «Φοβάμαι» και το 1984 τον δεύτερο, με τίτλο «Διαίρεση». Καλοί δίσκοι και οι δύο, με καθαρόαιμο ροκ ήχο, αποτελούν τελικά το προανάκρουσμα για τον -κατά τεκμήριο- καλύτερο, σίγουρα πάντως τον πιο εμπορικό δίσκο του, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1987 από τη Minos, με τίτλο «Χαιρετίσματα». Και για να συνεννοούμαστε τι σημαίνει «εμπορικό» για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μιλάμε για πάνω από 130.000 αντίτυπα! Αστρονομικός αριθμός για την ελληνική αγορά, ειδικά για τη ροκ μουσική! Είναι χαρακτηριστικό, ότι το ραδιόφωνο της εποχής δε σταμάτησε όλο το’87 να παίζει τα τραγούδια του δίσκου, τα οποία μπερδεύονταν σε καφετέριες, μπαρ κι εστιατόρια με τα “Latin” του Γιώργου Νταλάρα και το «Όλα για τον έρωτα» του Γιάννη Πάριου!
Το άλμπουμ περιέχει 10 τραγούδια, εκ των οποίων 5 είναι σε στίχους-μουσική του Νικόλα Άσιμου, 3 υπογράφει ο ίδιος ο Βασίλης, με τη στιχουργική συνδρομή της Αφροδίτης Μάνου σε 2 απ’ αυτά, ενώ 2 έχει συνθέσει ο Χρήστος Τόλιος, σε στίχους Κώστα Κινδύνη και Γιώργου Λέφα. Τα 8 απ’ αυτά έγιναν μεγάλες επιτυχίες και ακούγονται ακόμα και σήμερα. Για να καταλάβετε για τι επιτυχίες μιλάμε, σκεφτείτε, για παράδειγμα, το εμβληματικό «Χαιρετίσματα», το «Καταρρέω», το «Αγαπάω κι αδιαφορώ», το «Πάρε με», ... Θα τα δούμε όλα βεβαίως, πιο αναλυτικά στη συνέχεια. Η φωνή του Παπακωνσταντίνου υπηρετεί άριστα τον ροκ χαρακτήρα του άλμπουμ, πότε σκληρή και άγρια και πότε απίστευτα απαλή και μελωδική! Ειδικά στα τραγούδια «Κρύψου» και «Πάρε με» είναι συγκλονιστικός!
Το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ είναι το περίφημο «Χαιρετίσματα». Είναι σύνθεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε στίχους της Αφροδίτης Μάνου, λόγω όμως της παρουσίας τόσων τραγουδιών του Άσιμου, πολλοί νομίζουν ότι κι αυτό το έγραψε ο Άσιμος. Ας είναι. Πρόκειται για ένα τραγούδι γροθιά στο κατεστημένο, που έκανε τον Βασίλη εξαιρετικά δημοφιλή. Το δεύτερο τραγούδι στο άλμπουμ όμως (όπως και τα επόμενα 4 σερί) είναι όντως του Νικόλα Άσιμου. Είναι ο «Σάλιαγκας και ο μάλιαγκας», ένα καταπληκτικό ροκάκι, που το χορέψαμε πάρα πολύ εκείνη την εποχή. Ακολουθεί μια μελωδική μπαλάντα, το «Αγαπάω κι αδιαφορώ» και στη συνέχεια ένα δυναμικό κομμάτι, με τίτλο «Θάρθω να σε βρω». Πιστεύω ότι λίγοι το ξέρουν με τον τίτλο αυτό. Οι πιο πολλοί, φαντάζομαι, θα το θυμούνται από τον πρωτάκουστο (τότε) στίχο «για κανέναν πούστη δεν θυσιάζομαι». Ακολουθεί το τραγούδι «Θα νικήσουμε (Venceremos)», μια εξαιρετική μπαλάντα, με μια τρυφερότητα που ξαφνιάζει. Ο κύκλος των 5 τραγουδιών του Άσιμου κλείνει με το δημοφιλέστατο «Καταρρέω», ένα ρυθμικό κομμάτι, με στίχους σατιρικούς, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολουθούν δύο τραγούδια του Χρήστου Τόλιου, η μπαλάντα «Κρύψου», που νομίζω είναι πιο γνωστή με τον πρώτο στίχο: «Έτσι κι αλλιώς τα ήξερα όλα» και το ρυθμικό «Πραγματικότητα». Προτελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, μια ακόμα δημιουργία των Βασίλη Παπακωνσταντίνου/Αφροδίτης Μάνου, το μελωδικότατο «Πάρε με», που είναι ένας ύμνος στον έρωτα. Ο δίσκος κλείνει με ένα ακόμα τραγούδι του Βασίλη, το «Είμαι εντάξει», σε στίχους Θ. Παυλάκου.
Ο Χρήστος Τόλιος, πέρα από τα δύο τραγούδια που έγραψε, έπαιξε ηλεκτρικές κιθάρες, ενώ συμμετείχαν ακόμα οι Σπύρος Ποδαράς (πλήκτρα), Βαγγέλης Πατεράκης (μπάσο), Στέφανος Δημητρίου (ντραμς), Κώστας Στρατηγόπουλος (επίσης ηλεκτρικές κιθάρες), Γιώργος Θάμνος (φυσαρμόνικα), Γιάννης Γιοκαρίνης (μελόντικα), Βασίλης Δερτίλης (πλήκτρα) και Θανάσης Μπίκος (ακουστικές κιθάρες). Πλήκτρα έπαιξε και ο Κώστας Γανωσέλλης. Παραγωγός ήταν ο Αχιλλέας Θεοφίλου και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο MINI FARM, με ηχολήπτη τον Κώστα Στρατηγόπουλο. Στα φωνητικά ακούγονται ο Χρήστος Τόλιος, η Αφροδίτη Μάνου και ο Γιάννης Γιοκαρίνης.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ
Πριν κλείσουμε, θα πρέπει να πούμε και δυο λόγια παραπάνω για τον βασικό συντελεστή του άλμπουμ, τον Νικόλα Άσιμο. Ο Άσιμος λοιπόν γεννήθηκε το 1949 στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσε όμως στην Κοζάνη και το πραγματικό του όνομα ήταν Ασημόπουλος. Ήρθε στην Αθήνα αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, το 1974. Εγκαταστάθηκε στα Εξάρχεια, όπου διακινούσε τις (όπως τις αποκαλούσε ο ίδιος) «παράνομες κασέτες» με τα τραγούδια του. Σαν άνθρωπος, φαίνεται ότι αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, σαν καλλιτέχνης όμως ήταν εξαιρετικά δημιουργικός και ευαίσθητος.
Τα τραγούδια του, είτε μπαλάντες, είτε ροκ, είτε λαϊκά, είχαν πάντα επίκαιρο και φιλοσοφημένο στίχο, συχνά σαρκαστικό ή, μάλλον, ανευλαβή για την εποχή του. Το 1982 βγάζει έναν «κανονικό» δίσκο, με τίτλο «Ο Ξαναπές», στον οποίο συμμετέχει σε δύο τραγούδια η Χαρούλα Αλεξίου («Άμα σε λέγαν Βάσω» και «Το παπάκι») και σε άλλα δύο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου («Πιάστηκα σχοινί-κορδόνι» και «Της Επανάστασης»). Ο Παπακωνσταντίνου δεν ξέχασε αυτή τη συνεργασία και έτσι, όταν ετοίμαζε τα «Χαιρετίσματα», πήγε και βρήκε τον δημιουργό στα Εξάρχεια και του ζήτησε να του δώσει κάποια κομμάτια για το άλμπουμ που ετοίμαζε. Εκείνος του έβαλε ν’ ακούσει μερικά και τελικώς επέλεξε πέντε, που έγιναν όλα επιτυχίες. Δυστυχώς, η αναγνώριση αυτή δεν ήταν αρκετή για να βγάλει τον Άσιμο από τον λαβύρινθο της ψυχικής του υγείας. Έναν χρόνο αργότερα, ο Νικόλας Άσιμος αυτοκτόνησε, σε ηλικία 39 ετών.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
1/3/22/
Δημοσίευση σχολίου