ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ….STATUS QUO
 |
| Spectres |
Σχηματίστηκαν το 1962 από μια παρέα συμμαθητών του Sedgehill Comprehensive School, Catford, του Λονδίνου. Τον πυρήνα του γκρουπ αποτελούσαν ο Francis Rossi και ο Alan Lancaster, ενώ αρχικά ονομάζονταν The Scorpions! Ο John Coghlan γίνεται ο ντράμερ του γκρουπ και το1963 μετονομάζονται σε The Spectres. Είναι εντελώς αρχάριοι και μετά βίας καταφέρνουν να παίζουν, αλλά είναι μια δεμένη παρέα. Ο πατέρας του Lancaster τούς κλείνει συναυλίες σε έναν χώρο που ονομάζεται Sports Club Samuel Jones. Εκεί τους βλέπει ο Pat Barlow, ένας εκκολαπτόμενος pop manager, που τους κλείνει συναυλίες σε διάφορα club του Λονδίνου. Το 1965 είναι κομβική χρονιά, καθώς η γνωριμία του Rossi με τον κιθαρίστα Rick Parfitt, που τότε έπαιζε στους The Highlights, αλλάζει τη μοίρα του συγκροτήματος.
1966 -1970:ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑΣ
Στις 18 Ιουλίου 1966, οι Spectres υπογράφουν πενταετές συμβόλαιο με την Piccadilly Records, κυκλοφορώντας δύο singles εκείνη τη χρονιά: το "Hurdy Gurdy Man" (σύνθεση του Lancaster) και "I (Who Have Nothing)". Τον επόμενο χρόνο κυκλοφορούν άλλο ένα single, το "(We Ain't Got) Nothin' Yet" (ένα τραγούδι που ηχογραφήθηκε αρχικά από το ψυχεδελικό συγκρότημα της Νέας Υόρκης Blues Magoos). Και τα τρία singles απέτυχαν παταγωδώς. Το συγκρότημα ήδη ακολουθεί το ρεύμα της ψυχεδέλειας και μετονομάζεται σε Traffic, αλλά σύντομα αναγκάζεται να αλλάξει το όνομα σε Traffic Jam για να αποφευχθεί η σύγχυση με τους Traffic του Steve Winwood. Σταδιακά ο Parfitt αποκτά ενεργότερο ρόλο και τον Αύγουστο του 1967, το συγκρότημα ονομάζεται επίσημα The Status Quo. Τούς αρέσει να παίζουν τραγούδια «λευκών» καλλιτεχνών των οποίων η μουσική έχει επηρεαστεί από τα blues.
Τον Ιανουάριο του 1968 οι Status Quo γίνονται γνωστοί με το ψυχεδελικό τραγούδι single "Pictures of Matchstick Men"(Νο7 UK, Νο 12 Αμερική). Παρά την επιτυχία που θα γνωρίσουν τα επόμενα χρόνια στη Μεγ. Βρετανία, ποτέ δε θα καταφέρουν να την επαναλάβουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια ακόμη επιτυχία τους την ίδια χρονιά είναι το "Ice in the Sun", ένα ποπ τραγούδι που γράφτηκε από τους Marty Wilde (σ.σ πατέρας της Kim Wilde)και Ronnie Scott. Τότε προσλαμβάνουν τον Bob Young ως roadie και tour manager. Με τα χρόνια ο Young θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες των Status Quo, καθώς έπαιζε φυσαρμόνικα μαζί τους στη σκηνή, αλλά και συμμετείχε στις ηχογραφήσεις.
1970–1981: ΑΠΟ ΤΟ PILEDRIVER ΣΤΟ ROCKIN’ALL OVER THE WORLD
Η εμπορική αποτυχία του δεύτερο άλμπουμ τους Spare Parts, τους οδηγεί σε αλλαγή του ήχου τους. Οι ψυχεδελικές αυταπάτες ανήκουν στο παρελθόν ο hard rock/boogie ήχος είναι το μέλλον τους. Τα ξεθωριασμένα τζιν και μπλουζάκια θα γίνουν το σήμα κατατεθέν τους και θα τους συνοδεύσουν σε όλη την καριέρα τους. Μετά από δύο albums με σχετικά φτωχές πωλήσεις, το Ma Kelly’s Greasy Spoon (1970) και το Dog of Two Head (1971), υπογράφουν συμβόλαιο με την Vertigo. Η αποχώρηση του οργανίστα Roy Lynes συσπειρώνει τους υπόλοιπους, που συνεργάζονται πιο στενά και βρίσκουν τον δρόμο προς την επιτυχία. Η καριέρα τους απογειώνεται με το Piledriver (1972), ένα album που θα λειτουργήσει ως πρότυπο για όλα τα albums που θα κυκλοφορήσουν τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Hello! (1973), Quo (1974), On the Level (1975), Blue for You (1976) θα τους χαρίσουν δεκάδες επιτυχίες, τραγούδια που πάντα παίζουν στις συναυλίες τους: "Paper Plane" (No. 8 1972), "Caroline" (No. 5 1973), "Break The Rules", (No. 8 1974), "Down Down" (No. 1 1975), "Roll Over Lay Down" (No. 10, 1975), "Rain" (No. 7 1976), "Mystery Song" (No. 11, 1976), "Wild Side of Life" (No. 9, 1976), όλαεπιτυχίες στη Μ.Βρετανία. Το "Down Down" έφτασε στην κορυφή του UK Singles Chart τον Ιανουάριο του 1975, και έγινε το μοναδικό τους Νο. 1 single στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι σήμερα. Το 1976, υπογράφουν μια πρωτοποριακή συμφωνία χορηγίας με τη Levi's και από το 1977 και μετά, ο ήχος του συγκροτήματος έγινε πιο εκλεπτυσμένος καθώς αρχίζουν να συνεργάζονται με εξωτερικούς παραγωγούς όπως οι: Pip Williams, Roger Glover και John Eden. Ο Glover είναι ο πρώτος εξωτερικός παραγωγός που δουλεύει με τους Quo μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και κάνει παραγωγή στο "Wild Side of Life". Σχεδόν 1 χρόνο μετά την κυκλοφορία του Blue For You (1976) το συγκρότημα εξαργυρώνει τη συναυλική επιτυχία του με την κυκλοφορία του πρώτου Live άλμπουμ τους που για τίτλο είχε τη λέξη….Live (1977, Νο 3 Μ.Βρετανία) που ηχογραφήθηκε στο Apollo Theatre της Γλκασκόβης, μεταξύ ween 27 και 29 Οκτωβρίου 1976. Ο Francis Rossi ρο έχει χαρακτηρίσει σαν το χειρότερο live άλμπουμ τους!Με την κυκλοφορία του Rockin' All Over the World (1977) ολοκληρώνεται η «χρυσή περίοδος» των Status Quo. Το ομότιτλο κομμάτι (σύνθεση του John Fogerty των Creedence Clearwater Revival) προστίθεται στον κατάλογο των επιτυχιών τους και γίνεται ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά τους κομμάτια. Δυστυχώς πίσω από τη «βιτρίνα» της επιτυχίας κρύβονται τα τεράστια προβλήματα στις σχέσεις των μελών του γκρουπ. Οι σχέσεις του Lancaster με τους υπόλοιπους είναι προβληματικές. Εντάσεις, διαφωνίες, τσακωμοί μέσα στο στούντιο για τα τραγούδια που θα ηχογραφηθούν. Ο Barlow συχνά προσπαθεί ώστε να γεφυρωθούν οι διαφορές και σε αυτόν οφείλεται το…επίτευγμα της παραμονής του Lancaster μέχρι 1984. Από τα μέσα των 70s υπάρχουν κλίκες στο συγκρότημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Rossi προτιμούσε να συνεργάζεται με τον Bob Young, παρά με τα άλλα μέλη, στη σύνθεση των τραγουδιών.
Φυσικά η αιτία όλων αυτών των προβλημάτων ήταν ο εθισμός των Rossi-Parfitt-Lancaster στα ναρκωτικά (κυρίως στην κοκαΐνη) και στο αλκοόλ. Ουσιαστικά έχουν μετατραπεί σε μια «συμμορία κοκαϊνομανών» και για να συμμετέχει κάποιος στο συγκρότημα πρέπει να ακολουθεί τον αυτοκαταστροφικό δρόμο τους. Το τρίπτυχο sex, drugs and rock ‘n roll είναι η καθημερινότητά τους. Με τα albums If You Can't Stand the Heat... (1978), Whatever You Want (1979) και Just Supposin (1980) καταφέρνουν να διατηρηθούν στο προσκήνιο και να χαρίσουν μερικά ακόμη αξέχαστα κομμάτια: "Again and Again", "Whatever You Want", "What You're Proposing".
1981–1991: ΑΠΟ ΤΟ LIVE AID ΣΤΟ IN THE ARMY NOW
Στο album Never too late (1981) έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα κι ο Young αναγκάζεται να αποχωρήσει. Η υπομονή του Coghlan εξαντλείται κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του 1+9+8+2 (1982) και αποχωρεί, για να πάρει τη θέση του ο Pete Kircher. O κημπορντίστας Andy Bown, που συνεργαζόταν με το συγκρότημα από το 1976, αναβαθμίζεται σε μόνιμο μέλος. «Πλέον τίποτα δεν είχε πλάκα και όλα έμοιαζαν απλώς υποχρέωση» θυμάται ο Rick Parfitt. Έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το τέλος είναι κοντά και το δείχνουν με την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους “End of the road” (1984). Στις 21/7/1984 οι Status Quo παίζουν στο Milton Keynes Bowl, όντας σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών είναι οριακές με αποτέλεσμα οι συνεχόμενες αλλαγές στη σύνθεσή τους να έχουν γίνει συνηθισμένο φαινόμενο. «Όλοι ήμαστε χωμένοι στην κοκαΐνη και μισούσαμε ο ένας τον άλλον. Είχα αρχίσει να πίνω τεκίλα σε εκείνη την περιοδεία και δεν θυμάμαι τίποτα από το συγκεκριμένο show ή το encore του», αναφέρει ο Rossi. Ο Lancaster συμπληρώνει: «O Francis είχε αποφασίσει να ακολουθήσει solo καριέρα. Κανείς εκτός του συγκροτήματος δεν το ήξερε, αλλά δεν ήθελε πια να συνεργάζεται με μένα ή τον Rick». Όταν στο τέλος της χρονιάς τούς προτείνουν να συμμετάσχουν στην ηχογράφηση του “Do they know it’s Christmas” δεν το πολυσκέφτονται, αν και αρχικά το βρήκαν περίεργο, καθώς ήξεραν και εμπιστεύονταν τον Bob Geldof.
Φυσικά δεν έχασαν την ευκαιρία να επαναλάβουν τις κακές τους συνήθειες, μια και διάφορες «ουσίες» υπήρχαν σε αφθονία στον χώρο της ηχογράφησης. Ντυμένοι παλιομοδίτικα ανάμεσα στους pop stars της εποχής μοιάζουν «σαν τη μύγα μες στο γάλα». Το 1985 ο Rossi κυκλοφορεί δύο σόλο singles, ενώ ο Parfitt ηχογραφεί ένα άλμπουμ, το Recorded Delivery, το οποίο παραμένει ακυκλοφόρητο, αν και ορισμένα κομμάτια διασκευάστηκαν περιστασιακά και κυκλοφόρησαν ως Quo B-sides μέχρι το 1987. Στα μέσα της ίδιας χρονιάς, οι Rossi, Parfitt και Bown, με τους Edwards και Rich, ξεκινούν να δουλεύουν για ένα νέο άλμπουμ Quo. Ο Lancaster – που έχει εγκατασταθεί στην Αυστραλία – μέσω δικηγόρων απαιτεί να σταματήσει το συγκρότημα να χρησιμοποιεί το όνομα Status Quo στους δίσκους, επικαλούμενος τις αυξανόμενες μουσικές διαφορές, κυρίως κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το άλμπουμ Back to Back(1983). Η συγκεκριμένη διαμάχη αφορούσε δύο κομμάτια που έγιναν επιτυχίες για το γκρουπ εκείνη την εποχή. Ο Lancaster είχε συνυπογράψει το "Ol' Rag Blues", αλλά εξοργίστηκε όταν οι παραγωγοί επέλεξαν να κυκλοφορήσουν μια εκδοχή με τον Rossi να τραγουδά το βασικό φωνητικό μέρος αντί για τον ίδιο. Αποτέλεσμα των ενεργειών του είναι η ακύρωση της κυκλοφορίας του "Naughty Girl", για το οποίο είχε εκδοθεί αριθμός καταλόγου από την Vertigo. Το δεύτερο κομμάτι ήταν το "Marguerita Time" (Νο3 ) σύνθεση των Rossi/Frost, που για να είμαστε ειλικρινείς, ακουγόταν εντελώς έξω από το συνηθισμένο ύφος των τραγουδιών τους. Ο μπασίστας Alan Lancaster ήταν εντελώς αρνητικός να συμπεριληφθεί στο δίσκο (σ.σ. τελικά συμπεριλίφθηκε), οι υπόλοιποι δεν πήραν θέση και μόνο ο Rossi ήταν θετικός να το συμπεριλάβουν. Το τραγούδι εξελίχθηκε σε μεγάλη επιτυχία για το συγκρότημα, με τον κόσμο να το υποδέχεται θερμά στις συναυλίες αλλά με τον Lancaster να εξακολουθεί να είναι αρνητικός ακόμα και να το παίξει live! Βλέποντας τις διαρκείς αρνήσεις του να παίξει το τραγούδι live, του πρότειναν να αποσυρθεί κι από τα μηχανικά δικαιώματα που εισέπραττε σαν μουσικός που είχε παίξει στο τραγούδι, με τον Lancaster να αρνείται κάτι τέτοιο (σ.σ. ήταν πολλά τα λεφτα) και να αποχωρεί το 1985 αλλά να εξακολουθεί να εισπράττει δικαιώματα για το τραγούδι! Για την ιστορία, οι Dexys Midnight Runners το διασκευάσαν και το έβαλαν σαν B-side στο single "This Is What She's Like". Στo video που ακολουθεί,παίζουν χωρίς μπασσίστα αφού ο Lancaster δεν δεχόταν να εμφανιστεί μαζί τους!
Τον Ιούλιο του 1985 οι Status Quo ανοίγουν τη φιλανθρωπική συναυλία του Live Aid στο Wembley Stadium. Ένα συγκρότημα που σχεδόν έχει διαλυθεί αποκτά ξεχωριστή αίγλη, καθώς ανοίγει μια συναυλία που έχει τις διαστάσεις σημαντικού ιστορικού γεγονότος. O Rossi είχε σοβαρές αμφιβολίες για το αν μπορούσαν να παίξουν, λόγω των εσωτερικών τους προβλημάτων, αλλά όταν τις εξέφρασε στον Bob Geldof πήρε την αποστομωτική απάντηση: ‘It doesn’t matter a fuck what you sound like as long as you’re there”. Από το ελικόπτερο που τους μεταφέρει βλέπουν το συγκεντρωμένο πλήθος, μια εικόνα που θα χαραχθεί για πάντα στη μνήμη τους. «Ξέραμε ότι σπουδαίοι καλλιτέχνες, ισχυρά “εγώ” βρίσκονταν ήδη ή πλησίαζαν στον χώρο, όμως όλοι είχαν προσαρμοστεί στις συνθήκες και στο πνεύμα της εκδήλωσης. Δεν ενδιαφέρονταν για τη σειρά, τα καμαρίνια, δεν άκουγες παράπονα για τα λουλούδια ή ό,τι άλλο. Όλα γίνονταν γρήγορα. Άλλαζες, έκανες τη δουλειά σου και έφευγες». Μια αρχική ιδέα ήταν να ξεκινήσουν παίζοντας το Rockin’ All Over The World μαζί με τον Paul McCartney και τους Queen. Οι διαφωνίες των μάνατζερ ήταν η αιτία να μην πραγματοποιηθεί αυτή η ιστορική συνύπαρξη επί σκηνής. Βγαίνουν χωρίς να έχουν κάνει πρόβα και παίζουν μόλις 12 λεπτά (Rockin’ All Over The World, Caroline και Don’t Waste My Time), αλλά ανοίγουν με τον ιδανικότερο τρόπο τη γιγαντιαία συναυλία.
 |
| Ποανοραμική φωτογραφία από το Live Aid |
Τον Ιανουάριο του 1986 γίνεται ένας εξωδικαστικός συμβιβασμός, δίνοντας τη δυνατότητα στη νέα σύνθεση των Status Quo να συνεχίσει να ηχογραφεί το In The Army Now, για το οποίο το "Naughty Girl" ξαναδουλεύτηκε ως "Dreamin". Το In the Army Now κυκλοφορεί αργότερα το ίδιο έτος και εμπορικά κρίνεται επιτυχημένο άλμπουμ. Το ομότιτλο κομμάτι του γίνεται ένα από τα από τα πιο επιτυχημένα singles του συγκροτήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, φτάνοντας στο νούμερο 2. Τον Απρίλιο εμφανίζονται για πρώτη και τελευταία φορά (ως τώρα) στη χώρα μας, στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, σε μία μαγευτική συναυλία που συγκέντρωσε 12.000 κόσμο. Οι Status Quo θα κλείσουν την χρονιά παίζοντας support στη Magic Tour των Queen. Ο Lancaster αποχωρεί επίσημα από τους Status Quo το 1987.Το επόμενο άλμπουμ, “Ain't Complaining”, του 1988, είναι λιγότερο επιτυχημένο αλλά περιέχει την Νο 5 επιτυχία "Burning Bridges". Το κομμάτι θα επανηχογραφηθεί (με νέους στίχους) τον Απρίλιο του 1994 με τη συμμετοχή των παικτών της Manchester United F.C. ως "Come On You Reds". Το single φτάνει στο Νο 1 του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά πιστώνεται στο όνομα της Manchester United.
 |
| Απόσπασμα από εφημερίδα και ειστήριο της συναυλίας |
Τη δεκαετία του ’90 βλέπουν τις πωλήσεις των albums που κυκλοφορούν να μειώνονται αισθητά. Δίνουν ακόμη μεγαλύτερη προσοχή στις συναυλίες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι καταφέρνουν να δώσουν 4 συναυλίες ( Σέφιλντ, Γλασκώβη, Μπέρμινγχαμ και Λονδίνο) σε διάστημα 12 ωρών, κερδίζοντας μια θέση στο Guinness Book of Records. Στα τέλη της δεκαετίας ξεκινούν τα προβλήματα υγείας του Parfitt, που δε θα τους εμποδίσουν να συνεχίσουν τις περιοδείες στην Ευρώπη και αργότερα στην Αυστραλία. Το 2007 κυκλοφορεί το 28ο studio album τους με τίτλο In Search of the Fourth Chord με παραγωγό τον Pip Williams. Η συνεργασία με τον Williams, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στα 70s, κάνει τους Status Quo να θυμίζουν το συγκρότημα που ξεσήκωνε το κοινό τριάντα χρόνια πριν. Στις 17 Μαρτίου 2010 γίνεται γνωστό ότι το συγκρότημα έχει αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον Alan Lancaster. Τον Οκτώβριο του 2012 προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες το αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ “Hello Quo”!
Ένα δεύτερο φιλμ με τους Status Quo, κωμωδία αυτή τη φορά, θα παιχτεί έναν χρόνο αργότερα με τίτλο “Bula Quo!”. Το soundtrack του φιλμ αποτελεί το 30ο album τους και καταφέρνει να μπει στο top 10 του UK chart. Την ίδια χρονιά η επανένωση του line-up της περιόδου 1970–76 (Francis Rossi, Rick Parfitt, Alan Lancaster και John Coghlan) συνδυάζεται με μια σειρά συναυλιών στη Μ. Βρετανία, με την τελευταία να πραγματοποιείται στη Wembley Arena και να κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο του 2013 σε dvd. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 2016 φεύγει από τη ζωή ο Rick Parfitt και ακολουθεί ο θάνατος του Alan Lancaster (26/9/2021). Οι δύο σημαντικές απώλειες δεν αποθαρρύνουν τον Rossi που εξακολουθεί να συντηρεί τον μύθο των Status Quo με καινούρια albums και…Rocking all over the world!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αρκετοί αναφέρονται υποτιμητικά στους Quo χαρακτηρίζοντάς τους συγκρότημα «τριών χορδών», με απλοϊκά εύπεπτα τραγούδια. Κι όμως αυτό που τονίζουν σαν μειονέκτημα στην ουσία αποδεικνύει την αξία τους. Για πόσους από μας το απλό rock των Status Quo λειτούργησε σαν σκαλοπάτι για να ανακαλύψουμε κι άλλα rock ή metal συγκροτήματα; Πόσοι μάθαμε τα βασικά για το rock χορεύοντας με το “Rocking all over the world” ή το “Whatever You Want”; Εξήντα χρόνια με κλασικές επιτυχίες, με εκατομμύρια θεατές να τους αποθεώνουν, δόξα, αλλά και αναμνήσεις που στο τέλος της μέρας χάνονται σε μια ομίχλη από αλκοόλ και κοκαΐνη. Η ιστορία των Status Quo είναι η περίληψη της ιστορίας του rock.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
6/2/22
Συγχαρητήρια, διότι είσαι από τους ελάχιστους που πιστώνουν στους Quo αυτό που πραγματικά τους αξίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρακτηριστικό είναι πως στις ΗΠΑ όπου με εξαίρεση το "ψυχεδελικό" τους κομμάτι, αρχίζουν μόλις στις ημέρες μας να τους μαθαίνουν αλλά και να αρέσουν κιόλας !!!
Ως οπαδός τους από 15 χρονών, θεωρώ ότι το 4500times / rain / roll over lay down / whatever you want / caroline είναι ό,τι καλύτερο έχουν να επιδείξουν σε αντίθεση με το Margarita Time / In the army now να είναι από τα χειρότερά τους και σίγουρα από τα "αταίριαστα"
Και πάλι πολλά μπράβο για την πληρέστατη αναφορά σου στους θρύλους !!!!
Ευχαριστώ πολύ. Όσα και να γράψεις για αυτά τα συγκροτήματα που μεσουράνησαν σε αυτές τις δεκαετίες είναι λίγο.
Διαγραφή