To Selling England By The Pound αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που λέμε, εξέλιξη. Πιάνοντας τη δισκογραφία/καριέρα των Genesis από το δεύτερο άλμπουμ τους Trespass (1970) και συνεχίζοντας στα Nursery Cryme (1971) και Foxtrot (1972), παρατηρούμε μια ηχητική αλλά και στιχουργική ωρίμανση, σε μια χρονιά, το 1973, που σημαδεύτηκε από σωρεία εγκεφαλικών άλμπουμ. Με την κυκλοφορία του πρώτου live άλμπουμ τους Genesis Live (καλοκαίρι 1973), σφραγίστηκε η πρώτη περίοδος τους κι άνοιξε διάπλατα o δρόμος για το υπέροχο Selling England By The Pound (Νο 3 Μ.Βρετανία, Νο 70 Αμερική) που κυκλοφόρησε εν μέσω παγκόσμια οικονομικής κρίσης, την εισαγωγή του VAT (ΦΑΠ) στη Μ.Βρετανία που τότε ήταν άγνωστος στη χώρα μας και σύγκρουσης της τότε συντηρητικής κυβέρνησης με τα εργατικά συνδικάτα. Ήταν μια δύσκολη εποχή, τόσο για τη Μ.Βρετανία όσο και για όλο τον κόσμο. Εν μέσω αυτής της κρίσης, που ζήσαμε κι εμείς στην Ελλάδα (σ.σ. κυρίως πετρελαικά), οι Genesis, δανείστηκαν τον τίτλο του άλμπουμ από ένα σλόγκαν του Εργατικού Κόμματος, που στην ουσία σημαίνει την απώλεια της αγγλικής λαϊκής κουλτούρας και την αυξανόμενη αμερικανική επιρροή! Η κατανόηση της σημασίας του τίτλου είναι καθαρά αγγλική υπόθεση και στον υπόλοιπο κόσμο είναι σχεδόν αδύνατη η ερμηνεία του. Όλο το παιχνίδι βρίσκεται στη λέξη pound που ανατρέχει σε λόγο του Πρωθυπουργού Harold Wilson το 1967 που είχε πει “the pound in your pocket” «η λίρα στην τσέπη σου».Κι αυτό σε μια εποχή που η λίρα είχε υποτιμηθεί κατά 14% στις ξένες αγορές, αλλά παραδόξως μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, άξιζε το ίδιο!
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο τότε κιθαρίστας των Genesis, Steve Hackett θυμήθηκε τις πρώτες πρόβες που έκαναν στο σπίτι ενός φίλου στο Surrey, στις αρχές του καλοκαιριού του 1973. «Ήμασταν κυριολεκτικά στο σαλόνι ενός οικογενειακού σπιτιού και παίζαμε κάθε ημέρα πολλές ώρες. Αναπόφευκτα, μετά από λίγες μέρες περίπου, οι γείτονες άρχισαν να παραπονιούνται. Ο λόγος που προβάραμε σε ένα σπίτι κι όχι σε studio ήταν γιατί θέλαμε να νιώθουμε σε οικείο χώρο, με έπιπλα, παράθυρα κλπ. Τελικά καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο και μεταφερθήκαμε στο Una Billings School Of Dance (σχολή μπαλέτου) στο Shepherd’s Bush, μέσω της μητέρας του Phil Collins, που ήξερε τους ιδιοκτήτες".
Ήταν Μαϊος του 1973 όταν οι Genesis (Peter Gabriel τραγούδι, Tony Banks πλήκτρα, Mike Rutherford μπάσο, κιθάρα, Steve Hackett κιθάρα και Phil Collins ντραμς) τελείωσαν την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ Foxtrot (1972) κι έχοντας ήδη γράψει αρκετά καινούργια τραγούδια μπαίνουν στο Island Studio ξεκινώντας τις ηχογραφήσεις. Η αναπάντεχη επιτυχία του Foxtrot έκανε τη δισκογραφική εταιρεία τους Charisma να τους πιέσει για να έχει καινούργιο υλικό και τελικά τους άφησε μόνο 3 μήνες να κάνουν ένα διάλειμμα, στο οποίο έγραφαν τα καινούργια τραγούδια τους!
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το «Dancing with the Moonlit Knight» είναι το αγαπημένο μου από αυτό το δίσκο και ένα από τα ωριμότερα κομμάτια τους. Άψογη σύνθεση, πλούσια σε μελωδίες που τη χαρακτηρίζουν κυρίως τα πλήκτρα του Banks αλλά και η φωνή του Gabriel, παρακαλάς να μην τελειώσει. Το "I Know What I Like (In Your Wardrobe)" προέκυψε από ένα jam session γύρω από τα κιθαριστικά riff του Hackett και ακολουθεί τον (υπέροχο) δρόμο του «Dancing with the Moonlit Knight»: Μελωδία, πολυσχιδής αλλά κατανοητή μελωδία με υπέροχα φωνητικά. Το "Firth of Fifth", σύνθεση του Tony Banks προοριζόταν για το Foxtrot αλλά τότε το απέρριψαν και τελικά βρήκες το δρόμο του εδώ. Μαγικό το ξεκίνημα με το πιάνο για να ακολουθήσει το συγκρότημα, με τον συνθέτη να μην είναι ικανοποιημένος από τους στίχους, που όπως λέει, …»δεν οδηγούν πουθενά». Η πρώτη πλευρά του βινύλιου κλείνει με το ρομαντικό «Μore Fool Me" σύνθεση της τελευταίας στιγμής των Collins Rutherford που γράφτηκε λίγο πριν μπουν στο studio με τα φωνητικά να τα αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου ο Phil Collins, σημείο αναφοράς για τη σόλο καριέρα του. Οι στίχοι του "The Battle of Epping Forest" γράφτηκαν από τον Gabriel και αναφέρονται σε μια είδηση που είχε διαβάσει ότι δύο αντίπαλες συμμορίες θα έλυναν τις διαφορές τους στο Epping Forest, μια περιοχή μεταξύ Λονδίνου και Essex, όπου στην ουσία, οι στίχοι είναι ένα παιχνίδι λέξεων . Προσπάθησε να βρει περισσότερα στοιχεία από τα αρχεία εφημερίδων, αλλά δεν τα κατάφερε κι έτσι δημιούργησε τους δικούς του φανταστικούς χαρακτήρες, όπως τους "Liquid Len", "Harold Demure" και " The Bethnal Green Butcher». Το τέλος των στίχων είναι μάλλον απογοητευτικό καθώς οι συμμορίες λύνουν το πρόβλημά τους με τη ρίψη νομίσματος!!!(οι στίχοι παρουσιάζονται στο διπλό εξώφυλλο). Ηχητικά το "The Battle of Epping Forest" ακούγεται σαν να έχει μείνει έξω από το Foxtrot. Το instrumental “After the Ordeal", σύνθεση των Hackett/Rutherford, όσο κι αν προσπαθεί να γοητεύσει με την κλασσικίζουσα διάθεσή του δεν τα καταφέρνει με τους Banks και Gabriel να μην θέλουν να συμπεριλάβουν στο άλμπουμ και να του χρεώνουν τον υπερβολικό χρόνο της πλευράς, με αποτέλεσμα τη χαμηλή ποιότητα ήχου. Το πανέμορφο "The Cinema Show" έχει αυτό το πέρασμα από τη 12χορδη του Hackett που σε συνδυασμό με τις μελωδικές φωνές των Gabriel και Collins, κερδίζει τον τίτλου, του κρυμμένου θησαυρού του άλμπουμ. To άλμπουμ κλείνει με το 2λεπτο"Aisle of Plenty" που στους στίχους του περιέχονται σλόγκαν που χρησιμοποιούσαν τα supermarkets στις διαφημίσεις τους!!!! ("Easy, love there's the safe way home" και "Thankful for her fine fair discount).
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Η ομορφιά, η μελωδία κι ο ηχητικός πλούτος του Selling England By The Pound, δεν περιγράφεται με λέξεις, αλλά με ακροάσεις. Το λιγότερο που μπορώ να γράψω, είναι Α-ρ-ι-σ-τα-ο-ύ-ρ-γ-η-μ-α. Παρ’όλη την επιτυχία του και την αποδοχή του κοινού, οι ανά τον κόσμο κριτικοί (σ.σ. και στην Ελλάδα) προτίμησαν να δώσουν τα εύσημα στον επόμενο δίσκο τους που ήταν το μάλλον κουραστικό κι άνευ λόγου εγκεφαλικό The Lamb Lies Down on Broadway(1974).
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εξώφυλλο ζωγράφισε η Ada Elizabeth Edith Swanwick (1915–1989), γνωστή με το όνομα Betty Swanwick που ήταν Αγγλίδα καλλιτέχνης, συγγραφέας και καθηγήτρια τέχνης. Ήταν η πρώτη γυναίκα που δημιούργησε αφίσες για τα Βρετανικά Μέσα Συγκοινωνίας. Όπως βλέπετε στο εξώφυλλο, έχει προστεθεί ένα κοπτικό γρασιδιού για να κολλάει με τους στίχους του I know what I like!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/2/22
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ SELLING ENGLAND BY THE POUND
 |
| Το οπισθόφυλλο του cd |
Θυμάμαι 16-17 χρονών στο Γυμνάσιο, ήταν έναs συμμαθητήs (ο Θοδωρήs καλή του ώρα), που μαs τα είχε "ψιλοπρήξει" με τουs Genesis... τότε δεν έδινα και πολύ σημασία γιατί ήμουν μέχρι το λαιμό βυθισμένοs στα ακούσματα των Purple, Zeppelin, Who, Sabbath, Uriah Heep κλπ. hard rock. μετά από λίγο καιρό άρχισα να ψάχνομαι με το prog-rock και αγόρασα το Selling England by the pound... τότε συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε ο συμμαθητήs που σίγουρα δικαιώθηκε για το πάθοs του σε ένα απ τα συγκροτήματα που καθιέρωσαν και επηρέασαν όσο λίγοι το συγκεκριμένο μουσικό είδοs. αν θα πρέπει να ιεραρχήσουμε αντικειμενικά ένα top-10 με τα σημαντικότερα prog-rock albums των 70's, νομίζω οτι αυτόs ο δίσκοs κατέχει αναμφισβήτητα μιά περίοπτη θέση στη λίστα! πρόκειται για το πέμπτο studio album των Genesis που κυκλοφόρησε το 1973 - πιστεύω η πιό ποιοτικά παραγωγική χρονιά στην Ιστορία - και αποτελεί το επιστέγασμα τηs δημιουργικήs ιδιοφυίαs, συνθετικήs επάρκειαs, έμπνευσηs και φαντασίαs του συγκροτήματοs! κατά τη γνώμη μου έφτασαν στο απόγειο τηs καλλιτεχνικήs τουs υπόστασηs μ αυτό το δίσκο κομψοτέχνημα! απ το πρώτο λεπτό του Dancing with the moonlit knight μέχρι και το τελευταίο λεπτό του Aisle of plenty, νοιώθειs να σε παρασύρει ένα πολυεπίπεδο μουσικό τσουνάμι που τα εμπεριέχει όλα... δύναμη, λυρισμό, ευαισθησία, μελωδίεs βασισμένεs στη κλασσική μουσική (Firth of fifth), πολύπλοκεs μουσικέs φόρμεs, εναλλαγέs θεμάτων, εκτεταμένα οργανικά μέρη του Tony Banks, και δημοφιλή ρυθμικά μοτίβα όπωs το σήμα κατατεθέν I know what i like. και όλα αυτά μέσα απ την εκφραστική αμεσότητα και την ερμηνευτική ιδιαιτερότητα τηs θεατρικήs φωνήs του Peter Gabriel! Ναι, μετά από άπειρα ακούσματα θα έλεγα οτι μπορώ να καταθέσω άνετα με το χέρι στη καρδιά οτι ο δίσκοs είναι ένα prog διαμάντι 24 καρατίων!
Εγώ είμαι αυτός ο Θοδωρής που αναφέρει ο συμμαθητής μου Σωτήρης. Αυτό μόνο που έχω να πω τώρα που περάσαμε το εξηκοστό έτος της ηλικίας μας είναι ότι συνεχίζω με αμείωτη ένταση να έχω αυτά τα ακούσματα επειδή δεν βρέθηκε κάτι να τα πλησιάσει η να τα αντικαταστήσει. Το selling England by the Pound και το The lamb lies down on Broadway δεν έχουν τίποτε όμοιο τους. Η απόφαση του Peter Gabriel να φύγει το 1974 ήταν εγκληματική, γιατί ούτε μόνος του ούτε οι Genesis χωρίς αυτόν μπόρεσαν ποτέ να φθάσουν σε αυτό το επίπεδο. Απεναντίας η σόλο καριέρα του Gabriel κινήθηκε σε πολύ ρηχά νερά.
ΑπάντησηΔιαγραφή