Mε το άλμπουμ Jailbreak (1976, No 10 UK, No 18 Αμερική) μάθαμε τους Thin Lizzy στην Ελλάδα, που έως τότε οι δίσκοι τους ερχόντουσαν μόνο εισαγωγής. Το 1976 ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά για το κλασικό rock, που αν και δέχτηκε ένα μεγάλο χτύπημα αμφισβήτησης από το punk, κατάφερε και άρθρωσε ανάστημα και το Jailbreak ήταν ένα από τα άλμπουμ που το βοήθησαν να επανέλθει. Οι Thin Lizzy έχοντας έως τότε 5 άλμπουμ, είχαν καταθέσει την ταυτότητά τους αλλά δεν είχαν τη μεγάλη επιτυχία που θα τους έκανε ευρέως γνωστούς. Και αυτή η επιτυχία ήλθε κατά κύριο λόγο με το θρυλικό "The Boys Are Back in Town"(Νο8 Μ.Βρετανία,Νο 12 Αμερική) αλλά και το ομώνυμο τραγούδι, "Jailbreak". Όμως ολόκληρο το άλμπουμ είναι καλό, κι αυτό οφείλεται και στη συνθετική ωριμότητα του Lynott αλλά και στην καλή παραγωγή του John Alocock που βρήκε το "κουμπί τους" για α συεγαστεί μαζί τους. Το Jailbreak έδωσε στον Lynott τη μοναδική ευκαιρία να παρουσιάσει τη μελωδική, λυρική και ρομαντική πλευρά του, κάτι που έως τότε δεν είχε φάνει. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να επαναλάβει αυτά τα τρία στοιχεία και στα επόμενα άλμπουμ του συγκροτήματος, όχι όμως με αυτή την επιτυχία, με εξαίρεση το επόμενο, το Johnny the Fox! H παραγωγή του Alocock έκανε τον Gorham να έχει πολλά παράπονα αλλά στα ηχεία μας, φέρνει ένα στιβαρό ήχο, πολύ καλό για την εποχή του. Μιλάμε για 35 χρόνια πίσω! Με τη σύνθεση του συγκροτήματος να αποτελείται ίσως από την καλύτερη που πέρασε από τις τάξεις του (Phil Lynott, Scott Gorham, Brian Robertson και Brian Downey), οι Thin Lizzy προερχόντουσαν από 2 μέτριας εμπορικής ανταπόκρισης άλμπουμ, τα Nightlife και Fighting και οι μουρμούρες μέσα στα γραφεία της δισκογραφικής τους εταιρείας ήταν έντονες και η πόρτα της εξόδου, αχοιχτή.
Χρειαζόντουσαν οπωσδήποτε ένα άλμπουμ που θα τους έβαζε δυναμικά στο χάρτη. Με το πρώτο τραγούδι, το ομώνυμο που ανοίγει το άλμπουμ, γίνεται αντιληπτό όταν ο ήχος τους είναι πολύ πιο στακάτος σε σχέση με τα δύο προηγούμενa άλμπουμ τους κι η επιθετική ερμηνεία του Lynott, αφήνει πίσω της μια δυνατή παρακαταθήκη.Τα "Angel from the Coast" και "Running Back" που ακολουθούν είναι δυο καλά rock tracks αλλά έως εκεί με το δεύτερο να είναι επηρεασμένο από τον Van Morrison, σύμφωνα με δήλωση του Lynott! Το “Romeo and the lonely Gilr” είναι το πρώτο Mid tempo τραγούδι, που ξεχνιέται εύκολα σε αντίθεση με το “Warriors” που κλείνει την Α! πλευρά όπως αρμόζει σε ένα συγκρότημα σαν τους Thin Lizzy. Μόνο που με η λέξη Warriors δεν αναφέρεται σε πολεμιστές, αλλά σε πότες(!!!) γιατί ο Lynott θεωρούσε ότι έτσι θα πέρναγε καλύτερα το μήνυμα των στίχων.
Το "The Boys Are Back in Town" παρ όλίγο να μην συμπεριληφθεί καν στο άλμπουμ .“Είχαμε γράψει 15 τραγούδια από τα οποία θα επιλέγαμε τα 9 ή 10» λέει ο κιθαρίστας Scott Gorham. “Είχε έλθει ο ένας από τους manager μας, ο Chris O’Donnell για να ακούσει τα 15 τραγούδια και ξεχώρισε το GI Joe(αρχικός τίτλος του), το οποίο εμείς δεν σκοπεύαμε να βάλουμε στο άλμπουμ. Δεχτήκαμε να το συμπεριλάβουμε, αλλά του κάναμε κάποιες αλλαγές γιατί οι στίχοι ήταν αντιπολεμικοί και μουσικά δεν μας «καθόταν». Έτσι δουλεύοντας το GI Joe κατέληξε να γίνει το «The Boys Are Back In Town”. Η βάση του τραγουδιού ήταν μια ιδέα του Phil Lynott, όταν ένα απόγευμα ήταν στο σαλόνι του με τον Gorham κι άρχισε να παίζει το ρυθμό του τραγουδιού τραγουδώντας scat στίχους. Την επόμενη ημέρα στην πρόβα όπου ήταν και οι 4, άρχισαν να του δίνουν μορφή, με πρώτο τον Brian Downey που έβαλε το ρυθμό στα ντραμς. Ακολούθησε ο Gorham που έβαλε τη μελωδία του για να πάρει την μορφή που ξέρουμε όταν το ηχογράφησαν στο Ramport Studios του Λονδίνου με παραγωγό τον John Alcock. Αλλά ακόμα και τότε δεν είχαν ολοκληρώσει το τραγούδι αφού δεν είχαν καταλήξει στον τίτλο με τον Lynott να το βαφτίζει The Boys Are Back Town. Η όλη διαδικασία μετατροπής του GI Joe σε "The Boys Are Back In Town” έγινε μέσα σε 1-2 ημέρες, με τον Lynott να συνθέτει ακόμα και τα μέρη της κιθάρας που έπαιξε ο Brian Robertson! Παρ’ όλα αυτά κανείς τους δεν φανταζόταν ότι θα εξελισσόταν στην μεγαλύτερη επιτυχία τους. To 1976 το συγκρότημα βγήκε περιοδεία στην Αμερική, όπου τότε δεν ήταν γνωστοί, και προς έκπληξή τους 2 ραδιοφωνικοί παραγωγοί στο Louisville του Kentucky άρχισαν να το παίζουν στα προγράμματά τους. Μέσα σε λίγες ημέρες , τους ακολούθησαν κι άλλοι παραγωγοί και το κομμάτι έγινε επιτυχία (Νο 8 Μ.Βρετανία, Νο 12 Αμερική) και η δισκογραφική εταιρεία τους το κυκλοφόρησε σε single. “Βρισκόμαστε σε περιοδεία στην Αμερική όταν ο O’Donnell μπήκε στα καμαρίνια και μας είπε ότι έχουμε μια επιτυχία. Εμείς δεν ξέραμε πιο τραγούδι είχε γίνει επιτυχία και ξαφνιαστήκαμε όταν μας είπε ότι το αμερικάνικο ραδιόφωνο παίζει το "The Boys Are Back In Town» λέει ο Gorham, που συμπληρώνει ότι τότε δεν το είχαν συμπεριλάβει ούτε καν στο set list των συναυλιών τους.“Για εμάς, δεν ήταν παρά ακόμα ένα τραγούδι του άλμπουμ!!!» Το θέμα των στίχων είναι αδιευκρίνιστο αφού ο Lynott δεν έτυχε ποτέ να το αναλύσει. Πιθανόν να αναφέρεται στους φιλάθλους της Manchester United που επιστρέφουν στην πόλη τους μετά από εκτός έδρας νίκη, πιθανώς να αναφέρεται σε Ιρλανδούς που επιστρέφουν στη χώρα τους μετά από ταξίδι στο εξωτερικό.
Η Β! πλευρά έχει ακόμα 2 πολύ καλά κομμάτια που έμειναν διαχρονικά. Πρώτα το Cowboy Song σύνθεση των Phil Lynott και Brian Downey κι αναφέρεται στην ιστορία ένος cowboy που περιφέρεται στην Αμερική, μεταφέροντας τις περιπέτειές του από τη ρομαντική πλευρά τους. Ο up-tempo ρυθμός του και οι εναλλαγές του, είναι από μτα καλύτερα δομικά συνθετικά στοιχεία του, με πολύ καλό κιθαριστικό παίξιμο. Για πολλούς ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους Το άλμπουμ κλείνει με το θυελλώδες Emerald, σύνθεση και των τεσσάρων, με τις κιθαρές να ακούγονται εμφανώς επηρεασμένες από κέλτικους ρυθμούς.
Το εξώφυλλο ζωγράφισε ο Ιρλανδός Jim Fitzpatrick, γνωστός χάρη στο κέλτικό ύφος που πέρναγε στα έργα του και το νόημα είναι η απόδραση από όλες τα μορφές ελέγχου.
Το περίεργο είναι ότι ΟΛΟΙ οι rock fans τον ξέρουν χάρη στις δουλειές του που έχει ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος στα εξώφυλλα των Thin Lizzy αλλά είναι γνωστός από το πορτραίτο με 2 χρωματικούς τόνους του Che Guevara το 1968, βασισμένο σε μια φωτογραφία του Alberto Korda.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Το Jailbreak ήταν το άλμπουμ που μας έμαθε τους Thin Lizzy και το επόμενο, το Johnny the Fox τους απογείωσε. Κι όταν ένα άλμπουμ έχει τόσα καλά τραγούδια (“Jailbreak, “Warriors”, The boys are back in town”, Cowboy Song” και “Emerald”, εύκολα το αποκαλείς Δισκάρα!
TRIVIA
To 2011 ο Brian Robertson επαναηχογράφησε το Running Back στο προσωπικό του άλμπουμ Diamonds and Dirt.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
 |
| Το οπισθόφυλλο |
21/1/22
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ JAILBREAK
Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησαν να βρίσκουν τον δρόμο τους με το Fighting (1975), οι Thin Lizzy δεν κατάφεραν να εξαργυρώσουν εμπορικά την δυναμική της νέας τους (κλασικής, πλέον) σύνθεσης, με τους δύο κιθαρίστες Scott Gorham και Brian Robertson. Με την απειλή να χάσουν το συμβόλαιο τους και να τερματιστεί άδοξα η καριέρα τους, το συγκρότημα μπήκε στο στούντιο ορκισμένο να πετύχει, με αποτέλεσμα να προκύψει το άλμπουμ που διασφάλισε την περαιτέρω πορεία τους, το θρυλικό (και πλέον απαραίτητο Thin Lizzy άλμπουμ), με τίτλο Jailbreak (1976), που αρπάζει τον ακροατή με το καλημέρα, με ένα υπέροχο εξώφυλλο από τον Jim Fitzpatrick (θα ακολουθούσαν κι άλλα τέτοια). Αν και οι Thin Lizzy δεν επινόησαν τις δισολίες της ηλεκτρικής κιθάρας, σίγουρα τις ανέπτυξαν και τις εξέλιξαν και δεν αποτελεί έκπληξη το ότι η μπάντα το έβαλε εμφατικά σε εφαρμογή εδώ. Περιέχει την πιο γνωστή και διαχρονική επιτυχία του συγκροτήματος, το παρεϊστικο “The Boys Are Back in Town”, το δυναμικό ομώνυμο τραγούδι, τον κέλτικο rock ύμνο “Emerald”, το ξεσηκωτικό “Cowboys Song” με άρωμα Άγριας Δύσης (λοξοκοιτώντας στο αμερικανικό κοινό), το εξαιρετικά groovy “Warrior” και άλλα κομμάτια, που απαρτίζουν έναν, αδιαμφησβήτητα, ακρογωνιαίο λίθο του hard rock στην λαμπρή δεκαετία του ’70.
Δημοσίευση σχολίου