To 1992 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τα συγκροτήματα του hard rock/heavy metal. Το είδος είχε αρχίσει να υποχωρεί σταθερά και όλοι ασχολιόντουσαν με το grunge και τους καινούργιους ήρωες που είχαν μπει στη ζωή μας. Δύσκολη λοιπόν χρονιά, πόσο μάλλον όταν είσαι καινούργιος καλλιτέχνης, έχεις κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα, έχεις αλλάξει τραγουδιστή και…ψάχνεσαι. Σε αυτή την κατάσταση ήταν οι Dream Theater το 1992, που κυκλοφόρησαν το 2ο άλμπουμ τους Images and Words (1992, No 61 Aμερική) με παραγωγό τον David Prater και με τραγουδιστή τον έμπειρο Καναδό James LaBrie (από τους Winter Rose) στη θέση του Charlie Dominici. Τότε το όνομα του Mike Portnoy ήταν άγνωστο (όπως και το ταλέντο του) και το ίδιο οι John Petrucci, κιθάρα, Kevin Moore πλήκτρα και John Myung μπάσο, όλοι απόφοιτοι του Berklee που ξεδιπλώνουν άνετα το ταλέντο τους. Εντυπωσιακός ο LaBrie, αφήνει ένα πολύ θετικό δείγμα των ικανοτήτων του, δίνοντας ένα μεγάλο εύρος στην ερμηνεία του όταν μάλιστα έχει δίπλα του «θηρία». Κι εννοώ τους…συνπαίκτες του! Παρ΄ότι δεν είχαν παρουσιάσει τον ήχο που ήθελαν, ένα νέο progressive metal, το συγκρότημα είχε, και καλά έκανε, άποψη για το πώς ήθελε να βγει ο ήχος του, γι αυτό και δεν έλειψαν οι εντάσεις μεταξύ του παραγωγού και των μελών. Εντάσεις που οδήγησαν σε ακρότητες και μια από αυτές (η οποία δημοσιοποιήθηκε, φαντάσου πόσες δεν μάθαμε ποτέ), ήταν όταν ο Prater κλείδωσε(!) το συγκρότημα έξω από το studio κι ανάγκασε τον Mike Portnoy να χρησιμοποιήσει συγκεκριμένα ντραμς και drum samples, όπως ακριβώς ο Prater είχε χρησιμοποιήσει στον άλμπουμ των FireHouse, Hold Your Fire(1992) στο οποίο είχε κάνει παραγωγή.
Πρώτο single ήταν το πανέμορφο "Pull Me Under" που τότε το μάθαμε από το MTV το οποίο το τίμησε δεόντως. Μια σύνθεση που στο άλμπουμ εμφανίζεται με διάρκεια 8:11 και για τις ανάγκες του ραδιόφωνού, μειώθηκε στα 4:48, με το συγκρότημα να δηλώνει δυσαρεστημένο με την έντονη αλλαγή αλλά ήταν αναγκαία, καθώς το "Pull Me Under" έγινε “signature song” για τους Dream Theater. Το "Another Day"που ακολουθεί είναι πιο ευαίσθητη και μελωδική σύνθεση, γραμμένη από τον κιθαρίστα John Petrucci για τον πατέρα του που είχε διαγνωστεί με καρκίνο, με σόλο σαξόφωνο! Ο John Petrucci Sr πέθανε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων κι ο γιός του έγραψε ακόμα ένα τραγούδι, το "Take Away My Pain". Τo 8λεπτο “Take the Time” μας επαναφέρει στον μουσικό κόσμο της πολυπλοκότητας των Dream Theater όπως και το"Surrounded" που θυμάμαι όταν είχα πρωτοκούσει το δίσκο, με είχε κερδίσει. Το πολύπλοκο "Metropolis, Pt. 1" αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις (πολύ καλός ο Petrucci αλλά και ποιος δεν είναι καλός σε αυτό το συγκρότημα!) με το 11λεπτο “Learning to Live” να κλείνει το δίσκο, αφήνοντας τον ακροατή με διάθεση για να ακούσει το επόμενο studio άλμπουμ τους.
29 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, οι Dream Theater εξακολουθούν να τιμούν το Images and Words, είτε παίζοντας το ολόκληρο είτε κομμάτια του.
TRIVIA
- Αρχικά το Images and Words, προοριζόταν για 2πλό άλμπουμ, αλλά η δισκογραφική εταιρεία είχε άλλη άποψη. Έτσι το συγκρότημα, έβγαλε κάποια τραγούδια από το τελικό track list και ένα από αυτά ήταν το "A Change of Seasons" που επαναηχογραφήθηκε και παρουσιάστηκε στο ομώνυμο EP το 1995.
- Στα credits στο εσώφυλλο αναφέρεται το όνομα των Fatez Warning, με αυτή τη γραφή, ανταποδίδοντας έτσι τη συμμετοχή του LaBrie στο άλμπουμ των Fates Warning, Parallels γράφοντας "Dream Theatre"!
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το Σεπτέμβριο του 1993 κυκλοφόρησαν το Live at the Marquee που ήταν το πρώτο live άλμπουμ τους, ηχογραφημένο στο Marquee του Λονδίνου.
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΥΜΕΛΙΑΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ IMAGES AND WORDS
Το Images & Words δεν είναι απλά ένα εξαιρετικό album για τους Dream Theater (το ένα από τα δύο αδιαμφησβήτητα «δεκάρια» στη δισκογραφία τους- με το δεύτερο να είναι το Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory) αλλά είναι κι ένα από τα σημαντικότερα albums για το progressive, γενικότερα. Και αυτό, διότι πριν την κυκλοφορία του, το progressive rock θεωρούταν «δεινοσαυρικό» είδος, με ελάχιστη αναγνώριση μετά τις ένδοξες ημέρες του, από τα τέλη των 70’s και πέρα. Το δε progressive metal, παρόλο που είχε πολύ σπουδαίους εκπροσώπους όπως τους επιτυχημένους εμπορικά Queenrsyche (που δεν διατυμπάνιζαν το γενονός ότι παίζουν progressive metal, ούτε με τα λόγια τους, ούτε με τον τρόπο που πλάσαραν τη μουσική τους) και τους (σαφώς μικρότερης απήχησης) Fates Warning, κινούταν κυρίως σε underground κύκλους με ιδιαίτερα αξιόλογες μπάντες όπως οι Watchtower, Sieges Even, Depressive Age, Mekong Delta, Anacrusis κ.ά. που είχαν ένα μικρό, αλλά φανατικό κοινό. Παράλληλα, κυριαρχούσε το grunge- που εξ’ ορισμού, έκανε τους Dream Theater και το δεύτερο album τους να μοιάζουν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Ευτυχώς, υπήρχαν και κάμποσοι ακροατές που ήταν εκτός «τόπου και χρόνου» και το album γνώρισε αναπάντεχη επιτυχία, κυρίως στις Η.Π.Α.. Με το Images & Words, πολλοί νέοι οπαδοί «ήρθαν» στην progressive μουσική, καθώς μέσω των Dream Theater έψαξαν, έμαθαν κι άκουσαν τις προαναφερθείσες μπάντες, αλλά και τους γίγαντες του progressive rock των 70’s. Πράγμα που με τη σειρά του, αφενός «ανέστησε» το είδος που από τα μέσα των 90’s και πέρα, ανέκτησε την αναγνώριση και το credibility που του αξίζει και αφετέρου, έκανε το progressive metal ένα πολύ ενεργό, πληθωρικό και ουσιώδες παρακλάδι της σκληρής μουσικής, που τόσες δεκαετίες αργότερα εξακολουθεί να συναρπάζει- και στην πορεία, να μας έχει χαρίσει αμέτρητα αριστουργήματα!
Ο Δημήτρης Συμελιάδης είναι συνεργάτης του Metal Hammer.
28/1/22
Δημοσίευση σχολίου