Όταν ακούμε τη λέξη Blues, στο μυαλό μας έρχεται ένας μαύρος μουσικός με μια κιθάρα κι ένα κλαψιάρικο παίξιμο, ένας χάρτης του…Μισσισσίππι και ο Muddy Waters! Όμως το Blues μπορεί να γεννήθηκε στην Αμερική αλλά είναι και Αγγλική υπόθεση, αφού από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60, νεαροί Άγγλοι που ψαχνόντουσαν, αγόραζαν τους λίγους Blues δίσκους που κυκλοφορούσαν στην αγορά. Και μεταξύ αυτών οι Alexis Korner και John Mayall που θεωρούνται πατριάρχες του Βρετανικού Blues και οι αμούστακοι Mick Jagger, Eric Clapton, Keith Richards, Peter Green, Stan Webb, Keith Relf, Dick Taylor και όλους όσους ξεχνώ. Στο άρθρο που έχετε ξεκινήσει να διαβάζετε, παρουσιάζονται τα … Καλύτερα Βρετανικά Blues Rock Άλμπουμ, που ακόμα και αν δεν ακούτε Blues, αξίζει με το παραπάνω να ακούσετε. Εξ άλλου, το blues είναι…blues, έχει το δικό του πολιτισμό. Να σημειώσουμε ότι πολλά από τα άλμπουμ που παρουσιάζονται σε αυτό το αφιέρωμα, έχουν κυκλοφορήσει με διαφορετικό εξώφυλλο, τίτλο και με ελαφρά διαφορετικό track list στην Αμερική, τακτική που ήταν συνηθισμένη τη δεκαετία του 60. Επίσης δεν περιοριστήκαμε στο αυστηρό ύφος του blues αλλά συμπεριλάβαμε κι ορισμένους δίσκους blues rock όπως αυτούς των... αλλά θα διαβάσετε παρά κάτω. Να ξεκινήσουμε με μια παρέα παιδιών από το βιομηχανικό Newcastle, καταθέτει μια πολύ καλή πρόταση για το Blues, έστω και με πολλές διασκευές. Animals το όνομά τους, Animals και ο τίτλος του πρώτου άλμπουμ τους (1964, Νο4 Μ.Βρετανία, Νο 7 Αμερική). Διασκευές στα φωνητικά δεδομένα του Eric Burdon που θα εξελισσόταν σε μια από τις μεγαλύτερες φωνές του rock. Βρώμικο R&B με έμφαση στο Βlues, το πρώτο άλμπουμ των Animals απέχει πολύ από τους δίσκους των άλλων νέων συγκροτημάτων. Α.Ρ.
Μπορεί οι Cream να πρωταγωνίστησαν στο ψυχεδελικό κύμα των 60s και να είχαν ψυχεδελική εμφάνιση, αλλά στο Fresh Cream καταφέρνουν να συνδυάσουν το blues, με τη jazz και το heavy rock, παρουσιάζοντας τραγούδια όπως το "I'm So Glad" και το "I Feel Free" που «αιχμαλωτίζουν» τον ακροατή. Όσο περισσότερο κατανοεί κανείς τη μουσική, τη δομή και τη φόρμα αυτού του ιστορικού πρώτου album των Cream, τόσο πιο σημαντικός γίνεται αυτός ο δίσκος. Αυτό που πέτυχαν οι Cream, αυτό που τους έκανε τόσο ξεχωριστούς, ήταν ότι σχεδόν μόνοι άνοιξαν νέους δρόμους και έθεσαν τις βάσεις για τον σκληρό rock ήχο που κυριάρχησε στις επόμενες δεκαετίες. Θ.Τ.
Η Christine Perfect πριν γίνει μέλος των Fleetwood Mac κι ο Stan Webb πριν αναγνωριστεί σαν μια από τις σημαντικότερες μορφές του Βρετανικού Blues, στο πρώτο άλμπουμ των Chicken Shack (1968, Νο 12 Μ.Βρετανία) με τον περίεργο τίτλο 40 Blue Fingers, Freshly Packed and Ready to Serve, καταθέτουν μια πολύ καλή πρόταση. Α.Ρ.
Εμείς στην Ελλάδα, έχουμε ταυτίσει τους Spencer Davis Group, σαν ένα pop συγκροτηματάκι(!) με 3-4 επιτυχίες, κι αυτό ήταν. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι, αφού το…συγκροτηματάκι έχει γράψει τη δική του ιστορία στο χώρο του Βρετανικού R&B, με το πρώτο άλμπουμ τους να είναι μια αντανάκλαση του πρώιμου ρεπερτορίου τους. Με πολλές διασκευές (Ike & Tina Turner, The Coasters, John Lee Hooker, Little Walter και Brenda Holloway), όπως σχεδόν όλα τα άλμπουμ εκείνης της εποχής, το Their First LP(1965, Νο3 Μ.Βρετανία)είναι γεμάτο ενέργεια και πλήρως ανταγωνιστικό προς «μεγαθήρια» του τύπου Them και Rolling Stones. Α.Ρ.
Τέσσερεις Βρετανοί , όλοι πρώην μέλη μεγάλων συγκροτημάτων, αποφασίζουν να παίξουν κλασικό αμερικάνικο blues rock στην πιο απλή και τίμια μορφή του, κυκλοφορώντας το εμβληματικό Bad Company. Θα αφομοιώσουν επιρροές από Cream, Hendrix, αλλά κυρίως από soul & blues καλλιτέχνες όπως ο Steve Cropper και ο Otis Redding δημιουργώντας τον δικό τους ιδιαίτερο ήχο. Το δεμένο rhythm section παίζει τα απολύτως απαραίτητα αφήνοντας χώρο στους Ralph (κιθάρες) και Rodgers, η ερμηνευτική δεινότητα του οποίου θα αποτελέσει σημείο αναφοράς. Κομματάρες όπως τα Can’t Get Enough, Ready For Love και Rock Steady αλλά και το management του Peter Grant ήταν αρκετά για να απογειώσουν την δημοφιλία του group σε Ευρώπη και Αμερική! Απαραίτητο album για κάθε λάτρη του blues rock ήχου και όχι μόνο! Δ.Τ.
Αν θέλει κάποιος να δει από που ξεκίνησαν όλα, αναφορικά με την έκρηξη των blues την δεκαετία του ’60 μέχρι και το heavy rock των αρχών της δεκαετίας του ’70, τότε δεν χρειάζεται να κοιτάξει κάποιος πέρα από το μνημειώδες With Eric Clapton (1966 Νο6 Μ.Βρετανία ή αλλιώς “The Beano Album”). Είναι ο ορισμός του «θεμελιώδους», πριν θρύλοι όπως οι Cream, οι Fleetwood Mac και οι Led Zeppelin βγουν στον κόσμο και παίξουν τα σκληρά blues που τους έκαναν διάσημους. Υπό την καθοδήγηση του μεγάλου μαέστρου John Mayall, που έδωσε σάρκα και οστά στο βρετανικό blues rock κίνημα, και με το ανερχόμενο άστρο του ταλαντούχου Κου. Clapton, που έδωσε στο άλμπουμ τον τίτλο του, το “With Eric Clapton” έχει κατακτήσει δικαιωματικά την θέση του ως ένα από τα σημαντικότερα rock άλμπουμ που βγήκαν επί βρετανικού εδάφους. O σταρ του σχήματος, Eric Clapton διαβάζει το διάσημο κόμικ της εποχής “Beano”, αδιάφορος για τον φωτογραφικό φακό, διότι την δεδομένη στιγμή δεν πίστευε στην δύναμη της εικόνας αλλά ήθελε να ακουστεί μόνο η μουσική του, άποψη που σαφώς θα αναθεωρούσε τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Οι υπόλοιποι συντελεστές (John Mayall φωνητικά/πλήκτρα, John McVie μπάσο, μετέπειτα ιδρυτικό μέλος των Fleetwood Mac και ο ντράμερ Hughie Flint), μετρούν το πεπρωμένο στα ίσια, μην συνειδητοποιώντας, μάλλον, ότι εκείνη την στιγμή θεμελίωναν μέρος του σύγχρονου rock. Απολύτως απαραίτητο για όλους τους rockers.Κ.Τ.
Σκοτσέζος ερμηνευτής, εντελώς άγνωστος στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, ο Frankie Miller, κυκλοφόρησε το 1975 το τρίτο του άλμπουμ The Rock που αν και τότε δεν γνώρισε καμία επιτυχία, ευτυχώς, αναγνωρίστηκε σαν ένα από τα σημαντικότερα blues rock άλμπουμ. Εκείνο που θα ανακαλύψετε ακούγοντας το καλό αυτό άλμπουμ, είναι η soul φωνή του. Πραγματικό χαμένο διαμάντι. Α.Ρ.
Οι Humble Pie μου άρεσαν γιατί ανεμίγνυαν στις κατάλληλες ποσότητες το blues με το rock. Κι από εκεί και πέρα, ειδικά στα πρώτα 2 άλμπουμ τους μπορούσα να βρω στα τραγούδια τους και ψυχεδελικά στοιχεία. Όμως αυτό που με τράβαγε σαν μαγνήτης ήταν η soul φωνή, η μοναδική μαύρη soul φωνή, του λευκού Άγγλου Steve Marriott, που πάντα με έκανε να ονειρεύομαι όπως «ντύνει» τα 10 τραγούδια του πρώτου δίσκου τους, Safe as Yesterday Is (1969, Νο 32 Μ.Βρετανία), αφήνοντας πίσω του την ψυχεδέλεια των Small Faces. Α, μην ξεχάσω, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης σε πολλά τραγούδια του είναι ο Peter Frampton! Α.Ρ.
Πρώτο άλμπουμ του Jeff Beck με τον δωρικό τίτλο Truth, το οποίο τον Ιούλιο του 2022 γίνεται 54 χρόνων. Αποτελείται από τα συστατικά των blues, psychedelic blues και όπως θα γράψουν οι κριτικοί της εποχής αρκετές δόσεις heavy blues/rock. Μέσα από τα 40 λεπτά της διάρκειας του, ο Beck ως βιρτουόζος κιθαρίστας, καταφέρνει και εισάγει το ακροατή στον σκληρό ήχο της rock. Όσο για την αξία του άλμπουμ, σκεφτείτε πως την χρονιά εκείνη η κυκλοφορία του συνέπεσε με τα ιστορικά άλμπουμ των Jimi Hendrix - Electric Ladyland, Cream - Wheels Of Fire, Free-Tons Of Sobs. Καθόλου τυχαίο θα έλεγε κανείς μιας και ένας νέος ήχος είχε ήδη γεννηθεί και ήταν έτοιμος να αγκαλιαστεί από το μουσικό κοινό...Keep on Rollin me Baby…Γ GK
Τίτλος παρμένος μέσα από το Twelfth Night του William Shakespeare και με το εξώφυλλο τον πίνακα του βρετανού εικονογράφου Maxwell Armfield, με τίτλο The Countryside, πιο Βρετανικό δεν γίνεται. Το Τhen Play on των Fleetwood Mac, κυκλοφορεί το 1969 και πρόκειται για τον τρίτο δίσκο των Fleetwood Mac .Στο album ξεχωρίζουν οι συνθέσεις του Peter Green ,ωστόσο ακούγοντας το είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητη η μουσική χημεία των Peter Green/ Danny Kirwan όπου στα “When you Say”, “One Sunny Day”,”Without You”και «Rattlesnake Shake» υπάρχει μια απόλυτη μουσική ισορροπία.Πρόκειται για ένα δίσκο σκοτεινό,συγχρόνως μελαγχολικό αλλά πάνω από όλα BLUES...
Επιστρέφοντας στο σήμερα, το μεγαλύτερο hard rock συγκρότημα όλων των εποχών (σ.σ. ποίοι να είναι άραγε;) διασκεύασε πρόσφατα το “Oh Well” χρωματίζοντας το με τον δικό του τρόπο αποδεικνύοντας μας πως 52 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ο δίσκος αυτός έχει την δική του θέση στο πάνθεον των πιο επιδραστικών British. Γ GK
Παραγνωρισμένοι αλλά ποιοτικοί οι Blues Band του Paul Jones (τραγούδι, φυσαρμόνικα) πρώην Manfred Mann και του κιθαρίστα Tom McGuinness, επίσης πρώην Manfred Mann. Σύγχρονο ηλεκτρικό blues με προτεινόμενα άλμπουμ τα The Official Blues Band Bootleg Album (1980), Ready (1980)και Itchy Feet (1981). Α.Ρ.
Ένα από τα μεγάλα rock σχολεία της δεκαετίας του ’60, πλάι στους Beatles, τους Rolling Stones και τους Kinks, ήταν και οι θρυλικοί Yardbirds. Συγκρότημα που ανέδειξε μεγάλους κιθαρίστες, όπως ο Eric Clapton, o Jeff Beck και ένας νεαρός, ταλαντούχος session κιθαρίστας ονόματι Jimmy Page που ήταν ο κληρονόμος του ονόματος των Yardbirds. Με εφόδιο αυτό το όνομα και την διορατικότητα του, έβαλε μπρος ένα σχέδιο για την δημιουργία ενός σχήματος, που από πολλούς θα χαρακτηριζόταν το απόλυτο rock συγκρότημα όλων των εποχών. Αρχικά προσέγγισε τον επίσης session μουσικό John Paul Jones, ένα πολυεργαλείο, κυρίως για το μπάσο αλλά και σε άλλες θέσεις, μιας και κατείχε αρκετά μουσικά όργανα. Για την θέση του τραγουδιστή επέλεξε τον ξανθό, χρυσό θεό Robert Plant, που έκανε θραύση στα τοπικά συναυλιακά κυκλώματα με κάποιους Band Of Joy, τόσο με την φωνή του όσο και με την σκηνική του παρουσία. Και μαζί με τον Plant εξασφάλισε και τον πιο χαρισματικό Άγγλο ντράμερ από την πρώτη εμφάνιση του Keith Moon, του θρυλικού John Bonham. Ξεκίνησαν διακριτικά την πορεία τους με το όνομα “The New Yardbirds”, προσπαθώντας να αποσπάσουν κάθε ώθηση δημοσιότητας που μπορούσαν, μέχρι που ο προαναφερθέντας Keith Moon (ή ο μπασίστας των Who, John Entwistle, κατά μία άλλη άποψη) τους βάφτισε με το όνομα με το οποίο θα έμεναν στην Ιστορία: Led Zeppelin. Με την βοήθεια του τεράστιου manager Peter Grant, ο Page εξασφάλισε ένα χρυσό συμβόλαιο με την Atlantic Records. Συνθετικά, χρησιμοποίησε έξυπνα διάφορα «δάνεια» από άλλους καλλιτέχνες της εποχής, σε συνδυασμό με δικές του ευρεσιτεχνίες, ιδέες και πατέντες στο στούντιο. Τον Γενάρη του 1969 οι Led Zeppelin κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους(Νο.6 Μ.Βρετανία Νο. 10 Αμερική), ενώ σήμερα θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία του rock, γενικότερα. Ήταν η φυσική και εκρηκτική εξέλιξη του βρετανικού blues που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν κάνοντας πολλούς να σκεφτούν και να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους, προκειμένου να μιλάμε σήμερα για την χρυσή εποχή του βρετανικού hard rock και του heavy metal των αρχών της δεκαετίας του ’70. Κ.Τ.
Ο Robin Trower, με το Bridge of Sighs, παρουσιάζει μια πολυπλοκότερη εκδοχή του blues rock, συνδυάζοντας τις εμφανείς επιρροές από τον Jimi Hendrix με τον προσωπικό του ήχο που είναι ιδιαίτερος και εύκολα αναγνωρίσιμος. Τις στιγμές έντασης, που νομίζεις ότι ακούς δύο κιθαρίστες να παίζουν, διαδέχονται ατμοσφαιρικές συνθέσεις που σε ταξιδεύουν με τα ατέλειωτα solo του Trower. Είναι σπάνιο φαινόμενο να εμφανίζεται ένα άλμπουμ στη μουσική σκηνή που έχει πραγματικά μοναδικό ήχο και ύφος.Θ.Τ.
Το Still got the blues του μεγάλου ιρλανδού κιθαρίστα Gary Moore αποτελεί μουσικό ορόσημο και σημαδιακό σταθμό στη πορεία και την εξέλιξη του blues-rock παγκοσμίωs. διότι περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που το καθιστούν ποιοτικό σε θαυμαστή ισορροπία με το εμπορικό. επειδή κατόρθωσε να συγκεράσει τα παραδοσιακά στοιχεία τηs blues μουσικήs με την ωμή ενέργεια και την αδρεναλίνη του καθαρόαιμου ροκ στοιχείου, χωρίs κανένα απ τα δύο να λειτουργεί ειs βάροs του άλλου. επίσηs πολύ σημαντικό θεωρώ και το γεγονόs οτι αυτόs ο δίσκοs κατόρθωσε να πείσει τουs παραδοσιακούs σκληροπυρηνικούs ροκάδεs να δουν με άλλο μάτι το γνήσιο συναίσθημα που εκπέμπει η blues μουσική, κάτι που μέχρι τότε (το 1990) αποτελούσε προνόμιο σ ένα στενό κύκλο φανατικών οπαδών τηs παραδοσιακήs αμερικάνικηs μουσικήs κουλτούραs. εκτόs του οτι ο δίσκοs περιέχει μοναδικέs κομματάρεs αναλοίωτεs στο πέρασμα του χρόνου, συμμετέχουν σ αυτό και μερικοί απ τουs κορυφαίουs μουσικούs τηs εποχήs. το θεωρώ λοιπόν ωs ένα αξιόλογο και ανεκτίμητο περιουσιακό στοιχείο, ικανό να επηρεάσει - όπωs και έγινε - πολλούs καλλιτέχνεs οι οποίοι ακολούθησαν παρόμοια μουσική κατεύθυνση - πχ. Joe Bonamassa - και διέδωσαν το είδοs στα πέρατα τηs Γηs! Σ.Τ.
Μετά τους Cream τι; Όταν φτάνεις σε ένα τέτοιο επίπεδο επιτυχίας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, είναι δύσκολο να διατηρήσεις το status σου. Ή ίσως και όχι αν είσαι ο Eric Clapton και ο Ginger Baker.Το 1969, μετά την διάλυση του συγκροτήματος τους και δίχως να χάσουν χρόνο έκαναν μεταγραφές … αεροδρομίου(!), φέρνοντας τον φοβερό Steve Winwood στα φωνητικά, από τους Traffic και τον Ric Grech, μπασίστα των Family. Η χημεία των τεσσάρων μουσικών αποτυπώθηκε στο νέο τους σχήμα, τους Blind Faith(1969, Νο1 Μ.Βρετανία,Νο1 Αμερική), που κυκλοφόρησαν το ομώνυμο τους άλμπουμ εκείνη την χρονιά. με το εξαιρετικά αμφιλεγόμενο (και διάσημο) εξώφυλλο με την ενδεκάχρονη Mariora Goschen να κρατάει ένα «φαλλικό» μοντέλο αεροσκάφους, τόσο αμφιλεγόμενο που στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε με μία απλή φωτογραφία τους. H διασκευή στο “Well All Right” του Buddy Holly και το “Can't Find My Way Home” είναι αναμφίβολα τα διασημότερα τραγούδια του άλμπουμ. Η πρώτη τους εμφάνιση στο Hyde Park του Λονδίνου, τον Ιούνιο του ’69, συγκέντρωσε πάνω από 100.000 θεατές. Σίγουρα ένα μνημειώδες άλμπουμ στο λυκόφως των ‘60s αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στους προσωπικούς καταλόγους των Clapton, Winwood, Baker και Grech.Κ.Τ.
Η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα. Και κανένα άλμπουμ (ή συγκρότημα) δεν αποτελεί καλύτερο τεκμήριο αυτού του αποφθέγματος από το Fire And Water(1970)και τους Free. Με την βάφτιση τους από τον μεγάλο Alexis Korner και τις ευλογίες του Chris Blackwell, τότε αφεντικού της Island Records, άνοιξε ο δρόμος για την ανάδειξη ενός από τα πιο λαμπρά σχήματα στην ιστορία του βρετανικού blues. Στο ζενίθ της καριέρας τους, αυτή η τρίτη κυκλοφορία τους ήταν (και παραμένει) μέσα στα απόλυτα άλμπουμ του βρετανικού hard rockin’ blues, με τον frontman Paul Rodgers να παραδίδει μαθήματα φωνητικών σε τραγουδιστές όπως οι David Coverdale, Lou Gramm και Joe Lynn Turner μεταξύ άλλων, δημιουργώντας σχολή, ενώ ο Paul Kossoff στην κιθάρα να διδάσκει vibrato και οικονομία στο παίξιμο, παρέα με το εξίσου στιβαρό rhythm section των Andy Fraser στο μπάσο να τον συμπληρώνει τέλεια και τον Simon Kirke να ολοκληρώνει υποδειγματικά το σύνολο. Όσο για τα τραγούδια, εδώ έχουμε έναν από τους μεγαλύτερους rock ύμνους στο “All Right Now”. Και αν και αυτό δεν είναι αρκετό, μία ακρόαση του “Mr. Big” και του ομώνυμου τραγουδιού θα σας πείσει για την αξία του αξεπέραστου “Fire And Water”. Ένα διαμάντι στο στέμμα της παγκόσμιας rock δισκογραφίας.Κ.Τ.
Βρισκόμαστε στο 1965 και η βρετανική νεολαία έχει αρχίσει να ανακαλύπτει τους Αμερικάνους bluesmen. Οι Phil May τραγούδι, Dick Taylor και Brian Pendleton κιθάρα, John Stax μπάσο και οι ντράμερς Viv Prince και Bobby Graham, ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, των νέων που τους τράβηξαν τα blues σαν μαγνήτης. Το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των Pretty Things(1965,No 6 M.Bρετανία) είναι γεμάτο διασκευές, γνωστών κι άγνωστων Blues standards που άνοιξαν το δρόμο στις επόμενες γενιές. Α.Ρ.
Οι Savoy Brown έχουν μια σειρά καλών blues άλμπουμ, τα οποία διεδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του βρετανικού Blues Rock. Το Looking In (1970, Νο 50 Ν.Βρετανία, Νο 39 Αμερική) είναι μια από τις καλύτερες προσπάθειες τους, με τους Kim Simmonds και Lonesome Dave Peverett (τον επόμενο χρόνο σχημάτισε τους Foghat), κάνουν πολύ καλή δουλειά. Βαρύς blues rock ήχος που θα αρέσει ακόμα και σε αυτούς που δεν τα πάνε καλά με το blues.Α.Ρ.
Η πρώτη περίοδος των Fleetwood Mac(1968-1969) χαρακτηρίστηκε από την συμμετοχή τους στη γέννηση κι άνθηση του Βρετανικού blues και βέβαια από το παίξιμο του Peter Green. To ομότιτλο πρώτο άλμπουμ τους (1968, No 4 Μ.Βρετανία, Νο 198 Αμερική) έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που το έκαναν φωτεινό σηματοδότη στους νεαρούς που έψαχναν το νέο ήχο. Τέσσερεις γερές διασκευές ("Hellhound on My Trail", "Shake Your Moneymaker", "No Place to Go"και "Got to Move"), μαζί με 6 πρωτότυπες συνθέσεις, απαρτίζουν ένα από τα καλύτερα Βρετανικά Blues Άλμπουμ. Μπορεί στο Σικάγο και στο Μισισίπη να χτύπαγε η καρδιά του Blues αλλά είμαι σίγουρος ότι όταν άκουσαν αυτό το δίσκο, έψαξαν στο χάρτη να δουν που πέφτει το Λονδίνο. Κι αυτό “I Love Another Woman” τι όμορφο που είναι! Α.Ρ.
Με οδηγό το "Better by You, Better than Me" που το μάθαμε από την εκτέλεση των Judas Priest, το Spooky Tooth II, μπορεί εύκολα να ακουστεί ακόμα κι από το σημερινό κοινό που θέλει να μυηθεί στην υπέροχη μουσική του Κλασικού Rock. Στρυμωγμένοι μεταξύ Led Zeppelin, Humble Pie και Savoy Brown, οι Spooky Tooth δεν κατάφεραν να ανταμειφθούν εμπορικά για τις προσπάθειές τους και ας ηχούσαν τόσο βαριά τα πλήκτρα των Mike Harrison και Gary Wright. Α.Ρ.
Το A space in Time είναι διαφορετικό από τα άλλα albums των Ten Yeas After καθώς είναι ελαφρώς προσανατολισμένο προς το prog, αλλά και προσιτό σε όλα τα γούστα, έχοντας τη βάση του στο blues rock, το psychedelic rock και το folk rock. Πλουραλισμός χωρίς να χάνεται η συνοχή, με τα αρκετά απαλά και εκλεπτυσμένα τραγούδια να υπερβαίνουν το τραχύ blues rock. Ήχος προσεκτικά δομημένος και καθαρός, με το ηχόχρωμα της κιθάρας του Alvin Lee να κυριαρχεί. Θ.Τ.
Ο εις εκ των δύο Πατριαρχών του Βρετανικού Blues, Alexis Korner δικαιούται με τοι παραπάνω να δει ένα δίσκο του σε αυτό το αφιέρωμα. Κι αυτός ο δίσκος είναι το δεύτερο άλμπουμ του R&B from the Marquee (1962) όπου μαζί του παίζουν και οι Cyril Davies τραγούδι, φυσαρμόνικα, Dick Heckstall-Smith σαξόφωνο, Keith Scott πιάνο, Spike Heatley ακουστικό μπάσο, Graham Burbidge ντραμς και Long John Baldry τραγούδι. Α.Ρ.
Σε μια εποχή, που η Βρετανική νεολαία έψαχνε το ξεχωριστό, ο Graham Bond, συνδύασε το R&B με τη jazz fusion και συνεργάστηκε με μουσικούς που εξελίχθηκαν σε …τέρατα!
Το συγκρότημα του, οι Graham Bond Organisation μπορεί να μην έκανε τις επιτυχίες, αλλά άφησαν εποχή καθώς ήταν από τα πρωτοπόρα συγκροτήματα του. Μέλη τους, ήταν δύο νεαροί που σε λίγα χρόνια θα γινόντουσαν ξακουστοί, ο κοκκινοτρίχης ντράμερ Ginger Baker και ο Σκοτσέζος μπασίστας/τραγουδιστής Jack Bruce καθώς κι ο σαξοφωνίστας Dick Heckstall-Smith που το 1968 έγινε μέλος των Colosseum, ενώ κιθαρίστας ήταν ο άγνωστος John McLaughlin ο οποίος έκανε μεγάλη καριέρα σαν μέλος των Mahavishnu Orchestra και φυσικά ο Graham Bond που έπαιξε πλήκτρα και τραγουδούσε. Το The Sound of 65 (1965) ήταν το πρώτο άλμπουμ τους και ενδεικτικό της πρώιμης χρήσης του Hammond. Α.Ρ.
Εχουν περάσει τρία χρόνια απ τη διάλυση των Taste, και ο σπουδαίοs Ιρλανδόs κιθαρίσταs Rory Gallagher κυκλοφορεί το τέταρτο studio album του Tattoo τον Αύγουστο του 1973 απ την εταιρία Polydor. o αγαπημένοs καλλιτέχνης μαs έχει δώσει ήδη δείγματα τηs δουλειάs του και του μουσικού ύφουs του, και μ αυτό το δίσκο έρχεται σαν φυσική συνέχεια του Blueprint που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά. διατηρεί τιs παραδοσιακέs blues rock φόρμεs άλλοτε σε αργό τέμπο και άλλοτε σε πιό δυναμικούs ρυθμούs εμπλουτίζονταs τιs συνθέσειs του με το άμεσα αναγνωρίσιμο κιθαριστικό του στυλ με κλασσικά riffs αλλά και εμπνευσμένα solo που φέρουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα του αείμνηστου δημιουργού.. και βγάζουν μάτι οτι είναι "αυτόs" από "ένα εκατομμύριο μίλια μακρυά", όπωs ονομάζεται και το προτελευταίο επτάλεπτο κομμάτι του δίσκου, στο οποίο συνυπάρχουν αρμονικά δεμένα με το μπλούζ θέμα και τα πλήκτρα του Lou Martin, ο οποίοs διατηρείται στη μπάντα του Rory μέχρι και το "Calling card". Ο πρώτοs δυναμίτηs "Tattoo'd lady" μαs προιδεάζει για τη συνέχεια, ενώ το shuffle boogie "Cradle rock" μαs ταξιδεύει νοερά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο southern rock του αμερικάνικου Νότου. ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη σημαδιακή εισαγωγή του "They don't make them like you anymore" με τιs πενιέs απ το μπουζούκι του Χιώτη, ή κάποια ρέπλικα, αποτίονταs φόρο τιμήs στον κορυφαίο Ελληνα οργανοπαίκτη, που λέγεται οτι ο Rory θαύμαζε απεριόριστα.. υπάρχει ολόκληρη Ιστορία πάνω σ αυτό το θέμα, και έχει γραφτεί ειδικό άρθρο στον Rockmachine.gr Η μπλούζ ψυχή του Rory με την καταιγιστική ροκ ενέργειά του, τιs κέλτικεs καταβολέs του, τιs folk ευαισθησίεs του και τιs αμερικανογενείs blues επιρροέs του, συνδυάστηκαν ιδανικά σ αυτό το δίσκο και μαs παρέδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο διαχρονικό μουσικό αποτέλεσμα! Σ.Τ.
Οι Yardbirds, τα λευκά αγόρια του Βρετανικού Blues, είχαν ήδη κυκλοφορήσει ένα live(!) άλμπουμ το 1964 και το όνομά τους ήταν γνωστό στο κοινό. Το For Your Love(1965, Νο 96 Αμερική) είναι ένα σαφέστατο δείγμα Βρετανικού Blues όπου στα κομμάτια του συμμετέχουν (σε διαφορετικά) οι Eric Clapton κι ο αντικαταστάτης του Jeff Beck. Με αιχμή τη μεγάλη επιτυχία τους, For Your Love, σύνθεση του 18χρονου(!)Graham Gouldman (μετέπειτα μπασίστα των 10cc και Wax), το άλμπουμ είναι γεμάτο από τις ανησυχίες των νεαρών Βρετανών, ανησυχίες που τους έγραψαν στο Πάνθεον του Blues. Α.Ρ.
Δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο μοναδικών studio άλμπουμ των Taste και το κριτήριο επιλογής μου ήταν ότι ο συναισθηματικός μου δεσμός με το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ (1969). Άσε που τα «Blister on the Moon", "Sugar Mama" και"Born on the Wrong Side of Time", παραμένουν αξεπέραστα. Ακούγεται δυνατά, πίνοντας μπύρα! Α.Ρ.
To Thank Christ for the Bomb (1970, Νο9 Μ.Βρετανία) ήταν το τρίτο studio άλμπουμ των Βρετανών Groundhogs, και το πρώτο που σημείωσε εμπορική επιτυχία. Στα credits βρίσκουμε το όνομα του άγνωστου τότε Martin Birch να κάνει την ηχοληψία. Κυκλοφόρησε σε μια εποχή που το Βρετανικό blues είχε αρχίσει να υποχωρεί αλλά κατάφερε να πλαστικοποιηθεί, χάρις στο παίξιμο του κιθαρίστα Tony McPhee αλλά και στους αντιπολεμικούς στίχους του. Με ένα σχετικά σκληρό ήχο, που σε πολλά κομμάτια μου θυμίζουν Budgie, το Thank Christ for the Bomb, είναι αρκετά διαφοροποιημένο από τα κλασικά άλμπουμ αυτού του αφιερώματος. Α.Ρ.
Το Σεπτέμβριο του 1976 οι Άγγλοι Dr. Feelgood κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα live blues άλμπουμ όλων των εποχών, το Stupidity (Νο1 Μ.Βρετανία). Αν και οι ειδήμονες, τους καταχωρούν στο λήμμα(!) pub rock band (μουσικό είδος που υπάρχει μόνο στη Μ.Βρετανία), οι Dr. Feelgood παίζουν ένα σύγχρονο αδυσώπητo, blues rock γεμάτο ενέργεια. Χωρίς overdubs και με μια μοναδική χημεία μεταξύ του κιθαρίστα Wilko Johnson και του τραγουδιστή Lee Brilleaux (έφυγε από τη ζωή το 1994), το Stupidity σε οδηγεί στο bar για μόνιμο ανεφοδιασμό. Α.Ρ.
Γιατί σάς κάνει εντύπωση; Τα πρώτα 4 άλμπουμ των Whitesnake είχαν πληθώρα rhythm blues στοιχείων κι ένας λόγος που μου άρεσε αυτή η περίοδος τους ήταν ακριβώς αυτό το στοιχείο. Εξ άλλου πολλά βρετανικά συγκροτήματα των μέσων της δεκαετίας του 70, είχαν αναμείξει στοιχεία από το rhythm blues, με τους Whitesnake να έχουν ένα παρά πάνω λόγο λόγω της φωνής του Coverdale που βοηθούσε. Ακούστε το Walking in the Shadow of the Blues και δίπλα σε αυτά τα Love Hunter, Long Way from Home, ακόμα και το Rock 'n' Roll Women και θα με καταλάβαιτε. Α.Ρ.
Το The Angry Young Them (1965, συναντάται και σαν...σκέτο Them) ήταν το πρώτο άλμπουμ των Ιρλανδών Them κι ένα από αυτά που συμμετείχαν στην περίφημη British Invention. Τότε η λογική του άλμπουμ δεν ήταν προτεραιότητα και η όλη δυναμική εταιρείας και καλλιτέχνη, έπεφτε στο single, που καθόριζε την επιτυχία του. Έχοντας ήδη δύο μεγάλες επιτυχίες στους μικρούς δίσκους (single) με τα "Here Comes the Night" και "Baby, Please Don't Go", οι Them με τραγουδιστή τον Van Morrison και οργανίστα τον Pete Bardens (μετέπειτα Camel) είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα του λευκού R&B, που ζήλευαν οι Rolling Stones και Animals. Α.Ρ.
Έχοντας συμμετάσχει στο πρώτο άλμπουμ των Jethro Tull κι έχοντας αποχωρήσει διαφωνώντας με τη γραμμή που θα ακολουθούσε το συγκρότημα, ο κιθαρίστας Mick Abrahams, σχημάτισε τους Blodwyn Pig, ένα καλό παλιοροκάδικο blues-rock συγκρότημα που μπορεί να μην γνώρισε την καταξίωση και επιτυχία του προτέρου συγκροτήματος αλλά άφησαν πίσω τους το καλό Ahead Rings Out. Έχοντας μέσα του όλη την Blues ενέργεια που δεν μπόρεσε να εκτονώσει στους Jethro Tull, o Abrahams και oι Blodwyn Pig, παρουσιάζουν ένα άλμπουμ που θα αρέσει σε κάθε παλιοροκά. Α.Ρ.
“I’m not sure I should say it, but they’re a blues cover band, that’s sort of what the Stones are», έλεγε το καλοκαίρι του 2021, στο The New Yorker ο Paul McCartney όταν ρωτήθηκε για τους Rolling Stones. Μα και βέβαια ήταν (και παραμένουν ακόμα) ένα blues band αλλά σίγουρα όχι cover. Tο πρώτο ιστορικό άλμπουμ τους με τίτλο The Rolling Stones(1964, Νο1 Μ.Βρετανία,Νο11 Αμερική)περιέχει 11(!) διασκευές κι ένα δικό τους τραγούδι (“Tell me”, σύνθεση των Jagger/Richards). Ακούστε δυνατά τη δίψα των 5 πανάσχημων Άγγλων να παίξουν τα τραγούδια των ειδώλων τους. Α.Ρ.
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Σωτήρης Τσιάπης
Θόδωρος Τερζόπουλος
Κώστας Τσιρανίδης (σε θυμήθηκα!)
Δημήτρης Τσουγκράνης
Γιώργος GK
16/1/22
Καλό το αφιέρωμά σας στους καλύτερους δίσκους του BRITISH BLUES ROCK.
ΑπάντησηΔιαγραφήNoμίζω ότι δεν αναφερθήκατε στους CLIMAX BLUES BAND.
Επίσης προτείνω να κάνετε ένα αφιέρωμα με τους καλύτερους δίσκους του USA BLUES ROCK αλλά και κάποιο αφιέρωμα σε πιο σύγχρονες περιόδους του blues rock, το οποίο θεωρώ από τα ποιοτικότερα είδη της rock μουσικής.
Με εκτίμηση
Γιώργος
Κατ αρχάς σε ευχαριστώ πολύ που διαβάζεις τον Rockmachine.gr κι ακόμα περισσότερο που μπαίνεις στον κόπο να επικοινωνήσεις μαζί μας. Η απόφαση τού να μην μπει άλμπουμ των Climax Blues Band σε αυτό το αφιέρωμα ήταν δική μου, αφού δεν τους θεωρώ blues και καθόλου στην ίδια διάσταση των νεώτερων σχημάτων τύπου Blues Band, Dr. Feelgood και Taste. Αντίθετα, τους βρίσκω πολύ funky κι η μεγαλύτερη επιτυχία τους "Couldn't Get It Right" είναι πολύ ωραίο funky τραγούδι. Για του λόγου του αληθές, τους είχα συμπεριλάβει,μάλιστα είχα γράψει και το σχετικό κειμενάκι αλλά πριν το ανεβάσω, το διέγραψα!!! Γράφοντας αυτές τις γραμμές, πρόσεξα ότι το εξώφυλλο του δίσκου τους Plays On υπάρχει στο κολλάζ φωτογραφιών!!!
Διαγραφή