BLUE OYSTER CULT:THE THINKING MΑN'S METAL BAND (1980-1988) Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η δεκαετία του 70 χαρακτήρισε αλλά και χαρακτηρίστηκε από τους Blue Oyster Cult. Οι πρώην Soft White Underbelly, με μερικές αλλαγές, εξελίχθηκαν στο μεγάλο hard συγκρότημα που γνωρίσαμε με τα 4 πρώτα ιστορικά άλμπουμ του (Blue Öyster Cult 1972, Tyranny and Mutation 1973, Secret Treaties 1974 και Agents of Fortune 1976}που διαμόρφωσαν τον ήχο του hard rock, που μετουσιώθηκε στο heavy metal.  Οι στίχοι και τα μεταφυσικά θέματα με τα οποία ασχολιόντουσαν, τους έφερναν πάντα να είναι ένα βήμα μπροστά από τα άλλα συγκροτήματα, χαρακτηρίζοντας τους «the thinking metal band”, έχοντας την κλασική σύνθεση των Eric Bloom κιθάρες, τραγούδι, Donald "Buck Dharma" Roeser κιθάρες, τραγούδι, Allen Lanier πλήκτρα και τα αδέλφια Joe Bouchard μπάσο και Albert Bouchard ντραμς. Στο σημερινό άρθρο, θα διαβάσετε την ιστορία του μεγάλου αμερικάνικου συγκροτήματος όπως αυτή εξελίχθηκε τη δεκαετία του 80, φθάνοντας έως και την κυκλοφορία του καλού άλμπουμ τους Imaginos, με το οποίο έκλεισε η πετυχημένη καριέρα τους για αυτήν τουλάχιστον την περίοδο. Η δεκαετία του 80 έκλεισε για το συγκρότημα με την κυκλοφορία του Mirrors (1979) και άνοιξε με το Cultösaurus Erectus (1980, Νο 34 Αμερική, Νο12 Μ.Βρετανία) όπου προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον γυαλισμένο ήχο του Mirrors και να επιστρέψουν στον παλαιότερο σκληρότερο, με το εξώφυλλο να επιμελείται ο Richard Clifton-Dey και να είναι μέρος μιας ολόκληρης ζωγραφιάς που έχει τίτλο Behemoth's World.
Προσλαμβάνουν για παραγωγό τον Martin Birch (Deep Purple, Fleetwood Mac, Black Sabbath, Iron Maiden), που είχε δείξει ότι μπορούσε να τους βοηθήσει σε αυτή την αλλαγή. »Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά στο studio καθώς ο Birch είχε μεγάλή εμπειρία σαν ηχολήπτης σε live. To τελικό αποτέλεσμα μας είχε ικανοποιήσει» λέει ο Dharma. Το παράδοξο ήταν ότι ο επί 12 χρόνια συνεργάτης τους Sandy Pearlman, ανέλαβε το management των Black Sabbath οι οποίοι είχαν καινούργιο τραγουδιστή, τον Ronnie James Dio και καινούργιο δίσκο, το Heaven and Hell με παραγωγό τον…Martin Birch. Τα δύο μεγάλα συγκροτήματα βγήκαν κοινή περιοδεία στην Αμερική με τίτλο Black and Blue tour.

Μια περιοδεία που διήρκεσε περί τους 4 μήνες και δεν κύλησε τόσο ομαλά όσο θα ήθελαν! Ο Dharma θεωρεί ότι όλη η αρνητική ενεργεία και τα παράπονα προερχόντουσαν από την πλευρά των Black Sabbath και δεν είχε να κάνει με το οικονομικό. «Κανείς μας δεν είχε καταλάβει γιατί υπήρχαν αυτά τα παράπονα καθώς εμείς δεν δημιουργήσαμε κανένα πρόβλημα. Πιθανολογώ ότι ένας λόγος να είναι η παρουσία του Pearlman που πάντα είχε καλές σχέσεις μαζί μας κι ίσως αυτό δημιουργούσε ζήλια στους Sabs” λέει ο Dharma. Αφήνοντας πίσω τους τις όποιες κακές στιγμές της Black and Blue tour, το συγκρότημα ετοιμάστηκε να μπει στο studio για τον επόμενο δίσκο του που ήταν το Fire of Unknown Origin (1981, Νο 24 Αμερική, Νο 29 Μ.Βρετανία) και πάλι με παραγωγό τον Martin Birch. “Είχαμε μείνει πολύ ικανοποιημένοι από τη δουλειά του στο Cultösaurus Erectus, που δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξανά συνεργαστούμε μαζί του» λέει ο Dharma. “Βέβαια υπήρξαν αρκετές διαφωνίες μεταξύ μας όπως όταν ο Bloom άκουσε ένα σόλο μου και δεν του άρεσε αλλά η αντίδραση του Birch ήταν απότομη και δεν άφησε περιθώριο αμφισβήτησης, λέγοντας του «Έτσι πρέπει να είναι κι έτσι θα μείνει, του είπε. Αυτός ήταν ο Birch και σε όποιον άρεσε». Ο ήχος του Fire of Unknown Origin έχει εμπλουτιστεί με πλήκτρα και γενικά το άλμπουμ έχει πολλά καλά τραγούδια όπως το εντυπωσιακό "Joan Crawford" με την πανέμορφη εισαγωγή στο πιάνο. Πριν προχωρήσω στο θέμα των στίχων του τραγουδιού, να θυμίσω ότι η Joan Crawford (κανονικό όνομα Lucille Fay LeSueur, 1904 – 1977) ήταν μια από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του Hollywood και για πολλούς η απόλυτη star!

Ξεκίνησε την καριέρα της σαν χορεύτρια για να έλθει στο Broadway όπου και πάλι ασχολήθηκε με το χορό σε θεατρικές παραστάσεις. Την πρώτη εμφάνισή της την πραγματοποίησε στην ταινία Lady of the Night (1925)με το πραγματικό της όνομα. Η καριέρα της απογειώθηκε με τις ταινίες The Unknown (1927), Across to Singapore (1928), Our Dancing Daughters (1928), Montana Moon (1930), Our Blushing Brides (1930), Paid (1930), Dance, Fools, Dance (1931), Dancing Lady (1933) όπου στις περισσότερες έκανε και χορευτικά, ενώ κάποιες από αυτές ήταν βωβές. Η τελευταία ταινία που γύρισε ήταν το Torch Song (1953). Ειδικά τη δεκαετία 1920-1930 ήταν η δημοφιλέστερη ηθοποιός της εποχής της, μια από τις ομορφότερες γυναίκες και διαβόητη για τους ρόλους κακιάς, που συνήθως ενσάρκωνε. Από ότι φαίνεται όμως και η προσωπική της ζωή δεν απείχε ιδιαίτερα. Στο βιβλίο Mommie Dearest, που έγραψε η υιοθετημένη κόρη της Christina (το όνομά της ακούγεται στο τραγούδι), αναφέρεται ότι η Joan Crawford βασάνιζε και γενικότερα κακοποιούσε τα παιδιά της. Το βιβλίο έγινε best seller στην Αμερική και γυρίστηκε ταινία με πρωταγωνίστρια την Faye Dunaway(1981).
Το τραγούδι έχει για υπότιτλο την έκφραση"Joan Crawford Has Risen From The Grave" και είναι γεμάτο ακατανόητους στίχους με αποκορύφωμα στη μέση του τραγουδιού όπου επικρατεί ένα μουσικό χάος περιγράφοντας  σκηνές  βανδαλισμού και αναρχίας στην πόλη με την αστυνομία αδύναμη να επέμβει. Στη συνέχεια ακούγεται μια ανδρική φωνή να λέει  "Christina" και η Crawford υποτίθεται ότι επιστρέφει στη ζωή από τη χώρα των νεκρών.
Τραγούδι προς τραγούδι, το άλμπουμ παίρνει μεγαλύτερη διάσταση με τους Sandy Pearlman, Richard Meltzer, Patti Smith και Michael Moorcock να συμβάλλουν στιχουργικά. Μπορεί το single"Burning for You" να θεωρήθηκε εμπορικό από τους die hard fans αλλά βοήθησε το άλμπουμ να ξεπεράσει τα 500.000 αντίτυπα για να έλθει το καθηλωτικό «Veteran of the psychic wars», ένα σπουδαίο ψυχεδελικό κομμάτι, σύνθεση του Eric Bloom κι οι στίχοι είναι του Άγγλου συγγραφέα Michael Moorcock. Το τραγούδι έγινε πιο γνωστό χάρη στη συμμετοχή του στην ταινία κινουμένων σχεδίων Heavy Metal.

 
Η αρχική ιδέα, ήταν οι Blue Oyster Cult να γράψουν ολόκληρο το soundtrack της ταινίας. Είχαν ετοιμάσει 3-4 κομμάτια, άλλα τελικά οι παράγωγοι αποφάσισαν να κάνουν soundtrack με κομμάτια διαφόρων συγκροτημάτων και κράτησαν μόνο αυτό το κομμάτι από τους BOC, το οποίο δεν είχε γραφτεί για την ταινία! Τα υπόλοιπα (πχ. "Ηeavy Metal : the Black and the Silver") μπήκαν στο Fire of Unknown Origin. H φράση στους στίχους  "...veteran of a Thousand Psychic Wars" ακούγεται στο τραγούδι των Hawkwind, "Standing at the Edge" (από το άλμπουμ τους Warrior on the Edge of Time-1975).Να σημειώσω ότι το κομμάτι δεν κυκλοφόρησε σε single αλλά συγκαταλέγεται στα μεγάλα τραγούδια τους!

Το συγκρότημα βρισκόταν στο ζενίθ της δόξας τους και προσκαλείται να παίξει στο Monsters of Rock του 1981, μαζί με τους AC/DC, Whitesnake, Slade και Blackfoot! Μόνο λίγες ημέρες πριν την εμφάνισή τους, ο Albert Bouchard αρχίζει να δημιουργεί κάποια προβλήματα και τελικά να αποχωρεί, με το συγκρότημα να τον αντικαθιστά με τον τεχνικό τυμπάνων, Rick Downey με τον οποίο εμφανίστηκαν στο Monsters of Rock αλλά και σε ολόκληρη την περιοδεία. Ο Dharma ακόμα θυμάται την κακή εμπειρία που είχαν εξ αιτίας της συμπεριφοράς των AC/DC που τους δημιούργησαν πρόβλημα στον ήχο αλλά και συντόμευσαν την εμφάνισή τους. Χρονικά, η εμφάνιση τους στο Monsters of Rock, συνέπεσε με τη σταδιακή τους παρακμή, παρ όλη την κυκλοφορία του (πολύ) καλού Extraterrestrial Live (1982) που περιείχε αποσπάσματα από την Black and Blue tour. To Revölution by Night (1983, Νο 93 Αμερική, Νο95 Μ.Βρετανία) είχε πολλά στοιχεία της καινούργιας rock μουσικής όπως αυτή αναπτυσσόταν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80. Ήταν το πρώτο άλμπουμ χωρίς το ιδρυτικό μέλος Albert Bouchard στα ντραμς που είχε ήδη αντικατασταθεί από τον Rick Downey. Η εμπορική αποτυχία του single "Shooting Shark" (στίχοι της Patti Smith) έπαιξε σημαντικό στη γενική αποτυχία του άλμπουμ, που οι πωλήσεις του δεν ξεπέρασαν το 500.000 αντίτυπα. Το ίδιο συνέβη και με το πολύ καλό "Take Me Away" (σύνθεση των Bloom, Aldo Nova), τραγούδια που παίχτηκαν με το παραπάνω από τους rock σταθμούς αλλά δεν έκαναν γκέλα στους fans.

Οι die hard fans τους, το έχουν…ξεχάσει, μη δεχόμενοι την σύμπλευση του ήχου τους με το rock όπως μεταμορφωνόταν τη δεκαετία του 80. Οι αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν μια μεταβατική εποχή, με το ΜTV να ορίζει τι θα γίνει επιτυχία και τι όχι και οι BOC έπρεπε να προσαρμοστούν. Προσωπικά θεωρώ το υλικό του Revolution By Night, καλό με τα "Take Me Away" και “Shooting Shark” να αποτελούν την κορυφή του παγόβουνο(σ.σ. όπερ μεταφράζεται σε αυτό που ήθελε να ακούσει η μάζα εκείνη την εποχή), με το "Shadow of California" να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους, αντάξιο του παρελθόντος τους! Οι απογοητευτικές πωλήσεις του άλμπουμ, σκόρπισαν μαύρα σύννεφα στα μέλη ενώ λίγο αργότερα ο  Downey αποχώρησε για να επιστρέψει(!) ο Albert Bouchard, παίρνοντας μέρος στην περιοδεία η οποία ονομάστηκε The Albert Returns tour. Το 1985 έχουμε την αποχώρησης ενός ακόμα βασικού μέλους, του οργανίστα Alan Lanier ο οποίος πολύ καιρό παραπονιόταν για προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Έφυγε από τη ζωή το 2013 σε ηλικία 67 ετών. Τον αντικατέστησε ο Tommy Zvoncheck (Clarence Clemons, Public Image Ltd) με τον Jimmy Wilcox να κάθεται πίσω από τα ντραμς και το καλοκαίρι του 1985 με παραγωγό τον Sandy Pearlman, ξεκινούν τις ηχογραφήσεις του πιο απογοητευτικού τους άλμπουμ Club Ninja (1986, Νο 63 Αμερική).

Η επιστροφή του Sandy Pearlman είχε δουλέψει στο μυαλό τους σαν την επιστροφή στον κλασικό ήχο τους, μόνο που δεν είχαν υπολογίσει ότι τώρα πια βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 80 και ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ απ΄όσα έκαναν πριν 10 χρόνια ήταν…πριν 10 χρόνια. Εκείνο που παραδέχονται οι Bloom και Dharma είναι ότι τα δικά τους τραγούδια δεν ήταν πολλά και καλά κι έτσι στράφηκαν σε εξωτερικούς συνεργάτες όπως τον Bob Halligan Jr (διάβασε στα Trivia σε ποιούς έχει δώσει τραγούδια του), Jim Carroll κ.α.. Το άλμπουμ, εκτός κλίματος μουσικής των BOC πούλησε μόνο 175.000, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη εμπορική αποτυχία τους, έστω και αν το "Dancin' in the Ruins" παίχτηκε από το παντοδύναμο τότε MTV και το "When the War Comes" είχε μια εισαγωγή από τον ραδιοφωνικό παραγωγό Howard Stern.

Με την έναρξη της περιοδείας, αποχώρησε ακόμα ένα αρχικό μέλος, ο μπασίστας Joe Bouchard και τον αντικατέστησε ο Joe Rogers με τις μεταξύ τους συζητήσεις να πυκνώνουν κατά πόσο θα ήταν καλό να κάνουν ένα διάλειμμα. Το διάλειμμα κράτησε κάτι παρά πάνω από 2 χρόνια καθώς άρχισαν να δουλεύουν το Imaginos, που ήταν ένα προσωπικό άλμπουμ του ντράμερ του συγκροτήματος Albert Bouchard και του Sandy Pearlman. Να θυμίσω ότι ο Bouchard είχε απολυθεί από το συγκρότημα το 1981 και παρουσίασε στη CBS υλικό για 3 διπλά(!) άλμπουμ που φυσικά η ιδέα απορρίφθηκε και του πρότειναν να τα ξανά βρει με το παλιό του συγκρότημα. Ελλείψη υλικού, οι Blue Οyster Cult δέχτηκαν να δουλέψουν το υλικό που θα κυκλοφορούσε ένα μονό άλμπουμ και τοι στίχοι βασιζόντουσαν σε φανταστικά κι αποκρυφιστικά θέματα, ποιημάτων που έγραψε ο Pearlman τη δεκαετία του ’60 με τον υπότιτλο του άλμπουμ να είναι πολύ χαρακτηριστικός: "a bedtime story for the children of the damned",  συνδυάζοντας το φανταστικό με το πραγματικό, αφού χρονικά η ιστορία τοποθετείται στο τέλος του 19ου αιώνα, αρχές 20ου στην περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στη Γη εμφανίζεται ένας εξωγήινος!

Συνέντευξη με τον Buck Dharma

Η κυκλοφορία του έγινε τον Ιούλιο του 1988 και εμπορικά απέτυχε, αφού σταμάτησε στο Νο122 του αμερικάνικου chart. Το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών έχει αναλάβει ο Albert Bouchard με τους Bloom και Dharma να ερμηνεύουν λιγότερα τραγούδια και να προσθέτουν κάποιες καινούργιες συνθέσεις σε αυτές των Bouchard/Pearlman. Τέλος, υπάρχουν και 2 τραγούδια τους από τη δεκαετία του 70 ξανά δουλεμένα, τα "Astronomy"και “Blue Oyster Cult”. Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν οι Aldo Nova και Joe Satriani ενώ η Columbia χρηματοδότησε το …εγχείρημα. Παρ΄όλα αυτά, σύμφωνα με τον Bloom δεν το βοήθησε όσο θα έπρεπε με διαφήμισες και γενικά promo κι έτσι η εμπορική αποτυχία του ήλθε μοιραία. Πάντως παρ’ όλη την εμπορική αποτυχία του, το Imaginos θεωρείται σαν ένα από τα καλά άλμπουμ του μεγάλου συγκροτήματος κι  ήταν το τελευταίο άλμπουμ τους για τη Columbia, αφού οδήγησε το συγκρότημα σε μια 10 αποχή από τη δισκογραφία, αλλά σε μια σταθερή διάθεση για περιοδείες, διάθεση που τους έφερε και στη χώρα μας 3 φορές. Ακολούθησαν τα άλμπουμ Heaven Forbid, (1998), Curse of the Hidden Mirror (2001) και  The Symbol Remains (2020) που όσο καλά και να ήταν δεν προσέθεσαν τίποτε στην μεγάλη καριέρα τους!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ IMAGINOS

Tο δημιουργικό του εξώφυλλου ανέλαβε η CBS Records κι ο art director Arnold Levine και βασίζεται σε μια φωτογραφία του Cliff House, ενός μεγαλοπρεπούς και μάλλον τρομακτικού βικτωριανού οικήματος στο γκρεμό ενός βράχου που υπήρχε στην Ocean Beach της Καλιφόρνια. Το οικοδόμημα καταστράφηκε από φωτιά το 1907. Οι φωτογραφίες δίπλα είναι άκρως επεξηγηματικές!
Η φωτογραφία του οπισθόφυλλου παρουσιάζει μία παραλία κι έχει χρωματιστεί έτσι ώστε να δείχνει ότι είναι συνέχεια του εμπροσθόφυλλου. Στην πραγματικότητα είναι εντελώς ξένη παραλία.
Οι φωτογραφίες του εσώφυλλου ανήκουν στον Simon Marsden και απεικονίζουν το Duntrune Castle στο Argyllshire στη Σκοτία!
Πριν ο Arnold Levine αναλάβει το εξώφυλλο, η εικονογράφηση είχε ανατεθεί στον  Greg Scott που είχε σχεδιάσει 3 εξώφυλλα του συγκροτήματος. Τα Fire of Unknown Origin, Extraterrestrial Live και The Revolution by Night. Η δουλειά του είχε ξεκινήσει από το 1984 (δηλ 4 χρόνια πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ) όταν ακόμα η πληροφόρηση που του είχε δοθεί ήταν ότι το άλμπουμ θα ήταν διπλό. Φυσικό ήταν να έχει κάνει πολύ δουλειά, (εξώφυλλο, οπισθόφυλλο, εσωτερικά του εξώφυλλου και  τα ένθετα). Τελικά τίποτε από αυτά δεν είδε το φως της δημοσιότητας αφού ανέθεσαν το εξώφυλλο στον Levine!

ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο παραπάνω κολάζ, υπάρχουν στο δεξί μέρος αποσπάσματα από εφημερίδες και στο αριστερό, με το μπλε φόνto, συνέντευξη από το Metal Hammer.

Τότε δέχτηκαν μια πρόταση από τη χώρα μας για 2 συναυλίες το καλοκαίρι του 1987 εμφανίζονται στις 8 και 9 Ιουλίου στο γήπεδο της Λ.Αλεξάνδρας με τον Alan Lanier στα πλήκτρα που έχει επιστρέψει τον Ron Riddle στα ντραμ και τον Eric Bloom να εμφανίζεται στη σκηνή του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με Harley Davidson και να βάζει το μικρόφωνο στην εξάτμιση. Παρ όλο που υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία για να τους δούμε, τα επεισόδια με τα ΜΑΤ δεν μπορούσαν να λείψουν. Ακόμα και τότε, δεν μπορούσα να καταλάβω τι δουλειά είχε η αστυνομία και τα ΜΑΤ(!) σε μια συναυλία μουσικής! Επειδή είχα ζήσει όλες τις τότε συναυλίες, η ανωριμότητα υπήρχε και από τις 2 πλευρές, κι από το κοινό κι από την αστυνομία. Πάντως τα επεισόδια έγιναν στο τέλος όταν ομάδα θεατών άρχισε να προκαλεί τα ΜΑΤ που απάντησαν με έφοδο στις κερκίδες! Σημασία έχει ότι η πρώτη ημερά τελείωσε επεισοδιακά ενώ η δεύτερη κανονικά! Για την ιστορία, η σκηνή ήταν τοποθετημένη μπροστά από τις Θύρες 11, 12, 14 και 14, δηλαδή κυττούσε προς την οδό Πατησίων, με τη σκηνή αν είναι κοντά στα κάγκελα για να μην πατηθεί το χορτάρι. Δεν υπήρχε κανένα ιδιαίτερο σκηνικό, παρά μόνο ένα ηχητικό που ακουγόταν την ώρα που ο Bloom μιλούσε στο κοινό κι αφορούσε τον ήχο του περπατήματος του Godzilla!

Οι δύο συναυλίες τους, δόθηκαν στο πλαίσιο του Athens in Music 1987 που διοργάνωσε ο Δήμος Αθήνας, Μιλτιάδης Έβερτ και εκτός των Blue Oyster Cult συμμετείχαν οι Joe Cocker  11 Ιουλίου ( η συναυλία μετατέθηκε για τις 15 Ιουλίου), Black Sabbath 21 Ιουλίου, Manhattan Transfer δεν θυμάμαι ημερομηνία και Stan Getz με το ελληνικό συγκρότημα «Χόρες» στις 28 Ιουλίου. 

   
 
TRIVIA
O 67χρονος σήμερα Bob Halligan Jr. έχει γράψει τα"(Take These) Chains" από το άλμπουμ Screaming for Vengeance και "Some Heads Are Gonna Roll" από  το άλμπουμ Defenders of the Faith των Judas Priest ενώ έχει δώσει συνθέσεις του στους Rob Halford, Kix, Kiss, Cher, Helix (την επιτυχία τους "Rock You"), Icon και Bonfire!

Θέλω να ευχαριστήσω τον super Blue Oyster Cult fan, Μάκη Μαυρόγιαννη που με βοήθησε με το φω τογραφικό υλικό αλλά και τις παρατηρήσεις του.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
 30/1/22

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος