Ο χειμώνας στη Νέα Υόρκη είναι πολύ βαρύς και δύσκολα αντέχεται. Εκτός αν είσαι έφηβος με πολλές ανησυχίες και βλέπεις στην τηλεόραση τους Beatles και τον Elvis. Έτσι και την ώρα σου περνάς, και σου δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξεις ένα ξεχωριστό χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο έκανε κι ο νεαρός, Steven Tyler (πργαματικό όννομα Steve Tallarico) που είχε το δικό του εφηβικό συγκρότημα, τους Strangeurs(σ.σ.δεν είναι ορθογραφικό λάθος!), που μετονομάστηκαν σε Chain Reaction, ενώ οι Joe Perry και Joe Hamilton είχαν σχηματίσει τους Jam Band, γνωστοί και σαν Joe Perry's Jam Band. Και τα δύο συγκροτήματα ήταν γνωστά μόνο στους φίλους τους, ώσπου το Σεπτέμβριο του 1969 αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Βοστώνη.
Έως τότε, τα μέλη των Chain Reaction και Jam Band ήταν άγνωστα μεταξύ τους αλλά μια κοινή συναυλία τους έφερε κοντά, με πρώτο τον Tyler να δηλώνει θαυμαστής του ήχου των Jam Band και να προτείνει τη συγχώνευση των δύο συγκροτημάτων. Αυτό συνέβη τον Οκτώβριο του 1970 με τον Tyler να θέτει σαν όρο ότι δεν θα παίζει ντραμς αλλά θα ήταν ο βασικός τραγουδιστής. Οι άλλοι δέχτηκαν και στα ντραμς ήλθε ο νεουρκέζος Joey Kramer, σπουδαστής του Berklee College of Music. Αποφάσισαν ότι αν θέλουν να πετύχουν, θα πρέπει να ασχοληθούν επαγγελματικά, για αυτό και νοίκιασαν ένα χώρο στο Νο 1325 της Commonwealth Avenue στη Βοστόνη. Ως τότε, ο πορετογαλικής καταγωγής Joe Perry εμφανιζόταν με το κανονικό όνομά του Joseph Pereira και με προτροπή των Tyler και Bradford.
ΠΩΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
 |
| Ο δίσκος του Harry Nilsson και το βιβλίο |
Το αμέσως επόμενο που χρειαζόντουσαν ήταν ένα όνομα που θα τους ξεχωρίζε με τον ντράμερ Joey Kramer να θυμάται ότι στο σχολείο έγραφε στα τετράδια το και βιβλία του τη λέξη "aerosmith", λέξη που του είχε μείνει στο μυαλό από το δίσκο του Harry Nilsson, Aerial Ballet. Κανείς δεν εντυπωσιάστηκε καθώς στην ουσία η λέξη δεν σήμαινε τίποτε, οι πιο ψαγμένοι φίλοι τους νόμιζαν ότι η λέξη ήταν παράφραση του μυθιστορήματος Arrowsmith του Sinclair Lewis (Αμερικάνος συγγραφέας του 19ου αιώνα που έχει τιμηθεί με το βραβείο Nobel). Μάταια ο Kramer προσπαθούσε να τους εξηγήσει το διαφορετικό τρόπο γραφής, για μείνει το όνομα αφούκανείς δεν είχε καμία καλύτερη ιδέα.
Τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα, πήρε ο παιδικός φίλος του Tyler, Ray Tabano κι αμέσως άρχισαν να παίζουν σε clubs, με πρώτη εμφάνισή τους στο Nipmuc Regional High School της Μασαχουσέτης. Το ημερολόγιο έγραφε 6 Νοεμβρίου 1970 και οι Aerosmith μόλις είχαν ξεκινήσει να γράφουν ιστορία. Γρήγορα ο Tabano αντικαταστάθηκε από τον Brad Whitford, κι αυτός σπουδαστής του Berklee School of Music και πρώην μέλος των Earth Inc. Οι Aerosmith των Tyler, Perry, Hamilton, Kramer και Whitford τα είχαν όλα εκτός από…τραγούδια. Τα πρώτα τραγούδια που πρόβαραν ήταν αυτά που είχε γράψει ο Tyler σαν μέλος των Chain Reaction και το πρώτο τραγούδι που δούλεψαν μαζί ήταν το Movin Out. "Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, κατάλαβα ότι είναι ο αδελφός μου" δήλωσε στο περιοδικό Rock Candy (Αυγ/Σεπ. 2024) ο Perry.
Επειδή στην Αμερική τα πράγματα δεν γίνονται στην τύχη τους, το εκκολαπτόμενο συγκρότημα απέκτησε manager που τους έφερε σε επαφή με τον Πρόεδρο της Columbia Records, Clive Davis που τον έπεισε να πάει να τους δει να παίζουν στο Max's Kansas City της Νέας Υόρκης. Το συγκρότημα δεν ήταν στη λίστα των συγκροτημάτων που θα εμφανιζόταν εκείνη τη βραδιά, αλλά έβαλαν χρήματα οι ίδιοι για να μπορέσουν να παίξουν πάρουν μια θέση εκείνη τη βραδιά για να τους δει ο Davis ο οποίος φαίνεται ότι εντυπωσιάστηκε και τους προσέφερε $125.000 για να υπογράψουν. Τα συναισθήματα εκείνης της βραδιάς, περιγράφουν οι στίχοι στο τραγούδι No Surprize που συμπεριέλαβαν στο Night in the Ruts!
Έτσι τον Ιανουάριο του 1973 κυκλοφορούν το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους που αν και περιείχε μια τεράστια επιτυχία (τουλάχιστον όπως διαμορφώθηκε αργότερα), το Dream on δεν κατάφερε να ξεπεράσει τους πρώτους 6 μήνες κυκλοφορίας του, τις 30.000 δίσκους, απογοητεύοντας συγκρότημα και δισκογραφική εταιρεία. Στην πρώτη του κυκλοφορία, το Dream On σταμάτησε χαμηλά, στο Νο 59 του chart των μικρών δίσκων, ενώ το άλμπουμ πήγε καλύτερα, σταματώντας στο Νο 21 Το άλμπουμ έχει σαφείς επηρεασμούς από τη βρετανική rock blues των Rolling Stones, Led Zeppelin, ακόμα και Fleetwood Mac, κάτι που καταλάβαινες εύκολα. To Dream On" παρ’ όλο που έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία (ο βοστονέζικος ραδιοσταθμός WBZ-Fm, το έπαιζε διαρκώς, κάνοντας κι άλλους σταθμούς να το συμπεριλάβουν στο πρόγραμμά τους), εμπορικά δεν πήγε και σε μια από τις μεταγενέστερες επανεκδόσεις τους κατάφερε να φθάσει στο Νο 6 (σ.σ. επί τέλους). O Joe Perry είπε στο περιοδικό Classic Rock (τευχός 331, Σεπτ 2024) ότι ενώ η CBS ετοιμαζόταν να τους δώσει απαλλακτικό (σ.σ. στην ουσία να τους αρνηθεί τη χρηματοδότιση δεύτερου δίσκου), ξέσπασε οικονομικό σκάνδαλο με πρωταγωνιστή τον Πρόεςδρο της εταιρείας Clive Davis που οδήγησε στην απόλυσή του και το συγκρότημα ζήτησε να ξανά βγει το Dream On και να προωθηθεί. Στη δεύτερη κυκλοφορία του πήγε Νο6 όπως διαβάσατε πιο πάνω και ανανέωσε το ενδιαφέρον της CBS για τους Aerosmith. To Dream On ήταν ένα τραγούδι που αναδεικνύε τα φωνητικά προσόντα του Tyler (στην ουσία τα ουρλιαχτά του) με τους στίχους να μιλούν για τα όνειρα που έχουμε ώσπου να γίνουν πραγματικότητα. Το Mama Kin, σύνθεση των Tyler/Perry όπως η πλειονότης των 8 τραγουδιών του άλμπουμ, έγινε γνωστό πολλά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1988 όταν επανακυκλοφόρησε το EP των Guns’n’Roses, G N' R Lies όπου το διασκεύασαν. Ο Perry το έγραψε πάνω σε μια ακουστική κιθάρα που είχε βρει στα σκουπίδια ο Kramer κι αυτός της έβαλε χορδές, προσπαθώντας να παίξει. Ο ρυθμός που έπαιξε, κατέληξε στο Mama Kin, αν κι όπως λέει, η εισαγωγή βασίζεται σε ένα τραγούδι των Blodwyn Pig. Την παραγωγή του επέβλεψε ο Άγγλος Adrian Barber ο οποίος είχε δουλέψει με τους Beatles στην ιστορική ηχογράφηση τους Live! at the Star-Club in Hamburg, Germany (1962). Ακόμα είχε κάνει παραγωγή στο πρώτο άλμπουμ των Allman Brothers Band όπως και στο Loaded των the Velvet Underground. Εκείνα για τα οποία θα θυμόμαστε το πρώτο άλμπουμ τους είναι 2 πολύ δυνατά στοιχεία: Η φωνή του Tyler που είχε μια blues χροιά και η εκρηκτικότητα ενός νέου rock συγκροτήματος που απέκτησε η αμερικάνικη σκηνή. Και για τα 2, έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο ώσπου να τα εμπεδώσουμε. Αν και το άλμπουμ σταμάτησε στο Νο 21 του αμερικάνικου chart, τις πρώτες εβδομάδες κυκλοφορίας του δεν είχε ξεπεράσει τις 30.000 αντίτυπα, με αποτέλεσμα τα μέλη κάθε φορά που χτύπαγε το τηλέφωνο να φοβούνται ότι είναι από την CBS που δεν τους ανανεώνει το συμβόλαιο!
ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ…
Κανείς τους δεν είχε μείνει ικανοποιημένος από τη δουλειά του παραγωγού Adrian Barber, με τους Hamilton και Perry να θεωρούν flat τη δουλειά του και χωρίς προσωπικότητα. Κι αν ο Tyler δεν είχε αυτή τη φωνή, ίσως να είχαν χαθεί! Η Columbia έστειλε αμέσως το δίσκο για κριτική στα μεγάλα έντυπα, αλλά είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει την ίδια ημέρα με το πρώτο άλμπουμ ενός ακόμα άγνωστου καλλιτέχνη, του Bruce Springsteen, με αποτέλεσμα, οι κριτικές να μπλεχτούν. Άσε που πολλοί δημοσιογράφοι είχαν αρχίσει τις συγκρίσεις με τους Rolling Stones και New York Dolls. Καλά αυτά, αλλά κανείς δεν είχε ανακαλύψει τα Dream On και Mama Kin; Από τότε οι δημοσιογράφοι, είχαν τη…μανία να γράφουν με τι μοιάζει κι όχι τι είναι. Και το Aerosmith ήταν ένα ωμό, hard rock άλμπουμ που λίγη πίστη να είχες, θα καταλάβαινες ότι είχε μπροστά σου ένα ταλαντούχο συγκρότημα. Εξ άλλου, ο ήχος του επηρέασε τόσο πολύ τους Guns N' Roses, που μόνο γι αυτό….
Μετά την εποτυχία του Dream On, το τηλέφωνο δεν χτύπησε για να τους ενημερώσει ότι το συμβόλαιο δεν ανανεώνεται και το συγκρότημα βρέθηκε να ηχογραφεί στο περίφημο Record Plant studio της Νέας Υόρκης με την ατμόσφαιρα να κρύβει ονόματα σαν τους Jimi Hendrix και Janis Joplin που είχαν ηχογραφήσει στα ίδια studio. Παραγωγός αυτή τη φορά ο Jack Douglas αν και αρχική επιλογή τους ήταν ο 24χρονος Bob Ezrin που έκανε παραγωγή στο Billion Dollar Babies των Alice Cooper και στο Berlin του Lou Reed. O Ezrin δεν είχε χρόνο να δουλέψει μαζί τους και όπως λέει ο Perry τους είχε δει σαν μια μικρογραφία των Alice Cooper, αλλά τους συνέστησε τον Douglas, με τον ίδιο να περνά κάποιες ώρες από το studio για συμβουλές. Ο Douglas αμέσως κατάλαβε ότι μπροστά του είχε ένα λαμπρό συγκρότημα και η μόνη σκέψη του ήταν «πως θα τους κάνει να ακούγονται σαν τον εαυτό τους»! Αργότερα ο Douglas δήλωσε ότι οι Aerosmith ήταν ένα "Great American Rock band". Κι ενώ όλα έδειχαν ότι πήγαιναν καλά, ο Douglas έφερε στο studio τους κιθαρίστες Steve Hunter(είχε παίξει στο Berlin του Lou Reed) και τον Dick Wagner (είχε παίξει στο Billion Dollar Babies των Alice Cooper) οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις των Train Kept a Rollin και Same Old Song and Dance, αντίστοιχα, εκνευρίζοντας τους Whitford και Perry.
Το Same Old Song and Dance που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα πεντακάθαρο δείγμα του πραγματικού ήχου τους, ένας ήχος πολύ καλύτερος σε σύγκρισή με αυτόν του πρώτου άλμπουμ και πολύ κοντά σε αυτόν που ξέρουμε σαν Aerosmith. Από το Get Your Wings (19764, No 74 Αμερική), βγήκε ακόμα ένα κλασικό hit αλλά μόνοι για την αμερικάνικη αγορά, η διασκευή τους στο Train Kept A-Rollin των Yardbirds με τον Tyler να λέει ότι «βρήκε» τη φωνή του. «Δεν είχα αυτό που λέμε ωραία φωνή αλλά έλεγα τις νότες σωστά». Αν και εμπορικά το Get your Wings δεν περπάτησε, πήρε καλές κριτικές με τους Αμερικάνους κριτικούς να ανακαλύπτουν ένα καινούργιο καλό hard rock συγκρότημα. Αρχικός τίτλος του άλμπουμ ήταν Night in the Ruts, που τελικά τον χρησιμοποίησαν για το άλμπουμ του 1979! Ο τίτλος Get your Wings ήταν ιδέα του Tyler κι όπως έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του Does the Noise in my Head Bother you?, είναι έκφραση των Hell Angels και σημαίνει ότι η κοπέλα έχει περίοδο και κάνει μόνο πίπα! Εκμεταλλεύονται την επιτυχία του άλμπουμ και παίζουν παντού όπου τους καλούν, ζητώντας 2.500-3.500$ αλλά αν έπαιζαν σε μικρότερα venues, έπεφταν στα 750$.
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΜΕ
Tο τραγούδι είναι σύνθεση του κιθαρίστα Joe Perry και του τραγουδιστή Steven Tyler και οι ιστορίες τόσο της σύνθεσης όσο και των στίχων είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Κατ’ αρχάς ο βασικός ρυθμός βασίστηκε στο τραγούδι των Meters (σ.σ. αμερικάνικο funk συγκρότημα της δεκαετίας του 60) και στην επιτυχία τους “Cissy Strut”. Όταν ο Perry άρχισε να παίζει το ρυθμό με τη βοήθεια του ντράμερ Joey Kramer, o Steven Tyler άρχισε να το τραγουδά χωρίς στίχους, λέγοντας λέξεις χωρίς νόημα για να καταλήξουν σε ένα βασικό θέμα. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ, ο Tyler με τον παραγωγό Jack Douglas πήγαν σινεμά για να δουν την ταινία του Mel Brooks “Young Frankenstein” με τους Gene Wilder και Martyn Feldman. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, γέλαγαν με τη σκηνή όπου οι Feldman λέει στον Wilder, »Walk this way” για να τον ακολουθήσει και προχωράει κουτσαίνοντας. Τότε ο Douglas του πρότεινε να βάλει για τίτλο στο κομμάτι που δούλευε με τον Perry, το Walk this way και το ίδιο βράδυ ο Tyler έγραψε τους στίχους. Το πρωϊ πήγε στο studio για να τους τραγουδήσει αλλά τους ξέχασε στο ταξί. Το κακό δεν τελείωσε εκεί για τον τραγουδιστή των Aerosmith αφού κανείς δεν τον πίστεψε ότι είχε γράψει στίχους κι έτσι θυμωμένος πήρε ένα κασετόφωνο, 2 μολύβια αλλά ξέχασε να πάρει χαρτί να γράφει. Πήγε στην πίσω σκάλα του studio και άρχισε να γράφει τους στίχους στα σκαλοπάτια και στον τοίχο και μόλις τελείωσε φώναξε τον Perry να τους διαβάσει. Του άρεσαν και τους κράτησαν για το τραγούδι. Σύμφωνα με την παράδοση των blues, ο Τyler προτιμά στίχους με διπλό νόημα . Έτσι εκτός από την εκδοχή της ταινίας Young Frankenstein, υπάρχει κι η εκδοχή ότι οι στίχοι μιλούν για ένα γυμνασιόπαιδο που χάνει την παρθενία του στο χορό του σχολείου. Το βασικό riff γράφτηκε από τους Perry, Brad Whitford και Tom Hamilton και πρωτοπαίχτηκε το Δεκέμβριο του 1974 κατά τη διάρκεια ενός sound check στη Χονολούλου όταν άνοιγαν για τους Guess Who.
Οι στίχοι του "Sweet Emotion" γράφτηκαν από τον Tyler και αναφέρονται σε ένα καυγά μεταξύ συζύγων, της Κας Elyssa Perry και της Κας Terry Hamilton, όταν η πρώτη πέταξε ένα ποτήρι γάλα στη δεύτερη! Πάντως, όσο κι αν ακούγεται απίστευτοί αυτός ο καυγάς ήταν η αφορμή για την αποχώρηση του Perry το 1981! (σ.σ. φαντάσου τι θα έγινε!!!). Ένα από τα πλέον δυνατά τραγούδια του άλμπουμ που βγήκε σε single (μικρός δίσκος) αλλά δεν πέτυχε ήταν η power μπαλάντα "You See Me Crying" που ηχογραφήθηκε με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας. Το τραγούδι είναι σύνθεση του Tyler και του Don Solomon, με τα άλλα μέλη να ενοχλούνται από το μεγάλο διάστημα που χρειάστηκαν για να το ηχογραφήσουν, με τον Πρόεδρο της Columbia Records, Bruce Lundvall να πηγαίνει στο studio και να εκφράζει το θαυμασμό του για το τραγούδι. Ο Perry ήθελε να ονομάσει το άλμπουμ Rocks, κάτι το οποίο έγινε στο επόμενο δίσκο τους!
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ TOYS IN THE ATTIC
Με προτροπή του συγκροτήματος, το εξώφυλλο επιμελήθηκε η Pacific Eye & Earη οποία είχε κάνει και τα εξώφυλλα των Black Sabbath (Sabbath Bloody Sabbath) και Alice Cooper (Billion Dollar Babies). Όταν συναντήθηκαν μαζί τους ήδη είχαν αποφασίσει τον τίτλο του άλμπουμ και η αρχική ιδέα ήταν κεντρικός ήρωες να είναι ο αρκούδος και γύρω του τα παιχνίδια που έβγαιναν από το μπαούλο. Τελικά η ιδέα των παιγνιδιών έμεινε αλλά με διαφορετική τοποθέτηση, αφού περιμένουν πότε θα έλθουν τα παιδιά για να παίξουν μαζί τους. Το εξώφυλλο διέφερε από τα πρώτα 2 που είχαν φωτογραφίες τους κι όχι κάτι τόσο διαφορετικό.
Οι Aerosmith του Toys in the Attic δεν είχαν πλέον καμία σχέση με τους Aerosmith των πρώτων 2 άλμπουμ Είχαν βελτιωθεί σαν μουσικοί και η συμπεριφορά τους στη σκηνή, ήταν συμπεριφορά μεγάλου συγκροτήματος, με τις προσωπικότητες των Perry και Tyler να ξεχωρίζουν και τον Jack Douglas να αναδεικνύεται σαν 6ο μέλος τους.
To Rocks(1976, No 3 Αμερική) θεωρείται σαν το καλύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος για την πρώτη περίοδο του και συνδέεται με την ιστορία των Guns N' Roses κι όχι μόνο αφού για πολλά αμερικάνικα συγκροτήματα ήταν ένας πολύ επιδραστικός δίσκος όπως εκτός του Slash έχουν δηλώσει οι Metallica και οι Nirvana. Σύμφωνα με συνέντευξη του Slash στο περιοδικό Guitar World όταν ήταν 13 ή 14 ετών είχε πάει σπίτι της συμμαθήτριας του, Laurie που ήταν η πιο καυτή γκόμενα της τάξης. Έχοντας το πονηρό στο μυαλό του, άρχισαν να καπνίζουν ότι χόρτο είχε η Laurie σπίτι της και ξαφνικά έβαλε το Rocks στο πικ απ. Ο νεαρός Slash άκουσε τα «Back in the Saddle» και «Last Child» και ανακάλυψε το rock “Ήταν επιθετικός και δυνατός δίσκος , που ταίριαζε απόλυτα στην προσωπικότητά μου. Αφού το άκουσα έξι ή επτά φορές (σ.σ. η Laurie έμεινε με την προσδοκία) πήρα το ΒΜΧ μου και πήγα σπίτι, πήρα την κιθάρα κι άρχισα να παίζω». Για να ξανά γυρίσουμε στα …δημοσιογραφικά, το Rocks εύκολα ξεπέρασε το 1.000.000 αντίτυπα, βγάζοντας επιτυχίες σαν τα "Back in the Saddle"και "Last Child", ανοίγοντας το fan base τους και αλλάζοντας πλέον τρόπο ζωή, απολαβαίνοντας το rock-and-roll lifestyle. Οι Aerosmith δεν ήταν πλέον ένα καλό καινούργιο αμερικάνικο συγκρότημα αλλά ένα Καυτό Καινούργιο Αμερικάνικο Συγκρότημα. Το Rocks είναι ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της μεγάλης καριέρας τους έστω κι αν η κοκαίνη ήταν σε πρώτη ζήτηση «Ζούσαμε τη μεγάλη ζωή και δεν δίναμε σημασία σε τίποτα εκτός από το να κάνουμε αυτόν τον δίσκο» είπε ο Hamilton, δείχνοντας το μέγεθος της πίστης τους στο δίσκο. Το άλμπουμ εκτός των 2 παραπάνω singles περιέχει το "Rats in the Cellar" που είναι η απάντηση στο 'Toys in the Attic' και το "Nobody's Fault" που μπορεί να μην είναι από τα έστω λίγο γνωστά τραγούδια τους αλλά σύμφωνα με τον Tyler είναι από τα highlights της καριέρας του, ενώ ο Kramer επιμένει ότι κάνει το καλύτερο παίξιμό του!
Με ένα πολύ καλό σχέδιο-καρικατούρα, στο εξώφυλλο του Draw the Line (1977, No11 Αμερική) κυκλοφόρησε το πέμπτο άλμπουμ τους με το συγκρότημα να απολαμβάνει το rock’n’roll lifestyle και ατελείωτες ποσότητες κοκαϊνης. Ηχογραφούσαν για να πληρώνουν τους προμηθευτές τους, πράγμα που καταγράφουν όλοι στις αυτοβιογραφίες τους, που περισσότερα αναφέρονται στις περιπέτειες με τα ναρκωτικά παρά στη μουσική! Το Draw the Line ήταν μια πολύ καλή συνέχεια του Rocks κι ας μην έβγαλε καμία μεγάλη επιτυχία, παρά μόνο το ομώνυμο τραγούδι, άντε και το"Kings and Queens". Κανένα όμως δεν κλασικοποιήθηκε! Ο Tyler δεν είχε έμπνευση να γράψει στίχους με αποτέλεσμα ο σεξισμός να είναι σε πρώτο πλάνο. «Δεν είμαι η Patti Smith” να γράφω επαναστατικούς στίχους» έγραψε στη αυτοβιογραφία του. Επειδή τα τραγούδια που είχαν γράψει ήταν μόλις 8, ηχογράφησαν 2 blueς διασκευές, τα "Milk Cow Blues" και "All Your Love" του Otis Rush που τελικά δεν το συμπεριέλαβαν κι εμφανίστηκε στο box set Pandora's Box. Το Draw the Line μπορεί να πέρασε και να μην (πολύ) άγγιξε , αλλά αν το βρείτε το αγοράζεται.
Το τελικό αποτέλεσμα, κομμάτι προς κομμάτι είναι εντυπωσιακό δυνατό και το συγκρότημα ακούγεται δεμένο με το “Back in the Saddle’ που ανοίγει το άλμπουμ είναι ο καλύτερος οικοδεσπότης, με τον Tyler να ξελαρυγγιάζεται! Σε όλα τα τραγούδια, το συγκρότημα παρουσιάζεται ορεξάτο και δυνατό, ειδικά ο Tyler που από το άλμπουμ αυτό και μετά, είδε το όνομά του ανάμεσα στους καλύτερους performers. Προσέξτε τη σύνθεση των Lennon McCartney, “Come Together” πως του έδωσαν μια καινούργια, πιο rock αίσθηση, κάνοντας τοι δικό τους.Το Live Bootleg λειτουργεί και σαν ένα Live Greatest Hits αφού περιέχει όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους έως εκείνη τη χρονική περίοδο (Dream On, Last Child, Mama Kin, Walk this Way, Sweet Emotion,Toys in the Attic) και τους καθιέρωσε σαν ένα από τα καλύτερα αμερικάνικα rock συγκροτήματα αν κι όπως γράφει ο Joe Perry στο βιβλίο Walk this Way, δεν ήθελε να κυκλοφορήσουν ένα Live άλμπουμ γιατί εκείνη τη χρονιά είχαν κυκλοφορήσει πολλά και καλά live άλμπουμ αλλά η δισκογραφική εταιρεία τους επέμενε (σ.σ. και τελικά είχε δίκιο). Το Live Bootleg περιείχε ένα καινούργιο τραγούδι, το "Chip Away the Stone" που κυκλοφόρησε σε single κι έφθασε μόλις έως το Νο 77 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων. Η studio εκτέλεση του τραγουδιού συμπεριλήφθηκε στη συλλογή Gems, αλλά δυστυχώς το κομμάτι «χάθηκε» αν κι είναι από τα καλύτερά τους.
Και κλείνουμε το αφιέρωμα σε αυτά τα πρώτα 7 χρόνια των Aerosmith με το 6ο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1979 με τίτλο Night in the Ruts (Νο 14 Αμερική). Ένα άλμπουμ του οποίου η παραγωγή ξεκίνησε από τον συνήθη ύποπτο Jack Douglas, αλλά τελείωσε μετά από προτροπή της Columbia Records από τον Gary Lyons (καμία σχέση με τον Leo Lyons μπασίστα των Ten Years After). Σχεδόν από την πρώτη ημέρα των ηχογραφήσεων παρουσιάστηκαν προβλήματα, αρχικά με τον Steven Tyler και την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά όπου υπήρχαν κάποιες συνθέσεις που δεν είχαν στίχους, αφού τους έγραφε ο Tyler! O Joe Perry είχε κάνει $80,000 έξοδα σε room service τα οποία τα είχε χρεώσει στο συγκρότημα και τα όφειλε. Θα τα επέστρεφε από τις πωλήσεις του πρώτου προσωπικού του δίσκου. Η σχέση τους με τον Jack Douglas είχε χαλάσει από τη στιγμή που πήρε …διαζύγιο με τη γυναίκα του, της οποίας τη γνώμη εκτιμούσαν τα μέλη των Aerosmith! Τέλος, οι χαμηλές πωλήσεις του Draw the Line συνέτειναν στην αύξηση της μουρμούρας. Όλα αυτά τους ανάγκασαν να βγουν επειγόντως περιοδεία για να καλυφθούν τα έξοδα καθώς είχαν τελειώσει και τα χρήματα της Colombia για τις ηχογραφήσεις του καινούργιου δίσκου. Το παράδοξο ήταν ότι η περιοδεία ήταν απόλυτα πετυχημένη ενώ το συγκρότημα έπνεε τα λοίσθια!!!. Και για μια ακόμα φορά, οι καταχρήσεις ουσιών επιδείνωσαν ακόμα περισσότερο τις κακές σχέσεις με αποκορύφωμα τον καυγά που εμπλέκονταν τα μέλη και οι γυναίκες τους!
Δια της βίας ξεπέρασε το 500.000 αντίτυπα το Night in the Ruts με τη φήμη τους να αρχίσει να μειώνεται και το συγκρότημα να παίζει όλο και σε μικρότερους χώρους. Ο εθισμός του Tyler είχε φθάσει στο απροχώρητο με αποτέλεσμα να καταρρεύσει επάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια συναυλίας στο Portland. Η Columbia βλέποντας ότι η κατάσταση είχε πάει στο απροχώρητο και το μέλλον τους ήταν δυσοίωνο, κυκλοφορεί το πρώτο πολύ καλό Greatest Hits (1980, No 43 Αμερική) το οποίο αρχικά δεν πηγαίνει καθόλου καλά και τελικά σήμερα έχει ξεπεράσει τα 10.000.000 αντίτυπα μόνο στην Αμερική! Η κακοτυχία για το συγκρότημα συνεχίζεται με τον Tyler να τραυματίζεται σοβαρά σε ατύχημα με μηχανή και να νοσηλεύεται για 2 μήνες, βάζοντας το συγκρότημα στον πάγο. Η πορεία των Aerosmith έχει πάρει την κατιούσα με την αποχώρηση του Perry που συνθετικά ήταν το 50% (το άλλο 50% ήταν ο Tyler).
Ακολούθησαν 4 δύσκολα χρόνια που σφραγίστηκαν με την κυκλοφορία του Rock in a Hard Place(1982). Για εκείνο το δύσκολο χρονικό διάστημα, ο Rockmachine.gr αφιέρωσε άρθρο, διάβασε εδώ αλλά και για το άλμπουμ Done with Mirrors (1985) που λειτούργησε σαν σωσίβιο. Το σχετικό άρθρο είναι πολύ κατατοπιστικό.
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ…
οι Aerosmith ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του The Road Starts Hear σε 10.000 βινύλια και 2.000 κασέτες με υλικό που ηχογράφησαν το 1971. Η κυκλοφορία του έγινε στις 26 Νοεμβρίου στο πλαίσιο της Record Store Day και μεταξύ των τραγουδιών που συμπεριλαμβάνονται σε αυτή την αρχειακή κυκλοφορία είναι και τα “Dream On” “Mama Kin” “Movin’ Out” και “Walkin’ the Dog”.
TRIVIA
Οι φωνές και τα χειροκροτήματα στο τέλος του "Train Kept A-Rollin'" στηη ηχογράφηση του Live Bootleg, προέρχονται από τις ηχογραφήσεις του The Concert for Bangladesh, στο οποίο οι Aerosmith ΔΕΝ συμμετείχαν.
ΤΟ VANΑΚΙ…
Τον Αύγουστο του 2018 εντελώς τυχαία, βρέθηκε εγκαταλελειμμένο το πρώτο φορτηγάκι(van) με το οποίο οι Aerosmith χρησιμοποιούσαν για τις μετακινήσεις τους στην περιοχή της Βοστώνης. Το φορτηγάκι μάρκας Harvester Metro είχε βρεθεί στο δάσος, κοντά στο Chesterfield της κομητείας του Hampshire County στη Massachusetts, περί τα 110 μίλια από τη Βοστώνη. H αυθεντικότητά του επιβεβαιώθηκε από τον Joe Perry και τον δεύτερο κιθαρίστα Ray Tabano που έμεινε στο συγκρότημα για 2 χρόνια κι αντικαταστάθηκε από τον Brad Whitford. Το πώς βρέθηκε μέσα στο δάσος είναι ένα μυστήριο, προφανώς κάποιος αφού το χρησιμοποίησε, το εγκατέλειψε εκεί αφού ήταν μισοκατεστραμένο.
Οι άνθρωποι που το ανακάλυψαν ήταν οι παρουσιαστές της εκπομπής American Pickers, οι Mike Wolfe και Frank Fritz που εργάζονται για το History Channel. Οι δύο παρουσιαστές φρόντισαν να μεταφερθεί σε συνεργείο όπου του προσφέρθηκαν απαιτούμενες βοήθειες και το ιστορικό βανάκι… επανήλθε! Να σημειωθεί ότι πλήρωσαν $25.000 στον τελευταίο ιδιοκτήτη του για να το αποκτήσουν! Στο video που συνοδεύει το άρθρο μπορείτε να δείτε την επίσκεψη των μελών του συγκροτήματος (Steven Tyler, Joe Perry, Tom Hamilton, Joey Kramer και Brad Whitford ) στο χώρο που έγινε η ανακατασκευή του. Από τις δηλώσεις του ξεχώρισε αυτή του ντράμερ Joey Krammer που είπε: “Περάσαμε πολλές ώρες ταξιδεύοντας σε αυτό το κουτί»!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
2/1/22
Δημοσίευση σχολίου