Οι 12 μήνες που πέρασαν από την κυκλοφορία του Leftoverture (Οκτ 1976) έως την κυκλοφορία του Point of Know Return(Οκτ. 1977) έφθαναν και περίσσευαν για να ανακαλύψουμε τον ήχο των Kansas. Γιατί έως τη στιγμή της κυκλοφορίας του Leftoverture, το αμερικάνικο συγκρότημα μάς ήταν άγνωστοι και οι πρώτοι τρεις δίσκοι τους βρισκόντουσαν μόνο σαν εισαγωγής, σε αλμυρή τιμή. Όμως η επιτυχία του Leftoverture τους «ανάγκασε» να βρίσκονται συνέχεια σε περιοδεία, αφού το management τους έκλεινε διαρκώς καινούργιες ημερομηνίες και δεν υπήρχε χρόνος για να συνθέσουν καινούργια τραγούδια. Τα 10 κομμάτια του Point of Know Return ήλθαν σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου άλμπουμ και σίγουρα πιο ώριμα και πιο progressive όπως άλλωστε ήταν η διάθεση του ντράμερ Phil Ehart. Το συγκρότημα βρίσκεται σε έντονη συνθετική διάθεση, κάτι που γίνεται προφανές από το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι που «πατάει» στο ύφος των Genesis και Yes, έχοντας ένα μια υψηλή δόση rock ενέργειας, που βασίζονται στα πλήκτρα αλλά και στο βιολί του Robby Steinhardt που δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στα κομμάτια. Και να σκεφτεί κανείς ότι προστέθηκε στο δίσκο τελευταίο, γιατί ήθελαν ένα πιο γρήγορο τραγούδι να το κυκλοφορήσουν σαν single, αν και ήδη οι σχέσεις των 2 συνθετών του (Livgren-Walsh) ήταν κακές! Το ίδιο ενδιαφέροντα ακούγονται και τα “Paradox” και “The Spider” για να φθάσουμε στο “Portrait” που συνέθεσαν οι Kerry Livgren και Steve Walsh με τον πρώτο να γράφει τους στίχους, εμπνευσμένος από το θαυμασμό του για τον Albert Einstein, σε μια εποχή που ήδη είχε αρχίσει να ξανά γεννιέται σαν χριστιανός.
Κάθε τραγούδι του Point of Know Return(No 4 Αμερική) επιβεβαιώνει τη συναρπαστική εξέλιξη του συγκροτήματος και κυρίως καταφέρνουν να «δέσουν» τα πλήκτρα, το βιολί και την κιθάρα, σε τέτοιο βαθμό που μιλάμε για πραγματικά αριστοτεχνικό αποτέλεσμα. Αν και Αμερικάνοι(!!!!), πουθενά δεν υπάρχει η επιτήδευση κι ο πλεονασμός. Αντίθετα, με το “Dust in the Wind”(Νο 6 Αμερική), δείχνουν πόσο σταθερά πατούν τα πόδια τους στη Γη. Μια πανέμορφη σύνθεση τουKerry Livgren που ξεκίνησε σαν εξάσκηση των δακτύλων του στην κιθάρα και κατέληξε σε ένα mega hit. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν ήταν σίγουρος αν θα έπρεπε να το προτείνει στους υπόλοιπους για να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ και η γυναίκα του Vicci ήταν αυτή που τον πίεσε να προσθέσει στίχους και να το παρουσιάσει στους υπόλοιπους. Ήδη είχαν τελειώσει οι ηχογραφήσεις των τραγουδιών κι οι ταινίες είχαν φύγει για να γίνει το master του δίσκου όταν ο Livgren ηχογράφησε το τραγούδι με κιθάρα και το βιολί του Robby Steinhardt κι αμέσως μετά τηλεφώνησε στον ντράμερ Phil Ehart που είναι ο αρχηγός κι ιδρυτής του συγκροτήματος και του το έβαλε να το ακούσει από το τηλέφωνο. Του εξήγησε ότι έχει μόνο κιθάρα, βιολί και τραγούδι και δεν θα έμπαιναν άλλα όργανα (τελικά έβαλαν και percussions). Τηλεφωνικά(!) ο Ehart του είπε ότι το τραγούδι πρέπει να μπεις το άλμπουμ και σταμάτησαν το Mastering για να το προσθέσουν. O τίτλος Dust in the Wind προέρχεται από έκφραση που διάβασε στο βιβλίο των Εκκλησιαστών ο Livgren που είναι βαθιά χριστιανός! Ο λόγος που ο Livgren δεν ήταν σίγουρος για το αν έπρεπε να τους το παρουσιάσει ήταν γιατί σαν σύνθεση διέφερε πολύ από το γενικό ύφος των Kansas!
Ένα άλλο πολύ θετικό στοιχείο για τα 10 τραγούδια του άλμπουμ, είναι ότι παρ’ όλο που οι Kansas, προσεγγίζουν με επιτυχία το progressive των Άγγλων (κυρίως Genesis, Yes) τα κομμάτια τους είναι μικρής διάρκειας με μόνο το “Hopelessly Human” να φθάνει τα 7 λεπτά. Ακούστε το "Closet Chronicles" πόσο βαθιά επηρεασμένο είναι από τη αγγλική progressive σκηνή αλλά πόσο ζεστό κι ανθρώπινο ακούγεται, έχοντας μια λεπτή συναισθηματική ακολουθία συγχορδιών με τα πλήκτρα να το «ντύνουν» τόσο όμορφα. Η 2η πλευρά του άλμπουμ (“Lighting Hands”, “Sparks of the Tempest» και “Hopelessly Human” κυλάει λίγο κουραστικά αφού από τα τραγούδια λείπει η φαντασία και η σπιρτάδα που υπερχείλισε στην 1η πλευρά. Εξαίρεση αποτελούν τα “Dust in the Wind” στο οποίο αναφέρθηκα και το εύθραυστο κι επηρεασμένο από την κλασική μουσική “Nobody’s Home”. Την παραγωγή επιμελήθηκε ο Jeff Glixman και οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τα 4.000.000 αντίτυπα μόνο στην Αμερική.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Σίγουρα ΔΕΝ θα ακούστε το Point of Know Return μόνο για το “Dust in the Wind”. Γιατί έτσι και το άλμπουμ θα αδικήσετε αλλά και τον εαυτό σου, στερώντας του την ευκαιρία να απολαύσει το Καλύτερο Αμερικάνικο Progressive άλμπουμ.
Θα ήταν τεράστια παράλειψη αν δεν ανέφερα το όνομα του ζωγράφου σε αυτή την υπέροχη εικόνα: Peter Lloyd.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το 1979 κυκλοφόρησαν το Monolith που δεν γνώρισε την τεράστια επιτυχία του προκατόχου του αλλά ήταν καλό άλμπουμ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
31/12/21
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ POINT OF KNOW RETURN
Μετά από τόσα χρόνια ακόμα αναρωτιέμαι πώs μιά αμερικάνικη μπάντα στα mid 70s αποφάσισε να ασχοληθεί με το πολυσύνθετο εγχείρημα του prog-rock! γιατί περί αυτού πρόκειται.. ο δίσκοs είναι μιά αντάξια συνέχεια του εκπληκτικού Leftoverture, και μάλιστα νομίζω οτι εδώ ανέβασαν ακόμα περισσότερο τον πήχυ δυσκολίαs με τιs αντισυμβατικέs και πολύπλοκεs συνθέσειs τουs! αγόρασα σχεδόν τυφλά το δίσκο 2-3 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του βασιζόμενοs στο καλό τουs όνομα και στιs προηγούμενεs δουλειέs τουs που με είχαν γοητεύσει.. εκτόs απ το σήμα κατατεθέν τουs το βιολί, μου άρεσε πάρα πολύ η εκτεταμένη χρήση των keyboards.. στη classic/hard rock όταν υπάρχει ειδικά ένα hammond με συναρπάζει απίστευτα! είναι κάτι που προηγήθηκε και καθιερώθηκε με επιτυχία απ τουs Deep Purple, Uriah Heep, Procol Harum και άλλουs. ευτυχώs που το "αντιαμερικάνικο - αντιτουριστικό" και σίγουρα αντιεμπορικό ύφοs τηs μουσικήs τουs εξισορροπείται με το υπερ-ακουσμένο "Dust in the wind" και το ευχάριστα ρυθμικό και βατό "Portrait (he knew)", αλλιώs θα τουs είχαν θάψει επί τη εμφανίσει ραδιόφωνα δισκοκριτικοί και λοιποί "μεγαλο-manager ειδήμονεs"! καταπληκτική σύνθεση το ομώνυμο "Point of know return", και μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση το λογοπαίγνιο ή παράφραση αν θέλετε, "know return" αντί του αυτονόητου "no return".. και τώρα που το θυμάμαι είχα σκεφτεί αφελώs τότε πωs ήταν τυπογραφικό λάθοs τηs εταιρίαs! επίσηs μου άρεσε το ευφάνταστο εξώφυλλο με το ιστιοφόρο στο καταρράκτη με φόντο την έκλειψη ηλίου! μαγικό!! Respect στον πανταχού παρόντα βασικό συνθέτη Kerry Livgren, αλλά απογοητεύτηκα όταν έμαθα απ τη συνέντευξη του Σάκη Φράγκου οτι δεν είναι και ο καλύτεροs χαρακτήραs του κόσμου.. απόμακροs και αντικοινωνικόs, αλλά έχει τρομερέs μουσικέs εμπνεύσειs!
και πιθανων μεσα στα 20 πιο χαρακτηριστικα rock εξωφυλα ολων των εποχων .
ΑπάντησηΔιαγραφή