56 ROCK MOVIES ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ

 

Συντάκτες και φίλοι του Rockmachine.gr καθίσαμε και γράψαμε (όρεξη να έχετε να διαβάζετε) τις Καλύτερες Rock Ταινίες όπως τις είδαμε κι ακούσαμε. Μεγάλος ο κατάλογος, περιέκτικά τα κείμενα και ευχόμαστε να μπείτε στον πειρασμό για να τις δείτε ή να τις θυμηθείτε. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Ο κατάλογος rock ταινιών είναι τεράστιος, γι αυτό και επιλέξαμε αυτές που κατά τη δική μας άποψη είναι οι καλύτερες.  Επίσης, προσπαθήσαμε να επιλέξουμε εκείνες που έκαναν κλικ στο ελληνικό κοινό και μνημονεύονται ακόμα! Τέλος, στο άρθρο ΔΕΝ έχουμε συμπεριλάβει μουσικά τοκιμαντέρ τύπου Rattle and Hum, παρά μόνο Μουσικές Ταινίες. Εξαίρεση στον παρά πάνω κανόνα από τελούν οι ταινίες Woodstock για ευνόητους λόγους και το Gimme Sheλter των Rolling Stones κι αυτό λόγω ότι καταγράφει τη δολοφονία. Ξεκινάμε   

Η  Ζούγκλα του Μαυροπίνακα (The Blackboard Jungle 1955) ΔΕΝ είναι μουσική ταινία! Παίρνει όμως δικαιωματικά θέση ανάμεσα στις ταινίες ροκ, διότι είναι η πρώτη που εισάγει το ροκ στο σινεμά και μάλιστα ήδη από τους τίτλους, προξενώντας χαλασμό, όπου και να παιζόταν! Ο σκηνοθέτης της ταινίας είχε την ιδέα να ντύσει τους τίτλους του έργου με το “Rock Around the Clock” του Bill Haley (and his Comets) και έγραψε ιστορία!
Είναι αστείο, τι θυμάται ο Paul McCartney από την προβολή της ταινίας στο Λίβερπουλ, όταν αυτός ήταν 15 χρονών και ο George Harrison 14: «Όταν ήρθε το έργο, ο George κι εγώ συμφωνήσαμε ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να το δούμε! Βέβαια, είχαμε το πρόβλημα ότι το έργο ήταν κατάλληλο από 16. Εγώ, παρόλο που ήμουν “baby face”, δεν είχα πρόβλημα να περνιέμαι για μεγαλύτερος. Ο George όμως ήταν και έδειχνε μικρός! Τι να κάνουμε; Πήρα λάσπη από τον κήπο του σπιτιού του και του ζωγράφισα ένα μουστάκι. Έδειχνε μάλλον γελοίος, αλλά μπήκαμε! Το έργο, εκτός από τους τίτλους, δεν είχε άλλη μουσική. Όλο ηθοποιία και κουβέντα. Μεγάλη απογοήτευση!». Δ

Αντίθετα με τη Ζούγκλα του Μαυροπίνακα, το Girl Can't Help it (1956) ΕΙΝΑΙ μουσική ταινία με τα όλα της με συνολικά, 22 κομμάτια να απαρτίζουν το soundtrack. Και τι κομμάτια! Ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει τότε η Rock ‘n’ Roll σκηνή, με την εξαίρεση δυστυχώς του Elvis Presley, που η συμμετοχή του κρίθηκε πολύ ακριβή. Κατά τ’ άλλα, όμως: Little Richard, Eddie Cochran, Gene Vincent, Fats Domino, The Platters, Julie London, και πολλοί άλλοι, όχι τόσο γνωστοί πια, να τραγουδούν τις μεγάλες τους επιτυχίες!
Στόχος του έργου δεν ήταν να διεκδικήσει δάφνες ποιότητας. Προοριζόταν απλώς να είναι το όχημα της ανάδειξης της Jane Mansfield ως αντίπαλο δέος της Marilyn Monroe. Αντί γι’ αυτό, χάρη στην αδιάκοπη παρουσία του rock ‘n’ roll σε όλη την πλοκή του, το έργο αυτό είχε σαν ακούσιο αποτέλεσμα την πιο εκρηκτική -έως τότε- διάδοση της ροκ μουσικής μέσα από το σινεμά! Δ

Το Jailhouse Rock είναι ένα δραματικό μιούζικαλ του 1957, με πρωταγωνιστή τον Elvis Presley. Πρόκειται όμως για ένα πρωτότυπο μιούζικαλ, μόνο με μουσική rock ‘n’ roll, γραμμένη ειδικά για το έργο! Στη διάρκειά του, ο Elvis τραγουδά έξι καινούργια τραγούδια, όλα γραμμένα από το δίδυμο Mike Stoller – Jerry Leiber, που «ευθύνεται» για τις προηγούμενες τεράστιες επιτυχίες του Elvis (1956), το “Hound Dog” και το “Don’t Be Cruel” (που κυκλοφόρησαν ως δύο πλευρές του ίδιου δίσκου!!!).
Αν είναι πάντως κάτι που κάνει  την ταινία κλασική, είναι η παρουσίαση του τραγουδιού Jailhouse Rock! Μια ανεπανάληπτη χορογραφία, που παρουσιάζει τους κρατουμένους, φορώντας τις ριγέ στολές τους, να συμμετέχουν σε ένα πάρτι στη φυλακή. Τη χορογραφία είχε αναλάβει ο Alex Romero, ο οποίος μόλις είδε πώς κινείται ο Elvis όταν τραγουδάει, τον άφησε ελεύθερο να χορεύει όπως θέλει και προσάρμοσε ανάλογα το μπαλέτο.
Το Jailhouse Rock θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα του Elvis, στο σύνολο των 31 που γύρισε. Δ

Το Summer Holiday (1963) είναι ένα ρομαντικό μιούζικαλ, αγγλικής παραγωγής, γυρισμένο κυρίως στην Ελλάδα του 1962-63! Πρωταγωνιστής του ο Cliff Richard, αληθινός πρωταγωνιστής ωστόσο είναι ένα διώροφο εγγλέζικο λεωφορείο, με το οποίο οι ήρωες της ταινίας πηγαίνουν για διακοπές στην Ελλάδα. Το έργο διανθίζεται με 16 κομμάτια του Cliff Richard και των Shadows, ορισμένα μάλιστα από τα οποία πήγαν Νο 1. Η επιτυχία του έργου στην Μεγάλη Βρετανία ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να ξεπεράσει σε εισιτήρια ακόμα και τον James Bond!  Δ

(Ειδικά για το Hair, αναφερόμαστε στη θεατρική παράσταση του 1967 και όχι στο φιλμ που γυρίστηκε το 1979 και δεν γνώρισε ανάλογη επιτυχία, αφού δεν μπορούσε να «αναστήσει» το ειρηνιστικό κίνημα των 60s).
Το Hair(1967)είναι ένα μιούζικαλ, το οποίο, μέσα από την απεικόνιση της μποέμικης ζωής μιας ομάδας “hippies” στη Νέα Υόρκη, αποτέλεσε την πρωτοπορία στη διάδοση της χίππικης κουλτούρας. Είναι το πρώτο έργο που χαρακτηρίζεται ως "rock musical", αφού περιλαμβάνει πάνω από 30 τραγούδια, που καλύπτουν όλο το φάσμα της ροκ μουσικής, με πιο γνωστό απ’ όλα το “Aquarius/Let the Sunshine In” με τους 5th Dimension (1969). Δ

To Head (1968) είναι ένα σατιρικό, ανατρεπτικό μιούζικαλ, με πρωταγωνιστές τους Monkees, που παρά τις καλές του προθέσεις, πέρασε απαρατήρητο, αφού η ψυχεδέλεια που ανέδιδε δεν έγινε αποδεκτή από τους φανατικούς οπαδούς του γκρουπ, ενώ -απ’ την άλλη- δεν κατάφερε να προσελκύσει κάποιο νέο, πιο ώριμο ακροατήριο, προξενώντας τελικά το «γκρέμισμα» των Monkees από τα charts και την επακόλουθη παρακμή τους. Πολλά χρόνια αργότερα, η ταινία αποτιμήθηκε ως πολύ διασκεδαστική, ενώ το soundtrack αποτελεί την πιο μεστή δημιουργική στιγμή του συγκροτήματος. Δ

Το 1979 σε σκηνοθεσία Mark Rydell, βγήκε η ταινία The Rose με τους Bette Midler και Alan Bates στους πρωταγωνιστικούς όλους. Το σενάριο βασίζεται στη ζωή της Janis Joplin με περισσότερο βάρος στα προσωπικά της και λιγότερο στα μουσικά. Βαριά συναισθηματική ταινία, με κορυφαία στιγμή, το απεγνωσμένο τηλεφώνημα από ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Πολύ καλή η Bette Midler στο βασικό ρόλο, έφυγα από τον κινηματογράφο δακρυσμένος. Α.Ρ.

Το Tommy(1969) ξεκινά την ύπαρξή του ως ένα διπλό άλμπουμ των Who, που γράφτηκε με τη μορφή της «ροκ όπερας» και περιγράφει τη ζωή του κωφάλαλου και τυφλού Tommy, ο οποίος όμως είναι ανίκητος στο φλιπεράκι! Το άλμπουμ έγινε τεράστια επιτυχία και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά και επιδραστικά άλμπουμ στην ιστορία της ροκ μουσικής! Το 1975, γυρίστηκε το εξίσου επιτυχημένα το Quatrophenia πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή των Who, Roger Daltrey. Από το έργο μένουν αξέχαστες οι εμφανίσεις των Elton John, Tina Turner, Eric Clapton και Jack Nicholson. Δ
Πιο βαρύ σε θέμα αλλά και σκηνοθεσία, είναι η άλλη rock όπερα των Who ή καλύτερα του Pete Townshend, Quadrophenia (1979) σε σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Franc Roddam. Καλή έως πολύ καλή η μεταφορά στις αρχές της δεκαετίας του 60 και την εργατική αγγλική νεολαία και στις μεταξύ τους διαμάχες: Στους Mods με τα κοστούμια και τα scouters που άκουγαν soul αλλά και τα «μοντέρνα» τραγούδια της εποχής και στους πιο δυναμικούς Rockers που καβάλαγαν Triumph και BSA, φορώντας μαύρα δερμάτινα κι άκουγαν rock n roll. Πρωταγωνίστησαν οι Phil Daniels, Leslie Ash κι ο Sting(Police). Α.Ρ.

Συγκινητικό και πολύ καλό το The Last Waltz(1977) των Band που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κινηματογραφική καταγραφή της αποχαιρετηστήριας συναυλίας τους. Μη νομίσετε ότι τότε ξέραμε ποιος είναι ο Martin Scorsese και σίγουρα δεν μποιρούσαμε να εκτιμήσουμε τη σκηνοθετρική του άποψη. Αλλά μόνο και μόνο που στη σκηνή παρελαύνουν και οι Bob Dylan, Paul Butterfield, Eric Clapton, Neil Diamond, Dr. John, Joni Mitchell, Van Morrison, Ringo Starr, Muddy Waters, Ronnie Wood και ο Neil Young, μού έφθανε να δω ξανά και ξανά την ταινία, ώσπου την απόκτησα σε dvd. Α.Ρ.
Η κλασική χορευτική φιγούρα του Travolta, «στοιχειώνει» ολόκληρη την ταινία, αλλά το Saturday Night Fever (1977) δεν είναι μια απλή νεανική μουσική ταινία, αλλά ένα καινούργιο κομμάτι μουσικού πολιτισμού, που μόλις είχε, τότε, ανθίσει. Σκηνοθέτης της ο John Badham και πρωταγωνιστές οι John Travolta (από εδώ τον μάθαμε) και Karen Lynn Gorney. Στον επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο και η μουσική των Bee Gees που είχαν αλλάξει τη μουσική τους κι από τα pop φωνητικά γλυκανάλατα τραγούδια, είχαν περάσει στην αντίπερα όχθη της disco που μόλις είχε κατακτήσει τον κόσμο. Πάντως, η ταινία δεν βασίζεται μόνο στα τραγούδια των Bee Gees αλλά και στο κοινωνικό θέμα του σεναρίου της, που έχει να κάνει με τον εγκλωβισμό του πρωταγωνιστή στη μικρή κοινωνία του και βλέπει το χορό σαν διέξοδο!  Α.Ρ.

 
To Grease (1978) μας έκανε να ερωτευτούμε την Olivia Newton John που πραγματικά κερδίζει όλες τις εντυπώσεις στην ρομαντική ταινία του Randal Kleiser. Συμπρωταγωνιστής της ο John Travolta, επίσης πολύ καλός στο ρόλο του. Αν και το ύφος των τραγουδιών του δεν είναι το φόρτε μου(!), όποτε κι αν την παρακολούθησα στην τηλεόραση, την έυρισκα το ίδιο φρέσκια και ζωντανή. Η μεταφορά στα τέλη της δεκαετίας του 50, κάτι παραπάνω από τέλεια. Α.Ρ.

 Το The Song Remains the Same (1976) περιέχει στιγμιότυπα από 3 ζωντανές εμφανίσεις των Led Zeppelin στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης το καλοκαίρι του 1973 με κάποιες επιπλέον σκηνές (πολλές από αυτές «στημένες» ή και φανταστικές). Η κινηματογραφική αυτή προσπάθεια χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας, επιχειρεί να αποτυπώσει την μαγεία των ζωντανών εμφανίσεων ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής στο απόγειο της δόξας του, ενώ παρουσιάζει και τις υπερβολές της βιομηχανίας θεάματος της εποχής. Είναι περιττό φυσικά να αναφερθούμε στο setlist!
Η ιδέα για την ταινία υπήρχε ήδη από το 1969 στο μυαλό του Peter Grant με την πρώτη προσπάθεια βιντεοσκόπησης να γίνεται στο πλαίσιο της εμφάνισής τους στο Royal Albert Hall τον Ιανουάριο του 1970 με το αποτέλεσμα όμως να μην ικανοποιεί το συγκρότημα.
Η κινηματογράφηση των συναυλιών κινδύνευσε να μην πραγματοποιηθεί όταν το τοπικό συνδικάτο εργαζομένων εμπόδισε το βρετανικό κινηματογραφικό συνεργείο να εργαστεί, με την λύση τελικά να δίνεται από τους δικηγόρους του γκρουπ. Υπάρχει η ιστορία ότι στην μεταμεσονύκτια προβολή που οργάνωσε η Atlantic Records το παρόν έδωσε και ο πρόεδρος της εταιρίας, ο οποίος αποκοιμήθηκε κατά την διάρκεια προβολής της!!! Δ.Τ.
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Roddy Doyle, η ταινία Commitments(1991) μας μεταφέρει στο μόνιμα βροχερό και νεφοσκεπές Δουβλίνο κι αφηγείται την ιστορία του Jimmy Rabbitte (τον υποδύεται ο Robert Arkins), ενός νεαρού μουσικού που σχηματίζει ένα soul συγκρότημα (όλοι λευκοί!) με νέους από την εργατική τάξη. Το όνομα του συγκροτήματος είναι  "The Commitments" κι η σκηνοθεσία ανήκει στον Alan Parker. Καλό είναι αλλά δεν άγγιξε. Α.Ρ.

Σχετικά πρόσφατο είναι το His Life: The John Lennon Story (2000) σε σκηνοθεσία του David Carson και σε πρωταγωνιστικό ρόλο τον Philip McQuillan. Η ταινία είναι βιογραφική για τη ζωή και την καριέρα του John Lennon και μάλλον πέρασε και δεν άγγιξε. Πάντως δεν είναι κακή και έχει μια έντονη διάθεση ντοκιμαντέρ, ξεκινώντας από το Liverpool της δεκαετίας του 50, εστιάζοντας στα νεανικά χρόνια του μεγάλου Lennon και την αγάπη για το rock and roll, πως γνωρίζεται με τους άλλους τρεις Beatles, ενώ μέσα από όλα αυτά, περνούν όλες οι σημαντικές προσωπικότητες που επηρέασαν την εξέλιξή τους (Brian Epstein), Cynthia Lennon, Julian Lennon. Α.Ρ.

Αν μιλάμε για την πλέον αντιπροσωπευτική αποτύπωση μίας ολόκληρης εποχής, αλλά και ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ-ταινία που βραβεύτηκε και με Oscar, τότε μιλάμε για το κοσμογονικό Woodstock: 3 Days of Peace & Music. Ίσως το σημαντικότερο μουσικό event του 20ου αιώνα, συγκρινόμενο μόνο με το διπλό Live Aid το 1985.
Αυτό που κάνει αυτή την ταινία τόσο ξεχωριστή είναι ο συνδυασμός εξαιρετικής μουσικής με σκηνές από το πλήθος. Από την μια κάποιος έχει την ευκαιρία να δει καλλιτέχνες σε μνημειώδεις εμφανίσεις όπως Jimi Hendrix, Joe Cocker, Santana, Who, Ten Years After,  Janis Joplin κι άλλα μυθικά ονόματα. Στην πραγματικότητα βλέπουμε το απόσταγμα 120 ωρών από πλάνα που συγκέντρωσε ο σκηνοθέτης Michael Wadleigh και καταστάλαξε σε μία ταινία 185 λεπτών, με την συνδρομή έξι μοντέρ, ένας εκ των οποίων ήταν κάποιος νεαρός … Martin Scorsese. Και κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί ένα από τα κύρια ντοκουμέντα μιας ουτοπίας που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, και για λίγο φάνηκε ότι μπορούσε να τα καταφέρει. Περισσότερα για το τριήμερο που άλλαξε τα μουσικά δεδομένα της εποχής μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://www.rockmachine.gr/2020/07/woodstock-live.html, εδώ: https://www.rockmachine.gr/2019/09/woosdtock-1969.html και εδώ: https://www.rockmachine.gr/2021/07/woodstock.html
Κ.Τ.
Οι John Belushi και Dan Aykroyd έχουν αποστολή από το Θεό! Η μεγάλη επιτυχία του 'Saturday Night Live' (σ.σ. δεν πέρασε με κανένα τρόπο στην Ευρώπη το χιούμορ του και τα gags του) κάνουν τους Blues Brothers αγγελιοφόρους των blues και soul επιτυχιών παρελθόντων δεκαετιών στην καταπληκτική ταινία Blues Brothers του John Landis. Οι εμφανίσεις των Aretha Franklin, James Brown, Ray Charles και Cab Calloway αλλά και οι ερμηνείες των Steve Cropper και Donald "Duck" Dunn (από τους Booker T. and the M.G.'s.) ανεβάζουν το standard της ταινίας στην κορυφή. Αξεπέραστη! Α.Ρ.

Ο Ian “Lemmy” Kilmister, μπασίστας, τραγουδιστής και ηγέτης των Motorhead, θα είναι για πάντα μια persona που όμοια της δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ. Είναι ένας από αυτούς τους μουσικούς, που χαίρει σεβασμού από όλη την μουσική κοινότητα, όλων των ιδιωμάτων. Η ταινία με το όνομα του και τον πλήρη τίτλο Lemmy: 49% Motherf**ker, 51% Son of a Bitch, είναι ένα documentary για την ζωή του, όπως μπορεί βεβαίως να αποδοθεί αυτή σε περιορισμένο χρονικό περιθώριο. Σε όλη της διάρκεια της, μιλούν για αυτόν πολλοί μουσικοί εκθειάζοντας τον, μας δείχνει στιγμές από την καθημερινότητα του, κάποιες από τις συνήθειες του, την αγάπη που είχε να συλλέγει αντικείμενα πολέμου και να συχνάζει στο Rainbow bar, στιγμές από τις περιοδείες του αλλά και από προσωπικές συναντήσεις με φίλους. Βεβαίως για κάποιον που θέλει να μάθει λίγα πολύ περιεκτικά πράγματα για το ποιόν του Lemmy, ότι θα δει είναι αξιόλογο, νομίζω. Τέτοιες προσωπικότητες όμως, ίσως θα ήταν καλό να μας παρουσιάζονταν μέσα από μια σειρά μίνι ταινιών και όχι σε «μικρής» διάρκειας ταινία ή ντοκιμαντέρ. Ας είναι βέβαια, από το τίποτα, έστω το υπάρχον κάτι είναι. Θ.Μ.

Οι Queen είναι από τα αυτά τα λίγα συγκροτήματα που ξέφυγαν από την τάφρο της rock κοινότητας, και έγιναν αστέρες πρώτου βεληνεκούς, με οπαδούς από όλα τα μουσικά ιδιώματα του πλανήτη. To Bohemian Rhapsody σίγουρα θα αναμενόταν από πολύ κόσμο, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα της δεν ήταν το αναμενόμενο. Όσοι έχουν ασχοληθεί επιδερμικά μαζί τους, θα έβλεπαν μια όμορφη, ευχάριστη ταινία μεσημέρι Κυριακής, που παρουσιάζει το σχήμα από την δημιουργία του, μέχρι και την περίφημη εμφάνιση του στο Live Aid το 1985. Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το group, θα ήταν αρκετό, αφού θα νόμιζαν ότι έβλεπαν όντως την εξέλιξη του. Όσοι όμως είχαν ασχοληθεί περισσότερο με το συγκρότημα, θα παρακολουθούσαν μια ταινία επικαλυμμένη σε πολλά σημεία, με Hollywood-ιανή οπτική, που έδειχνε μόνο την «καλή» πλευρά του group, μέχρι το σημείο που να μην θίγονται πουριτανικά ζητήματα, όπως τα ναρκωτικά, οι σεξουαλικές προτιμήσεις του τραγουδιστή Freddie Mercury ή τα όποια ακραία πάρτυ συμμετείχε. Ενώ θα έπρεπε στο φακό να είχαν αποτυπωθεί αληθινές εικόνες, για να έχουν όλοι μια σαφή άποψη, αποδόθηκε ένας ηθελημένος καθωσπρεπισμός, μάλλον για να μην προσβληθεί ο θεατής και να παραμείνει ανίδεος για ένα τόσο αναγνωρίσιμα τεράστιο. Κρίμα που το Hollywood νίκησε την μουσική.Θ.Μ. 

Το 200 Motels (1971) του Frank Zappa είναι μια σουρεαλιστική μουσική ταινία σε σκηνοθεσία του ιδίου και του Tony Palmer,εμπλουτισμένη με μουσική φυσικά του  Zappa. . Η ταινία πρωτοπαρουσιάστηκε το 1971 και αποτελεί μια καυστική περιγραφή των καλλιτεχνών όταν βρίσκονται σε περιοδεία ενώ περιέχει πολλά στιγμιότυπα από εμφανίσεις του συγκροτήματος του,  Mothers of Invention και πρωταγωνιστούν οι Theodore Bikel, Ringo, ο ντράμερ των Who, Keith Moon, o Mark Volman, o οργανίστας Don Preston. ο ντράμερ Aysley Dunbar, o Geoprge Duke, η Ruth Underwood  και η Pamnlea De Barres. Μόνο για τους fans του Zappa. 

Η ταινία Rock Star εκ πρώτης δεν σου κάνει για μουσική, με την έννοια ότι αναφέρεται σε κάποιον καλλιτέχνη. Αν όμως ασχοληθείς λίγο μαζί της θα ανακαλύψεις ότι όντως κάπου αναφέρεται. Το story της είναι για τον Chris "Izzy" Cole, έναν φανατικό οπαδό των Steel Dragon, ο οποίος τραγουδάει σε μια tribute μπάντα που παίζει υλικό τους. Κάποια στιγμή ο κανονικός τραγουδιστής των Steel Dragon, παύει να είναι στο συγκρότημα και την θέση του παίρνει ο Cole. Βάλτε στις παραπάνω προτάσεις αντί για Steel Dragon, Judas Priest και αντί για Chris "Izzy" Cole, Tim “Ripper” Owens, και θα έχετε την λύση του γρίφου από πού είναι επηρεασμένη η ταινία. Η ταινία βέβαια δεν σταματάει την ροή της όταν τελικώς ο Cole αναλαμβάνει την θέση του τραγουδιστή, αλλά βασιζόμενη στην μυθοπλασία, συνεχίζεται μέχρι που τα παρατάει σαν να θέλει να δηλώσει ότι όλα αυτά είναι επί ματαίω. Παρόλο που η ταινία κυλάει καλά, από κάποιο σημείο και μετά αποτελεί και μια ύβρη, για το heavy metal. Το γιατί, θα το ανακαλύψετε, παρακολουθώντας την! Άξιο αναφοράς είναι ότι στην ταινία παίζουν και πολλοί γνωστοί μουσικοί, όπως οι Jeff Pilson, Zakk Wylde, Jason Bonham, Myles Kennedy, Jeff Scott Soto (δανείζει μόνο την φωνή του). Δυστυχώς η ταινία δεν είχε την εμπορική επιτυχία που θα ήθελαν οι δημιουργοί της. Θ.Μ.

Το Blinded by the Light είναι μια ταινία από αυτές που δεν αναφέρονται στην ζωή ενός μουσικού, αλλά έχουν σχέση με έναν από αυτούς. Είναι εμπνευσμένη από την ζωή του, δημοσιογράφου, broadcaster και δημιουργού ντοκιμαντέρ Sarfraz Manzoor, ο οποίος λάτρευε την μουσική του Bruce Springsteen. H ταινία λοιπόν μας πάει πίσω στο 1987, στο Luton, όπου ο ήρωας μας Javed Khan, μαζί με την οικογένεια του, μετανάστες από το Πακιστάν, μένουν εκεί. Ο Javed άκουγε rock μουσική της εποχής, την οποία ο πατέρας του δεν ενέκρινε. Παράλληλα έγραφε και στίχους για το group του φίλου του Matt, τους οποίους όμως ο ίδιος έβρισκε κάπως πεσιμιστικούς. Σε ένα διάλειμμα στο σχολειό, ο ομοεθνής φίλος του Roops, του δίνει δυο κασέτες με τα albums του Springsteen, “Darkness at the edge of time” και “Born in the U.S.A.”, λέγοντας του ότι η μουσική του εν λόγω καλλιτέχνη θα τον βοηθήσει πολύ «λύνοντας» του πολλά θέματα. Ακούγοντας τα, όλη του η ζωή αλλάζει ξαφνικά, αφού έχοντας σαν πρότυπο τα τραγούδια του Springsteen, για την υπόλοιπη ζωή του, «μεταμορφώνεται» σε έναν πιο δυνατό χαρακτήρα που κάνει τα πάντα για να καταφέρει τους στόχους του. Η ταινία ουσιαστικά  μας παρουσιάζει την ενηλικίωση του Khan, από το σημείο της ακρόασης των τραγουδιών και. Τα καταφέρνει; Δείτε αυτή την πολύ αξιόλογη ταινία και θα σας λυθούν όλες οι απορίες άμεσα!  Θ.Μ.

Το The Boat That Rocked (2009) ήταν μια κωμική βρετανική ταινία του Richard Curtis με πρωταγωνιστές τους Philip Seymour Hoffman και Kenneth Brannagh που μάς μετέφερε στα μέσα της δεκαετίας του 60 σε ένα φανταστικό ραδιοσταθμό, το "Radio Rock"  που εξέπεμπε από καράβι, οι ναύτες ήταν Dj’s και αρμένιζε στη Βόρεια Θάλασσα και η κυβέρνηση ήθελε να το κλείσει. Στην ουσία ήταν μια κωμική έκδοση του πραγματικού Ράδιο Caroline που απασχόλησε έντονα τις Βρετανικές αρχές και τελικά τον έκλεισαν.Α.Ρ.

Αλήθεια ή πραγματικότητα; Για πολλά από αυτά που βλέπουμε στην ταινία του Netflix από το 2019, The Dirt, που αποτελεί την οπτικοποίηση της ομώνυμης συλλογικής βιογραφίας των Mötley Crüe, ο/η θεατής θα κάνει πολλές φορές αυτή την ερώτηση στον εαυτό του/της. Είναι κυριολεκτικά άξιο απορίας πόσο ανθεκτικός μπορεί να είναι ο ανθρώπινος οργανισμός σε όλες αυτές τις βάναυσες ηδονές, που προέρχονται από ή οδηγούν σε παρανοϊκές συμπεριφορές, αχαλίνωτο σεξ, κραιπάλες, ναρκωτικά, εντός και εκτός εξαντλητικών περιοδείων. Αυτή είναι και η φιλοδοξία της ταινίας. Να καταγράψει αυτό τον ακόρεστο ηδονισμό της πιο χαρακτηριστικής μπάντας της Sunset Strip μετά τους Van Halen, από την δημιουργία τους μέχρι την κατάκτηση των ΗΠΑ και στην συνέχεια με την παγκόσμια επιτυχία τους. Η αλήθεια είναι πως αν κάποιος είναι fan των Mötley Crüe, ξέρει πάνω κάτω τι γινόταν όχι μόνο με αυτούς, αλλά και ολόκληρη την σκηνή στην οποία ανήκουν. Για τους υπόλοιπους θα είναι μία ικανοποιητική (αν και γραφική σε σημεία)  εισαγωγή στον κόσμο της glam metal παράνοιας στο Los Angeles την δεκαετία του ’80.Κ.Τ.
To 1982 o Alan Parker πήρε το αριστούργημα των Pink Floyd και του έδωσε κινηματογραφική διάσταση. Η εξαιρετική δουλειά στο animation του Gerald Scarfe, ο πρωταγωνιστήςBob Geldof (δεν τα κατάφερε να ταυτιστεί με το ρόλο), η καταπληκτική μουσική και τα ανθρώπινα νοήματα, κατατάσσουν το The Wall στις κορυφαίες κινηματογραφικές μεταγορές. Για τους συλλέκτες, περιλαμβάνει δύο προσωπικά  κομμάτια του Roger Waters, τα "When the Tigers Broke Free"(σ.σ. γραμμένο για τον πατέρα του) και το "5:11 AM (The Moment of Clarity)" (συμπεριλήφθηκε στο προσωπικό του άλμπουμ 'The Pros and Cons of Hitch Hiking'). Ταινιάρα! Α.Ρ.

Η ελληνικής καταγωγής Penelope Spheeris μας μεταφέρει στον κόσμο του αμερικάνικου metal όπως γιγαντώθηκαν στην Πόλη των Άγγέλων. Στο The Decline of Western Civilization Part II: The Metal Years, παρελάυνουν οι Alice Cooper, Paul Stanley, Lemmy, Ozzy Osbourne, Aerosmith, Odin και Seduce, ή με συνεντεύξεις ή αποσπάσματα από συναυλίες τους.  Το βλέπεις άνετα. Α.Ρ.

Μια ενδιαφέρουσα ταινία του Julien Temple από το 1986, είναι και το Absolute Beginners, με το ομώνυμο τραγούδι του David Bowie να κυριαρχεί εκείνη τη χρονιά στα Βρεταννικά τσαρτς. Η ταινία μας μεταφέρει στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας το ’50, αναδεικνύοντας την κουλτούρα, τον τρόπο σκέψης, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μια νεολαίας που ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τη δεκαετία του ’60. Η μουσική βέβαια παίζει τον πρώτο ρόλο και στο σάουντρακ εκτός του Bowie, έχουμε ακόμα τραγούδια από τους Sade, Paul Weller, Ray Davies, Jerry Dammers, Gil Evans κ.α. Κάποιοι απ αυτούς εμφανίζονται και στην ταινία (Bowie, Sade, Ray Davies), πλάι στους πρωταγωνιστές Eddie O'Connell, Patsy Kensit, James Fox, Edward Tudor-Pole και Anita Morris. Η ταινία αν και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1986, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά μας άφησε μια όμορφη καταγραφή μιας εποχής κι ένα πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ. Κ. Elton Κ.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ BEATLES (1964–1969)

Οι ταινίες των Beatles, εκτός από διασκεδαστικές, λειτούργησαν και ως video clip της εποχής, βοηθώντας έτσι στη μεγέθυνση του μύθου του γκρουπ.
A Hard Day’s Night (1964) είναι ο τίτλος της πρώτης τους ταινίας, μιας σλάπστικ κωμωδίας, στην οποία αποτυπώνεται η υστερία της μπητλομανίας, αλλά και το γνήσιο βρετανικό χιούμορ των Beatles. Ανάλογη είναι και η δεύτερη ταινία τους με τίτλο Help! (1965), μια εξωφρενική κωμωδία, όπου οι Beatles δείχνουν το υποκριτικό τους ταλέντο. Ακολουθεί το Magical Mystery Tour (1967), μια τηλεταινία του BBC, που αποτελεί την αποθέωση της ψυχεδέλειας και που οδηγεί, νομοτελειακά θα λέγαμε, στο Yellow Submarine (1968), ένα φιλμ κινουμένων σχεδίων, εντελώς χίππικης αισθητικής και ατμόσφαιρας. Η διαδρομή τους στον κινηματογράφο τελειώνει με το ντοκυμαντέρ Let It Be (1969), στο οποίο καταγράφεται το βαρύ κλίμα πριν τη διάλυση των Beatles. Δ

Το Almost Famous είναι μια τρυφερή ταινία ενηλικίωσης ενός μαθητή λυκείου, ο οποίος -προκειμένου να δημοσιεύσει στο περιοδικό Rolling Stone, ένα άρθρο για μια πολύ σπουδαία (υποτίθεται) μπάντα της εποχής, τους Stillwater, τους ακολουθεί σε μια περιοδεία τους και ζει μαζί τους (και με τις απαραίτητες groupies) όλες τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Η ταινία, χάρη στον μουσικό της σύμβουλο, τον Peter Frampton, είναι πλημμυρισμένη από τα καλύτερα rock τραγούδια των 70s. Δ
Τα τραγούδια γράφτηκαν πρώτα και σχεδιάστηκαν ως άλμπουμ μιούζικαλ, πριν δημιουργηθεί και ανέβει το μιούζικαλ ως μουσική παράσταση!
Η αυθεντική ροκ όπερα του Jesus Christ Superstar πριν γίνει θεατρική παράσταση, θεατρικό έργο του Μπρόντγουεϊ ή κινηματογραφική ταινία, ως Jesus Christ Superstar ήταν απλώς ένα ροκ άλμπουμ του 1970 που παρήχθη από τον εξαιρετικό συνθέτη Andrew Lloyd Webber και τον σπουδαίο  στιχουργό του Tim Rice. Στο αρχικό άλμπουμ, το μέρος του Ιησού τραγουδήθηκε από τον Ian Gillan, με τον Murray Head ως Judas, τον Michael d'Abo ως King Herod, την Yvonne Elliman ως Mary Magdalene και τον Barry Dennen ως Pilateκαι κατά την προσωπική μου κρίση είναι η σπουδαιότερη μουσικά και ερμηνευτικά. Τον Ιούλιο του 1971, η πρώτη αμερικανική συναυλία της ροκ όπερας πραγματοποιήθηκε μπροστά σε κοινό 13.000 ατόμων στο Πίτσμπουργκ, Civic Arena της Πενσυλβάνια με τον Jeff Fenholt να τραγουδά τον ρόλο του Ιησού, τον Carl Anderson ως Judas και τον Elliman να επαναλαμβάνει τον ρόλο της ως ως Mary Magdalene.
Το έργο βασίζεται χαλαρά στις τέσσερις αναφορές των Ευαγγελίων για τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του Ιησού Χριστού, αλλά δίνει μεγάλη ελευθερία στην ερμηνεία της φιλοσοφικής και διαπροσωπικής δυναμικής μεταξύ του Ιησού και των αποστόλων του, ιδιαίτερα του Ιούδα Ισκαριώτη, του ανθρώπου που τελικά θα τον πρόδιδε. Θεολογικά, προτεσταντίζει επικίνδυνα και παρουσιάζει σχεδόν απογυμνωμένο από την θεανθρώπινη  του μορφή τον Ιησού….
 Το έργο ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό τη μορφή ενός παραδοσιακού παιχνιδιού πάθους αλλά με ερμηνεία του εικοστού αιώνα με επίκεντρο την ψυχολογία του Ιησού και των άλλων χαρακτήρων. Ν.”Hosanna” Γ.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70, οι σκηνοθέτες για να προσελκύσουν νεαρόκοσμό στις ταινίες τους, άρχισαν να χρησιμοποιούν, έστω σε ρόλους guest star, πετυχημένους καλλιτέχνες, με τον John Lennons να εμφανίζεται στο How I won the War. Ακολούθησε ο «πολύς» Mick Jagger στην ταινία των Donald Cammell και Nicolas Roeg, Performance που ΔΕΝ είναι Rock Movie, άρα δεν εμπίπτει στο άρθρο που διαβάζεται, αλλά ήταν η πρώτη (κι ίσως η καλύτερη ερμηνεία) του Mick Jagger στον κινηματογράφο!    

Κορυφαία καταγραφή νεολαιϊστικου χιούμορ της δεκαετίας του 90 είναι η ταινία Wayne's World (1992) με βασικούς χαρακτήρες τους Wayne Campbell (Mike Myers) και Garth Algar (Dana Carvey). Κορυφαία στιγμή στο αυτοκίνητο όταν ακούνε το “Bohemian Rhapsody”. Η ταινία δεν περιγράφεται, βλέπεται!Α.Ρ.
Το Yesterday (2019) βασίζεται σε μια πανέξυπνη σεναριακή ιδέα, όπου, μετά από ένα παγκόσμιο blackout, ο κόσμος ξυπνά χωρίς να γνωρίζει τους Beatles, πλην ενός άσημου μουσικού, ο οποίος αναλαμβάνει να μυήσει τους ανθρώπους στην ανεπανάληπτη μουσική των «Σκαθαριών», προκύπτει ένα ρομαντικό μιούζικαλ, διαποτισμένο με τα καλύτερα τραγούδια του ιστορικού γκρουπ, που καταφέρνει -με έναν υποδόριο τρόπο- να βγαίνεις από το σινεμά, έχοντας αγαπήσει τους Beatles ακόμα περισσότερο! Δ
Οι Slade το πρώτο μισό της δεκαετίας του 70 ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς στη Μ.Βρετανία αλλά και στην Ευρώπη. Αυτή την επιτυχία τους, προσπάθησαν να εξαργυρώσουν, πρωταγωνιστώντας στην ταινία Slade in Flame (1975) σε σκηνοθεσία Richard Loncraine και σενάριο Andrew Birkin, μια ταινία λίγο μπερδεμένη αλλά πολύ χαρακτηριστική για την rock λογική της εποχής. Στη Ευρώπη, πέρασε και δεν άγγιξε. Α.Ρ.

Πάνω κάτω, το ίδιο συμβαίνει και με τη συμμετοχή του τότε super star David Essex στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στην  ταινία That'll Be the Day(1973) του σκηνοθέτη Claude Whatham και του σεναριογράφου Ray Connolly, που μας μεταφέρει στην αρχή της δεκαετίας του 60, περιγράφοντας τη ζωή ενός νεαρού που μεγαλώνει με τη μητέρα του. Για να γίνει ακόμα πιο πλούσια σε γνωστά πρόσωπα η ταινία, εμφανίζονται και οι Ringo Starr, Billy Fury (super star στη Μ.Βρετανία τη δεκαετία του 60), ο Keith Moon κι ο John Hawken (μέλος των The Nashville Teens κι αργότερα ιδρυτικό μέλος των Renaissance και Spooky Tooth,  Vinegar Joe, Strawbs και Illusion).

Το πέρασμα του super star Marc Bolan (T.Rex) στον κινηματογράφο έγινε με την ταινία Born to Boogie(1972) που δεν είναι ταινία με την κλασική έννοια, αλλά μια συναυλία των T.Rex στο Empire Pool, όπου εμφανίζονται και οι Elton John και Ringo Starr ο οποίος τη σκηνοθετεί. Α.Ρ.

Ανήκω στη γενιά των γυμνασιόπαιδων που κάγχαζαν όταν έβλεπαν στις τσάντες των κοριτσιών το λογότυπο των Doors με bic στυλό – o Morrison παραήτανε γκόμενος και παραήτανε νεκρός για να μη μας ισοπεδώσει τα πρότυπα. Ο κοκκινόασπρος μονός δίσκος (Best Of) ήταν must, όμως τω καιρώ εκείνω των Asia και των Men At Work οι Doors έμοιαζαν Ομήρου Οδύσσεια. Μέχρι πάντως τον Οκτώβριο του ’91, όταν η ταινία The Doors (1991) του Oliver Stone προβλήθηκε στο «ΟΠΕΡΑ», είχα αποκτήσει επαφή με την ιστορία και τη δισκογραφία τους τέτοια, ώστε να απολαύσω την ταινία ως ντοκυμανταίρ, χωρίς τις αγκυλώσεις του «ειδικού». Τη θεωρώ από τα πιο πετυχημέν ροκ biopic, ή μάλλον το πρώτο τόσο πετυχημένο – μην ξεχνάμε ότι όταν βγήκε, ο Morrison είχε πεθάνει μόλις …20 χρόνια πριν. Ο Val Kilmer δίνει την παράσταση της καρριέρας και της ζωής του, σε μερικά, δε, ιδιαίτερα μελετημένα πλάνα κατορθώνει να αποδώσει την εικόνα και τη φευγάτη αίσθηση ενός από τα μεγαλύτερα ροκ ινδάλματα όλων των εποχών. Η Meg Ryan ενσαρκώνει ιδανικά την ξενερουά απομυζητική βεντούζα που ήταν η Pam, η υπόλοιπη μπάντα, ενσαρκούμενη από τους Kevin Dillon (το σαδιστικό κωλόπαιδο Bunny του “Platoon”, αδελφός του Mat ως John Densmore), Kyle Mc Lachlan (o, μεταξύ άλλων ανεξίτηλος ως Τέφρυ Μπώμοντ του “Blue Velvet”, ως Ray Manzarek) και Frank Whaley (ο μετέπειτα έντρομος Brett, θύμα του Samuel L. Jackson και των ευαγγελικών περικοπών του, ως Robbie Kreiger) είναι πράγματι πειστική, ενώ το μοντάζ και η αναπαράσταση των ζωντανών εμφανίσεων του θρυλικού συγκροτήματος έχουν σχολαστικά αναπαρασταθεί, από το μάτι ενός σκηνοθέτη, που, το έχει ομολογήσει, ήταν και είναι fan. Π.Π.

Το Rocket Man (2019) του Dexter Fletcher) είναι μια ταινία ανάσα ροκοσύνης, που οι περισσότεροι είδαν από το Netflix μέσα στο πρώτο εξάμηνο της πανδημίας. O Λιβερπούλιαν Taron Egerton λειαίνει και εξιδανικεύει την εικόνα, την καλλιτεχνική δύναμη και την υπαρξιακή αγωνία του πραγματικού Elton John, σε μια συγκινητική και σε σημεία απογειωτική ταινία. Είναι η δεύτερη  φορά -μετά το Bohemian Rhapsody- που επιχειρεί μια στρέϊτ στροφή, ή έστω απεικόνιση, gay ανδρών που μεγαλούργησαν στη σύγχρονη δημοφιλή μουσική, με όχημα μια ποπ ψυχαναλυτική ματιά, προς τέρψιν του καταναλωτικού κοινού. Πάντως, η μουσική παραμένει θαυμάσια. Π.Π.

H ξενέρωτη και επίπεδη Reese Witherspoon πήρε ένα πό τα πιο αξιολησμόνητα Όσκαρ Γυναικείου Ρόλου της σύγχρονης ιστορίας. Ο υπερταλαντούχος και με εσωτερική δύναμη Γιόακιν Φήνιξ, 15 χρόνια πριν το βλακωδώς πεισιθάνατο «Τζόκερ» είχε αποδείξει ότι η εξωτερική ομοιότητα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο το να έχεις μπει στο πετσί του ρόλου. Το Walk The Line (2005) του James Mangold είναι μια biopic ταινία με δεξιοτεχνική φωτοσκίαση, εστιασμένο στον Man In Black (αυτός είναι το κανονικός, όχι ο Blackmore) και τη σχέση του με την μούσα του και γυναίκα της ζωής του June Carter. Ικανοποιητικό για όσους δεν έχουν απορροφήσει την αυθεντική μουσική του Johnny Cash, με soundtrack που βραβεύθηκε μεν με Grammy, όμως είναι δύσκολο να εκτιμηθεί από τους φανς του Cash. Π.Π.

Βιντατζιά (και μπαλαφάρα από κάθε άποψη) ολκής, το Trick  Or Treat (1986) του Charles Martin Smith κυκλοφόρησε στα τέλη του ’86 στην Αμερική και ήρθε την Άνοιξη του ’87 κι εδώ, με τον αλήστου μνήμης τίτλο Σκληροί Σα Μέταλλο». Ο σκηνοθέτης του, ο κοντούλης, μόλις 33χρονος τότε, Charles Martin Smith είναι σίγουρα από τις φάτσες που ανασύρουν το «πού τον έχω ξαναδεί» σε πολύ κόσμο, καθώς έχει παίξει σε μια απίστευτα μεγάλη σειρά καλών ταινιών –πάντα σε δευτερότριτους, αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους, από το «Οι Αδιάφθοροι» και το “The Buddy Holly Story”, μέχρι το “American Graffiti”. Εδώ, πάντως, παρά την φημισμένη υπογραφή του Ομίλου Dino De Laurentis στην παραγωγή, ο Smith σκηνοθέτησε το patchwork σενάριο καμιάς δεκαριάς γραφιάδων που προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν την εμπορική άνοδο του heavy metal και το πάντα φλέγον ζήτημα –ανάμεσα στη λεγόμενη «ηθική πλειοψηφία» της αμερικανικής κοινής γνώμης- της βλαβερής του επιρροής στο νενικό κοινό, παρήγαγαν έναν προβλέψιμο συρφετό από κλισέ και αληθοφάνεια επιπέδου βιντεοκασσέττας με πρωταγωνιστή τον Διονύση Ξανθό : σχολικό bullying, η ανάγκη του εφήβου να ξεχωρίσει, δίσκοι heavy metal που έχουν ανάποδα μηνύματα, νεκροί ρόκερ που μιλούν από τον τάφο και διατάζουν τον νεαρό ήρωα (αρχετυπικός heavy metal geek o Marc Price) να σκοτώσει, εφέ που κάνουν το μέσο σημερινό οκτάχρονο να κυλιέται στα γέλια από την αναληθοφάνεια. Μόνον ο «κακός» ρόκερ, ο 28χρονος Τony Fields, που παίζει τον Sammi Curr, σου μένει στο μυαλό σαν ένα μεγάλο αναξιοποίητο κεφάλαιο: ο τύπος, ένας χορευτής και ηθοποιός (έχει παίξει στο “Beat It” του Michael Jackson και στο θεατρικό “Chorus Line”, για όσους είναι σινεφίλ), με ένα αξιοπρεπές σενάριο θα είχε αφήσει ιστορία (έκτοτε, εκανε κυρίως τηλεόραση και πέθανε από Aids 9 χρόνια αργότερα). Το γελοίον του πράγματος είναι ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα b-movie επιβεβαιωτικό όλων μεταλλοφοβικών δυσκοίλιων της εποχής, ενώ συμμετέχουν σ’ αυτήν με ρολάκια της πλάκας ο …Ozzy και ο Gene Simmons. Ιδανικό για cult ‘80s Σαββατόβραδο με παρέες που αγνοούν ποιός ήταν ο Γιώργος Κατσιφάρας. Last but not least, το soundtrack έχει μουσική Fastway (ξεχωρίζουν τα “Don’t Stop The Fight”, “After Midnight”, “Stand Up”, “Get Tough” και το παλιό “If You Could See”) στο μάλλον καλύτερο άλμπουμ της σύντομης και cult καρριέρας τους. Π.Π.

To Gimme Shelter (1970) των Rolling Stones αποτελεί την καταγραφή της αμερικάνικης περιοδεία του 1969 με αποκορύφμα τηνκαταστροφική εμφάνισή τους στο Altamont Free Concert. Περιέχει ακόμα αποσπάσματα από τη συναυλία τους στο Madison Square Garden, κινηματογραφήσεις του συγκρτοήματος στο studio την ώρα που ηχογραφούν τα "Brown Sugar" και"Wild Horses" και το φοβερό σχόλιο του Mick Jagger για την Tina Turner που άνοιγε την περιοδεία τους: "It's nice to have a chick occasionally". Η κυριώτερη στιγμή όμως είναι ο θανάσιμος τραυματισμός του  18χρονου Meredith Hunter όταν αυτός προσπάθησε μαζί με άλλους να πάει στη σκηνή. Οι Hells Angels που είχαν αναλάβει να διατηρήσουν την τάξη(!) δεν άργησαν να έλθουν σε συμπλοκή με τον Hunter ο οποίος οπλοφορούσε. Η συνέχεια είναι γνωστή. Α.Ρ.


Η δεκαετία του ’80 δεν μας άφησαν ούτε παρά ελάχιστες μουσικές βιογραφίες, καθώς τα μουσικά είδωλα των περασμένων δεκαετιών ήταν ακόμη ζωντανά κι ενεργά. Όμως, στα χασομέρια της δεκαετίας, Νοέμβριο του ’89, βγήκε το Great Balls Of Fire! (1989)του Jim McBride) που την είδα στο “IDEAL”, αίθουσα στην οποία ανέβαινε όποια ταινία και να έβλεπες. Κτισμένη πάνω στον πρωταγωνιστή Dennis Quaid, τον οποίο ο εκλεκτικός McBride είχε αγκαζάρει ως πρωταγωνιστή από το “The Big Easy («Επικίνδυνη Ηρεμία στη Νέα Ορλεάνη») του ’87, η ταινία μας πηγαίνει στα πρώτα βήματα του ροκ-εν-ρολ. Το biopic είναι για τον τεράστιο Jerry Lee Lewis και την ξέφρενη πορεία του προς την τρομερή δισκογραφική επιτυχία, μεταξύ 1956 και 1958. Ο ενθουσιασμός, η τρέλλα και το επιθετικό, γεμάτο σεξουλική ορμή και πάθος παίξιμο του Lewis στo πιάνο του δίνει σύντομα το παρατσούκλι “Killer”, όμως η μουσική του καρριέρα, (με τα αιώνια hits “Great Balls Of Fire”, “Highschool Confidential” γκρεμίζεται απότομα όταν ο μουσικός τύπος ανακαλύπτει ότι ο 21χρονος Jerry Lee έχει σχέση με την …13χρονη κόρη του μπασίστα του (θαυμάσια εμφάνιση από την 18χρονη τότε Winona Ryder). To ότι η σχέση αυτή παρουσιάζεται ως ένα ακόμη love story, με τον Jerry Lee Lewis να «αναλαμβάνει την ευθύνη» και να «αποκαθιστά» την ανήλικη Myra Gale Brown (την πρώτη από τις επτά συζύγους που θα αποκτήσει στην πραγματικη΄του ζωή ο γεννημένο ςκαι ακόμη ζωντανός Jerry Lee) δεν φάνηκε να άρεσε ιδιαίτερα στο αμερικάνικο κοινό και η ταινία πάτωσε εισπρακτικά. Όμως σήμερα βλέπεται σχετικά ευχάριστα. Π.Π.

Όχι, το Singles(1992) σε σκηνοθεσία/σενάριο του Cameron Crowe, ΔΕΝ είναι rock movie αλλά με τέτοια μουσική και τέτοιο θέμα, χωράει με το παραπάνω στο άρθρο. Σπουδαία ταινία, τόσο σαν θέμα όσο και soundtrack (Alice in Chains, Pearl Jam, Soundgarden,, Mudhoney, Mother Love Bone, Smashing Pumpkins κ.α.- όλοι με κομματάρες) αποτελεί πολιτιστικό δείγμα του grunge για τις επόμενες γενιές. Άψογη.Α.Ρ

Το High Fidelity(2000) είναι από τις ταινίες που αξίζει να δείτε και έκανε αίσθηση όταν παίχτηκε και στη χώρα μας (μεταξύ του νεαρόκοσμου). Η σκηνοθεσία ήταν του Stephen Frears και πρωταγωνίστησαν οι John Cusack, Jack Black και Lisa Bonet που είχε παντρευτεί τον Lenny Kravitz. To σενάριο που βασίζεται στο σενάριο του Nick Hornby, μάς μεταφέρει σε ένα κατάστημα δίσκων στο Σικάγο με τη ζωή των πελατών να δένει με τα τραγούδια. Δείτε την! Α.Ρ.



Το Kiss Meets The Phantom Of The Park είναι μια τηλεοπτική ταινία του 1978 με πρωταγωνιστές το Αμερικανικό Hard Rock συγκρότημα KISS και παραγωγή του studio κινουμένων σχεδίων της Hanna-Barbera Productions.
Η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από το συγκρότημα, όπου χρησιμοποιούν τις υπερδυνάμεις τους για να πολεμήσουν έναν κακό εφευρέτη (Abner Devereaux) και να σώσουν ένα πάρκο ψυχαγωγίας Luna Park (California), από την καταστροφή.
Το NBC πρόβαλε την ταινία κυριολεκτικά στο απόγειο της δημοτικότητας των KISS στις ΗΠΑ. Αλλά λόγω της κακής ερμηνείας της ταινίας και του ημι-κωμικού σεναρίου, στους περισσότερους οπαδούς του group δεν άρεσε η ταινία, παρά την κακή ποιότητα η ταινία, έχει αποκτήσει πια τη θέση της ως μια cult ταινία.

Η ελληνικη έκδοση του VHS

Τα μέλη του συγκροτήματος περιφρονούσαν ακόμη την ταινία. Οι KISS θα κάνουν όμως κι ένα ειδικό live για τις ανάγκες της ταινίας τον Μάιο του 1978, στο πάρκο αναψυχής “Magic Mountain”. Το NBC πρόβαλε την εν λόγο ταινία στις 28 Οκτώβριου του 1978, η οποία κόστισε 3.000.000 δολάρια κι ανέβασε με το παραπάνω το ύψος της δημοτικότητας τους, τότε ήταν που ξεκίνησε η λεγόμενη KISS-mania. Η.Κ.

Το Detroit Rock City είναι η δεύτερη ταινία των KISS, μια εφηβική κωμική ταινία του 1999 σε σκηνοθεσία Adam Rifkin και σενάριο Carl V. Dupré. Η ιστορία αναφέρεται σε τέσσερα έφηβα αγόρια που έχουν σ’ ένα tribute συγκρότημα στους KISS και προσπαθούν να δουν τα είδωλα τους σε μια συναυλία στο Detroit το 1978. Συγκριμένα η ταινία αφηγείται την ιστορία ενηλικίωσης των τεσσάρων teenager μέσα από το φίλτρο της μουσικής και του πολιτισμού της δεκαετίας του 1970 στις ΗΠA. Οι έφηβοι που αγαπούν το Rock και οι επίδοξοι μουσικοί, ανυπομονούν να δουν το αγαπημένο τους συγκρότημα, να εμφανίζεται σε μια επερχόμενη συναυλία. Ωστόσο, όταν η μητέρα του ενός, βρίσκει τα εισιτήρια για την εκδήλωση, τελικά τα καίει, αφήνοντας τα αγόρια απελπισμένα στο να βρουν άλλο τρόπο για να δουν την παράσταση. Στην προσπάθεια να τους δουν, τα παιδιά υπομένουν παρεξηγήσεις, ταπείνωση και βία, απλώς για να δουν ζωντανά τα αγαπημένα τους είδωλα.
Η ταινία πήρε τον τίτλο της, όπως είναι γνωστό από το ομώνυμο τραγούδι των KISS, που βρίσκεται στο album “Destroyer”.
Η ταινία έλαβε ανάμεικτες κριτικές από κριτικούς και έκανε έσοδα 6.000.000$  έναντι του προϋπολογισμού των 17.000.000$. Η.Κ.

To School of Rock (2003) αδιαμφησβήτητα είναι μια από τις καλύτερες και πιο πετυχημένες νεανικές μουσικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Richard Linklater και το σενάριο στον Mike White και πρωταγωνιστές ήταν ο Jack Black και η Joan Cusack. Τα φώτα έπεσαν δικαιολογημένα στην ερμηνεία του Black που πήρε επάνω του το έργο και το εκτίναξε. Το σενάριο: Αναπληρωτής δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο κι ο Θεός βοηθός. Δεν βαριέσαι να την βλέπεις. Α.Ρ.
Οι Spinal Tap είναι μια έμπειρη βρετανική μπάντα και ξεκινούν την παγκόσμια περιοδεία τους από τις Η.Π.Α., στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους album, “Smell The Glove”. Παράλληλα, έχουν κι ένα συνεργείο με κάμερες, προκειμένου να καταγράψει τα γεγονότα, για ένα μελλοντικό documentary... Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα (υπάρχουν πολλοί μουσικοί που επιβεβαιώνουν πως ό,τι βλέπουμε στην ταινία, τους έχει συμβεί στην πραγματική ζωή) αυτό είναι το απόλυτο mockumentary. Καθόλη τη διάρκειά του υπάρχουν -καλές και κακές- σκηνές που έχουν εμπνευστεί από το heavy metal των 80’s, με αντίστοιχες κλασσικές ατάκες που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα, σε μεταλλοκουβέντες. Εξαιρετική είναι η επανέκδοσή του σε DVD και Blu-ray, με πολλά extras κι ένα ξεκαρδιστικό audio commentary από τα τρία μέλη του συγκροτήματος με τις απίθανες βρετανικές προφορές (εντελώς fake, διότι οι  Christopher Guest, Michael McKean, Harry Shearer που υποδύονται τους Nigel Tufnel, David St. Hubbins και Derek Smalls, αντίστοιχα, είναι… Αμερικάνοι!) Δ.Σ.  

Μια cult ταινία από το 1976, ίσως η μοναδική που αναδεικνύει και το υποκριτικό ταλέντο του David Bowie, είναι το The Man Who Fell to Earth, μία από τις καλύτερες δουλειές του Nicolas Roeg.
Η ταινία είναι επιστημονικής φαντασίας και βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Walter Tevis από το 1963. Η ιστορία ακολουθεί την προσγείωση του εξωγήινου Thomas Jerome Newton (David Bowie) και στην προσπάθειά του να εξερευνήσει τρόπους μεταφοράς νερού στον πλανήτη του, ο οποίος μαστίζεται από ξηρασία. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Γη, ο Thomas έρχεται σ’ επαφή με διάφορους χαρακτήρες, γνωρίζοντας τα ανθρώπινα πάθη, τις αδυναμίες αλλά και την ανθρώπινη υπόσταση και τάση προς την διαφθορά.
Μαζί με τον Bowie, εμφανίζονται μεταξύ άλλων και οι Candy Clark, Buck Henry, Rip Torn, Bernie Casey και Jim Lovell, σε σενάριο του  Paul Mayersberg και παραγωγή των Michael Deeley και Barry Spiking. Για την μουσική της ταινίας αρχικά είχε προταθεί στον Bowie να χρησιμοποιηθούν κομμάτια του, αλλά μετά από προβλήματα με την παραγωγή, η ιδέα απορρίφθηκε. Τότε στράφηκαν στον John Phillips των Mamas & the Papas, ο οποίος με την συνεργασία των Mick Taylor και του Ιάπωνα περκασιονίστα και συνθέτη Stomu Yamasta, συνέθεσαν την μουσική της ταινίας. Λόγω προβλημάτων του Roeg με το στούντιο ηχογράφησης, η μουσική δεν κυκλοφόρησε παρά μόνον το 2016, σε συνδυασμό με τα 40 χρόνια της ταινίας. Με την πάροδο των ετών η ταινία απέκτησε μία cult φήμη, με φανατικούς θαυμαστές και θεωρείται από τα κορυφαία φιλμς επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών. Κ. Elton Κ.

Η αποτυχημένη (εμπορικά) προσπάθεια των Metallica να «μπουν» στις κινηματογραφικές αίθουσες έχει να κάνει με μια αδύναμη ιστορία της ταινίας Through the Never με κεντρικό ήρωα έναν roadie της μπάντας, ο οποίος κάτι πρέπει να παραδώσει, κάπου- και ξαφνικά, η πόλη (στην οποία εμφανίζονται live εκείνο το βράδυ οι Metallica) τρελαίνεται, και στον δρόμο συναντάει διάφορα παλαβά σκηνικά, με μια σύγχρονη horror προοπτική και... τέλος. Το καλό είναι ότι ανάμεσα στις σκηνές, παρεμβάλλονται οι ίδιοι οι Metallica να παίζουν με εξαιρετικό τρόπο πολλά από τα classics τους, ενώ όταν πρωτοκυκλοφόρησε, βγήκε σε 3-D αίθουσες με απίστευτη ποιότητα ήχου και εικόνας, πράγμα που σίγουρα προσέθετε πολλά αστεράκια στις ήδη καταπληκτικές live εκτελέσεις των κομματιών. Όμως το σενάριο δεν ήταν αντίστοιχο του επιπέδου των Metallica, ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε όπως θα περίμενε η μπάντα και στο τέλος, η εισπρακτική αποτυχία του “Through The Never” το έκανε να  «μπει μέσα» για μερικά εκατομμύρια δολάρια…Δ.Σ.
Δεν θα μπορούσε να λείψει από το άρθρο, η μίνι τηλεοπτική σειρά που αναφέρεται στην Pamela Anderson με στον ντράμερ και ιδρυτικό μέλος των Mötley Crüe,  Tommy Lee. Η Pamela Anderason που έγινε γνωστή χάρις στο στήθος της αλλά και τη συμμετοχή της στη σειρά Baywatch, παντρεύτηκε τον Tommy Lee στις 19 Φεβρουαρίου 1995,  με μόλις 96 ώρες γνωριμίας κι απέκτησαν δύο γιους. Το ζευγάρι χώρισε περιπετειωδώς το 1998 κι όλη αυτή η ωραία ιστορία θα γίνει τηλεοπτική σειρά με τίτλο Pam & Tommy,  με πρωταγωνιστές τους Lily James και Sebastian Stan. Α.Ρ.  
 Κρίμα το παιδί, αλλά οι επιλογές του ήταν όλες στο «κόκκινο». Η ζωή και η μικρή καριέρα του μπασίστα των SexPistols, Sid Vicious, περιγράφεται στην Sid and Nancy: Love Kills(1986) με την Nancy Spungen να είναι η σύντροφός του. Σκηνοθεσία Alex Cox και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Gary Oldman και Chloe Webb. Η ταινία πέρασε και δεν άγγιξε όπως κι ο Sid από τη ζωή! Α.Ρ.

Τέλος, το Rock'n'Roll High School (1979) βγήκε σε μια εποχή που οι rock αλλά και μουσικές ταινίες, τουλάχιστον στη χώρα μας, δεν σημείωναν επιτυχία, παρά ελαχίστων εξαιρέσεων. Η ταινία και η μουσική βασίζεται στους Ramones και στους Fans τους. Την Βλέπετε.Α Ρ.





ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΓΡΑΨΑΝ
Δικαιόπολις
Κώστας Elton Κοντογιάννης

Ηλίας Κωστόπουλος
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Κώστας Τσιρανίδης 

Δημήτρης Τσουγκράνης

ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΟΙ (ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ)
Νότης "Hosanna" Γκιλλανίδης (Rocktime.gr)
Θόδωρφος Μηνιάτης (Rockhard.gr) 

Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Rocktime.gr και συγγραφέας του Dead Rockers Society εκδ. Δίαυλος, 2019).
Δημήτρης Συμελιάδης (Metal Hammer)

25/12/21

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος