To 1971 την εποχή που το rock δεν είχε αρχίσει ακόμα να γιγαντώνεται, στο Νο 430 της Kings Road στην καλή συνοικία Chelsea του Λονδίνου, δύο ευφάνταστοι και δημιουργικοί άνθρωποι,ο Malcolm McLaren και η Vivienne Westwood ανοίγουν ένα κατάστημα ρούχων. Το όνομα του Let it Rock. Χρόνο με το χρόνο, προσπάθησαν να δημιουργήσουν τη δική τους εναλλακτική μόδα, προσελκύοντας όλο και περισσότερους λονδρέζους που ψαχνόντουσαν…Ήταν φανερό ότι το τα DNA των McLaren και Westwood, διέφερε των υπολοίπων!
Σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι ξεχωριστοί τύποι όπως ο μετέπειτα manager των Clash, Bernie Rhodes, μέλη των New York Dolls, οι Ian Hunter, Mick Ronsοn αλλά και μέλη των Alex Harvey Band. To μαγαζί με τα ρούχα είχε γίνει στέκι επωνύμων και εναλλακτικού τρόπου ντυσίματος, προσθέτωντας και σεξουαλικά αξεσουάρ που μόλις είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους.
Η επόμενη κίνησή τους ήταν να βάλουν dj, με πρώτο τον μετέπετεια σκηνοθέτη και τραγουδιστή των Big Audio Dynamite, Don Letts. Μια εκλεκτή παρέα που συνήθιζε να βρίσκεται στο Let it Rock, ήταν αυτή των Steve Jones, Paul Cook και Glen Matlock που λίγο αργότερα σχημάτισε τους Sex Pistols. O ΜcLaren βλέποντας τη διαφορετικότητα του κόσμου που επισκεπτόταν το μαγαζί τοιυ, έδειξε τις πρώτες mamagirial διαθέσεις του, προσπαθώντας να «παντρέψει» τους Richard Hell με τον Sylvain Sylvain των Ν.Υ. Dolls, αλλά δεν του βγήκε. Το…θαύμα όμως έγινε με την πρώτη καλή παρέα που διαβάσατε πιο πάνω, τους Steve Jones, Paul Cook και Glen Matlock που γνωρίστηκαν με τον Johnny Rotten και σχημάτισαν τους Sex Pistols. O McLaren ήθελε στους Jones, Cook και Matlock, να προσθέσει τον Richard Hell, αλλά …δεν κάθησε. Με τον McLaren manager, οι Sex Pistols αρχίζουν τις πρόβες σε ένα χώρο στην Prased Street του Paddington, ενώ ένα ακόμα συγκρότημα σχηματίζεται από τις παρέες που βρισκόντουσαν στο Let it Rock. Ήταν οι London SS με κιθαρίστα το μετέπειτα μέλος των Clash, Mick Jones, που τότε ζούσε με τη γιαγιά του σε ένα διαμέρισμα στο Paddington όπου στο αρχικό σχήμα συμμετείχε κι ο φοιτητής μαθηματικού, Tony James που σχημάτισε τους Generation X (με τραγουδιστή τον Billy Idol). Για την ιστορία, ο James μετά τους Generation X, σχημάτισε τους Sigue Sigue Sputnik. Κι επειδή όλα συνδέονται μεταξύ τους, manager των London SS ήταν ο Bernie Rhodes, που διαβάσατε πρώτο πρώτο στο κείμενο! Οι London SS δεν κυκλοφόρησαν ποτέ δίσκο και δεν έδωσαν καμία συναυλία, αλλά από τη σύνθεσή τους πέρασαν, έστω και λίγο, η Chissie Hynde (Pretenders) και τα μετέπετια μέλη των Clash, Topper Headon, Paul Simonon και Terry Chimes! Κι όχι μόνο αυτοί αλλά και οι Brian James και Rat Scabies που την άνοιξη του 1976 σχημάτισαν τους Damned (σ.σ. αν δεν έχετε ακούσει την υπέροχη εκτέλεση της επιτυχίας του Barry Ryan "Eloise" (1968) κάντε το τώρα! Βέβαια για όλα αυτά που διαβάζετε, ένα μαγαζί δεν φθάνει για να αλλάξει τη μουσική, μπορεί όμως να δώσει το έναυσμα! Και το Let it Rock το έδωσε με το παραπάνω.
 |
| London SS |
Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα συγκρότημα με σοβαρές προοπτικές αλλά οι μουσικοί που τα απάρτιζαν ήταν φίλοι μεταξύ τους και κάθε Σάββατο βράδυ βρισκόντουσαν στο Portobello. To πρώτο συγκρότημα που πήρε μορφή και υπέγραψε δισκογραφικό συμβόλαιο ήταν οι Damned που το Φεβρουάριο του 1977 κυκλοφόρησαν στη νεοσύστατη Stiff Records μεγάλο δίσκο (LP) με τίτλο Damned Damned Damned, σε παραγωγή του Nick Lowe. Το άλμπουμ σταμάτησε χαμηλά στο Βρετανικό chart, στο No 36,και ήταν το πρώτο άλμπουμ Punk συγκροτήματος που βγήκε στην αγορά, βγάζοντας το single "New Rose" που κι αυτό ήταν το πρώτο single (μικρός δίσκος) που κυκλοφόρησε punk συγκρότημα. Κι ενώ έχουμε μια γενική άρνηση και απαξίωση των συγκροτημάτων εκείνης της εποχής, στη β πλευρά του "New Rose" υπάρχει το τραγούδι ….των Beatles “Help” σε ταχύτητα τουλάχιστον διπλάσια της αρχικής ηχογράφησης. Οι Dave Vanian, Brian James, Captain Sensible και Rat Scabies που απάρτιζαν το ασχικό σχήμα των Damed άφησαν πίσω τους τις καλύτερες εντυπώσεις, ενώ ο Captain Sensible έκανε και προσωπική καριέρα, βγάζοντας τις επιτυχίες "Happy Talk" και "Wot", με το δεύτρερο να είναι πολύ μεγαλή επιτυχία και στη χώρα μας, φέρνοντας τον το 1983 στη χώρα μας για εμφανίσεις σε club και τηλεόραση!
Μια γυναικεία παρουσία είναι η επόμενη προσωπικότητα κι αυτή είναι η 63χρονη σήμερα Susan Janet Ballion, γνωστή με το όνομα Siouxsie Sioux, που μαζί με τον μπασίστα Steven Severin, σχημάτισαν τους Siouxsie and the Banshees. Έως τότε ήταν fans των άγνωστων Sex Pistols αλλά όντες στην ευτύτερη παρέα του McLaren αποφάσισαν να σχηματίσουν το δικό τους συγκρότημα. Αρχικός κιθαρίστας τους ο Marco Pirroni, μετέπειτα μέλος των Adam Ant. Δύο βραδιές στο 100 Club έφθαναν για να υπογράψουν συμβόλαιο με την Polydor και να κυκλοφορήσουν το 1978 το άλμπουμ Scream(No 12 Μ.Βρετανία),και να ακολουθήσουν μια λαμπρή καριέρα, βασισμένη στο gothic ύφος της χαρισματικής Siouxsie, που ενέπνευσε χιλιάδες συνομηλικές της.
 |
| Siouxsie Sioux |
Μέρα με την ημέρα η μουσική και η μόδα άλλαζε. Και αυτοί που το κατάλαβαν τελευταίοι, ήταν τα στελέχη των δισκογραφικών εταιρειών που δεν αντελήφθηκαν αμέσως την αλλαγή που ερχόταν με ταχύτηα. Γι αυτό και ξεπετάχτηκαν οι μικρές ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες (Stiff, Industrial, Factory, Beggars, Rough Trade Records κ.α.). Οι παραμάνες, τα σκισμένα ρούχα, τα κρεμασμένα λοιυκέτα στο λαιμό, τα ξυράφια, τα κοντά μαλλιά, οι έξαλλες live εμφανίσεις και τόσα άλλα, δεν είχαν τίποτε κοινό με τους….Emerson Lake and Palmer, King Crimson, Jethro Tull, Grand Funk κ.α. Όλα ήταν αντίδραση, όλα ήταν καινούργια, σε μια κοινωνία (σ.σ. για τη Βρετανική μιλάω) που με τρόμο έβλεπε να γράφεται ιστορία αλλά δεν μπορούσε να πάρει μέρος. Τα τραγούδια-κομμάτια που καταλάμβαναν μια ολόκληρη πλευρά(!) ενός δίσκου, ήταν πλέον ξεπερασμένα για τους ήρωες των 3 λεπτών όπως πολύ πετυχημένα ονομάστηκαν τα μέλη των punk συγκροτημάτων. Και βέβαια ονομάστηκαν έτσι, γιατί τα τραγούδια τους γραμμένα στο 12μετρο, είχαν δεν είχαν διάρκεια 3 λεπτά.
Βέβαια μη φανταστείτε ότι έπαιζαν πάντα σε …κανονικούς χώρους (venues). Αυτοσχέδιες συναυλίες στηνόντουσαν μέσα σε λίγες ώρες στα σχολεία και στις πλατείες, με τους fans να τους να αυξάνονται ημέρα με την ημέρα. Εν τω μεταξύ η κοινωκοπολιτική και οικονομική καστάσταση τηες χώρας δεν ήταν η καλύτερη και η μελλούμενη άνοδος της Margaret Thatcher, θα έσφιγε ακόμα περισσότερο το ζωνάρι. Πρώτοι οι Sex Pistols έπιασαν το νόημα της κοινωνικής κατάστασης και το “No Future” έγινε το σύνθημά τους, ένα σύνθημα που δεν ήθελε πολύ για να πιάσει σε μια άνεργη νεολαία που πραγματικά δεν έβλεπε μέλλον. Και τότε ακόμα ένα μεγάλο συγκρότημα ξεπετιέται από το Λονδίνο. Προέρχονται από μέλη των London SS κι αρχικά εμφανιζόντουσαν με το όνομα "The Only Band That Matters", για να καταλήξουν στο The Clash. Ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα (σ.σ. αν όχι το πρώτο) της punk εποχής, που είχαν στοιχεία reggae στον ήχο τους.
Στο μεταξύ οι Sex Pistols έχουν τον Johnny Lydon (Rotten) πίσω από το μικρόφωνο που κυκλοφορούσε με βαμμένα πράσινα μαλλιά, φορώντας ένα T-shirt που έγραφε Pink Floyd αλλά με το χέρι του είχε γράψει πάνω απ΄το όνομα “I Hate”. Ή κάνουμε επανάσταση ή δεν κάνουμε! Το Νοέμβριο του 1976, οι Sex Pistols (Johnny Rotten, Steve Jones, Glen Matlock και Paul Cook) κυκλοφορούν το single "Anarchy in the U.K."(No 38 M.Bρετανία) στην EMI. Ήταν τέτοια η αντίδραση των Μέσων (το τραγούδι δεν παίζτηκε από το BBC) που η EMI προτίμησε να τους διώξει (Ιανουάριος 1977). Όμως ο σπόρος όχι μόνο είχε φυτευτεί αλλά είχε φυτρώσει. "I am an Antichrist"/ "I am an anarchiste"
τραγουδάει στον πρώτο στίχο ο Lydon κι αμέσως μετά την…εκδίωξη τους από την EMI υπογράφουν στη A&M, αφού προηγουμένως έχουν ταράξει τη βρετανική κοινωνία με την τηλεοπτική εμφάνισή τους στην εκπομπή Today του Bill Grundy όπου οι διάλογοι μεταξύ του παρουσιαστή και του Steve Jones είναι εκπληκτοί. Απλά δυναμώστε τον ήχο. Ήταν 1η Δεκεμβρίου 1976 όταν οι Sex Pistols αντικαθιστούσαν τους Queen (ο Freddie Mercury είχε ραντεβού στον οδοντίατρο) που ήταν καλεσμένοι στη συγκεκριμένη εκπομπή και βέβαια, αναστάτωσαν την «καθώς πρέπει» κοινωνία όταν ο Jones έλεγε "fucking spent" κι ο Rotten, "shit" με τον παρουσιαστή να μην αντιδρά (αργότερα αποκάλυψε ότι τα «είχε τσούξει»).
Στις 10 Μαρτίου 1977, το συγκρότημα υπογράφει στην A&M Records (στην πραγματικότητα είχε υπογράψει μια ημέρα πριν) σε …τελετή έξω από το ανάκτορο του Buckingham, με τη δημοσιότητα να έχει κυριεύσει τα πάντα. Το νέο φθάνει και στη χώρα μας από τις εφημερίδες, που βέβαια οι δημοιογράφοι δεν γνώριζαν τι είναι punk, να αναπαραγουν το νέο. Ευθύς μετά την υπογραφή, πήγαν στα γραφεία της A&M, όπου ο Sid Vicious σπάει μια λεκάνη τουαλέτας αλλά σκίζει το πόδι του, χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί ποιο από τα δύο γεγονότα συνέβη πρώτα (σ.σ. λες κι έχει σημασία). Με τον Sid Vicious (πραγματικό όνομα Simon Richie)να τρυγυρνάει στα γραφεία με το ματωμένο πόδι, ο Rotten τσακώθηκε με το προσωπικό της εταιρείας κι ο Jones με μια γυναίκα στην τουαλέτα …γυναικών. Στις 16 Μαρτίου η A&M έλυσε το συμβόλαιο μαζί τους (που είχαν υπογράψει 3 μήνες μόλις πριν)και κατέστρεψε 25.000 αντίτυπα του single, "God Save the Queen", σε παραγωγή του Chris Thomas.
Το συγκρότημα είχε τη μεγαλύτερη προβολή που θα μπορούσε να έχει, και μάλιστα ανέξοδα. Έτσι υπέγραψε στην Virgin Records, που δεν είχε κλείσει ακόμα 1 χρόνο ζωής και ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει το single "God Save the Queen", όταν ακόμα ένα πρόβλημα παρουσιάστηκε. Οι εργαζόμενοι στις πρέσες (σ.σ. εκεί που τύπωναν το βινύλιο), αρνήθηκαν να δουλέψουν όταν είδαν το εξώφυλλο, με τη τη βασίλισσα Ελισάβετ Β' όπου τα χαρακτηριστικά της κρύβονται από τον όνομα του συγκροτήματος και τον τίτλο του τραγουδιού. Μετά από διαπραγματεύσεις, το single κυκλοφόρησε στις 7 Μαϊου,σταματώντας στοΝο2 της Μ.Βρετανίας. Τα υπολοιπα είναι ιστορία.
Τελευταίο punk συγκρότημα απου θα παρουσιαστεί εκτενώς είναι οι ιδιαίτερα αγαπητοί και στη χώρα μας Starnglers με ντράμερ των πατημένα 30 (και βάλε) Jet Black (κανονικό όνομα Brian Duffy) που πριν ασχοληθεί με το συγκρότημα είχε δικά vans με τα οποία πούλαγε παγωτά. Το συγκρότημα σχηματίστηκε στις αρχές του 1975 με το όνομα Guildford Stranglers για να καταλήξοπυν στο σκέτο Stranglers και στις εμφανίσεις τους, το van οδηγούσε ο Black! Με μπασίστα τον Jean-Jacques Burnel, τραγουδιστή κιθαρίστα τον Hugh Cornwell κι αρχικό οργανίστα τον Σουηδό Hans Wärmling, που αντικαστάθηκε από τον Dave Greenfield, οι Stranglers ήταν φανερό ότι ναι μεν είχαν εμπλακεί στη punk σκηνή αλλά δεν ήταν …τόσο punk, αφού είχαν έντονες επιρρόες από Doors αλλά κι άλλα μουσικά σχήματα παλαιότερων ετών. Οι στίχοι, η κοφτή κιθάρα και η εμφάνισή τους, τους κατέταξε αμέσωε στην punk σκηνή ποιυ εδώ που τα λέμε, όποιος καινούργιος έβγαζε δίσκο εκείνη την εποχή, punk ήταν! Τα πρώτα δύο άλμπουμ τους Rattus Norvegicus (1977, Νο4 Μ.Βρετανία) και No More Heroes (1977, Νο2 Μ.Βρετανία) τους καθιέρωσαν και στην Ευρώπη. Πέραν των παραπάνω σημαντικών ονομάτων, υπήρξαν πολλά σχήματα που δεν έκαναν την ίδια επιτυχία αλλά έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στη σκηνή. Συγκροτήματα όπως οι Slits,UK Subs, Magazine, Sham69, Generation X, Buzzococks και Saints άφησαν πίσω τους ιστορία.
Σε λίγες εβδομάδες, θα ακολουθήσει αντίστοιχο άρθρο για τη γέννηση του αμερικάνικου punk.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Αρχικά το punk αντιμετωπίστηκε από τις εφημερίδες σαν μια καινούργια τρέλα των Βρετανών και τίποτε παραπάνω. Οι φωτογραφίες με τα περίεργα κουρέματα, ξυραφάκια, σκισμένα παντελόνια και μπλούζες, άρβυλα κλπ τραβάγανε το μάτι των αναγνωστών αλλά από κοινωνική αντίδραση…τίποτε. Έπρεπε τα 3 μουσικά περιοδικά της εποχής, Ποπ-Ροκ, Ήχος και Μουσική να…αναλάβουν δράση και με τους ανταποκριτές τους στο Λονδίνο (σ.σ.οι περισσότεροι φοιτητές) να αρχίσουν να μεταφέρουν την ουσιαστική κατάσταση που επικρατούσε κυρίως στοΛονδίνο. Έτσι τα περισσότερα συγκροτήματα αντιμετωπίστηκαν θετικά από τα ελληνικά μουσικά περιοδικά, όπως κι από τις βρετανικές μουσικές εφημερίδες NME, Melody Maker και Sounds που έψαχναν τους νέους rock stars. Όμως και η ελληνική νεολαία αντέδρασε θετικά στη νέα μουσική και μόδα και στη συνέχεια του, το New wave.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
28/11/21
Το Punk και New Wave, στην Ελλάδα προωθηθήκαν από τα τότε μουσικά περιοδικά, ως κάτι νέο και επαναστατικό, εν’ αντιθέση με το Heavy Metal.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα το Heavy Metal στην Ελλάδα χλευάστηκε από τα μουσικά έντυπα (κυρίως στα 80’s), αλλά και όταν έπρεπε να το παρουσιάσουν, το έκαναν με αστείο-γραφικό τρόπο χωρίς επιχειρήματα, το παρουσίαζαν σαν να απευθύνονταν σε κάτι γραφικούς και αστείους τύπους. Έτσι εν τέλει ποτέ δεν έπιασε τον σφυγμό της νεολαίας, παρά μόνο λίγο στα 80’s και αυτό φευγαλέα.
Φυσικά επί της ουσίας τα μουσικά περιοδικά δεν πρόσφεραν κάτι ώστε να βοηθήσουν πραγματικά και έμπρακτα το Heavy Metal στην Ελλάδα, αφού όσοι προσπάθησαν να γράψουν κάτι γι’ αυτό, δεν είχαν τουλάχιστον τα αντίστοιχα Metal ή Hard Rock ακούσματα. Κι αυτό γιατί ήταν στελέχη δισκογραφικών εταιρειών και έπρεπε να το προωθήσουν (λόγο πωλήσεων), έτσι έγινε μια μαζική προπαγάνδα απ’ όλα ανεξαρτήτως τα (80’s) μουσικά έντυπα, που απότρεπαν τον κάθε νέο και το εξόρκιζαν να μην ακούει Heavy Metal. Αξίζει να ανατρέξετε σε μερικά τεύχη εκείνης της εποχής στην δεκαετία του ’80 (Ποπ+Ροκ, Ήχος, Μουσική), όπου ο κάθε καταξιωμένος μουσικοκριτικός-συλλέκτης κλπ, έγραφε ότι του κατέβει στο κεφάλι και απόρριπτε τους δίσκους του είδους που τολμούσαν να κυκλοφορήσουν. Οι περισσότεροι από αυτούς που έκαναν αυτά τα σχόλια, σήμερα δέχονται ανεπιφύλακτα, κάθε νέο όνομα στη Rock μουσική. Είναι αστείο στην κυριολεξία, γιατί τα ανακάτευαν όλα μαζί προσπαθώντας να βρουν άκρη στην άγνοια τους. Τα περισσότερα κείμενα ήταν όχι επιτυχημένα μεταφρασμένα/ προσαρμοσμένα από Αμερικανικά και Αγγλικά (κυρίως) περιοδικά της εποχής (Circus, Hit ParaderRolling Stone, Billboard, Music Week, Kerrang), με αποτέλεσμα να βγαίνει ένα αλλόκοτο-αλλοπρόσαλλο ύφος στο άρθρο.
Το μεγαλύτερο χτικιό ήταν αυτοί που έκαναν κριτική, χωρίς να έχουν καμία σχέση με το Heavy Metal, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πέρασαν στο ντούκου το Metal. Ειδικά στα 80’s τα μουσικά έντυπα πρόβαλαν το Metal λανθασμένα, τελείως λανθασμένα (θα έλεγα), δεν πιάστηκε καθόλου η φιλοσοφία του. Αλλά και το περιοδικό Metal Hammer (τότε λεγόταν απλά Heavy Metal), παρουσίασε το Metal λανθασμένα λες και απευθυνόταν μόνο σε 13-15χρόνους, αν και τώρα κάνουν ακόμη πολλά σφάλματα. Τα περισσότερα περιοδικά δεν είχαν ιδέα τι θα πει Heavy Metal, ίσως να μπορέσουμε να εξαιρέσουμε ορισμένους φιλότιμους δημοσιογράφους, αλλά οι πιο πολλοί όχι μόνο δεν ήξεραν τι θα πει Metal, αλλά δεν ήταν καθόλου δυστυχώς και στο κλίμα του Rock γενικά. Δηλαδή, καμία σοβαρότητα από τους τότε δημοσιογράφους που οι πιο πολλοί ήταν προσκολλημένοι στα 60’s, οι περισσότεροι απλά ήταν αρτηριοσκληρωτικοί από την φύση τους, αλλά και από την κουλτούρα τους.
Έγιναν προσπάθειες να προβληθεί το Heavy Metal από το 1983-1984 και μετά από τον τότε περιοδικό τύπο και ειδικά από τα μουσικά περιοδικά στην Ελλάδα. Αλλά δεν το δέχτηκαν σαν κάποια μουσική κίνηση και δεν προσπάθησαν να το μεταφέρουν έτσι όπως ακριβώς ήταν, αλλά κάπως σαν κάτι γλαφυρό και γραφικό. Όλα τα τότε μουσικά περιοδικά στην αρχή χαρακτήρισαν το Heavy Metal με τα χειρότερα λόγια, χωρίς να προσπαθήσουν καθόλου μα καθόλου να το δουν κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα, όπως έκαναν ας πούμε με άλλα μουσικά είδη. Το τότε μουσικά περιοδικά είδαν το Heavy Metal με αστείο τρόπο, ή με μια εντελώς αστεία λογική, έτσι πολλά περιοδικά συναγωνίστηκαν σε ασχετοσύνη και η προσπάθεια τους, έφτασε να θυμίζει κι αυτά ακόμη τα φαιδρά κοριτσίστικα έντυπα (πχ… Κατερίνα, Μανίνα).
Αν περιμέναμε από κάτι δημοσιογράφους τύπου Πετρίδη, Ζήλου,μηλατου, Καββαδία κλπ να μας πουν για το metal... Τώρα θα ακούγαμε σαβουρες
Διαγραφή