Μη έχοντας καταφέρει να δω τους πατέρες της ελληνικής blues σκηνής τον Οκτώβριο στο Κύτταρο, δεν γινόταν να χάσω την εμφάνισή τους στον ίδιο χώρο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Προμηθεύτηκα έγκαιρα το εισιτήριο μου και το βράδυ της Παρασκευής κατηφόρισα για την Ηπείρου για την εμφάνιση των Blues Wire. Ακολουθώντας την τυπική πια διαδικασία, επιδεικνύοντας εκτός από το εισιτήριο και το πιστοποιητικό εμβολιασμού και την αστυνομική μου ταυτότητα, μπήκα στο club και κατευθύνθηκα στο σημείο όπου θα παρακολουθούσα το live. Τόσο στο ισόγειο όσο και στον εξώστη ο χώρος είχε τραπέζια για καθήμενους – μόνο στο χώρο του μπαρ και στην γαλαρία υπήρχε χώρος ορθίων.
Λίγο μετά τις 22:00 και ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται, στην σκηνή ανέβηκαν οι Behind 12 Bars. Το rock/blues σχήμα από την Αθήνα ομολογώ ότι αν και δεν το γνώριζα, μου άφησε καλές εντυπώσεις. Το setlist τους βασίστηκε τόσο σε δικά τους κομμάτια όσο και σε διασκευές αγαπημένων συγκροτημάτων. Ξεχώρισα το πολύ καλό δικό τους One Last καθώς και τις επίσης πολύ καλές διασκευές στο White Rabbit των Jefferson Airplane καθώς και στο I Want You (She's So Heavy) των θεών Beatles! Για 40 λεπτά απέδωσαν εξαιρετικά ζεσταίνοντας το κοινό για τους Blues Wire!
Μετά από μια μικρή παύση 20 λεπτών προκειμένου να στηθεί ο εξοπλισμός, δέκα λεπτά μετά τις 23:00, οι Blues Wire ανέβηκαν στην σκηνή καθηλώνοντάς μας για τις επόμενες δυόμιση και πλέον ώρες. Η live απόδοση του συγκροτήματος ήταν άψογη. Σε αυτό συνετέλεσε το πέραν της τεράστιας εμπειρίας του γκρουπ και η δίψα τόσο των καλλιτεχνών, όσο και του κοινού να απολαύσει και πάλι live την αγαπημένη μας μουσική. Το κοινό που δεν ξεπερνούσε τα 100 – 150 άτομα δεδομένου ότι ήταν η δεύτερη ζωντανή εμφάνιση μέσα σε τόσο σύντομα χρονικό διάστημα αλλά και του φόβου που προκαλεί η πανδημία – ήταν ωστόσο αρκετό να ζεστάνει την ατμόσφαιρα στο χώρο.
Oι Blues Wire με τον Τσαμουρόπουλο |
Αν και όλη η εμφάνιση ήταν highlight, ξεχώρισα την ζωντανή εκτέλεση του My Song In Your Mouth, μια υπέροχη σύνθεση που ο αρχηγός του σχήματος Ηλίας Ζάικος έγραψε με αφορμή τον θάνατο του Νίκου Σπυρόπουλου από τους Σπυριδούλα! H ζωντανή εκτέλεση του κομματιού αυτού είχε τα πάντα! Πάθος, αργά μέρη, εναλλαγές αργών & γρήγορων solos στην κιθάρα στα περίπου δέκα λεπτά διάρκειας του κομματιού – ήταν σίγουρα η καλύτερη στιγμή του live για τον γράφοντα. Ο ενθουσιασμός του κοινού βέβαια έφτασε στην κορύφωσή του με την καθιερωμένη διασκευή στο Locomotive Breath των Jethro Tull.
Εν μέσω χειροκροτημάτων οι headliners μοιράστηκαν την σκηνή με τον Αστέριο Παπασταματάκη στα πλήκτρα και τον κιθαρίστα Tάκη Τσαμουρόπουλο (ιδρυτικό μέλος των Spitfire) εντυπωσιάζοντάς μας για μια ακόμα φορά. Δεν μπορούσε να απουσιάζει από το setlist της μπάντας το κλασικό Motherless Child με τον κιθαρίστα Γιάννη Αναστασάκη να τους συνοδεύει στην σκηνή! Φυσικά όπως είχε ανακοινωθεί και από τον διοργανωτή συμμετείχε και η Τζένη Καπάνταη(κεντρική φωτό), η εξαιρετική ερμηνεία της οποίας εντυπωσίασε ιδίως στο Going up to the Country!
Η εμφάνιση έκλεισε με τους Blues Wire να καλούν στην σκηνή και τους Behind 12 Bars και όλοι μαζί να μας αποχαιρετούν παίζοντας τα κλασικά Going Down και Stormy Monday Blues εν μέσω χειροκροτημάτων!
Απόλυτα ικανοποιημένοι λίγο πριν τις 02:00 πήραμε το δρόμο της επιστροφής ελπίζοντας να έχουμε σύντομα την ευκαιρία να απολαύσουμε τέτοια live!
Στην ...πανδημιακή εποχή, έτσι παρακολουθούμε συναυλίες |
Κείμενο/φωτό: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ
13/11/21
Δημοσίευση σχολίου