ΣΑΚΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ: ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ ΑΓΟΡΑΣ ΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΥ

Ο αξιαγάπητος Σάκης Φράγκος που είναι σχεδόν…παντού.  Εκδότης – Αρχισυντάκτης στο περιοδικό Rock Hard / Ιδιοκτήτης του Rock Hard franchise / Αρχισυντάκτης στο www.rockhard.gr (2005 – σήμερα). Και παλαιότερα, Διευθυντής – Αρχισυντάκτης στο περιοδικό Rock  On (2003-2005) και Συντάκτης στο περιοδικό Metal Invader (1997 – 2001), ραδιοφωνικός παραγωγός στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του Rock Hard και την ErtOpen. Από το 1995, έχει περάσει από τους Legend, Atlantis FM. 902 Αριστερά στα FM, Silver FM, Arrena Radio και άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς κι ακόμα promoter συναυλιών / φεστιβάλ / διοργανώσεων (Playfalse, Chania Rock Festival κ.α.) και συνεχίζουμε A&R στη δισκογραφική εταιρία ROAR! Rock Of Angels Records, DJ στο Arch Beer House (παλιότερα στα Texas, Revenge of Rock, Rainbow, συνολικά περισσότερα από 20 χρόνια), Promoter καλλιτεχνών στην Ελλάδα (Loreena McKennitt κ.α.) και δισκογραφικών εταιριών (Silver Lining) και για όσους έχουν γερή μνήμη, Αρχισυντάκτης στο πάλαι ποτέ Headbanger’s Ball (MTV). Ουκ ολίγα! Με το Σάκη Φράγκο λοιπόν η σημερινή συνέντευξη του Rockmachine.gr που έχει πολύ ενδιαφέρον και ξεκινάει τώρα

Πότε ξεκίνησες να αγοράζεις δίσκους και ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες (ή κασέτα) κι από ποιο μαγαζί.
Σ.Φ:.Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και κάθε φορά που μου γίνεται αυτή η ερώτηση, δυσκολεύομαι να απαντήσω. Χοντρικά, ξεκίνησα να αγοράζω δίσκους απ’ όταν πήγα στο Γυμνάσιο, το 1986. Νωρίτερα, είχα ακούσει σποραδικά αρκετά τραγούδια/δίσκους, όπως το “Pyromania” των Def Leppard ή το “Metal Health” των Quiet Riot, αλλά και Iron Maiden, Black Sabbath, Accept, Deep Purple. Δυστυχώς, δυσκολεύομαι να θυμηθώ τον πρώτο δίσκο που αγόρασα, είμαι όμως 100% σίγουρος ότι τον αγόρασα από το Happening, στη Χαριλάου Τρικούπη. Ίσως είναι το “Hungry years” των Accept ή το “We want Moore” του Gary Moore. Όπως καταλαβαίνεις, live και συλλογές, για να έχω μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το συγκρότημα.
Από πού ενημερωνόσουνα; (ραδιόφωνο, περιοδικά, τηλεόραση)
Σ.Φ:.Εκείνα τα χρόνια, δεν έχανα ΠΟΤΕ εκπομπή σου, Αλέξανδρε, ιδιαίτερα περιμένοντας να ακούσω την ατάκα «ρε φίλε, αυτή η εκπομπή δεν έχει καθόλου thrash;» σε «απευθείας σύνδεση με τη Χαλυβουργική».  Άκουγα τις εκπομπές του συγχωρεμένου του Γιάννη του Κουτουβού, του Ανδρέα Τσουρινάκη, του Γιάννη Πετρίδη, του Άκη Έβενη, αλλά και πολλούς «πειρατές» γράφοντας κασέτες επί κασετών, τις οποίες λιώναμε και ότι μας άρεσε, πηγαίναμε και το αγοράζαμε. Όταν έγινε η τηλεοπτική απορρύθμιση, όλη τη μέρα βλέπαμε MTV και όλες τις metal εκπομπές που υπήρχαν σε άλλα κανάλια (Super Channel, MCM κτλ). Εννοείται ότι είχαμε το video αναμμένο και τα δάχτυλα ήταν έτοιμα να πατήσουν play-record και να γράψουν ότι ωραίο έπαιζαν. Μέχρι να υπάρξουν τα ξένα κανάλια, φυσικά βλέπαμε μόνο «Μουσικόραμα» και «Μουσική Βιντεοθήκη» στην κρατική τηλεόραση… Από περιοδικά, είχα τη μούρλα από πολύ μικρός και πέρα από το “Heavy metal” που υπήρχε από τη δεκαετία του ’80, αγόραζα πολύ τακτικά ξένα περιοδικά, ακόμα και σε γλώσσες που δεν γνώριζα, προσπαθώντας να καταλάβω κάτι από τα συμφραζόμενα. Για παράδειγμα, το γερμανικό Rock Hard, μου το έστελναν σποραδικά συγγενείς μου από τη Γερμανία, όπως και το “Heavy oder was?” που έβγαινε τη δεκαετία του ’90.

Στο σχολείο, οι συμμαθητές σου άκουγαν hard/heavy;
Σ.Φ:.Δυστυχώς, δεν είχα πολλούς συμμαθητές που άκουγαν hard/heavy μουσική στο σχολείο. Στο Γυμνάσιο, σχεδόν κανείς. Στο Λύκειο ήταν περισσότεροι και δαχτυλοδεικτούμενοι. Είχα όμως έναν ευρύτερο κύκλο γνωριμιών, εκτός σχολείου, με παιδιά τα οποία κάθε μήνα, κανονίζαμε τι θα αγοράσει ο καθένας, ώστε να μπορούμε να πάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα, να τα ανταλλάξουμε και να μπορέσουμε να έχουμε μία όσο το δυνατό πιο πλήρη εικόνα του τι κυκλοφορεί στο χώρο. Τι ωραίες, αγνές εποχές. Βέβαια, μακάρι να είχαμε τότε, εφαρμογές όπως το Spotify ή το YouTube, που να μπορούσαμε να ακούμε ότι θέλουμε, όποτε θέλουμε και όσο θέλουμε, χωρίς να ξοδεύουμε ένα σκασμό χρήματα, σε δίσκους που πολλές φορές τελικά δεν μας άρεσαν αλλά πείθαμε τους εαυτούς μας ότι ήταν καλοί, για να μην κλαίμε το χαρτζιλίκι μας, που στερούμασταν τα πάντα, για να μπορέσουμε να πάμε το Σάββατο να αγοράσουμε δίσκους…
Ποια ήταν και που η πρώτη συναυλία σου παρακολούθησες;
Σ.Φ:.Πριν το 1988, είχα παρακολουθήσει αρκετές τοπικές συναυλίες, ελληνικών συγκροτημάτων, πηγαίνοντας πάντα με τον αδερφό μου, λάτρη κι εκείνον της heavy metal μουσικής. Η πρώτη συναυλία ξένου σχήματος, όμως, που πήγα, ήταν στις 11 Δεκεμβρίου 1988, στο «Ρόδον», στους Sodom, που περιόδευαν για το “Persecution mania”. Χαμός! Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, ότι σε κάποια φάση, είχε σχηματιστεί ένα τέτοιο pit, που ενώ ήμουν στο πίσω μέρος του club, ξαφνικά βρέθηκα στο «μάτι του κυκλώνα», δίνοντας και τρώγοντας άφθονο ξύλο, βρέθηκα κάποια στιγμή φάτσα-κάρτα με τον Angelripper και λίγα δευτερόλεπτα μετά, με είχαν «ξεβράσει» εκεί που καθόμουν εξ αρχής! Ομολογώ, ότι ως εμπειρία ήταν αρκετά τρομαχτική, για ένα 14χρονο παιδί, που για πρώτη φορά πήγαινε μόνο του σε μία συναυλία, οπότε από εκείνο το σημείο και μετά, «έπιανα τοίχο», μην τύχει και ξαναβρεθώ στο pit!
Πόσους δίσκους αριθμεί σήμερα οι δισκοθήκη σου;

Εκπομπή από το σπίτι

Σ.Φ:.Δεν έχω κάτσει ποτέ στη ζωή μου να μετρήσω πόσους δίσκους, CD, κασέτες, Blu Ray κτλ έχω. Μπορώ να πω ότι έχω πουλήσει πάνω από 2.000 δίσκους και CD, που δεν τα ήθελα και δεν έχω μετανιώσει καθόλου γι’ αυτό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει καταμέτρηση και για έναν πολύ πρακτικό λόγο. Τη δισκογραφία μου, την έχω σε τρία διαφορετικά κτίρια, αφού δεν έχω την τύχη να έχω έναν τεράστιο χώρο, αποκλειστικά δικό μου, που να μπορώ να κάθομαι και να απολαμβάνω τη μουσική, χαζεύοντας τους τοίχους με το φυσικό προϊόν, λέγοντας την κλασική ατάκα «δεν υπάρχει και τίποτα να ακούσω»!!! Αν με πιέσεις να πω αριθμό, μετά τις εκκαθαρίσεις, κάνοντας έναν πολύ χοντρικό υπολογισμό, θα έλεγα ότι είναι πάνω από 12-13.000 κομμάτια ίσως. Μπορεί να είναι όμως και κοντά στα 10 ή και πάνω από 15… Ποιος κάθεται να μετρήσει τώρα όμως και για ποιον λόγο, αλήθεια; Πρέπει όμως να τονίσω ότι για να έχει κάποιος τόσα πολλά κομμάτια στη δισκοθήκη του, είναι σχεδόν απολύτως βέβαιο ότι πολλά από αυτά τα έχει πάρει δωρεάν, την περίοδο που οι δισκογραφικές έστελναν φυσικό προϊόν εν αφθονία. Το «σπορ» είναι επικίνδυνα κοστοβόρο και σου δημιουργούνται ανάγκες συνεχώς, να καλύψεις κενά που νομίζεις ότι υπάρχουν… Αν κάποιος έχει αγοράσει όλες τις χιλιάδες των κομματιών που μπορεί να έχει η δισκοθήκη του, αυτό σημαίνει ότι –ευτυχώς για αυτόν- έχει λύσει το πρόβλημα του βιοπορισμού του προ πολλού. Όσοι πιστεύουν, όμως, ότι μπορείς να έχεις χιλιάδες κομμάτια δωρεάν, πρέπει να πω ότι για να φτάσεις να παίρνεις κάποια πράγματα χωρίς να πληρώσεις, αυτό σημαίνει ότι προηγουμένως έχεις ξοδέψει ήδη μία ολόκληρη περιουσία… Τουλάχιστον οι άνθρωποι της γενιάς μου.
Πως τους έχεις ταξινομημένους (αλφαβητικά, ανά κατηγορία κλπ)
Σ.Φ:.Με τόσα χρόνια στα μαγαζιά, στα ραδιόφωνα και γυρνώντας τα τελευταία χρόνια συνεχώς επετειακά βιντεάκια για τα social media, είναι παντελώς αδύνατο να ταξινομηθεί η δισκογραφία μου. Βασικότερος λόγος, όμως, είναι πως είμαι αρκετά τσαπατσούλης και βαριέμαι αφόρητα να βάζω σε αλφαβητική σειρά τα πράγματά μου. Όπως ανέφερα παραπάνω, η δισκογραφία μου, βρίσκεται σε τρία διαφορετικά κτίρια. Σε κάθε δωμάτιο, ο κύριος όγκος των δίσκων/CD, είναι σε αλφαβητική σειρά. Πέραν αυτού, όμως, υπάρχουν άπειρες δεκάδες κούτες, που βρίσκονται σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος: κάτω από την τραπεζαρία, δίπλα στο πιάνο, κάτω από έπιπλα και κρεβάτια, στη μέση του γραφείου, πάνω στα γραφεία, δίπλα στα γραφεία, στοιβαγμένα σε ντουλάπες που έχουν αδειάσει από ρούχα για να γεμίσουν με κούτες και σε άπειρα ράφια στο γραφείο, ανάμεσα στο πολύ μεγάλο αρχείο μου με περιοδικά. Οφείλω να ομολογήσω, ότι η γυναίκα μου (η οποία έχει η ίδια μία πολύ ικανοποιητική δισκοθήκη από πριν γνωριστούμε, ούσα μουσικός και λάτρης του heavy metal και η ίδια) επιδεικνύει αξιοθαύμαστη υπομονή και πολλές φορές ανακαλύπτει τσάντες ή κούτες με CD των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα ή τα έψαχνα επί μακρόν. Νομίζω ότι ο μόνος λόγος που δεν με έχει σκυλοβρίσει για την κατάσταση η οποία επικρατεί στους χώρους που βρίσκονται τα πράγματά μου που αφορούν το φυσικό προϊόν της μουσικής, είναι επειδή αγαπάει πολλά από αυτά τα δισκάκια και δεν της κάνει καρδιά να τα πετάξει από το μπαλκόνι (πιθανώς και μαζί με μένα, αν και δύσκολο λόγω όγκου!!!).

Το...χάος

Είχες προβλήματα με τους γονείς σου για τις αγορές δίσκων;
Σ.Φ:.Με όσους ανθρώπους από το εξωτερικό έχω μιλήσει, είχαν κι εκείνοι τα ίδια θέματα με την οικογένειά τους, όπως κι εγώ. Εννοείται ότι οι γονείς μου, δεν ενέκριναν να σπαταλάω όλο μου το χαρτζιλίκι σε βινύλια και κασέτες (CD πρόλαβα οριακά με χαρτζιλίκι, καθώς είχα την ευτυχία να δουλεύω εντατικά από τα 18 μου, οπότε από το 1991, αγόραζα αποκλειστικά με δικά μου χρήματα. Έπαιρνα βέβαια CD, χωρίς να έχω CD player. Τα πήγαινα στον κολλητό μου τον Γιάννη, τα έγραφα σε κασέτες και όταν ήθελα, πήγαινα στο σπίτι του να τα ακούσω!!!). Όταν κατέβαινα στο κέντρο για να ψωνίσω ή σε συνοικιακά δισκάδικα, ζώντας σε μονοκατοικία, έκρυβα τα ¾ από αυτά που αγόραζα σε μέρη που δεν μπορούσαν να τα δουν οι γονείς μου και όταν έβρισκα την ευκαιρία, τα ανέβαζα στο δωμάτιό μου. Πάντα η απορία των γονιών μου, ήταν «πως στο καλό αυξάνονται συνεχώς οι δίσκοι και οι κασέτες», αλλά η απάντηση ήταν εύκολη, αφού ανταλλάσσαμε συνεχώς τη δισκογραφία μας με φίλους, ώστε να μπορούμε να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα που κυκλοφορούσαν, οπότε έλεγα ότι πήρα βινύλια φίλων μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό το εξώφυλλο του “Cause of death” των Obituary, που ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπες όταν έμπαινες στο εφηβικό μου δωμάτιο και η μόνιμη γκρίνια της μαμάς μου με «αυτό το μάτι που με κοιτάζει περίεργα»!!!
Στο σπίτι σου, η γυναίκα σου, πως αντιμετωπίζει τον όγκο της δισκοθήκης σου;
Σ.Φ:.Είπα και πριν, ότι έχω μία γυναίκα, που εκτός του ότι με αγαπάει πάρα πολύ (με όλα τα κουσούρια που έχω), ακούει heavy metal, είναι μουσικός και πάνω απ’ όλα, καταλαβαίνει την «πέτρα» που έχω φάει και μαζεύω τόσους δίσκους και CD όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό είναι το βασικό. Το να κατανοήσει ο άνθρωπός σου το «θέμα» που έχεις με τη μουσική. Γιατί αν δεν μπορεί να σε καταλάβει, βρίσκω απολύτως λογικό να υπάρχουν πολύ μεγάλες γκρίνιες, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τέτοιο όγκο… Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες μέρες, όπου ανακάλυψα τρεις κούτες με CD, στο πιο απίθανο σημείο στο σπίτι και η πλάκα είναι ότι κάποια από αυτά, τα έψαχνα χρόνια. Πρέπει να πω όμως ότι θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, που δεν έχει ψύχωση με τα βινύλια, καθώς και είναι πολύ ακριβό «σπορ» και ο όγκος που καταλαμβάνουν είναι πολύ μεγαλύτερος. Στο σπίτι μου, για παράδειγμα, δεν έχω παρά ελάχιστα βινύλια, αφού και ο χώρος είναι μικρότερος… Όπως επίσης, πρέπει να πω ότι επί σειρά ετών, τα πράγματα που παράγγελνα, πήγαιναν στο γραφείο κι όχι στο σπίτι. Για προφανείς λόγους…
Τα έχεις σε δισκοθήκη ή κουτιά;
Σ.Φ:.Με μπαμπά που έφτιαχνε ράφια, ήμουν από τους προνομιούχους, αφού είχα ράφια και για τα βινύλια και για τα CD. Τα τελευταία 10-15 χρόνια, ανακάλυψα και τη μαγεία των κουτιών, ιδιαίτερα για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν και πάρα πολύ πλέον και μου είναι αδιάφορο να ακούω. Άπειρα CD σε κούτες και πολλά από αυτά, μέσα σε ντουλάπες…

Που είναι τα Kelloggs μου (από πάνω σου ακριβώς)

Κασέτες έχεις και πόσες;
Πραγματικά, είχα χιλιάδες κασέτες. Ξέρεις, αυτές που γράφαμε και τα λογότυπα των συγκροτημάτων όσο έπιανε το χέρι μας και φυσικά πολλές εκατοντάδες «κασέτες εταιρίας». Ο λόγος που έπαιρνα κασέτες εταιρίας, ήταν επειδή:
α) μπορούσα να τις ακούω στο Walkman!!!
β) ήταν πιο φθηνές
γ) μπορούσα να τις παίρνω μαζί μου σε εκδρομές με το σχολείο, σε «καφριλίκια» σε πλατείες και παίζοντας μπάσκετ τα βράδια
δ) μπορούσα, λόγω όγκου, να τις κρύβω από τους γονείς μου πολύ πιο εύκολα και να τις φέρνω στο σπίτι!!!
Πως ξεκίνησες το περιοδικό Rock Hard και ποια η σχέση του με το γερμανικό έντυπο.
Το Rock Hard είναι επίσημο franchise του γερμανικού εντύπου. Η συνεργασία μας από το 2005 είναι εξαιρετική και ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, είχα τακτικά ταξίδια στο Dortmund που είναι η έδρα του. Οι διαπραγματεύσεις οφείλω να πω ότι ήταν πολύ απαιτητικές και δύσκολες, αφού τα standards είναι πάρα πολύ υψηλά, θέλω να ελπίζω όμως ότι έχουμε ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχουν κι εκείνοι και εμείς. Έχοντας περάσει από τη θέση του μεταφραστή νέων και συντάκτη στο Metal Invader, τη θέση του διευθυντή και αρχισυντάκτη στο Rock On, ένιωσα πως παρά το νεαρό της ηλικίας μου (31 ετών ήμουν όταν ξεκίνησα με τον Δημήτρη Σειρηνάκη το Rock Hard), είχε φτάσει η ώρα να γίνω και εκδότης και να έχω τον πλήρη έλεγχο των περιοδικών που δουλεύω, σε όλα τα στάδια. Ομολογώ ότι όλο αυτό ήταν πολύ σκληρό και πολύ απαιτητικό, το απόλαυσα όμως για όσο κράτησε. Σε ότι αφορά το site, το www.rockhard.gr, η λογική είναι ακριβώς ίδια με του περιοδικού. Ποιότητα έναντι ποσότητας, σεβασμός στον αναγνώστη, μακριά από λαϊκισμούς, κουτσομπολιό και clickbait και πάνω απ’ όλα με αποκλειστικό περιεχόμενο κι όχι μεταφράσεις. Ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με το heavy metal και τα παρακλάδια του, προσφέροντας όσο πιο «ζουμερά» και ποιοτικά κείμενα είναι δυνατόν.
Πως ξεκίνησε η ιδέα της παρουσίασης στο YouTube;
Σ.Φ.: Κάποια στιγμή, ήθελα να ξεκινήσω να βάλω μπρος και το Instagram του Rock Hard, αλλά χωρίς να κάνω ότι και οι υπόλοιποι. Και εκεί, να υπάρχει unique content. Σκεφτόμουν σε ποια πράγματα είμαι καλός και οι διάφορες λεπτομέρειες που έμαθα στην πορεία των ετών για διάφορους αγαπημένους δίσκους, καθώς και αρκετές in depth ιστορίες, είναι από τα «δυνατά» μου σημεία. Για ποιον λόγο, λοιπόν, να μην γυρίζω video που να μιλάω γι’ αυτούς τους δίσκους, με αφορμή την επέτειο κυκλοφορίας τους; Βέβαια, για να γίνει όλο αυτό, εδώ και 1,5-2 χρόνια «στρατολογώ» τη γυναίκα μου να τραβάει με το κινητό, έχω κάνει το σαλόνι μου «αχούρι», γεμάτο μπλουζάκια φορεμένα μόνο μία φορά, καθώς πολλές φορές μαγνητοσκοπώ πολλά video μαζί, απλά αλλάζοντας μπλούζες, αφού ο χρόνος είναι παντελώς ανύπαρκτος με τα διαβάσματα και τις δραστηριότητες του παιδιού μας. Για να γίνει όλο αυτό, υπήρξε τρελό ψάξιμο να βρεθούν οι ημερομηνίες κυκλοφορίας των δίσκων, αλλά το πιο δύσκολο κομμάτι, είναι μέσα στο χάος που επικρατεί στη δισκοθήκη μου, να βρίσκω τις κυκλοφορίες για τις οποίες θα γυρίσουμε βιντεάκια τις επόμενες ημέρες. Οι δίσκοι και τα CD μου, βρίσκονται σε τρία διαφορετικά μέρη, με αρκετά χιλιόμετρα απόσταση το ένα μέρος από το άλλο, οπότε κυκλοφορώ με χαρτάκια και σπιράλ τετράδια, που γράφω τι πρέπει να πάρω και να θυμηθώ σε ποιο χώρο είναι αλλά και που ακριβώς. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΑΟΣ… Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι συνειδητοποιώ μετά από χρόνια, πως ξεχνάω τι ακριβώς έχω (όχι μόνο που είναι) και το ακόμα χειρότερο; Βλέπω πόσα δισκάκια μου και CD έχουν χαθεί (τα έχουν μουντάρει δηλαδή. Δανεικά που ποτέ δεν επεστράφησαν) και τρελαίνομαι, γιατί πραγματικά λείπουν κομμάτια που είναι κλασικά. Μιλάμε ότι μου έλειπαν δίσκοι όπως το “Painkiller”, το “Black album”, το “Holy diver”, το “Keeper of the seven keys" και πολλά άλλα. Από τη μία, ευτυχώς που κάνω τα video και είδα ότι για κάποιον λόγο είχαν κάνει φτερά, από την άλλη, μερικές φορές, λες ότι είναι καλύτερο «να κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου»!!! Το feedback που παίρνω, είναι τρομερό και δεν είναι λίγες οι φορές που με σταματά κόσμος στο δρόμο να μου μιλήσει γι’ αυτά… Η δύναμη των social media είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόμαστε…
Ποια ήταν η …χειρότερη συνέντευξή σου και γιατί;
Σ.Φ.Ευκολάκι η απάντηση!!! Με τον Kerry Livgren των Kansas!! Κάποια στιγμή, είχε συμμετάσχει στο project της Frontiers, με το όνομα Khymera, το 2003. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό, αλλά μου δινόταν η ευκαιρία να συνομιλήσω μ’ έναν καλλιτέχνη που εκτιμούσα βαθύτατα και μεγάλωσα με τις μελωδίες τους στους Kansas. Ξεκινάω, λοιπόν, τη συνέντευξη και ο Livgren απαντούσε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με «ναι» και «όχι» και στην καλύτερη των περιπτώσεων «δεν γνωρίζω να σου πω». Λαλίστατος!!! Κάποια στιγμή, γυρνάω και του λέω: «θα το εκτιμούσα πολύ, αν απαντούσες με κάτι περισσότερο από «ναι» και «όχι» και διατυπώνω την επόμενη ερώτηση. Η απάντησή του ήταν και πάλι μονολεκτική. Εκεί, του είπα: «Βρίσκομαι στην Ελλάδα, είναι καλοκαίρι, έχει πάνω από 30 βαθμούς. Από το δωμάτιο που είμαι, βλέπω τη θάλασσα και θα μπορούσα άνετα να είχα πάει για ένα καφέ ή μία μπύρα παραλιακά από το να κάθομαι να σε ακούω να μην απαντάς στις ερωτήσεις που σου κάνω. Κι επειδή δεν έχω να λογοδοτήσω σε κάποιον διευθυντή ή αρχισυντάκτη, αφού εγώ είμαι και τα δύο, “thanks but no thanks” για τη συνέντευξη και παίρνω κι ένα τηλέφωνο τη Frontiers να τους ενημερώσω ότι δεν πρέπει να κάνεις συνεντεύξεις, αφού δεν γνωρίζεις τίποτα για το project που έλαβες μέρος ή απλά δεν σε ενδιαφέρει». Αυτό ήταν το άδοξο τέλος της συνέντευξης με τον Kerry Livgren. Πριν και μετά, έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις που δεν ήταν όπως τις φανταζόμουν, σίγουρα όμως πολύ περισσότερες, στις οποίες οι καλλιτέχνες μου έχουν δώσει αποκλειστικότητες κι έχω νιώσει γενικότερα, ότι ο άνθρωπος που βρίσκονταν απέναντί μου ή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, ήταν πάρα πολύ ικανοποιημένος με την κουβέντα μας.

Με τον Ανδρέα Λάγιο (Nightstalker)

Πότε ξεκίνησε το rockhard web radio;
Σ.Φ.Το Rock Hard Radio, είναι το διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, που μπορεί να το ακούσει κανείς μέσα από το site μας, το www.rockhard.gr και οσονούπω ΚΑΙ από ξεχωριστό url, πέρα από το rockhard.gr. Το ξεκινήσαμε, αν θυμάμαι καλά, πέρσι το φθινόπωρο, για να καταπολεμήσουμε την κατάθλιψη που μας χτυπούσε την πόρτα και για να κάνουμε κάτι δημιουργικό, κρατώντας παρέα ο ένας στον άλλο, με καθημερινές εκπομπές, που άμεσα τις αγκάλιασε ο κόσμος. Νομίζω ότι το πιο επιτυχημένο κομμάτι, ήταν οι κυριακάτικοι μαραθώνιοι, που κάναμε αφιερώματα που διαρκούσαν πάνω από 12 ώρες συνήθως. Μετά τη λήξη της καραντίνας, είδαμε ότι ήταν η συνήθεια που έγινε αγάπη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι, προσπαθώντας να έχουμε καθημερινά εκπομπές το βράδυ, ενώ οι λίστες που παίζουν 24/7 ανανεώνονται τακτικά, με καινούργια τραγούδια, αλλά και παλαιότερα. Είτε κλασικά και αγαπημένα, είτε λίγο πιο «ψαγμένα», που δενακούγονται πουθενά και από κανέναν. Όλα με τη σωστή αναλογία, από A.O.R. και hard rock, μέχρι death και black metal. Όπως ακριβώς και η θεματολογία του Rock Hard. Υπάρχει και η ομάδα στο Facebook, Rock Hard Radio Show Chat, όπου γίνεται και ο σχετικός χαβαλές, με τις παραγγελιές και τα διάφορα όμορφα σχόλια. Προσπαθούμε να περνάμε όσο το δυνατόν καλύτερα με τους ακροατές/φίλους μας, κάθε βράδυ. Χτυπώντας, μάλιστα, την πόρτα κάποιων καλλιτεχνών, για να μας στείλουν jingle για το ραδιόφωνο, είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση, να έχουμε πάνω από 75-80 διαφορετικά spot από αγαπημένους καλλιτέχνες, που να προτείνουν το ραδιόφωνό μας!!! Ελπίζω, με τον καιρό, να μπουν και περισσότεροι συντάκτες μας, που πιθανώς είναι λίγο «ντροπαλοί». Τους περιμένουμε!
Ποια ήταν η πιο περιπετειώδης συνέντευξη που έχεις κάνει;
Σ.Φ.:Έχοντας κάνει εκατοντάδες συνεντεύξεις, μπορώ να σου πω, ότι κάθε φορά, αισθάνομαι το ίδιο άγχος, όπως στην πρώτη μου, παρότι είμαι σίγουρος πως είμαι πάντα πολύ καλά προετοιμασμένος, αφού προηγείται πάρα πολύ μελέτη για να είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να δεχθώ την κάθε «πάσα» του συνεντευξιαζόμενου. Περιπετειώδεις συνεντεύξεις, είχα πολλές, όπως για παράδειγμα με τον συγχωρεμένο τον Chuck Schuldiner των Death, όπου σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, παρουσία άλλων συναδέλφων, είχε σηκωθεί, με τον έτερο συγχωρεμένο manager του, να μου κλείσει το κασετοφωνάκι, σταματώντας τη συνέντευξη, επειδή δεν του άρεσε μία ερώτηση που αφορούσε πρώην μέλη του. Μάλιστα, με τον manager του, είχε απειληθεί σύρραξη, καθώς είχαμε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο… Τα αφήνω όμως πίσω, διότι κανείς τους δεν είναι εν ζωή και δεν υπάρχει λόγος να διαιωνίζεται μία κατάσταση. Άλλωστε όμως, για να απαντήσω και στην ερώτηση, αυτή η συνέντευξη έγινε για άλλο περιοδικό. Γενικά, ο απόλυτα αγαπημένος μου συνεντευξιαζόμενος, είναι ο Dave Mustaine. Μακράν του δευτέρου. Πραγματικά, δεν ξέρεις, πότε θέλει να σε σκοτώσει, πότε ειρωνεύεται, πότε σοβαρολογεί, πότε κάνει πλάκα. Είναι ένα κινούμενο αίνιγμα και κάθε δευτερόλεπτο που μιλάς μαζί του, είναι ένας αγώνας επιβίωσης!!! Αν θυμάμαι καλά, έχουμε κάνει 4 ή 5 συνεντεύξεις, όλες φουλ στο άγχος!!! Η πιο περιπετειώδης, όμως, ήταν μία για το “United Abominations”. Είχαμε συνέντευξη εξωφύλλου, την οποία, έπρεπε να απομαγνητοφωνήσω το ίδιο βράδυ, για να φύγει το περιοδικό για τύπωμα. Έτοιμα εξώφυλλα, έτοιμα τα πάντα. Το μόνο που έμενε, ήταν 3 σελίδες συνέντευξη, η οποία είχε προγραμματιστεί για τα μεσάνυχτα της ημέρας του deadline. Επειδή οι διαφορές ώρας με την Αμερική, είναι πάντα tricky κι επειδή είχε μεσολαβήσει η αλλαγή της χειμερινής ώρας, είπα να είμαι στο σπίτι μου, μία ώρα νωρίτερα, για παν ενδεχόμενο. Αποχαιρετώ λοιπόν, την τότε αρραβωνιαστικιά, νυν σύζυγό μου και φεύγω για το σπίτι. Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, ήρθαν κάποια αδέσποτα σκυλιά και με ακολουθούσαν, σχετικά απειλητικά. Δεν έδωσα σημασία. Mustaine ήταν αυτός. Ε, ξαφνικά, ένα από αυτά, μου την έπεσε μπαμπέσικα και με …δάγκωσε στη γάμπα!!! Και το ερώτημα ήταν: Πας για αντιτετανικό ή πας για τη συνέντευξη; Φυσικά προκρίθηκε η λύση της συνέντευξης, όπου έγινε κανονικά και μετά έσπευσα να βρω εφημερεύον νοσοκομείο στη μία μετά τα μεσάνυχτα για να κάνω αντιτετανικό ορό. Όταν πήγα στο Ιπποκράτειο και είδαν ότι με δάγκωσε σκύλος, μου είπαν ότι ήμουν ο τέταρτος που τον είχαν δαγκώσει τα σκυλιά σ’ εκείνη την περιοχή και λίγη ώρα μετά, επέστρεψα στο σπίτι για την απομαγνητοφώνηση… γενικότερα, όλες οι συνεντεύξεις με τον Mustaine, είχαν έναν μικρό ή μεγάλο βαθμό δυσκολίας, που δεν είχε να κάνει με τον δύστροπο χαρακτήρα του (μόνο). Δεν μπορώ να ξεχάσω συνεντεύξεις από καρτοτηλέφωνα στον στρατό, πάντως, συνεντεύξεις όπου προσπαθούσα ταυτόχρονα να κοιμήσω το νεογέννητο παιδί μου την ίδια ώρα που και ο συνεντευξιαζόμενος (John Leven των Europe) έκανε το ίδιο και μιλούσαμε τόσο χαμηλόφωνα, που τελικά δεν άκουγα τίποτα να απομαγνητοφωνήσω και γενικότερα δεν ξεχνώ την αγωνία μέχρι να γίνουν οι συνεντεύξεις με τα κορυφαία συγκροτήματα του χώρου, όπως Metallica, Iron Maiden, Judas Priest και τόσα άλλα. Το άγχος είναι πολύ μεγάλο, διότι οι ευκαιρίες που έχεις να τους μιλήσεις, είναι ελάχιστες, όσες και ο διαθέσιμος χρόνος… Ουφ, αγχώθηκα!
Εξακολουθείς να αγοράζεις δίσκους/cd;

Σ.Φ.:Ναι, συνεχίζω να αγοράζω δίσκους, η αλήθεια είναι όμως, με μικρότερη συχνότητα από το παρελθόν. Έχω ξεπεράσει το γεγονός ότι ήθελα να έχω το σύνολο της δισκογραφίας των σχημάτων που αγαπώ και συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι παίρνω τους δίσκους που μου αρέσουν πολύ, πλέον. Ξέρεις πολύ καλά, ότι το να παίρνεις πολύ πράγμα δωρεάν, είναι ευλογία και κατάρα. Ευλογία επειδή έχεις υλικό που δεν θα είχες υπό διαφορετικές συνθήκες, πιθανώς, και κατάρα, επειδή μαθαίνεις τόσα πολλά σχήματα που σου αρέσουν, που την ίδια στιγμή σου δημιουργείται η επιθυμία/ανάγκη, να έχεις τα πάντα από πάρα πολλά συγκροτήματα, κάτι που πρακτικά είναι αδύνατον πλέον, ιδιαίτερα όταν οι τιμές πλέον έχουν φτάσει στα ύψη. Ο τελευταίος δίσκος που αγόρασα, είναι το “A view from the top of the world” των Dream Theater, που βγήκε πριν λίγες μέρες, σε limited καφέ βινύλιο. Παραδοσιακά, στο τέλος της χρονιάς, αγοράζω όσους δίσκους μου λείπουν από την best-of εικοσάδα μου, αλλά και μερικούς που έχω διαπιστώσει ότι μου τους έχουν βουτήξει ανά τα χρόνια… Σε ότι αφορά το από πού αγοράζω δίσκους, η έλλειψη χρόνου με κάνει να αγοράζω διαδικτυακά, ως επί το πλείστον. Και από την Ελλάδα και από το εξωτερικό. Αγοράζω επίσης και από το Discogs, αλλά και από τις ελληνικές μπάντες απευθείας. Προσπαθώ όλους τους δίσκους από τα ελληνικά σχήματα που μου αρέσουν, να τους αγοράζω απευθείας από εκείνα, ώστε να καρπώνονται τα έσοδα.
Ποιοί είναι οι σημαντικοί από συναισθηματικής πλευράς δίσκοι της συλλογής σου;
Σ.Φ.:Ερώτηση που σηκώνει πολλαπλές απαντήσεις!!! Ξεκινάμε: Όλοι οι δίσκοι των Dream Theater, που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα, σε οποιοδήποτε φορμάτ. Όλοι οι δίσκοι που μου έστειλαν αγαπημένοι μου καλλιτέχνες, με προσωπική αφιέρωση, είτε έχοντας αναφέρει το όνομά μου στα special thanks. Όλα τα προσωπικά υδατογραφημένα CD που στη μήτρα πάνω, γράφει το όνομά μου (άρα είναι οι καθαρά προσωποποιημένες κόπιες μου). Όλους τους δίσκους, που θυμάμαι που ήμουν όταν τους αγόρασα και την πρώτη στιγμή που ακούμπησα τη βελόνα στο πικάπ ή έβαλα το CD στο player (ή την κασέτα στο κασετόφωνο) και είναι η πλειοψηφία όσων υπάρχουν στη δισκοθήκη μου. Ειδικά όσους είχα αγοράσει πιτσιρικάς, με το χαρτζιλίκι των γονιών μου, όταν και το να αγοράσεις ένα βινύλιο, σήμαινε ότι είχες στερηθεί πολλά πράγματα… Και λυπάμαι πολύ που οι επόμενες γενιές, δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν όλη αυτή την ιεροτελεστία του να αγοράσεις ένα δίσκο και να τον βάλεις να παίζει…

Σάκης εδώ, Σάκης εκέι, Σάκης παντού!

 
 Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος

14/11/21/
 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος