Άμεσα τηλεφώνησα στον φίλο μου τον Μίμη, με τον οποίο κλείσαμε, μέσα σε κλίμα συναγερμού, εισιτήρια «faster than a blink of the eye», για την πρώτη εμφάνιση, της 30 Σεπτεμβρίου, σαν να ξέραμε τι πρόκειται να ακολουθήσει με την προπώληση. Δεν είναι λίγο πράγμα σε μία περίοδο απόλυτης ξηρασίας όσον αφορά τον χώρο των συναυλιών να έρχεται όχι για μία αλλά για δύο συναυλίες στο Ηρώδειο ένας από τους μεγαλύτερους superstar των τελευταίων δεκαετιών, με ένα “greatest hits” setlist από την πλούσια καριέρα του.
Ήμουν προετοιμασμένος για τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες των διοργανωτών (υπαγορευμένες από κυβερνητικές διατάξεις, γραμμένες προφανώς από ανθρώπους που δεν έχουν ξαναπάει σε συναυλίες) και τον τυφλό ζηλωτισμό των «υπεύθυνων» ασφαλείας, μαζί με την αστεία απαίτηση να μην βιντεοσκοπείται η συναυλία και να μην τραβάει φωτογραφίες ο κόσμος. Έχω αποφασίσει να μην ξανασχοληθώ με κανέναν και να απολαύσω την συναυλία σαν κέρινο ομοίωμα, ιδανικός θεατής σύμφωνα με τις προδιαγραφές.
Καθόμαστε στην μία εκ των δύο καλύτερων κερκίδων του άνω διαζώματος, στην 7 (η άλλη είναι η 6). Για κακή μας τύχη είχαμε μέρος της κονσόλας μπροστά μας, γι ‘αυτό σας παροτρύνω, πριν κλείσετε οποιαδήποτε θέση να λάβετε υπόψη ότι μπορεί να σας εμποδίζει η κατασκευή.
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου των διοργανωτών, η συναυλία του Sting επρόκειτο είναι ένα πληθωρικό show, στο οποίο ο καλλιτέχνης θα ερμήνευε τα αγαπημένα του τραγούδια, από την πλούσια καριέρα του με τους Police, αλλά και ως σόλο καλλιτέχνης. Η αλήθεια είναι πως εγώ πήγα εκεί για την περίοδο των Police, στους οποίους έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Βέβαια, στον δυτικό κόσμο είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με την επίσης επιτυχημένη σόλο καριέρα του καλλιτέχνη, που προφανώς δεν με χαλούσε καθόλου να ακούσω τραγούδια και από αυτήν.
Εντάξει, δεν είχε μαζί του τον λατρεμένο Stewart Copeland στα drums και τον τεράστιο Andy Summers στην κιθάρα, αλλά η μπάντα του για αυτή την περιοδεία δεν υστερούσε. Μιας και θεωρώ πως η δυναμική των Police ξεκινούσε από τα ντραμς, θα αναφερθώ στον φοβερό Josh Freese (ντραμς), που έχει παίξει σε πληθώρα άλμπουμ και συγκροτημάτων, τόσο ως μέλος όσο και ως session μουσικός. Στην lead κιθάρα ο εξαιρετικός Dominic Miller, που αποτελεί μόνιμο συνοδοιπόρο του Sting από το 1991, με τον γιο του Rufus να καλύπτει την θέση του δεύτερου κιθαρίστα. Στα πλήκτρα βρισκόταν ο Γάλλος Fred Renaudin (και όχι ο Kevon Webster, όπως αρχικά είχε γνωστοποιηθεί), ενώ σε δεύτερα φωνητικά ακούσαμε την Melissa Musique, τον Gene Noble και τον γιο του Sting, Joe Sumner.
O Joe Sumner, o πρωτότοκος γιος του Gordon Matthew Thomas Sumner (Sting) άνοιξε την συναυλία με μερικά δικά του τραγούδια, που παρέπεμπαν στο εναλλακτικό βρετανικό rock, αλλά πολύ πιο «νοικοκυρεμένα». O Joe έπαιζε μόνος του στην σκηνή, με την εντυπωσιακή μπλε κιθάρα του που έμοιαζε με Gibson ES (αλλά δεν ήταν), χωρίς την συνοδεία άλλων μουσικών. Ακούσαμε τραγούδια για τα οποία το 99% του κόσμου δεν είχε ιδέα, αλλά μάς τίμησε μιλώντας αρκετά ελληνικά (και μπράβο του!)
Ήταν τραγούδια που ο κόσμος τα άκουσε με … ευγένεια μπορώ να πω, ειδικά όταν μετά το γκουγκλάρισμα του ονόματος του καλλιτέχνη πολλοί (και εγώ μαζί) διαπιστώσαμε ότι ήταν ο γιος του μεγάλου. Όσοι έχετε επισκεφτεί pub στην Ιρλανδία και την Βρετανία, σίγουρα έχετε πετύχει έναν συμπαθητικό μουσικό (συνήθως κιθαρίστα) να παίζει ένα ζωντανό σετ που συνοδεύει το γεύμα ή την μπύρα σας. Ε, ο Joe ήταν μία τέτοια περίπτωση, επάνω στην σκηνή του Ηρωδείου. Ευχάριστο και χαλαρό μουσικό χαλί, αλλά μέχρι εκεί. Μηνύματα από φίλους που μου ερχόντουσαν κατά την διάρκεια αυτών των 7 τραγουδιών κινούνταν από το «…είναι σαν να ακούω το “Bad” των U2…» μέχρι «…pas mal αλλά δεν θέλουμε να βλέπουμε δέκα ώρες το παιδί του Sting…». (το αποδίδω όσο πιο κομψά μπορώ!)
Εκεί που έγινε πραγματικά ο πρώτος χαμός ήταν όταν ο γιος καλωσόρισε τον πατέρα («κάποιος άλλος» όπως ανέφερε) επί σκηνής και κάθε μέτρο ασφαλείας, προτροπή για μάσκες και κάθισμα στις θέσεις, καθώς και για μη βιντεοσκόπηση και φωτογραφία πήγαν περίπατο. Με μία μικρή ακουστική κιθάρα, ο Sting ξεκίνησε χαλαρά με το “The Bridge”, ένα νέο τραγούδι από το ομώνυμο επερχόμενο 15ο άλμπουμ του όπου έγινε εμφανής η αγάπη του γυναικείου κοινού προς τον καλλιτέχνη, από την νεαρότερη στην μεγαλύτερη ηλικία.
Ακολούθησαν επιτυχίες όπως “Message In A Bottle”, το φθινοπωρινό “Englishman in New York” για να μπούμε όλοι για τα καλά στο κλίμα, τραγουδώντας και χορεύοντας διακριτικά καθήμενοι. Ακούσαμε “If You Love Somebody Set Them Free”, “Every Little Thing She Does Is Magic”, όπου μας σύστησε και την μπάντα του, “If It’s Love” και “Rushing Water”(από το καινούριο άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει στις 19 Νοέμβρη). Η συνέχεια ήταν ακόμα εντυπωσιακότερη με το “Don't Stand So Close to Me” ενώ το επόμενο τραγούδι Fields Of Gold”, το αφιέρωσε στη συζυγό του εξηγώντας πως το έγραψε για αυτήν στο σπίτι τους στην αγγλική ύπαιθρο, περιτριγυρισμένο από χωράφια κριθαριού,με το “Shape Of My Heart” να ακολουθεί, που πολλοί εξ ημών το γνωρίζουμε και από τους τίτλους τέλους της εκπληκτικής ταινίας του Luc Besson, “Léon” (1994) με τους Jean Reno, Gary Oldman και Natalie Portman. O Sting μας ενημέρωσε πως το τραγούδι το είχε γράψει παρέα με τον κιθαρίστα του Dominic Miller, ενώ έπαιξε και μία ωραία προσθήκη στα φωνητικά από τον εξαιρετικό Gene Noble. Να πούμε ότι κατά διαστήματα, ο τραγουδιστής πετούσε τρομερές ατάκες όπως π.χ. όταν έλεγε ότι ήρθε στο Ηρώδειο επειδή αναζητούσε χώρους νεότερους από αυτόν! Ακομπλεξάριστος, ετυμόλογος και εντυπωσιακός χωρίς να γίνεται θορυβώδης!
Ο εντυπωσιακός Josh Freese που έδινε τζάμπα μαθήματα drumming μέχρι εκείνη την ώρα ξεκίνησε την εισαγωγή του λατρεμένου “Wrapped Around Your Finger”, που άναψε πολλά κινητά στις κερκίδες και η συνέχεια δεν ήταν λιγότερο εντυπωσιακή με επιτυχίες από το θρυλικό παλιό συγκρότημα του Sting όπως “Walking on the Moon” που το συνδύασε με το πασίγνωστο “Get Up Stand Up” του Bob Marley, το “So Lonely” όπου το air drumming εκ μέρους μου πήγε σε άλλα επίπεδα, για να επιστρέψουμε εν μέσω εντυπωσιακού φωτισμού στο ξεκάθαρα ανατολίτικο “Desert Rose”, με αρκετό μουσικό αυτοσχεδιασμό από τους κιθαρίστες. Ένα από τα γνωστότερα τραγούδια όλων των εποχών και μάλλον το γνωστότερο του Sting και των Police, το γλυκόπικρο “Every Breath You Take” (που στην πραγματικότητα αναφέρεται σε έναν stalker που παρακολουθεί το αντικείμενο του πόθου του) έμελλε να κλείσει το κύριο μέρος της συναυλίας, εν μέσω μαζικής αποθέωσης από το κοινό του Ηρωδείου.
Στο πρώτο encore, ξεκίνησε με το “King Of Pain” κι ακολούθησε το “Roxanne” με τον κόσμο να έχει σηκωθεί από τις θέσεις τους, τραγουδώντας και χορεύοντας. Σίγουρα, το τραγούδι-αποκορύφωμα της βραδιάς
Στο καταιγιστικό “Next to You”,ακούσαμε ένα ντουέτο πατέρα Sting και υιού Joe Sumner, όπου παρατηρώντας τους ήταν σαν να βλέπω δύο αδέλφια με μικρή διαφορά ηλικίας, παρά πατέρα και γιο!
Το σχήμα αποχώρησε για δεύτερη φορά και εγώ αναρωτιόμουν γιατί δεν έχουν παίξει το “Fragile” και το “I Can’t Stand Losing You”. Εν τέλει, έπαιξαν το πρώτο και άφησαν απ’έξω το δεύτερο για κάποιον περίεργο λόγο, μιας και είναι από τα καλύτερα των POLICE και πρακτικά το δεύτερο τους hit. Πριν ξεκινήσει το ατμοσφαιρικό “Fragile”, ο κόσμος άρχισε να τραγουδάει το “happy birthday” στον Sting, ο οποίος δύο μέρες μετά έκλεινε τα 70 (!) του χρόνια, με τον τραγουδιστή να αποδέχεται την αφιέρωση ευγενικά αλλά ζητώντας διακριτικά να το αφήσουν.
Με το “Fragile” μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η διαφήμιση κατά των ναρκωτικών που προβλήθηκε το καλοκαίρι του 1990, με τα παιδιά στο σχολείο που ο καθηγητής παίρνει απουσίες και όταν φωνάζει «Γιαννίκας Αντώνιος» δείχνει την συμμαθήτρια του να δακρύζει.
Έτσι νοσταλγικά, με αυτό το θαυμάσιο τραγούδι, έκλεισε ο Sting την πρώτη εκ των δύο εμφανίσεων του στο Ηρώδειο, την τελευταία βραδιά του Σεπτέμβρη, με μία ταπεινή και μεγαλοπρεπή ταυτόχρονα υπόκλιση. Φύγαμε γεμάτοι ήχους, εικόνες και αναμνήσεις, καθώς και την απόλυτη παραδοχή από τον φίλο Μίμη που πήγαμε παρέα ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση του Sting από τις 4 φορές που τον είχε δει συνολικά. Εγώ προσωπικά ένιωσα πολύ τυχερός που έστω και από αυτές τις συνθήκες κατάφερα να δω έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή καλλιτέχνες και επιστρέφοντας σπίτι έπεσα για ύπνο, ελέω εγερτηρίου την επόμενη μέρα, υπό τους ήχους των επιτυχιών του Sting και των Police. Τυχεροί όσοι πήγαμε!
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟ:ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
Δημοσίευση σχολίου