Όλα ήταν μοναδικά. Το Led Zeppelin I, II, IV, το Physical Graffiti ήταν αξεπέραστα άλμπουμ, αλλά το Presence ήταν διαφορετικό. Κι αυτό, γιατί δύο άλμπουμ έχουν βάλει τα θεμέλια για το heavy metal: Το Rising των Rainbow και το Presence των Led Zeppelin. Για αυτό το τεράστιο άλμπουμ θα διαβάσετε σήμερα, θυμούμενοι τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό και αναλύοντας τα κομμάτια, όσο μπορεί κάποιος να αναλύσει το ευφυές παίξιμο του Jimmy Page.
Ηχογραφημένο σε μια περίοδο έντονης αναταραχής για το συγκρότημα, μετά το τροχαίο ατύχημα του Robert Plant στη Ρόδο τον Αύγουστο του 1975, τα 7 κομμάτια του Presence αποτελούν τη φυσική συνέχεια του Physical Graffiti, κρύβοντας μια έντονη δημιουργική πρωτόγονη δύναμη αλλά και μια βαριά κιθάρα που δεν μας είχε συνηθίσει ο Page και χωρίς πλήκτρα (σε αντίθεση με το Physical Graffiti που περίσσευαν). Με τον Plant να ηχογραφεί πολλά από τα φωνητικά καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι (σ.σ. λόγω του ατυχήματος), ο Page σκορπάει απλόχερα μια αγριάδα hard rock blues, από το πρώτο έως το τελευταίο κομμάτι. Με το 10λεπτο "Achilles Last Stand" να ανοίγει το άλμπουμ, με ένα ήχο διαφορετικό από ότι μας είχαν συνηθίσει, που θυμίζει καλπασμό αλόγων, το κομμάτι οδηγείται σε ένα κρεσέντο του Plant κι από εκεί στο “For your life" σ΄ ένα άλλο hard rock blues κομμάτι, με πρωταγωνιστές τους Plant/Page που γράφτηκε στο studio. Η Α’ πλευρά κλείνει με το "Royal Orleans", που επισκιάζεται από τα πρώτα 2 και είναι η μοναδική σύνθεση του άλμπουμ όπου παρουσιάζονται και οι 4 σαν συνσυνθέτες με τους στίχους του να μιλάνε για τη ζωή στο «δρόμο» αλλά και για το ξενοδοχείο Royal Orleans Hotel στη New Orleans. Θα μείνω λίγο ακόμα στο πανέμορφο "Achilles Last Stand" σημειώνοντας ότι γράφτηκε από τους Page/Plant κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Αφρική το 1975 γι αυτό έχει και μια ανατολίτικη διάθεση.
Τo "Nobody's Fault But Mine" βασίστηκε στην gospel blues σύνθεση του Blind Willie Johnson από το και με κέρδισε αμέσως με τα κοψίματα του και το riff του Page. Όσες φορές και να το ακούσω, δεν το βαριέμαι! Το "Candy Store Rock" (το μοναδικό που ακούγεται ακουστική κιθάρα)έχει πολλά στοιχεία rockabilly αλλά ξεχνιέται εύκολα όπως και το “Hots on for Nowhere” που ακολουθεί (νομίζω ότι αυτά τα 2 θα ταίριαζαν περισσότερο στο επόμενο άλμπουμ τους In Through the Out Door) για να φθάσουμε στο πανέμορφο hard rock blues, “Tea for One” με τον Page να καταθέτει το καλύτερο κομμάτι της ψυχής του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το άκουσε και να μην μαγεύτηκε. Άσε που θυμίζει το "Since I've Been Loving You" κι αυτό το κάνει ακόμα πιο γοητευτικό. Οι νεότεροι fans των Led Zeppelin ΔΕΝ γνωρίζουν την ύπαρξη του Presence, όπως και του Coda (1982). Κι ο λόγοι είναι πολλοί: Πρώτον, τα τραγούδια του δεν παίζονται στο ραδιόφωνο και δεύτερον δεν είναι εμπορικά! Όμως τα "Achilles Last Stand", "Nobody's Fault But Mine"και "Tea for One" είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει οι Page/Plant. Πραγματικά δεν ξέρω, αν είχαν καθυστερήσει να μπουν στο studio θα είχαν το ίδιο αποτέλεσμα και οι ιδέες τους χανόντουσαν ή αλλάζανε. Ακούγοντας το Presence, εκτίμησα το Physical Graffiti, το οποίο ποτέ δεν μου άρεσε!
Ο ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Ο τίτλος προήλθε από την έντονη συναισθηματική ένταση που αισθάνθηκαν και οι 4 παίζοντας μαζί. Το εξώφυλλο βασίστηκε σε μια ιδέα της Hipgnosis με μια τυπική οικογένεια προς τα τέλη της δεκαετίας του 60 να φωτογραφίζεται με ένα μυστηριώδη οβελίσκο. Επειδή οι ηχογραφήσεις τελείωσαν μια ημέρα πριν τη Thanksgiving των Αμερικάνων, ο Plant πρότεινε το άλμπουμ να ονομαστεί Thanksgiving. Ευτυχώς η ιδέα απορρίφθηκε και επικράτησε η συναισθηματική δύναμη που αισθανόντουσαν οι 4 στο studio. Γενικά στην παρουσία του μαύρου οβελίσκου έχουν δοθεί κατά εποχή διάφορες ερμηνείες, με καλύτερη ότι αντιπροσωπεύει τη δύναμη και την παρουσία των Led Zeppelin. Το φόντο στη φωτογραφία προέρχεται από τη μαρίνα του Earl's Court arena όπου to 1974 είχε διοργανωθεί ένα Boat Show. To κορίτσι στο οπισθόφυλλο, εμφανίστηκε και στο εξώφυλλο του Houses of the Holy.
TRIVIA
- Η μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών του, δεν επέτρεψε στο συγκρότημα αν συμπεριλάβει τραγούδια του στα play lists των συναυλιών του, με εξαίρεση τα "Achilles Last Stand" και "Nobody's Fault But Mine".
- Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε μέσα σε 18 ημέρες! Ένας λόγος της βιασύνης τους ήταν ότι το studio ήταν κλεισμένο από τους the Rolling Stones, που θα ηχογραφούσαν τα τραγούδια του άλμπουμ Black and Blue κι έπρεπε να το παραδώσουν. Έτσι οι Page κι ο μηχανικός ήχου Keith Harwood, δούλευαν σχεδόν άυπνοι με τον Page να δηλώνει αργότερα ότι είχαν φθάσει ημέρες που δούλευαν 20 ώρες.
- Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετώπισε ο Plant καθώς το studio που ηχογραφούσαν ήταν υπόγειο κι ο τραγουδιστής των Led Zeppelin είναι κλειστοφοβικός!
- Το "Nobody's Fault but Mine" σαν σύνθεση του Blind Willie Johnson, το έχει διασκευάσει και η Nina Simone το 1969.
- Το "Tea For One" το έπαιξαν live οι Page and Plant κατά την περιοδεία του το 1996 στην Ιαπωνία, όπου συνοδευόντουσαν από ορχήστρα.
- Το Presence κυκλοφόρησε στις 31 Μαρτίου 1976 και την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του ξεπέρασε τις 100.000 αντίτυπα στη Βρετανία. Στην Αμερική έβγαλε μόνο ένα single, το "Candy Store Rock" που δεν μπήκε καν στο chart. To Presence έκανε τις χαμηλότερες πωλήσεις από όλα τα άλμπουμ τους.
22/10/21
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ PRESENCE
To Presence ήταν ένα album που οι Zeppelin έπρεπε να ηχογραφήσουν για να αποδείξουν ότι ήταν ικανοί να επανακάμψουν μετά από μια τόσο μεγάλη εσωτερική αναταραχή που έθεσε εν αμφιβόλω την ύπαρξη του ιδίου του συγκροτήματος. Με τον Plant καθηλωμένο μετά το ατύχημά του στην Ρόδο, τα ηνία λαμβάνει σχεδόν εξολοκλήρου ο Page, ο οποίος αποφασίσει να επενδύσει στην απλότητα. Ο ήχος της κιθάρας είναι καθαρός, οι μελωδίες λιγότερες, ενώ πλέον δεν χρησιμοποιούνται keyboards και μαντολίνο. Κομματάρες όπως το Achilles Last Stand ή το Nobody's Fault but Mine δεν επιτρέπουν αμφιβολίες για την ποιότητα του album. Ας μην ξεχνούν οι δύσπιστοι ότι ένα καλό album των Zeppelin απέχει έτη φωτός από μια αντίστοιχη κυκλοφορία ενός άλλου συγκροτήματος.
Δημοσίευση σχολίου