Η αρχή μίας μεγάλης μουσικής πορείας από μία φωνή και ένα συγκρότημα που θα μνημονεύονται μέχρι το άπειρο ή τουλάχιστον μέχρι να σβήσει η ανθρωπότητα. Ο επαναπροσδιορισμός των μουσικών "θέλω" των Journey του 1978 (τί χρονιά Θεέ μου!) ενίσχυσε την ήδη αυξημένη τους αυτοπεποίθηση και τους προσέδωσε ίσως και μία νότα διορατικότητας για το πού μπορούν να καταλήξουν καλλιτεχνικά. Ο Λακωνικός τίτλος Infinity (άπειρο) σηματοδοτούσε το τέλος του δρόμου από το "ξεκίνημά" του για τους πέντε νέους από το Σαν Φρανσίσκο.
Ο σχηματισμός των Journey είχε γίνει το 1973 και ήδη μέχρι το 1978 είχαν κυκλοφορήσει τρία αλμπουμς σε ένα jazz /fusion ύφος. Με δεσπόζουσα μέλη τους Neal Schon (κιθάρες) και Gregg Rolie (πλήκτρα, φωνητικά) με κοινό ιστορικό την μεγάλη μπάντα των Santana, με rhythm section τους Ross Valory (μπάσο) και Aynsley Dunbar (τύμπανα) και με μάνατζερ τον Herbie Herbert έναν άνθρωπο αφοσιωμένο ψυχή και σώμα στο όραμα για επιτυχία του συγκροτήματος, η νεαρή παρέα μουσικών έβλεπε τις κλίμακες των charts και την όποια πιθανότητα για εμπορική καταξίωση σαν όνειρο θερινής νυκτός! Οι πιέσεις από την Columbia Records άρχισαν να γίνονται ασφυχτικές και πλέον όλοι κατάλαβαν πως η αλλαγή μουσικού στυλ καθώς επίσης και η προσθήκη ενός τραγουδιστή που θα μοιράζεται φωνητικούς ρόλους με τον Gregg Rolie ήταν ζήτημα πλέον ζωής και θανάτου. Το όνομα αυτού, Robert Fleischman. Με ύφος πιο κοντά σε αυτό των Boston και των Foreigner, οι "νέοι" Journey βγήκαν σε περιοδεία με μπάντες όπως Judas Priest, Black Sabbath κ. α. αρχίζοντας παράλληλα και την συγγραφή νέων τραγουδιών με σπουδαιότερο καρπό το Wheel In The Sky που έμελε να γίνει σταθμός για το συγκρότημα. Η θητεία του Fleischman θα διαρκέσει μόλις ένα χρόνο αφού η κόντρα του με τον Herbie Herbert θα είναι μεγάλη και έντονη.
 |
| Journey 1978 |
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ JOURNEY
Ο Steve Perry ήταν ένας τραγουδιστής ο οποίος είχε προκαλέσει μία διατάραξη των μουσικών υδάτων στην Καλιφόρνια με τα συγκροτήματα Ice και Alien Project που συμμετείχε. Από την άλλη, ο Herbie Herbert ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε την μουσική και φυσικά τους Journey. Το όραμα και την κατάληξή του σχετικά με το μέλλον του συγκροτήματος τα είχε πολύ ξεκάθαρα στο μυαλό του και κάνεις και τίποτα δεν θα τον εμπόδιζε από αυτά! Όταν θα φτάσει στα χέρια του ένα demo του Perry με τους Alien Project ο εγκέφαλος και τα μάτια του θα κάνουν "φρουτάκια"! Η βελόνα στα άχυρα, ο εξωλκέας που θα τραβήξει όλους τους υπόλοιπους προς την επιτυχία και την διαχρονική καταξίωση έχει όνομα και επίθετο. Steve Perry!! Ένα φωνητικό εργαλείο που δεν γνωρίζει περιοριστικά μέτρα στην έκτασή του! Με μοναδική αισθαντικότητα στην χροιά η οποία έρχεται σε απόλυτη ευθυγράμμιση με την ψυχή του και με μία παρουσία που κάνει τις γυναίκες να ζαλίζονται και τους άντρες να ζηλεύουν, η ιδέα του απόλυτου frontman είναι μια εικόνα που δεν βλέπει μόνο ο Herbert αλλά και όλοι οι υπόλοιποι παρόλες τις αρχικές ενστάσεις μερικών. Η πρώτη ζωντανή τριβή του Steve Perry με τους Journey θα γίνει τον Οκτώβριο του 1977 στο Old Waldorf ενώ η διαδικασία παραγωγής νέου δίσκου θα διαρκέσει από τον Οκτώβριο μέχρι τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς με εναλλαγές από τα His Master 's Studios στα Cherokee Studios. Ο παραγωγός ήταν και αυτός επιλογή του Herbie Herbert έχοντας στο μυαλό του τους Queen. Ο Roy Thomas Baker θα κληθεί να προσαρμόσει τις φωνητικές στρώσεις των Queen στο μελωδικό ύφος των Journey δίνοντας μία νέα διάσταση στον ήχο τους. Παράλληλα ο ξεχωριστός τόνος του Neal Schon θα εκλεπτυστεί σε σημείο να μιλάμε πλέον για violin guitars. Οι νέες πλέον δυναμικές στους τομείς της παραγωγής και των φωνητικών θα συμβάλλουν ούτως ώστε το τέταρτο άλμπουμ με τίτλο Infinity των Journey, που θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 1978, να πάει στο νούμερο 21 του Billboard. Η νέα πορεία όμως δεν θα είναι αρεστή σε όλους. Ο Aynsley Dunbar θα εκφράσει την δυσαρέσκειά του στον Herbie Herbert για την εγκατάλειψη του jazz fusion ήχου και ενώ ο Neal Schon θα θελήσει να ηρεμήσει το μεταξύ τους κλίμα, το επιτηδευμένο "άκεφο" παίξιμο και τα κατηγορώ προς τα άλλα μέλη θα δείξουν την έξοδο στον Dunbar μετά το τέλος της περιοδείας του "Infinity". Αντικατάστασης του θα είναι ο απόφοιτος Berklee και μέλος των Montrose, Steve Smith.
Οι επαναπροσδιορισμένοι Journey βρίσκονται πλέον σε μία πορεία χωρίς γυρισμό. Ο αυτοσχεδιασμός των προηγούμενων τριών δίσκων έμεινε πίσω για χάρη μιας πιο ευθείας τοποθέτησης με rock τραγούδια που θα έφερναν την ευχαρίστηση σε όποιον τα άκουγε και τα τραγούδαγε. Τα νέα δεδομένα ήταν τώρα τα εξής :
"Fast arena-rockers and melodramatic ballads".
Η αρχή του δίσκου γίνεται με την γεωγραφική μπαλάντα Lights, ένα τραγούδι αφιερωμένο στην γενέτειρα πόλη των Journey το Σαν Φρανσίσκο, αν και αρχικά προοριζόταν για το Λος Άντζελες! Ένα από τα πρώτα τραγούδια που έγραψε ο Steve Perry για τους Journey και που ηχογραφήθηκε αμέσως μόλις έγινε μέλος τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, το τραγούδι το έγραψε αρχικά ολόκληρο έχοντας στο μυαλό του το Λος Αντζελες ( 'when the lights go down in the city and the sun shines on LA.') εκτός από την γέφυρα που δεν είχε ακόμα την έμπνευση. Όταν εντάχθηκε στους Journey λάτρεψε και το Σαν Φρανσίσκο. Η έμπνευση ήρθε από τον κόλπο (bay) που αντικατέστησε το LA., από τα φώτα, τους ανθρώπους και το πρωινό ξημέρωμα περπατώντας πάνω στην γέφυρα, αφουγκράζοντας τους πρωινούς ρυθμούς μίας πόλης που ξυπνά. Κυκλοφόρησε ως single το 1978 φτάνοντας στο Νο 68 του Billboard Hot 100. Με το πέρασμα των χρόνων έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των Journey, ένας ύμνος για την πόλη του Σαν Φρανσίσκο και ένας ακρογωνιαίος λίθος του Κλασσικού Μελωδικού Ροκ. Στο Feeling That Way έρχεται η πρώτη φωνητική "κόντρα" ανάμεσα στον Gregg Rolie και τον Steve Perry. Ένα τραγούδι σημαία για την ερωτική αθωότητα που τόσο σπανίζει στις μέρες μας από δύο σπουδαίους τραγουδιστές. Η φωνή του Rolie ζέστη και εγκάρδια έρχεται να δέσει με αυτή του Perry ο οποίος απογειώνει σε συναίσθημα και ερμηνεία το τραγούδι. Η αρχική μορφή του τραγουδιού ήταν σε instrumental μορφή και προοριζόταν για το άλμπουμ "Next". Τελικά, ο Steve Perry έγραψε το ρεφρέν και ο Gregg Rolie τα υπόλοιπα μέρη. Να αναφερθούμε όμως και στο σόλο του Neal Schon που είναι τέλεια εναρμονισμένο με τον ανεβαστικό χαρακτήρα του κομματιού. Με σιαμαίο δέσιμο έρχεται στα ηχεία μας το Anytime, τραγούδι στο οποίο έβαλε το χέρι του και ο Robert Fleischman στο μικρό χρονικό διάστημα που έμεινε με το συγκρότημα και που κυκλοφόρησε και σαν single. Όπως και στο προηγούμενο τραγούδι, έτσι και σε αυτό διακρίνεται η τεχνική του Roy Thomas Baker με τις στρώσεις των εναρμονισμένων φωνητικών που έγιναν σήμα κατατεθέν για τον ήχο των Journey.
Χρησιμοποιώντας τον Perry και τον Rolie εναλλάξ με τον Valory ή με τον Schon, ηχογραφούσε την φωνητική ένωση κάθε αρμονικού σημείου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνει τρεις ή τέσσερις διαφορετικές φωνές να ακούγονται περισσότερες και έτσι να αποκτά άλλο ενδιαφέρον το τραγούδι.
"Here is a salute to Ted Nugent", τα λόγια του Steve Perry όταν θέλησε να προλογίσει σε ζωντανή περιοδεία το La Do Da. Ένα σκληρό τραγούδι που ανοίγει με τα κιθαριστικά εφέ του Neal Schon και κατόπιν εξελίσσεται σε φωνητικό σεμινάριο γυμναστικών ασκήσεων από τον Steve Perry.
Η στεναχώρια του να είσαι στο δρόμο, μακριά από το σπίτι σου καθώς και ο θαυμασμός για το πάθος των οπαδών του συγκροτήματος ήταν οι πηγές από τις οποίες άντλησε υλικό προκειμένου να γράψει το Patiently ο Steve Perry. Η μουσική ανήκει στον Neal Schon και αναφερόμαστε στο Πρώτο τραγούδι που έγραψαν μαζί! Κατηγορία μπαλάντας που ενώ ξεκινά με ακουστικό τρόπο στην συνέχεια θα μπει δυναμικά όλο το συγκρότημα και ο Neal θα αλλάξει σε ηλεκτρική χαρίζοντας μας ένα σόλο, βάλσαμο ψυχής. Αξίζει να δείτε στο YouTube την ζωντανή (!!!) απόδωση του τραγουδιού από την εκπομπή Midnight Special του 1978 για να συνειδητοποιήσετε για τι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ μιλάμε!
Το τραγούδι που ξεκινάει με το σχεδόν county riff από τον Neal Schon είναι το Wheel In The Sky, ένα από τα πιο εικονικά τραγούδια του συγκροτήματος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η πρώιμη ζωή του τραγουδιού ήταν ποίημα με τίτλο "Wheels in my mind" το οποίο γράφθηκε από την Diane Valory, γυναίκα του Ross Valory. Αργότερα με την βοήθεια του Neal Schon και του Robert Fleischman διαμορφώθηκε αυτός ο μελωδικός ύμνος που γνωρίζουμε. Μάλιστα κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου ήταν η στιγμή που πάρθηκε η απόφαση να ακολουθηθεί ο hard rock δρόμος, με πιο προσβάσιμα τραγούδια και με κεντρικό frontman (Fleischman). Νούμερο 57 στο Billboard Hot 100, νούμερο 45 στο Cananldian RPM 100 το 1978 και πρώτο τραγούδι που πλασαρίστηκε στα charts. Η προσδοκία και ο αγώνας για επιστροφή στην βάση, τα σκαμπανεβάσματα της πορείας και τέλος η αβεβαιότητα για το αύριο συμπυκνωμένα σε τριάμιση λεπτά Arena Rock.
Το Somethin' to Hide είναι ακόμα μία μπαλάντα με σημείο ορισμού τα ατμοσφαιρικά φωνητικά του Steve Perry και τις γλυκές μελωδίες της κιθάρας του Neal Schon.
Για το Winds Of March που ακολουθεί θα μου επιτρέψετε μία προσωπική τοποθέτηση. Αν ένα από τα παγκόσμια μεγαλεία της ζωγραφικής τέχνης όπως η Μόνα Λίζα (Ντα Βίντσι), η Καπέλα Σιστίνα (Μιχαήλ Άγγελος), η Γκουέρνικα (Πικάσο) μπορούσαν με κάποιον μαγικό τρόπο να μεταφερθούν με νότες στον ανθρώπινο εγκέφαλο εκτός της οράσεως τότε Όλες οι νότες θα σχημάτιζαν το Winds Of March! Ένα πραγματικό μουσικό μεγαλείο, μοναδικό, εύθραυστο, ρομαντικό, συναισθηματικό που οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν και που είναι πραγματικά κρίμα που δεν αναγνωρίστηκε Ποτέ από τον κόσμο. Για την ιστορία να αναφέρουμε πως ο πατέρας του Neal Schon, μουσικός της jazz Matt Schon συνέβαλε στην σύνθεση του τραγουδιού.
Λίγο πριν το τέλος συναντάμε το καθαρόαιμο rock τραγούδι Can Do με συνθετικά χρέη στους Perry και Valory. Ο δίσκος θα κλείσει με το Opened The Door, soft rock δηλαδή στα καλύτερά του. Στο προσκήνιο έρχονται τώρα τα synths του Rolie πάνω στα οποία θα χτιστεί το μέλλον του συγκροτήματος την επόμενη δεκαετία. Το Infinity" δεν είναι απλά το πρώτο άλμπουμ των Journey στο οποίο συμμετείχε ο Steve Perry, αλλά απέδειξε πως ο Steve Perry ήταν η μία και μοναδική επιλογή! Η ερμηνευτική και συνθετική του ικανότητα ανακατεύθυνε το συγκρότημα σε ένα νέο δρόμο πολύ ταιριαστό για τους ίδιους. Το υψηλό του επίπεδο έσπρωξε όλους τους υπόλοιπους στο να γίνουν ακόμη καλύτεροι στην τέχνη τους. Τα φτερά από το καμάρι του Σαν Φρανσίσκο άρχισαν να αγκαλιάζουν την Υφήλιο σύμφωνα με το εξώφυλλο του δίσκου και έγιναν η αφετηρία για την μελλοντική κορύφωση του Σκαραβαίου.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
27/10/21
Υ.Γ
Την ώρα που γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών ο manager τους Walter James “Herbie” Herbert II, ο άνθρωπος που πίστεψε στο ταλέντο τους και εργάστηκε σκληρά για να πετύχουν.
Δημοσίευση σχολίου