Η πλούσια ιστορία των Traffic, ξεκινά 54(!) χρόνια πίσω, όταν ο 19χρονος(!) τραγουδιστής και οργανίστας Steve Winwood αποχωρεί από τους Spencer Davis Group, μετά από μια πολύ πετυχημένη 5ετία. Σε αυτά τα 5 χρόνια (1963-1967) οι Spencer Davis Group είχαν 4 τραγούδια τους στο Βρετανικό Top 10 και 3 Top 10 άλμπουμ. Και δεν φθάνανε αυτά, είχαν κάνει και επιτυχία στην Αμερική, έχοντας 2 Top 10 τραγούδια. Διαβάστε εδώ την ιστορία τους όπως παρουσιάστηκε στη στήλη Ποιος Θυμάται. Το καινούργιο συγκρότημά του έμελλε να γίνει ένα από τα σημαντικώτερα στο χώρο του progressive, αφού συνδύασε blues, folk και jazzπ στοιχεία.
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΑΓΕΛΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ
Εκείνη την εποχή, τρεις άγνωστοι νεαροί, έχουν φύγει από τα συγκροτήματα που έπαιζαν και αναζητούσαν τη νέα τους διαδρομή. Ο ντράμερ, τραγουδιστής και στιχουργός Jim Capaldi είχε φύγει από τους Hellions, o κιθαρίστας Dave Mason από τους Deep Feeling κι ο φλαουτίστας/σαξοφωνίστας Chris Wood από τους Locomotive. Και μόνο η παρουσία του Winwood στο νέο συγκρότημα (οι άλλοι ήταν άγνωστοι) κτένισε το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιρειών, με πρώτο τον δαιμόνιο Chris Blackwell, ιδιοκτήτη της Island Records, που είχε εντυπωσιαστεί από τη φωνή του Steve Winwood και τον χαρακτήρισε «λευκό Ray Charles”. Η ιδιαιτερότητα της φωνής του αλλά και το παίξιμό του που ήταν πολύ ξεχωριστό, τον «έκαναν» ηγέτη του νεοσύστατου συγκροτήματος κάτι που ενοχλούσε τον Dave Mason. Οι 4 μουσικοί (Winwood, Capaldi, Mason και Wood) τζαμάριζαν στο Elbow του Birmingham, σχηματίζοντας τους Traffic, όνομα το οποίο προέκυψε από τον Capaldi, που είχε καθυστερήσει σε μια συνάντησή τους λόγω κυκλοφοριακού! Το συγκρότημα με πρόταση του Blackwell, νοίκιασε μια αγροικία στο Aston Tirrold του Berkshire κι άρχισαν τις πρόβες. Όμως η κατάσταση ήταν πρωτόγονη, αφού δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό, γύρω υπήρχαν μόνο λάσπες και το ηλεκτρικό κοβόταν μερικές ώρες. Παρ όλα αυτά, οι 4 μουσικοί, έστηναν τα μηχανήματά τους έξω από την αγροικία και μεταξύ αστείου και σοβαρού λένε ότι την καλύτερη συναυλία τους την έδωσαν σε αυτήν την αγροικία, με θεατές, αγελάδες και πρόβατα!!! Ήταν σε τέτοια κακή κατάσταση που δεν τόλμησαν να φέρουν καν τις συντρόφους τους, με τη μόνη επαφή τους με τον έξω κόσμο να είναι ένας φίλος τους που τους προμήθευε LSD και σχετικές ουσίες. Άσε που υπήρχαν ιστορίες φαντασμάτων όχι μόνο για την αγροικία αλλά και για το χωριό! Η αγροικία είχε μια μεταφυσική δύναμη, όπου άκουγαν βήματα με την ιστορία ενός νεαρού που κρεμάστηκε, να τους επισκέπτεται…συχνά! Ο κιθαρίστας Dave Mason καταρρίπτει όλες αυτές τις ιστορίες, λέγοντας το αμίμητο «το μόνο φάντασμα που είδα, ήταν το πρόσωπο μου στον καθρέπτη»!!!
ΕΓΙΝΑΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΡΟΙΚΙΑ
Στην απομονωμένη αγροικία χωρίς τρεχούμενο νερό, ηλεκτρικό όχι σε 24ωρη βάση και περιβαλλόμενη από λάσπη, δεν ήταν και το πιο εξωτικό μέρος για τις κοπέλες τους που τούς επισκέφτηκαν μια φορά αλλά τη δεύτερη ήταν αρνητικές. Αντίθετα, οι Pete Townshend, μέλη των Small Faces, Eric Burdon και Eric Clapton, τους επισκέφτηκαν τον Ιούλιο του 1967 και έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι αν και δεν υπήρχαν πολλά φαγώσιμα, πέραν μαρμελάδας. Βέβαια, αυτό λίγο τους ένοιαξε αφού ο Winwood είχε φροντίσει να προμηθευτεί επαρκή ποσότητα χόρτου (weed), που άφησε άπαντες ικανοποιημένους!
Το πρώτο single (μικρός δίσκος 45 στροφών) που κυκλοφόρησαν ήταν το "Paper Sun" (1967, Νο5 Μ.Βρετανία, Νο 94 Αμερική) ένα pop, ψυχεδελικό τραγούδι για να ακολουθήσει στο ίδιο ύφος το "Hole in My Shoe"(Νο2 Μ.Βρετανία), και τα 2 μέσα στο «Καλοκαίρι της Αγάπης».
Προσέξτε ότι στο μαυρόασπρο video του “Paper Sun” τα μέλη φαίνονται πολύ λίγο, αλλά μιλάμε για γύρισμα 50 χρόνια πίσω! Με τη μεσολάβηση του Blackwell το συγκρότημα γράφει το τραγούδι για την ταινία "Here We Go Round the Mulberry Bush" με το οποίο φθάνουν στο Νο 8 του Βρετανικού chart. Υπήρξε πρόβλεψη να εμφανιστούν στην ταινία, κάτι που ο Blackwell απέρριψε. Πάντως πήραν μέρος στα γυρίσματα ερμηνεύοντας το ομώνυμο τραγούδι και υπήρξε σκέψη να συμπεριληφθούν στη ψυχεδελική ταινία των Beatles, Magical Mystery Tour αλλά κόπηκαν στο μοντάζ. Τελικά για τους συλλέκτες, μπορείτε να τους δείτε στην έκδοση της ταινίας σε DVD/Blu-ray (2012)!
Μετά από 3 πετυχημένα singles, το συγκρότημα ήταν έτοιμο για να ηχογραφήσει τον πρώτο μεγάλο δίσκο του που ήταν το Mr. Fantasy (1967, Νο 16 Μ.Βρετανία, Νο 88 Αμερική) σε παραγωγή του 25χρονου Αμερικάνου Jimmy Miller, με τον Mason να φεύγει από το συγκρότημα λόγω μουσικών διαφορών. Ήθελε να έχουν ένα ποπ ήχο, με τους Winwood και Capaldi να θέλουν να κρατήσουν το ψυχεδελικό ύφος, προσθέτοντας blues-folk στοιχεία. Πάντως η αποχώρηση του Mason είχε να κάνει και με την αναφορά των πνευματικών δικαιωμάτων (όσο πιο πολλά τραγούδια είχε ένας συνθέτης στο άλμπουμ, τόσο πιο πολλά χρήματα εισέπραττε!). Για να επανέλθω στον παραγωγό Jimmy ο Miller, στη συνέχεια έκανε παραγωγή στα άλμπουμ των Rolling Stones, Beggars Banquet (1968), Let It Bleed (1969), Sticky Fingers (1971), Exile on Main St. (1972) και Goats Head Soup (1973). Στις ηχογραφήσεις που έκαναν στο Olympia studio είχε πάει τυχαία ο Mick Jagger, άκουσε τη δουλειά του και τον κάλεσε για να δουλέψει με τους Stones στο Beggars Banquet. Ο Miller ήταν προσωπική ανακάλυψη του Winwood που τον είχε επιλέξει σαν παραγωγό στα άλμπουμ των Spencer Davis Group, με μηχανικό ήχου, τον μετέπειτα παραγωγό και μηχανικό ήχου του Hendrix, Eddie Kramer!!! Σύμφωνα με την κρατούσα παράδοση της δισκογραφίας εκείνης της εποχής, τα singles "Paper Sun", "Hole in My Shoe" και "Here We Go Round the Mulberry Bush" δεν συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ. Τακτική που άλλαξε 2 χρόνια αργότερα. Η αμερικάνικη έκδοση του άλμπουμ κυκλοφόρησε με τίτλο Heaven Is in Your Mind. Σε μια εποχή, μιλάμε για 44 χρόνια πίσω, που οι αγγλικές και αμερικάνικες εκδόσεις των δίσκων ήταν διαφορετικές, στην aμερικανική έκδοση, έβγαλαν 2 συνθέσεις του Mason("Hope I Never Find Me There" και "Utterly Simple" κι έβαλαν τα singles "Paper Sun" και "Hole in My Shoe". Η επηρεασμός διαμονής στο Bershire, έδωσε στο συγκρότημα ιδέες για τα κομμάτια “Bersjire Poppies” και “House for Everyone”, είναι εξ’ άλλου φανερό κι από τον τίτλο τους!
Tρία τραγούδια από το Mr. Fantasy διασκευάστηκαν: Το "Coloured Rain" από τον πρώτο δίσκο τους, ηχογραφήθηκε κι από τους Eric Burdon & The New Animals με κιθαρίστα τον Andy Summers. Επίσης ηχογραφήθηκε κι από τους Hassles, Al Kooper και Slade, το "Smiling Phases"(σ.σ. μόνο στην αμερικάνικη έκδοση του βινύλιου) από τους Blood, Sweat & Tears που το απογείωσαν και το "Dealer" από τους Santana στο άλμπουμ τους Inner Secrets. Το πρώτο άλμπουμ περιλαμβάνει ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, το ομώνυμο “Dear Mr.Fantasy” με τη μοναδική «μαύρη» φωνή του Winwood να το ερμηνεύει και τόσα χρόνια μετά, παραμένει ανάμεσα στα καλύτερά τους! Οι περισσότεροι στίχοι γράφτηκαν από τον Capaldi σε διάφορα κομμάτια χαρτιών που έβρισκε πεταμένα εδώ κι εκεί! «Ηχογραφούσαμε σε ένα μπομπινόφωνο, τότε δεν υπήρχαν κασέτες, κι μετά το ακούγαμε κρατώντας όσα κομμάτια πιστεύαμε ότι ήταν καλά» λέει ο Winwood. Αφού τελείωσαν οι «διακοπές» στο Berkshire, τους ειδοποίησαν ότι πρέπει να επιστρέψουν στο Λονδίνο για τη φωτογράφιση του εξώφυλλου, που είχε αναλάβει η Linda (Linder) Eastman.Μαζί της ήταν ο Paul McCartney που κρατούσε το δίσκο των Beatles, Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (σ.σ. είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα) τον οποίον τους τον άφησε. Ο McCartney και η Linda Eastman παντρεύτηκαν τον Μάρτιο του 1969 κι απέκτησαν 3 παιδιά!
Σε μια εποχή που οι περιοδείες ήταν περιορισμένες, οι Traffic έπαιξαν στη Σουηδία και στην επιστροφή τους στην Αγγλία, με πρόταση του Paul McCartney έκλεισαν το Saville Theater, κοντά στο Soho για να παίξουν μαζί με τους Άγγλους Nirvana, τον Wynder K.Frogg και Smoke. O Chris Wood είχε αναλάβει τα του ήχου και εγκατέστησε ένα τετραφωνικό σύστημα ήχου που μόλις είχε ανακαλυφθεί (και σύντομα εξαφανίστηκε) το οποίο δεν απέδωσε. Σαν συγκρότημα είχαν αποκτήσει πολύ καλό όνομα και ο περισσότερος κόσμος στην αίθουσα ήταν καλλιτέχνες όπως μέλη των Hollies, o Zoot Money, o Keith West (τραγουδιστής των Tomorrow), o John Mayall, o Brian Jones, ο Noel Redding (μπασίστας των Jimi Hendrix Experience και κιθαρίστας των Fat Mattress). αλλά αυτός δεν υπολογίζεται γιατί ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν κατάλαβε τίποτε κ.α.. Το τελικό αποτέλεσμα δεν τους ικανοποίησε κυρίως λόγω του ήχου, ενώ δεν έπαιξαν κανένα τραγούδι από τους Spencer Davis Group!
Το Dear Mr.Fantasy είναι ένα από τα καλύτερα ψυχεδελικά άλμπουμ εκείνης της περιόδου με το συγκρότημα να κυκλοφορεί ένα χρόνο μετά, το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο απλά Traffic (1968, Νο 9 Μ.Βρετανία, Νο 17 Αμερική) όπου βρίσκουμε ξανά τον Mason σ την παρέα, ο οποίος συνθετικά έδωσε την επιτυχία "Feelin' Alright?", τραγούδι που σαν single απέτυχε εμπορικά αλλά έγινε συναυλιακό hit. Επίσης διασκευάστηκε με επιτυχία από τον Joe Cocker και τον Huey Lewis. O Dave Mason στο διάστημα που είχε φύγει, δεν είχε χάσει τον καιρό του, αφού έκανε παραγωγή στο πρώτο άλμπουμ των Family, Music in a Doll's House (1968). Στα 5 τραγούδια που συμμετέχει συνθετικά στο Traffic, φαίνεται καθαρά η αίσθησή του για τη μελωδία, κάτι που τον διαφοροποίησε από τους άλλους 2 (Winwood/Capaldi). Τελικά μετά την κυκλοφορία του Traffic, ξανά έφυγε!!!! Επέστρεψε το 1971 για μια περιοδεία μαζί τους! Για μια ακόμα φορά η μαύρη φωνή του Winwood, επισκιάζει τα πάντα στους Traffic, κι όσο αν αυτό δεν άρεσε στον Mason ήταν μια πραγματικότητα. Εξ άλλου, ένας λόγος που οι Traffic έμειναν στην ιστορία, είναι κι αυτός. Θα μου επιτρέψτε να σημειώσω ότι οι μόνοι 2 Βρετανοί που έχουν «μαύρη» φωνή, είναι ο Steve Marriott, που έχει φύγει από τη ζωή κι ο Steve Winwood που σήμερα είναι 73 ετών.
Το συγκρότημα περιοδεύει σαν τρίο στην Αμερική και το 1969 κυκλοφορούν το άλμπουμ τους Last Exit (1969, Νο1 9Αμερική) με τραγούδια που προοριζόντουσαν για το διπλό δεύτερο άλμπουμ τους (που κυκλοφόρησε μονό) και έμειναν έξω καθώς και τραγούδια που είχαν μπει στη Β πλευρά (b side) των singles. Η δεύτερη πλευρά του βινύλιου, περιείχε 2 τραγούδια, τα "Feeling Good" και “Blind Man” ηχογραφημένα live στο Fillmore East. Στη χώρα τους, το Last Exit δεν πήγε καλά, σε αντίθεση με την Αμερική που σταμάτησε στο Νο19 του Billboard chart. Το 1969 η αποχώρηση του Winwood φέρνει τη διάλυση, με τον ίδιο να λέει ότι ήθελε να πάει μπροστά την καριέρα του, σχηματίζοντας με τους Eric Clapton, Rick Grech και Ginger Baker τους Blind Faith. Οι άλλοι τρεις μαζί με τον Mick Weaver (a.k.a. Wynder K. Frog), σχημάτισαν τους βραχύβιους Mason, Capaldi, Wood and Frog που δεν ηχογράφησαν παρά έδωσαν κάποιες μεμονωμένες συναυλίες.
Μετά τη διάλυση των Blind Faith το 1969, ο Winwood άρχισε να δουλεύει πάνω σε ένα προσωπικό άλμπουμ, με τη συμμετοχή των Wood και Capaldi. Τελικά το προσωπικό άλμπουμ κατέληξε να γίνει το πιο πετυχημένο άλμπουμ των Traffic, John Barleycorn Must Die!(1970, Νο11 Μ.Βρετανία,Νο 5 Αμερική) με την προσθήκη του μπασίστα Ric Grech (Blind Faith). Λίγο αργότερα, προστέθηκαν και Jim Gordon ντραμς από τους Derek and the Dominos κι ο Γκανέζος περκασιονίστας Rebop Kwaku Baah. Το John Barleycorn must die είναι το πιο επιτυχημένο άλμπουμ των Traffic και σηματοδοτεί την επιστροφή τους στη μίξη jazz, folk, R&B αλλά και progressive rock που είχε αρχίσει να επικρατεί στη Μ.Βρετανία. Από το άλμπουμ ξεχωρίζουν το πολύ όμορφο “Empty pages”, το “Glad” που ανοίγει το άλμπουμ με τον καλύτερο τρόπο και το φολκ “John Barleycorn must die”, ένα παραδοσιακό τραγούδι που πρότεινε ο Wood και έχει πολύδιασκευασθεί, αλλά η εκτέλεση των Traffic είναι η καλύτερη. Η μελωδία προέρχεται από ένα παραδοσιακό αγγλικό λαϊκό τραγούδι το οποίο που αναγράφεται με τον αριθμό 164 στον κατάλογο Roud Folk Song Index δημοτικών τραγουδιών. Ο John Barleycorn, ο ομώνυμος πρωταγωνιστής, είναι μια προσωποποίηση του κριθαριού και των αλκοολούχων ποτών που παρασκευάζονται από αυτό: μπύρα και ουίσκι. Στο τραγούδι, υφίσταται διάφορες επιθέσεις που τον οδηγούν στο θάνατο, επιθέσεις που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια της καλλιέργειας κριθαριού, όπως το θερισμό και η βύνη. Το τραγούδι μπορεί να έχει τις ρίζες του στην αρχαία αγγλική ή σκωτσέζικη λαογραφία, με γραπτές ενδείξεις ότι το τραγούδι χρονολογείται τουλάχιστον από το 1600! Οι παλαιότερες εκδόσεις είναι σκωτσέζικες και περιλαμβάνουν το σκωτσέζικο ποίημα "Quhy Sowld Nocht Allane Honorit Be". Το τραγούδι επέζησε στον εικοστό αιώνα στην προφορική λαϊκή παράδοση, κυρίως στην Αγγλία, και πολλοί δημοφιλείς λαϊκοί καλλιτέχνες το έχουν αναβιώσει.
Με το πολύ καλό αυτό άλμπουμ, το συγκρότημα πέρασε στη δεύτερη φάση του με τον Steve Winwood να είναι ξεκάθαρα ο ηγέτης του συγκροτήματος και με τη σύμπραξη των καινούργιων μουσικών που διαβάσατε πιο πάνω, ηχογράφησαν το live άλμπουμ τους Welcome to the Canteen (1971, No26 Αμερική) με την παρουσία του Dave Mason, που …άντεξε μόνο για 6 συναυλίες. Κρατάω την εντυπωσιακή 9λεπτη διασκευή της επιτυχίας των Spencer Davis Group, "Gimme Some Lovin'". Προσέξτε ότι στο εξώφυλλο πουθενά δεν αναγράφεται το όνομα του συγκροτήματος, παρά μόνο τα ονομάτων των μελών του!
Τον ίδιο χρόνο το 1971 κυκλοφορούν το The Low Spark of High Heeled Boys(1971, Νο7 Αμερική) με τον ήχο τους να κινείται πλέον σταθερά στο χώρο της jazz και folk που τότε εμείς το είχαμε κατατάξει στο progressive! Κι εδώ ο Mason απουσιάζει, αφού έχει αποχωρήσει! Το άλμπουμ δεν έβγαλε καμία επιτυχία, πέραν του "Rock & Roll Stew" και του ομώνυμου κομματιού που παίχτηκε από το αμερικάνικο ραδιόφωνο (εξ ου και η μεγάλη εμπορική επιτυχία του εκεί).
Ο ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Ο τίτλος ήταν μια ιδέα του Αμερικάνου ηθοποιού Michael J. Pollard γνωστού από τη συμμετοχή του στην ταινία Bonnie and Clyde (1967), ενώ όπως βλέπετε το εξώφυλλο παρουσιάστηκε με κομμένες την πάνω αριστερά και κάτω δεξιά γωνία για να δίνει τρισδιάστατα την ιδέα κύβου! (σ.σ. το εξώφυλλο εικονίζεται λίγο πιο πάνω)
Την αποχώρηση του Mason, ακολούθησαν οι Grech και Gordon με το συγκρότημα να μπαίνει σε ένα υποχρεωτικό διάλειμμα αφού ο Winwood υποβλήθηκε σε εγχείρηση περιτονίτιδας. Έτσι ο Jim Capaldi κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο Oh How We Danced (1972, Νο82 Αμερική) για να κάνει μια αρχή σε μια σειρά 13(!) προσωπικών άλμπουμ. Να σημειώσω ότι ο Capaldi ήταν ένας πολύ καλός τραγουδιστής (αν και ντράμερ) κι αν δεν είχε «μπροστά του» τη μοναδική soul φωνή του Winwood, η καριέρα του θα ήταν διαφορετική.
Η επιστροφή του Winwood στη δράση τους βρίσκει στο Strawberry Hill Studios της Τζαμάικα να ηχογραφούν τα 5 τραγούδια του άλμπουμ Shoot Out at the Fantasy Factory (1973, Νο6 Αμερική). Όπως και ο προκάτοχός του είχε κοπτικό εξώφυλλο (πάνω δεξιά, κάτω αριστερά) για να μοιάζει με κύβο! Η κυκλοφορία του συνδυάστηκε με περιοδεία που ηχογράφησε σε δίσκο με τίτλο On the Road (1973, Νο40 Μ.Βρετανία, Νο 29 Αμερική) αλλά και με σοβαρές αλλαγές στη σύνθεσή του αφού οι Hawkins, Hood και Kwaku Baah αποχώρησαν όπως κι ο μπασίστας Chris Wood που είχε πρόβλημα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά κι αντικαταστάθηκε από τον Τζαμαικανό Rosko Gee. Έτσι το 1974 βγαίνει στην αγορά το καινούργιο άλμπουμ τους με τίτλο When the Eagle Flies(1974, Νο 31 Μ.Βρετανία, Νο 9 Αμερική) με τον Winwood να προσθέτει Moog στον ήχο τους. Η περιοδεία που ακολούθησε, εξάντλησε τα μέλη με εξαίρεση τους Capaldi και Rosko Gee. Ο Winwood εξακολούθησε να έχει προβλήματα με την περιτονίτιδα κι ο Wood με τις εξαρτήσεις. Ο Winwood άντεξε έως και τη συναυλία τους στο Σικάγο, μετά αποχώρησε χωρίς να πει τίποτε σε κανέναν αφήνοντας τους άλλους να τον περιμένουν στο χώρο για την προγραμματισμένη παράσταση εκείνης της βραδιάς. Βλέποντας την αδυναμία του, το συγκρότημα μπήκε σε μια ένα αναγκαστική διάλειμμα.
Χρειάστηκαν να περάσουν 3 χρόνια για να παρουσιάσει ο Steve Winwood το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο το όνομά του (1977, Νο 12 Μ.Βρετανία,Νο 22 Αμερική) ενώ οι Rosko Gee και Rebop Kwaku Baah πήγαν στους Can. Ο Kwaku Baah πέθανε το 1983 πάνω στη σκηνή από εγκεφαλική αιμορραγία, ενώ ο Capaldi συνέχισε την προσωπική καριέρα. Κι ο Chris Wood πέθανε το 1983 από πνευμονία.
Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ
Το 1992 ο Winwood κι ενώ βρισκόταν στο Chicago, δέχτηκε στοδωμάτιο του ξενοδοχείου του ένα τηλεφώνημα από τον Bob Weir, κιθαρίστα/τραγουδιστή των Grateful Dead, που του πρότεινε την επανασύνδεση τους για κοινή αμερικάνικη περιοδεία, την "Scaring the Children" tour όπως την είχαν ονομάσει. Άυτό τη τηλεφώνημα έφθανε για να πυροδοτήσει την επανασύνδεση των Capaldi και Winwood που και περιοδεία βγήκαν με τους Grateful Dead και κλείστηκαν σε ένα σπίτι στο Kilcoole του νότιου Δουβλίνου για να ηχογραφήσουν τα καινούργια τραγούδια τους. Μαζί τους οι Davy Spillane πνευστά (παίζει Uilleann pipes) και ο Mick Dolan κιθάρα και προγραμματισμό Akai S1000.
Το άλμπουμ απέκτησε τίτλο Far From Home (1994, Νο 29 Μ.Βρετανία, Νο 33 Αμερική) κι έχει όλη την ομορφιά της μουσικής εμπειρίας των 2 μουσικών. Με πολλά jazz και progressive στοιχεία, το Far From Home γνώρισε σχετική επιτυχία, μέσα σε μια εποχή που τα δυο προαναφερόμενα είδη είχαν παραμεριστεί, εβγαλε ορισμένα καλά τραγούδια όπως τα "Here Comes a Man" και "Some Kinda Woman" με καλύτερο όλων και με διαφορά το instrumental "Mozambique" που κλείνει το δίσκο. Ένα πανέμορφο κομμάτι που ποτέ δεν βαρέθηκα να ακούω.
TA DVD
Υπάρχουν 2 πολύ ενδιαφέροντα dvd που παρουσιάζουν το συγκρότημα σε live συναυλία. Το πρώτο είναι το Live in Santa Monica Civic Auditorium του 1972, διάρκειας 64 λεπτών που τότε βιντεοσκοπήθηκε με πολλές κάμερες (πρωτοπορία για την εποχή του και η dvd έκδοση έχει πολύ bonus υλικό. Το δεύτερο DVD είναι το The Last Great Traffic Jam για το οποίο διαβάσατε πιο πάνω.
Στις 21 Ιανουαρίου 2007, ο Steve Winwood διοργάνωσε στο Rondhouse του Camden Town, τη φιλανθρωπική συναυλία Dear Mr. Fantasy για να τιμήσει τη μνήμη του φίλου του Jim Capaldi. Μεταξύ των καλεσμένων ήταν και Paul Weller, Pete Townshend, Gary Moore, Yusuf Islam (Cat Stevens) και Joe Walsh κ.α. και η βραδιά κυκλοφόρησε σε dvd.
TRIVIA
- Στην ιστορική Island Records, μερικά χρόνια αργότερα από την ημέρα που υπέγραψαν οι Traffic, εργάστηκε σαν παραγωγός ο αδελφός του Steve Winwood, Muff, ο οποίος κι αυτός υπήρξε μέλος των Spencer Davis Group από το 1963 έως και το 1967!
- Η αγγλική έκδοση του Mr. Fanstasy ήταν από τις πρώτες κυκλοφορίες μεγάλου άλμπουμ της Island Records.
- Οι Winwood, Capaldi, Mason και ο Chris Wood, έγιναν μέλη του Rock and Roll Hall of Fame το 2004 παίζοντας το 'Feelin' Alright' με την συμμετοχή επάνω στη σκηνή των Keith Richards, Tom Petty και Temptations.
- Η συνεργασία των Winwood και Mason με τον μηχανικό Eddie Kramer, τους έφερε να παίζουν στο άλμπουμ του Hendrix, Electric Ladyland, με τον Mason να παίζει μπάσο στο “All along the Watchtower”! Σ αυτό το άλμπουμ, ο Kramer έκανε τη μίξη και τη ηχοληψία.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Οι Traffic άφησαν πίσω τους μια σειρά ποιοτικών άλμπουμ και σίγουρα τον τίτλο ενός από τα καλύτερα βρετανικά jazz folk συγκροτήματα. Βέβαια εμείς τότε στην Ελλάδα, ακούγοντας τους, τους είχαν καταχωρήσει στο progressive για όσους ακολουθούν τις μουσικές ταυτότητες). Με κύριο χαρακτηριστικό τη soul φωνή του Winwood και τους δεξιοτεχνικούς στίχους του Capaldi, κατάφεραν πέρα των κλασικών “hits”, "Smiling Phases”, “Feelin' Alright”, "Dear Mr. Fantasy", “Glad”, “John Barleycorn must die” και “Pearly Queen”, να οδηγήσουν το αγοραστικό κοινό τους σε μια σειρά »δύσκολων» άλμπουμ. Εντυπωσιακή ήταν η μερική εμπορική αποτυχία στη χώρα τους, την Βρετανία, και αντίθετα η επιτυχία τους στην Αμερική! Αναλογιζόμενος τη έντονη folk διάθεσή τους, μπορώ να τους συγκρίνω (πάντα κρατώντας τις σχετικές αποστάσεις) με τους Jetho Tull ή ακόμα και τους άγνωστους Magna Carta. Το στοιχείο της Jazz ήταν αυτό που τους διαφοροποίησε και τους έκανε πιο «δύσκολους» αλλά και πιο ενδιαφέροντες.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
19/9/21
Δημοσίευση σχολίου