Το Asylum (1985, No 20 Αμερική, Νο 12 Μ.Βρετανία) δεν είναι το πιο πετυχημένο άλμπουμ των Kiss, κι ίσως ούτε από τα πιο ξεχωριστά. Είναι όμως ένα από τα καλύτερα που ηχογράφησαν τη δεκαετία του 80, έχοντας καταφέρει να συμπεριλάβουν στα 10 τραγούδια του, όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τη δεκαετία. Έχοντας αφήσει πίσω την «αγριάδα» του 70 και αντιμετωπίζοντας τα νέα μεγάλα ονόματα που ήδη είχαν ανατείλει εκείνη την εποχή (Bon Jovi, Whitesnake, Motley Crue, Yngwie Malmsteen, Scorpions κ.α.) οι Kiss έπρεπε να προσαρμοστούν. Ευτυχώς για αυτούς, ο Gene Simmons πήρε απόφαση να βάλει στην άκρη τις όποιες βλέψεις του στον κινηματογράφο και να προσφέρει συνθετικά, με αποτέλεσμα ένα «ζωντανό» δίσκο που στο τέλος του, αφήνει μια γλυκεία γεύση. Το Asylum είναι το πρώτο άλμπουμ στο οποίο ο κιθαρίστας Bruce Kulick αντικαθιστά και επίσημα τον Mark St. John (σ.σ. είχε παίξει και σε ορισμένα τραγούδια του προηγούμενου άλμπουμ τους, Animalize αλλά και στην Animalize tour) με τη σύνθεση τους σε αυτό το άλμπουμ να είναι οι κλασικοί Paul Stanley και Gene Simmons καθώς και οι Eric Carr (ντραμς) και Bruce Kulick.
TO ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Οι die hard fans τους, στέκονται απέναντι τους όσο αφορά την αισθητική του εξώφυλλου κι ακόμα περισσότερο της φωτογραφίας του οπισθόφυλλου. Χρώματα, παντού χρώματα. Ποιοι; Οι Kiss των δερμάτινων μαύρων στολών, του επιθετικού μακιγιάζ, της φλόγας, της μακριάς ματωμένης γλώσσας και του σασπένς! Ναι, αλλά όταν έχει να ανταγωνιστείς τους Motley Crue και τους Poison, που γέμιζαν εύκολα όλους τους χώρους που έπαιζαν, μια αλλαγή δεν βλάπτει. Για τους παρατηρητικούς, τα …χείλη των τεσσάρων μελών έχουν χρώμα αντίστοιχο των προσωπικών τους άλμπουμ (1978). Κόκκινο για τον Simmons, μοβ για τον Stanley, μπλε για τον Kulick (που έχει αντικαταστήσει τον Ace Frehley) και πράσινο για τον Carr (που έχει αντικαταστήσει τον Peter Criss). Κι επειδή οι die hard fans τους δεν…παίζουν, πολύ σωστά παρατήρησαν ότι τα πρόσωπα στο εξώφυλλο είναι τοποθετημένα με την ίδια σειρά όπως και στο Dynasty, ακόμα και των αντικαταστατών. Ο χρωματισμός και η αισθητική της φωτογραφίας του οπισθόφυλλου, είναι παρόμοια με αυτή του εξώφυλλου.
Επειδή όμως τα …ρούχα και τα χείλη δεν παίζουν μουσική, το Asylum ξεκινά με ένα βαρύ τραγούδι για τα δεδομένα τους, το King of the Mountain για να συνεχίσει στο ίδιο βαρύ τέμπο με το Any way you slice it με χαρακτηρίζεται ναι μεν σαν ένα καλό album track κι ως εκεί, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω το σόλο του Kulick που σκίζει. Τόσα χρόνια μετά, το Who Wants to Be Lonely εξακολουθεί να μού αρέσει όπως τότε, όπως και το Tears Are Falling, που είναι από τα καλύτερα τραγούδια τους. Με 2 δυνατά singles (Who Wants to Be Lonely και Tears Are Falling) και δίπλα τους το King of the Mountain, το Asylum όσο κι αν προσπαθήσουμε να το …υποτιμήσουμε, θα αποτύχουμε
Με το πρώτο άκουσμα, ξεχωρίζεις εύκολα το παίξιμο του Kulick που τους οδήγησε σε άλλη διάσταση. Ακούστε τον στα Anyway you slice itκαι Im Alive που είναι απλώς καλά rock album tracks, πόσο διαφοροποιεί τον ήχο τους!
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Η συνθετική ανάταση των Simmons/Stanley συνεχίστηκε και στο επόμενο άλμπουμ τους, που ήταν το Crazy Nights (1987).
TRIVIA
Πρόσφατα έκλεισαν 35 χρόνια από την επέτειο της περιοδείας του Asylum κι ο Bruce Kulick παρουσίασε ένα video με τους Kiss να διασκευάζουν Who και Don't Will Fooled Again.
Το video έφθασε στα χέρια του Kulick από μία από τις κασέτες ήχου που ζητούσε μετά από κάθε συναυλία κι εκτός του clip, o κιθαρίστας μοιράζεται τις αναμνήσεις του από εκείνη την περιοδεία λέγοντας μεταξύ άλλων πόσο φοβόταν όλες αυτές τις μεταλλικές κατασκευές (σκάλες) που βρισκόντουσαν στη σκηνή, με τον ντράμερ Eric Carr να πέφτει από αυτές! ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
3/9/21/
Ο ΗΛΙΑΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ASYLUM
Αυτό είναι ίσως το πιο υποτιμημένο 80’s album των KISS. Κρατώντας μόνον με το ένα πόδι τον καθαρά εμπορικό 80’s σκληρό ήχο, που θα τους φέρει να κερδίσουν ένα σημαντικό και κρίσιμο airplay στο MTV, με τραγούδια όπως το “Tears Are Falling”. Ο Simmons ασχολείται ξανά με την συγγραφή τραγουδιών σε τούτο τον δίσκο εκ νέου, αφού την προηγούμενη χρονιά στο “Animalize” ήταν εντελώς μακριά από τις τάξεις του group, κυνηγώντας μια εφήμερη καριέρα σε κακές και μέτριες B-movies του Hollywood. Υπάρχει επίσης, μια κάπως μικρή ευπρόσδεκτη στροφή πίσω στην δεκαετία του ’70, αλλά με όχι και τόση αρκετή ευαισθησία. Το εν λόγο album δεν έχει κάποια διαχρονική αξία, αλλά κάποια καλά τραγούδια είναι μόνο τα… “Love’s A Deadly Weapon”, “Radar For Love” και “King Of The Mountain”. Αλλά από την άλλη έμεινε στην μνήμη των οπαδών δυστυχώς, μ’ ένα εντελώς απαράδεκτο και κακό pop-light ντύσιμο (που και οι ίδιοι οι KISS θέλουν να ξεχάσουν), που συνοδεύτηκε δυστυχώς και στα live.
Ο Ηλίας Κωστόπουλος είναι μέλος του KISS Army International, ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού fan club του συγκροτήματος και αντιπρόσωπος του fanzine “Strike”.
Δημοσίευση σχολίου