Ρίχνοντας μια ματιά στη δισκογραφία των Iron Maiden, θα δούμε ότι το πρώτο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι ήταν το 13.45λέπτο The Rime of the Ancient Mariner από το Powerslave(1984) για να ακολουθήσει το επικό και πολύ αγαπητό σε εμάς τους Έλληνες “Alexander the Great” (8:35). Ακολούθησε το “Seventh Son of a Seventh Son (9:52) αλλά κανείς δεν είπε τίποτε για να φθάσουμε στο The X Factor (1995) όπου σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι τσιμπημένα χρονικά. Αλλά και πάλι δεν είπαμε τίποτε. Εδώ είχε φύγει ο Bruce, εμείς θα διαμαρτυρόμαστε για τη χρονική διάρκεια των τραγουδιών; Αυτό όμως συνεχίστηκε και στα 2 επόμενα άλμπουμ για να φθάσουμε στο Dance of Death όπου πλέον τα μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια έγιναν καθεστώς. Κι έκτοτε το συγκρότημα ακολουθεί αυτή τη συνθετική οδό, που δεν βρίσκει όλους τους fans σύμφωνους. Την αιτία για αυτή την λογική προσπάθησε να εξηγήσει ο Bruce Dickinson, μιλώντας στον ραδιοσταθμό SiriusXM και στην εκπομπή "Trunk Nation Virtual Invasion". "Ο Steve Harris κι εγώ είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για τη μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών" είπε ο Dickinson απαντώντας στην ερώτηση γιατί το "Empire Of The Clouds" από το προηγούμενο άλμπουμ τους Τhe Book Of Souls είναι 18 λεπτά!!! «Βασικά είχα σκεφτεί να ηχογραφηθεί με τη συνοδεία ορχήστρα, κάτι που δεν έγινε κι έτσι ο χρόνος συνθετικά έμεινε. Ψάχνοντας βαθιά στο χρόνο, θα δούμε ότι τόσο ο Harris όσο κι εγώ είμαστε fans συγκροτημάτων όπως των Jethro Tull με τον Steve να του αρέσουν τα άλμπουμ τους A Passion Play και Think As A Brick και εμένα το Aqualung και οι πρώτες δουλειές τους. Ο Steve είναι μεγάλος fan των Genesis εποχής Peter Gabriel και λατρεύει το άλμπουμ τους The Lamb Lies Down On Broadway, εγώ δεν τρελαίνομαι για αυτούς, αλλά εκτιμώ τα προσωπικά άλμπουμ του Gabriel, ειδικά τα τραγούδια του τρίτου άλμπουμ του. Επηρεάστηκα αρκετά από τους Van Der Graaf Generator κι από τον τρόπο ερμηνείας του Peter Hammill και βέβαια και των δύο μας αρέσουν οι Deep Purple, Thin Lizzy, Black Sabbath με τον Harris να είναι super fan των Nektar και Scorpions. Εγώ ποτέ δεν ξετρελάθηκα με τους Judas Priest ώσπου περιοδεύσαμε μαζί. Το ίδιο συνέβη και με τους Scorpions. Ποτέ δεν ήμουν fan των Judas Priest, μού άρεσε όμως το άλμπουμ τους Sad Wings Of Destiny και με την ευκαιρία της κοινής περιοδείας, άλλαξα γνώμη, τόσο για αυτούς όσο και για τους Scorpions. Έτσι όλοι αυτοί οι επηρεασμοί, μάς βγήκαν να κάνουμε μεγάλα κομμάτια. Όμως νομίζω ότι τραγούδια σαν το 'The Parchment'(12:39) από το Senjutsu, λειτουργεί σαν υπνωτικό. Όταν βγούμε περιοδεία και το συμπεριλάβουμε στο track list θ μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα για να πιώ ένα τσάι».
Α.Ρ.
11/9/21
Δημοσίευση σχολίου