Στο κενό διάστημα των 6 εβδομάδων, που υπήρξε κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθησή του Stormbringer, το νέο συγκρότημα θα ξεκινήσει εντατικά τις πρόβες και θα μπει στα Musicland Studio του Μονάχου, όπου μέσα σε λιγότερo από ένα μήνα θα ηχογραφήσει ένα από τα εμβληματικότερα albums της μουσικής που κυκλοφόρησε στις 4 Αυγούστου του 1975 και αν και γνώρισε επιτυχία σκαρφαλώνοντας στο Νο 11 των βρετανικών charts και στην 30η θέση στις ΗΠΑ, θεωρήθηκε ως αρκετά «ήπιο», ενώ επικρίθηκε και για τα funk στοιχεία που περιέχει.
Ο Blackmore θέλοντας να διασκεδάσει τις φήμες, που ήθελαν το album ως ένα ακόμα δίσκο των ELF με διαφορετικό κιθαρίστα, αλλά και για να δηλώσει στους fans των Purple ότι ο ίδιος συνεχίζει σε αυτό το γκρουπ, θα προτάξει τόσο στο σχήμα όσο και στον δίσκο το όνομά του. Εξάλλου σχεδόν 6 μήνες αργότερα με την κυκλοφορία του Rising θα το αποσύρει!
Η παραγωγή έγινε από τον Martin Birch με την συνεργασία των Blackmore και Dio. Η εμπλοκή του Dio στην παραγωγή και η απόδοση των credits και σε αυτόν δείχνουν τον κομβικό ρόλο, που κλήθηκε να αναλάβει, αλλά και την εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέβαλαν ο μεγάλος παραγωγός και ο Ritchie.
Σε αυτό το album ο Blackmore αποφεύγει κάθε είδους υπερβολές με εξεζητημένα solos στην κιθάρα ή στα keyboards. Ειδικά τα keyboards υπάρχουν για να χρωματίζουν την σύνθεση χωρίς να πρωταγωνιστούν όπως συνέβαινε με τους Purple. Πρωταγωνιστές θα είναι η κιθάρα και η μαγική φωνή του Dio. Είναι φυσικό να μπορεί σε αυτό το album να βρει κανείς επιρροές από Purple αλλά και από τους Elf! O Blackmore εξάλλου ήταν ο βασικός συνθέτης των Τιτανοτεράστιων.
Αυτό όμως που κυρίως βλέπουμε είναι η μετάβαση από τον blues ή καλύτερα από τον blues rock ήχο σε έναν ήχο rock εμπλουτισμένο με μεσαιωνικές μελωδίες και θεματολογία. Η άρνηση των Purple να ακολουθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση οδήγησε στην αποχώρηση του Μαυροφορεμένου. Στους Rainbow υπήρχε απόλυτη ταύτιση μουσικών προτιμήσεων και θεματολογίας με τον Dio, ο οποίος αρεσκόταν να διαβάζει μεσαιωνικά κείμενα από όπου και αντλούσε το περιεχόμενο των στίχων του.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Man On The Silver Mountain: Το έπος που ανοίγει το album συχνά χαρακτηρίζεται ως το Smoke On The Water των Rainbow (προσωπικά θεωρώ το 16th Century Greensleeves ως τέτοιο) λόγω του κλασικού riff στην κιθάρα. Η σύγκριση αυτή έχει να κάνει κυρίως με το πώς γεννήθηκε το κομμάτι! Στο studio, ενώ ο Blackmore τζάμαρε παίζοντας το Smoke On The Water, οι Gruber (μπάσο) και Driscoll (drums) έπαιζαν μια αντίστοιχη μελωδία. Ο Birch ηχογράφησε 15-20 λεπτά από αυτό το τζαμάρισμα, το οποίο η ευφυία των Blackmore & Dio μετέτρεψε στο μνημειώδες Man On The Silver Mountain.
Στιχουργικά ο Ronnie εισάγει την μεσαιωνική – επική θεματολογία, που θα τον συντροφεύει στο εξής. O Dio εξάλλου είχε δηλώσει ότι ήθελε εξαρχής το κομμάτι να έχει μυθολογικό περιεχόμενο με τις στίχους να προκύπτουν αβίαστα καθώς έγραφε την μελωδία στα φωνητικά. Αναφέρεται σε μια θεϊκή μορφή την παρέμβαση της οποίας ζητούν οι άνθρωποι προκειμένου να απαλλαγούν από τα δεινά τους.
Self Portrait: Υποτιμημένη κομματάρα! Η υπέροχη μελωδία, το σκοτεινό - φιλοσοφικό περιεχόμενο, η ενορχήστρωση με στοιχεία κλασικής μουσικής, καθιστούν το Self Portait σήμα κατατεθέν του επικού rock, που τόσο αγάπησε ο Blackmore. Ο μεγάλος κιθαρίστας το έχει χαρακτηρίσει ως διασταύρωση του Manic Depression του Hendrix με το Jesu, Joy of Man's Desiring του Bach!!! Έχει συχνά ειπωθεί και όχι άδικα ότι το κομμάτι αυτό απηχεί ιδανικά την αγάπη του Dio και του Blackmore για την κλασική μουσική. Το solo του Ritchie είναι εξαιρετικό, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην εξαιρετική δουλειά των Driscoll και Gruber στο rhythm section.
Black Sheep of the Family: Το κομμάτι των Quatermass ήταν η διασκευή, που είχε προτείνει ο Blackmore στα άλλα μέλη των Purple, η άρνηση των οποίων δρομολόγησε την αποχώρησή του από το γκρουπ. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο funky/pop ρυθμός ταίριαζε περισσότερο στο στυλ των Hughes & Coverdale. Η μελωδία στα φωνητικά ταίριαζε άψογα στον Ronnie, αλλά και το μουσικό στυλ θύμιζε Elf με αποτέλεσμα όλοι να είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα της διασκευής. Εξάλλου η κυκλοφορία του ως single υπήρξε καταλυτική δεδομένου ότι ήταν η πρώτη ηχογράφηση το αποτέλεσμα της οποίας οδήγησε τους Blackmore και Dio στην ηχογράφηση ολόκληρου του album.
Catch The Rainbow: Πρόκειται σίγουρα για το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του album. Με σήμα κατατεθέν το παρατεταμένο ορχηστρικό outro, η μαγική αυτή ατμοσφαιρική σύνθεση, επηρεασμένη από το blues παίξιμο του Hendrix, υπήρξε από τα αγαπημένα κομμάτια του συγκροτήματος, το οποίο συνήθιζαν νααποδίδουν και live παρατείνοντας την διάρκεια στο διπλάσιο σχεδόν χρόνο. Ο Blackmore ακούγοντας το "1983... (A Merman I Should Turn to Be)" από το μνημειώδες Electric Ladyland, εντυπωσιάστηκε από την συγχορδία και θέλησε να γράψει κάτι αντίστοιχο.
O Blackmore μάλιστα έχει δηλώσει ότι λίγο μετά την ηχογράφηση συνειδητοποίησε ότι το τελευταίο μέρος του κομματιού δεν είχε τελειώσει και έτσι αποφάσισε να μπει με τον Dio στο studio για να ηχογραφήσουν το μικρό μέρος που έλειπε. Το management ωστόσο τους ενημέρωσε πως για να ηχογραφήσουν στις ΗΠΑ, έστω αυτό το μικρό τμήμα, θα έπρεπε να καταβάλλουν δυσανάλογα υψηλό φόρο, με αποτέλεσμα να καταλήξουν σε ένα παλιό studio στην Τζαμάικα, όπου ηχογράφησαν το επιπλέον μέρος!
Snake Charmer: Το στιχουργικό περιεχόμενο είναι και εδώ σκοτεινό. Η ιδέα για τον τίτλο ήταν του Ian Broad, καλού φίλου του Blackmore, με τον Dio να γράφει στίχους αναπτύσσοντας το θέμα του τίτλου. Οι στίχοι αναφέρονται στον ίδιο τον Blackmore καθώς παρουσιάζεται η εικόνα ενός ιδιαίτερου, πλην όμως χαρισματικού ανθρώπου η ιδιαιτερότητα του οποίου αποτελεί και στοιχείο της έμπνευσής του. Ο Ritchie είχε γράψει χρόνια πριν κάποια μέρη του κομματιού, το οποίο και θα ολοκληρώσει εισάγοντας έναν πιο χαλαρό με αρκετά στοιχεία funky ρυθμό. Οι μελωδίες και η φωνή του Dio ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο τη σύνθεση.
The Temple Of The King: Η δεύτερη μπαλάντα του album και ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια τους. Στιχουργικά ο Dio επιμένει στη μεσαιωνική θεματολογία, ενώ ο Blackmore θα συλλάβει την μουσική σύνθεση ακούγοντας το Little Wing του Hendrix. Το βασικό μουσικό θέμα του κομματιού προέκυψε από την μουσική τίτλων της τηλεοπτικής εκπομπής Yoga For Health, που προβαλλόταν στην Καλιφόρνια. Ο Blackmore επεξεργάστηκε και εξέλιξε την μελωδία ζητώντας από τον Dio να πλαισιώσει στιχουργικά την μουσική.
Στο Temple Of The King μπορεί να βρει κανείς επιρροές από την βρετανική folk, την οποία ο Μαυροφορεμένος λάτρευε, επιρροές που θα έρθουν ακόμα πιο έντονα στην επιφάνεια με τους Blackmore's Night. Για να επιτύχει αυτό τον ιδιαίτερο ήχο ο Blackmore θα ηχογραφήσει δύο κλασικές κιθάρες, που παίζουν διαφορετικό θέμα, και μία ηλεκτρική κιθάρα που ακούγεται χαμηλότερα από αυτές. Το solo στην κιθάρα είναι η απόδειξη ότι η μαγεία βρίσκεται στην απλότητα! Το συγκρότημα δεν έπαιζε το κομμάτι live γιατί ο Ritchie θεωρούσε ότι «θα προκαλούσε νύστα» στους ακροατές! Πολλά χρόνια αργότερα θα ενταχθεί στο setlist των Rainbow στην περιοδεία για την προώθηση του Stranger In Us All και φυσικά στις ζωντανές εμφανίσεις με τους Blackmore ‘s Night.
If You Don't Like Rock 'n' Roll: Το πιο «χαρούμενο» κομμάτι του δίσκου και το μόνο που το honky-tonk rock ύφος του θυμίζει ευθέως Elf. Ο Dio είχε δηλώσει ότι ο τρόπος σύνθεσης του Blackmore κάποιες φορές τον ωθούσε να γράφει πιο ελαφρά κομμάτια όπως το συγκεκριμένο ή το Do You Close Your Eyes από το Rising. Στιχουργικά ο Dio θέλησε να απαντήσει σε επικρίσεις για το συγκρότημα και την μουσική γενικότερα. Ο Gruber έχει δώσει μια άλλη εκδοχή λέγοντας ότι το κομμάτι αυτό υπήρχε σε όχι ολοκληρωμένη εκδοχή την εποχή που οι Elf ηχογραφούσαν το album τους Trying To Burn The Sun. Ο Blackmore συμφώνησε να περιληφθεί το κομμάτι προκειμένου να κλείσει το album καθώς ο χρόνος ήταν περιορισμένος και η δισκογραφική τους πίεζε.
Sixteenth Century Greensleeves: Μαζί με το Man On The Silver Mountain είναι τα δύο σκληρότερα κομμάτια του album. Το μονολιθικό riff του Blackmore φέρνει κατά του το Smoke On The Water. Στιχουργικά ο Dio επιστρέφει στην μεσαιωνική θεματολογία που τόσο αγαπά. Οι στίχοι πραγματεύονται την αρπαγή μιας νεαρής κοπέλας από έναν σκοτεινό ιππότη, ο οποίος θα την κλειδώσει στον πύργο του. Οι υπόλοιποι χωρικοί που την αγαπούσαν θα επαναστατήσουν και θα τον σταματήσουν. Στην πραγματικότητα ο Ronnie δανειζόμενος έναν μεσαιωνικό μύθο οραματίζεται μια επανάσταση κατά κάθε είδους τυραννίας.
Το στιχουργικό περιεχόμενο άρεσε στα άλλα μέλη σε βαθμό που αποφάσισαν μόνο οι στίχοι του κομματιού να περιληφθούν στο εσώφυλλο του album. Ο Blackmore σε αυτό το heavy rock έπος θα εισφέρει στοιχεία μεσαιωνικής μουσικής καθώς η αγάπη του για το παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι Greensleeves και η επιθυμία του να γράψει ένα κομμάτι για κάστρα, ιππότες κτλ οδήγησαν στην σύνθεση του κομματιού. Στις ζωντανές μάλιστα εμφανίσεις ο Blackmore συνήθιζε να παίζει το παραδοσιακό αγγλικό κομμάτι ως intro πριν το 16th Century Greensleeves. Ως την τελευταία στιγμή δεν είχαν βρει τον τίτλο με τον Blackmore να προτείνει να περιληφθεί η λέξη Greensleeves προς τιμήν του παραδοσιακού κομματιού του 16ου αιώνα.
Still I ‘m Sad: Το album κλείνει με μια εξαιρετική με αρκετά στοιχεία funky διασκευή που σε πολλά σημεία θυμίζει το You Fool No One των Purple. O Blackmore ήταν μεγάλος fan των Yardbirds. Η αρχική πρόθεση ήταν το κομμάτι να έχει και στίχους! Ο Dio δοκίμασε τα φωνητικά αλλά ο Blackmore προτίμησε την ορχηστρική εκδοχή, θεωρώντας ότι έτσι αναδεικνύεται η υπέροχη μελωδία του κομματιού αλλά και η εξαιρετική δουλειά του Driscoll στα drums.
Το εξώφυλλό του album αποτυπώνει την αισθητική και την αγάπη των Blackmore & Dio για την μεσαιωνική εποχή εικονίζοντας ένα κάστρο σε σχήμα κιθάρας με το μονοπάτι που οδηγεί στην είσοδο του κάστρου καταλήγει στον ουρανό, μεγάλο μέρος του οποίου καλύπτει ένα ουράνιο τόξο. Η αρχική εκδοχή δεν περιελάμβανε κάστρο – η ιδέα για το κάστρο σε σχήμα Stratocaster ήταν ιδέα του γραφίστα-φωτογράφου David Willaldson, όταν κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων άκουσε το υλικό και συζήτησε με τον Blackmore. Οι φωτογραφίες στο εσώφυλλο, που δείχνουν τα μέλη του συγκροτήματος να παίζουν live, είναι από ζωντανές εμφανίσεις των προηγούμενων συγκροτημάτων μιας και αυτή η σύνθεση δεν εμφανίστηκε ποτέ ζωντανά. Η μόνη φωτογραφία με όλα τα μέλη του γκρουπ είναι τραβηγμένη σε studio με τον Ritchie να φορά το παράξενο καπέλο.
 |
| Η φωτογραφία από το εσώφυλλο της διπλής έκδοση του εξώφυλλου, όπως κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα |
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το συγκρότημα θα περιοδεύσει για λιγότερο από έναν μήνα σε ΗΠΑ και Καναδά με τους Cozy Powell (drums), Jimmy Bain (bass) και Tony Carey να έχουν αντικαταστήσει τα μέλη των Elf. Είναι εντυπωσιακό ότι κάποιες εμφανίσεις αναβλήθηκαν λόγω χαμηλής προπώλησης αν και σκοπός της περιοδείας δεν ήταν τόσο η προώθηση του album, αλλά να δέσουν τα νέα μέλη του συγκροτήματος. Με την σύνθεση αυτή θα μπουν στο studio για να ηχογραφήσουν το μυθικό Rising.
TRIVIA
• To Ritchie Blackmore's Rainbow ήταν το αγαπημένο album του Dio από τις δουλειές του με τους Rainbow, ενώ το ίδιο έχει δηλώσει και ο Blackmore.
• Στο Catch The Rainbow συμμετέχει κάνοντας δεύτερα φωνητικά η Shoshana Feinstein με την οποία ο Blackmore την εποχή εκείνη είχε σχέση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ
6/8/21
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ RITCHIE BLACKMORE’S RAINBOW
Δεν υπάρχουν λέξεις για να ντύσουν το σχόλιο για αυτόν το δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι κατά τη φτωχή άποψή μου είναι το καλύτερο των Rainbow κι ένα από τα καλύτερα hard rock άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής.
Επιτέλους!!! Πραγματικά έλειπε αυτό το άρθρο! Και τι ωραία γραμμένο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω όμως αμφιβολίες ως προς την "υποτίμηση" του Self Portrait. Αν θυμάμαι καλά, αυτό το κομμάτι ήταν που μας έπαιξαν οι Blackmore's Night στο Λυκαβηττό το 1998, έτσι δεν είναι; Οπότε, τι; Το υποτιμημένο διάλεξαν;
Ανυπομονώ για το άρθρο για το Rising :)
Πολυ καλο, μπραβο
ΑπάντησηΔιαγραφή