"ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ, ΕΝΑ ΚΟΜΟΔΙΝΟ"
Μια ιστορία που ξεκινά στο Deptford του νότιου Λονδίνου, το Φεβρουάριο του 1951 όταν γεννήθηκε ο Steven Nice. Το καλοκαίρι του 1953 προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα που τότε βρισκόταν σε έξαρση κι αυτό του στοίχισε ένα μόνιμο κούτσεμα στο δεξί του πόδι. Στην Αγγλίας της δεκαετίας του 50, τα μέσα και οι μέθοδοι θεραπεία της ήταν ανεπαρκείς κι ο μικρός Steven πέρασε δύο ολόκληρα χρόνια(!) στην παιδιατρική κλινική του Queens Mary’s Hospital του Surray, όπου έκανε εγχείρηση χωρίς καμία ουσιαστική βελτίωση. Όπως λέει κι ο ίδιος, εκείνη την εποχή, όταν κάποιος χρειαζόταν φυσιοθεραπεία, έμενε μέσα στο νοσοκομείο ώσπου να τελειώσει τη θεραπεία. Όλος ο κόσμος του ήταν το κομοδίνο που είχε δίπλα του και το συρτάρι που εκτός από τα φάρμακά του είχε καραμέλες, τα βιβλία του, το τετράδιο του, το μολύβι του! Τα χρόνια περνούν κι ο 12χρονος Steven ακούει για πρώτη φορά Bob Dylan και βλέπει μπροστά του, τούς Rolling Stones που τα Χριστούγεννα του 1965 έχουν επισκεφτεί το νοσοκομείο για φιλανθρωπικούς λόγους κι αυτόματα αλλάζει η ζωή του. Σήμερα ο Steve Harley αναφέρεται σε εκείνα τα τραυματικά χρόνια σε τρίτο πρόσωπο, τον οποίο ονομάζει “Little Steven”.
Τα Χριστούγεννα του 1965, η οικογένεια του βρίσκεται στο New Cross του ανατολικού Λονδίνου όπου παίρνει δώρο την πρώτη του κιθάρα με ναιλον χορδές, ενώ ήδη έπαιζε βιολί και ήταν μέλος της ορχήστρας του σχολείου. Μετά το σχολείο, βρίσκει την πρώτη δουλειά του που είναι εκπαιδευόμενος λογιστής στην Daily Express, στο γραφείο της στη Fleet Street. Όμως τα λογιστικά δεν ήταν του χαρακτήρα του και ήθελε να σταδιοδρομήσει στη δημοσιογραφία. Έτσι αρχικά βρίσκει δουλειά στην Essex County Newspapers για να αλλάξει αρκετές εφημερίδες (Essex County Standard, Braintree and Witham Times, Maldon and Burnham Standard και τέλος στην Colchester Evening Gazette. Επιστρέφει στο Λονδίνο που βρίσκει δουλειά στην East London Advertiser (ELA). Εδώ του συμβαίνει ένα περιστατικό που το αναφέρει ίδιος με στενοχώρια αλλά υπερηφάνεια για τον εαυτό του. Ο αρχισυντάκτης του, τού ζήτησε να γράψει ένα άρθρο για έναν φτωχό που έκλεψε μια κονσέρβα με φασόλια και τον έπιασαν. Ο Harley συμβουλεύτηκε το συνδικάτο δημοσιογράφων, δεν έγραψε το άρθρο, σταμάτησε να φοράει γραβάτα, μάκρυνε τα μαλλιά του και σε λίγο τον απέλυσαν. Ακόμα και σήμερα, διατηρεί επικοινωνία με τους παλιούς συναδέλφους του-δημοσιογράφους, ενώ ο ίδιος για ένα διάστημα έγραψε στην 15νθήμερη μουσική εφημερίδα New Musical Express.
Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ
Οι περιπέτειες του στη δημοσιογραφία παίρνουν τέλος το 1971 όταν αρχίζει να παίζει μπάσο με διάφορα φολκλορικά σχήματα σε clubs in 1971, τραγουδώντας με καλά ονόματα της σκηνής όπως John Martyn και Ralph McTell. Τότε συναντά το βιολονίστα Jean-Paul Crocker, ενώ ο Steven Nice που έχει αλλάξει πλέον το όνομά του σε Steve Harley αρχίζει να γράφει δικά του τραγούδια, σχηματίζοντας το 1972 τους Cockney Rebel. Μαζί του ο φίλος του Jean-Paul Crocker στο βιολί, ο ντράμερ Stuart Elliott (μετέπειτα ντράμερ των Kate Bush, Al Stewart, The Alan Parsons Project, Roger Daltrey, Paul McCartney κ.α.), ο μπασίστας Paul Jeffreys (μετέπειτα μέλος των Be-Bop Deluxe), κι ο κιθαρίστας Pete Newnham. Σε μια εποχή που το hard rock και το progressive, αρχίζουν να βρίσκονται σε διαρκή άνοδο και η κιθάρα είναι το βασικό όργανο, ο Harley παίρνει μια «βαριά» απόφαση κι δεν χρησιμοποιεί κιθάρα στα τραγούδια, αντικαθιστώντας την από το βιολί και τα πλήκτρα του Milton Reame-James. Έχοντας αρκετά δικά τους τραγούδια, αρχίζουν να στέλνουν demo στις εταιρείες, με τον γνωστό manager ατζέντη, παραγωγό Mickie Most να τους ανακαλύπτει πρώτος, παρακολουθώντας μια εμφάνισή τους στο Speakeasy Club και να υπογράφουν συμβόλαιο για τρεις δίσκους στην EMI Records με πρώτο το Human Menagerie με παραγωγό τον Neil Harrison και ηχολήπτη τον Geoffrey Emerick, με παράσημα στα άλμπουμ των Beatles (Revolver,Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band και Abbey Road). “Ήμουν 23 ετών και είχα πολλές επικίνδυνες ιδέες» λέει σήμερα χαμογελαστός!
 |
| Στο studio του Capital FM |
Ευτυχώς τo Human Menagerie το απέκτησα αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του όταν πλέον ήμουν πιο ώριμος σαν ακροατής να καταλάβω τις διαθέσεις του δημιουργού του, που αποκλειστικά ήταν ο Steve Harley. Πολύ μακριά από τον rock ήχο των Deep Purple, Black Sabbath και Uriah Heep που άκουγα, και με μια ατμόσφαιρα γεμάτη δημιουργικότητα, τα 10 τραγούδια του έχουν καλή σχέση με το glam κίνημα εκείνα τα χρόνια ήταν στην κορύφωσή του. Το εύθραυστο “Hideway” σε μεταφέρει σε μια άλλη πραγματικότητα, το επικό και δραματικό “Sebastian” που σαν single απέτυχε στη Μ.Βρετανία, αλλά έγινε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, και διασκευάστηκε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο άλμπουμ του Φοβάμαι (1982), χαρακτηρίζεται σήμερα από τον δημιουργό του σαν gothic love song, οι στίχοι του “Death Trip που κλείνει το άλμπουμ, κρύβουν την τρέλα των ναρκωτικών ενός φίλου του που έφυγε από τη ζωή. Να σημειώσω ότι η λέξη gothic σαν έννοια δεν χρησιμοποιούταν στη μουσική το 1973, κι ο Harley την προσεταιρίστηκε αργότερα. Ακόμα, όταν είχε έλθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ήθελε να γνωρίσει τον Παπακωνσταντίνου αλλά εκείνες τις ημέρες εκείνος βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη.
Το "Mirror Freak" γράφτηκε για το μεγάλο ίνδαλμα του glam, Marc Bolan, το "What Ruthy Said" που είναι από τα ομορφότερα τραγούδια του άλμπουμ, γράφτηκε αφού ο Harley είχε γυαλίσει το ξύλινο (παρκέ) δάπεδο στο σπίτι ενός διάσημου μοντέλου. Οι στίχοι του απορρέουν από εικόνες που αποθήκευε στο μυαλό του, βλέποντας τους περαστικούς στους σταθμούς του μετρό(!),γεμάτη συναίσθημα και πολλές φορές ακαταλαβίστικους στίχους. Και μια παρατήρηση: Μπορεί οι ρίζες του να βρίσκονται στο glam αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τον τρόπο εκδήλωσης των glam rockers της εποχής. Άσε που ο επηρεασμός από τον τρόπο γραφής του Bob Dylan σε ορισμένα κομμάτια είναι έντονος!
Το Human Menagerie ακούγεται σαν το soundtrack ενός σκοτεινού καμπαρέ με glam ταυτότητα, έστω κι αν αργότερα ο ίδιος την αποκήρυξε. Ακόμα και στη συνέντευξη που κάναμε όταν τον ρώτησα σχετικά, η απάντησή του ήταν αρνητική. Όταν τον ρώτησα να καταλαβαίνει ότι αυτός με τη σειρά του έχει επηρεάσει συγκροτήματα όπως οι Muse και οι Radiohead, ευγενικά μού απάντησε ότι οι επηρεασμένοι στα σύγχρονα συγκροτήματα προέρχονται από δεκάδες πηγές.
 |
| Human Menagerie |
Η απουσία κιθάρας δεν ξενίζει καθόλου, αντίθετα μπορώ να πω ότι δεν λείπει, ακόμα και σε εμένα που ο ήχος μου, είναι η κιθάρα. Οι ενορχηστρώσεις χρειαζόντουσαν ορχήστρα και η EMI δεν φείδεται εξόδων, φέρνοντας στο studio 50 άτομα να παίξουν μαζί τους! «Κάναμε ένα διάλειμμα στις ηχογραφήσεις πηγαίνοντας με τον παραγωγό Neil Harrison σ’ένα κοντινό bistro. Στην επιστροφή, είδα έξω από το studio τους μουσικούς της ορχήστρας να περιμένουν και σε μια στιγμή ένιωσα περίεργα. Οι περισσότεροι ήταν μεγαλύτεροι από τον πατέρα μου και περίμεναν εμένα για να παίξουν». Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκε ο Andrew Powell και ακούγονται στα "Sebastian" και "Death Trip". Ένιωσα πολύ περίεργα, στα 23 μου να έχω ηχολήπτη τον Geoff Emerick που είχε δουλέψει με τους Beatles”.
Η ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ “JUDY TEEN”
Η εμπορική αποτυχία του “Sebastian” αλλά και του Human Managerie στη Μ.Βρετανία, έκανε την EMI να ζητήσει από το συγκρότημα να ηχογραφήσει άμεσα ένα καινούργιο τραγούδι, για να το στείλει στα ραδιόφωνα. Κι αυτό ήταν το "Judy Teen" που υπήρχε σαν demo κι απλά δεν το είχε τελειώσει ο Harley. Η εταιρεία ήθελε ένα hit single για να βοηθήσει τις πωλήσεις του άλμπουμ αλλά και την περιοδεία. Με τους στίχους του "Judy Teen" (Νο5 Μ.Βρετανία)να μιλούν για τη σχέση ενός ζευγαριού, μια «good sexy little teenage love story» όπως λέει ο συνθέτης του, όταν το έγραψε ήταν 18 ετών και οι στίχοι είναι αυτοβιογραφικοί. Παρ’όλα αυτά, η EMI δεν το κυκλοφόρησε αμέσως αλλά επανακυκλοφόρησε για 3η φορά(!) το "Sebastian", που επέμενε να μην κάνει επιτυχία. Η επιτυχία του "Judy Teen" βοήθησε το Psychomodo να πουλήσει μόνο προπαραγγελίες 12.000 αντίτυπα στη Μ.Βρετανία και βέβαια να βοηθήσει τις συνολικές πωλήσεις του άλμπουμ
.
Τελικά το Human Menagerie δεν ήταν ένα απλά καλό άλμπουμ, αλλά ένα από τα καλύτερα εκείνης της χρονιάς και ίσως το καλύτερο (κονταροχτυπιέται με το Psychomodo) του συγκροτήματος. Αλλά το έχετε διαβάσει πολλές φορές και οι μεγαλύτεροι, το έχετε ζήσει: Εκείνη τριετία 1972-1975 ήταν η καλύτερη και δημιουργικότερη στο χώρο του rock.
Παρ΄όλη την πολύ καλή δημιουργική δουλειά του στο πρώτο άλμπουμ κι αναφέρομαι στο γεγονός ότι ΔΕΝ είχε χρησιμοποιήσει κιθάρες, στα live του και στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους, όπως θα δείτε κι από τα video, είχαν αρχίσει να παίζουν. Στο δεύτερο άλμπουμ τους Psychomodo(1974, Νο8 Μ.Βρετανία) ο βιολονίστας Jean-Paul Crocker έχει αναλάβει τις κιθάρες. Στο εξώφυλλο, ο Steve Harley σε πρώτο πλάνο, οριοθετεί τη θέση του σαν leader στο συγκρότημα και όλα δείχνουν αυτόν (συνθέτης, τραγουδιστής, ηγέτης) και το Psychomodo είναι ακόμα ένα καλό άλμπουμ, όχι γιατί έβγαλε τα διαχρονικά "Mr. Soft"(σ.σ. ένα μικρό κομψοτέχνημα), "Ritz", το περιπετειώδες "Cavaliers", το ρομαντικό "Bed in the Corner" και "Tumbling Down" αλλά γιατί σαν άλμπουμ από το πρώτο έως το τελευταίο τραγούδι του έχει λόγο ύπαρξης. Μπορεί οι David Bowie (αναπόφευκτες οι συγκρίσιες του αγγλικού τύπου της εποχής), Marc Bolan, Slade και Sweet να έχουν τραβήξει όλα τα φώτα της glam σκηνής, αλλά η προσωπικότητα του Steve Harley λάμπει από μόνη της. Πιστέψτε με, στη συνέντευξη που είχα την τύχη να έχω μαζί του στον Capital μιλούσε με ακρίβεια για όλες τις λεπτομέρειες των πρώτων χρόνων της καριέρας του (ειδικά για τα χρόνια στο νοσοκομείο και τη δημοσιογραφία) και με καθόλου κομπασμό για ότι είχε πετύχει. Εκείνο που εύκολα μπορεί κάποιος να τού καταλογίσει, είναι η τολμηρότητα που χαρακτήρισε τα πρώτα 2 πολύ καλά άλμπουμ του.
Μετά από το Psychomodo, ο Harley διέλυσε τους Cockney Rebel, που είχαν μόνο 2 χρόνια ζωής με τον ντράμερ Stuart Elliott να είναι το μόνο μέλος που παρέμενε. Από την καινούργια σύνθεση, ξεχωρίζει ο κιθαρίστας Jim Cregan που πέρασε για λίγο από τους Family (ιδρυτικό μέλος) και τη δεκαετία του 80 συνεργάστηκε με τον Rod Stewart κι ο οργανίστας Duncan Mackay (μετέπειτα συνεργάτης της Kate Bush και των Camel. Το όνομα του νέου σχήματος είναι Steve Harley & Cockney Rebel. Το Psychomodo είναι ακόμα ένα μουσικό παραμύθι με περίεργους στίχους, που η επιτυχία του single "Judy Teen" το βοήθησε να φθάσει ως το Νο8 της Μ.Βρετανίας και ανέδειξε το ταλέντο του υπέρ ταλαντούχου Steve Harley (σ.σ. για όσους δεν το είχαν καταλάβει από το πρώτο κιόλας άλμπουμ).
Ο ΛΟΓΟΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ
Να ξεκινήσω με τη θεμελιώδη αρχή: Ο Steve Harley ήταν ο συνθέτης, ερμηνευτής και στην ουσία …το συγκρότημα. Η τοποθέτησή του στην ερώτηση γιατί αποχώρησαν οι άλλοι (εκτός του Elliott) ήταν απλή και ξεκάθαρη: «Την εποχή που όλες οι συναυλίες μας σε Ευρώπη και Αγγλία ήταν sold out, και το Psychomondo ήταν στα charts, κάναμε μια συνάντηση και μου είπαν ότι θέλουν να γράψουν τραγούδια και να τα τραγουδήσω. Τους απάντησα ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, τώρα μάλιστα που είχαμε επιτυχία. Επέμεναν και τους πρότειναν αν θέλουν μπορούν να ηχογραφήσουν ένα δικό τους δίσκο με τα τραγούδια τους. Αποχώρησαν κι εγώ συνέχισαν σαν Steve Harley and Cockney Rebels. Ήταν μια ανταρσία (σ.σ. χρησιμοποίησε τη λέξη mutiny) κι έχασα 2 καλούς φίλους και μουσικούς, τους Jean-Paul Crocker και Paul Jeffreys (σκοτώθηκε στο τρομοκρατικό χτύπημα κατά της πτήσης Pan Am 103 στο Lockerbie της Σκοτίας το Δεκέμβριο του 1988). Και συνέχισε: «Όλοι με ρωτούν για την αποχώρησή τους και κανείς δεν ρωτάει εμένα που έμεινα χωρίς μουσικούς, έχοντας κλεισμένη εμφάνιση στο Reading Festival”
Τα πρώτα 2 άλμπουμ τους ήταν γεμάτα θεατρικότητα, καλούς στίχους και πλούσιες μελωδίες. Αυτό συνέβη και στο τρίτο άλμπουμ που ήταν το The Best Years of Our Lives (1975, Νο4 Μ.Βρετανία) με παραγωγό τον Alan Parsons και το μοναδικό Νο1 στο βρετανικό chart μικρών δίσκων, το "Make Me Smile (Come Up and See Me)" που παρ’όλο τον ευχάριστο τίτλο του, οι στίχοι του είναι μαύροι! Δεν δίστασε να παραδεχτεί και μάλιστα χαμογελώντας, ότι στίχοι σχεδόν όλων των τραγουδιών του The Best Years of Our Lives, έχουν δόση εκδικητικότητας προς τα πρώην μέλη της μπάντας γιατί αισθάνθηκε, ότι τον είχαν εγκαταλείψει! Γεγονός είναι ό,τι δεν κατάφερε το Human Menagerie, το κατάφεραν με το παραπάνω τα Psychomondo (σ.σ. κύττα που ξέχασαν να τον ρωτήσω τι σημαίνει) και The Best Years of Our Lives, μια μεγάλη εμπορική επιτυχία. Και τα 2, χαρακτηρίζονται από την έντονη θεατρικότητα του που μεταφέρεται στο αυλάκι του βινύλιου! Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ The Best Years of Our Lives, ο Steve Harley κλείνει μια συναυλία στο Crystal Palace Bowl του Λονδίνου. Ο χώρος είχε την ιδιορρυθμία, μεταξύ σκηνής και κόσμου να υπάρχει μια μικρή λίμνη κι ο Harley θέλοντας να κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση , κανονίζει να υπάρξουν πυροτεχνήματα μετά την εμφάνισή του, ενώ το highlight ήταν ένα μακρόστενο κομμάτι fiberglass που θα ήταν μόλις 3 εκατοστά κάτω από το νερό της λίμνης και δεν θα φαινόταν. Έτσι αυτός θα έκανε μια μεγαλειώδη εμφάνιση και θα περπάταγε πάνω στο fiberglass (που δεν φαινόταν) και θα ήταν σαν το Χριστό που περπάτησε πάνω στο νερό!!!!
 |
| Η λίμνη στο Crystal Palace Bowl |
Το όλο εγχείρημα θα γινόταν κατά τη διάρκεια του κομματιού «Death Trip» και πράγματι όλα πήγαιναν όπως τα είχε προγραμματίσει εκτός από τον καιρό. Εκείνη την ημέρα του Ιουλίου του 1975, έκανε πολύ ζέστη και ο κόσμος που παρακολουθούσε τη συναυλία άρχισε να μπαίνει μέσα στη λίμνη για να δροσιστεί. Βρήκε το fiberglass, ανέβηκε επάνω και από εκεί παρακολουθούσε τη συναυλία καλύτερα. Βέβαια ούτε λόγος για τον Steve Harley να παραστήσει το Χριστό, αφού το fiberglass ήταν κατειλημμένο από τον κόσμο! Όπως λέει 40 χρόνια μετά, όσα χρήματα έβγαλε από την αμοιβή του εκείνη την ημέρα ξοδεύτηκαν στο fiberglass και στα πυροτεχνήματα!
To 1976 ακολούθησε το Τimeless Flight (Νο 18 Μ.Βρετανία) σε παραγωγή του ίδιου και περιέργως την ίδια σύνθεση μελών! Οι περισσότεροι στίχοι γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της βρετανικής περιοδείας κι αναφέρονται σε τοποθεσίες και περιστατικά που συνέβησαν τότε. Πάντως τα πρώτα 2 singles δεν πέτυχαν ("Black or White","White, White Dove") κι αυτή η αποτυχία, δεν βοήθησε το άλμπουμ να πετύχει στην Αμερική και κι ο Harley το θεωρεί σαν το αγαπημένο του άλμπουμ, θεωρώντας ότι η εμπορική αποτυχία του δεν συνάδει με την εκτίμηση που του έχει.
Το αμέσως επόμενο άλμπουμ του Love's a Prima Donna(1977, Νο 28 Μ.Βρετανία) κρύβει μια αναπάντεχη επιτυχία με τη διασκευή της σύνθεσης του George Harrison, "Here Comes the Sun" (No 10 Μ.Βρετανία) με τον χαρισματικό Harley να έχει διατηρήσει όλη τη μαγεία κι απλότητα της αρχικής εκτέλεσης, προσθέτοντας κάποια ελαφρά ψυχεδελικά στοιχεία που το εμπλουτίζουν. Δώστε μια ευκαιρία στην πολύ όμορφη μπαλάντα ο '(Love) Compared With You' που είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε. Η περιοδεία που ακολούθησε της κυκλοφορίας, αποτυπώθηκε στο άτονο διπλό Face to Face: A Live Recording (Νο 40 Μ.Βρετανία). Με αυτό το άλμπουμ κλείνει ο κύκλος των επιτυχιών για το συγκρότημα. Το επόμενο άλμπουμ είναι το Hobo with a Grin (1978) που είναι το πρώτο προσωπικό του Harley. Αρχικός τίτλος του ήταν Couples και συμμετέχουν οι παλαιοί μουσικοί των Cocked Rebel αλλά και οι Bobby Kimball (μετέπειτα τραγουδιστής στους Toto) κι ο Michael McDonald των Doobie Brothers. Το άλμπουμ είχε υψηλά κόστη και δεν πέτυχε εμπορικά, αφήνοντας τον στα κρύα του λουτρού!
Η μεγάλη καριέρα των Cockney Rebel γράφτηκε με τα πρώτα 2 άλμπουμ τους (Human Menagerie και Psychomondo) αλλά και με τα The Best Years of Our Lives (1975) ενώ θεωρεί ότι η δεκαετία του 80 στην οποία δεν είχε επιτυχία, ήταν μια από τις καλύτερες φάσεις της ζωής του. Κι αυτό γιατί γνώρισε τη γυναίκα του, έκανε τα παιδιά του και συνέχισε να ηχογραφεί προσωπικά άλμπουμ που τον αντιπροσώπευαν.
Timeless Flight και Love's a Prima Donna που επίσης είναι γεμάτα έμπνευση, θεατρινισμό και ποιότητα. Από εκεί και πέρα ακολούθησε μια μοναχική καριέρα, όπως ήθελε από την αρχή να κάνει, η οποία στην ουσία βασίστηκε στα τραγούδια των 5 πρώτων δίσκων του!
Τα μέλη που αποχώρησαν, σχημάτισαν τους Raffles United, παίζοντας περιστασιακά σε μικρούς χώρους, ενώ ο ίδιος περιοδεύει από το 1998 σε όλη την Ευρώπη με ακουστικό show του. Έτσι έχει εμφανιστεί τις πρώτες 2 φορές στη χώρα μας. Το 2010, επανασύστησε Cockney Rebel (με άλλα μέλη) και περιόδευσε στη Μ.Βρετανία.
Ο Harley κυκλοφόρησε αρκετά προσωπικά άλμπουμ, με τελευταίο το Uncovered (2020), Σχεδίαζε μια τελευταία περιοδεία με ακουστική μπάντα τριών μουσικών αλλά η πανδημία του χάλασε τα σχέδια.
ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία των πρώτων άλμπουμ, το 1978 αγόρασε σπίτι στο Λος Άντζελες και άρχισε να ηχογραφεί εκεί τα τραγούδια του. Σε μια στιγμή κατέρρευσε οικονομικά (“όταν ο λογιστής μου είπε ότι δεν υπάρχουν χρήματα να καλύψω τις επιταγές, το στόμα μου στέγνωσε!») και επέστρεψε στο Λονδίνο όπου το 1981 παντρεύτηκε την Dorothy με την οποία απέκτησε 2 παιδιά. Σήμερα ζουν στο North Essex κι η κύρια ενασχόλησή του είναι τα άλογα κούρσας.
O STEVE HARLEY ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σύμφωνα με το βιβλίο Rodon Live (2006), έπαιξε το 1989 και το 1991, στις 23 Δεκεμβρίου 1999 απ΄όπου είναι η φωτογραφία στο studio του Capital. Θυμάμαι ότι είχε
παίξει το ίδιο βράδυ στο Εργοστάσιο στη Λ.Βουλιαγμένης ένα ακουστικό
set, ενώ έπαιξε την Παρασκευή 8 Απριλίου 2011 στο Gagarin205
και το Σάββατο 9 Απριλίου στο Principal Club Theater της Θεσσαλονίκης.
Η τελευταία ήταν καλεσμένος στην Classic Rock Νύχτα στο Ηρώδειο με τη συνοδεία της Συμφωνικής Ορχήστρας Πράγας και την κρατική Ορχήστρα Αθήνας.
TRIVIA
- Μεταξύ των φωνών που κάνουν φωνητικά στο "Make Me Smile (Come Up and See Me)" είναι κι αυτή της Tina Charles που το 1976 είχε 2 πολύ μεγάλες επιτυχίες με τα "I Love to Love (But My Baby Loves to Dance)" και “Dr. Love”.
- Μόνο στη Μ.Βρετανία, οι πωλήσεις του single "Make Me Smile (Come Up and See Me)", ξεπέρασαν το 1.5000.000 αντίτυπα.
- Το "Mr Soft" ακούστηκε στις ταινίες The Full Monty(1997) και Velvet Goldmine (1998).
- Από το 1999 έως και το 2008, είχε εκπομπή στο BBC Radio 2 με τίτλο Sounds of the 70s.
- Το 2018, η φαρμακευτική εταιρεία Pfizer χρησιμοποίησε το "Make Me Smile" σε τηλεοπτική διαφήμιση για το προιόν της Viagra!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/7/21
κανεις λαθος αλεξ. ο στηβ επαιξε παμπολες φορες στο ροδον με τις εκαστοτε μπαντες του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες τη διόρθωση
Διαγραφή