Αρκετά χρόνια πίσω, ένας καλός μου φίλος ονόματι Χρήστος Κ. με έχει καλέσει για πρώτη φορά σπίτι του για να μου δείξει την τεράστια συλλογή του από βινύλια παρακαλώ (!!!) αφού μοιραζόμαστε και οι δυο την ίδια τρέλα για το Melodic Rock. Μετά από πολλές αναζητήσεις γνωστών και αγνώστων καλλιτεχνών, πέφτει στα χέρια μου ένας δίσκος που έχει ως εξώφυλλο ένα τιμόνι (;;;) πάνω από έναν αυτοκινητόδρομο! Όχι και τόσο δυνατή πρώτη εντύπωση. Γυρίζοντας όμως στο οπισθόφυλλο βλέπω δύο τύπους με μακριά μαλλιά (φυσικά!), με φανελάκια και με τζινς να κάθονται ακουμπισμένοι σε ένα κόκκινο υπέρ αμάξι. Testarossa ίσως;;;; Το σίγουρο πάντως είναι ότι υπέθεσα πως ήταν "δικά μας παιδιά" και η επαλήθευση έγινε λίγο αργότερα με τα τραγούδια που η βελόνα του πικάπ άρχισε να απελευθερώνει σιγά σιγά. Τα "δικά μας παιδιά" ήταν οι κύριοι Mark Mangold και Al Fritsch, με το project τους Drive she said και τα αριστουργηματικά τραγούδια που μου φανερώθηκαν για πρώτη φορά ήταν μέσα από τον ομότιτλο πρώτο τους δίσκο, κάπου πίσω στο 1989.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Ο μύθος λέει πως το 1989 ο Mark Mangold, πληκτράς και συνθέτης, ήταν ένας μουσικός που το πλούσιο βιογραφικό του με συνεργασίες όπως Michael Bolton, Cher κ. α. τον έκαναν αυτομάτως "στόχο" για πολλούς που ήθελαν να κτίσουν την καριέρα τους. Ο Fran Cosmo, σύνδεσμος με το συγκρότημα Κολοσσό του A. O. R., τους Boston, δούλευε μαζί με τον Mangold εκείνη την περίοδο πάνω σε τραγούδια για ένα επερχόμενο project των δυο τους. Κατά την διάρκεια λοιπόν αυτής της συνεργασίας, ο Al Fritsch θα τραβήξει την προσοχή του Mangold εξαιτίας των φωνητικών του αρετών αλλά και της μουσικής του πολυμορφίας (έπαιζε και ηλεκτρική κιθάρα) κάνοντάς τον να βάλει στον πάγο τα όποια σχέδια με τον Fran Cosmo και να προχωρήσει με τον Fritsch σε αυτό που έγινε γνωστό ως Drive she said. Οι Drive she said υπέγραψαν στην CBS το 1988, δύο χρόνια μετά τον σχηματισμό τους. Η μεγάλη φήμη στους μουσικούς κύκλους των δύο αυτών προσωπικοτήτων μαγνήτισε και μεγάλα ονόματα που πρόσθεσαν λίγη από την μαγεία τους στην φιλόδοξη προσπάθεια. Έτσι λοιπόν μέσα στα δέκα τραγούδια του δίσκου γευόμαστε τις μελωδικές κιθάρες των Tony Bruno (Saraya), Bob Kulick (Meat Loaf, Balance), Rick Derringer (Dust), το μπάσο ακριβείας του Kenny Aaronson (HSAS), την ακουστική από τα "δέρματα" του Kenny Aaronoff καθώς και τις φωνητικές πινελιές σε δεύτερο πάντα ρόλο, του τεράστιου Benny Mardones. Φιλικές συνθετικές συμμετοχές κάνουν ο Aldo Nova στο τραγούδι Love has no pride και η κουκλάρα Fiona Flanagan στο Hard way home. Ας περάσουμε όμως στο κυρίως πιάτο που δεν είναι άλλο από τα τραγούδια.
Έρωτας, έρωτας, έρωτας! Κάποιες φορές ο έρωτας γίνεται δηλητηριασμένο βέλος που σε τρυπάει και που αρρωσταίνει την ψυχή σου. Ακόμα και έτσι όμως...... Αξίζει!! Ο μαέστρος Mark Mangold δημιουργεί το κλίμα με τα πλήκτρα του και ο Al Fritsch "τελικιάζει" το συναίσθημα με την ερμηνεία του στο σπαρακτικό If this is love.
Δυνατή, γκρουβάτη ροκιά για την συνέχεια. Hard way home, με την Fiona σε υποστηρικτικό δεύτερο φωνητικό ρόλο και σε πρωταγωνιστικό συνθετικό. Ένα τραγούδι που μπορεί να λειτουργήσει και ως ο ορισμός του ανεβαστικού μελωδικού ροκ!
Ο φόρος τιμής στις παλιές μέρες, δηλαδή στο παλιό συγκρότημα του Mangold τους Touch έρχεται αμέσως μετά, με την αναβίωση και το lifting για να χωρέσει στο κλίμα της εποχής, στην τραγουδάρα Don't you know. Πολλά χρόνια αργότερα οι Σουηδοί Houston, θα το διασκευάσουν στο άλμπουμ "Relaunch". Το σίγουρο είναι πως όποια εκδοχή επιλέξετε να ακούσετε δεν θα απογοητευτείτε. Το But for you έχει "Survivor DNA" μέσα του, με στίχους και με έντονα πλήκτρα που φέρνουν στον νου τον τεράστιο Jim Peterik!
Ο Καναδός Aldo Nova είναι αγαπημένος cult καλλιτέχνης που άφησε και αυτός το στίγμα του στο μελωδικό ροκ του ογδόντα. Το Love has no pride είναι ένα αργό παθιασμένο τραγούδι, χαρακτηρισμός που αποδίδεται λόγω της ερμηνείας του Al Fritsch, που θεωρώ πως έχει βγει καρφί από τον δίσκο "Twitch" (δισκάρα!!!) του ιδίου.
Maybe it's love
Keeping me wake at night
Maybe it's love
Raging like a storm inside
Τι να λέμε τώρα, ύμνος!!!! Ένταση στο τέρμα, μάτια καρφωμένα στο υπερπέραν, ανατριχίλα και ναι!..... Αυτό λέγεται μελωδικό παραλήρημα!
Μετά την έκρηξη αδρεναλίνης, τα πράγματα δεν θα ηρεμήσουν ακριβώς. Ακολουθεί το Hold on (Hands around your heart) που πατάει πάνω στους μέγιστους Journey, με μια απίστευτη ρεφρενάρα που στο τέλος θα βρεθείτε να την τραγουδάτε μαζί με τον Al Fritsch σαν να μην υπάρχει αύριο.
Τώρα εγώ φταίω που όταν ακούω το If I told you το μυαλό μου πάει στην θρυλική σειρά Miami Vice; Μάλλον φταίει η μεγάλη μου αγάπη για την δεκαετία του ογδόντα.
Φιλική συμβουλή, απολαύστε το με δύο προϋποθέσεις: Την νύχτα και τον δρόμο!
Άκρως ποπ το " I close my eyes"Α με την συνταγή όμως που μας αρέσει!
Για φινάλε, ακόμα ένα εξαιρετικό συναισθηματικό τραγούδι. Το As she touches me (Why can't I believe) είναι μια ημι - μπαλάντα με ένα χορωδιακό ρεφρέν που τελειώνοντας κατορθώνει να ενισχύσει την σχέση εξάρτησης που δημιουργήθηκε καθόλη την ακρόαση του δίσκου, αναγκάζοντας σε για ακόμα ένα άκουσμα.
Καθαρό Αμερικάνικο A. O. R.! Τίτλος που δεν χρειάζεται αλλά συνοδευτικά δίπλα του. Λένε πως "τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδίσει η χοντρή κυρία". Ο Al Fritsch στις 10 Οκτωβρίου 2017 θα κόψει το νήμα με την ζωή. Και αν η χοντρή κυρία κατάφερε να τραγουδίσει, στην τέχνη του.... έφυγε για πάντα κυνηγημένη!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
14/7/21
Ωραιο σχημα πραγματικα ,και απο τους πρωτους που ειχαν 'μη συμβατικο 'ονομα για εκεινη την εποχη ηταν πρωτοποριακο .
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμαμαι βρηκα ενα δισκο τους καπου αρχες 90 σε ενα δισκαδικο μεσα σε ενα εμπορικο κεντρο ,που καμια σχεση δεν ειχε με το rock ,ειχε καποιους ετεροκλητους rock δισκους , δεν τους ηξερα αλλα κατι με γαργαλουσε οτι αυτος ο δισκος μπορει να ηταν 'οπως πρεπει' .Ηταν η εποχη που επρεπε να μαντεψεις απο τα εξωφυλα απο καποιον παραγωγο απο καποιο που συνεργαστηκε ο καλλιτεχνης κτλ κτλ για να καταλαβεις σε ποιο υφος κινειται .
Δεν ακουγαμε thrash,doom,death,η epic , τοτε θα ξεραμε τι καλτσα φορουσε ο μπασιστας των necrohonepsis (γιατι θα μας ειχαν ενημερωσει οι ειδημωνες/φωστηρες ) και ετσι δεν θα ειχαμε αποριες για τι δισκος ηταν ο καθενας .
Μοναδικο ψεγαδι στους δισκους των DSS βρισκω οτι σε καποιους ο ηχος ειναι λιγο κατωτερος του αναμενομενου , του ειδους και των συνελεστων . Αλλα τα κομματια ειναι καλα και αυτο μετραει .
Θυμάμαι που αγόρασα το βινύλιο με το που βγήκε από το τότε rock city... Όταν ήταν ακόμη στη Σωκράτους...
ΑπάντησηΔιαγραφή