Οι Boomtown Rats είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην Βρετανική rock σκηνή της δεκαετίας του 70. Οι ίδιοι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους punks και φυσικά τη μουσική τους Punk. Μιλούν για τους Jam μάλλον με περιφρόνηση και παραδέχονται τους Clash, εποχής London Calling. Όσο για τους Sex Pistols «δεν έχουμε καμία σχέση μαζί τους, κι ας προσπαθούσαν τα βρετανικά μουσικά έντυπα να μας συνδέσουν». Βέβαια αυτό το τελευταίο συνέβη γιατί, οι Ιρλανδοί Boomtown Rats ξεπετάχτηκαν το 1975, μια εποχή που το rock της εποχής έγινε ξαφνικά δεινοσαυρικό κι όλοι ευλογούσαν τα καινούργια συγκροτήματα που φύτρωναν σαν μανιτάρια. Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας έστω κι ένα από τα τραγούδια τους, καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν punk και κυρίως είχαν ένα δικό τους «σοφιστικέ» ήχο που στη τότε σκηνή δεν υπήρχε. Σήμερα, έχουν περάσει περισσότερα από 43 χρόνια(!) από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους και της πρώτης επιτυχίας τους, "Lookin' After No. 1"και ο όρος «νοσταλγία», έρχεται και κολλάει! Άσε που όταν λέμε Boomtown Rats, όλοι σκεφτόμαστε μόνο ένα τραγούδι, το "I Don't Like Mondays". Οι ίδιοι θεωρούν το συγκρότημα, όχι σαν μέρος της punk σκηνής που επιβλήθηκε με το παραπάνω εκείνη την εποχή, αλλά σαν μέρος της εξέλιξης του rock. Και δεν είχαν άδικο! Στην Ελλάδα, οι αρχισυντάκτες των τότε μουσικών εντύπων τους κατέταξαν, απόλυτα δικαιολογημένα, στο new wave, που ήταν η μετεξέλιξη του Punk.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ
Με καταγωγή από το Dún Laoghaire της Ιρλανδίας, ο πρώτος πυρήνας τους αποτελείται από τους Pete Briquette μπάσο, Garry Roberts και Gerry Cott κιθάρες, Johnnie Fingers πλήκτρα, Simon Crowe ντραμς και Bob Geldrof τραγούδι ο οποίος εργαζόταν σαν συντάκτης στη μουσική εφημερίδα New Musical Express.
Τις πρώτες εμφανίσεις τους τις έκαναν με το όνομα The Nightlife Thugs, για να το αλλάξουν σε Boomtown Rats μετά από απαίτηση του Garry Roberts, ο οποίος απεςίλησε ότι θα αποχωρήσει αν συνεχίζουν με το Nightlife Thugs. Το Boomtown Rats προέρχεται από την αυτοβιογραφία του Woody Guthrie, Bound for Glory, την οποία διάβαζε εκείνη την εποχή ο Geldof.
Σε μια εποχή που τα λαγωνικά των δισκογραφικών εταιρειών υπογράφουν όπιο συγκρότημα βρίσκουν μπροστά τους (σ.σ.λόγω της καινούργιας μουσικής punk), οι Boomtown Rats εύκολα υπογράφουν στην Ensign Records, ένα label της Polygram και το Σεπτέμβριο του 1977 κυκλοφορούν τον πρώτο δίσκο το με τίτλο το όνομά τους (Νο18 Μ.Βρετανία). Η επιτυχία "Lookin' After No. 1"(Νο9 Μ.Βρετανία) τους βοηθάει να εμφανιστούν στη δημοφιλέστατη τηλεοπτική εκπομπή Top of the Pops και να παρουσιάσουν όλα τα καλά στοιχεία του πρώτου τους άλμπουμ, που ξεχώριζε από το σωρό. Τι μου έμεινε από εκείνο το πρώτο άλμπουμ; Το συγκρότημα έχει ταυτότητα! Μπορεί το Boomtown Rats να μην μνημονεύεται στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς, αλλά…ακούγεται και σου αφήνει κάτι….
Σε μια εποχή που η μουσική ζούσε μια καινούργια παρθενογέννηση (μετά από αυτή του rock’n’roll αλλά και του rock των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 70), οι δίσκοι κυκλοφορούσαν με ταχύτητα φωτός. Το δεύτερο άλμπουμ τους A Tonic for the Troops (1978, Νο 8 Μ.Βρετανία) βγάζει 3 πολύ καλά singles, τα "Like Clockwork", "She's So Modern"(Νο 12 Μ.Βρετανία) και "Rat Trap"(No1 Μ.Βρετανία) που είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους και οι στίχοι του μιλούν για τον Billy που αισθάνεται καταπιεσμένος στην πόλη που ζει, που την παρομοιάζει σαν "Rat Trap". Το A Tonic for the Troops δεν είναι απλά ένα καλό άλμπουμ,, αλλά ένα από τα καλύτερα εκείνης της χρονιάς, με την υπογραφή του παραγωγού Robert John "Mutt" Lange , τον οποίον θα μαθαίναμε 2 χρόνια αργότερα όταν θα έκανε παραγωγή στο άλμπουμ Back in Black των AC/DC. Παράλληλα, το άλμπουμ αναδεικνύει το αστέρι του Geldof , τόσο σαν ερμηνευτή όσο και σαν συνθέτη στιχουργό με τους στίχους των περισσοτέρων τραγουδιών του άλμπουμ να είναι μάλλον σκοτεινοί. Το "Living in an Island" αναφέρεται στην αυτοκτονία, το "(I Never Loved) Eva Braun" στον Hitler, το "Rat Trap"στην αποξένωση κ.α.
ΟΙ ΣΚΙΣΜΕΝΕΣ ΑΦΙΣΕΣ ΤΟΥ TRAVOLTA ΚΑΙ ΤΗΣ OLIVIA NEWTON JOHN!
Το συγκρότημα προσκλήθηκε στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή Top of the Pops όπου το συγκρότημα άρχισε να σκίζει φωτογραφίες των John Travolta και Olivia Newton-John!!! Η συγκεκριμένη κίνηση έγινε γιατί το τραγούδι "Summer Nights" (από το O.S.T. της ταινίας Grease) που τραγουδούσαν οι 2 stars ήταν για 16 εβδομάδες(!) στο Νο1 των μικρών δίσκων της Μ.Βρετανίας και το έριξαν οι Boomtown Rats με το "Rat Trap", που παρεμπιπτόντως ήταν το πρώτο τραγούδι στην ιστορία του Βρετανικού chart που πήγε στο Νο1 από punk ή new wave συγκρότημα.
Η Ιρλανδία του 1975 ήταν μια δύσκολη περίοδος για τη χώρα. Τα μέλη του συγκροτήματος ήταν μεσοαστοί και δεν είχαν δεσμούς με άλλα ζωτικά κομμάτια της κοινωνίας, νιώθοντας «ριγμένοι», έχοντας για ινδάλματα τους Bob Dylan και Phil Lynott. Το ταλέντο τους μπορεί να μην «πούλησε» στην Αμερική αλλά το περιοδικό Rolling Stone τους χαρακτήρισε σαν τους Dublin’s E Street Stones, από το πρώτο κιόλας άλμπουμ τους!
Η μεγάλη στιγμή για τους Ιρλανδούς δεν έχει έλθει ακόμα. Πρέπει να φθάσουμε στις 29 Ιανουαρίου 1979 και να έχουμε τη δολοφονική επίθεση στο Grover Cleveland Elementary School του San Diego, όπου η 16χρονη(!)Brenda Spencer που έμενε απέναντι από το σχολείο, πήρε ένα όπλο, πήγε στο σχολείο και δολοφόνησε τον Διευθυντή, το συνοδό και τραυμάτισε 8 παιδιά και έναν αστυνομικό, πυροβολώντας 30 φορές! Μετά κλείστηκε στο σπίτι της όπου ένας δημοσιογράφος από την San Diego Union-Tribune, κατάφερε να μιλήσει μαζί της. Η Spencer του είπε ότι είχε πυροβολήσει τους μαθητές αλλά και τους ενήλικες επειδή, "Δεν μου αρέσει τη Δευτέρα. Αυτό ζωντανεύει τη μέρα". Μιλώντας με τους διαπραγματευτές της αστυνομίας είπε ότι τα παιδιά και οι ενήλικες που είχε πυροβολήσει ήταν εύκολοι στόχοι και ότι σκόπευε να βγει στο δρόμο για να αρχίσει να πυροβολεί! Μετά από ώρες διαπραγματεύσεων, παραδόθηκε αφού ο διαπραγματευτής της υποσχέθηκε ένα γεύμα σε Burger King! Μετά από έρευνα σπίτι, βρήκαν μπουκάλια μπύρας, αλλά όταν συνελήφθη ΔΕΝ ήταν μεθυσμένη. Η έκφραση που είπε στο δημοσιογράφο "I don't like Mondays", ενέπνευσε τους Bob Geldof και τον οργανίστα Johnnie Fingers να συνθέσουν το τραγούδι "I Don't Like Mondays" (Νο1 Μ.Βρετανία, Νο 73 Αμερική) που εξελίχθηκε σαν η μεγαλύτερη επιτυχία τους. Οι γονείς της απείλησαν με μηνύσεις το συγκρότημα αν και πουθενά δεν ακούγεται το όνομά της ούτε γίνεται η παραμικρή αναφορά. Παρ’ όλα αυτά η Columbia έσπευσε να αποσύρει το δίσκο από την αγορά γι αυτό και η αποτυχία του.
Το θλιβερό περιστατικό στο Grover Cleveland έγινε γνωστό και στη χώρα μας μέσα από τις εφημερίδες και με μια επιφύλαξη, γράφω ότι ίσως να ήταν το πρώτο σε αυτή τη μαύρη σελίδα δολοφονιών σε σχολεία και Πανεπιστήμια, κυρίως στην Αμερική. Η Brenda Spencer καταδικάστηκε σε 25ετή κάθειρξη και οι Boomtown Rats με το τρίτο άλμπουμ τους The Fine Art of Surfacing (Νο 7 Μ.Βρετανία, Νο 103 Αμερική)σε παραγωγή Robert John "Mutt" Lange και Phil Wainman, γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία τους γιατί εκτός από το "I Don't Like Mondays", το συνθετικό …οίστρο του Geldof υπογράφει άλλες δύο επιτυχίες, τα "Diamond Smiles" και"Someone's Looking at You", επιβεβαιώνοντας όσους πίστεψαν από την αρχή σε αυτούς. Παρ’ όλα αυτά όπως διαβάσατε, η επιτυχία στην Αμερική, δεν ερχόταν με κανένα τρόπο, παρ’ όλο που το κίνημα του new wave ήταν σε μεγάλη άνθηση.
Τώρα βέβαια θα μου πείτε «το δικό τους new wave” των Blondie, Go Go’s, Devo, Martha and the Muffins, Knack κ.α. κι όχι το βρετανικό, όπου βέβαια αρκετά συγκροτήματα έκαναν επιτυχία. Ακολούθησε το άλμπουμ Mondo Bongo (1980, Νο 6 Μ.Βρετανία, Νο 116 Αμερική) όπου τα περισσότερα τραγούδια γράφτηκαν όταν βρισκόντουσαν στο studio, όπως τα "Banana Republic"(No. 3 Μ.Βρετανία) αλλά και το "The Elephants Graveyard (Guilty)" Παραγωγός του άλμπουμ ήταν ο συνεργάτης των Marc Bolan και David Bowie, Tony Visconti. Οι στίχοι του Geldof, θίγουν πολλά κοινωνικά ιρλανδικά θέματα, με αποτέλεσμα να ενοχλήσουν και πολύς κόσμος άρχισε να στέλνει γράμματα στις εφημερίδες και σταδιακά το συγκρότημα, δεν μπορεί πλέον να επισκεφτεί για συναυλίες τη χώρα του! Όμως ήταν ηλίου φαεινότερο ότι τα άλμπουμ A Tonic for the Troops καιT he Fine Art of Surfacing ήταν οι καλύτερες στιγμές τους, που συνδύασαν την ποιότητα με την εμπορικότητα. Το In The Long Grass, ηχογραφήθηκε το 1983 αλλά απορρίφθηκε από την εταιρεία τους που τελικά το κυκλοφόρησε το 1984, χωρίς καμία επιτυχία. Κι ενώ όλα έδειχναν ότι το άστρο τους θα έσβηνε γρήγορα, η εμφάνιση τους στα Band Aid και Live Aid, τούς κράτησε ζωντανούς αλλά σε καμία στιγμή δεν κατάφεραν να δουν κάποιο άλμπουμ ή τραγούδι τους να κάνει επιτυχία στην Αμερική όπου τους αποκαλούσαν Boomers!! Πάντως το ίδιο το συγκρότημα, θεωρεί πολύ κακή στιγμή στην καριέρα του, την απώλεια του επί μακρόν manager του που ήταν παιδικός τους φίλος, εξ αιτίας των ναρκωτικών.
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ PAULA YATES
Η ζωή του Bob Geldof άλλαξε το 1977 όταν γνώρισε την τηλεπαρουσιάστρια Paul Yates (παρουσίαζε την εκπομπή Stars of the Weekend) που εξελίχθηκε σε μια από τιςα πιο ταραχώδηςrock’n’roll γνωριμίες. Η Yates είχε φωτογραφηθεί για το περιοδικό Playboy, κι έγινε συ παρουσιάστρια του Jools Holland στην εκπομπή You Tube. Την ευκαιρία καρπώθηκαν οι Boom town Rats που ήταν το πρώτο new wave που εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή Top of the Pops και το πρώτο new wave γκρουπ που έπαιξε το BBC!
Η ΔΙΑΛΥΣΗ
Η αποτυχία του Mondo Bongo οδήγησε αναπόφευκτα το συγκρότημα στη διάλυση αλλά από την άλλη πλευρά, αυτή η διάλυση έδωσε την ευκαιρία στον Geldof να αναδείξει τη φιλανθρωπική πλευρά του. Η Vertigo Rec τους πρότεινε συμβόλαιο για ένα δίσκο αλλά ήδη οι Simon Crowe (ντραμς) και Johnny Fingers (πλήκτρα) είχαν σχηματίσει τους Gung Ho και δεν ήταν διατεθειμένοι να επιστρέψουν. Σε μια δεκαετία που τα φιλανθρωπικά κονστέρτα ήταν περισσότερα από τα κανονικά(!), οι Boomtown Rats εμφανίζονται στο Self Aid(1986) ανάμεσα σε πολλά άλλα ιρλανδέζικα συγκροτήματα, με σκοπό να συγκεντρώσουν χρήματα για τους άνεργους Ιρλανδούς.
Με το συγκρότημα διαλυμένο, ο Geldof αρχίζει να συνεργάζεται με τον μπασίστα Pete Briquette, χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο για να φθάσουμε στις 23 Οκτωβρίου 1984 όπου παρακολουθεί συγκλονισμένος, μαζί με τη σύζυγό του Paula Yates, ένα ρεπορτάζ του BBC για τις τραγικές συνθήκες ζωής στην Αιθιοπία. Ξηρασία, πείνα, αρρώστιες και εμφύλιος πόλεμος έχουν οδηγήσει στον θάνατο πάνω από 1.000.000 ανθρώπους σε αυτή την πολύπαθη αφρικανική χώρα. Λίγες μέρες αργότερα (2/11/1984) η Yates φιλοξενεί στην εκπομπή της (The tube) τους Ultravox, που εκείνη την εποχή προωθούν το νέο τους άλμπουμ The collection. Στα παρασκήνια της εκπομπής η Yates συζητά με τον Ure, τη στιγμή που της τηλεφωνεί ο Bob και συζητούν την ιδέα ενός τραγουδιού κομματιού που θα μπορέσει να βοηθήσει στη βελτίωση της κατάστασης στην Αιθιοπία. Οι δύο μουσικοί συναντιούνται και αρχικά σκέπτονται να διασκευάσουν ένα γνωστό χριστουγεννιάτικο τραγούδι με τη συμμετοχή όσο περισσότερων γνωστών καλλιτεχνών μπορέσουν να συγκεντρώσουν στο πλευρό τους. Σε αυτή την προσπάθεια τούς βοηθά η Yates, που λόγω επαγγέλματος έχει τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Ο πρώτος με τον οποίο έρχεται σε επαφή ο Bob είναι ο Sting, που συμφωνεί αμέσως, όπως και ο Simon Le Bon που απλά του λέει: «Πες μου την ημερομηνία και θα το βάλω στο ημερολόγιο». Καθημερινά προστίθενται όλο και περισσότεροι εθελοντές/μουσικοί, ενώ τώρα πλέον η ιδέα είναι να γράψουν ένα δικό τους τραγούδι γιατί αν χρησιμοποιούσαν ένα κλασικό χριστουγεννιάτικο, τα δικαιώματα θα μείωναν το ποσό που θα συγκέντρωναν. Έτσι ο Midge Ure ηχογραφεί σε κασέτα μια μελωδία, που ακουγόταν περίπου σαν χριστουγεννιάτικη, και τη στέλνει στον Geldof. Αν και δεν ενθουσιάζεται ο Geldof, προσπαθεί να προσαρμόσει τους στίχους από ένα κομμάτι που είχε γράψει παλιότερα, αλλά είχε απορριφθεί από τα άλλα μέλη των Boomtown Rats. Είναι το «It’s My World», που απλά μετονομάζεται σε …«Do They Know It’s Christmas?». Οι δύο μουσικοί άρχισαν να δουλεύουν το τραγούδι ώσπου κατέληξε στη μορφή που το ξέρουμε. Διαβάστε εδώ την ιστορία του τραγουδιού από τη στήλη Έτσι Γράφτηκε. Ο Bob Geldof προτείνει στον Trevor Horn να κάνει την παραγωγή του τραγουδιού, αλλά εκείνος του απαντά ότι χρειάζεται περίπου έξι εβδομάδες για την ολοκλήρωσή της και συνεισφέρει στην προσπάθεια, παραχωρώντας αφιλοκερδώς το studio του για δυο μέρες (24-25/11/1984). Την παραγωγή αναλαμβάνει ο Ure με τη βοήθεια του μηχανικού Rik Walton. Παράλληλα ο Geldof συνεχίζει τις επαφές του προσεγγίζοντας όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής βρίσκοντας, σχεδόν από όλους, ανταπόκριση. Ακόμη και εκείνοι που δεν μπορούσαν να λάβουν μέρος στην ηχογράφηση (όπως ο David Bowie και ο Paul McCartney) στέλνουν ηχογραφημένα μηνύματα που αργότερα θα ακουστούν στη β΄πλευρά του single. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε την Κυριακή 25 Νοεμβρίου, με τον Geldof να έχει δημοσιοποιήσει, μέσα από τις συνεντεύξεις του, την είδηση της ηχογράφησης. Η «παρέλαση» των pop και rock stars ξεκινά νωρίς το πρωί, όταν το ρολόι έδεινε 10.30πμ και πρώτοι εμφανίζονται οι Duran Duran για να ακολουθήσουν οι Spandau Ballet, που το προηγούμενο βράδυ έπαιζαν στη Γερμανία, Phil Collins, Boy George, Paul Weller, Paul Young, Bono, Rick Parfitt και Francis Rossi (Status Quo) ήταν σχεδόν διακοσμητική. Ο Geldof είχε σχεδιάσει να τραγουδήσει ο Parfitt τον στίχο "here's to you, Sting κ.α.
Μετά την ολοκλήρωση της ηχογράφησης, ο Midge Ure δούλεψε όλο το βράδυ πάνω στη μίξη του κομματιού και το πρωί της Δευτέρας (25/11/1984) το «Do they know it’s Christmas?» έχει πάρει την τελική του μορφή. Κυκλοφόρησε τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου του 1984 σε δίσκο 7 ιντσών (single), η πιο γνωστή που ακούμε συνήθως στο ραδιόφωνο, διάρκειας 3:50 και σε δίσκο 12 ιντσών (maxi single) με διάρκεια 6:16, στην παραγωγή του οποίου συμμετείχε και ο Trevor Horn.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΥ
Από το 1982 έως και το 1984, το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει 2 άλμπουμ, τα V Deep και Ιn the Long Grass (σ.σ. το οποίο ο Geldof θεωρεί σαν το καλύτερό τους!) για να διαλυθούν και να επανέλθουν το 2020 με το Citizens of Boomtown. Αντιμετωπίστε τα σαν να μην βγήκαν ποτέ! Η προβολή που είχε ο ίδιος λόγω του Band Aid δεν τον βοήθησε να προωθήσει τα τραγούδια των Boomtown Rats αλλά και τα προσωπικά του, αφού από το 1986 έως και 2010 κυκλοφόρησε 5 προσωπικά άλμπουμ, με σημαντικότερο το The Vegetarians of Love (1990). «Ήταν πολύ δύσκολο να μιλώ για τα παιδιά της Αφρικής και την πείνα και μετά να τραγουδάω κι ένα τραγούδι»!
Έγιναν αρκετές μεμονωμένες προσπάθειες επανασύνδεσης και σε μια περίπτωση εμφανίστηκαν με το όνομα The Rats, χωρίς καμία επιτυχία.
Το 2013 επανασυνδέθηκαν σαν Boomtown Rats και περιόδευσαν στη Μ/.Βρετανία, προωθώντας τη συλλογή Back to Boomtown: Classic Rats Hits για να ακολουθήσει ένα τελευταίο studio άλμπουμ, το Citizens of Boomtown.
O Geldof συμμετείχε βάζοντας και προσωπική δουλειά σε πολλές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και φυσικά ουκ ολίγες φορές κατακρίθηκε για αυτό. Το 2019 το ονομά του αναφέρθηκε στη λίστα Mauritius Leaks ως εμπλεκόμενος σε φοροδιαφυγή (σ.σ. γίνονται κι αλλού αυτά!) εταιρειών και ατόμων που δραστηριοποιούνται στην Αφρική και σε άλλες ηπείρους. Το κεφάλαιο με την ονομασία 8 Miles (πήρε το όνομά του από τη μικρότερη απόσταση μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής: το πλάτος των οκτώ μιλίων του στενού του Γιβραλτάρ), το οποίο στόχευε να δημιουργήσει απόδοση 20%, αγοράζοντας αποκλειστικά μερίδια σε αφρικανικές νεοσύστατες επιχειρήσεις, είχε ιδρύσει θυγατρικές στο φορολογικό καταφύγιο στη νήσο Μαυρίκιο της Αφρικής ( (σ.σ. επάνω από τη Μαδαγασκάρη), με υπεράκτια δικαιοδοσία και ευρύ δίκτυο συνθηκών διπλής φορολογίας, έτσι ώστε η 8 Miles να αποφεύγει φόρους που διαφορετικά θα πήγαιναν στις αφρικανικές κυβερνήσεις και σε άτομα που η εταιρεία είχε σκοπό να βοηθήσει. Όταν ρωτήθηκε, ο Geldof απέφυγε να σχολιάσει.
Το 1992 είχε ιδρύσει την τηλεοπτική εταιρεία παραγωγής Planet 24, την οποία αργότερα πούλησε. Το 2011 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής θεαμάτων Pretend.Με την Paula Yates παντρεύτηκε το 1986 στο Las Vegas με κουμπάρο τον Simon Le Bon των Duran Duran κι απέκτησαν δύο κόρες, την Peaches Geldof και την Pixie Geldof.
Το Φεβρουάριο του 1995, η Yates τον εγκατέλειψε για να τα φτιάξει με τον τραγουδιστή των INXS, Michael Hutchence κι έτσι χώρισε μαζί της (1996). Μετά την αυτοκτονία του Hutchence αλλά και το θάνατο της Yates εξ αιτίας υπερβολικής δόσης, ο Geldof διεκδίκησε δικαστικά και κέρδισε και την κηδεμονία της κόρης που είχε το ζευγάρι (Yates και Hutchence) την οποία υιοθέτησε! Δυστυχώς το 2014, η κόρη του Peaches πέθανε από υπερβολική δόση ηρωϊνης. Τα τελευταία χρόνια ζει στο Battersea του Ν.Λονδίνου με την σύζυγό του, Γαλλίδα ηθοποιό Jeanne Marine.
O BOB GELDOF ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
Πραγματικά μεγάλη έκπληξη ήταν η εμφάνισή του στο ρόλο του Pink στην κινηματογραφική μεταφορά του The Wall των Pink Floyd, το 1982. Την επόμενη χρονιά, του προτάθηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο Flashdance που απέρριψε και μάλλον το μετάνιωσε. Τελικά η δεύτερη εμφάνισή του έγινε στην ταινία Number One(1985) και ακολούθησαν μια σειρά ταινιών ντοκιμαντέρ, με τελευταία εμφάνισή το υ το 2012 στην ταινία Bad Girl.
OI BOOMTOWN RATS ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στο μακρινό 1982 και συγκεκριμένα στις 20 και 21 Μαρτίου 1982, οι Boomtown Rats εμφανίστηκαν στο Spoρting, την εποχή που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στη χώρα μας πολλά new wave ονόματα όπως Fischer Z, Leina Lovitz, Police, Tom Robinson Band κ.α. Στις 20 Μαρτίου, το μεσημέρι, πριν τη συναυλία, ο Geldrof, πήγε στο Α! Πρόγραμμα της ΕΡΤ και ρτην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη (φωτό)
TRIVIA
To τραγούδι “Fall Down" από το άλμπουμ Mondo Bongo, σύνθεση του Bob Geldof είναι ένα από τα πιο αγαπημένα του και μιλάει για τη σχέση του με την Yates, αλλά προτίμησε να το αφήσει να το ερμηνεύσει ο ντράμερ Simon Crowe του οποίου η ερμηνεία, σύμφωνα μ με τον ίδιο τον Geldof είναι πολύ καλή!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/7/21
Δημοσίευση σχολίου