BLACK SABBATH – MASTER OF REALITY(1971): ΟΓΚΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΟΣ

Αισθάνομαι ότι σήμερα είναι πολύ δύσκολο για ένα έφηβο να νιώσει το ίδιο συναίσθημα που είχα αισθανθεί το 1973 όταν είχα αγοράσει το τρίτο άλμπουμ  των Black Sabbath, Master of Reality(1971, Νο 5 Μ.Βρετανία,Νο 8 Αμερική). Μεταξύ των 48(!) χρόνων που έχουν μεσολαβήσει, έχει αλλάξει ο αιώνας, η ανθρώπινη προσαρμοστικότητα και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Άλλες οι παραστάσεις ενός έφηβου το 1973, άλλες ενός έφηβου το 2021, άρα μιλάμε για εντελώς διαφορετικά πράγματα. Και πρώτα από όλα το εξώφυλλο! Μαύρο φόντο με μοβ γράμματα. Ποιος μακετίστας στη χώρα μας θα μπορούσε τότε (σ.σ. το 1973) να παρουσιάσει σε ένα πελάτη του ένα τέτοιο συνδυασμό χρωμάτων και να …μην χάσει τη δουλειά του. Κι όμως, εμένα αμέσως τράβηξε θετικά την προσοχή μου, έχοντας μια (μακρινή) ιδέα για το τι πρόκειται να ακούσω. Κι άκουσα ένα βήχα (σ.σ. η εισαγωγή) και μια κομματάρα που έγινε από τα all time αγαπημένα μου, το “Sweet Leaf”, με το βήχα να ανήκει(!) στον Tony Iommi, που κάπνιζε ένα joint με τον Ozzy και τον τίτλο να είναι δανεισμένος από το πακέτο βαριών ιρλανδέζικων τσιγάρων (σ.σ. έγραφε "It's the sweet leaf") που είχε φέρει ο Iommi μετά από ένα ταξίδι στην Ιρλανδία.

Αν και είχαν προηγηθεί άλλα δύο άλμπουμ, πολλοί δισκοκριτικοί θεωρούν αυτό το άλμπουμ σαν το θεμέλιο λίθο των doom metal και stoner rock. Η παραγωγή του Rodger Bain, έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην τελική μορφή του ήχου τους, με τον Iommi να μειώνει το χόρδισμα κατά 11⁄2 στα τραγούδια για να αποφύγει την ένταση των χορδών αλλά και να μειώσει τον πόνο που ένιωθε από τις χορδές λόγω των δύο κομμένων δακτύλων από ατύχημα που είχε σε εργοστάσιο όπου εργαζόταν. Με αυτό τον τρόπο, πέτυχε να κάνει τον ήχο τους αισθητά βαρύτερο σε σχέση με τα πρώτα δύο άλμπουμ τους  με τον Geezer Butler να αλλάζει τη ρύθμιση των χορδών του μπάσου για να μπορέσει να τον παρακολουθήσει, πετυχαίνοντας παράλληλα να δώσουν ακόμα μια πιο σκοτεινή ηχητικά πλευρά σε τραγούδια όπως "Children of the Grave" και «Into the Void». Δεκαετίες αργότερα, συγκροτήματα όπως οι Soundgarden και Nirvana, ακολούθησαν αυτόν τον heavy ήχο! Δεν μπορώ να γράψω ότι το Master of Reality ήταν πιο πειραματικό σε σχέση με τα πρώτα 2 άλμπουμ τους. Ίσως διαφορετικό, πιο λειτουργικό κι αν θέλετε πιο μακάβριο! Οι Black Sabbath είχαν μια εμπειρία για το πώς έπρεπε να γίνουν τα πράγματα, αφού οι δύο πρώτοι δίσκοι τους έγιναν σε πολύ λίγο χρόνο, με την έμπνευση των στίχων να έρχεται από την καθημερινότητα των νέων του σκοτεινού κι εργατικού Birmingham. Η εισαγωγή με το βήχα στο “Sweet Leaf”, 48 χρόνια μετά, εξακολουθεί να με στοιχειώνει, με τους στίχους να έχουν μια συναισθηματική διάθεση όχι μεταξύ ανθρώπων αλλά μεταξύ ανθρώπου και μαριχουάνας! Εντελώς πρωτοποριακό.
You introduced me to my mind
And left me wanting you and your kind
Oh, yeah
I love you
Oh, you know it
My life was empty, forever on a down
Until you took me, showed me around
Κι αν το “Sweet Leaf” είναι πρωτοποριακό, τότε τι είναι το “Children of the Grave” που όλοι νομίζουμε ότι οι στίχοι αναφέρονται σε παιδιά που πετάγονται από τάφους  κ.α  χαριτωμένα. Κι όμως, εν έτη 1971 ο Geezer Butler (σ.σ. στιχουργός σχεδόν όλων των στίχων τους) μιλάει για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και την αρνητική πορεία του ανθρώπινου γένους (σ.σ. εμείς τότε δεν ξέραμε τι σήμαινε οικολογία!). Στο “After Forever” οι σατανιστές (ναι, αυτό το επίθετο τους είχαν προσάψει ακόμα και στη χώρα τους!!!) αναφέρονται στη μεταθανάτια ζωή, όπως τη προσδιορίζει ο χριστιανισμός. Το 2λέπτο “Orchid” που ανοίγει τη Β’ πλευρά χρησιμεύει σαν γέφυρα για να μπει το "Lord of This World"με τους στίχους του να αναφέρονται στην απληστία και την κυριαρχία του διαβόλου στην ανθρωπότητα. Βαρύ κιθαριστικό riff, από τα μέτρια κομμάτια του άλμπουμ για να φθάσουμε στο πανέμορφο “Solitude”,που είναι κάτι παρά πάνω από μια καλή μπαλάντα. Σαν να βγήκε από το μεσαιωνικό παραμύθι με τον Iommi να παίζει κιθάρα, πιάνο και φλάουτο. Εξαιρετικό. Το άλμπουμ κλείνει με το βαρύ κι ασήκωτο “Into the Void”, κάνοντας τον ακροατή να βάλει τη βελόνα του πικ απ από την αρχή και να ακούσει το δίσκο ξανά και ξανά.

 

Το Master of Reality δεν έβγαλε το”hit single” όπως συνέβη με τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους, άσχετα αν τα "Children of the Grave" (τι ρυθμός!!!) και “Sweet Leaf” εξακολουθούν να κατέχουν την ίδια θέση στην καρδιά μου. Άσε που ήταν ο προπομπός για το μεγαλειώδες Vol 4.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ 

30/7/21

Ο ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΓΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ MASTER OF REALITY
50 χρόνια. Μισός αιώνας. Κατά τη διάρκειά τους ένα μεταλλικό οικοδόμημα χτίστηκε κομμάτι-κομμάτι με βάση τους Black Sabbath των 6 πρώτων δίσκων. Το τρίτο τους, “Master of Reality”, κλείνει το πρώτο κεφάλαιο της Τετράδας, οριστικοποιεί τα βασικά τους πάγια χαρακτηριστικά και τους προετοιμάζει για το επόμενο ηχητικό άνοιγμα. Είναι ο ήχος ενός υπέρβαρου ηχητικού πυρήνα που κοντεύει να σκάσει και να ξεράσει συμπαγή riffs που ακόμα και σήμερα κρατούν τα θεμέλια του προαναφερθέντος οικοδομήματος. Τα πάντα εδώ μέσα είναι τομή για τη σκληρή μουσική. Ακόμα και ο ξερόβηχας του Iommi στο “Sweet Leaf”.
ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΓΑΚΗΣ

Ο Νίκος Τραγάκης είναι συντάκτης του περιοδικού Metal Hammer.

 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος