VAN HALEN – MCMLXXXIV (1984) ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Από την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ το 1978, οι Van Halen, χρόνο με το χρόνο, μεγάλωναν σε δημοτικότητα, φτάνοντας μάλιστα το 1983 να μπουν και στο βιβλίο Guinness ως η πιο ακριβοπληρωμένη μπάντα για μια εμφάνιση, αφού για τη συμμετοχή τους ως headliners της Heavy Metal μέρας στο US Festival (29/5/1983), έλαβαν ως αμοιβή το ποσό των 1.500.000$! Η πορεία τους αυτή κορυφώθηκε καλλιτεχνικά και εμπορικά με την κυκλοφορία του έκτου τους άλμπουμ, 1984 (τυπικά MCMLXXXIV με λατινική αρίθμηση), το τελευταίο με την αυθεντική τους σύνθεση (Eddie Van Halen-κιθάρα/πλήκτρα, Alex Van Halen-τύμπανα, David Lee Roth-φωνητικά, Michael Anthony-μπάσο).
    Καθοριστικής σημασίας για την δημιουργία αυτού του κλασικού άλμπουμ ήταν η δυσαρέσκεια του «καπετάνιου», Eddie Van Halen για την διαδικασία δημιουργίας του αμέσως προηγούμενου δίσκου τους, Diver Down, κατά τη διάρκεια της οποίας θεώρησε ότι έκανε υπερβολικές παραχωρήσεις απέναντι στον David Lee Roth και στον παραγωγό Ted Templeman. Συγκεκριμένα, αναγκάστηκε να δεχθεί να μπουν πέντε κομμάτια-διασκευές στο άλμπουμ, καθώς ο Templeman θεωρούσε ότι τα ήδη γνωστά τραγούδια θα έκαναν μεγαλύτερη επιτυχία και, επιπλέον, ήρθε σε κόντρα με τον Roth όταν ο τελευταίος δεν δέχθηκε να μπει στο άλμπουμ μια σύνθεσή του (του Eddie) βασισμένη σε πλήκτρα.
    Για το λόγο αυτό και πριν ξεκινήσουν οι προετοιμασίες για το νέο άλμπουμ, ο Eddie, με τη βοήθεια του μηχανικού ήχου Don Landee, έφτιαξε το δικό του στούντιο, που το ονόμασε “5150” (ο κωδικός της αστυνομίας του Los Angeles για απόδραση ψυχικά διαταραγμένου ατόμου) ώστε να μπορεί πλέον να συνθέτει και να ηχογραφεί ό, τι ακριβώς ήθελε, χωρίς να δέχεται «παρεμβολές» από άλλους. Λέγεται, μάλιστα, ότι έκανε και κάποιου είδους «καψώνι» στους Roth και Templeman, «απαγορεύοντάς» τους την είσοδο στο στούντιο για δυο και τρεις μέρες ή μην απαντώντας όταν τον καλούσαν στο τηλέφωνο, αν και γνώριζε ότι ήξεραν ότι βρίσκεται εκεί! (σημ. είναι άραγε τυχαίο ότι το άλμπουμ μετά το “1984” ονομάστηκε “5150” και δεν είχε τραγουδιστή τον Roth, ούτε παραγωγό τον Templeman;)
    Μετά από όλο αυτό το παρασκήνιο, αρχές του 1984 κυκλοφόρησε το MCMLXXXIV, μια στροφή της μπάντας σε πιο εμπορικές φόρμες. Με το άλμπουμ αυτό, ο Eddie Van Halen αποφάσισε να δείξει ότι εκτός από βιρτουόζος κιθαρίστας και αναγνωρισμένος guitar hero είναι εξίσου και ικανότατος συνθέτης, εφαρμόζοντας μια απόλυτα επιτυχημένη φόρμουλα την οποία ακολούθησε και στα επόμενα άλμπουμ: δυο-τρία τραγούδια βασισμένα σε πλήκτρα, προορισμένα για το ραδιόφωνο/MTV και το mainstream/pop κοινό, μαζί με κλασικά hard rock κομμάτια για τους παραδοσιακούς οπαδούς του, στα οποία η κιθάρα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

    Χαρακτηριστικό προϊόν αυτής της φόρμουλάς είναι το πασίγνωστο “Jump”, πρώτο single και μοναδικό Νο 1 τραγούδι τους, με την αρχή του να αποτελεί μαζί με αυτή του “Final Countdown” των Europe, τις πιο γνωστές εισαγωγές κομματιών με πλήκτρα στον χώρο του μελωδικού hard rock. To κομμάτι είναι, χωρίς αμφισβήτηση, κομμένο και ραμμένο για επιτυχία και για μεγάλες αρένες, έχοντας ένα συμπαγή rock ρυθμό σε ιδανικό pop-εμπορικό περιτύλιγμα, με τα synths να κυριαρχούν και την κιθάρα να εμφανίζεται διακριτικά, ενώ και τα δυο όργανα μοιράζονται το φανταστικό σόλο. Το κομμάτι γνώρισε καθολική αποδοχή από τους οπαδούς σχεδόν κάθε μουσικού είδους και νομίζω όλοι θυμόμαστε ότι και στην χώρα μας αποτελούσε στανταράκι όταν στα mainstream clubs έφτανε η ώρα του – και καλά - «rock τέταρτου». Το “Jump” «προλογίζει» το “1984”, μια εισαγωγή από synth-effects που στρώνει το έδαφος για την ένταξη των νέων στοιχείων στην μουσική του συγκροτήματος.
    Η δεύτερη μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ, το “Panama” (Νο 13) επαναφέρει δυναμικά την κιθάρα στο προσκήνιο, καθώς πρόκειται για ένα βαρβάτο hard rock κομμάτι με τους Anthony και Alex Van Halen να δίνουν δυναμικά το ρυθμό. Οι στίχοι δεν αφορούν τη χώρα της κεντρικής Αμερικής, ούτε κάποια γυναίκα, αλλά ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που εντυπωσίασε τον Roth σε κάποιους αγώνες και ονομαζόταν “Panama Express”. Στη γέφυρα μάλιστα του κομματιού ακούγεται και το μαρσάρισμα της Lamborghini του Eddie Van Halen που το ηχογράφησε βάζοντας μικρόφωνα κοντά στην εξάτμισή της. Ωραίο και το αντίστοιχο βίντεο όπου μεταξύ άλλων βλέπουμε και τους Eddie και Roth να ίπτανται πάνω από τη σκηνή κρεμασμένοι από συρματόσχοινο.

    Την ομάδα των πιο προβεβλημένων κομματιών του “1984” κλείνει το “Hot for Teacher” (τέταρτο single),μια μοναδική και άκρως διασκεδαστική σύνθεση με δυναμικό εισαγωγικό drumming και εκρηκτική συνέχεια. Στο βίντεό του εμφανίζεται και ένα ιδιαίτερα σέξι μοντέλο και για το λόγο αυτό, όπως και για τους στίχους του, είχε μπει στο στόχαστρο του γνωστού PMRC (Parents Music Research Center).
    Εκτός των τριών προηγούμενων, πιο «γνωστών» κομματιών, και τα υπόλοιπα είναι υψηλού επιπέδου και δεν περισσεύει κανένα, πράγμα που ούτως ή άλλως είναι δύσκολο αφού το άλμπουμ διαρκεί περίπου 33 λεπτά και δεν κουράζει καθόλου. Το ακούς καπάκι και δεύτερη φορά άνετα!
    Φοβερή κομματάρα είναι το “Top Jimmy”, αφιερωμένο στην R&B μπάντα Top Jimmy & The Rhythm Pigs, με τον φρενήρη rock n’ roll/blues ρυθμό του, αλλά και το “Drop dead legs” με το αργό και βαρύ riff και τα παιχνιδίσματα στο σόλο. Ο Eddie υποστήριξε ότι το εμπνεύστηκε από το Back in Black” των AC/DC, αλλά, αν εξαιρέσεις τον αργό του ρυθμό, πιο πολλές ομοιότητες με Aerosmith βρίσκω στο ύφος του. Το “I’Il wait” είναι η δεύτερη σύνθεση του άλμπουμ μετά το “Jump” που τα πλήκτρα έχουν έντονη προβολή, ενώ η όλη ατμόσφαιρα ενισχύεται και από synth μπάσο του Anthony. Στη σύνθεσή του συμμετέχει ο Michael McDonald των Doobie Brothers, ενώ ενδιαφέρον έχει το παρασκήνιο της συμμετοχής του κομματιού στο άλμπουμ, καθώς οι Roth-Templeman δεν το ήθελαν, αλλά ευτυχώς επικράτησε η πλευρά των Eddie Van Halen-Don Landee.
    Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με δυο κομμάτια που απευθύνονται κυρίως στους παραδοσιακούς οπαδούς της μπάντας: το “Girl Gone Bad”, ένα κομμάτι με ψιλο-progressive στυλ, δυνατό drumming από τον Alex Van Halen, μπάσο που καλπάζει και περίτεχνο σόλο από τον Eddie και το “House of Pain”, που ανάγεται χρονικά στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν οι μπάντα έφτιαχνε demos για να τα παρουσιάσει στον γνωστό Gene Simmons (KISS), πριν υπογράψουν στην Warner.
    To 1984 ανέβασε τη δημοτικότητα των Van Halen στα ύψη, πουλώντας μόνο στις ΗΠΑ πάνω από 10.000.000 κομμάτια (διαμαντένιο) και μένοντας για 5 συνεχόμενες εβδομάδες στο No 2 του Billboard, χάνοντας την πρωτιά από το “Thriller” του Michael Jackson (στο άλμπουμ του οποίου μάλιστα συμμετείχε ο Eddie Van Halen με το σόλο στο τραγούδι “Beat It”). Όπως απέδειξε η ιστορία, ο πειραματισμός του Eddie με τα synths και τις πιο εμπορικές, radio friendly φόρμες κρίθηκε απόλυτα επιτυχημένος και εισήγαγε το συγκρότημα σε μια νέα εποχή. Ταυτόχρονα όμως μεγάλωσε τη ρωγμή στη σχέση Eddie-Roth, η οποία κατέληξε σε οριστικό σχίσμα που οδήγησε στην αποχώρηση του τραγουδιστή το 1985 και στο τέλος μιας εποχής για τους Van Halen. Η αποχώρηση του Roth βέβαια, δεν στοίχισε στους Van Halen, αφού βρήκαν άξιο αντικαταστάτη στο πρόσωπο του Sammy Hagar και μαζί του συνέχισαν ακάθεκτοι την επιτυχημένη τους πορεία για άλλα τέσσερα άλμπουμ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ

30/6/21
 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος