Η μεγάλη, 18μηνη(!) περιοδεία των Queensryche με τίτλο Building Empires έχει τελειώσει. Το συγκρότημα βρίσκεται στην κορυφή με μια σειρά πολύ καλών άλμπουμ, αρχής γενομένης από το Rage for Order(1986) για να καταλήξουμε στα Operation: Mindcrime (1988) και Empire (1990). Οι Queensrÿche, μαζί με τους Dream Theater και Fates Warning είναι τα κορυφαία progressive metal συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, κάνοντας σημαντικάβήματα στο χώρο της τεχνικής. Σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνω τους Rush που η καριέρα τους ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 70. Και τώρα στέκονται μπροστά από το επόμενο «δύσκολο» άλμπουμ, που όσο και να το κάνουμε δεν ήταν καθόλου εύκολο να επαναλάβουν την επιτυχία των 2 προηγούμενων. Κι εδώ που τα λέμε, ελάχιστοι το έχουν καταφέρει. Το συγκρότημα από το Seattle είχε τη δική του οπτική στο θέμα των στίχων, που δεν είχαν καμία σχέση με τα όμορφα αλλά κοινότοπα θέματα των σχέσεων, των strip clubs και των ωραίων κοριτσιών. Ο Geoff Tate και η παρέα του προτιμούσαν κοινωνικά θέματα, τεχνητής νοημοσύνης(!), οικονομικών ανισοτήτων κ.α.
- Το τέλος της Building Empires tour βρήκε το συγκρότημα με πολλές αλλαγές: Διαζύγια, νεογέννητα αλλά κουρασμένους ψυχικά και σωματικά μετά από 18 μήνες περιοδειών. Σκεφτείτε ότι μεταξύ Οκτώβριου 1990 και Ιανουάριου 1992 είχαν παίξει σε 170 ημερομηνίες αλλά όλα αυτά τους είχαν οδηγήσει ακόμα και στη διάλυση. Η πρώτη σκέψη που είχαν ήταν να ξεκινήσουν να ηχογραφούν το νέο τους υλικό, πράγμα τελικά ήταν λάθος, παραδέχεται μετά από χρόνια ο Tate. Στην πραγματικότητα, κανείς τους δεν ήταν απόλυτα πρόθυμος να ξεκινήσει να γράφει και να ηχογραφεί! Οι μόνοι που ήταν διαθέσιμοι για κάτι τέτοιο ήταν οι Tate κι ο κιθαρίστας Chris DeGarmo, εκμεταλλευόμενοι την καινούργια τεχνολογία του φορητού ADAT με το οποίο ηχογραφούσαν στο σπίτι τους. Θεματικά τα καινούργια τραγούδια τους μιλούσαν για θέματα της αμερικάνικης κοινωνίας, μέσα από τα προσωπικά τους προβλήματα. Αυτή τη φορά για την παραγωγή επέλεξαν τον James Barton σε συνεργασία με τους ίδιους, αφήνοντας τον Peter Collins με τον οποίο είχαν δουλέψει τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους. Στα καινούργιά τραγούδια τους, οι Queensryche ένιωσαν αυτό που νιώθουν όλα τα συγκροτήματα με 1-2 πετυχημένους δίσκους: ότι μπορούν οι ίδιοι να κάνουν την παραγωγή, υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις τους. Το βάρος των ηχογραφήσεων και της παραγωγής, έπεσε στους Barton, Tate και DeGarmo με τους άλλους να βρίσκονται στο studio όταν υπήρχε ανάγκη, κάνοντας ιδιαίτερα αισθητική την ύπαρξη κόπωσης αλλά…βαριεστημάρας! Στη γενική ανάπαυση, είχε βοηθήσει και η EMI η οποία τους είχε διαθέσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και τους είχε αφήσει…ανεξέλεγκτους!
Chris DeGarmo
Το Promised Land (No3 Αμερική, Νο 13 Μ.Βρετανία) κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1994, δηλαδή 4 ολόκληρα χρόνια μετά το Empire, έχοντας βέβαια μεσολαβήσει 3 χρόνια από την κυκλοφορία του Operation: Livecrime(1991). Σε αυτά τα 3 χρόνια άλλαξαν πολλά με κύρια την εμφάνιση του grunge και την αλλαγή σκέψης των στελεχών των δισκογραφικών εταιρειών. Βέβαια ο Tate δεν θεωρεί ότι το grunge ήταν αυτό που έπαιξε ρόλο στη γενική πτώση του hard/heavy εκείνης της εποχής. «Αν και πολλά συγκροτήματα προερχόντουσαν από την ίδια πόλη με εμάς, δεν τους ξέραμε» δηλώνει στο περιοδικό Rock Candy No 25. «Κάποτε συνάντησα τους Kris Novoselic (μπασίστας των Nirvana) και τον Ben Shepher (μπασίστα των Soundgarden) που έμενε κοντά μου και τους είπα ότι μού άρεσαν τα τραγούδια τους. Πολλοί καλλιτέχνες που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του 80, θεωρούν ότι η εμφάνιση των Grunge συγκροτημάτων, σταμάτησε την πορεία τους αλλά οι Queensryche δεν πίστευαν κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι το Promised Land έχει πολλά στοιχεία grunge, κυρίως στο στιχουργικό τομέα»!
Έχοντας τη φόρα του Empire, το Promised Land μπήκε κατ ευθείαν στοΝο3 του αμερικάνικου chart , ξεπερνώντας το 1.000.000 αντίτυπα μέσα στις πρώτες εβδομάδες κυκλοφορίας του. Η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο ενθαρρυντική αφού σταδιακά άρχισε να κατρακυλάει θέσεις στο chart με το συγκρότημα να μην ανακατεύεται καθόλου στο θέμα της εβδομαδιαίας πώλησης, που είχαν αφήσει στην εταιρεία management Q Prime! Μπορεί οι πωλήσεις του να ήταν λιγότερες από αυτές του Empire αλλά όταν ένας δίσκος ξεπερνά το 1.000.000 αντίτυπα, όσο και να το κάνουμε ΔΕΝ είναι αποτυχία. Και σε γενικές γραμμές το Promised Land ήταν ένα καλό άλμπουμ.
Tο» I Am I « είναι ένα καλό Queensrycje κομμάτι όπου πρωταγωνιστούν τα φωνητικά του Tate, ενώ ο DeGarmo πειραματίζεται παίζοντας τσέλο και sitar. To “Bridge”είναι με διαφορά το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και μια από τις μπαλάντες που ξεχώρισαν για το συγκρότημα, αν και δεν πήρε ποτέ την διάσταση του “Silent Lucidity”. Άλλες καλές στιγμές είναι τα «Lady Jane» και «Disconnected» ενώ το ομώνυμο 8λεπτο κομμάτι που έχει μια σκοτεινή χροιά κι ενδιαφέρουσα στιχουργική προσέγγιση (τη διαφήμιση και πως επηρεάζει). Το άλμπουμ κλείνει με το «Some Else?» με τον Tate να το ερμηνεύει και τον DeGarmo να παίζει πιάνο. Μπορεί οι Queensryche να μην θεωρούσαν το grunge αντίπαλό τους αλλά τα στελέχη των δισκογραφικών εταιρειών είχαν εντελώς αντίθετη άποψη. Έτσι το συγκρότημα που όργωσε την Αμερική και την Ευρώπη με τη 18μηνη Building Empires tour”, βρέθηκε με μικρό budget για να καλύψει τα έξοδα της περιοδεία του Promised Land αν και τη συναυλία στο Astoria του Λονδίνου το 1994, η EMI είχε καλύψει με το παραπάνω όλα τα έξοδα ακόμα και τα έξοδα μετακίνησης δημοσιογράφων από όλη την Ευρώπη!
Στις μεγάλες αγορές, μεγάλο μέρος της περιοδείας,αν όχι όλο,, καλυπτόταν από τις δισκογραφικές εταιρείες! Παρ΄όλη την εμπορική επιτυχία του άλμπουμ, οι κριτικές που έλαβε ήταν μέτριες και εστίαζαν στον ήχο των κιθαρών που δεν ακουγόντουσαν….σαν Queensryche με τον Tate να θεωρεί ότι οι αλλαγές που έκαναν ήταν παρά πάνω του…κανονικού. Τον Απρίλιο του 1997 με τη μουσική βιομηχανία να έχει δεχτεί μια τεράστιας αλλαγή, το συγκρότημα κυκλοφορεί το Hear in the Now Frontier(Νο19 Αμερική, Νο46 Μ.Βρετανία) με τον ήχο του να είναι αρκετά διαφοροποιημένος από το Promised Land αν κι ο Peter Collins είχε επιστρέφει στην παραγωγή αλλά ήταν αργά. Και πάλι ο Tate βρίσκει δικαιολογίες, λέγοντας ότι το πρόβλημα δεν ήταν το άλμπουμ και τα τραγούδια τους αλλά μεταξύ τους σχέσεις. Σε αυτό συνέβαλε και η οικονομική κατάρρευση της EMI America που σαν αποτέλεσμα είχε να συμβάλλουν οι ίδιοι στα έξοδα της περιοδείας. Άσε που το άλμπουμ δεν ήταν σε όλα τα καταστήματα δίσκων! Το Hear in the Now Frontier έφερε μεγάλη μουρμούρα στις die hard fans τους και δικαιολογημένα, αλλά μέσα στη γενική πτώση του metal, στεκόταν αξιοπρεπώς. Θα μείνω στα δύο καλά τραγούδια του»Sign of the Times» και «You» που είναι κρίμα να μην τα ανακαλύψετε!
ΗΤΑΝ ΣΤΡΑΒΟ ΤΟ ΚΛΙΜΑ, ΤΟ ΕΦΑΓΕ ΚΙ Ο ΓΑΙΔΑΡΟΣ
Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει η περιοδεία Hear in the Now Frontier tour κι ο Τate αρρώστησε σοβαρά με αποτέλεσμα να ακυρώσουν σειρά εμφανίσεων. Λίγο πριν το τέλος του 1997, το συγκρότημα δέχτηκε το πιο σοβαρό πλήγμα, αφού ο κιθαρίστας και συνθέτης Chris DeGarmo αποχώρησε με βασική αιτία να επιθυμεί να κάνει πράγματα έξω από τη μουσική. Το απίστευτο ήταν ότι ασχολήθηκε επαγγελματικά με ένα χώρο εντελώς ξένο προς τη μουσική, ως πιλότος (σ.σ. τρέμε Bruce!).
Τίποτε δεν πήγαινε καλά. Αποχωρήση, διακοπή περιοδεία, πτώχευση δισκογραφικής εταιρείας, σαφές κλίμα αλλαγής μουσικής, όλα ανάποδα!
Το συγκρότημα στη θέση του DeGarmo προσλαμβάνει τον Kelly Gray, παλιό γνώριμο του Tate από τη δεκαετία του 80 όταν έπαιζαν στους Myth, ενώ είχε παίξει και στους Dokken και Candlebox. Με τον Gray στην κιθάρα, ηχογραφούν το έβδομο άλμπουμ τους που ήταν το Q2K (1999,Νο46 Αμερική) με το συγκρότημα να πραγματοποιεί μια στροφή στον ήχο του, επιστρέφοντας σε αυτό που ήταν δημιουργικοί και εφευρετικοί, το progressive metal. Όσο και να προσπαθούν, οι έριδες έχουν φωλιάσει στις μεταξύ τους σχέσεις και το τέλμα τους βυθίζει όλο και περισσότερο. Οι Rockenfield και Gray σχηματίζουν το side project Slave to the System ηχογραφώντας ένα ενδιαφέρον ομότιτλο άλμπουμ (2002) αλλά λίγο αργότερα ο Gray απολύεται από τους Queensryche λόγω προσωπικών του προβλημάτων που είχαν να κάνουν με καταχρήσεις.
To 2003 κυκλοφορούν το Tribe (No56 Αμερική) με τον DeGarmo να επιστρέφει έστω και σαν καλεσμένος και με τον Mike Stone στη θέση του Gray με τον Michael Wilton στη θέση του δεύτερου κιθαρίστα. Αλλά κανείς πλέον δεν περιμένει τίποτε από το μεγάλο συγκρότημα. Αξιοσημείωτη είναι η καλοκαιρινή περιοδεία του 2003 μαζί με Dream Theater και Fates Warning όπου κυκλοφόρησαν cd/dvd The Art of Live. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας οι Queensryche και οι Dream Theater, ερμήνευαν μαζί(!) δύο σπουδαία κομμάτια, τα «Comfortably Numb"(Pink Floyd) και "Won't Get Fooled Again" (Who) όπου υπάρχουν μόνο στο dvd. Αυτή η περιοδεία πρέπει να ήταν «δώστε μου αφτιά να ακούω και μάτια να βλέπω»
Βλέποντας τη σταθερή πτωτική πορεία τους το 2006 κυκλοφορούν το Operation: Mindcrime II (Νο14 Αμερική),με πρώτο single το "I'm American". Παρ΄όλο που όλα τα φώτα πέφτουν-δικαιολογημένα- στο ‘Operation: Mindcrime I, σε σημείο που το II φαίνεται σαν να μην βγήκε ποτέ(!), θεματικά το άλμπουμ συνεχίζει την ιστορία του Νikki, ενός πολιτικού επαναστάτη με εθισμό στα ναρκωτικά που δολοφόνησε την Sister Mary και φυλακίστηκε. Το Mindcrime II, δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, παρακολουθεί τον Nikki να βγαίνει από τη φυλακή και αρχίζει να σχεδιάζει την εκδίκηση του εναντίον του Dr Χ, του δημαγωγού από το πρώτο άλμπουμ που αντιμετώπισε τον Nikki ως μαριονέτα του.
• Εδώ έχουμε και πάλι τη συμμετοχή της Pamela Moore στο ρόλο της Sister Mary ενώ το ρόλο του Dr X έπαιξε ο Ronnie James Dio με τον Geoff Tate στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ το κιθαριστικό δίδυμο είναι οι Michael Wilton και Mike Stone. Η σχετική εμπορική επιτυχία του δίνει την ευκαιρία(;) στο συγκρότημα να ηχογραφήσει 11 τραγούδια, όλα διασκευές, και να κυκλοφορήσει το άνευ αιτίας άλμπουμ, Take Over (2007) που καλά καλά δεν αποδέχτηκαν ούτε οι οπαδοί τους. Το American Soldier (2009, Νο 25 Αμερική) κατά την προσφιλή διάθεση του Tate κυρίως έχει κεντρικό θέμα στίχων που περιστρέφονται γύρω από τις ζωές και τις εμπειρίες όσων έχουν υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Καλό άλμπουμ , ενδιαφέρουσα η προσέγγιση των στίχων, με το συγκρότημα να το ηχογραφεί σαν κουαρτέτο (δηλαδή 4 άτομα Geoff Tate, Michael Wilton, Eddie Jackson και Scott Rockenfield) με τον Mike Stone να έχει αποχωρήσει. Ο Parker Lundgren προσλαμβάνεται για τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα στην περιοδεία.
Το Dedicated to Chaos (2011, Νο70 Αμερική) είναι το τελευταίο με τον Geoff Tate που απολύθηκε τον επόμενο χρόνο μέσα σε μια ατμόσφαιρα έντασης και σύγχυσης. Τα προβλήματα είχαν ξεκινήσει λίγο καιρόπριν, με τον Tate να εκδηλώνει μια αυταρχική διάθεση και να τοποθετεί τη γυναίκα του Susan σαν manager του συγκροτήματος. Σε μια συνάντηση όλων των μελών στις 12 Απριλίου 2012, ο Tate δεν έδωσε το παρών και το συγκρότημα αποφάσισε να προχωρήσει σε στην απόλυση του όπως και στην απόλυση της θετής κόρης του Miranda αλλά και της συζύγου του Susan. Σύμφωνα με τον Wilton, «τα τελευταία 3 χρόνια, ουσιαστικά μόλις έφτασε σε σημείο να μην έχουμε τραγουδιστή κι όλα να εξαρτώνται από τον Tate και τη σύζυγο». Στις 14 Απριλίου 2012, έγινε το γνωστό επεισόδιο στο soundcheck συναυλίας του Σάο Πάολο της Βραζιλίας, με τον Tate να έχει επιχείρημα σχετικά με την απόλυση της οικογένειάς του. Αυτός ο εκνευρισμός τον οδήγησε να ρίξει κάτω ένα τύμπανο αλλά και να επιτεθεί στον Rockenfield, χτυπώντας τον και φτύνοντας τον! Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών συναυλιών της μπάντας, οι Wilton, Rockenfield και Jackson θεώρησαν ότι δεν μπορούν να συνεργαστούν πλέον μαζί του και στις 5 Ιουνίου πραγματοποίησαν τηλεδιάσκεψη, όπου ο Tate αποχώρησε και αποφάσισαν την απόλυσή του. Στη θέση του προσέλαβαν τον πολύ καλό τραγουδιστή Todd La Torre που είχαμε την τύχη να τον δούμε στην Αθήνα με τους Crimson Glory
Εκείνη την εποχή ο Tate δούλευε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ Kings & Thieves ενώ τα άλλα μέλη της μπάντας ξεκίνησαν το side project Rising West με τον Wilton να εξηγεί ότι λόγω της νομικής διαμάχης θα είχαν οικονομικό πρόβλημα γι αυτό έπρεπε να βγουν για περιοδεία έστω και με άλλο όνομα! Αρχικά ονομαζόντουσαν West από τα αρχικά των ονομάτων τους "Wilton, Eddie, Scott και Todd", για να καταλήξουν μετά από πρόταση του Jackson στο Rising West ενώ προσδοκούσαν και στη συμμετοχή του Lundgren. Στο video που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε τον Tate...να φτύνει στο 3:57 τον Rockfield!!!
Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ
Μετά από μια σειρά δικών αλλά και νομικών παρεμβάσεων για την ιδιοκτησία του ονόματος, κι αφού ο Tate εξήντλησε κάθε ευκαιρία να κρατήσει το όνομα, σέρνοντας την ιστορία του συγκροτήματος και στα δικαστήρια αλλά και σε όλα τα sites που κάθε εβδομάδα είχαν ένα θέμα από το σήριαλ –Tate-Queensryche, στις 28 Απριλίου ανακοινώθηκε η μεταξύ τους διευθέτηση με κοινή δήλωση των δύο μερών όπου αναγράφετο ότι οι Rockenfield, Wilton και Jackson (μαζί με τους καινούργιους La Torre και Lundgren) συνεχίζουν να ηχογραφούν και να περιοδεύουν σαν Queensryche, ενώ ο Tate έχει τα αποκλειστικά το δικαίωμα να εμφανίζεται σαν Operation: Mindcrime και Operation: Mindcrime II.
Οι Rockenfield, Wilton και Jackson αγόρασαν το μερίδιο του Geoff Tate από το όνομα Queensrÿche ενώ ο Tate μπορεί να παίζει τα Operation: Mindcrime και Operation: Mindcrime II στο σύνολό τους. χωρίς να χρησιμοποιεί το λογότυπο TriRyche ή άλλες φωτογραφίες του άλμπουμ εκτός από τις κυκλοφορίες του Mindcrime αλλά να μπορεί να αναφέρεται μόνο στον εαυτό του ως "Original Lead τραγουδιστής της Queensrÿche" ή "πρώην Queensrÿche" για περίοδο δύο ετών και αυτό το κείμενο πρέπει να είναι τουλάχιστον 50% μικρότερο από το όνομά του σε όλες τις εμφανίσεις του(αφίσες, διαφημίσεις). Μετά την περίοδο των 2 ετών, μπορεί να εμφανίζεται ως Geoff Tate χωρίς καμία αναφορά για τον Queensrÿche. Όπως καταλάβατε, το όλο εγχείρημά κούρασε συγκρότημα,Tate και οπαδούς οι οποίοι σε μια στιγμή είχαν αηδιάσει από τις διαρκείς αναφορές στα Μέσα, κυρίως από τον Tate. Η αλήθεια είναι ότι οι 3 (Rockenfield, Wilton και Jackson)κράτησαν χαμηλό προφίλ σε σχέση με τον πρώην τραγουδιστή τους που δεν έχανε ευκαιρία να κάνει δηλώσεις. Το 2018 κι αφού είχε διευθετηθεί το όλο θέμα και αμφότερες οι πλευρές ακολούθησαν το δικό τους δρόμο, σε μια δήλωσή του ο Tate είπε ότι έκανε λάθος που έδωσε τόσο μεγάλη διάσταση στο θέμα που θα μπορούσε να λήξει χωρίς τη μεσολάβηση δικηγόρων και δικαστηρίων.
Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΟΡΕΙΑ
Το συγκρότημα συνεχίζει με τραγουδιστή τον LaTorre έχοντας ηχογραφήσει έως τώρα 3 άλμπουμ ενώ ο Geoff Tate έχει κυκλοφορήσει 2 προσωπικά άλμπουμ, 3 σαν Operation: Mindcrime και 2 σαν Sweet Oblivion αλλή η μαγεία και η λαμπρότητα των κλασικών Queensryche δεν υπάρχει πια, παράμόνο στους δίσκους και στα dvd!
ΤΑ LIVE
Οι Queensryche έχουν κυκλοφορήσει 4 Live, όλα πολύ καλά με πρώτο και καλύτερο το Operation: Livecrime (1991, Νο 38 Αμερική). Ακολούθησε το Live Evolution (2001), The Art of Live (2004) για το οποίο διαβάσατε πιο πάνω και το Mindcrime at the Moore (2007) που έχει παρουσιαστεί από τη στήλη Τα Καλύτερα Live Άλμπουμ. Όλα καλά, με υψηλό επίπεδο παιξίματος.
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Θα μπορούσαν να ήταν περισσότερες από 5 αλλά τουλάχιστον οι 2 είναι πολύ καλές. Κι αναφέρομαι στο Greatest Hits (2000) που περιέχει 16 τραγούδια. καλύπτοντας μια χρονική περίοδο 14 ετών, φθάνοντας στο Hear in the Now Frontier και περιέχοντας και 2 bonus τραγούδια αλλά και το πολύ καλό δ2πλό Sign of the Times (2007) που περιέχει 2 τραγούδια από soundtracks και 3 τραγούδια από το πρώτο συγκρότημα του Tate τους Myth καθώς και πολλά demos!
ΟΙ QUEENSRYCHE ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το χρονικό διάστημα 1992-2011, οι Queensryche επισκέφτηκαν για συναυλίες τη χώρα μας 3 φορές. Στις 10 Ιουνίου 2003 το Λυκαβηττό, στις 20 Ιουνίου 2004 στο Terra Vibe και στις 14 Ιουνίου 2006 (σ.σ. όλες τις φορές Ιούνιο) στο Gagarin.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
6/6/21
Δημοσίευση σχολίου