Πριν 2 μήνες ο καλός φίλος και συνεργάτης του Rockmachine.gr, Χρήστος Ζερβός βρήκε στο αρχείο του τα τεύχη του Metal Hammer που για αρκετά χρόνια φιλοξενούσαν το δισέλιδό μου, Metal Heat. Έτσι άρχισε να μου τα στέλνει με mail και φυσικά τα ξανά διάβασα. Μέσα σε αυτά, βρήκα το «μουδιασμένο» κείμενο μου (Φεβρουάριος 1991) για το άλμπουμ των Deep Purple, Slaves and Masters. Από το πρώτο άκουσμα, καταλάβαμε ότι ο δίσκος ήταν περισσότερο Rainbow παρά Deep Purple. Και δεν ήταν μόνο η φωνή του Joe Lynn Turner (το S&M είναι το μοναδικό άλμπουμ των Τιτανοτεράστιων στο οποίο τραγουδάει), ήταν το γενικό ύφος, που κόλλαγε περισσότερο να είχε κυκλοφορήσει μετά το Bent Out of Shape (1983), παρά σαν άλμπουμ των Deep Purple.
Αλλά ας δούμε τι κατάσταση επικρατούσε στο μεγάλο συγκρότημα εκείνη την εποχή. Είχε γίνει το περίφημο reunion της δεκαετίας του 80, με 2 studio άλμπουμ (Perfect Strangers,The house of blue light) και είχαν ξανά διαλυθεί. Χωρίς να έχουν συμβόλαιο και με προσπάθειες του Γεν Δ/ντου Ευρώπης της BMG Heinz Henn που ήταν μεγάλος οπαδός τους, το συγκρότημα επανασχηματίζεται και υπογράφει στην BMG με τους Lord, Glover, Paice και με πρόταση του Blackmore, τον Joe Lynn Turner στη θέση του τραγουδιστή. Όλοι ελπίζαμε να ακούσουμε κάτι στο ύφος του Perfect Strangers κι αν αυτού, ακούσαμε 9 τραγούδια που κόλλαγαν τέλεια με αυτά του Bent Out of Shape. Με το πρώτο άκουσμα, όλοι είπαμε «καλό άλμπουμ για τους Rainbow αλλά όχι για τους Deep Purple”. Πρώτο single, το άτονο “King of Dreams” που μοιάζει πολύ με το “Stone Cold” και σίγουρα δεν έχει τον ήχο των DP. Παρ’ όλη την επιβλητική εισαγωγή του το τραγούδι δεν εξελίσσεται, άσε που έχει ένα υποτονικό σόλο κιθάρα!
Ευτυχώς η κατάσταση διορθώνεται εντυπωσιακά στο επόμενο τραγούδι που είναι το “The Cut Rubs Deep”, ένα κλασικό Purple κομμάτι με ανταλλαγή σόλο κιθάρας και πλήκτρων και με ένταση, όπως θέλουμε να τους ακούμε. Στο ίδιο μήκος κύματος και το “Fire in the Basement” που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι από τις καλές στιγμές του άλμπουμ. Εν των μεταξύ, όσο ακούω το άλμπουμ, τόσο νομίζω ότι ακούω …Rainbow καθώς τα “Truth Hurts» και “Breakfast in Bed” ακούγονται σαν να …ξέφυγαν από κάποιο δίσκο τους (άσε που είναι αδιάφορα με το σόλο του Blackmore να θυμίζει το σόλο του στο “Love don’t mean a thing” από το Stormbringer)!! Η μπαλάντα “Love Conquers all” ποτέ δεν μου άρεσε. Ούτε το σόλο του Blackmore, ούτε τίποτε. Καταλαβαίνω ότι είναι μια κατά παραγγελία power ballad που τότε ήταν απαραίτητη σε κάθε δίσκο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να την αποδεχτώ. Το “Fortunteller” χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, έχει κάτι που σε κάνει να το ξανά ακούσεις, αλλά έως εκεί. Το "Too Much Is Not Enough" συνθετικά ανήκει στους Turner/Bob Held/Al Greenwood και προοριζόταν για το προσωπικό άλμπουμ του Turner, Rescue You.Άγνωστο πως οι υπόλοιποι Purple το δέχτηκαν! Το άλμπουμ κλείνει αξιοπρεπώς με το “Wicked Ways”και τίποτε παραπάνω.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Μετριότατος δίσκος, που δεν αξίζει με κανένα τρόπο να φέρει το όνομα των Deep Purple. Άνευ λόγου υποτονικός ο Blackmore, απών και ο Lord με μόνο τον Turner να δίνει τον καλύτερο εαυτό.
ΤΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΙΚΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ
Η περιοδεία προώθησης του άλμπουμ, έφερε για πρώτη φορά στη χώρα μας το μεγάλο συγκρότημα, το βράδυ της 26 Σεπτεμβρίου 1991, στο γήπεδο της Λ.Αλεξάνδρας. Είχε προηγηθεί Press conference στο ξενοδοχείο Hilton. Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια χρονολογική σειρά, ξεκινώντας από την 25η Σεπτεμβρίου (σ.σ. δηλ μια ημέρα πριν τη συναυλία) και την Press Conference στο ξενοδοχείο Hilton με προσκεκλημένους δημοσιογράφους απ΄ όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά (σ.σ. τότε δεν υπήρχε Internet και οι εφημερίδες και τα περιοδικά έπαιζαν τον κύριο ρόλο στην ενημέρωση). Οι Press Conferences δινόντουσαν 1 ημέρα πριν το γεγονός για να προλάβουν να τυπωθούν την επομένη στις εφημερίδες) στο ξενοδοχείο με τις γνωστές καλόβουλες αλλά όχι μουσικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων προς το συγκρότημα και δεν θα ξεχάσω μια ανθρώπινη απάντηση του Paice, στην ερώτηση «πως αισθάνονται που ο κόσμος τους αντιμετωπίζει σαν Θεούς». Η απάντησή του ήταν περισσότερο ξέσπασμα αφού είχε πει: “Κι εμείς άνθρωποι είμαστε.
 |
| Φωτογραφία μετά τον αγώνα στο γήπεδο Λ.Αλεξάνδρας.Τούς μόνο που ανανγνωρίαζ είναι ο δημοσιογράφος των περιοδικών ΚΑΙ/ΕΝΑ, Βασίλης Λούκας (καθιστός πρώτος από κάτω δεξιά), τον Ritchie Blackmore όρθιος στη μέση και εκ των εκδοτών του ΠΟΠ-ΡΟΚ/Metal Hammer, ΖΟΟ,Ποπ-Κορν/Δίφωνο) Αλέκο Γκιτέρσο κάτω, δεύτερος από αριστερά |
Λείπουμε συνέχεια από τα σπίτια μας, τα παιδιά μας αρρωσταίνουν, δεν ξέρουμε τι κάνουν, αγωνιούμε όπως εσείς». Λίγο πριν ξεκινήσει η press conference ο Jon Lord μου λέει ότι θέλει να κάνει μια ραδιοφωνική εκπομπή. Όχι να δώσει συνέντευξη, αλλά να παίξει μουσική! Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Γιάννης Πετρίδης στο Α Πρόγραμμα της ΕΡΤ και τον καλώ στην εταιρεία του στη Virgin να τον ενημερώσω. Δεν τον εύρισκα, όσες φορές κι αν δοκίμασα. Αμέσως μετά μου ήλθε στο μυαλό ο Κώστας Ζήκος, ο πιο rock παραγωγός του ΚΛΙΚ Fm όπου τον βρίσκω στο σπίτι του (τότε δεν υπήρχαν κινητά) και πρόθυμα δέχεται να δώσει το δίωρο του στον Lord, με τη δική του παρουσία φυσικά. Κι εδώ αρχίζει η άλλη οδύσσεια. Τι θα παίξει στον ΚΛΙΚ Fm από μια δισκοθήκη (σ.σ. τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές και mp3) που κατά κύριο λόγο έπαιζε pop-dance μουσική; Επειδή βρισκόμαστε στις 25 Σεπτεμβρίου και το αυτοκίνητο μου είχε αριθμό ζυγό, θα κάναμε ένα γύρο για να πάμε στο σταθμό που έδρευε στην οδό Φραγκοκλησιάς στο Μαρούσι. Του πρότεινα να περάσουμε από το σπίτι μου να διαλέξει τι θα ήθελε να παίξει κι όση ώρα είμαστε στο δρόμο κι ακούγαμε τον ΚΛΙΚ, να σκεφτόταν τι θα ήταν αυτά που θα ήθελε να παίξει (σ.σ. αρκεί να τα είχα). Πράγματι, αφού περάσαμε σχεδόν μισή και παραπάνω ώρα στο αυτοκίνητο, φθάσαμε στην οδό, Πολυμήτου 19-21 κάτω από την Πλτ. Αμερική). Στο δρόμο μου ζήτησε να του πω ένα αγαπημένο ελληνικό τραγούδι να παίξει στο πιάνο κατά τη διάρκεια της συναυλίας, πράγμα που κάνει σε κάθε χώρα που επισκέπτεται. Το πρώτο που μου ήλθε στο μυαλό ήταν «Τα παιδιά του Πειραιά» με την Μελίνα και του το έγραψα σε κασέτα σπίτι μου όταν πήγαμε για τους δίσκους. Τώρα που το βρήκα το τραγούδι; Σπίτι μου έχω πολύ λίγους ελληνικούς δίσκους αλλά μεταξύ αυτών έχω κι ένα 4πλό box set βινυλίου της Μελίνας Μερκούρη με τίτλο «Μελίνα». Μου το είχε δώσει ο φίλος μου art director της Polygram και επιμελητής του box set, Πέτρος Παράσχης, το οποίο φυσικά κι έχω ακόμα.
Ο Jon Lord έχει σκεφτεί κάτι απίθανους δίσκους που όχι μόνο δεν τους είχα αλλά δεν ήξερα την ύπαρξή τους. Θυμάμαι από τα λίγα που είχα ήταν το άλμπουμ του Alvin Lee, Detroit Diesel (1986). Αφού βρήκα όσα μπόρεσα κι είχα στη δισκοθήκη μου, πήγαμε στον ΚΛΙΚ όπου ο Κώστας Ζήκος είχε καθυστερήσει κι ευτυχώς είχε ενημερώσει τον ηχολήπτη για να κάνει εκπομπή.Μετά από λίγο ήλθε κι ο νόμιμος κάτοχος του δίωρου και ικανοποιημένος ο Lord μετά το τέλος της εκπομπής μου είπε στο αυτοκίνητο «Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ο σταθμός αυτός έπαιξε rock”!Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί δεν πήγαμε στον Rock FM. Θυμάμαι ότι τους είχα πάρει τηλέφωνο αλλά είχαν κάποια προβλήματα και δεν μπορέσαμε να πάμε.
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΚΟ ΠΑΙΓΧΝΙΔΙ
 |
| Δημοσίευμα από εφημερίδα της εποχής |
Το μεσημέρι της 26ης Σεπτεμβρίου έγινε το ποδοσφαιρικό παιγνίδι μεταξύ των Deep Purple και των υπαλλήλων της Μουσικοεκδοτικής που ήταν η εταιρεία που εξέδιδε τα περιοδικά Ποπ-Ροκ, Metal Hammer και Pop Corn. Δυστυχώς δεν είχα πάει και δεν ξέρω ποιοι συμμετείχαν από το συγκρότημα αλλά υποθέτω μόνο ο Blackmore που είχε προτείνει την ιδέα. Τότε στο Ποπ-Ροκ είχαν δημοσιευτεί οι σχετικές φωτογραφίες, αλλά είπαμε πριν το internet, τα γεγονότα είναι σαν να μην έχουν γίνει!
Το κλίμα για τη συναυλία ήταν πανηγυρικό με την Αθήνα και τον Πειραιάς να είναι γεμάτοι αφίσες, ενώ κάτι που με πληροφόρησε ο Στάθης Παναγιωτόπουλος είναι ότι η συναυλία στην Αθήνα δεν είχε προγραμματιστεί στην αρχική περιοδεία, αλλά μια ακύρωση σε κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης (σ.σ. ο Στάθης δεν θυμόταν ποια χώρα), άφησε ελεύθερη την ημερομηνία και κλείστηκε η συναυλία της Αθήνας. Για την ιστορία εκείνη η περιοδεία τελείωσε στον Ισραήλ.
TRIVIA
To maxi single του “Love Conquers All” περιέχει το ακυκλοφόρητο “Slow Down Sister” το οποίο συμπεριλήφθηκε στην έκδοση του άλμπουμ το 2012 σαν Bonus. Επίσης από τις ηχογραφήσεις, κράτησαν το “Fire Ice and Dynamite” που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ομώνυμης ταινίας
ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ Ο ΤΙΤΛΟΣ
Υπεύθυνος για τον τίτλο Slaves and Masters είναι ο παραγωγός Roger Glover και προήλθε από τη μεταφορά της ηχογράφησης από μια ταινία σε άλλη. Την πρώτη την είχε ονομάσει master και τη δεύτερη slave.
ΠΡΟΣΛΗΨΗ JOE LYNN TURNER -ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ
Χωρίς τον Gillan με τον οποίο για ακόμα μια φορά ο Blackmore είχε τσακωθεί, το συγκρότημα βγήκε προς αναζήτηση τραγουδιστή με τους Brian Howe (White Spirit, Ted Nugent, Bad Company), Doug Pinnick (King's X), Jimmy Barnes (Cold Chisel), John Farnham (Little River Band), Terry Brock (Strangeways, Giant), Norman "Kal" Swan (Tytan, Lion, Bad Moon Rising) να είναι υποψήφιοι και με επικρατέστερο τον Jimi Jamieson των Survivor, που η πρόσληψή του δεν προχώρησε μόνο και μόνο γιατί είχε νομικά προβλήματα με τη δισκογραφική εταιρεία Scotti Brothers. Έτσι άρχισαν να ακούνε κασέτες με διάφορους υποψήφιους κι ένας από αυτούς ήταν και ο πρώην τραγουδιστής των Rainbow, Joe Lynn Turner που σύμφωνα με συνέντευξη που είχα κάνει τότε με τον Roger Glover, ήταν ο καλύτερος απ΄όλους. Όμως όλοι είχαν ενδοιασμούς λόγω Rainbow με πρώτο τον Roger Glover. Δεν χρειάζεται ερώτημα ότι η γνώμη του Μαυροφορεμένου υπερίσχυσε και ο Turner πήρε τη θέση, συμπληρώνοντας την Mark V. Να συμπληρώσω ότι πριν προχωρήσουν στην υπογραφή με την BMG, o Blackmore ετοίμαζε την επανασύσταση των Rainbow οπότε το όνομα του Turner ήλθε εύκολα στα χείλη του!
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ Ο IAN GILLAN
 |
| Η πρόσκληση που είχα βρει στο δωμάτιο μου για συνέντευξη με τον Jon Lord που τελικά έγινε με τον Roger Glover! |
Μετά την κυκλοφορία του live άλμπουμ Nobody's Perfect, οι σχέσεις του Gillan με τον Blackmore επιδεινώθηκαν, με αποτέλεσμα την εκ νέου αποχώρηση του από το συγκρότημα. Επέστρεψε στη Μ.Βρετανία και το Φεβρουάριο του 1989 επανασχημάτισε το νεανικό του συγκρότημα, τους Garth Rockett and the Moonshiners μαζί με τους κιθαρίστες Steve Morris και Harry Shaw, τον μπασίστα Κeith MacHolland, τον κιμπορντίστα Mark Buckle και το ντράμερ Lou Rosenthal. Έδωσαν κάποιες συναυλίες με πιο σημαντική Ιούλιο του 1990 στο Λίβερπουλ, σε μία φιλανθρωπική εμφάνιση για τα θύματα του Hillsboro. Διαλύθηκαν τον Μάιο του 1990, όταν σχημάτισε το προσωπικό του σχήμα με το όνομα Gillan, παίρνοντας μαζί του τον Steve Morris
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/6/21
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ SLAVES AND MASTERS
Το Slaves and Masters είναι ένα άλμπουμ αγκάθι στην ιστορία των Purple. Για να
καταλάβουμε τι καλλιέργησε για το μέλλον χρειάζεται να δούμε την γενικότερη εικόνα,
δηλαδή το πριν και το μετά. Μετά το απογοητευτικό House of Blue Light, το γκρουπ απέλυσε τον Gillan, που με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του είχε γίνει ανυπόφορος. Ο Jon Lord τον χαρακτήρισε αυτοκαταστροφικό και ο Glover ήταν εξίσου οργισμένος μαζί του. Οι Purple βρίσκονταν σε ιστορικό χαμηλό. Η νέα εταιρεία ήθελε δίσκο αλλά τραγουδιστής δεν υπήρχε. Έχασαν
κάμποσο καιρό δοκιμάζοντας διάφορους χωρίς αποτέλεσμα, η εταιρεία ζήταγε τις
προκαταβολές πίσω και μπροστά στο αδιέξοδο ο Blackmore, ο οποίος και επικρίθηκε ως ο
μόνος υπεύθυνος, πρότεινε τον JL Turner. Δεν ήταν επιλογή, ήταν λύση ανάγκης. Ο Ian
Paice το έθεσε κυνικά χωρίς ρομαντισμούς λέγοντας «He bought us some time».
Όρεξη όμως και έμπνευση δεν υπήρχε, όπως ακριβώς και στο προηγούμενο άλμπουμ. Το
κλίμα ήταν δηλητηριασμένο και οι μουσικοί άκεφοι. Οι ιδέες έλειπαν και δεν έρχονταν, ο
Blackmore ήταν παρών απών, και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα χειρότερο Bent out of
Shape, ηχητικά και θεματολογικά. Rainbow δηλαδή, όχι Deep Purple.
Και αυτό κακοφάνηκε σε πολύ κόσμο. Χειρότερα ακόμα, στην τουρνέ φόρτωσαν στον
Turner βαριά τραγούδια του παρελθόντος. Burn, Lazy, Child in Time, δηλαδή, σοβαρά τώρα;
Ο ίδιος ο Turner αισθανόταν στην κορυφή του Everest, από την πρώτη γνωριμία έβγαλε
γλώσσα στον Jon Lord σαν το κακομαθημένο παλιόπαιδο που είναι, τον πατρονάριζε
λέγοντάς του «you are yesterday and I’m tomorrow» και πως τα τραγούδια δεν έχουν
πρόβλημα, εκείνος δεν τα παίζει σωστά. Έφερνε τους Def Leppard, τους Motley Crew, τους
Survivor σαν παραδείγματα προς μίμηση μουσικής κατεύθυνσης, ενώ στην σκηνή επάνω
ήταν χάλια, έκανε όλες τις γνωστές Αμερικάνικες τσαχπινιές του, δημιουργώντας απορίες
και σκέψεις στο ακροατήριο που θα πήγαινε να δει Deep Purple έτσι κι’ αλλιώς, ακόμα και
με εμένα σαν τραγουδιστή. Μετά από μία τραγική συναυλία στην Στοκχόλμη, ο Blackmore
είπε στον μάνατζερ Bruce Payne πως ήταν το χειρότερο show στην καριέρα του και
σκέφτεται να αφήσει το συγκρότημα.
Το κύρος των Purple είχε τρωθεί σε τέτοιο βαθμό πλέον, που η δισκογραφική είχε την
δύναμη να απαιτήσει πίσω τον Gillan για το Battle Rages On, ενώ το άλμπουμ ήταν περίπου
έτοιμο με τον Turner. Αλλιώς τίποτα. Ο Blackmore τα στήλωσε αρνούμενος και επειδή
δουλειά επίσης δεν θα γινόταν με αυτόν απ’ έξω, τον ρώτησαν «πόσα θέλεις», εκείνος είπε
επίτηδες ένα τρελό ποσό για να του αρνηθούν, …και εκείνοι, προς έκπληξή του το έδωσαν!
Ο Gillan πάλι δεν είχε κανένα ενδοιασμό καμία ντροπή, να ξεχάσει την δήλωσή του «I’d
rather slit my throat» στο αν θα ξαναπαίξει με τους Purple. Τέτοια αξιοπρέπεια, γενική
ξευτίλα δηλαδή. Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο τοξική. Στην περιοδεία του 1993 μόνο ξύλο δεν
έπαιξε με τον Blackmore, για να αποχωρήσει επεισοδιακά τελικά ο τελευταίος για πάντα
από το συγκρότημα πριν τις συναυλίες στην Ιαπωνία.
Μία πολύ φορτισμένη με αρνητικό παρασκήνιο περίοδος, που κράτησε πολλά χρόνια και
έφερε το γκρουπ στην σημερινή του παρακμιακή μορφή.
Υ.Γ. 1 Το σόλο στο King of Dreams ακούγεται έτσι γιατί έχει ηχογραφηθεί ανάποδα. Η σοφία της παραγωγής!
Υ.Γ. 2 Το παρακάτω δεν θεωρήθηκε ικανοποιητικό για τον δίσκο. Η σοφία του
συγκροτήματος! https://www.youtube.com/watch?v=hc1GgHKNZq0
Δημοσίευση σχολίου