Πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να καυχηθούμε. Να καυχηθούμε για πράγματα που γνωρίζουν ελάχιστοι, για πράγματα που είναι όντως ξεχωριστά και τα οποία έχουμε την τύχη να τα έχουμε συναντήσει στον δρόμο μας νωρίτερα συγκριτικά με άλλους. Επτασφράγιστα μυστικά που περνούν από στόμα σε στόμα και παρόλο το μεγαλείο τους μένουν για πάντα στις "σκιές". Όταν η κουβέντα έρχεται στο A. O. R. οι Fortune αποτελούν μέρος του παραπάνω θέματος, με τους κατόχους της γνώσης να ψιθυρίζουν το όνομά τους στους μαθητές και μελλοντικούς κατόχους της Μελωδικής Φλόγας.
Η μεταφορά μας πίσω στο χρόνο θα μας πάει στο μαγευτικό L. A. λίγα χρόνια πριν το ημερολόγιο να γράψει 1980. Εκεί, δύο αδέλφια ο Richard Fortune (κιθάρα) και ο Mick Fortune (τύμπανα) παίρνουν την απόφαση να σχηματίσουν ένα συγκρότημα που θα φέρει ως όνομα το επίθετο τους. Το πρώτο τους άλμπουμ θα κυκλοφορήσει το 1978 από την Warner αφήνοντας ατάραχα τα μουσικά ύδατα. Οι τεράστιες μουσικές Αμερικανικές μπάντες που μεσουρανούν εκείνη την εποχή, βλέπε Journey, Toto και λοιποί, αποτελούν αντικείμενο επηρεασμού για τους φιλόδοξους μουσικούς πατριώτες τους επιβάλλοντας "στάνταρ" τάσεις. Μία από αυτές είναι και τα πλήκτρα! Τα αδέρφια Fortune υιοθετούν πλήρως την συγκεκριμένη τάση προσθέτοντας τον Roger Scott Craig (πλήκτρα) στο συγκρότημα, στρέφοντας με αυτόν τον τρόπο την μουσική τους στο επίκαιρο pop - rock στυλ. Το 1982 στο συγκρότημα θα έρθει ένας χαρισματικός τραγουδιστής με το όνομα Larry Greene ο οποίος μαζί με τον Roger Scott Craig θα κάνουν ένα ισχυρό συνθετικό δίδυμο γράφοντας τραγούδια που θα τραβήξουν την προσοχή της Camel /MCA Records. Οι Fortune θα βρουν επιτέλους την πολυπόθητη μουσική στέγη που ψάχνουν αλλά και το συμβόλαιο για την κυκλοφορία του δίσκου που απλά θα ονομαστεί Fortune. Ο χρόνος πλέον είναι 1985.
Η Ευρώπη και η Ιαπωνία θα υποδεχτούν με αρκετή θέρμη το άλμπουμ κάνοντας αξιόλογες πωλήσεις. Επιπλέον, η γνωριμία του L. A. Greene με τον Giorgio Moronder το καλοκαίρι του 1984 στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες θα φέρει μία συνεργασία για το soundtrack του Top Gun με το τραγούδι "Through the fire" με απώτερο σκοπό την περαιτέρω προώθηση του άλμπουμ. Ενώ οι ελπίδες του συγκροτήματος είναι αρκετά κοντά στο "θα γίνουμε" η ξαφνική υποτίμηση του δίσκου από την εταιρεία που θα οδηγηθεί άμεσα στην χρεωκοπία θα καταλήξουν σε δύο ολέθρια αποτελέσματα, στο να μην δοθούν τα δικαιώματα για επανακυκλοφορία του δίσκου και στην διάλυση της μπάντας για δεύτερη φορά. Ύστερα από αρκετά χρόνια, το 2004, η επανακυκλοφορία θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα μέσον της Gypsy Rock Records και το 2011 από την AOR Heaven, οι εποχές όμως έχουν αλλάξει και το τρένο της επιτυχίας προσπέρασε αρκετά χρόνια πριν δίχως να σταματήσει για την επιβίβαση των Fortune!
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ FORTUNE ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΣ;
Για τον λόγο του ότι πρόκειται για ένα overdose από αγνό πομπώδες μελωδικό rock του ογδόντα! Κάθε τραγούδι (και το τονίζω αυτό!) είναι αριστούργημα! Ένα roller coaster από υπέροχο pomp rock υψηλής ποιότητας και από εντυπωσιακές μπαλάντες. Μην περιμένετε ούτε μία κακή ή μέτρια στιγμή. Φανταστική μίξη στις κιθάρες και στα πλήκτρα και πολύ ποιοτική παραγωγή με τα εύσημα να πηγαίνουν στον Kevin Beamish. Οι Fortune έχουν τα πάντα!
"One day I'll reach down inside
Touch the fire that you hide
A kiss you won't forget
Just for the thrill of it all"
Την πρώτη φορά που θα το ακούσεις, αποκλείεται να το ξεχάσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου! Ένα άκρως εθιστικό ρεφρέν που τελειοποιεί όλη την προηγούμενη διαδικασία που άρχισαν τα πληθωρικά πλήκτρα και οι γλυκές κιθάρες. Το "Thrill of it all" είναι κομματάρα και αυτή είναι μόνο η αρχή! Η συνέχεια έρχεται με το "Smoke from a gun", ένα τραγούδι με αυξομειώσεις ως προς την ένταση του (χαλαρό κουπλε, δυνατό ρεφρέν) και για σόλο ένα απόλυτα μελωδικό κιθαριστικό κελάηδημα.
Τραγούδι που να έχει ως τίτλο γυναικείο όνομα, στο συνάφι μας, είναι σπάνιο να μην είναι τραγουδάρα. Το ρομαντικό Stacy είναι ένα αριστούργημα με το sax solo να τονίζει ακόμα περισσότερο το συναισθηματικό στοιχείο. Η επιλογή του ως πρώτο single από την δισκογραφική εταιρία θεωρήθηκε λάθος κίνηση από το συγκρότημα μιας και που σαν hard rock μπάντα ήθελαν να συστηθούν με πιο "σκληρό" τρόπο στο κοινό.
Οι τόνοι ανεβαίνουν και πάλι με το Bad blood καθώς η ποιότητα εξακολουθεί να διατηρείτε σταθερά στο υψηλότερο επίπεδο.
"There are those who are born to the endless night
Born to follow their every dream
Like the sparrow that dies if it cannot fly
You and I are the same, don't you see?
I remember the sight of your red-lip smile
From the time we met in LA
And I don't give a damn if I'm not your kind
I don't care what your family says
Meet me down at Dearborn Station
The last train calls
I'll be there anticipating
Your heartbeat so warm"
Σίγουρα διαβάζοντας και ακούγοντας τους εισαγωγικούς στίχους του Dearborn station εν έτη 2021 καταλαβαίνεις πως βρίσκεσαι στην λάθος εποχή. Λόγια μοναδικά, λόγια καρδιάς από μια εποχή που δεν θα ξαναγυρίσει δυστυχώς ποτέ! Τα επιβλητικά πλήκτρα στο δεύτερο και τρίτο επαναλαμβανόμενο ρεφρέν που ουσιαστικά παρατείνουν τα λόγια είναι κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω!
Το "Lonely hunter" έχει μία hard rock αφετηρία από κιθάρα που σύντομα θα διακοπεί από το riff των πλήκτρων. Μία ισορροπία μεταξύ τους απόλυτη και ακλόνητη μέχρι το τέλος του κομματιού.
Ύμνος για την συνέχεια! ¨Deep in the heart of the night!" Θα ήθελα να σταθώ μονάχα σε ένα σημείο του τραγουδιού που με συναρπάζει πάντα. Στο σόλο, η αρχή θα γίνει με τα πλήκτρα και στην τελευταία ακριβώς νότα που θα ολοκληρώσουν θα πατήσει η κιθάρα, στην ίδια ακριβώς νότα, διαδεχόμενη τον αντίζηλο της. Φοβερή έμπνευση!
Η αρχή του "Stormy love" θα φέρει στο μυαλό λίγο τους Foreigner του "Waiting for a girl" καθώς το ατμοσφαιρικό πέπλο των πλήκτρων θα καλύψει μέχρι τέλους αυτή την εξαιρετική μπαλάντα.
Το "Out in the streets είναι ένα "old school" τραγούδι δρόμου που σε τσιγκλαει να πατήσεις στο τέρμα το γκάζι του αυτοκινήτου σου και να εμβολίσεις τη νύχτα με την ταχύτητα και την μουσική. Προσοχή λοιπόν!
Το δέκα στα δέκα έρχεται με το 98 in the shade. Με μεγάλο βάρος στα φοβερά synths θα ολοκληρωθεί ένας μεγαλειώδης δίσκος.
Οι Fortune, προσωπική άποψη, θεωρώ πως πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη θέση των υποτιμημένων συγκροτημάτων ως προς τον μελωδικό ήχο. Μέσα από την παραπάνω εκπληκτική δουλειά επιβεβαιώνουν ένα ρητό που όλοι μας γνωρίζουμε.....
"Τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια".
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
16/6/21
Παντα παιζουν ρολο και οι συγκυριες για να γινει κατι ευρυτερα γνωστο ,στους στενους κυκλους παντα ειχαν την φημη του 'κλασσικου ' στο ειδος τους .Προσωπικα πιο πολυ εκτιμησα τις μετεπειτα δουλειες των 2 μελων τους ως Harlan cage ,101 south κτλ οχι σαν καλυτερα κομματια αλλα σαν καπως πιο ατμοσφαιρικα και μυστηριωδη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ χαρακτηριστικη φωνη παντως .