Το γεγονός αυτό ταρακούνησε για τα καλά τους τέσσερις μουσικούς που συνειδητοποίησαν ότι είχαν πιάσει πλέον πάτο, αποτελώντας καρικατούρες του παλιού τους εαυτού. Παράλληλα κινδύνευε και η θέση τους ως της πιο προκλητικής μπάντας του Glam metal, την οποία εποφθαλμιούσαν πλέον με αξιώσεις οι ανερχόμενοι Guns ‘n’ Roses. Έτσι, πριν ξεκινήσουν τη σύνθεση νέου υλικού, αποφάσισαν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αποφασιστικά. Ο Nikki Sixx μπήκε σε κλινική απεξάρτησης από την ηρωίνη, οι Tommy Lee και Vince Neil σε κλινική απεξάρτησης από το αλκοόλ, ενώ ο κιθαρίστας Mick Mars κλείστηκε σπίτι του αποφασισμένος να κόψει μόνος του την κατάχρηση αλκοόλ.
H επιχείρηση “αποτοξίνωση” είχε αίσια έκβαση και οι Mötley Crüe, καθαροί και «αναγεννημένοι» ξεκίνησαν τον σχεδιασμό του νέου τους άλμπουμ. Πρώτο βήμα ήταν η αντικατάσταση του παραγωγού των τριών προηγούμενων κυκλοφοριών τους, Tom Wareman, με τον πασίγνωστο Bob Rock. Τον Rock προσέγγισε ο Sixx – που είχε εντυπωσιαστεί από την δουλειά του πρώτου στο ομώνυμο άλμπουμ των Kingdom Come και στο Sonic Temple των The Cult – και του πρότεινε συνεργασία, με τον Rock να είναι θετικός. Έτσι, μετακινήθηκαν για τρείς μήνες στα Little Mountain Sound Studios στο Βανκούβερ του Καναδά, όπου με νηφαλιότητα, καθαρό μυαλό, συγκέντρωση και κάτω από την αυστηρή καθοδήγηση του τελειομανούς Bob Rock, συνέθεσαν αυτό που έμελλε να είναι το καλύτερο άλμπουμ τους αλλά και ένα από τα κορυφαία του Glam metal και του μελωδικού hard rock γενικότερα.
Το Dr Feelgood κυκλοφόρησε την 1η Σεπτεμβρίου 1989 και έγινε άμεσα αντιληπτό ότι ήταν προορισμένο να κυριαρχήσει. Στην πέμπτη αυτή κυκλοφορία τους, οι Mötley Crüe παραδίδουν ένα τέλειο arena hard rock/glam metal άλμπουμ και ολοκληρώνουν την μετάβαση του ήχου τους στο εμπορικό, pop-metal στυλ που κυριαρχούσε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή - μια διαδικασία που ξεκίνησε με το Theater of Pain, εξελίχθηκε στο Girls, Girls,Girls και τελειοποιήθηκε με το παρόν άλμπουμ.
Από τη μουσική τους έχουν εξαφανιστεί πλήρως τα punk rock στοιχεία των δυο πρώτων άλμπουμ, έχουν λιγοστέψει οι καθαρόαιμες heavy metal αναφορές, ενώ έχουν αυξηθεί οι sleaze πινελιές, χωρίς όμως η μπάντα να γίνεται τόσο «ασφαλής» όσο πχ οι Βon Jovi ή πιο pop όπως οι Poison. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το συγκεκριμένο άλμπουμ, η μπάντα είναι μια πιο «σαλονάτη» μορφή συγκροτημάτων όπως οι L.A. Guns ή οι Faster Pussycat, χωρίς αυτό να μειώνει με κανένα τρόπο την αίσθηση αλητείας, την κραιπάλης, υπερβολής και ωμής σεξουαλικότητας που αναδύουν. Όλα αυτά τα συναισθήματα εκφράζονται ιδανικά με τις συνθέσεις του δίσκου που είναι, στην πλειοψηφία τους, καλογραμμένες και κάνουν τα 45 λεπτά διάρκειάς του να περνάνε χωρίς να το καταλάβεις.
Χαρακτηριστικότερο κομμάτι του άλμπουμ είναι το all-time classic, “Kickstart my heart” (δεύτερο single, No 27), μια αρκετά δυναμική και γρήγορη σύνθεση που λειτουργούσε ως opener στις περισσότερες εμφανίσεις τους τότε και η οποία κέρδισε έξτρα πόντους από την ιστορία που την ακολουθεί: λέγεται ότι το εμπνεύστηκε ο Nikki Sixx από το γεγονός του δίλεπτου θανάτου του και της επαναφοράς του στη ζωή με την ένεση αδρεναλίνης. Ο τίτλος μπορεί να είναι σχετικός με το περιστατικό, πάντως οι στίχοι δεν αναφέρονται σε αυτό αλλά σε έντονες δραστηριότητες που προκαλούν αυξημένη έκκριση αδρεναλίνης (τσίτα, κοινώς), όπως οι αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων, η ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο και οι live εμφανίσεις, δραστηριότητες που περιλαμβάνονται και στο βίντεο του κομματιού.
Εξίσου μεγάλη επιτυχία του δίσκου αποτελεί και το ομώνυμο τραγούδι, “Dr Feelgood”, μια ιστορία για έναν dealer ναρκωτικών, τον Johnny, προφανώς εμπνευσμένη από προσωπικά βιώματα της μπάντας. Μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, το βίντεό του είχε λογοκριθεί επειδή παρουσίαζε σκηνές με διακίνηση ναρκωτικών, call girls και λοιπά καλούδια.
Την ομάδα των πιο «προωθημένων» κομματιών του δίσκου (κυρίως λόγω της κυκλοφορίας τους ως singles) συμπληρώνουν το “Without you”, μια μπαλάντα από τις χαρακτηριστικές του είδους που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή, γραμμένη, σύμφωνα με τον συνθέτη της Nikki Sixx, για τον ντράμερ της μπάντας, Tommy Lee και την ηθοποιό Heather Locklear με την οποία ο τελευταίος ήταν παντρεμένος τότε, η κομματάρα “Same Ol’ Situation (S.O.S.)”, με κοφτό, πωρωτικό ρυθμό, κολλητικό ρεφραίν και λεσβιακή θεματολογία σχετικά με έναν τύπο που τον παρατάει η κοπέλα του για άλλη γυναίκα και τέλος το πολύ καλό ”Don’t go away mad (Just go away), που ξεκινάει σε ημιακουστικό, μπαλαντοειδές στυλ αλλά σταδιακά κορυφώνεται με δυναμικό ξέσπασμα.
Από τα υπόλοιπα κομμάτια, κορυφαίο, που θα του άξιζε να γίνει single, είναι το “Rattlesnake shake” (κλάσεως ανώτερο από το ομότιτλο του ντεμπούτου των Skid Row που κυκλοφόρησε το ίδιο έτος), με φοβερό boogie ρυθμό, εντυπωσιακά τύμπανα από τον Lee, ταιριαστό πιάνο στο background και ιδανικό γέμισμα από πνευστά, ενώ ιδιαίτερης προσοχής χρίζει το σεξο-τράγουδο “She Goes Down”, το οποίο πέρα από τον ωραίο, καρφωτό του ρυθμό έχει και «ενδιαφέροντες» στίχους , όπως οι “It’s like connecting the dots, start at the bottom, lick it to the top” , με την βοήθεια των οποίων μας λύνεται η απορία για το νόημα του τίτλου του!
Στο άλμπουμ υπάρχουν και δυο κομμάτια που θυμίζουν αρκετά Aerosmith, τα “Slice of your Pie” και “Sticky Sweet” στα οποία συμμετέχει με δεύτερα φωνητικά ο Steven Tyler, γεγονός καθόλου τυχαίο καθώς την ίδια περίοδο που ηχογραφούσαν οι Mötley Crüe, σε διπλανή αίθουσα των studio ηχογραφούσαν οι Aerosmith το Pump.
O δίσκος κλείνει με την δεύτερη μπαλάντα, “Time for change”, η οποία ίσως να είναι ελαφρώς καλύτερη από το “Without you”, ενώ υπάρχει και το «κομμάτι» “T.n.T. (Terror ‘n Tinseltown) που, αν και το αναφέρω τελευταίο, είναι η εισαγωγή του άλμπουμ - 42 δευτερόλεπτα όλα κι όλα – που οδηγεί στο ομώνυμο κομμάτι. Το μόνο ενδιαφέρον στην εισαγωγή αυτή είναι ότι μεταξύ διάφορων ηχητικών εφέ – ήχοι κιθάρας, σειρήνες – ακούγεται από τα ηχεία κάποιου νοσοκομείου η ανακοίνωση “Dr Davis telephone please, Dr Davis telephone please” η οποία είναι ακριβώς η ίδια ανακοίνωση που ακούγεται στο “I remember now”, εισαγωγή του “Operation: Mindcrime των Queensryche, αλλά και στην εισαγωγή του κομματιού “Eyes of a Stranger” από το ίδιο άλμπουμ!
Το “Dr Feelgood” σάρωσε εμπορικά πουλώντας μόνο στις ΗΠΑ 6 εκατομμύρια κομμάτια (6 φορές πλατινένιο) και χαρίζοντας στο συγκρότημα την πρώτη θέση στα charts του Billboard που στην προηγούμενη κυκλοφορία τους την είχαν χάσει από τη Whitney Houston. Πέρα όμως από την εμπορική του απήχηση, ήταν το άλμπουμ που έδωσε το φιλί της ζωής στην καριέρα τους, αυτό που τους τράβηξε από το τέλμα των καταχρήσεων και τους τοποθέτησε ανάμεσα στα μεγάλα hard rock ονόματα εκείνης της χρυσής περιόδου. Ουσιαστικά, ήταν και το «κύκνειο άσμα» τους καθώς μετά την κυκλοφορία του και την λήξη της αντίστοιχης περιοδείας θα άρχιζε η πτώση τους.
TI EKANAN META
Toν Οκτώβριο του 1991 κυκλοφόρησαν μια συλλογή με επιτυχίες της μέχρι τότε πορείας τους, το Decade of Decadence 81-91, που ήταν και η τελευταία αναλαμπή τους (Νο 2 στο Billboard, 2 φορές πλατινένιο). Από κει και μετά άρχισε αυτό που υποδηλώνει και ο τίτλος της συλλογής - μια δεκαετία (και βάλε…) παρακμής.
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του επόμενου στούντιο άλμπουμ τους, ο Vince Neil εκδιώχθηκε από την μπάντα ύστερα από έναν τσακωμό με τα υπόλοιπα μέλη. Τη θέση του πήρε ο John Corabi και με αυτόν στη φωνή κυκλοφόρησαν το 1994 το ομώνυμο,Mötley Crüe.
Οι εποχές βέβαια είχαν αλλάξει και όπως πολλοί συνάδελφοί τους, έτσι και οι ίδιοι πειραματίστηκαν με στοιχεία alternative και grunge. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο και το άλμπουμ, αν και ξεκίνησε καλά, σύντομα «έκατσε» φτάνοντας με το ζόρι τα 500.000 αντίτυπα (χρυσό) και αυτό λόγω «πρότερου έντιμου βίου»!
Μετά την εμπορική αποτυχία του ομώνυμου άλμπουμ η Elektra Records, πίεζε για επιστροφή του Neil. Lee και Sixx τσίναγαν και δήλωναν ότι δεν θέλουν να ξανασυνεργαστούν μαζί του, η Elektra εξακολουθούσε να πιέζει μέχρι που ο Corabi δεν άντεξε να είναι το κορόιδο της φάσης και παραιτήθηκε ανοίγοντας τον δρόμο για την επιστροφή του Neil. Μαζί του κυκλοφόρησαν το 1997 το Generation Swine, στο ίδιο στυλ με το προηγούμενο άλμπουμ, με την προσθήκη ηλεκτρονικών στοιχείων και τους Lee και Sixx να κάνουν lead vocals σε κάποια τραγούδια. Το άλμπουμ έφτασε να γίνει χρυσό (προφανώς λόγω της επιστροφής του Neil) αλλά, όπως και το προηγούμενο, πέρασε και δεν ακούμπησε.
H επόμενη κυκλοφορία, New Tatoo, ήρθε το 2000, με τον Tommy Lee να εγκαταλείπει την μπάντα για να ασχοληθεί με το δικό του project, τους Method of Mayhem και τη θέση του στα τύμπανα να παίρνει ο Randy Castillo (Ozzy, Lita Ford). To αλμπουμάκι, είναι αρκετά καλό, μια προσπάθεια επιστροφής στον κλασικό τους ήχο, αλλά μάλλον λόγω εποχής δεν έπιασε και καταποντίστηκε, πουλώντας με το ζόρι λίγο παραπάνω από 200.000 κομμάτια.
Μετά το New Tattoo, οι Mötley Crüe μπήκαν σε αδράνεια μέχρι την επανένωσή τους το 2004 με την κλασική τους σύνθεση, με την οποία κυκλοφόρησαν το τελευταίο – μέχρι τώρα – στούντιο άλμπουμ τους, το Saints of Los Angeles (2008) μια πολύ καλή και αξιοπρεπή δουλειά.
 |
| Η αφίσα της ...παρ΄ολίγο συναυλίας τους το 2009 |
TRIVIA
• Λίγο πριν ξεκινήσει η περιοδεία τους για το “Dr Feelgood” (10/1989), συμμετείχαν στο ιστορικό Moscow Music Piece Festival, όπου για δυο μέρες (12-13/8/1989) έπαιξαν μπροστά στο Ρωσικό (Σοβιετικό, ορθότερα) κοινό μαζί με τους Bon Jovi, Skid Row, Scorpions, Cinderella, Ozzy και τους Ρώσους Gorky Park. Αν και το “Dr Feelgood” ήταν έτοιμο, δεν έπαιξαν κανένα κομμάτι από αυτό ενώ και το setlist τους ήταν περιορισμένο σε μόνο 8 τραγούδια.
• Η μεγάλη ευκαιρία να δούμε τους Mötley Crüe στην Ελλάδα χάθηκε το 2009, όταν ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστούν στη Μαλακάσα την 29/6/2009, στο πλαίσιο του Rockwave Festival, αλλά ολόκληρη η μέρα ακυρώθηκε λόγω κακοκαιρίας.
• Η παραγωγή που έκανε ο Bob Rock στο “Dr Feelgood” ήταν τόσο καλή, που εντυπωσίασε τους Metallica, οι οποίοι τον προσέλαβαν να δουλέψει μαζί τους στην δημιουργία του “Metallica” (aka Black Album).
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
9/6/21
Δημοσίευση σχολίου