Κατά τη διάρκεια τηs 60χρονηs Ιστορίαs τηs ροκ μουσικήs έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στον μακρύ κατάλογο πάρα πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνεs που αγαπήθηκαν απ το κόσμο... αλλά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που κυριολεκτικά λατρεύτηκαν απ τουs θαυμαστέs τουs, και έναs απ αυτούs είναι αναμφισβήτητα και ο πολυαγαπημένοs και στην Ελλάδα Rory Gallagher. Εμείs οι μεγαλύτεροι που (υποτίθεται οτι) έχουμε απωλέσει τη φρεσκάδα και την ενέργεια τηs νιότηs, έχουμε παρ όλα αυτά ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι τηs νέαs γενιάs.. είμαστε αμέτρητα τυχεροί που απολαύσαμε ζωντανά πάνω στο ζενίθ τηs καριέραs τουs μερικά απ τα πολύ βαριά ονόματα του χώρου, και για να γίνω πιό συγκεκριμένοs, υπήρξαμε μάρτυρεs τηs μίαs μοναδικήs και αξέχαστηs συναυλίαs του αείμνηστου Rory τον Σεπτέμβριο του 1981 στη γήπεδο τηs ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια! (είμαι γέννημα θρέμα Φιλαδελφειώτηs και κατοικώ μόνιμα 500 μέτρα απ το γήπεδο, οπότε δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα αυτονόητα...!) ..και μάλιστα σε μιά εποχή που οι ροκ συναυλίεs στην Ελλάδα βρίσκονταν ακόμα σε εμβρυακό στάδιο.. αν θυμάμαι καλά, νωρίτερα είχε προηγηθεί μόνον η συναυλία των Police (που τότε ήταν στην ακμή τηs καριέραs τουs) τον Απρίλιο του 1980 στο γήπεδο του Σπόρτιγκ στα Πατήσια. Υποθέτω οτι δεν θα πρέπει να υπάρχει rock bar ή ροκ ραδιοφωνικόs σταθμόs ανά το κόσμο που να μην έχει παίξει μερικέs χιλιάδεs φορέs τα "Moonchild" και "Do you read me".. πρόκειται για τα δύο κατ εξοχήν smash hits απ το album Calling card το οποίο σύμφωνα με τη γνώμη των κριτικών και του κοινού είναι ίσωs η σημαντικότερη δισκογραφική δουλειά του σπουδαίου Ιρλανδού κιθαρίστα. δεν διαφωνώ αλλά προσωπικά το θεωρώ ισάξιο με το Top Priority.. ηχογραφήθηκε στα Musicland Studios του Μονάχου με παραγωγό τον Roger Glover - τον χαρισματικό μπασίστα κλπ. ιδιότητεs των Deep Purple - και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1976 απ την εταιρία Chrysalis Records (σε πράσινη ή γαλανόλευκη ετικέτα ανάλογα τη χρονολογία). οι μουσικοί που πλαισίωσαν τον Rory σ αυτό το δίσκο ήταν, ο κολλητόs του φίλοs μέχρι τον θάνατό του, Gerry Mc Avoy στο μπάσο, ο Rod de Ath στα τύμπανα και ο Lou Martin στα πλήκτρα. λέγεται μάλιστα οτι ο Rory δεν έμεινε πολύ ικανοποιημένοs απ την παραγωγή του Glover, διότι του φάνηκε οτι αποδυνάμωσε την ενέργεια που ήθελε να βγάλουν οι μουσικοί στο studio, γι αυτό προφανώs και δεν συνεργάστηκε ξανά μαζί του.
τα τραγούδια αποτελούν ένα εξισορροπημένο μείγμα από rock - blues - jazz συνθέσειs στιs οποίεs κατά περίπτωση υπεισέρχονται και ιρλανδικά folk στοιχεία.. Ο δίσκοs ανοίγει με το all time classic "Do you read me".. όπωs το βασικό αλφαβητάρι για κάθε νέο εκκολαπτόμενο κιθαρίστα είναι το riff του "Smoke on the water", έτσι και για κάθε φέρελπι drummer είναι το αναγνωρίσιμο εισαγωγικό τέμπο του Rod de Ath στο κομμάτι.. αυτά τα 21 χαρακτηριστικά ξερά σκασίματα στο ταμπούρο και τη κάσα του drummer είναι μια κραυγαλέα απόδειξη πώs και γιατί ένα τραγούδι μπορεί να γίνει διάσημο αγαπημένο και διαχρονικό και να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά μετά από 45 χρόνια ανέγγιχτο απ το χρόνο και χωρίs να χάσει τη παραμικρή ικμάδα απ την αρχική του μαγεία! το "Country mile" στη συνέχεια είναι μιά ταχύτατη δυναμική σύνθεση που το ύφοs του παραπέμπει σε παραδοσιακό ιρλανδικό folk τραγούδι που είναι εμπλουτισμένο με bluegrass ρυθμό. ποτέ δεν απομακρύνθηκε ο Rory απ τιs blues καταβολέs του ήδη από την εποχή των Taste, και παρά τουs μοναδικούs rock ύμνουs που τον αποθέωσαν στη συνείδηση του κόσμου, το blues feeling παραμένει κυρίαρχο στοιχείο στη μουσική του. "i've got that feeling that i'm gonna make you smile forever".. πόση ομορφιά ψυχική ανάταση και αισιοδοξία κρύβουν αυτοί οι στίχοι του "Moonchild" που έχουμε χιλιοτραγουδήσει όλοι και στο οποίο μου βγαίνει μιά παλαβή αίσθηση οτι το ξέρουμε απ έξω κι ανακατωτά καλύτερα κι απ τον ίδιο τον Rory που το έγραψε...! βέβαια καταλαβαίνουμε τί εννοώ μ αυτή την υπερβολή.. πρόκειται για μιά καταπληκτική ροκιά ωμήs δύναμηs εκρηκτικήs ενέργειαs και ιλιγγιώδουs ρυθμού, το οποίο προσωπικά το συγκαταλέγω μέσα στη δεκάδα του χρυσού καταλόγου των πιό δημοφιλών και αγαπημένων τραγουδιών τηs rock, να συμπορεύεται εφάμιλλα μαζί με τα Highway star, Whole lotta love, Paranoid, Satisfaction, Easy leavin' κλπ. αριστουργήματα τηs παγκόσμιαs ανθολογίαs! το ομώνυμο "Calling card" που ρίχνει λίγο τουs τόνουs είναι μιά mid tempo παραδοσιακού ύφουs μπλουζίζουσα σύνθεση, καθώs επίσηs και η ήρεμη μπαλάντα "I'll admit you're gone" που κινείται στο ίδιο μήκοs κύματοs και κλείνει τη πρώτη πλευρά του δίσκου.
Για να πάρουμε στη συνέχεια μιά βαθιά ανάσα, να ανοίξουμε τον ενισχυτή στο τέρμα (για να ακούν και οι άσχετοι ή μπουζουκόβιοι γείτονεs) και να παρασυρθούμε στα σκληρά κιθαριστικά ακόρντα του Rory με το "Secrent agent". εκτόs απ το χαρακτηριστικό και άμεσα αναγνωρίσιμο ύφοs και στυλ του Rory με τιs πρώτεs νότεs που ακούs, διακρίνουμε και τη φοβερή ομοιογένεια τηs δεμένηs μπάνταs του που τον συνόδευε στο studio και στιs συναυλίεs όπου ήταν όλοι ταγμένοι να υπηρετήσουν και να συνεισφέρουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τουs στιs μουσικέs ιδέεs του συνθέτη-κιθαρίστα για το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα. κατά τη διάρκεια δε των ηχογραφήσεων, ο Roger Glover ανέφερε οτι "φαίνεται ξεκάθαρα πόσο πιστοί και αφοσιωμένοι είναι οι μουσικοί μαζί του". φυσικό επόμενο, γιατί εδώ μιλάμε για ένα απλό λαϊκό παιδί, το φίλο τηs διπλανήs πόρταs με το καρό πουκάμισο και τη παμπάλαια ξεθωριασμένη Fender Stratocaster (την αγαπημένη του "Battered Strat" του 1961 που τη κουβαλούσε πάντα μαζί του σ όλεs τιs περιοδείεs), γνήσιοs και αυθεντικόs με μιά κρυστάλλινη διαύγεια ειλικρίνειαs στην έκφραση, σεμνόs και ταπεινόs, προσγειωμένοs και προσιτόs σε όλουs, έναs καθαρόαιμοs αντι-star! μιά τέτοια προσωπικότητα λοιπόν δεν μπορεί παρά να κέρδισε με το σπαθί του τη παγκόσμια αναγνώριση, όχι μόνο για τη μουσική κληρονομιά που μαs παρέδωσε, αλλά (ίσωs το σπουδαιότερο) για το ήθοs τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του. σπάνια βρίσκειs συνδυασμένα όλα αυτά τα στοιχεία σ έναν μόνο άνθρωπο στη βιομηχανία του θεάματοs ..γιατί από σπαστικούs ιδιότροπουs και υπερόπτεs μπορούμε να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο!
Το "Jackknife beat" είναι ένα slow tempo κοφτό ρυθμικό blues rock κομμάτι με τιs ιδιαίτερεs κιθαριστικέs πινελιέs του Rory να το χρωματίζουν προδίδονταs τιs ευαισθησίεs του καλλιτέχνη στη μουσική που αγαπά, εναλλάσονταs τα solo κιθάραs με τα πλήκτρα του πιάνου του Lou Martin. το "Edged in blue" που ακολουθεί είναι ένα χωρίs μεγάλεs εκπλήξειs τυπικό και αντιπροσωπευτικό του ύφουs του Gallagher μπλουζοροκίζον κομμάτι που παραπέμπει σε αμερικάνικεs ρίζεs και το οποίο γεμίζει όμορφα ρυθμικά το shuffle drumming του Rod de Ath. το album κλείνει ήσυχα με το ακουστικό folk "Barley and grape rag" που ανάγεται στην ιρλανδική (κέλτικη) παράδοση. Στην επανακυκλοφορία του δίσκου το 1999 έχουμε δύο bonus τραγούδια, το χαρούμενο ανεβαστικό rock'n'roll "Rue the day", και το "Public enemy" ένα στακάτο δυναμικό up tempo rhythm'n'blues τραγούδι, το οποίο μαs υπενθυμίζει οτι κάποιοι κορυφαίοι λευκοί μουσικοί - Gallagher, Clapton, Gary Moore, John Mayall, Stevie Ray Vaughan, Jeff Healey - τίμησαν και με το παραπάνω την αμερικάνικη blues σχολή των μαύρων του παρελθόντοs και την διέδωσαν εξελίσοντάs την σ όλο τον κόσμο, βάζονταs ο καθέναs το δικό του προσωπικό στίγμα!
Σαν επίλογο θα έλεγα οτι η χρυσή δημιουργική περίοδοs του Rory Gallagher ήταν μεταξύ 1976 και 1979 όπου κυκλοφόρησε η σημαντικότερη και πιό εμπνευσμένη μουσική τριλογία τηs ζωήs του, δηλαδή τα albums "Calling Card", "Photo Finish", "Top Priority"
TRIVIA
 |
| Το οπισθόφυλλο |
- Εκτόs απ τον μεγάλο ιρλανδό καλλιτέχνη που μαs άφησε νωρίs το 1995 μόλιs στα 47 του χρόνια, και από τουs μουσικούs αυτού του δίσκου μόνον ο Gerry Mc Avoy βρίσκεται εν ζωή και περιοδεύει με τουs "Band of Friends" διατηρώνταs τη μουσική και τον μύθο του αδικοχαμένου φίλου του στιs νεότερεs γενιέs που δεν κατάφεραν ποτέ να τον δουν ζωντανά. και επειδή στη χώρα μαs υπάρχει μεγάλη αγάπη στο πρόσωπο και το έργο του Rory, κάθε χρόνο γίνεται στο "Κύτταρο Club" το καθιερωμένο μουσικό μνημόσυνο με τουs "Band of Friends" ωs ελάχιστοs φόροs τιμήs και ωs υποκατάστατο - αλλά πολύ αξιόλογο - του μεγάλου εκλιπόντα!
- Τα δυσάρεστα επεισόδια που συνέβησαν στη συναυλία τηs Νέαs Φιλαδέλφειαs με την αστυνομία και τουs γνωστούs τσαμπουκάδεs ταραχοποιούs δεν μαs τιμούν καθόλου. ο ίδιοs ο Rory δήλωσε, "νόμιζα οτι θα πεθάνω σ ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Αθήνα"! ποιόs να τον πείσει να ξανάρθει?? κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και με τη συναυλία των Rolling Stones το 1967 στη Λεωφ. Αλεξάνδραs που διεκόπη άδοξα, και πέρασαν 31 χρόνια μέχρι να τουs ξαναδούμε στο ΟΑΚΑ το 1998! είμαστε φοβερόs λαόs... βγάζουμε τα μάτια μαs με τα ίδια μαs τα χέρια!
- Το 1974 μετά την αποχώρηση του Mick Taylor, οι Rolling Stones πρότειναν - μεταξύ πολλών άλλων - και στον Rory να αναλάβει την κενή θέση του δεύτερου κιθαρίστα, αλλά αυτόs αρνήθηκε.. κατά τη γνώμη μου καλά έκανε, διότι πρώτον ακολουθούσε ήδη μιά μεγάλη επιτυχημένη καριέρα, και δεύτερον και σημαντικότερο ίσωs, δεν θα μπορούσε πιστεύω να προσαρμοστεί και να αφομοιωθεί εύκολα στιs προδιαγραφέs που έθεταν οι Rolling Stones, πόσο μάλλον να βρίσκεται κάτω απ τιs αυστηρέs "διαταγέs" των Jagger - Richards.
- Πριν πολλά χρόνια το περιοδικό "Uncut" είχε διεξάγει ένα δημοψήφισμα στην Αμερική για τον πιό γνήσιο-αυθεντικό ροκ καλλιτέχνη που είχε την πιό θετική απήχηση στο κόσμο. τιs τρειs πρώτεs θέσειs στη προτίμηση του κοινού κατέλαβαν οι Rory Gallagher, Neil Young και Bruce Springsteen.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ
25/6/21/
OΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ CALLING CARD
Το καλύτερο άλμπουμ του Άγιου Rory. Τα είχε όλα: Καλή παραγωγή, καλά κομμάτια, πιανάκι, έναν Rory ορεξάτο και έντονα δημιουργικό και ΟΛΑ τα τραγούδια του ήταν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Ήταν το πρώτο άλμπουμ του που αγόρασα κι ακόμα να ξεπεράσω το “Do you read me” που τόσες δεκαετίες με στοιχειώνει!
Ο άγιος rory που μαζί με τους gary και phil... Είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει η μαγική και θρυλική Ιρλανδία στον χώρο της σκληρής μουσικής
ΑπάντησηΔιαγραφή