Οι Vanilla Fudge σχηματίστηκαν την εποχή που η ψυχεδέλεια ήταν στο φόρτε της και οι Mark Stein πλήκτρα, τραγούδι, Tim Bogert,μπάσο, τραγούδι,Vince Martell κιθάρα και Carmine Appice ντραμς, τραγούδι, πήραν τα καλύτερα στοιχεία της και τα «φόρτωσαν» με rock ήχο, σε τέτοιο βαθμό που οι ίδιοι υπερήφανα αναφέρουν σε κάθε συνέντευξή τους, που επηρέασαν συγκροτήματα όπως οι Deep Purple, Led Zeppelin ακόμα και Uriah Heep. Βέβαια κάτι τέτοιο έχει αρκετή δόση υπερβολής, αλλά από την άλλη πλευρά το Hammond του Stein είναι αδιάψευστος μάρτυρας μιάα τέτοιας εξέλιξης.
Το παρακάτω κείμενο, βασίζεται σε συνέντευξη που είχα με τα δύο βασικά τότε μέλη τους, τον ντράμερ Carmine Appice και τον μπασίστα, τραγουδιστή Tim Bogert (έφυγε από τη ζωή το 2021), λίγο πριν εμφανιστούν στη μοναδική συναυλία των Vanilla Fudge στη χώρα μας, στις 17 Οκτωβρίου 2003 στο λόμπι ενός ξενοδοχείου επί της οδού Ηπείρου. Έχω μεταφέρει τη συζήτηση, ακριβώς όπως μου τα έλεγαν και ίσως ενοχληθείται(!) από τις υπερβολές που ακούγονται αλλά αυτά μου είπαν….
Πώς ξεκινάς μια συνέντευξη όταν έχεις μπροστά σου το καλύτερο rhythm section (μπάσο, ντραμς) του 1968-1972; Πώς ξεκινάς όταν έχεις μπροστά σου τον συνσυνθέτη (Carmine Appice) της τεράστιας επιτυχίας “Do ya think I’m sexy”, πώς ξεκινάς όταν οι δύο κύριοι που κάθονται μπροστά σου και περιμένουν τις ερωτήσεις σου για ένα πρωτοποριακό συγκρότημα που πραγματικά άφησε πολύ καλό στίγμα στα τέλη της δεκαετίας του 60;
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΣΚΟΣ
'Το 1967 οι συνθήκες ηχογράφησης ήταν εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές. Ο τρόπος σκέψης όλων μας ήταν εντελώς διαφορετικός, το ίδιο και οι πωλήσεις! Το πρώτο άλμπουμ είχε ότι ακριβώς σκεπτόμαστε τότε. Μέσα στην έκρηξη της ψυχεδέλειας και του Summer of Love, εμείς παίζαμε με ένα βαρύ Hammond και οι στίχοι μας ερμηνευόντουσαν από μια σκοτεινή φωνή. Όπως και να το δεις, πολύ προχωρημένο για την εποχή του, ακόμα και το εξώφυλλο ήταν πολύ σουρεαλιστικό για την εποχή του όταν οι περισσότεροι καλλιτέχνες έβαζαν φωτογραφίες τους." (Appice)
Ήταν μια ιδέα των Mark Stein και Tim Βogert. Το τραγούδι των Supremes ακούγεται σαν ένα πολύ ευχάριστο τραγουδάκι αλλά οι στίχοι του δεν είναι καθόλου ευχάριστοι. Όταν αποφασίσαμε να το διασκευάσουμε, από το πρώτο take που κάναμε, θέλαμε να το αλλάξουμε τελείως και να το παρουσιάσουμε εντελώς διαφορετικό. Για αυτό και το Hammond ακούγεται τόσο βαρύ και η φωνή τόσο σκοτεινή. Αυτό το demo που ηχογραφήσαμε με την πρώτη (take 1) στείλαμε στην Atlantic που μας υπέγραψε.
Φαντάσου ότι ο manager και παραγωγός μας Shadow Morton όταν το άκουσε για πρώτη φορά, νόμισε ότι το παίζαμε σε λάθος στροφές (33 αντί 45)! Αυτό το demo που ήταν σε μονοφωνική ηχογράφηση (mono), χρησιμοποιήθηκε και στο άλμπουμ, διάρκειας 7:20. Τελικά αυτά τα 7:20 λεπτά άλλαξαν τη ζωή μου (Carmine Appice).
Για τις πολλές διασκευές του πρώτου άλμπουμ.(σ.σ. Από τα 10 τραγούδια, τα 7 είναι διασκευές)
Το καταλάβαμε μια ημέρα στο studio όταν βάλαμε τα τραγούδια στην σειρά όπως θα παρουσιαζόντουσαν στο δίσκο. Τυχαία έγινε, δεν το είχαμε σκεφτεί. Όταν τα προβάραμε, προσπαθούσαμε να τα παίξουμε εντελώς διαφορετικά από τις πρώτες εκτελέσεις. Εξ άλλου εκείνη την εποχή, οι διασκευές δεν ήταν τόσο συνηθισμένες όσο τη δεκαετία του 80 και μετά: (Bogert).
Θέλαμε όλες οι διασκευές μας είναι εντελώς διαφορετικές από τις αρχικές εκτελέσεις. Για αυτό το “Eleanor Rigby” (Beatles) ακούγεται αγνώριστο σαν gospel, το ίδιο και τα “People get ready”(Impressions) και "She's Not There"(Zombies). Τελικά ένας παρά πάνω λόγος που μείναμε στην ιστορία ήταν πέραν της μεγάλης επιτυχίας του "You Keep Me Hangin' On"(Νο 6 Αμερική, Νο 18 Μ.Βρετανία), ο διαφορετικός τρόπος που προσεγγίζαμε τις διασκευές. (Appice)
ΤΟ ΟΝΟΜΑ
Στα μέσα της δεκαετία του 60, οι Mark Stein, Vince Martell κι εγώ (Tim Bogert) μέναμε στο Long Island της Νέας Υόρκης, παίζαμε στους Pigeons. Μαζί μας έπαιζαν και οι Hassles όπου έπαιζε ο Billy Joel και οι Vagrants του Leslie West. Όλοι παίζαμε διασκευές και προσπαθούσαμε να συνθέσουμε κάποια δικά μας τραγούδια. Η τύχη μας άλλαξε όταν αλλάξαμε ντράμερ και ήλθε ο Carmine Appice (σ.σ. που έπαιζε στους Thursday's Children) που τραγουδούσε κιόλας! (Bogert)
Τα άλλα συγκροτήματα δεν είχαν την τύχη να έχουν τόσες καλές φωνές κι αυτό μας έκανε να ξεχωρίσουμε κι είχαμε ένα πολύ καλό μπασίστα, σαν τον Tim (σ.σ. όπως καταλάβατε, ο ένας ανταπόδιδε στον άλλο τα εύσημα!). O Mark (Stein) έβγαζε τον καλύτερο ήχο στα πλήκτρα και κανείς δεν είχε κιθαρίστα σαν το Vince (Martell) (σ.σ. αδικεί τον Leslie West!!!). Οι Pigeons έγιναν ένα από τα πιο γνωστά ονόματα στα Clubs του Long Island, αλλά όταν έφθασε η στιγμή να υπογράψουμε στην Atlantic, o πρόεδρος της Ahmet Ertegun μας είπε ότι δεν του άρε4σε το όνομα Pigeons και ήθελε να το αλλάξουμε. Ψάχναμε να βρούμε αν καινούργιο όνομα, ώσπου γνώρισα μια κοπέλα που της έλεγαν Dee Dee που μου είπε ότι ο παππούς της τη φώναζε Vanilla Fudge, γιατί της άρεσε το συγκεκριμένο παγωτό. Ήξερε ότι ψάχνουμε καινούργιο όνομα και μου πρότεινε να το χρησιμοποιήσουμε. Άρεσε στον manager μας, άρεσε στον Ertegun και αυτό ήταν. (Appice).
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
(Σχεδόν με ένα στόμα και οι δύο). "Το άλμπουμ αυτό (The Beat Goes On No 17 Αμερική) βγήκε σχεδόν χωρίς να το ξέρουμε. Από την αρχή έως το τέλος ήταν δημιούργημα του George "Shadow" Morton και δεν μας αντιπροσωπεύει"(Appice/Bogert) Πράγματι, το The Beat Goes on δεν περιέχει κανένα συγκεκριμένο(!) τραγούδι και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί συνέχεια του πρώτου ιστορικού άλμπουμ τους. Θα το χαρακτήριζα σαν ένα κολάζ ήχων με πολλά αποσπάσματα πολιτικών λόγων από τους (Neville Chamberlain, Winston Churchill, Franklin Delano Roosevelt, Harry S. Truman, John F. Kennedy). Το medley των Beatles έχει ενδιαφέρον αλλά έως εκεί, τα δε δύο κλασικά κομμάτια των Mozart και Beethoven κι αν έλειπαν, δεν θα με απασχολούσε. Το The Beat Goes on δεν έχει καμία υπόσταση σαν άλμπουμ, γι αυτό και το συγκρότημα 4 μήνες αργότερα κυκλοφόρησε το Renaissance ( 1968, No 20 Αμερική) κι αυτή τη φορά το συγκρότημα κάνει αυτό που ίσως θα έπρεπε να είχε κάνει στο δεύτερο άλμπουμ: από τα 7, τα 5 είναι δικές τους συνθέσεις αλλά αυτό που (δύσκολα) ξεχωρίζει είναι η άνευ λόγου 9λπετη διασκευή του "Season of the Witch" του Donovan.
ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ WHO (1967)
Η επιτυχία του single "You Keep Me Hangin' On" (No 18) στη Μ.Βρετανία τους έφερε να ανοίγουν 2 συναυλίες των ήδη γνωστών και πετυχημένων Who που σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ήταν τόσο καλοί που τίναξαν στον αέρα τους Who! (Appice). Οι 2 συναυλίες που είχαν παίξει ήταν στο Speakeasy Club και στο Saville Theater. «Ξέραμε ότι οι Who θα έχουν ένα τοίχος ενισχυτών (σ.σ.το 1967 δεν νομίζω να έπαιζαν έτσι) κι ένας roadie μας που είχε δουλέψει με τους Yardbirds, κανόνισε να μας δανείσουν τα μηχανήματά τους. Ξεκινήσαμε το show, με ένα προβολέα πάνω στο μπάσο και στη ντραμς και μετά άνοιξε το φως σε όλους, που παίζαμε με τα όργανα και τα μηχανήματα των Yardbirds με τον Stein σχεδόν χαμένο πίσω από τα πλήκτρα”. (Appice)
ΟΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΕΣ ΜΕ JIMI HENDRIX KAI LED ZEPPELIN
"Αυτό που μας έσωσε ήταν η περιοδεία μετά το Renaissance, ανοίγαμε για τον Jimi Hendrix. Αργότερα μάθαμε ότι ο Hendrix είχε ζητήσει από τον manager του να τον βγάλει από την περιοδεία γιατί κερδίζαμε όλο το χειροκρότημα (Bogert). Αυτό ήταν ένα πρόβλημα, γιατί μετά κι από αυτή την περιοδεία κανείς δεν ήθελε να παίξει μαζί μας!" (Bogert)
"Δεν είμαστε ένα συγκρότημα που παροτρύνει τους fans του να χτυπήσουν παλαμάκια ή τους χωρίζεις τη μέση και φωνάζουν. Παίζουμε στο max και πολλές φορές αναρωτηθήκαμε ποιος είναι καλύτερος από εμάς" (Appice)
"Στην αμερικάνικη περιοδεία του 1969, ορισμένες συναυλίες τους άνοιξαν οι Led Zeppelin.
H πρώτη περιοδεία που κάναμε μαζί τους (που οι Led Zeppelin άνοιγαν τις συναυλίες τους) ήταν καταπληκτικοί, δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο καλοί ήταν. Θυμάμαι είχα τηλεφωνήσει στον αντιπρόσωπο της Ludwig (εταιρεία ντραμς) να του πω να συνεργαστούν με με τον Bonzo. (εννοεί τον John Bonham). Όταν είδε το drum kit μου την πρώτη φορά μού είπε “Θέλω μια ντραμς σαν κι αυτήν». Στη δεύτερη περιοδεία που κάναμε, έπαιζε με μια Ludwig σαν τη δική μου" (Appice).
Στο τέταρτο άλμπουμ τους Near the Beginning (1969, Νο 16 Αμερική), το συγκρότημα παρότι δεν βγάζει την single επιτυχία, συνεχίζει να πραγματοποιεί καλές πωλήσεις. Και πάλι ποντάρουν σε διασκευή, αυτή τη φορά με το κλασικό R&B τραγούδι των Jr. Walker & the All Stars, "Shotgun" ενώ στη β πλευρά του δίσκου υπάρχει το 23λέπτο live “Break Song” όπου σολάρουν όλα τα μέλη! Τότε πρωτοξεκίνησε η λογική των σόλο κάθε μουσικού, όπου όταν ο ένας σολάριζε οι άλλοι…έκαναν ένα διάλειμμα! Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν αρχικής διάρκειας 30λεπτών(!) και φυσικά έγινε το ανάλογο edit για να χωρέσει στο βινύλιο. (σ.σ. κάθε πλευρά βινύλιου, είχε διάρκεια 23-24 λεπτά).
Στο μεταξύ, οι σχέσεις τους είχαν αρχίσει να χαλούν, με τους Appice και Bogert να είναι το ένα…στρατόπεδο και οι Martell και Stein, το άλλο!
"Το πρόβλημα του Vinnie Martell (ήταν ο κιθαρίστας) ήταν ότι είμαστε ένα organ dominated band, με τους Jimi Hendrix, Eric Clapton, Jeff Beck και Jimmy Page να κερδίζουν δημοσιότητα και αυτός να μην έχει καθόλου προβολή. Νομίζω ότι αυτό, του δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα". (Appice)
Η διάλυση ήταν προ των πυλών, απλά πρόλαβαν και κυκλοφόρησαν ακόμα ένα άλμπουμ, το Rock & Roll (1969, Νο34 Αμερική) για να μετεξελιχθούν στους Cactus. Έχει πολύ ενδιαφέρον να διαβάσετε πως έγινε αυτή η μετεξέλιξη, που ξεκίνησε από μια αδιαθεσία του Vince Martell και μια πρόταση που είχαν, ακόμα σαν Vanilla Fudge, να ηχογραφήσουν ένα διαφημιστικό για την Coca Cola. Ένας από τους roadies τους, δούλευε παλιά για τους Yardbirds και τους έφερε σε επαφή με τον Jeff Beck για το διαφημιστικό, πράγμα που έκαναν. Το καλοκαίρι του 1969 έπαιξαν σε περιοδεία με τους Ten Years After, Jeff Beck Group και Led Zeppelin. Λίγο πριν τελειώσει η περιοδεία, ο Bonham είπε στον Carmine Appice ότι ο Beck είχε περάσει πολύ καλά μαζί τους και θα έβλεπε μια συνεργασία. Για διάφορους λόγους, αυτό το σχέδιο πήγε πίσω 4 σχεδόν χρόνια, γιατί αρχές του 1970, οι Bogert και Appice μαζί με τον κιθαρίστα Jim McCarty (τους Mitch Ryder's Detroit Wheels και Buddy Miles Express, απλή συνωνυμία με τον Jim McCarty των Yardbirds) και τον τραγουδιστή Rusty Day (από τους The Amboy Dukes) σχημάτισαν τους Cactus, κυκλοφορόντας την ίδια χρονιά το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους.
Η τελευταία συναυλία τους ήταν το Μάρτιο του 1970 στο Action House του Long Island.
Οι Bogert και Appice, συνεργάστηκαν με τον Jeff Beck στο μοναδικό studio άλμπουμ τους μες τίτλο Beck Bogert and Appice ενώ κυκλοφόρησαν κι ένα διπλό Live στην Ιαπωνία (1973)
Έγιναν πολλές επανασυνδέσεις, με σοβαρότερες αυτή του 1982 όπου κυκλοφόρησε το Best of Vanilla Fudge(1982) και το άλμπουμ Mystery(1984) με τον κιθαρίστα Ron Mancuso να αντικαθιστά τον Martell και τον Jeff Beck να παίζει με το ψευδώνυμο "J. Toad". Το 1987/1988 επανασυνδέθηκαν για να εμφανιστούν στο πάρτι/συναυλία της Atlantic Records για τα 40 χρόνια της για να διαλυθούν για να επανασυνσταθούν το 1991 από τον Appice που ήταν το μοναδικό αυθεντικό μέλος με τη σύμπραξη των Derek St. Holmes (κιθάρα, τραγούδι), Martin Gerschwitz (πλήκτρα, τραγούδι) και Tom Croucier (μπάσο). Με αυτή τη σύνθεση ηχογράφησαν το άλμπουμ The Best of Vanilla Fudge – Live. Το 1999, τρία από τα αρχικά μέλη, οι Appice, Bogert και Martell με τη σύμπραξη του οργανίστα/τραγουδιστή Bill Pascali ηχογράφησαν το άλμπουμ The Return / Then And Now (2001) με 3 καινούργια τραγούδια και τα υπόλοιπα παλαιές επιτυχίες τους επαναηχογραφημένες. Ένα από τα καινούργια ήταν και το “Tearin’up my heart” μεγάλη επιτυχία του νεανικού αμερικάνικου boys band NSYNC που «έδρασε» μεταξύ 1997-2001 και του έδωσαν όγκο να βάθος. Πραγματικά, πολύ καλή εκτέλεση. Η ιδέα να το διασκευάσουν ήταν του Appice που το άκουγε κάθε ημέρα από την κόρη του!
To καλοκαίρι του 2007 κυκλοφόρησαν το tribute άλμπουμ στους Led Zeppelin Out Through the In Door ένα έντονα διαφορετικό tribute 12 κομματιών, με εντελώς διαφορετικές ενορχηστρώσεις, βασισμένες στα πλήκτρα που έδωσαν σε κάθε ττραγούδια πολύ όγκο (Immigrant Song«,"Ramble On", Trampled Under Foot", "Babe I'm Gonna Leave You", "Moby Dick", "Dazed and Confused" κ.α.). Η σύνθεσή τους ήταν Carmine Appice, Tim Bogert, Vince Martell και Mark Stein. Σίγουρα έχει ενδιαφέρον.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ GAGARIN
Τη διετία 2003–2005 βγήκαν για περιοδεία με τον Teddy Rondinelli (αδελφό του Bob Rondinelli των Rainbow) και με αυτή τη σύνθεση εμφανίστηκαν στις 17 Oκτωβρίου 2003 σε ένα μισοάδειο Gagarin απ΄όπου το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχα φύγει πολύ ικανοποιημένος, άρα πρέπει να έπαιξαν όλα τα γνωστά κομμάτια τους! Μεταξύ αυτών ήταν και τα People get ready, Superstition (μεγάλη επιτυχία του Stevie Wonder) και Do you think I’m sexy (Rod Stewart) του οποίου ο Carmine Appice είναι συν-συνθέτης. Κιθάρα έπαιζε ο Teddy Rondinelli (αδελφός του Bobby) και σε μια στιγμή για ένα τραγούδι στη σκηνή εμφανίστηκε ο Chuck Wright (House of Lords, Quiet Riot). Support συγκρότημα ήταν οι Lizzards με τραγουδιστή τον Sir Lord Baltimore και ντράμερ τον Bobby Rondinelli. Όσο για κόσμο; Ούτε 300 άνθρωποι!!!
Το 2005 περιόδευσαν στην Αμερική με τους The Doors (λόγω νομικού θέματος, εμφανιζόντουσαν σαν Riders On The Storm) και τους Steppenwolf. Το 2007 κυκλοφόρησαν το tribute άλμπουμ στους Led Zeppelin, Out Through the In Door.
To 2009 o μπασίστας Tim Bogert αποσύρθηκε κι το 2021 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 χτυπημένος από τον καρκίνο. Τελευταίο άλμπουμ τους ήταν το Spirit of '67(2015).
TRIVIA
- O Carmine Appice είναι ο μεγάλος αδελφός του ντράμερ των Black Sabbath, Heaven and Hell, Dio κ.α.
- Ο George Francis "Shadow" Morton ήταν γνωστός παραγωγός και συνθέτης της δεκαετίας του 60, με σημαντικότερες επιτυχίες του τα "Remember (Walking in the Sand)" και "Leader of the Pack" των The Shangri-Las.
- To 1970 οι Pigeons με σύνθεση Tim Bogert τραγούδι, μπάσο, Joseph Brenan ντραμς, Vince Martell κιθάρα και Mark Stein πλήκτρα, τραγούδι, ηχογράφησαν το άλμπουμ While The World Was Eating Vanilla Fudge.
- To "You Keep Me Hangin' On" για τις ανάγκες του single (μικρού δίσκου) μίκρυνε σε διάρκεια σε 2.42!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
27/6/21
Δημοσίευση σχολίου