Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Rockmachine.gr παρουσιάζει άρθρο για τον Ted Nugent με την πλέον πρόσφατη αναφορά να είναι πριν 2 περίπου χρόνια όταν στη στήλη A.O.R. Melodic/Chronicles παρουσιάστηκε το πρώτο άλμπουμ των Damn Yankees. Είναι κρίμα που δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Από το ξεκίνημα της καριέρας του με τους ταλαντούχους και ενδιαφέροντες Amboy Dukes, από το πρώτο πολύ καλό άλμπουμ του ή από τις διάφορες πολιτικές δηλώσεις του και φυσικά περί δικαιωμάτων ιδιοκτησίας όπλων αλλά και απειλητικές δηλώσεις του κατά των υποστηρικτών του ελέγχου όπλων. Σίγουρα από τη μουσική καριέρα του, εστιάζοντας στην ενδιαφέρουσα 7ετία, 1975-1981.
Γεννημένος στις 13 Δεκεμβρίου 1948 στο Redford του Michigan, μεγάλωσε στο Detroit, με πατέρα στρατιωτικό. Το παράδοξο είναι ότι παρ’ όλες τις μάλλον ακραίες θέσεις του περί οπλοκατοχής, ο ίδιες δεν υπηρέτησε τη θητεία του, αν και ήταν να πάει στο Vietnam! Σε συνεντεύξεις έχει δηλώσει ψευδώς ότι ήταν χρήστης ναρκωτικών και δεν έτρωγε. Τελικά κατάφερε να πάρει απαλλαγή και δεν υπηρέτησε!
ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ AMBOY DUKES
O Ted Nugent ειναι στη μέση με την κίτρινη μπλούζα.
Το όνομα των Amboy Dukes δεν θα μας έλεγε τίποτε αν δεν είχε παίξει σε αυτούς ο Ted Nugent. Το συγκρότημα από το Chicago, πήρε το όνομά του από τη νουβέλα του Irving Shulman, The Amboy Dukes και συνδύασε το hard tock με τη ψυχεδέλεια αλλά δεν κατάφερε να αναγνωριστεί. Ας όψεται η επιτυχία της προσωπικής καριέρας του Ted Nugent που έγινε αφορμή να τους μάθουμε.
Οι ρίζες τους βρίσκονται πολλά χρόνια πίσω, στο 1963 όταν ξεκίνησαν την καριέρα τους από το Chicago και μετά από πολλές αλλαγές στη σύνθεσή του, τους βρίσκουμε το 1968 να κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους (Νο 183 Αμερική). Παρ’ όλο που το ύφος τους είναι πολύ διαφορετικό των υπολοίπων συγκροτημάτων, δεν καταφέρνουν να κάνουν επιτυχία, αν και το δεύτερο άλμπουμ τους, Journey to the Centre of the Mind (1968, No 74 Αμερική) γνωρίζει σχετική επιτυχία και βγάζει το ομώνυμο πετυχημένο single που έφθασε έως το Νο 16 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων! Τότε ο Nugent δεν είχε το «επιθετικό» στυλ που καθιέρωσε με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου του. Άντίθετα, ήταν πολύ μαζεμένος κι έπαιζε με την κιθάρα ανεβασμένη στο στήθος, διαφοροποιώντας την εμφάνισή του σε σχέση με τους άλλους κιθαρίστες της εποχής. Σημαντικό ρόλο στην καριέρα τους έπαιξε το γεγονός ότι δεν κατάφεραν μετά την κυκλοφορία του Journey to the Centre of the Mind να κυκλοφορήσουν ένα εξ ίσου καλό τρίτο άλμπουμ. Τα Migration και Marriage of the Rocks (No 191) που ακολούθησαν, ήταν απογοητευτικά και κινήθηκαν σε πολύ χαμηλό επίπεδο όπως και το Survival of the Fittest/live (1971, Νο 129 Αμερική). Το συγκρότημα αναγνωρίστηκε μετά τη διάλυσή του και σ’ αυτό συνετέλεσε η επιτυχία του Ted Nugent. Το acid rock σε συνδυασμό με το hard rock δεν έπεισε τους νέους της εποχής για να αγοράσουν τους δίσκους τους. Το περίεργο είναι ότι αν και βασικό όνομα της ψυχεδελικής σκηνής, οι Amboy Dukes σπάνια μνημονεύονται από τους γνώστες. Ακόμα και στα δισκάδικα με μεταχειρισμένα βινύλια, τους δίσκους τους, τούς βρίσκεις στο όνομα του Nugent κι όχι στην κατηγορία Ψυχεδέλεια! O Ted Nugent ήταν το μόνο σταθερό σε όλες τις φάσεις του συγκροτήματος, ενώ στην Μ.Βρετανία οι δίσκοι τους κυκλοφορούν με την επωνυμία The American Amboy Dukes, γιατί υπήρχε συγκρότημα με το όνομα Amboy Dukes.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ 1975-1981
Η διάλυση των Amboy Dukes, τον βρίσκει να κάνει διακοπές στο Colorado, κυνηγώντας θηράματα(!) και ξεκαθαρίζοντας το μυαλό του ως προς το τι ήθελε να κάνει στο μέλλον. Η απόφασή του είναι να σχηματίσει τους Ted Nugent Band με τον πρώην μπασίστα των Amboy Duke, Rob Grange, τον ντράμερ Cliff Davies (πρώην If) και τον τραγουδιστή κιθαρίστα Derek St. Holmes, πρώην μέλος των άγνωστων Scott, οι οποίοι είχαν ανοίξει κάποιες συναυλίες των Amboy Dukes κι έτσι είχαν γνωριστεί. Το 1975 υπογράφουν συμβόλαιο με την Epic Records και το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ που εμφανίζεται όχι σαν Ted Nugent Band αλλά σαν …σκέτο Ted Nugent. Κανείς δεν περίμενε να ακούσει αυτό που άκουσε τότε και στην πραγματικότητα κανείς δεν περίμενε τίποτε από τον άγνωστο Ted Nugent. Κι όμως είχαμε στα χέρια μας ένα άκρως ικανοποιητικό hard rock δίσκο με το πρώτο κομμάτι που άνοιγε το δίσκο να είναι φορτωμένο με τεστοστερόνη και βέβαια γράφω για το εξαιρετικό "Stranglehold". Οκτώ λεπτά που δεν τα βαριέσαι με τίποτε και με κάθε νότα να έχει τη δική της αξία καθώς οι 4 μουσικοί εναλλάσσουν με τα περάσματά τους, στολισμένα από ένα μακρόσυρτο και παλιορικάδικο σόλο από την Gibson Byrdland του Nugent. Ειδική μνεία χρήζει το ρολάρισμα του Cliff Davies, που ανανεώνει διαρκώς το ενδιαφέρον του ακροατή.
ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΣ ΚΙ Ο ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΌΣ ΓΙΑ ΤΟ STRANGEHOLD
Το καλοκαίρι του 2024, σε συνέντευξη του στην εκπομπή Dr. Music, ο Nugent αποκάλυψε μια πραγματικά απίθανη ιστορία, από αυτές που δεν ξεχνιούνται. Όταν είχε ήδη υπογράψει στην Epic και ετοιμαζόταν να μπει στο studio για να προχωρήσει τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών του πρώτου δίσκου του, έγινε μια ακρόαση των demos των τραγουδιών με τα στελέχη της εταιρείας, για να καταλήξουν στην τελική λίστα όταν κατάλαβε ότι τόσο τα στελέχη της εταιρείας όσο και ο συμπαραγωγός Lewis Futterman του είπαν ότι όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με τα τραγούδια αλλά συμφώνησαν να μην ηχογραφήσει το 8λεπτο Stranglehold, " επειδή δεν έχει ρεφρέν, και κανείς δεν θα παίξει στο ραδιόφωνο ένα οκτάλεπτο τραγούδι με τόσο κιθάρα». Ο Nugent τους απάντησε »Σας αγαπώ παιδιά, αλλά αυτό είναι τρελό! Από πότε υπάρχει κανόνας που να λέει ότι έΈνα τραγούδι πρέπει να έχει ρεφρέν; Δεν χρειάζεται να έχει ρεφρέν. Όλο το κομμάτι είναι groovy. Και παρεμπιπτόντως, με υπογράψατε και μου δώσατε πολλά χρήματα γιατί ήρθατε σε δέκα από τις συναυλίες μου και είδατε πώς αγαπάει ο κόσμος το Stranglehold. Και τώρα θέλετε να το βγάλετε από το δίσκο;» Σηκώθηκε κι ευγενικά τους είπε “Fuck you, πρέπει να φύγω γιατί σε μια ώρα ηχογραφώ και το πρώτο που θα ηχογραφήσω θα είναι το Stranglehold». Το Σεπτέμβριο του 1975 κυκλοφόρησε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ του με το Stranglehold να ανοίγει το δίσκο και να σταματάει στο Νο 28 του αμερικάνικου chart μεγάλων δίσκων και στο Νο58 του Βρετανικού, ξεπερνώντας τα 2.000.000 αντίτυπα, με το Strangehold με την ασυνήθιστη συνθετική δομή του να αναδεικνύεται σαν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του hard rock ΟΛΩΝ των εποχών! Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξή στο Dr.Music εδώ.
Το πρώτο αυτό άλμπουμ δεν σταματά στο “Strangehold” αλλά συνεχίζει με την άλλη κομματάρα, το “Snakeskin Cowboys» και τα "Motor City Madhouse"(αναφέρεται στην πόλη του Detroit,φημισμένη τις δεκαετίες 70 και 80 για τις αυτοκινητοβιομηχανίες της), "Hey Baby" και "Just What the Doctor Ordered" που βοήθησαν το νεοσύστατο τότε συγκρότημα να εμφανιστεί σε μεγάλους χώρους και να δει το άλμπουμ του να σταματά στο Νο28 στην Αμερική και Νο56 Μ.Βρετανία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μετά από 46 χρόνια ο ίδιος Nugent χαρακτηρίζει αυτό το άλμπουμ, σαν το καλύτερό του. Με την ίδια σύνθεση, ηχογραφεί και τα τρία επόμενα άλμπουμ, τα Free-for-All (1976) και Cat Scratch Fever (1977) καθώς και το Double Live Gonzo! (1978) που περιέχει και το κλασικό του “Great White Buffalo” το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο άλμπουμ των Amboy Dukes, Tooth Fang and Claw (1974).
Το Free-for-All (1976, No 24 Αμερική, Νο 33 Μ.Βρετανία) ήταν το πρώτο άλμπουμ του που ξεπέρασε το 1.000.000 αντίτυπα αλλά με τον Derek St. Holmes να φεύγει από τις ηχογραφήσεις μετά από διαφωνίες που είχε με τον Nugent αλλά και με τον παραγωγό Tom Werman. Έτσι η κιθάρα και η φωνή του ακούγεται μόνο σε 3 τραγούδια, σε 5 τραγουδάει ο Meat Loaf και σε 2 o Nugent. Μετά την κυκλοφορία του, οι Nugent και St.Holmes τα βρήκαν και ο δεύτερος επέστρεψε για την περιοδεία αλλά και τις ηχογραφήσεις του τρίτου άλμπουμ, του Cat Scratch Fever (1977, Νο 17 Αμερική, Νο 28 Μ.Βρετανία) που έβγαλε τη μεγάλη ομώνυμη επιτυχία. Το ύφος του δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτό των Amboy Dukes αντίθετα έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια δική του σχολή με πετυχημένα εμπορικά άλμπουμ. Η πετυχημένη περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία του Cat Scratch Fever, καταγράφηκε στο διπλό Double Live Gonzo! (1978, Νο13 Αμερική.Νο 47 Μ.Βρετανία) που εκτός από τα κλασικά τραγούδια του εκείνης της περιόδου, περιέχει και 2 καινούργια, τα "Yank Me, Crank Me" και "Gonzo". Για την ιστορία, το άλμπουμ ξεπέρασε τα 3.000.000 αντίτυπα!
Ο δύσκολος χαρακτήρας του Ted Nugent δεν επιτρέπει στους St. Holmes και Grange να συνεχίζουν και αντικαθίστανται από τους Charlie Huhn (κιθάρα, τραγούδι) και John Sauter (μπάσο) με τον Grunge να διαμαρτύρεται για την άρνηση του Nugent να συνεισφέρουν κι οι άλλοι συνθετικά.
Από εδώ και πέρα, ο δύσκολος χαρακτήρας του, αλλάζει διαρκώς τα μέλη που τον συνοδεύουν ενώ οι συναυλίες του είναι One Man Show. Το Weekend Warriors (1978, Νο 24 Αμερική) συνέχισε στο κλασικό του ύφος και ήταν το τελευταίο του άλμπουμ που ξεπέρασε το 1.000.000. Το πολύ καλό κι έξυπνο εξώφυλλο, επιμελήθηκε ο Jeff Cummins για το περιοδικό Oui που στο τεύχος Οκτωβρίου 1978 φιλοξένησε μια συνέντευξή του. Του άρεσε η «πειραγμένη» φωτογραφία και τον πρότεινε στη δισκογραφική του εταιρεία για να επιμεληθεί το εξώφυλλο! Στο ίδιο ύφος ήταν το επόμενο άλμπουμ, State of Shock (1979, No 18 Αμερική) που έβγαλε το πολύ καλό "Paralyzed" και τη μοναδική μπαλάντα του "Alone" που ερμηνεύει ο Charlie Huhn. Ακολούθησε το Scream Dream (1980, Νο 13 Αμερική, Νο37 Μ.Βρετανία) που ήταν από τα πιο πετυχημένα του και το τελευταίο του ντράμερ Cliff Davies.
Αυτά τα χρόνια είναι και τα πιο δυνατά του, με τη μπάντα του να είναι περιζήτητοι στα φεστιβάλ, με τον ίδιο τον Nugent να αναφέρει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. «Στις 18 Μαρτίου 1978, εμφανιστήκαμε στο California Jam εισπράττοντας σαν αμοιβή 1.000.000$, παίζοντας 75 λεπτά, μπροστά σε 500.000 κόσμο. Να είμαι ειλικρινής, παρ΄όλο ότι όλα ακούγονται πολύ καλά(σ.σ. εννοεί τον κόσμο, τα χρήματα κλπ)δεν το χάρηκα όσο χάρηκα μια δωρεάν εμφάνιση για τους Masai που κάναμε τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς στο Limpopo River στα σύνορα της Botswana τη Ν.Αφρική.
Σήμερα, κατακρίνει τη λογική δίσκος-περιοδεία, λέγοντας ότι εξαντλεί τον καλλιτέχνη από κάθε πλευρά (ψυχολογική αλλά και συνθετική). Όμως για να μην ξεχνιόμαστε, τότε έτσι έκτισε το όνομά του με τα παραπάνω καλά άλμπουμ που κυκλοφόρησε. Αυτή η 7ετία(1975-1981), χαρακτήρισε την καριέρα του, τόσο με τους καλούς δίσκους όσο και με τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του. Σαν φιγούρα και σαν καλλιτέχνης, ο Nugent ήταν μέρος της δεκαετίας του 70 και λίγο των αρχών του 80. Μετά..τα χάλασε να τους επαναλαμβανόμενους δίσκους και τα ανούσια τραγούδια.
Η ΣΠΑΝΙΑ ΙΔΙΑΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ITENSITIES IN 10 CITIES
Αυτή η δεύτερη περίοδος του, κλείνει με την κυκλοφορία ενός ακόμα καλού live άλμπουμ, του Intensities in 10 Cities (1981, No 51 Αμερική, Νο 71 Μ.Βρετανία) που περιέχει 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στις 10 τελευταίες πόλεις στις οποίες έπαιξε στην περιοδεία του 1980 tour (σ.σ. ένα τραγούδι ανά πόλη!). Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ο Νugent έπαιζε 2-3 καινούργια τραγούδια κάθε βράδυ, λέγοντας στον κόσμο ότι τα ηχογραφεί με την πιθανότητα να τα συμπεριλάβει στο επερχόμενο live άλμπουμ, που θα έχει την ιδιαιτερότητα να έχει μόνο ακυκλοφόρητα τραγούδια, χωρίς κανένα να έχει παρουσιαστεί σε κάποιο studio άλμπουμ του! Συνολικά σε εκείνη την περιοδεία, έπαιξε 20(!) καινούργια τραγούδια και κράτησε τα 10.
To 1979 περιοδεύει την Ευρώπη όπου σε 85 ημέρες, παίζει 79 φορές(!) με την 9 Μαϊου 1979 να είναι η τελευταία ημέρα της περιοδείας. Η συναυλία γινόταν στο Hammersmith Odeon σε μια sold out βραδιά, που μεταδόθηκε από το δίκτυο King Biscuit Flower και κυκλοφόρησε σε cd το 1997 με τίτλο Live at Hammersmith '79 κι είναι αρκετά κουραστικό. Πέραν ότι είναι μια ενδεικτική ηχογράφηση για να τον δεις live, η συγκεκριμένη εμφάνιση έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό! Η συναυλία ήταν sold out και ο διοργανωτής, πρότεινε για άλλη μια συναυλία την επόμενη, αλλά είχαν ήδη κλείσει εισιτήρια για να πετάξουν στην Αμερική κι έτσι σκέφτηκαν να προσθέσουν άλλη μια συναυλία το ίδιο βράδυ. Επειδή όμως κι αυτή έγινε γρήγορα sold out , κανόνισαν κι άλλη μια, δηλαδή τρεις συναυλίες στον ίδιο χώρο, το ίδιο βράδυ! Η πρώτη δόθηκε στις 6 το απόγευμα, η δεύτερη στις 9 και η Τρίτη στις12. Όσοι έχετε πάει ή ζήσει στη Μ.Βρετανία, ξέρετε ότι μετά τις 8 το βράδυ δεν κινείται απολύτως τίποτε. Φανταστείτε λοιπόν να βγαίνουν κάθε 3 ώρες αφηνιασμένοι fans από το Hammersmith και να ψάχνουν μεταφορικό μέσο!
Το Intensities in 10 Cities ήταν το τελευταίο άλμπουμ του με τη CBS, κλείνοντας έτσι μια μεγάλη και πολύ πετυχημένη καριέρα. Εντυπωσιακός performer, ξέρει που τελειώνει το hard rock που υπηρετεί και που αρχίζει το heavy metal, κατάφερε με τους πρώτους 3 studio δίσκους του να γράψει ιστορία. Ακολουθεί η συνεργασία του με την Warner όπου ηχογραφεί το άλμπουμ Nugent για να ακολουθήσει μια σειρά ίδιων σχεδόν δίσκων, με τελευταίο το The Music Made Me Do It (2018). Το ενδιαφέρον από τη μουσική του και τις ιδιαίτερα παραστατικές εμφανίσεις του, έχει μεταφερθεί στις πολιτικές και κοινωνικές επιλογές του, για τις οποίες κανείς δεν θα ενδιαφερόταν, αν ο ίδιος δεν τις πρόβαλε τόσο πολύ.
Η σημαντικότερη στιγμή της νεότερης καριέρας του ήταν το1990 όταν μαζί με τους Jack Blades (μπάσο, τραγούδι, μέλος των Night Ranger), Tommy Shaw (κιθάρα, τραγούδι, μέλος των Styx) και Michael Cartellone (ντραμς,μετέπειτα Lynyrd Skynyrd) σχημάτισε τους Damn Yankees, με τους οποίους κυκλοφόρησε2 άλμπουμ με καλύτερο το ομώνυμο πρώτο.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ
Από την αρχή της καριέρας του, αποθαρρύνει τη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε και δεν έχει κάνει χρήση ναρκωτικών. Η θέση του κατά των ναρκωτικών ήταν τέτοια που ανέλαβε εθνικός εκπρόσωπος του προγράμματος Εκπαίδευση Αντίστασης κατά των Ναρκωτικών (DARE) για να φθάσουμε στο 2015 και να δηλώσει ότι υποστηρίζει τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας για ιατρική χρήση!
Τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικές του πεποιθήσεις είναι πιο γνωστές από τους δίσκους του. Φανατικός υποστηρικτής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ και γενικά υπέρ των συντηρητικών ιδεών, ο Nugent όχι μόνο είχε εκφραστεί υπέρ του τέως Προέδρου Trump αλλά είχε καταφερθεί κατά των Biden κι Obama! Για τις δηλώσεις του κατά του Obama είχε ερευνηθεί από τις μυστικές υπηρεσίες με τις απόψεις του θεωρούνται ρατσιστικές, λέγοντας ότι "το απαρτχάιντ δεν είναι τόσο στενό και ξηρό. Όλοι οι άντρες δεν δημιουργούνται ίσοι", περιγράφοντας τους μαύρους Νοτιοαφρικανούς ως «μια διαφορετική φυλή ανθρώπου» που «έβαζε ακόμα κόκαλα στη μύτη τους, περπατούν ακόμα γυμνά, σκουπίζουν τα άκρα τους με τα χέρια τους». Εννοείται ότι στις Προεδρικές εκλογές του 2020, είχε ξεσπαθώσει υπέρ του Trump!
Είναι έντονος υποστηρικτής κατοχής όπλου και δεν πιστεύει ότι τα ζώα έχουν δικαιώματα και φυσικά έχει έλθει πολλές φορές σε σύγκπορυση υποστηρικτών των δικαιωμάτων των ζώων.
Και πέραν από αυτά…τα χαριτωμένα, πάμε στα σοβαρά, όπου στο παρελθόν 2 γυναίκες τον κατηγόρησαν ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους όταν ήταν κάτω των 18 ετών. Το 1978, ο Nugent ξεκίνησε μια σχέση με την 17χρονη Χαβάη, Pele Massa. Η ηλικία της σεξουαλικής συναίνεσης στη Χαβάη εκείνη την εποχή ήταν 16, αλλά δεν μπορούσαν να παντρευτούν λόγω της διαφοράς ηλικίας. Για να το ξεπεράσει αυτό, η Nugent ανέλαβε ο νόμιμος κηδεμόνας της με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων της. Στο κάδρο…μπαίνει και η χήρα του Curt Kobain, Courtney Love που ισχυρίζεται ότι όταν 12 ετών είχε σχέση μαζί του. Πάντως ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά ότι είχε σχέσεις με ανήλικα κορίτσια, εκτός από τότε που κι αυτός ήταν ανήλικος. Το τραγούδι του "Jailbait" (από το άλμπουμ Intensities in 10 Cities) αφορά την προσέλκυση και την επιθυμία να κάνει σεξ με ένα 13χρονο κορίτσι. Έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει έξι παιδιά με τέσσερις γυναίκες. Η πρώτη σύζυγός του ήταν η Sandra Jezowski (από το 1970 έως το 1979) με την οποία απέκτησε παιδιά, τον Theodore Tobias "Toby" Nugent και τη Sasha Nugent. Δυστυχώς η Sandra σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1982. Ο δεύτερος γάμος του είναι με τη Shemane Deziel, την οποία συνάντησε ως επισκέπτης στο ραδιοσταθμό WLLZ-FM του Ντιτρόιτ, όπου ήταν μέλος του ειδησεογραφικού προσωπικού. Παντρεύτηκαν το 1989 κι απέκτησαν τον Rocco Winchester Nugent. Το 2005, ο Nugent συμφώνησε να πληρώνει 3.500 $ μηνιαίως για διατροφή προς το γιο του που γεννήθηκε με την Karen Gutowski ενώ ήταν παντρεμένος με τον Deziel. Πρόσφατα προσβλήθηκε από κορωνοϊο και εν μέσω μιας σειράς αντιφατικών ειδήσεων , αν έχει ή όχι, τελικά όχι μόνο είχε αλλά τον πέρασε και βαριά!
Εμείς τον Ted Nugent τον ακούμε και τον αγαπάμε για εκείνα τα πρώτα άλμπουμ της καριέρας του που ήταν πραγματικάμέσα στο πνεύμα του hard rock.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
9/5/21
Η μουσικη του δεν μου αρεσε ιδιαιτερα ,πλην του κομματιου Fred Bear που εχει σαν μουσικη και μονο ,κατι το γνησιο rockαδικο μεσα του , κατα τα αλλα μπραβο για τις αποψεις του περι ναρκωτικα και αλκοολ , αλλα κατα την δικη μου γνωμη τα χαλαει ολα με τις αποψεις του περι κυνηγιου αλλα κυριως με τις φωτο του με νεκρα ζωα κτλ οι οποιες ειναι απαραδεκτες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θελεις φωτο κυριε θαυμασμου , να μπεις σε ενα ριγκ με ενα μποξερ , να σε κανει τουλουμι στο ξυλο , και να βγαλεις φωτο μετα , με τα μουτρα κρεας ,να σου πουμε μπραβο για το θαρος σου να τις φας . Στα ισα , και οχι εσυ να εχεις οπλο και να πυροβολεις εναντιον ενος αοπλου ζωντανου .
Η πλειοψηφια των κομματιων του ειναι κλισαρισμενες μετριοτητες , με εξαιρεση ισως το σωσιβιο που του πεταξαν οι Damn Yankees (η οι μανατζαρεοι) και τον ανεσυραν ξανα στην επικαιροτητα καπου στις αρχες 90 . Μετα ειναι μονο για δηλωσεις .