Έπειτα από τέσσερα χρόνια ύπαρξης και αγώνα η επιτυχία χτύπησε την πόρτα των Journey με το άλμπουμ Infinity το οποίο ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του θα είχε νέο αντίκτυπο για την σύνθεση του γκρουπ. Ο μέχρι τότε ντράμερ των Journey, Anysley Dunbar, θα αποχωρήσει λίγο πριν μπουν στο studio για την ηχογράφηση του πέμπτου δίσκου με αιτία τις αντιρρήσεις του ως προς την νέα εμπορική κατεύθυνση που είχαν επιλέξει οι υπόλοιποι. Ο αντικατάστασης του θα βρεθεί άμεσα στο πρόσωπο ενός ακόμα "μάστορα των δερμάτων", πρώην μέλος της μπάντας του Ronnie Montrose, ονόματι Steve Smith! Με την σύνθεση να αποτελείται από τους Perry, Schon, Rolie, Valory και Smith, το καμάρι του Σαν Φρανσίσκο θα ηχογραφήσει το Evolution σε παραγωγή και πάλι του Roy Thomas Baker. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Steve Perry στο περιοδικό Sounds, το συγκρότημα δεν είχε ενθουσιαστεί πλήρως με την δουλειά του Baker στο Infinity αλλά και πάλι κατέληξε στην ίδια επιλογή. Το δεύτερο βήμα προς την εμπορικότητα θα φτάσει το άλμπουμ στο νούμερο 20 του Billboard Album Chart και θα γίνει το πιο πετυχημένο τους μέχρι εκείνη την στιγμή. Λογικό από την μία, αφού η ηχητική τους εξέλιξη τους έκανε κατάλληλους για το ραδιόφωνο και όπως έδειχναν τα πράγματα, το συγκρότημα είχε μεγάλες προοπτικές και για τις θέσεις που είχαν μονό ψηφίο αριθμού. Η αλλαγή της δεκαετίας όμως ακόμα δεν είχε τελεστεί! Με την φωνή του Steve Perry να κυριαρχεί και με τον Gregg Rolie να περιορίζεται ως επί το πλείστον στα πλήκτρα του, το Evolution είναι αφενός μεν ένας από τους δίσκους που θα βοηθήσουν στο χτίσιμο του Arena Rock, αφετέρου δε η βάση του λόγο εποχής και συνθηκών πατάει σε αυτό που λέμε Classic Rock.
Το μεγαλύτερο hit του δίσκου είναι το τραγούδι που λέγεται “Lovin', Touchin', Squeezin'”. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία νεανικής ερωτικής απογοήτευσης του Steve Perry, το τραγούδι ξεκίνησε από ένα τζαμάρισμα του Steve Perry στο μπάσο! Φυσικά η λατρεία προς τον Sam Cooke θα επιδράσει πάνω στον "Πορτογάλο" μιας και που το τραγούδι μοιάζει πολύ με το "Nothing can change this love". Το νούμερο 16 θα είναι η υψηλότερη θέση που θα φτάσει στα charts ως single και αρκετά χρόνια αργότερα, το 1995, θα το διασκευάσουν και οι Dream Theater στο e. p. τους "A change of seasons".
Όταν ο Carlos Santana δηλώνει πως ο Schon "ξέρει να παίζει" τότε το “Majestic”, η ορχηστρική εισαγωγή με την κιθάρα του Neal Schon σε πρώτο πλάνο που ανοίγει τον δίσκο πιστοποιεί τα λεγόμενα του μεγάλου καλλιτέχνη. Δεμένο με το “Majestic” έρχεται το “Too late”. Μελωδικό αργόσυρτο κομμάτι, που φήμες λένε ότι γράφθηκε ως προειδοποίηση σε φίλο του Steve Perry που ήταν μπλεγμένος στα ναρκωτικά. Ο Steve Perry εδώ, με μία φωνή έξω από κάθε λογική και πραγματικότητα, με πλήρη ισχύ σε δύναμη, έλεγχο και συναίσθημα συναντάει τα φλεγόμενα δάχτυλα του Neal Schon και ως αυτόφωτοι καλλιτέχνες δημιουργούν μία ένωση μοναδική!
Οι αρμονίες που χρησιμοποίησαν οι Queen θα παίξουν ιδιαίτερο ρόλο, χάρις στον Roy Thomas Baker, στο: City of the angels". Δυνατό hard rock τραγούδι με αντικείμενο μία από τις πόλεις που είναι κρυφό απωθημένο πολλών από εμάς, το L. A.!
“When you're alone (it ain't easy)”, πόσο αλήθεια άλλωστε! Η μοναξιά ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο ανεβαστική μουσική. Και πάλι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα 70's τύπου hard rock τραγούδι με πολύ ισχυρά μελωδικά άγκιστρα.
Η τρυφερή μπαλάντα που ακολουθεί έχει τίτλο :Sweet and simple: και αφήνει τον τεράστιο Steve Perry να ξεδιπλώσει όλο του το ταλέντο σε συναίσθημα, τεχνική και έκταση. Ο γλυκός τόνος της κιθάρας του Neal Schon είναι στοιχείο που δεν σε αφήνει αδιάφορο μέσα από ένα σόλο που στην απλότητά του κρύβει το μεγάλο του μουσικό εκτόπισμα.
Ο ρυθμός στο “Lovin' you is easy” θα ανέβει και κάπου εκεί διακρίνεται αμυδρά η προηγούμενη μπάντα των Schon και Rolie. Το τραγούδι θα κλείσει με το παρατεταμένο σόλο του Neal Schon το οποίο θα φέρει την εισαγωγή των πλήκτρων και των φωνητικών του Gregg Rolie στο καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το “Just the same way”. Τα κουπλέ τα έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Rolie ενώ ο Steve Perry κάνει κάποιες καίριες φωνητικές παρεμβάσεις στο ρεφρέν. Μέχρι την στιγμή που μπαίνει lead στην γέφυρα και παίρνει μυαλά!! Μαγεία!
Αθωότητα, ξεγνοιασιά, απλότητα και καλοκαίρι. Αυτές είναι οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το “Do you recall” ενώ το ονειρικό “Daydream” κλείνει πονηρά το μάτι στο progressive. Η αλήθεια είναι πως το τραγούδι αναπτύχθηκε από τον χαλαρό, ελεύθερο τρόπο παιξίματος στο στούντιο όπως θα συνέβαινε σε ένα jazz σύνολο.
Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στα seventies και τί πιο ωραίο για κλείσιμο δίσκου από ένα Hammond heavy τραγούδι όπως το :Lady Luck" συνοδευόμενο από ένα τελευταίο ξεσάλωμα του Neal στην ταστιέρα;Τελικά ο "νέος" τραγουδιστής και η "νέα" κατεύθυνση στην δύση πλέον της δεκαετίας του εβδομήντα έδειξαν πως ταίριαζαν καλύτερα στο συγκρότημα των Journey. Η συνταγή δε της επιτυχίας; Γνωστή σε όλους πολλά χρόνια.....
"Keep it Sweet and Simple baby".
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
5/5/21
Δημοσίευση σχολίου