Λίγο πριν ολοκληρωθεί η στήλη με τα Καλύτερα Rock Live Άλμπουμ, ήθελα να συμπεριλάβω ένα live από την πλούσια προσωπική δισκογραφία του τραγουδιστή των Deep Purple, Ian Gillan. Άκουσα και ξανά άκουσα το Live at the Budokan (1977) που ήταν το πρώτο του live αλλά και τα Live at the Rainbow, On the Rocks, Live at Wembley 1982, Live at the Reading 1980, Live Yubin Hall Hiroshima 1977 και το Ian Gillan του 2002 στην Classic Rock Rec, και κανένα δεν με ικανοποίησε. Κι όμως, το live στο House of Blues του Anaheim (μια πόλη κοντά στο Los Angeles) που είναι και τη τελευταία του χρονικά Live κυκλοφορία, με τον τραγουδιστή στα 63 χρόνια του, ηλικία καθόλου εύκολη για ερμηνευτή hard rock τραγουδιών, είναι το καλύτερο. Με τη βοήθεια της κονσόλας(!) τα καταφέρνει μια χαρά και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από καλό.Τα 20 τραγούδια, καλύπτουν κυρίως την προσωπική καριέρα του, ενώ υπάρχουν και 5 από την καριέρα του στους Τιτανοτεράστιους. Ακούγοντας το Live in Anaheim, δύο πράγματα έρχονται κατ’ ευθείαν στο μυαλό: Το πόσο καλή είναι ακόμα η φωνή του (βοηθούσης της κονσόλας!) και πόσο καλά παίζει η μπάντα που τον συνοδεύει που αποτελείται από 5 session μουσικούς (Michael Lee Jackson και Dean Howard κιθάρες, Rodney Appleby μπάσο, Randy Cooke ντραμς και Joe Mennonna πλήκτρα, σαξόφωνο). Και επειδή ξέρω τι σκεφτήκατε (σ.σ. κενό Blackmore) ναι, ο ήχος στις κιθάρες καλύπτει κάθε απαιτητικό fan! Τα "No Laughing in Heaven", "Hang Me Out To Dry", "Not Responsible", "Unchain Your Brain", Bluesy Blue Sea" και "Sugar Plum", καλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο ένα μεγάλο φάσμα της προσωπικής του καριέρας, αν και μου λείπουν τα "Secret of the Dance", "Mr. Universe", "Gut Reaction" και “Toolbox” αλλά δεν θα τα χαλάσουμε σε αυτά! Από την καριέρα του σαν Τιτανοτεράστιος, έχει επιλέξει τις 2 μπαλάντες “Wasted Subset’s” και »When a Blind man cries” και τα “Into the Fire” (το λέει πολύ καλά), "Smoke on the Water" και κλείνει με το "Knocking at Your Back Door", παίζοντας και 2 κλασικά rock’n’roll, τα "Have Love Will Travel" του Chuck Berry και το αγαπημένο του "Trouble" που το λέει πολύ καλά! Γενικά το επίπεδο του δίσκου είναι πολύ καλό και δύσκολα θα βρεις ψεγάδι, τόσο ερμηνευτικά όσο και…παιχτικά. Το μόνο που με ενόχλησε ήταν το σαξόφωνο στο »When a Blind man cries”, που ναι μεν την αποδέχομια σαν καινούργια ιδέα αλλά από την άλλη πλευρά, ένα τέτοιο classic δεν θέλω να το ακούωβ πειραγμένο! Το dvd περιέχει μια συνέντευξή του, φάκελο με φωτογραφίες και ένα video από την περιοδεία.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Το 2008 κυκλοφόρησε το τελευταίο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο One Eye To Morocco. Σαν Τιτανοτεράστιος, κυκλοφόρησε το Live at Montreux 2011 και ακολούθησε το studio Now What?! (2013).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Υ.Γ. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τη λέξη που χρησιμοποιούσε εκείνη την περίοδο ο Gillan, απευθυνόμενος στον κόσμο μετά από κάθε τραγούδι. Σαν τίτλος καλός είναι, αλλά το άλμπουμ δεν είναι superb, απλά καλό!!!
προσωπικά από τους αγαπημένους μου....σε όποια μορφή κι αν κυκλοφόρησε ;) ...
ΑπάντησηΔιαγραφή