Δίπλα στον Nelson, προστέθηκε ο κιθαρίστας Ian Parkin, ο μπασίστας και τραγουδιστής Robert Bryan, ο ντράμερ Nicholas Chatterton-Dew κι ο οργανίστας Richard Brown. Παρ όλο που στον τίτλο τους υπάρχει η (μουσική) έκφραση bebop, ποτέ δεν έπαιξαν bebop αλλά rock με στοιχεία glam, blues ακόμα και Progressive, πλησιάζοντας το ύφος του David Bowie, αλλά σύντομα όσοι έκαναν τον προηγούμενο παραλληλισμό, διαπίστωσαν ότι δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους και ο Nelson εκτός από καλός κιθαρίστας ήταν και αυτόφωτη προσωπικότητα. Τελικά, σε όσους προτιμούν τις ταυτότητες, οι Βρετανοί μουσικοί δημοσιογράφοι της εποχής τους χαρακτήρισαν σαν art rock συγκρότημα!
Το 1974 κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο Axe Victim κι αμέσως μετά o Nelson διέλυσε το συγκρότημα, προσλαμβάνοντας καινούργιους μουσικούς με πιο γνωστούς τους Paul Jeffreys (μπάσο) και Milton Reame-James (πλήκτρα) και οι δύο πρώην Cockney Rebel. Το 1975 κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους Futurama με παραγωγό τον Roy Thomas Baker, ο οποίος αμέσως μετά δούλεψε με τους Queen. Οι αλλαγές στη σύνθεση τους ήταν συχνές αλλά εκείνο που κρατούσε ζωντανό το συγκρότημα ήταν η προσωπικότητα και το ταλέντο του Bill Nelson.
• Το τρίτο άλμπουμ τους Sunburst Finish (No 17 Μ.Βρετανία), έβγαλε το πιο πετυχημένο και γνωστό τραγούδι τους που ήταν το "Ships in the Night»(Νο23 Μ.Βρετανία). Την παραγωγή του Sunburst Finish είχε αναλάβει το στέλεχος της EMI, John Leckie,ο οποίος συνδύασε το όνομά του με πολλές μετέπειτα καλές παραγωγές όπως στα άλμπουμ των Magazine (Real Life 1978), XTC (White Music 1978), Dukes of Stratosphear (25 O'Clock 1985), Stone Roses (The Stone Roses 1989), Radiohead (The Bends 1995), Cast (All Change 1995), Muse (Origin of Symmetry (2001) και Levellers (We the Collective 2018)! Η Leckie συνέχισε να συνεργάζεται σαν παραγωγός και στα επόμενα άλμπουμ Be-Bop Deluxe όπως και στο προσωπικό άλμπουμ του Bill Nelson, Sound-on-Sound(1979) αλλά και στο Quit Dreaming And Get On The Beam(1981) που η δισκογραφική εταιρεία Harvest αρνήθηκε να κυκλοφορήσει.
Ακολούθησε σε το πιο πετυχημένο εμπορικά άλμπουμ τους που ήταν το Modern Music (No 12 M.Βρετανία και το Drastic Plastic(1978, Νο 22 Μ.Βρετανία) που διαφέρει ηχητικά αφού κινείται στο χώρο του punk και new wave. Αυτό ήταν και το τελευταίο άλμπουμ τους αφού ο Nelson αποφάσισε να διαλύσει το συγκρότημα και να σχηματίσει τους Bill Nelson's Red Noise με τη συμμετοχή του αδελφού του Ian στο σαξόφωνο. Σαν Bill Nelson's Red Noise κυκλοφόρησε το άλμπουμ Sound-on-Sound (1979) για να ακολουθήσει μια σειρά προσωπικών άλμπουμ όπου σε ορισμένα παίζει όλα τα όργανα. Το 2002 με άλλους μουσικούς έκανε ορισμένες εμφανίσεις σαν The Be Bop Deluxe And Beyond Tour.
TRIVIA
• O Paul Jeffreys σκοτώθηκε όταν εξεράγει στον αέρα η πτήση της Pan Am Flight 103, πάνω από το Lockerbie της Σκοτίας το 1988.
• Οι τίτλοι των 3 πρώτων άλμπουμ τους, είναι υποκοριστικά της κιθάρας!
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Ο ήχος των Be BopDeluxe δεν περάσε τη Μάγχη και έγινε ελάχιστα γνωστός στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα εκείνη την εποχή δεν είχε κυκλοφορήσει κανένα άλμπουμ τους σε ελληνική εκτύπωση. Κρίμα, γιατί ο Bill Nelson εκτός από καλός κιθαρίστας ήταν κι ένας πολύ καλός και κυρίως ξεχωριστός συνθέτης που άξιζε μεγαλύτερης αναγνώρισης.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
• Sunburst Finish (1976)
• Drastic Plastic (1978)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
31/5/21
Δημοσίευση σχολίου